Sprowadzając materiały do produkcji z innego państwa firma pełni rolę importera i ma pewne obowiązki wynikające z REACH w zakresie zgłaszania i rejestrowania tych materiałów.
Jednym z obowiązków importera, związanych z REACH, jest uzyskanie pozwolenia na stosowanie i wprowadzenie do obrotu danej substancji lub mieszaniny.
Uzasadnienie
Do produkcji wyrobów metalowych stosuje się przede wszystkim:
• znale (ZnAl-e), czyli stopy cynku; obok cynku głównym metalem stopowym jest glin (może być go w stopie do 30%), a ponadto miedź (do 3,5%) i bardzo niewielkie ilości magnezu (setne procenta); obecność innych metali pogarsza właściwości stopu, a zwłaszcza jego podatność na korozje;
• mosiądze; w tych stopach głównym metalem stopowym jest miedź, a w niektórych mosiądzach równie. cynk, bowiem jego ilość w stopie może wynosić od 5 do nawet 44%; dodatki stopowe w tego rodzaju stopach to głównie: ołów, cyna, żelazo, glin, mangan, nikiel; metale te stanowi1 w stopie najwyżej kilka procent; w niektórych mosiądzach znajduje się też krzem w ilościach poniżej 5%;
• stale, czyli stopy żelaza i węgla (do 2%); głównym metalem stopowym jest tu żelazo, dodatki stanowią w stali takie metale, jak: chrom, nikiel, mangan, miedź, wanad, tytan, molibden i in. żeliwo; jak wyżej, przy czym te stopy zawierają więcej węgla – powyżej 2%;
• brązy; stanowią różnorodną grupę stopów miedzi; w brązach cynowych drugim ważnym pierwiastkiem jest cyna, której zawartość wynosi od 5 do 25%; brązy ołowiowe zawierają zwykle od 27 do 35% ołowiu. Ważnym metalem w brązach jest też cynk, równie. aluminium, mangan i żelazo. Ich zawartość w stopie może wynosić kilka procent. Inne metale występują w brązach równie., ale w bardzo małych ilościach.
Praktycznie każdy metal wchodzący w skład stopu będącego podstawą odlewu może być obecny w powietrzu otaczającym stanowisko pracy – metal lub /i jego związki. Przy czym tu, podobnie jak i w niektórych innych grupach procesów, najważniejsze są główne metale stopowe. Ponieważ procesy odlewania są procesami prowadzonymi w wysokich temperaturach, metale obecne w otaczającym powietrzu, są w postaci dymów. Ponadto w procesach odlewania detali metalowych są emitowane pyły zawierające wolną krystaliczną krzemionkę (WKK), na które narażenie występuje głównie przy piecach i kadziach odlewniczych, a także substancje gazowe. Wśród gazów dominuje tlenek węgla, ponadto wystepuje ditlenek siarki, ditlenek wegla, tlenki azotu, formaldehyd i in.
Wyżej wymienione substancje powinny być objęte pomiarami na stanowisku pracy, a ich wyniki powinny stanowią punkt wyjścia do przeprowadzenia oceny narażenia zawodowego. Wnioski z oceny są z kolei punktem wyjścia do podejmowania dalszych działań. Jeżeli przeprowadzona ocena wykaże, że stężenia substancji w powietrzu na stanowisku pracy są większe od najwyższych dopuszczalnych stężeń wskazanych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. Nr 217, poz. 1833 z późn. zm.), konieczne jest natychmiastowe podjecie działań korygujących, które doprowadzą do zmniejszenia tych stężeń do poziomu stężeń bezpiecznych, tj. poniżej wartości normatywów higienicznych: NDS lub NDSCh, ewentualnie NDSP – w odniesieniu do tych substancji, dla których wartość tego normatywu określono.
Rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE (Dz. Urz. UE L 396 z 30.12.2006, s. 1 z późn. zm.) - dalej rozporządzenie REACH, jest oparte na zasadzie, zgodnie z którą do producentów, importerów i użytkowników substancji należy zagwarantowanie, że substancje, które produkują, wprowadzają do obrotu lub stosują w racjonalnie przewidywalnych warunkach, nie wpływają w sposób szkodliwy na ludzkie zdrowie ani na środowisko. W tym celu, producenci i importerzy muszą zbierać lub generować dane dotyczące substancji i określić sposób, w jaki ryzyko, które te substancje wywierają na zdrowie ludzkie i środowisko można kontrolować poprzez zastosowanie odpowiednich środków zarządzania ryzykiem.
Uczestniczy łańcucha dostaw to producent, importer oraz dalszy użytkownik.
Sprowadzając materiały do produkcji z innego państwa firma pełni rolę importera i ma pewne obowiązki wynikające z REACH w zakresie zgłaszania i rejestrowania tych materiałów.
Jednym z obowiązków importera, związanych z REACH, jest uzyskanie pozwolenia na stosowanie i wprowadzenie do obrotu danej substancji lub mieszaniny. To pozwolenie importer przekazuje dalszemu użytkownikowi.
Każdy uczestnik łańcucha dostaw substancji lub mieszaniny niebezpiecznej powinien przekazać innym uczestnikom lub dystrybutorowi informacje na temat składu, niebezpiecznych właściwości, środków ochronnych oraz zasad postępowania na wypadek powstania zagrożeń pożarowych, środowiskowych i zagrożeń dla ludzi. Aby spełnić ten wymóg na każdym etapie łańcucha dostaw powinna być przekazywana wraz z substancją lub mieszaniną niebezpieczną karta charakterystyki substancji lub mieszaniny niebezpiecznej.
Rozdział 3 ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o substancjach chemicznych i ich mieszaninach (Dz. U. Nr 63, poz. 322) – dalej u.s.c.m., wskazuje wytyczne na temat informowania Inspektora ds. Substancji Chemicznych o mieszaninach niebezpiecznych lub stwarzających zagrożenie.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.s.c.m., osoba fizyczna lub prawna wytwarzająca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mieszaninę niebezpieczną lub mieszaninę stwarzającą zagrożenie oraz osoba fizyczna lub prawna, która sprowadza taką mieszaninę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, powinna przekazać informację o takiej mieszaninie do Inspektora ds. Substancji Chemicznych.
Zgodnie z art. 15 ust. 2 u.s.c.m., informacja o mieszaninie niebezpiecznej lub mieszaninie stwarzającej zagrożenie powinna być przekazana najpóźniej w dniu wytworzenia mieszaniny lub jej sprowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Informacja powinna zawierać:
1) imię i nazwisko oraz adres miejsca wykonywania działalności albo nazwę i adres siedziby wraz z numerem telefonu podmiotu przekazującego informację,
2) nazwę handlową tej mieszaniny,
3) kartę charakterystyki tej mieszaniny.
W przypadku braku obowiązku dostarczenia karty charakterystyki mieszaniny, jeżeli nie została ona sporządzona, osoby wymienione w art. 15 ust. 1 u.s.c.m., przedstawiają informacje określone w pkt 2 i 3 załącznika II do rozporządzenia REACH.
W przypadku aktualizacji karty charakterystyki albo aktualizacji informacji, o których mowa powyżej, osoby wskazane w art. 15 ust. 1 u.s.c.m., są obowiązane przedstawić ją Inspektorowi w terminie 14 dni od dnia jej aktualizacji.
Jeżeli Inspektor uzna, że istnieją uzasadnione podstawy pozwalające przypuszczać, że mieszanina stwarza niedopuszczalne zagrożenie dla zdrowia człowieka lub środowiska, może zażądać, w drodze decyzji, ujawnienia szczegółowego składu chemicznego mieszaniny. Informacja taka stanowi tajemnicę prawnie chronioną i może zostać wykorzystana wyłącznie w celach medycznych do zapobiegania i postępowania leczniczego.
Rozdział 7 u.s.c.m., wskazuje przepisy karne za pewne niezgodności w zakresie wprowadzania, przechowywania lub użytkowania substancji lub mieszanin niebezpiecznych.
Kto wbrew decyzji Inspektora, wprowadza do obrotu mieszaninę stwarzającą niedopuszczalne zagrożenie dla zdrowia człowieka lub środowiska lub detergent, co do którego istnieją uzasadnione podstawy, aby przypuszczać, że stwarza zagrożenie dla zdrowia człowieka lub zagrożenie dla środowiska, podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2.
Kto wbrew ograniczeniom określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 26 ust. 1 u.s.c.m., produkuje, wprowadza do obrotu lub stosuje substancję niebezpieczną, substancję stwarzającą zagrożenie, mieszaninę niebezpieczną, mieszaninę stwarzającą zagrożenie lub wyrób zawierający taką substancję lub mieszaninę, podlega karze grzywny, karze ograniczenia wolności albo karze pozbawienia wolności do lat 2.
Producent, importer lub dalszy użytkownik, który wbrew przepisowi art. 19 ust. 1 u.s.c.m., wprowadza do obrotu substancję lub mieszaninę bez dokonania klasyfikacji tej substancji lub mieszaniny, sporządzonej zgodnie z przepisami, odpowiednio, tej ustawy albo tego rozporządzenia, podlega karze grzywny.
Kto wbrew przepisowi art. 19 ust. 2 u.s.c.m., nie klasyfikuje substancji, która nie została jeszcze wprowadzona do obrotu, lub klasyfikuje ją w sposób nie spełniający wymagań określonych, odpowiednio, w przepisach tej ustawy albo rozporządzenia REACH, podlega karze grzywny.
Kto wprowadza do obrotu substancję niebezpieczną lub mieszaninę niebezpieczną, lub mieszaninę wymagającą szczególnego sposobu oznakowania, bez oznakowania wymaganego przepisami art. 20 u.s.c.m., lub z oznakowaniem nie spełniającym tych wymagań, podlega karze grzywny.
Dostawca substancji lub mieszaniny, który wbrew przepisom art. 31 ust. 1 i 3-8 rozporządzenia REACH nie dostarcza wymaganej karty charakterystyki sporządzonej zgodnie z załącznikiem II do tego rozporządzenia, podlega karze grzywny.
Tej samej karze podlega dostawca substancji lub mieszaniny, który wbrew przepisowi art. 31 ust. 9 rozporządzenia REACH dostarcza nie zaktualizowaną kartę charakterystyki.

 

Pytanie pochodzi z publikacji Serwis BHP.

Odpowiedzi udzielono: 2 lutego 2012 r.