1. Ocena obciążenia psychicznego na danym stanowisku
1.1. Definicje
Na wielkość obciążenia psychicznego OP składa się wysiłek psychiczny WP związany z pracą oraz towarzysząca jej monotonia M. W celu określenia wysiłku psychicznego, każdy proces pracy dzieli się na trzy etapy:
- Uzyskiwanie informacji, czyli procesy na wejściu, polegające na odbiorze i odczytywaniu sygnałów zawierających określone informacje.
- Podejmowanie decyzji, czyli procesy centralne, polegające na przetwarzaniu otrzymywanych informacji na odpowiednie decyzje.
- Wykonywanie czynności (realizacja podjętej decyzji), czyli procesy na wyjściu.
We wszystkich trzech etapach procesu pracy istotnymi parametrami wysiłku psychicznego w odniesieniu do informacji, decyzji i czynności są: częstotliwość, zmienność, złożoność, powtarzalność, dokładność, ważność, szybkość przebiegu danego zjawiska. Ocenę wysiłku psychicznego przeprowadza się dla wszystkich trzech etapów procesu pracy: uzyskiwania informacji, podejmowania decyzji i wykonywania czynności.
Sprawdź również książkę: Meritum Prawo Pracy 2022 >>
1.2. Metody i cele badania obciążenia psychicznego
Badania obciążenia psychicznego możemy wykonywać za pomocą jednej z poniższych metod: •metody bezpośrednie, np. testy psychrometryczne,
Cele badania to:
- optymalizacja procesów pod kątem minimalizacji OP,
- dostosowanie przebiegu procesów do możliwości człowieka,
- poprawa jakości pracy poprzez redukcję możliwości popełnienia błędu.
W pracy pracownika służby bhp najlepsza do zastosowania będzie metoda szacunkowa, gdzie dla każdego z etapów czynności określa się wysiłek psychiczny, a następnie określa monotonię. Jest to metoda, w której wykorzystuje się oceny słowne i punktowe.
1.3. Metoda oceny obciążenia psychicznego (OP)
Podstawą oceny obciążenia psychicznego jest określenie wszystkich czynności mogących w znaczący sposób wpływać na stopień obciążenia psychicznego na stanowisku.
Ocenę wysiłku psychicznego można oprzeć w trzech etapach czynności na źródła informacji, podejmowanie decyzji oraz wykonywane czynności.
|
Źródła informacji - złożoność informacji - wyróżnianie z tła - jednoznaczność informacji - bariery w odbiorze |
Podejmowanie decyzji - charakter decyzji: proste, złożone - częstotliwość podejmowania decyzji - presja czasu |
Wykonywanie czynności - położenie urządzeń sterowniczych - jednoczesność ruchów - możliwość wyłączenia udziału wzroku |
1.4. Wysiłek psychiczny (WP)
Wysiłek psychiczny wynikający z trzech etapów wykonywanych czynności ocenia się zgodnie z tabelą poniżej, w której zawarte są oceny cząstkowe wysiłku psychicznego. Końcowa ocena wysiłku psychicznego określana jest na podstawie sumy punktów ocen cząstkowych.
Poniżej w tabeli podano oceny cząstkowe wysiłku psychicznego dla uzyskiwania informacji, podejmowania decyzji oraz wykonywania czynności:
| Ocena słowna | Ocena punktowa |
| Obciążenie minimalne | 0 |
| Obciążenie małe | 1-5 |
| Obciążenie średnie | 6-10 |
| Obciążenie duże | 11-15 |
| Obciążenie bardzo duże | 16-20 |
Poniżej przedstawiono w tabeli całkowitą ocenę wysiłku psychicznego:
| Suma punktów | Ocena punktowa |
| 0 | Wysiłek minimalny |
| 1-15 | Wysiłek mały |
| 16-30 | Wysiłek średni |
| 31-45 | Wysiłek duży |
| 46-60 | Wysiłek bardzo duży |
Pracownik służby bhp wraz z pracodawcą powinni zastanowić się, który etap z czynności na danym stanowisku wpływa najbardziej na uzyskany wynik wysiłku psychicznego.
Cena promocyjna: 77.7 zł
|Cena regularna: 259 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: zł
1.5. Monotonia (M)
W ocenie obciążenia psychicznego uwzględnia się także monotonię pracy. Oddziałuje ona równolegle i przyczynie się również do powstawania zmęczenia psychicznego. Monotonia pracownika wynika z następujących cech procesu pracy:
- niezmienności (jednostajności) procesu pracy,
- niezmienności (jednostajności) otaczających warunków,
- konieczności stałego zachowania uwagi bez możliwości myślenia o sprawach nie związanych z pracą lub ewentualnego porozumiewania się z sąsiadami,
- łatwość pracy, znacznie zmniejszająca potrzebę procesów intelektualnych (myślenia, rozumowania).
Przy ocenie stopnia monotonii posługujemy się skalą 3-stopniową. Za monotonię dużą uważamy taką, która powstaje w wyniku występowania wszystkich czterech elementów; monotonia średnia jest wówczas, gdy tych elementów jest trzy, a mała - gdy mniej niż trzy.
1.6. Obciążenie psychiczne (OP)
Całkowite obciążenie psychiczne ocenia się uwzględniając słowną ocenę sumaryczną wysiłku psychicznego z oceną monotonii pracy. Uznamy go, za równe ocenie sumarycznej, jeśli ocena monotonii jest od niej niższa. Jeśli taka sama lub wyższa, to należy całkowite obciążenie psychiczne określić na podstawie sumarycznego wysiłku psychicznego, podwyższając ocenę o jeden poziom skali.
2. Ocena antropometryczna stanowisk pracy
2.1. Definicje
Antropometria - zespół technik dokonywania pomiarów ciała ludzkiego.
W ocenie przestrzennych rozwiązań stanowisk pracy, należy uwzględnić kinematykę ruchów człowieka w odniesieniu do:
- układu: powierzchnia - przestrzeń robocza - przestrzeń odpoczynkowa,
- wysokości i kształtu obszaru pracy,
- ukształtowania pola widzenia,
- usytuowania środków i przedmiotów pracy,
- pozycji człowieka przy pracy.
Pracownik służby bhp w trakcie czynności kontrolnych na stanowisku pracy powinien zwrócić uwagę na rozmiary i kształty ciała pracownika, dostosowanie stanowiska do pracownika oraz dominujące typy pozycji ciała przy wykonywanej pracy.
W ocenie struktury przestrzennej stanowiska pracownik służby bhp powinien także:
•uwzględnić zakres ruchów pracownika na stanowisku oraz pole widzenia pracownika;
•sprawdzić czy maszyna lub urządzenie oraz wyposażenie stanowiska posiadają elementy dodatkowej regulacji, w celu zwiększenia liczby możliwych użytkowników i zapewnienia wygody i bezpieczeństwa na stanowisku;
•zwrócić uwagę na zabezpieczenia maszyn i urządzeń oraz ich dostosowanie do odpowiednich do rozmiarów i kształtów ciała oraz zakresu ruchów użytkownika.
Działania pracownika służby bhp w tym zakresie wspomogą określenie zagrożeń występujących na stanowisku oraz opracowanie działań usprawniających w zakresie dostosowania stanowiska pracy do rozmiarów i kształtów ciała pracownika.
Czytaj również: BHP obowiązuje także przy pracach administracyjno-biurowych
2.2. Metoda oceny antropometrycznej stanowiska pracy
Procedura oceny antropometrycznej stanowiska pracy składa się z sześciu kroków.
Prowadzenie oceny antropometrycznej przy zastosowaniu danych antropometrycznych polega na porównaniu parametrów wymiarowych badanych struktur (maszyn, urządzeń, stanowisk pracy) z ekstremalnymi cechami wymiarowymi użytkowników, wyrażonymi kwantylami: górnym i dolnym. Powoduje to konieczność ujmowania w liczbach wymiarów i proporcji człowieka. Do ustalenia tych wartości wykonywane są pomiary cech antropometrycznych populacji ludności, dla której projektuje się określone urządzenia lub przedmioty, względnie pomiary pewnej grupy osób przyszłych użytkowników produkowanych urządzeń i wyrobów.
W wielu krajach, w tym również w Polsce, przeprowadza się pomiary antropometryczne ludności i opracowuje się bazy danych zawierające charakterystyki statystyczne obu płci. Najbardziej popularną formą zestawiania danych o cechach budowy anatomicznej człowieka są atlasy antropometryczne. Zawarte są w nich szkice wymiarowe sylwetek człowieka, z oznaczonymi numerami cech oraz tablice antropometryczne zawierające charakterystyki i wartości wszystkich cech, obliczone dla skrajnych i medialnych osobników. W Warszawie w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego opracowany został „Atlas antropometryczny dorosłej ludności Polski dla potrzeb projektowania”, zawierający dane 90% populacji.
Korzystanie z atlasu byłoby wskazane podczas czynności kontrolnych na stanowisku pracy wykonywanych przez pracownika służby bhp. W prosty i szybki sposób można ocenić czy wymiary danego stanowiska są prawidłowo dostosowane do pracującego na nim pracownika i ewentualnie podjąć decyzje o zmianie stanowiska na nowe lub modernizacji już istniejącego. Przy użyciu atlasu antropometrycznego można także określić w jakim miejscu, na jakiej wysokości i w jakiej odległości powinny znajdować się elementy wyposażenia stanowiska pracy oraz elementy regulacyjne.
Poniżej przedstawiono jeden z dostępnych w atlasie antropometrycznym szkiców wymiarowych sylwetki człowieka w pozycji siedzącej oraz wyciąg z tablic antropometrycznych dla cechy nr 132 – głębokości siedzeniowej (podkolanowej) uda.
Podane zestawienie obrazuje wymiary dla cechy nr 132 - głębokości siedzeniowej (podkolanowej) uda. w oparciu o atlas antropometryczny i własne pomiary. W atlasie określono jaki powinien być zapewniony wymiar elementu stanowiska pracy np. fotela biurowego, aby mogli z niego korzystać wszyscy pracownicy i element ten był w pełni dostosowany do konkretnej cechy. Wskazano także wymiar rzeczywisty - zmierzony na istniejącym stanowisku pracy np. głębokość fotela biurowego.
Korzystając z takich zestawień i tworząc je samemu pracownik służby bhp podczas czynności kontrolnych na danym stanowisku może określić, które wymiary są prawidłowe, który element stanowiska pracy jest niedostosowany do pracownika oraz czy i gdzie powinny być zastosowane regulacje, aby moc dopasować prawidłowo stanowisko pracy do pracownika.
3. Ocena rozmieszczenia układów kontrolno-sterowniczych
Ważne znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania stanowisk pracy ma prawidłowe rozmieszczenie w przestrzeni wszystkich punktów, które człowiek musi dostrzec lub usłyszeć (układy kontrolne) i na które musi oddziaływać (układy sterownicze oraz bezpośrednia interwencja w procesie).
Człowiek może przyjmować informacje dotyczące przebiegu pracy, stanu maszyny oraz warunków otoczenia praktycznie wszystkimi zmysłami. Najwięcej informacji można przyjąć narządem wzroku (około 80% wszystkich informacji ze źródła zewnętrznego), w następnej kolejności narządem słuchu, dotyku i innymi.
Pole widzenia to obszar, w którym za pomocą oczu możemy bez poruszania ich i głowy zaobserwować dość duże przedmioty, a także sygnały optyczne. Pola widzenia można traktować zarówno jako płaszczyznę prostopadłą do centralnej linii widzenia prowadzonej od oka - wówczas wchodzą w grę średnice pola zależne od odległości obserwowanego przedmiotu od oczu - jak również jako przestrzeń zawartą w objętości bryły zbliżonej do stożka, którego wierzchołek znajduje się w oku, a podstawa przechodzi przez najdalszy obserwowany punkt. Pole widzenia zawarte jest w stożku o kącie wierzchołkowym ok. 80°, przy czym węższy stożek o kącie wierzchołkowym 15° dotyczy obszaru tzw. widzenia centralnego, a reszta obszaru poza stożkiem, ale zawarta w stożku szerszym – dotyczy widzenia bocznego.
W obszarze widzenia centralnego widzimy przedmioty bardzo dobrze, tzn. ostro, poza tym zasięgiem ostrość widzenia szybko spada i na krańcach pola widzenia widzimy już tylko zarys dużego przedmiotu i tylko wówczas, gdy on się porusza.
Pojęcie normalnego pola widzenia, które jest określone zarówno w przekroju pionowym, jak i poziomym. Jest ono dla człowieka najbardziej dogodne, najmniej uciążliwe. Położenie głowy i oczu, dające w efekcie normalne pole widzenia człowiek zwykle utrzymuje najdłużej bez większego zmęczenia oraz z innych położeń do niego powraca. Położenie to jest związane z ustawieniem centralnej linii widzenia o 30° poniżej poziomu dla pozycji stojącej, a o 38° poniżej poziomu dla pozycji siedzącej.
Zwykle głowa człowieka jest pochylona nieco w dół i wzrok również skierowany poniżej poziomu.
Optymalne przesunięcia centralnej linii widzenia w płaszczyźnie pionowej i poziomej (ruchy głowy, ruchy oczu) wyznaczają więc przestrzeń, w której jest najkorzystniej umieszczać wszelkie przedmioty obserwowane. Przestrzeń tę nazywamy optymalnym zasięgiem centralnego widzenia; jest ona wyznaczona kątami (przy staniu) 7,5° powyżej poziomu oraz 57,5° poniżej poziomu, czyli łącznie zawiera się w określonym przestrzennie kącie 65° (w płaszczyźnie pionowej) oraz 75° (w płaszczyźnie poziomej).
Ze względu na to, że zarówno głowa, jak i oczy mogą się poruszać w różnych kierunkach mamy jak widać różnorodne pól widzenia, zależnie od ustawienia oczu i głowy. Nie wszystkie jednak pozycje głowy i oczu są jednakowo dogodne. Na ogół im bardziej głowa i oczy odchylają się od pewnej pozycji uznanej za normalną, tym uciążliwość i zmęczenie wzrastają.
Ukształtowanie pola widzenia jest więc jednym z zasadniczych działań przy kształtowaniu stanowiska pracy. Przy istniejącym stanowisku pracownik służby bhp może wskazać podczas czynności oceny warunków pracy, które układy kontrolne są umieszczono prawidłowe, które można zmienić lub zlikwidować.
Od tego, czy pole widzenia będzie ukształtowane prawidłowo pod względem ergonomicznym (dostosowanie do człowieka), zależy z jednej strony wydajność pracy, zmniejszenie liczby błędów ewentualnie awarii, poprawa jakości produkcji, a z drugiej zmniejszenie zmęczenia operatora, zmniejszenie zagrożeń wypadkiem przy pracy, właściwa higiena pracy oraz dobre samopoczucie w pracy. Oprócz czynników warunkujących dostrzeganie sygnałów (wzrokowych i słuchowych) istnieje cały szereg czynników warunkujących ich rozróżnianie (identyfikację). Ważne są następujące czynniki jak jakość, siła, wielkość, kształt, położenie i czas trwania danego sygnału, powodująca jego wyższość nad innymi.
Poniżej przedstawiono zasady prawidłowego stosowania układów kontrolnych. Mogą one być pomocne podczas przeglądu warunków pracy na stanowisku przez pracownika służby bhp i możliwej korekcie zastosowania tych układów. Zasady są następujące:
- układy kontrolne powinny być umieszczone na wprost oczu;
- układy kontrolne najlepiej umieszczać w centralnym polu widzenia;
- układy kontrolne powinny, z których korzysta się w pozycji siedzącej, powinny być albo ustawione pionowo, albo pochylone pod kątem 45o w stosunku do poziomu;
- układy kontrolne powinny, z których korzysta się w pozycji stojącej, powinny być ustawione od pionu do 30 o w stosunku do poziomu.
Do układów sterowniczych zalicza się przyrządy, za pomocą których pracownik kieruje maszynami i urządzeniami np. dźwignie, pedały, przyciski. Rozróżnienie układów sterowniczych może następować na podstawie kształtu, rozmiaru, umiejscowienia oraz barwy.
Poniżej przedstawiono zasady prawidłowego stosowania układów sterowniczych. Mogą one być pomocne podczas przeglądu warunków pracy na stanowisku przez pracownika służby bhp i możliwej korekcie zastosowania tych układów. Zasady są następujące:
- układy sterownicze powinny mieć kształt zgodny z funkcją;
- układy sterownicze powinny być dostosowane do wymiarów antropometrycznych pracownika;
- układy sterowania powinny znajdować się w optymalnym zasięgu ręki i nie prowadzić do wymuszonych pozycji przy pracy;
- układy sterownicze powinny być dostępne dla pracownika we wszystkich położeniach;
- w przypadku potrzeby użycia dużej siły należy stosować układy sterowane nożnie;
- układy sterownicze powinny być łatwo rozpoznawalne.
Czytaj również: Pracownik służby bhp musi mieć odpowiednie wykształcenie
4. Ocena materialnego środowiska pracy
Przy ocenie materialnego środowiska pracy warto zwrócić uwagę na następujące jego parametry: mikroklimat, hałas, wibracje, zanieczyszczenie powietrza i promieniowanie.
Ocena najczęściej wykonywana jest na podstawie zmierzonych stężeń lub natężeń danego parametru. Otrzymane wyniki porównuje się z normatywami higienicznymi zawartymi w odpowiednich przepisach lub normach. Środowisko pracy dla pracownika może być przyjazne, obojętne, szkodliwe lub uciążliwe i wpływa znacząco na samopoczucie pracownika, jego stan zdrowia i jakość pracy na danym stanowisku.
Ważną rolę w ocenie środowiska materialnego odgrywają także relacje między czynnikami środowiska a odpornością pracownika oraz ustalenie środowiskowych warunków pracy (oświetlenia, temperatury, wilgotności).
Warunki i rodzaje pomiarów czynników materialnego środowiska pracy zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. Nr 73, poz. 645 z późn. zm.). Wartości stężeń i natężeń czynników materialnego środowiska pracy zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. Nr 217, poz. 1833 z późn. zm.)
Rola pracownika służby bhp w zakresie materialnego środowiska pracy powinna nie tylko ograniczać się do zlecenia wykonania prze pracodawcę pomiarów środowiska pracy. Pracownik służby bhp powinien także umieć zinterpretować uzyskane wyniki, odnieść się do przepisów i norm w tym zakresie oraz w razie potrzeby zalecić pracodawcy zmianę technologii na bardziej przyjazną pracownikowi lub zastosowanie środków ochrony zbiorowej lub indywidualnej.
10. Warto zapamiętać
- Stanowisko pracy wraz z maszynami i urządzeniami i jego otoczeniem powinno być przystosowane do autonomicznych i psychofizycznych cech i możliwości pracownika, jego potrzeb i oczekiwań, zapewniających sprawne, wydajne i bezpieczne wykonywanie przez niego pracy. Nigdy nie powinno być odwrotnej sytuacji, że pracownik musi się dostosować do stanowiska i jego otoczenia.
- Pracownicy służby bhp nie powinni pomijać w trakcie czynności kontrolnych elementów przestrzegania ergonomicznego składnika procesu pracy środowiska pracy służącemu pracy wydajnej i dobrej jakościowo.
- Korekta maszyny lub urządzenia w zakresie ergonomii na etapie projektu jest łatwiejsza i tańsza niż korekta maszyny lub urządzenia już istniejącego.
- Pracownicy służby bhp powinni wiedzieć jakie stanowisko pracy jest ergonomiczne i można na nim pracować, a jakie wymaga natychmiastowych usprawnień w celu spełnienia wymagań ergonomii.
- Kompleksowa ocena warunków pracy składa się z pięciu etapów: - określenie obciążenia fizycznego pracą, - określenie obciążenia psychicznego pracą, - ocena antropometryczna stanowiska pracy, - ocena rozmieszczenia układów kontrolno- sterowniczych oraz możliwości odbioru sygnałów przez pracownika, - ocena materialnego środowiska pracy.
- Działania pracownika służby bhp w zakresie oceny warunków pracy z uwzględnieniem wymagań ergonomii powinny wspomóc określenie dodatkowych zagrożeń występujących na stanowisku oraz opracowanie działań usprawniających w tym zakresie, co może doprowadzić do zmniejszenia liczy wypadków oraz chorób zawodowych.
Literatura:
1) Górska E., Ergonomia – projektowanie, diagnoza i eksperymenty, OWPW, Warszawa 2007
2) Lehmann G., Praktyczna fizjologia pracy, PZWL, Warszawa 1966
3) Batogowska A., Słowikowski J., Atlas antropometryczny dorosłej ludności Polski dla potrzeb projektowania, „Prace i materiały”, z. 149, IWP, Warszawa 1994
4) Rączkowski B., BHP w praktyce, ODDK, Gdańsk 2009
5) Bugajska J., Konarska M., Bezpieczeństwo i ochrona człowieka w środowisku pracy – Psychofizjologiczne problemy człowieka w środowisku pracy, CIOP, Warszawa 1997
6) Opracowania własne
7) Internet: www.ciop.pl, www.abc.com.pl
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
