Stosownie do postanowień art. 207 § 2 KP, pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.
 
 
Przejawem tej powinności, zgodnie z art. 2376 § 1 KP, jest obowiązek nieodpłatnego dostarczania pracownikom przez pracodawcę środków ochrony indywidualnej, zabezpieczających przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informowanie pracowników o sposobach posługiwania się tymi środkami.
Ponadto, zgodnie z art. 2377 § 1 KP, pracodawca ma obowiązek dostarczać pracownikom nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:
- jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
- ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
Stosownie do postanowień art. 2378 § 1 KP, pracodawca powinien ustalić rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art. 2376 § 1 KP i art. 2377 § 1 KP, jak również przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego. Dokument ten, zgodnie z art. 23711a § 1 KP, powinien zostać skonsultowany z przedstawicielami pracowników.
Ponadto, zgodnie z art. 2379 § 2 KP pracodawca, który zapewnia pracownikom odzież roboczą i/lub ochronną, powinien także zapewnić jej pranie, konserwację, naprawę, odpylanie i odkażanie. Gdyby jednak pracodawca nie był w stanie zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te, zgodnie z art. 2379 § 3 k.p., mógłby zlecić pracownikom, pod warunkiem wypłacania im ekwiwalentu pieniężnego w wysokości faktycznie poniesionych kosztów.
Z uwagi na to, że po pewnym czasie użytkowania odzież robocza i ochronna traci swoje właściwości użytkowe, pracodawca jest obowiązany wymienić ją na nową. Pozostaje jednak istotny problem, co w takim przypadku zrobić ze zdaną przez pracownika odzieżą?
 
 
Pracodawca ma dwie możliwości:
- w zasadach gospodarowania taką odzieżą wprowadzić postanowienie, że przechodzi ona na własność pracownika,
- w zasadach jw. wprowadzić postanowienie, że pracownikowi przysługuje prawo odkupu odzieży za określoną kwotę.
Należy jednak zaznaczyć, że niezależnie od przyjętej formy „pozbycia się problemu”, pracodawca jest obowiązany uzyskać zgodę pracownika. Niedopuszczalne jest bowiem wymuszanie na nim przejmowania tej odzieży – czy to odpłatnie, czy też nie.
Jeżeli jednak pracownik nie zgodzi się na przejęcie od pracodawcy zużytej odzieży, to nie pozostaje nic innego, jak przekazanie jej do utylizacji. Trzeba bowiem przypomnieć, że zgodnie z art. 3 pkt 12 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1232 z późn. zm.), zużyta odzież robocza i/lub ochronna, nienadająca się do dalszego użytku, będąca w stanie uniemożliwiającym bezpośrednie wykorzystanie, której posiadacz pozbywa się, zamierza pozbyć się lub do jej pozbycia się jest obowiązany, stanowi odpad, który powinien zostać zaklasyfikowany do odpowiedniej grupy odpadów. Zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 27 września 2001 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1206), odzież taka, w zależności od tego, czy została zanieczyszczona substancjami niebezpiecznymi, czy też nie, klasyfikowana jest w grupie odpadów 1502, obejmującej sorbenty, materiały filtracyjne, tkaniny do wycierania i ubrania ochronne, pod kodami: 150202* lub 150203.
 
Chcesz wiedzieć więcej? Zajrzyj do Serwisu Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych