Fragment komentarza z publikacji Serwisu BHP.

1. Szkolenia BHP - ogólne zagadnienia
Zasady, jakimi powinni kierować się pracodawcy zapewniając pracownikom szkolenia BHP zostały zdefiniowane w przepisach rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 27 lipca 2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. Nr 180, poz. 1860 z późn. zm.) – dalej r.s.b.h.p. Zgodnie z r.s.b.h.p. pracodawca zapewnia pracownikowi odbycie, odpowiedniego do rodzaju wykonywanej pracy szkolenia, w tym przekazanie mu informacji i instrukcji dotyczących zajmowanego stanowiska pracy lub wykonywanej pracy.
Szkolenie zapewnia uczestnikom:
1) zaznajomienie się z czynnikami środowiska pracy mogącymi powodować zagrożenia dla bezpieczeństwa i zdrowia pracowników podczas pracy oraz z odpowiednimi środkami i działaniami zapobiegawczymi;
2) poznanie przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie niezbędnym do wykonywania pracy w zakładzie pracy i na określonym stanowisku pracy, a także związanych z pracą obowiązków i odpowiedzialności w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy;
3) nabycie umiejętności wykonywania pracy w sposób bezpieczny dla siebie i innych osób, postępowania w sytuacjach awaryjnych oraz udzielenia pomocy osobie, która uległa wypadkowi.

2. Definicja kosztu podatkowego
W praktyce klasyfikacja wydatków jako stanowiące lub niestanowiące kosztów podatkowych sprawia podatnikom wiele problemów. Już sama definicja kosztu podatkowego stanowi zarzewie sporów pomiędzy podatnikami a przedstawicielami fiskusa.
Jak stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) – dalej u.p.d.o.p., do podatkowych kosztów uzyskania przychodu zalicza się koszty, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, a które z puli kosztów nie zostały wyłączone przez samego ustawodawcę (tj. wymienione w 16 ust. 1 u.p.d.o.p.).
Analizując zagadnienie kosztów w pierwszej kolejności należy zastanowić się nad tym, co jest wydatkiem.
Otóż w mowie potocznej wydatek to „suma pieniędzy wydana na coś”1; mogłoby to wskazywać, iż dla istnienia kosztu niezbędnym jest wydatkowanie pieniędzy, rozumiane jako uszczuplenie zasobów finansowych. To jednak nie jest prawdą.
Otóż bowiem jeżeli dokonamy wykładni regulacji art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. w odniesieniu do innych regulacji takich aktów prawnych zauważymy, że ustawodawca znacznie szerzej postrzega wydatek, niż by to wynikało ze słownikowego znaczenia tego pojęcia. Z tym, że u podstaw takiej wykładni leży dość ryzykowne założenie: że ustawodawca działa racjonalnie i w sposób konsekwentny. Interpretując pojęcie wydatku odwołujemy się do przepisów art. 16 u.p.d.o.p. zakładając, że jeżeli ustawodawca wymienia „coś” w przepisach jako tzw. „NKUP” to tym samym wskazuje, że według niego nie dość, że jest to wydatek to jeszcze może on być celowy. Zapewne bowiem racjonalnie działający prawodawca, nie wyłączyłby z kosztów podatkowych czegoś, co nie może być kosztem z uwagi na to, że w ogóle nie jest wydatkiem albo nie może być uznane za celowe.
Tylko ogólna analiza katalogu zawierających wyłączenie z kosztów potwierdza, że na płaszczyźnie podatków dochodowych wydatek to nie tylko rozchodowanie określonej kwoty (zob. np. należności nieściągalne, rezerwy itp.).
Oczywiście aby wydatek był kosztem musi być definitywnie poniesiony, a jego ciężar ekonomiczny musi spoczywać na danym podatniku (a nie na osobie trzeciej).
„Za koszty uzyskania przychodów mogą być uznane tylko takie wydatki, które mają charakter definitywny, a więc nie podlegają zwrotowi w jakiejkolwiek formie. Definitywność ta musi wynikać z charakteru przeprowadzonej operacji, a koszt, który ze swej istoty podlega zwrotowi na rzecz podatnika, nie może stanowić elementu jego kosztów uzyskania przychodów. Czynione przez skarżącą, jako przedstawiciela bezpośredniego, wydatki na pokrycie należności publicznoprawnych jej kontrahentów, podlegają zwrotowi, co wynika wprost z charakteru czynności dokonywanych w imieniu i na rzecz tych kontrahentów, a także z czynionych przez skarżącą prób wyegzekwowania zwrotu tych wydatków na drodze prawnej. Nie mają, więc dla skarżącej charakteru definitywnego. Charakteru tego nie tracą także wtedy, gdy w późniejszym okresie okaże się, że zwrot tych wydatków jest problematyczny ze względu na bezskuteczność egzekucji od kontrahenta, gdyż trudności w rozliczeniach dokonywanych ex post nie mogą zmienić istoty operacji gospodarczej, określającej jej charakter.”(wyrok WSA w Opolu z dnia 4 czerwca 2008 r., I SA/Op 25/08, www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Więcej na ten temat w Serwisie BHP.