Czy są jakieś wytyczne, jak powinna wyglądać palarnia?
Nie chodzi tylko o krotność wymiany powietrza, ale również o wyposażenie palarni np. brak elementów łatwopalnych?
Definicję, a zarazem wytyczne dotyczące organizacji palarni, określa art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55 z późn. zm.). Stanowi on, że palarnia to wyodrębnione konstrukcyjnie od innych pomieszczeń i ciągów komunikacyjnych pomieszczenie, odpowiednio oznaczone, służące wyłącznie do palenia wyrobów tytoniowych zaopatrzone w wywiewną wentylację mechaniczną lub system filtracyjny w taki sposób, aby dym tytoniowy nie przenikał do innych pomieszczeń. Pracodawcy doprecyzowanie powyższej regulacji mogą znaleźć w rozdziale 7 załącznika nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm). Określa on powierzchnię palarni (co najmniej 0,1 m2 powierzchni podłogi na każdego pracownika najliczniejszej zmiany korzystającego z palarni, jednak w sumie nie mniej niż 4 m2) oraz wydajność wentylacji (przynajmniej dziesięciokrotna wymiana powietrza w ciągu godziny), a także – co wydaje się oczywiste – nakazuje zapewnić dostateczną ilość popielniczek.
Należy jednak pamiętać, że bezpieczeństwo i higiena pracy to nie tylko normy prawne, ale także szereg niepisanych zasad. Dlatego organizując pomieszczenie palarni, nie należy zapomnieć, aby:
•nie urządzać palarni w strefie zagrożenia wybuchem lub w pobliżu miejsc występowania materiałów pożarowo niebezpiecznych,
•nie składować w pomieszczeniu żadnych materiałów łatwopalnych,
•zapewnić wystrój wnętrza z materiałów niepalnych,
•zapewnić w pobliżu palarni podręczny sprzęt gaśniczy (np. gaśnicę proszkową), do którego w razie konieczności będzie łatwy i niczym nie ograniczony dostęp.
Maciej Ambroziewicz
Nie chodzi tylko o krotność wymiany powietrza, ale również o wyposażenie palarni np. brak elementów łatwopalnych?
Definicję, a zarazem wytyczne dotyczące organizacji palarni, określa art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 9 listopada 1995 r. o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 10, poz. 55 z późn. zm.). Stanowi on, że palarnia to wyodrębnione konstrukcyjnie od innych pomieszczeń i ciągów komunikacyjnych pomieszczenie, odpowiednio oznaczone, służące wyłącznie do palenia wyrobów tytoniowych zaopatrzone w wywiewną wentylację mechaniczną lub system filtracyjny w taki sposób, aby dym tytoniowy nie przenikał do innych pomieszczeń. Pracodawcy doprecyzowanie powyższej regulacji mogą znaleźć w rozdziale 7 załącznika nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 z późn. zm). Określa on powierzchnię palarni (co najmniej 0,1 m2 powierzchni podłogi na każdego pracownika najliczniejszej zmiany korzystającego z palarni, jednak w sumie nie mniej niż 4 m2) oraz wydajność wentylacji (przynajmniej dziesięciokrotna wymiana powietrza w ciągu godziny), a także – co wydaje się oczywiste – nakazuje zapewnić dostateczną ilość popielniczek.
Należy jednak pamiętać, że bezpieczeństwo i higiena pracy to nie tylko normy prawne, ale także szereg niepisanych zasad. Dlatego organizując pomieszczenie palarni, nie należy zapomnieć, aby:
•nie urządzać palarni w strefie zagrożenia wybuchem lub w pobliżu miejsc występowania materiałów pożarowo niebezpiecznych,
•nie składować w pomieszczeniu żadnych materiałów łatwopalnych,
•zapewnić wystrój wnętrza z materiałów niepalnych,
•zapewnić w pobliżu palarni podręczny sprzęt gaśniczy (np. gaśnicę proszkową), do którego w razie konieczności będzie łatwy i niczym nie ograniczony dostęp.
Maciej Ambroziewicz