W przypadku stwierdzenia u pracownika objawów choroby zawodowej, pracodawca zobowiązany jest przenieść go na określony czas do innej pracy, w której nie będzie on miał do czynienia z oddziaływaniem czynników szkodliwych dla zdrowia.
Jeżeli na skutek choroby zawodowej pracownik stał się niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy, nie jest jednak niezdolny do pracy w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227), przeniesienie powinno nastąpić na czas nieokreślony. W takiej sytuacji orzeczenie lekarskie wiąże pracodawcę.
Jeśli pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie przeniósł pracownika do innej pracy, pracownik byłby uprawniony do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. W wyroku z dnia 1 grudnia 1999 r., I PKN 425/99, OSNP 2001, nr 8, poz. 263 Sąd Najwyższy przyjął z kolei, że przeniesienie pracownika do innej pracy w trybie art. 230 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) należy traktować jako polecenie, którego odmowa może być uznana za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.
Źródło: Dziennik Gazeta Prawna, 21 grudnia 2009 r., Urszula Młynarczyk