Uzyskanie pozwolenia na budowę na terenie, na którym nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, musi być poprzedzone uzyskaniem decyzji o warunkach zabudowy (art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym[1]). Wydanie tej decyzji jest możliwe wyłącznie w przypadku łącznego spełnienia przesłanek z art. 61 ust. 1 u.p.z.p., wśród których w pkt 1 sformułowano warunek określany w nauce prawa administracyjnego jako zasada „dobrego sąsiedztwa”. Celem przedstawionej zasady jest utrzymanie ładu przestrzennego, o którym mowa w art. 2 pkt 1 u.p.z.p. przez dostosowanie nowej, powstającej zabudowy do tej, która już istnieje w otoczeniu.
Rozporządzenie z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego[2] określa m.in. wymagania dotyczące wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki. Realizacja ładu przestrzennego wymaga konkretnego określenia wysokości przyszłej inwestycji budowlanej. Ustalenie tego parametru może nastąpić poprzez wskazanie wielkości od minimalnej do maksymalnej (zob. wyrok WSA w Krakowie z dnia 10 października 2013 r., II SA/Kr 807/13[3]).
Przepis § 7 ust. 1 rozporządzenia z 2003 r. stanowi, że wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki wyznacza się dla nowej zabudowy jako przedłużenie tych krawędzi odpowiednio do istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich. Należy mieć na uwadze, że w § 4 ust. 1 rozporządzenia zastrzeżono, że obowiązującą linię nowej zabudowy na działce objętej wnioskiem wyznacza się jako przedłużenie linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich.
Przypisy:
[1] Tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 778 ze zm., dalej jako u.p.z.p.
[2] Dz. U. Nr 164, poz. 1588.
[3] LEX nr 1384899.
Zasada dobrego sąsiedztwa kluczowa w przypadku braku planu miejscowego >>>
