Zapobieganie i naprawa szkód w środowisku cz. III

Artykuł 11 ustawy z 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie (Dz. U. Nr 75, poz. 493, z pźn. zm.)- dalej u.z.sz.ś.n., określa zasady zachowania podmiotu korzystającego ze środowiska w przypadku stwierdzenia bezskuteczności działań. Działania te podejmowane są na podstawie art. 9 u.z.sz.ś.n. Podobnie jak w przypadku tej normy istnieją wątpliwości interpretacyjne. Nadal nie można ustalić precyzyjnego znaczenia pojęcia bezpośredniego zagrożenia szkodą w środowisku. Trudno jest w oparciu o takie kryterium ustalić skuteczność czynności zapobiegawczych.

1. Bezskuteczność działań zapobiegawczych

Obiektywnym kryterium bezskuteczności działań zapobiegawczych jest wystąpienie szkody w środowisku. Obowiązkiem podmiotu korzystającego ze środowiska jest powiadomienia organów ochrony środowiska i wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. Oczywiście obowiązek taki nie powstaje, gdy podjęte na podstawie art. 9 ust. 1 u.z.sz.ś.n. działania przyniosły zamierzony efekt i przestało występować zagrożenie. Nadal jednak pozostaje wątpliwość, co do bezpośredniości zagrożenia. Czy doraźna naprawa instalacji, bez całkowitej eliminacji zagrożenia pozbawia czynnika bezpośredniości? Tylko należyte usunięcie zagrożenia zwalnia od obowiązku powiadomienia organu.
Artykuł 9 ust. 2 u.z.sz.ś.n. określa obowiązkową zawartość zgłoszenia bezpośredniego zagrożenia lub szkody w środowisku. Zgłoszenie zawierać powinno imię i nazwisko podmiotu korzystającego ze środowiska albo jego nazwę, określenia adres zamieszkania albo siedziby wnoszącego zgłoszenie. W zgłoszeniu podaje się określenie przedmiotu działalności zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności (numer PKD). W zawiadomieniu określa się również miejsce, w którym doszło do zagrożenia lub szkody w środowisku. Ostatnim elementem zgłoszenia jest opis działań zapobiegawczych lub naprawczych, które podmiot podjął do chwili zgłoszenia. Obowiązkiem podmiotu jest również bezzwłoczne udzielanie informacji o zagrożeniu dla środowiska lub szkodzie na żądanie organu ochrony środowiska. Informacja musi być udzielona również w przypadku, gdy zachodzi tylko podejrzenie bezpośredniego zagrożenia lub szkody dla środowiska. Wypełnienie obowiązku zawiadomienia jest warunkiem niezbędnym do podjęcia działań przez organa administracji właściwe w sprawach ochrony środowiska.

Określenie organów właściwych sprawach ochrony środowiska znajduje się w ustawie z 27 kwietnia 2001 Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, późn. zm.)- dalej p.o.ś. Organy określa art. 376 p.o.ś stanowiący, że właściwym jest: wójt, burmistrz, starosta, sejmik województwa i marszałek województwa (organy samorządu terytorialnego). Organami właściwymi, reprezentującymi administrację rządową są starostowie, wojewodowie, regionalni dyrektorowie ochrony środowiska, Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska oraz minister właściwy do spraw środowiska. W pierwotnym brzmieniu ustawy, sprzed 15 listopada 2008 r. właściwym, co do zasady organem był wojewoda. Zmiana wprowadzona przez ustawę z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, z późn. zm.) powoduje, że organem właściwym jest regionalny dyrektor ochrony środowiska. Oczywiście w przypadku organizmów genetycznie modyfikowanych zachowana jest wyłączna właściwość ministra środowiska. Całkowite spełnienie obowiązku zapisanego w art. 11 ust. 1 u.z.sz.ś.n. polegać, więc będzie na powiadomieniu regionalnego dyrektora ochrony środowiska i wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. Kompetencje inspekcji określa ustawa z 20 lipca 1991 r. o Inspekcji Ochrony Środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 44, poz. 287, z późn. zm.).