Sprawa dotyczyła inwestora, który zgłosił prezydentowi miasta zamiar przystąpienia do wykonania robót budowlanych, polegających na wykonaniu wiaty.
Dwa dni później do organu wpłynęły pisma dwóch osób, które powołując się na członkostwo we wspólnocie mieszkaniowej, sprzeciwiały się planowanym przez inwestora robotom budowlanym.
Prezydent nałożył na inwestora obowiązek usunięcia nieprawidłowości występujących w dokonanym zgłoszeniu.
Organ uznał, iż inwestor nie przedłożył prawidłowo wypełnionego oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
Spór w sprawie dotyczył odpowiedzi na pytanie czy i jakimi brakami obarczone było zgłoszenie zamiaru wykonania robót dokonane przez inwestora, czy zostały one uzupełnione, czy też nie i wobec czego zasadne było skorzystanie przez prezydenta z prawa zgłoszenia sprzeciwu wobec dokonanego zgłoszenia.
WSA wyjaśnił, iż organ może wezwać do uzupełnienie braków zgłoszenia oraz wynikających z niego wątpliwości, w tym także w odniesieniu do oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane.
W ocenie sądu nie ma wątpliwości, iż zgłoszenie dokonane przez inwestora, obarczone było brakami.
Prezydent miasta powinien jednak w postanowieniu wzywającym inwestora do uzupełnienia braków zgłoszenia, tak sformułować zobowiązanie, aby jednoznacznie wynikało z niego na czym polega wadliwość złożonego oświadczenia i że wykazanie prawa do dysponowania nieruchomością wspólną w celu wykonania wiaty, wymaga uchwały wspólnoty o wyrażaniu zgody na wykonanie robót objętych zgłoszeniem.
Organ powinien wskazać czy podstawa żądania jest brak czy też wątpliwości w stosunku do złożonych dokumentów, a w konsekwencji wyjaśnić także podstawę swoich wątpliwości. Przede wszystkim jednak organ powinien sformułować nałożony obowiązek w sposób konkretny, jednoznaczny, poprzez precyzyjne wskazanie czego się od strony domaga.
Tymczasem wezwanie zostało sformułowane w taki sposób, że skarżący pozbawiony został możliwości wykonania go w sposób zapewniający mu dokonanie zgłoszenia bez sprzeciwu – uznał sąd.
Na podstawie:
Wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 29 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SA/Go 5/15, nieprawomocny