Wnioskodawca musi wskazać konkretny proces odzysku, jaki będzie stosowany, ponieważ o kwalifikacji procesu odzysku decyduje technologia przetwarzania określonych rodzajów odpadów.
Organ ochrony środowiska wydający zezwolenie nie ma jednak podstaw do żądania, także w czasie trwającej procedury wydawania zezwolenia, np. w trybie art. 50 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, aby przedsiębiorca przedstawił dokumenty potwierdzające, że materiał uzyskany po procesie odzysku spełniać będzie parametry jakościowe przewidziane dla deklarowanego wyrobu, potwierdzone badaniami lub certyfikatem. Dołączania tego rodzaju dokumentów nie przewiduje ustawa z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
Wystarczającą informacją jest opis metod oraz technologii, jaka ma być stosowana w danym procesie odzysku, i do tych informacji w uzasadnieniu decyzji organ powinien się ograniczyć. To, czy faktycznie wnioskodawca w wyniku przeprowadzonego procesu otrzyma produkt, nie jest do przewidzenia w momencie wydawania decyzji.
Również WIOŚ nie ma podstaw do żądania podczas kontroli dokumentów potwierdzających spełnianie przez materiał po odzysku wymagań jakościowych i bezpieczeństwa przewidzianych dla produktu. Natomiast odbiorcy materiału po odzysku mają prawo, a wręcz powinni domagać się przedstawienia im dowodów, że jest on produktem, a nie odpadem, jeżeli będzie on sprzedawany w charakterze produktu.
To, o czym musi pamiętać przedsiębiorca, to konieczność udowodnienia (po zakończonym procesie odzysku), że uzyskał produkt, bowiem nawet w przypadku, gdy materiał po przetworzeniu spełnia wymagania jakościowe przewidziane dla produktu danego rodzaju, to materiał ten tak długo będzie traktowany jako odpad, jak długo jego wytwórca (producent) nie uzyska potwierdzenia przez laboratorium akredytowane lub inną jednostkę certyfikującą, że spełnia on wymagania jakościowe. Nie może zatem samodzielnie uznać, że wytworzył produkt, który może wprowadzić na rynek w tym charakterze.
