Decyzja Komisji z 27 kwietnia 2011 r. (tzw. decyzja benchmarkowa) dotyczy przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji CO2 w latach 2013–2020. W skardze przeciw Komisji Europejskiej, Polska zawarła cztery zarzuty dotyczące decyzji KE 2011/278/UE z 27 kwietnia 2011 r. Zasadniczo sprowadzają się one do zaniżenia przydziału bezpłatnych uprawnień dla Polski.
Polska zarzuciła Komisji, że w swojej decyzji nie uwzględniła ona specyfiki paliwowej poszczególnych państw członkowskich i że wyliczyła wskaźniki emisyjności przy wykorzystaniu referencyjnej wydajności gazu ziemnego oraz przyjęła to paliwo jako paliwo referencyjne.
Drugi zarzut dotyczy tego, że Komisja nie uwzględniła zróżnicowanej sytuacji w poszczególnych regionach UE i przez to naruszyła zasadę równego traktowania.
Polska zarzuca też KE, że naruszyła zasadę proporcjonalności, ponieważ w swojej decyzji określiła wskaźniki emisyjności na poziomie bardziej restrykcyjnym niż wymagają tego cele dyrektywy 2003/87 ustanawiającej system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie.
Czwarty zarzut dotyczy naruszenia przepisów dyrektywy 2003/87 i braku kompetencji Komisji do przyjęcia zaskarżonej decyzji.
Bezpłatne pozwolenia na emisję dwutlenku węgla to odrębne uprawnienia od tych, które są przedmiotem obrotu na rynku aukcyjnym. Najpierw bowiem z całej puli uprawnień do emisji CO2 wydzielane są pozwolenia bezpłatne, a reszta trafia na rynek aukcyjny.
Sąd UE to pierwsza instancja Trybunału Sprawiedliwości UE. Od wyroków i postanowień Sądu przysługuje odwołanie - w terminie dwóch miesięcy - do Trybunału Sprawiedliwości.
kjed/ amac/ gma/