Wspomniana regulacja odnosi się nie tylko do przyszłych realizacji inwestycji lub uchwalanych aktów planistycznych, ale również decyzji i uchwał rady gminy podjętych przed jej wejściem w życie.
Nowe zasady są bowiem dosyć rygorystyczne i z uwagi na powyższe okres przejściowy jest tutaj w pełni wskazany. Pamiętać trzeba jednak, że ustawodawca różnicuje warunki związane z realizacją inwestycji w tym okresie – osobno dla elektrowni wiatrowych, osobno dla zabudowy mieszkaniowej (której również w znaczącym stopniu dotyczy przedmiotowa ustawa).
Ogólne zasady dotyczące miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego związane z lokalizacją elektrowni wiatrowych
Ustawodawca wprowadza w art. 3 u.i.z.e.w. podstawową zasadę, zgodnie z którą lokalizacja elektrowni wiatrowej może nastąpić wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wynika to z założenia, że przedmiotowa inwestycja jest tak istotna i wywołuje tak szerokie skutki, iż można ją kontrolować jedynie na podstawie aktu planistycznego.
Dodatkowo plan miejscowy wskazujący lokalizację elektrowni wiatrowych musi obowiązkowo:
– - określać maksymalną całkowitą wysokość elektrowni wiatrowej (gdyż od wysokości tej elektrowni zależy zakres ograniczeń w zabudowie wokół niej),
– - być sporządzony co najmniej dla całego obszaru, wokół którego zgodnie z ustawą nie mogą być zlokalizowane budynki mieszkalne albo budynki o funkcji mieszanej, w skład której wchodzi funkcja mieszkaniowa.
Organy gmin muszą zdawać sobie sprawę, że naruszenie każdej z tych zasad umożliwi zakwestionowanie uchwalonego planu oraz że plany miejscowe obejmujące elektrownie wiatrowe stają się w ten sposób trudniejsze do sporządzenia. Zawsze muszą odnosić się bowiem do konkretnego, większego obszaru. Przy tej okazji organy gmin liczyć się muszą z szerszymi konsekwencjami związanymi z ich uchwaleniem. Objęcie przez plan większego obszaru spowodować może chociażby większe koszty odszkodowawcze podnoszone przez właścicieli nieruchomości nim objętych.
| Dowiedz się więcej z książki | |
 |
Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz
|
Ustawodawca dodaje jeszcze jedno rozwiązanie, względem którego można mieć trochę więcej wątpliwości. Zgodnie z nim w uzasadnieniu, które jest dołączane do projektu uchwały w sprawie przystąpienia do sporządzania wyżej wymienionego planu miejscowego, trzeba określić maksymalną całkowitą wysokość elektrowni wiatrowej, która w tym planie zostanie oznaczona.
Do tej pory uchwała intencyjna (rozpoczynająca prace nad planem miejscowym) nie mogła określać przyszłego przeznaczenia terenu. Miała jedynie określać zakres terenu objętego przyszłym planem. Obecnie ustawodawca zasady tej wprost nie zmienił, jednakże zamieszczony w art. 7 ust. 2 u.i.z.e.w. przepis pozostawia sporo wątpliwości. Dotyczą one zwłaszcza tego, czy niniejszy fragment uzasadnienia będzie wiążący na dalszym etapie procedury planistycznej.
Ustawodawca literalnie o tym nie przesądził, jednakże stosując wykładnię systemową i założenie racjonalnego ustawodawcy, trzeba przyjąć, że o taki skutek właśnie chodziło (przy odmiennym założeniu określenie w uzasadnieniu maksymalnej wysokości elektrowni wiatrowej byłoby niewiążące, czyli niepotrzebne). Tak więc jeżeli w jakiejś gminie w trakcie procedury planistycznej wystąpi potrzeba dokonania zmiany parametrów, należałoby zmienić treść uchwały intencyjnej wraz z uzasadnieniem.
Pomimo że takie rozwiązanie wydaje się najbardziej racjonalne, niesie ono z sobą szereg potencjalnych wątpliwości. Zagwarantowanie określonych parametrów poprzez konkretne uzasadnienie do uchwały (która w dodatku nie stanowi aktu prawa miejscowego) nie wydaje się najlepszym rozwiązaniem.
