Na system planowania przestrzennego Holandii składają się trzy poziomy planowania: krajowy, regionalny, lokalny z dwoma rodzajami planów – plan struktury oraz plan użytkowania terenu. Uzupełnienie stanowi planowanie sektorowe. Podstawę planowania holenderskiego stanowi, podobnie jak u nas, planowanie lokalne. Spośród dwóch rodzajów planów większą rangę posiada plan użytkowania terenu (bestemmingsplan).Jest on aktem prawa powszechnie obowiązującym – wiąże zarówno organy oraz instytucje państwowe jak i obywateli. Pomimo tego, iż tworzy się go fakultatywnie, w istocie pełni funkcję obligatoryjną – sporządzany jest dla terenów, które nie należą do obszaru zabudowy oraz jest on niezbędny w przypadku pełnienia roli planu odnowy miasta na terenach zabudowanych.
Obok planu użytkowania terenu sporządzany jest także plan struktury. Stanowi on podstawę do sporządzania planu użytkowania terenu w mieście. Sporządzany jest dla całego miasta lub jego części. Plan taki zawiera opis koncepcji rozwoju danego obszaru z uwzględnieniem istniejącego stanu zagospodarowania obszarów sąsiednich. W miarę potrzeby zawiera także opis poszczególnych etapów danego rozwoju. Dokument sporządzany jest dla dużych obszarów miejskich, w mniejszych miastach stosowany jest rzadziej.
Plan struktury wiąże organy i instytucje publiczne, ale nie wiąże właścicieli gruntów. De facto ma on niewiele wspólnego z miejscowym planowaniem przestrzennym, tworzy ramy długookresowego rozwoju miast. Jednak ustalenia planów miejscowych muszą być z nimi zgodne.
Zasadnicza różnica występuje na poziomie planowania lokalnego. W Polsce prawem lokalnym jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzeni, a w przypadku jego braku wydawane są decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W krajach UE na poziomie planowania lokalnego występują dwa rodzaje planów miejscowych - np. w Niemczech obowiązuje plan użytkowania terenu oraz plan zabudowy, we Francji oraz Holandii: plan użytkowania terenu oraz plan struktury.  Planowanie ww. krajach jest kompleksowe oraz wszechogarniające co daje podstawy wysokiej efektywności systemu planistycznego. W Polsce ta efektywność jest niska. Często wydawane są decyzje budowlane niezgodne z uwarunkowaniami określonymi w planach. Konsekwencją tego jest panujący bezład oraz chaos przestrzenny krajobrazu wielu polskich miast. Potrzebne jest dostosowanie regulacji prawnych dotyczących zagospodarowania przestrzennego do krajów członkowskich UE.