Pierwszy wyjątek zakłada, że spalanie odpadów w instalacjach lub urządzeniach jest niemożliwe ze względów bezpieczeństwa. Wtedy na spalanie poza instalacjami lub urządzeniami może (nie musi) decyzją administracyjną zezwolić właściwy ze względu na miejsce spalania:
- zasadniczo - marszałek województwa,
- wyjątkowo - RDOŚ dla terenów zamkniętych.

Zezwolenie wydawane jest na wniosek zamierzającego spalać odpady, przy czym wniosek ma odpowiadać wymaganiom określonym w art. 31 ust. 4, a samo zezwolenie - wymaganiom określonym w art. 31 ust. 6.
Od decyzji odmawiającej zezwolenia zainteresowanemu przysługuje odwołanie:
- jeżeli decyzję wydał marszałek województwa - do MŚ, ponieważ art. 31 ust. 1 został wykazany w art. 168 u.o.,
- jeżeli decyzję wydał RDOŚ - do GDOŚ,
a następnie skarga do sądu administracyjnego.

Drugi wyjątek jest prostszy i obejmuje spalanie zgromadzonych pozostałości roślinnych (art. 31 ust. 7), ale z zastrzeżeniem, że nie są one objęte obowiązkiem selektywnego zbierania. Ustawodawca ma tu na uwadze regulację art. 4 ust. 2 pkt 1 lit. a u.u.c.p., na którego podstawie rada gminy w regulaminie utrzymania czystości i porządku na terenie gminy może wprowadzić obowiązek selektywnego zbierania i odbierania odpadów zielonych. Jeżeli taki obowiązek wprowadzi, wyjątek z art. 31 ust. 7 u.o. nie ma zastosowania, jeżeli go nie wprowadzi - spalanie jest dopuszczalne na podstawie art. 31 ust. 7.

Więcej na temat zasad postępowania z odpadami znajdziesz w książce Wojciecha Radeckiego „Ustawa o odpadach. Komentarz”.