JA wniósł o uchylenie uchwały Wspólnoty Mieszkaniowej w sprawie podwyższenia obciążającej go opłaty za zainstalowanie na ścianie wspólnej budynku klimatyzatorów. Sąd Okręgowy rozpatrujący sprawę w I instancji ustalił, że JA jest współwłaścicielem lokali mieszkalnych położonych w budynku, w którym działa niewielka Wspólnota Mieszkaniowa. Na elewacji JA zainstalował trzy klimatyzatory. W marcu 2014 r. pod nieobecność powoda odbyło się zebranie właścicieli, podczas którego podjęto uchwałę podwyższającą opłatę za zainstalowane urządzenia. JA był prawidłowo zawiadomiony o terminie zebrania. Od 2009 r. do chwili podjęcia spornej uchwały uiszczał opłatę miesięczną za klimatyzatory w wysokości 20 zł za sztukę. Nowo podjęta uchwała nałożyła na niego obowiązek dokonywania opłat w wysokości 50 zł za każde urządzenie, czyli w sumie 150 zł miesięcznie. Pieniądze z opłat za korzystanie ze ściany wspólnej zasilają fundusz remontowy Wspólnoty. Ze ściany wspólnej korzysta również spółka, która umieściła na niej swoje reklamy: 2 podświetlane i jeden kaseton na ścianie bocznej. Podwyżka cen była podyktowana zrównoważeniem kosztów ponoszonych przez JA oraz spółkę proporcjonalnie do powierzchni elewacji zajmowanej przez każdego z nich. JA skierował sprawę do Sądu twierdząc, że podwyższenie dokonywanych przez niego opłat było zwykłą złośliwością ze strony zarządu Wspólnoty. Dodatkowo podnosił, że nie został poinformowany o tym, iż podczas zebrania będzie podejmowana uchwała o podwyższeniu obciążającej go opłaty. Sprawa ta nie została wcześniej ujęta w porządku obrad ustalonym przez zarząd, w związku z czym uchwała została podjęta wadliwie.
SO po przeanalizowaniu sprawy w wyroku z dnia 16 października 2014 r., sygn. akt II C 720/14, uznał powództwo za niezasadne. Podwyższając opłatę za korzystanie ze ściany wspólnej, Wspólnota kierowała się rynkowymi stawkami za powierzchnie reklamowe, które wahają się w granicach od 2 do 5 zł za m2 dziennie. Wspólnota przyjęła stawkę w dolnej granicy, tj. 2,5 zł za m2 dziennie. JA nie podważył wiarygodności wyliczeń, nie wykazał również, aby stawka 150 zł była zawyżona i nie odpowiadała cenom wolnorynkowym.
Odnosząc się do zarzutu JA w kwestii nieumieszczenia w zawiadomieniu o zebraniu informacji, że jego przedmiotem będzie m.in. podjęcie uchwały o podwyższeniu opłat za korzystanie ze ściany wspólnej, SO wskazał, że zebranie właścicieli lokali może podejmować uchwały również w sprawach, które nie zostały ujęte w porządku obrad ustalonym przez zarząd. Sąd mógłby wprawdzie uznać takie postępowanie za uchybienie, ale tylko wtedy, gdyby JA dowiódł, iż gdyby był obecny na zebraniu, Wspólnota podjęłaby uchwałę innej treści, bądź nie podjęłaby jej w ogóle. Tak się jednak nie stało.
JA zaskarżył wyrok SO w całości, jednak SA oddalił apelację uznając ją za niezasadną i zgadzając się z twierdzeniami sformułowanymi w wyroku wydanym przez SO .
Sygnatura akt: I ACa 1803/14