Dnia 10 kwietnia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 4 marca 2010 r. o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 47, poz. 278 z późn. zm.) - dalej jako u.ś.u., której podstawowym założeniem jest zaimplementowanie do polskiego systemu prawa przepisów Dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym - dalej Dyrektywa Usługowa. Ustawa o świadczeniu usług - oprócz określenia ogólnych zasad prowadzenia działalności usługowej na terytorium Polski - wprowadza zmiany między innymi w przepisach podstawowego aktu regulującego prowadzenie działalności gospodarczej na terytorium RP, tj. ustawie o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm.) - dalej u.s.d.g. oraz w kilkunastu ustawach szczególnych, w tym także ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 z późn. zm.) - dalej u.g.n.


1. Główne założenia implementowanej Dyrektywy Usługowej odzwierciedlone w treści Ustawy o świadczeniu usług

Dyrektywa Usługowa, która wprowadzana jest do polskiego systemu prawa przepisami u.ś.u. ma przede wszystkim na celu zniesienie barier w zakresie swobody przedsiębiorczości dla usługodawców, jak również ograniczeń w swobodnym przepływie usług między państwami członkowskimi Unii Europejskiej w celu umożliwienia usługodawcom prowadzenia działalności usługowej w ramach rynku wewnętrznego oraz urzeczywistnienie w pełni zintegrowanego rynku w dziedzinie usług i w konsekwencji wzrost gospodarczy oraz stworzenie nowych miejsc pracy w sektorze usługowym.

2. Zastąpienie terminu „przedsiębiorca" „podmiotem prowadzącym działalność"

Zmiana terminu „przedsiębiorca" na „podmiot prowadzący działalność" w szeregu przepisów dotyczących rzeczoznawców majątkowych, pośredników w obrocie nieruchomościami i zarządców nieruchomości ma umożliwić rozciągnięcie na wszystkich przedsiębiorców z obszaru UE/EOG możliwości prowadzenia działalności w zakresie szacowania nieruchomości, pośrednictwa w obrocie nieruchomościami oraz zarządzania nieruchomościami na terytorium RP. Wprowadzenie tego ujednolicenia jest więc wyrazem realizacji zasady swobodnego przepływu usług pomiędzy państwami członkowskimi UE.

3. Formy prowadzenia działalności – wykreślenie zakazu łączenia

Nowa treść art. 174 ust. 7 u.g.n., określa formy wykonywania działalności zawodowej przez rzeczoznawców majątkowych.

Zgodnie z nowymi przepisami rzeczoznawca majątkowy będzie mógł wykonywać zawód:

  1. prowadząc we własnym imieniu działalność gospodarczą jednoosobowo lub w ramach spółki osobowej w zakresie szacowania nieruchomości, lub
  2. w ramach stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej u podmiotu prowadzącego działalność w zakresie szacowania nieruchomości.

Z kolei pośrednik w obrocie nieruchomościami po modyfikacji brzmienia art. 180 ust. 7 u.g.n. wykonuje zawód:

  1. prowadząc działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, lub
  2. w ramach stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej u podmiotu prowadzącego działalność w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami.

Skreślone zostały art. 174 ust. 8 i art. 180 ust. 8 u.g.n., co oznacza że nowelizacja uchyla obowiązujący w dotychczasowym stanie prawnym zakaz łączenia form prowadzenia działalności gospodarczej. Tym samym rzeczoznawcy majątkowi oraz pośrednicy w obrocie nieruchomościami będą mogli jednocześnie wykonywać zawód jako przedsiębiorcy oraz na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilnoprawnej. Rozwiązanie takie otwiera drogę do jednoczesnego wykonywania ww. zawodów w alternatywnych formach i stanowi znaczne ułatwienie z punktu widzenia możliwości prowadzenia przez rzeczoznawców/pośredników działalności zawodowej.

(...)

Pełna treść komentarza dostępna jest w programie Serwis Budowlany>>