Do zagadnień podatkowych związanych z umową leasingu zalicza się wybór rodzaju umowy leasingu oraz wynikające stąd konsekwencje podatkowe dla finansującego i korzystającego. Istotnym zagadnieniem podatkowym jest sposób postępowania z przedmiotem leasingu po okresie umowy.

Opłaty leasingowe ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania przedmiotu leasingu stanowią przychód finansującego i odpowiednio w całości koszt uzyskania przychodów korzystającego, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki (art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. oraz art. 23b ust. 1 u.p.d.o.f.):
1) została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, a jeżeli jej przedmiotem są nieruchomości została zawarta na okres co najmniej 5 lat; w przypadku, gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, wystarczy aby umowa była zawarta na czas określony;
2) suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu;
3) finansujący nie korzysta za zwolnień podatkowych.
Tego rodzaju umowy leasingu określa się jako „leasing operacyjny". Ich specyfika polega na tym, że finansujący ponosi w całości koszt sfinansowania inwestycji na rzecz korzystającego i koszt ten może ująć w swoich księgach w postaci odpisów amortyzacyjnych.
Leasing finansowy jest to umowa, w wyniku postanowień której finansujący ponosi koszt sfinansowania inwestycji na rzecz korzystającego, ale bez możliwości uwzględnienia tego faktu w swoich księgach. W zamian za to liczy na dochód w postaci odsetek od zaangażowanego kapitału i zwrot poniesionych nakładów. Umowa leasingu została w przepisach podatkowych scharakteryzowana w sposób następujący (art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p. oraz art. 23f ust. 1 u.p.d.o.f.):
1) zostaje zawarta na czas oznaczony;
2) suma ustalonych w umowie opłat, pomniejszona o należny VAT, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu;
3) umowa zawiera postanowienia, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający; w wypadku, gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej finansujący rezygnuje z dokonywania odpisów amortyzacyjnych, co musi być określone w umowie.
Wymienione rodzaje umów leasingowych nie przenoszą na korzystającego własności przedmiotu leasingu przed upływem terminu, na jaki umowa zostały zawarte. Jeśli umowy nie spełniają warunków, aby można było je zakwalifikować do umów leasingowych, wówczas do opodatkowania jej stron stosuje się przepisy ogólne, tzn. właściwe dla najmu lub dzierżawy.
(...)
Czytaj więcej: Kompas Księgowo-Kadrowy