Czy nadleśnictwo, które chce kupić od nas odpady kory, musi mieć decyzję na ich odzysk?


Odpowiedź:

Zgodnie z art. 33 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 185, poz. 1243, z późn. zm.) – dalej u.o., posiadacz odpadów może przekazać określone rodzaje odpadów w celu ich wykorzystania osobie fizycznej lub jednostce organizacyjnej, niebędącym przedsiębiorcami, na ich własne potrzeby.

Prowadzenie działalności w zakresie wykorzystania odpadów na własne potrzeby przez osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne, niebędące przedsiębiorcami nie wymaga zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie odzysku.

Jednocześnie należy podkreślić, że w świetle zapisów rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 21 kwietnia 2006 r. w sprawie listy rodzajów odpadów, które posiadacz odpadów może przekazywać osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym niebędącym przedsiębiorcami, oraz dopuszczalnych metod ich odzysku (Dz. U. Nr 75, poz. 527, z późn. zm.) - dalej r.o.p.o.j., odpady kory klasyfikowane pod kodem 030101, mogą być przekazywane osobom fizycznym lub jednostkom organizacyjnym niebędącym przedsiębiorcami do wykorzystania jako paliwo, do wykorzystania jako podściółka w ogrodach i sadach lub przy chowie i hodowli zwierząt albo do prac pielęgnacyjnych terenów zielonych jako podsypka pod rośliny kwaśnolubne, a także do wykorzystania w przydomowych kompostownikach, do poprawy fizycznych, chemicznych lub biologicznych właściwości gleb w celu dostarczenia roślinom składników pokarmowych lub zwiększenia żyzności gleb zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach odrębnych dotyczących procesu odzysku R10. Taki sposób wykorzystania ww. odpadów przez osoby fizyczne lub jednostki organizacyjne niebędące przedsiębiorcami, nie wymaga zezwolenia na odzysk.

Uwagi:

W analizowanym przypadku być może warto byłoby rozważyć klasyfikację kory jako produktu ubocznego, którego definicja pojawia się w art. 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylającej niektóre dyrektywy (Dz. U. UE L 312 z dnia 22 listopada 2008 r., s. 3) – dalej dyrektywa 2008/98/WE – wówczas krąg odbiorców tego rodzaju materiału, mógłby się powiększyć. W świetle postanowień dyrektywy, substancja lub przedmiot, powstające w wyniku procesu produkcyjnego, którego podstawowym celem nie jest ich produkowanie, mogą być uznane za produkt uboczny, a nie za odpady, wyłącznie jeżeli spełnione są następujące warunki: dalsze wykorzystywanie danej substancji lub tego przedmiotu jest pewne, dana substancja lub przedmiot mogą być wykorzystywane bezpośrednio bez jakiegokolwiek dalszego przetwarzania innego niż normalna praktyka przemysłowa, dana substancja lub przedmiot są produkowane jako integralna część procesu produkcyjnego oraz dalsze wykorzystywanie jest zgodne z prawem, tzn. dana substancja lub przedmiot spełniają wszelkie istotne wymagania dla określonego zastosowania w zakresie produktu, ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego, i nie doprowadzi do ogólnych niekorzystnych oddziaływań na środowisko lub zdrowie ludzkie.

Zgodnie z postanowieniami art. 40 dyrektywy 2008/98/WE, państwa członkowskie obowiązane były wprowadzić w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania dyrektywy nie później niż do dnia 12 grudnia 2010 r. Ponieważ w dalszym ciągu trwają prace nad wprowadzeniem w życie nowej ustawy o odpadach, która dokonywałaby transpozycji postanowień m.in. przywołanej dyrektywy, powołując się na postanowienia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (wyrok z dnia 19 stycznia 1982 r. w sprawie Becker C-8/81), można byłoby bezpośrednio stosować wybrane artykuły dyrektywy.