Regionalny dyrektor ochrony środowiska dokonując oceny oddziaływania na obszar Natura 2000 przedsięwzięcia polegającego na polegającej na budowie budynku mieszkalnego odmówił uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia na zasadzie art. 98 ust. 3 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 z późn. zm.). SKO utrzymało w mocy decyzję.

WSA rozpatrując skargę podkreślił, iż odmowa uzgodnienia planowanego przedsięwzięcia może nastąpić tylko wówczas, gdy z oceny oddziaływania wynikać będzie, że przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000. Pojęcie "znacząco negatywnego oddziaływania" stanowi tzw. pojęcie niedookreślone, którego skonkretyzowanie winno nastąpić w indywidualnym przypadku, a dokonuje się tego skonkretyzowania w oparciu o ocenę oddziaływania na obszar Natura 2000. Zdaniem Sądu użycie kwantyfikatora "znacząco" wskazuje, że chodzi tu w istocie o negatywne oddziaływanie w dużym stopniu, przekraczającym przeciętną miarę. Nie każde negatywne oddziaływania na obszar Natura 2000 będzie oddziaływaniem "znaczącym". W ocenie Sądu regionalny dyrektor ochrony środowiska odmawiając uzgodnienia planowanego przedsięwzięcia wadliwie uzasadnił swe stanowisko, skoro wywodzi w motywach swego rozstrzygnięcia, iż "na podstawie informacji zawartych w raporcie oddziaływania na obszary Natura 2000 przedmiotowej inwestycji nie można jednoznacznie stwierdzić braku negatywnego wpływu przedmiotowej inwestycji na gatunki ptaków, będące przedmiotem ochrony", zarazem wskazuje, iż "nie pogorszy w istotny sposób stanu siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków roślin i zwierząt stanowiących przedmiot ochrony, jak również nie wpłynie negatywnie na integralność tych obszarów oraz spójność sieci Natura 2000". Jednocześnie organ wywodzi, iż "zezwolenie na lokalizację inwestycji w tym rejonie wytworzy i utrwali bardzo niekorzystny rozproszony system zabudowy, co spotęguje negatywne oddziaływanie na obszar mający znaczenie dla wspólnoty", a także, iż "usytuowanie zabudowy wraz z całą infrastrukturą techniczną w tym terenie, będzie skutkowało zwiększeniem penetracji przez ludzi tego terenu, co w znaczny sposób ograniczy naturalne dobowe przemieszczanie się zwierząt, pogłębi proces rozrywania lokalnych korytarzy ekologicznych". Sąd stwierdził, że uzasadnienie postanowienia regionalnego dyrektora ochrony środowiska fragmentami jest wewnętrznie sprzeczne. Nadto neguje wnioski zawarte w raporcie oddziaływania na obszar Natura 2000.

Ponadto, WSA zwrócił uwagę, iż w konkluzji raportu oddziaływania przedsięwzięcia na obszar Natura 2000 jego autor stwierdził, że realizacja budynku mieszkalnego, zgodnie z założeniami w nim przedstawionymi oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz normami technicznymi gwarantuje, że inwestycja nie będzie wpływała negatywnie na obszar Natura 2000. Tych stwierdzeń regionalny dyrektor ochrony środowiska nie uwzględnił w swym stanowisku, czym, w ocenie WSA, uchybił normie art. 98 ust. 3 ustawy z 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 z późn. zm.).

Na podstawie:
Wyrok WSA w Rzeszowie z 20 marca 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 1111/11