Legalizacja urządzenia reklamowego może wymagać zgody zarządcy drogi

Dla legalizacji obiektu zlokalizowanego w terenie zabudowy w odległości mniejszej niż 10 m od drogi krajowej wymagana jest dodatkowo zgoda zarządcy drogi wydana na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.:Dz. U. z 2013 r. poz. 260 z późn. zm.)

Pytanie pochodzi z  programu Serwis Budowlany .

PINB wszczął postępowanie w sprawie legalności urządzenia reklamowego. Podczas kontroli stwierdzono, że urządzenie wykonano na działce w terenie zabudowanym bez pozwolenia na budowę oraz w odległości mniejszej niż 10 m od krawędzi jezdni drogi krajowej.

Jakie dokumenty są konieczne do legalizacji samowolnie wzniesionego urządzenia reklamowego?

Do jakiej kategorii obiektów budowlanych zaliczyć taką reklamę?
Ile będzie wynosić opłata legalizacyjna?

Odpowiedź

Legalizacja samowolnie wzniesionego urządzenia reklamowego, które jest trwale związane z gruntem, powinna nastąpić w oparciu o art. 48-49a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.) - dalej pr. bud., jeśli zaś urządzenie nie jest trwale związane z gruntem – na podstawie art. 51 ust. 1 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 1 pr. bud.

Jednakże dla legalizacji obiektu zlokalizowanego w terenie zabudowy w odległości mniejszej niż 10 m od drogi krajowej wymagana jest dodatkowo zgoda zarządcy drogi wydana na podstawie art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.:Dz. U. z 2013 r. poz. 260 z późn. zm.) - dalej u.d.p.


Uzasadnienie

Minimalne dopuszczalne odległości obiektów budowlanych od zewnętrznej krawędzi jezdni określa art. 43 ust. 1 u.d.p. W przypadku drogi krajowej w terenie zabudowy odległość ta wynosi 10m. Oznacza to, że nie w opisanym stanie faktycznym jest konieczne uzyskanie dodatkowej zgody zarządcy drogi na zmniejszenie minimalnych ustawowych odległości, wydawane na podstawie art. 43 ust. 2 u.d.p. Przepis ten stanowi bowiem, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach usytuowanie obiektu budowlanego przy drodze (gminnej, powiatowej, wojewódzkiej lub krajowej) w odległości mniejszej niż określona w ust. 1, może nastąpić wyłącznie za zgodą zarządcy drogi, wydaną przed uzyskaniem przez inwestora obiektu pozwolenia na budowę lub zgłoszeniem budowy albo wykonywania robót budowlanych (przepisu tego nie stosuje się jedynie w przypadku sytuowaniu reklam poza terenem zabudowy). Wyrażenie zgody powinno nastąpić w terminie 14 dni od dnia wystąpienia z wnioskiem o taką zgodę. Nie zajęcie stanowiska w tym terminie uznaje się jako wyrażenie zgody.

Odmowa wyrażenia zgody następuje w drodze decyzji administracyjnej (art. 38 ust. 3 w zw. z art. 43 ust. 2 in fine u.d.p.). Jak stwierdził WSA w Lublinie w wyroku z dnia 7 marca 2013 r. (II SA/Lu 1094/12, LEX nr 1305697), dopiero wykluczenie możliwości zastosowania art. 43 ust. 2 u.d.p. lub ewentualna odmowa wyrażenia zgody na usytuowanie konstrukcji w dotychczasowym miejscu, będzie mogło stanowić podstawę do nakazania rozbiórki (w stanie faktycznym sprawy chodziło o postępowanie prowadzone na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 pr. bud.).

Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud. w obecnym brzmieniu "pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na (...) instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym." Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 pr. bud., roboty te wymagają dokonania zgłoszenia. Na gruncie tego przepisu zaistniały rozbieżności interpretacyjne, których przyczyną jest przede wszystkim użyty w jego treści (a niezdefiniowany w ustawie) termin "instalowanie". Nie jest jasne, jakiego rodzaju roboty budowlane stanowią "instalowanie", w szczególności w jaki sposób należy odróżnić je od "budowy" w rozumieniu art. 3 pkt 6 pr. bud., zdefiniowanej jako (m.in.) wykonanie obiektu budowlanego w określonym miejscu.

Zamieszczenie cytowanego przepisu w ust. 2 art. 29 (nie zaś w ust. 1) pr. bud. nasuwa bowiem wniosek, że nie powinien on obejmować swoim zakresem robót stanowiących budowę obiektu budowlanego. Trzeba podkreślić, że przepis art. 29 pr. bud. jest zredagowany w ten sposób, że ust. 1 wymienia zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę roboty budowlane polegające na budowie obiektu budowlanego lub jego części, zaś ust. 2 wymienia inne, niż budowa, roboty budowlane nie wymagające pozwolenia na budowę. Pierwotne brzmienie przepisu w pełni uzasadniało jego umieszczenie w ust. 2 art. 29 pr. bud., jednakże po nowelizacji z dnia 22 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 111, poz. 726 z późn. zm.) – jednoznacznie rozszerzającej zakres zwolnienia – stało się to podstawową przyczyną sporów.

Wedle starszej linii orzeczniczej – uwzględniającej konsekwencje nowelizacji z 1997 r. - przepis ten obejmuje swoją treścią wszelkie przypadki wykonywania tablic i urządzeń reklamowych, w tym także wolno stojących i trwale związanych z gruntem. Reprezentatywny dla tej linii orzeczniczej jest m.in. wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 lipca 2004 r. (IV SA 4013/02, LEX nr 158895), w którym sąd stwierdził: "Dla zainstalowania konstrukcji wsporczej plansz reklamowych nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na budowę. (...) Błędny jest pogląd uznający, iż przepis art. 29 ust. 2 pkt 2 Pr.bud. dotyczyć może wyłącznie instalacji i remontu tablic reklamowych na istniejących już obiektach. Przepis ten nie uzależnia zwolnienia od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, instalacji i remontu urządzeń reklamowych, ani od tego czy są one trwale związane z gruntem, czy też nie, ani też, czy są to urządzenia zainstalowane na obiektach budowlanych, czy też wolno stojące." Wskazać tu można również szereg wyroków WSA w Warszawie: wyrok z dnia 17 sierpnia 2005 r. (VII SA/Wa 1791/04, LEX nr 190812); wyrok z dnia 21 grudnia 2005 r., VII SA/Wa 930/05, LEX nr 190885); wyrok z dnia 12 stycznia 2006 r. (VII SA/Wa 1083/05, LEX nr 206529); wyrok z dnia 9 lipca 2008 r. (VII SA/Wa 678/08, LEX nr 516713); wyrok z dnia 20 sierpnia 2008 r. (VII SA/Wa 1009/08, LEX nr 526425); wyrok z dnia 3 lipca 2009 r. (VII SA/Wa 695/09, LEX nr 553600); wyrok z dnia 6 czerwca 2005 r. (VII SA/Wa 1182/04, LEX nr 179190), a także: wyrok z dnia 1 kwietnia 2009 r. (VII SA/Wa 219/09, LEX nr 550277); wyrok z dnia 6 sierpnia 2008 r. (VII SA/Wa 955/08, LEX nr 526423); wyrok z dnia 26 sierpnia 2008 r. (VII SA/Wa 677/08, LEX nr 526419); wyrok z dnia 12 sierpnia 2008 r. (VII SA/Wa 536/08, LEX nr 526415); wyrok z dnia 16 lipca 2008 r. (VII SA/Wa 645/08, LEX nr 516712); wyrok z dnia 26 czerwca 2008 r. (VII SA/Wa 287/08, LEX nr 508406); wyrok z dnia 13 czerwca 2008 r. (VII SA/Wa 2008/07, LEX nr 499917); wyrok z dnia 28 maja 2008 r. (VII SA/Wa 360/08, LEX nr 518834); wyrok z dnia 9 kwietnia 2008 r. (VII SA/Wa 184/08, LEX nr 526414); wyrok z dnia 13 lutego 2008 r. (VII SA/Wa 2003/07, LEX nr 508436); wyrok z dnia 22 lutego 2008 r. (VII SA/Wa 2069/07, LEX nr 508439); wyrok z dnia 7 marca 2008 r. (VII SA/Wa 2087/07, LEX nr 485797); wyrok z dnia 12 lipca 2006 r. (VII SA/Wa 546/06, LEX nr 258247); wyrok z dnia 18 stycznia 2006 r. (VII SA/Wa 937/05, LEX nr 196413); wyrok z dnia 13 stycznia 2006 r. (VII SA/Wa 1052/05, LEX nr 206501); wyrok z dnia 12 stycznia 2006 r. (VII SA/Wa 1048/05, LEX nr 206499); wyrok z dnia 8 listopada 2005 r. (VII SA/Wa 488/05, LEX nr 198861); wyrok z dnia 8 września 2005 r. (VII SA/Wa 14/05, LEX nr 195007); wyrok z dnia 9 sierpnia 2005 r. (VII SA/Wa 1722/04, LEX nr 190804); wyrok z dnia 12 kwietnia 2005 r. (VII SA/Wa 383/04, LEX nr 169390), wyrok z dnia 8 lutego 2005 r. (IV SA 3662/03, LEX nr 165729) oraz wyrok z dnia 31 marca 2005 r. (VII SA/Wa 300/04, LEX nr 189152). Niniejsza linia orzecznicza wydaje się być dominująca w pierwszym okresie obowiązywania znowelizowanego przepisu. Na przestrzeni ostatnich lat, przede wszystkim ze względu na konsekwentne stanowisko przeciwne Naczelnego Sądu
Administracyjnego, jej rola uległa zmarginalizowaniu.

Pytanie pochodzi z programu Serwis Budowlany .

@page_break@

Nowsza linia orzecznicza jednoznacznie wyklucza jednak możliwość realizowania na podstawie zgłoszenia urządzeń reklamowych wolnostojących trwale związanych z gruntem, uznając je za budowle w rozumieniu art. 3 pkt 3 pr. bud. Odróżnia więc stanowczo pojęcie "instalowanie" od pojęcia "budowa". Za reprezentatywny dla tej linii orzeczniczej uznać można m.in. wyrok NSA z dnia 13 kwietnia 2011 r. (II OSK 647/10, LEX nr 1081821), w którym sąd stwierdził: "Instalowanie urządzeń reklamowych w rozumieniu art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud. dotyczy jedynie tych robót budowlanych, które nie są wykonywaniem obiektu budowlanego w określonym miejscu, a zatem budową w rozumieniu art. 3 pkt 6 pr. bud. (...) Wyróżniać się powinno co najmniej dwa rodzaje urządzeń reklamowych. Do pierwszej grupy należy zaliczyć, wymienione jako budowle w art. 3 pkt 3 pr. bud. - "wolnostojące, trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe", na które wymagane jest pozwolenie na budowę. Do drugiej zaś grupy należy zaliczyć tablice i urządzenia reklamowe, na instalowanie których jest wymagane jedynie dokonanie zgłoszenia właściwemu organowi."

W ostatnich latach pogląd ten znalazł odzwierciedlenie w następujących wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego:
- Wyrok NSA z dnia 8 września 2011 r. (II OSK 1302/10, LEX nr 1225225): "Kwalifikacja tego, czy dane urządzenie reklamowe wymaga uzyskania pozwolenia na budowę, czy też zgłoszenia, należy do organów administracji architektoniczno-budowlanej, gdyż te organy mają kompetencje do wydania pozwolenia na budowę oraz zgłoszenia sprzeciwu (art. 30 ust. 6 pr. bud.). Wśród cech wyróżniających urządzenia reklamowe zaliczane do budowli (art. 3 pkt 3 pr. bud.) jest to, że są to urządzenia wolnostojące i trwale związane z gruntem, których to określeń nie zawiera przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud., mówiący o "instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych". (...) Ustawodawca używa określenia "trwale związany z gruntem" lub "niepołączony trwale z gruntem" w tych przypadkach, kiedy chce wyraźnie rozróżnić dwa obiekty budowlane (budynek i tymczasowy obiekt budowlany), które podlegają odmiennym rygorom prawnym oraz w przypadku urządzeń reklamowych wskazując też różne ich typy występujące w pr. bud. (...) Mówiąc w art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud. o "instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych" chodzi o inne urządzenia reklamowe, niż te, o których mowa w art. 3 pkt 3 pr. bud."
- Wyrok NSA z dnia 15 marca 2011 r. (II OSK 470/10, LEX nr 1080304): "Posadowienie reklamy w konkretnym miejscu z użyciem urządzeń budowlanych stanowi roboty budowlane, a ciężar urządzenia i jego wymiary są czynnikami, które również decydują o obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę w celu realizacji obiektu."
- Wyrok NSA z dnia 5 stycznia 2011 r. (II OSK 25/10 LEX nr 953055): "Przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud. ma wyłącznie zastosowanie do urządzeń reklamowych innych niż te, które są budowlami zgodnie z art. 3 pkt 3 pr. bud. Z faktu, że przedmiotowe urządzenie reklamowe ma charakter rozbieralny i składa się z typowych elementów składowych montowanych ze sobą w jedną całość, nie wynika jeszcze, że obiekt jest urządzeniem reklamowym, do którego odnosi się art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud."
- Wyrok NSA z dnia 15 października 2010 r. (II OSK 1596/09, LEX nr 746672): "Wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, w skład którego wchodzą części typowo budowlane, jak fundament, czy konstrukcja nośna – bez względu na to, gdzie ten fundament oraz konstrukcja nośna zostały wykonane – świadczą o tym, że wykonywanie tego obiektu jako całości w tym miejscu jest budową w rozumieniu z art. 3 pkt 6 pr. bud. (...) Ustawa – Prawo budowlane wyróżnia urządzenia reklamowe wolnostojące, trwale związane z gruntem, o których mowa w art. 3 pkt 3 pr. bud. oraz urządzenia reklamowe, do których zastosowanie znajduje art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud., odnoszący się do wolnostojących niezwiązanych trwale z gruntem, które są urządzeniami przenośnymi o małych gabarytach, w skład których nie wchodzą części typowo budowlane."
- Wyrok NSA z dnia 20 czerwca 2008 r. (II OSK 680/07, LEX nr 485005): "Gdyby ustawodawca chciał zwolnić z obowiązku uzyskiwania pozwolenia na budowę "wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe", o których mowa w art. 3 pkt 3 pr. bud., to zamieściłby stosowne postanowienie o tym w art. 29 ust. 1 pr. bud., a nie w ust. 2 tego przepisu." (podobnie: wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2009 r., VII SA/Wa 1740/09, LEX nr 583634).@page_break@



Do tej linii orzeczniczej zaliczyć można także: wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 marca 2012 r. (II SA/Kr 1895/11, LEX nr 1138575); wyrok WSA w Opolu z dnia 24 października 2011 r. (II SA/Op 440/11, LEX nr 1110760); wyrok NSA z dnia 12 listopada 2011 r. (II OSK 1405/10, LEX nr 1151867); wyrok NSA z dnia 6 października 2011 r. (II OSK 1404/10, LEX nr 1151866); wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 maja 2011 r. (VII SA/Wa 487/11, LEX nr 996789), wyrok NSA z dnia 18 maja 2011 r. (II OSK 851/10, LEX nr 992648); wyrok NSA z dnia 23 marca 2011 r. (II OSK 514/10, LEX nr 1080332); Wyrok NSA z dnia 28 października 2010 r. (II OSK 1687/09, LEX nr 746732); wyrok NSA z dnia 10 września 2010 r. (II OSK 1360/09, LEX nr 746486); wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 lipca 2010 r. (VII SA/Wa 733/10, LEX nr 694523); wyrok NSA z dnia 29 lipca 2010 r. (II OSK 1233/09, LEX nr 621276); wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 lipca 2010 r. (II SA/Po 274/10, LEX nr 694455); wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 marca 2010 r. (VII SA/Wa 241/10, LEX nr 607065); wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2010 r. (II OSK 134/09, LEX nr 597204); wyrok NSA z dnia 12 stycznia 2010 r. (II OSK 98/09, LEX nr 597983); wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 grudnia 2009 r. (VII SA/Wa 1740/09, LEX nr 583634); wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 grudnia 2009 r. (VII SA/Wa 1619/09, LEX nr 583619); wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 grudnia 2009 r. (VII SA/Wa 1546/09, LEX nr 583604); wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 grudnia 2009 r. (VII SA/Wa 1553/09, LEX nr 583609); wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 listopada 2009 r. (VII SA/Wa 1572/09, LEX nr 589549); wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 listopada 2009 r. (VII SA/Wa 1532/09, LEX nr 589545); wyrok NSA z dnia 3 września 2009 r. (II OSK 1331/08, LEX nr 597199); wyrok NSA z dnia 15 maja 2009 r. (II OSK 811/08, LEX nr 574315); wyrok NSA z dnia 12 maja 2009 r. (II OSK 735/08, LEX nr 574344); wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 11 marca 2009 r. (II SA/Wr 484/08, LEX nr 603947); wyrok WSA w Opolu z dnia 13 maja 2008 r. (II SA/Op 95/08, LEX nr 505871); wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 7 maja 2008 r. (II SA/Bd 977/07, LEX nr 510176); Wyrok NSA z dnia 10 marca 2008 r. (II OSK 186/07, LEX nr 468726); wyrok WSA w Krakowie z dnia 16 stycznia 2008 r. (II SA/Kr 889/06, LEX nr 510872); wyrok WSA w Opolu z dnia 10 stycznia 2008 r. (II SA/Op 436/07, LEX nr 485841); wyrok WSA w Krakowie z dnia 30 października 2007 r. (II SA/Kr 1225/06, LEX nr 394433); wyrok NSA z dnia 28 czerwca 2006 r. (II OSK 931/05, LEX nr 266955).

Dodatkowo w odniesieniu do urządzeń reklamowych wolnostojących pojawia się problem kryterium pozwalającego na rozróżnienie, kiedy mamy do czynienia z budową urządzenia trwale związanego z gruntem (która wymaga uzyskania pozwolenia na budowę), kiedy zaś z "instalacją" wolnostojącego urządzenia, które nie jest z gruntem trwale połączone (wymagającą zgłoszenia). Pomimo pewnych rozbieżności w poglądach, sądy administracyjne dość szeroko interpretują zwrot "trwale związane z gruntem". Jak się wydaje, taka interpretacja ma na celu uniemożliwienie inwestorom uniknięcia obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę w przypadku urządzeń reklamowych o znaczących rozmiarach. Zastosowanie dostępnych obecnie zaawansowanych rozwiązań technicznych pozwalałoby bowiem w wielu przypadkach kwalifikować takie urządzenia reklamowe jako "przenośne".

Dla ilustracji tego problemu warto przytoczyć następujące orzeczenia:
- Wyrok NSA z dnia 1 kwietnia 2011 r. (II OSK 574/10, LEX nr 1080366): "O tym, czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem, czy też nie, nie decyduje sposób i metoda związania z gruntem, nie decyduje również technologia wykonania fundamentu i możliwości techniczne przeniesienia nośnika reklamowego w inne miejsce, ale to, czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania." (podobnie: wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 marca 2010 r., VII SA/Wa 82/10, LEX nr 607072; wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 kwietnia 2010 r., VII SA/Wa 381/10, LEX nr 620232; wyrok NSA z dnia 18 maja 2011 r., II OSK 839/10, LEX nr 992645; wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 maja 2011 r.,VII SA/Wa 758/11, LEX nr 920034 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 10 maja 2010 r., VII SA/Wa 537/10, LEX nr 676161);
- Wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2011 r. (II OSK 1788/10, LEX nr 1152046): "Pojęcia trwałego związania z gruntem urządzenia reklamowego nie można rozumieć dosłownie, czyli tylko w znaczeniu technicznym. Z faktu, że podstawa żelbetowa prefabrykowana urządzenia reklamowego nie jest wykonywana na miejscu posadowienia i że nie jest on zagłębiony w ziemi, nie wynika jeszcze, że brak trwałego związania z gruntem." (podobnie: wyrok NSA z dnia 1 marca 2012 r.,II OSK 2558/10, LEX nr 1138183 oraz wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2011 r., II OSK 1788/10, LEX nr 1152046);
- Wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 grudnia 2009 r. (VII SA/Wa 1641/09, LEX nr 583621): "Dla przyjęcia czy dokonane zgłoszenie wyczerpuje dyspozycjęart. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud. istotne znaczenie ma zakres prac poprzedzających wykonanie robót budowlanych polegających na montażu urządzenia reklamowego poprzez ustalenie czy planowane prace nie mieszczą się w zakresie robót budowlanych dla realizacji których wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę." (tak samo: wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 grudnia 2009 r., VII SA/Wa 1533/09, LEX nr 583603; wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 grudnia 2009 r., VII SA/Wa 1551/09, LEX nr 583607; wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 marca 2010 r., VII SA/Wa 2267/09, LEX nr 607046; wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 marca 2010 r., VII SA/Wa 241/10, LEX nr 607065 oraz wyrok NSA z dnia 16 czerwca 2010 r., II OSK 1034/09, LEX nr 597106);
- Wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 grudnia 2009 r. (VII SA/Wa 1554/09, LEX nr 583610): "Z faktu, że urządzenie reklamowe ma charakter rozbieralny i składa się z typowych elementów montowanych ze sobą w jedną całość, nie wynika jeszcze, że obiekt taki jest urządzeniem reklamowym, do którego odnosi się art. 29 ust. 2 pkt 6 pr. bud. Przepisy prawa budowlanego nie uzależniają bowiem kwalifikacji obiektu od metody, techniki i technologii jego wykonania (od tego że w każdej chwili może on być rozebrany). Oceny czy jest to urządzenie reklamowe nie można dokonać w oderwaniu od parametrów technicznych obiektu przedstawionych w dokumentacji projektowo-technicznej." (podobnie: wyrok NSA z dnia 16 grudnia 2009 r., II OSK 1958/08, LEX nr 582870);
- Wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 marca 2010 r. (VII SA/Wa 2286/09, LEX nr 607051): "Umieszczenie reklamy na słupie, który jest przytwierdzony do betonowej podstawy przy pomocy kotw i metalowych śrub oraz podkładek nie różni się niczym od umiejscowienia słupa w betonowej podstawie, która została wylana po uprzednim zakotwieniu dolnej części słupa. W obu przypadkach zastosowana technologia, materiały i sposób wykonania części urządzenia reklamowego są praktycznie identyczne. Dlatego też w obu wyżej opisanych przypadkach nie można mówić o instalowaniu obiektu reklamowego."
- Wyrok NSA z dnia 29 lipca 2010 r. (II OSK 1233/09, LEX nr 621276): "Obiekt budowlany trwale związany z gruntem musi co do zasady posiadać prefabrykowany lub murowany fundament, albo odpowiednio przygotowane podłoże wymagające wykonania stosownych robót ziemnych. Należy przez to rozumieć mocne połączenie w takim stopniu, że odłączenie spowodowałoby zasadniczą zmianę w sensie technicznym uniemożliwiającą np. ponowne posadowienie danego obiektu w innym miejscu bez konieczności ponownego przygotowania podłoża. Sama tylko techniczna możliwość przeniesienia obiektu na inne miejsce nie ma zatem istotnego znaczenia." (podobnie: wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 czerwca 2011 r., II SA/Gl 1357/10, LEX nr 993071);
- Wyrok NSA z dnia 20 maja 2011 r. (II OSK 882/10, LEX nr 992653): "O tym, czy urządzenie jest trwale związane z gruntem, świadczy jego stabilne posadowienie na gruncie, odporne na działanie czynników atmosferycznych. Dla przyjęcia, że dany obiekt budowlany jest trwale związany z gruntem istotne jest bowiem to, czy posadowienie jest na tyle trwale, że opiera się czynnikom mogącym zniszczyć ustawioną na nim konstrukcję, a w istocie decydują o tym parametry techniczne takiego obiektu." (podobnie: wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 21 lipca 2011 r., II SA/Go 305/11, LEX nr 852986 oraz wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 grudnia 2009 r., VII SA/Wa 1546/09, LEX nr 583604);
- Wyrok NSA z dnia 29 kwietnia 2011 r. (II OSK 770/10, LEX nr 1081892): "Rozumienia przepisów pr. bud. nie można uzależniać od tego, czy fundament (stopa) urządzenia reklamowego będzie z betonu lanego na miejscu budowy, czy też urządzenie reklamowe będzie przymocowane do bloku betonowego gotowego, przywiezionego na miejsce usytuowania urządzenia i czy będzie on zagłębiony w gruncie, czy też nie."
- Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 grudnia 2009 r. VII SA/Wa 1792/09, LEX nr 583638: "(...) Urządzenia reklamowe, o których mowa w art. 29 ust. 2 pkt 6pr. bud. to urządzenia wolnostojące niezwiązane trwale z gruntem, które są jednak urządzeniami stosunkowo lekkimi, przenośnymi o małych gabarytach."
- Wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 czerwca 2011 r. (II SA/Kr 718/11, LEX nr 993370): "Trwałe związanie z gruntem nie oznacza, by obiekt musiał posiadać fundament, przy czym powoływanie się w tym zakresie na cywilnoprawne definicje części składowych nie znajduje uzasadnienia na gruncie przepisów pr. bud. Same parametry techniczne inwestycji, jak chociażby masa jej elementów i ich wielkość mogą powodować takie właśnie związanie i wówczas należy przyjąć, że obiekt stanowi budowlę w rozumieniu przepisów pr. bud. Do poczynienia takich konkluzji niezbędna jest wiedza o rozmiarach planowanego obiektu."
- Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 grudnia 2012 r. (II SA/Gd 559/12, LEX nr 1234220): "Kwestia sposobu przymocowania reklamy do fundamentu nie może mieć istotnego znaczenia dla kwalifikacji nośnika reklamowego jako trwale związanego z gruntem, podobnie jak możliwość ewentualnego usunięcia fundamentu, stanowiącego płytę żelbetonową, która może być przestawiona w inne miejsce. (...)"
- Wyrok NSA z dnia 12 października 2011 r. (II OSK 1405/10, LEX nr 1151867): "Fakt, iż obiekt jest przestawny i zawiera prefabrykowany fundament powierzchniowy, nie oznacza, że nie można przyjąć, że jest on trwale związany z gruntem, ponieważ w aktualnym stanie techniki sposób wykonania fundamentu może być różny. Fundament taki, przekazując na podłoże gruntowe całość obciążeń budowli, ma zapewniać trwałość konstrukcji, uniemożliwić jej przesunięcie czy zniszczenie przez działanie sił przyrody. O konieczności trwałego związania z gruntem tablic i urządzeń reklamowych decyduje zatem ich wielkość, masa i konstrukcja."

Biorąc pod uwagę powyższe, legalizacja samowolnie wzniesionego urządzenia reklamowego, które jest trwale związane z gruntem, powinna nastąpić w oparciu o art. 48-49a pr. bud., jeśli zaś urządzenie nie jest trwale związane z gruntem – na podstawie art. 51 ust. 1 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 1 pr. bud. W tym pierwszym przypadku opłatę legalizacyjną wylicza się jak dla kategorii VIII obiektów budowlanych ("inne budowle"), w tym drugim przypadku brak jest obowiązku uiszczenia opłaty legalizacyjnej (są to bowiem inne niż budowa roboty budowlane wykonane bez wymaganego zgłoszenia).

Pytanie pochodzi z  programu Serwis Budowlany .