Odpowiedź: koszty należy przypisywać wspólnikom w momencie wynikającym z przepisów ustawowych.
Uzasadnienie: brak podstaw, by koszty uzyskania przychodu, nawet rozliczane w innych, niż moment poniesienia datach, przypisywać wspólnikom według odmiennych niż wynikające z ustawy podatkowej reguł.
Moment poniesienia i ujęcia kosztu uzyskania przychodu został bowiem określony w art. 22 i in. ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych - dalej u.p.d.o.f.).
Ogólna zasada nakazująca właściwe ich przyporządkowanie poszczególnym wspólnikom realizowana jest zaś tylko częściowo. Taką jest przykładowo korekta o wypłaty dokonane z tytułu udziału w spółce ustępującego wspólnika i wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (art. 14 ust. 3 pkt 11 u.p.d.o.f.). czy korekta o różnice remanentowe (art. 24 ust. 2 u.p.d.o.f.).
Ustawodawca nie wymaga od wspólników dokładnego rozliczania wszystkich kosztów w czasie - byłoby to zapewne zbyt kłopotliwe i drobniejsze wydatki (jak nawet wydatki na zakup niskocennych środków trwałych) można rozliczyć jednorazowo, z pominięciem rozliczenia w czasie. Są to zatem pewne uproszczenia, które z samej natury mogą prowadzić do niewłaściwego, biorąc pod uwagę zasady ogólne, przypisania dochodów. Przykładem takiego uproszczenia jest rozliczanie kosztów świadczeń pracowniczych, wyłączające w ogóle możliwość rozliczenia tych świadczeń w czasie.
Więcej odpowiedzi na pytania z zakresu działalności gospodarczej i podatków znajdziesz w Kompasie Księgowo Kadrowym