Pytanie pochodzi z  programu Serwis Budowlany .

Stosownie do treści art. 139 k.p.a., w związku z art. 144 k.p.a., organ drugiego stopnia nie może wydać postanowienia na niekorzyść strony składającej zażalenie, chyba że zaskarżone postanowienie rażąco narusza prawo lub rażąco narusza interes społeczny.

Czy za takie można uznać 6 dniową zwłokę w wydaniu decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego?

Proszę o wskazanie wyroków sądowych w tej sprawie jak również w sprawie o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie terminu wydania decyzji celu publicznego.

Odpowiedź

Zgodnie z art. 51 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r. poz. 647 z późn. zm.) – dalej u.p.z.p., w przypadku niewydania przez właściwy organ decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego w terminie 65 dni od dnia złożenia wniosku o wydanie takiej decyzji, organ wyższego stopnia wymierza temu organowi, w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie, karę pieniężną w wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki.



Wpływy z kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa. Organem wyższego stopnia w sprawach określonych w ust. 2 jest wojewoda (ust. 2a).


Po pierwsze regulacja powyższa ma na celu ochronę interesu inwestora polegającego na niezwłocznym zrealizowaniu przysługującego mu roszczenia w postaci uzyskania decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, a po drugie nakłada na organ wyższego stopnia obowiązek dokonywania kontroli co do przestrzegania przez właściwe organy ustawowego terminu zakończenia postępowania. Jednocześnie należy stwierdzić, że konsekwencją wydania decyzji z przekroczeniem terminu określonego w ustawie, jest obowiązek wymierzenia przez organ wyższego stopnia kary grzywny organowi, który tego naruszenia się dopuścił. Wydanie decyzji o lokalizacji celu publicznego z naruszeniem 65 - dniowego terminu nie stanowi natomiast rażącego naruszenia prawa. Chociaż nowe brzmienie art. 51 u.p.z.p. obowiązuje od dnia 17 lipca 2010 r., to regulacja przewidziana w ust. 2 tego artykułu nie doczekała się obszernego orzecznictwa i literatury.

W przedmiocie ustalania wysokości kary pieniężnej i unormowanego w art. 139, w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 267) zakazu orzekania na niekorzyść strony (zakaz reformationis in peius) wskazać należy na wyroki WSA w Warszawie: z dnia 28 stycznia 2013 r., IV SA/Wa 1913/12; z dnia 10 października 2013 r., IV SA/Wa 243/13 oraz z dnia 17 stycznia 2013 r., IV SA/Wa 2008/12, wyroki publ.: www.orzeczenia.nsa.gov.pl.

Pytanie pochodzi z programu Serwis Budowlany .