PreambułaPAŃSTWA CZŁONKOWSKIE RADY EUROPY ORAZ POZOSTAŁE PAŃSTWA BĘDĄCE STRONAMI KONWENCJI o cyberprzestęp- czości (ETS nr 185, zwanej dalej "Konwencją"), otwartej do podpisu w Budapeszcie dnia 23 listopada 2001 r., sygnatariusze niniejszego Protokołu;
MAJĄC NA UWADZE zasięg i wpływ Konwencji we wszystkich regionach świata;
PRZYPOMINAJĄC, że Konwencja została uzupełniona Protokołem dodatkowym dotyczącym penalizacji czynów o charakterze rasistowskim lub ksenofobicznym popełnionych przy użyciu systemów komputerowych (ETS nr 189), otwartym do podpisu w Strasburgu dnia 28 stycznia 2003 r. (zwanym dalej "Pierwszym Protokołem"), w stosunkach między Stronami tego Protokołu;
UWZGLĘDNIAJĄC istniejące traktaty Rady Europy dotyczące współpracy w sprawach karnych oraz inne umowy i porozumienia dotyczące współpracy w sprawach karnych zawarte między Stronami Konwencji;
UWZGLĘDNIAJĄC również Konwencję o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (ETS nr 108) zmienioną Protokołem zmieniającym (CETS nr 223), otwartym do podpisu w Strasburgu dnia 10 października 2018 r., do której może przystąpić każde państwo;
BIORĄC POD UWAGĘ coraz większe wykorzystanie technologii informacyjno-komunikacyjnych, w tym usług internetowych, oraz rosnącą cyberprzestępczość, która stanowi zagrożenie dla demokracji i praworządności, a którą wiele państw uznaje również za zagrożenie dla praw człowieka;
BIORĄC RÓWNIEŻ POD UWAGĘ rosnącą liczbę ofiar cyberprzestępczości oraz znaczenie dochodzenia sprawiedliwości na rzecz tych ofiar;
PRZYPOMINAJĄC, że rządy mają obowiązek ochrony społeczeństwa i osób fizycznych przed przestępczością nie tylko w świecie realnym, lecz również w internecie, w tym poprzez skuteczne dochodzenia i ściganie karne;
MAJĄC ŚWIADOMOŚĆ, że coraz większa liczba dowodów przestępstw jest przechowywana w formie elektronicznej w systemach informatycznych jurysdykcji zagranicznych, w więcej niż jednej jurysdykcji lub w nieznanych jurysdykcjach, oraz żywiąc przekonanie, że uzyskanie takich dowodów zgodnie z prawem wymaga wprowadzenia dodatkowych środków, aby umożliwić skuteczną reakcję wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych i utrzymanie praworządności;
UZNAJĄC potrzebę zwiększonej i bardziej efektywnej współpracy między państwami a sektorem prywatnym oraz uznając, że w tym kontekście potrzebna jest większa jasność i pewność prawa dla dostawców usług i innych podmiotów w odniesieniu do okoliczności, w których mogą oni odpowiadać na bezpośrednie wnioski organów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych innych Stron o ujawnienie danych elektronicznych;
MAJĄC zatem na celu dalsze zacieśnianie współpracy w zakresie cyberprzestępczości i gromadzenia materiału dowodowego w formie elektronicznej dotyczącego przestępstw do celów prowadzenia specjalnych dochodzeń lub postępowań karnych za pomocą dodatkowych narzędzi dotyczących skuteczniejszej wzajemnej pomocy i innych form współpracy między właściwymi organami; współpracy w sytuacjach nadzwyczajnych; oraz bezpośredniej współpracy między właściwymi organami i dostawcami usług oraz innymi podmiotami, w których posiadaniu lub pod których kontrolą znajdują się istotne informacje;
PRZEKONANE, że skuteczna współpraca transgraniczna na potrzeby wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych, w tym między sektorem publicznym a sektorem prywatnym, zyskuje dzięki skutecznym warunkom i zabezpieczeniom w zakresie ochrony praw człowieka i podstawowych wolności;
UZNAJĄC, że gromadzenie elektronicznego materiału dowodowego do celów prowadzenia dochodzeń dotyczy często danych osobowych, oraz uznając obowiązujący w wielu państwach będących Stronami wymóg ochrony prywatności i danych osobowych w celu wypełnienia ich zobowiązań konstytucyjnych i międzynarodowych; oraz
PAMIĘTAJĄC o potrzebie zapewnienia, aby skuteczne środki w zakresie wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych dotyczące cyberprzestępczości i gromadzenia materiału dowodowego w formie elektronicznej podlegały warunkom i zabezpieczeniom, które zapewnią odpowiednią ochronę praw człowieka i podstawowych wolności, w tym praw wynikających z zobowiązań podjętych przez państwa na mocy obowiązujących międzynarodowych instrumentów dotyczących praw człowieka, takich jak Konwencja Rady Europy z 1950 r. o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (ETS nr 5), Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych Organizacji Narodów Zjednoczonych z 1966 r., Afrykańska karta praw człowieka i ludów z 1981 r., Amerykańska Konwencja Praw Człowieka z 1969 r. oraz inne międzynarodowe traktaty dotyczące praw człowieka;
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE: