a także mając na uwadze, co następuje:(1) W ramach Planu działania dotyczącego gospodarki o obiegu zamkniętym z 2015 r. 2 Komisja uznała zwiększenie recyklingu tworzyw sztucznych za niezbędny warunek wstępny przejścia na gospodarkę o obiegu zamkniętym i zobowiązała się do zajęcia się tym sektorem w sposób ukierunkowany. W związku z tym w 2018 r. Komisja przyjęła Europejską strategię na rzecz tworzyw sztucznych w gospodarce o obiegu zamkniętym 3 , w której zawarto najważniejsze zobowiązania do działania na poziomie UE w celu ograniczenia niekorzystnego wpływu zanieczyszczenia tworzywami sztucznymi. Jej celem jest rozszerzenie mocy produkcyjnych w zakresie recyklingu tworzyw sztucznych w Unii oraz zwiększenie zawartości materiałów z recyklingu w produktach i opakowaniach z tworzyw sztucznych. Ponieważ znaczna część materiałów opakowaniowych z tworzyw sztucznych jest używana jako opakowania produktów spożywczych, cele polityki można osiągnąć tylko wtedy, gdy zwiększy się zawartość tworzywa sztucznego pochodzącego z recyklingu w opakowaniach produktów spożywczych.
(2) Warunkiem wstępnym jakiegokolwiek zwiększenia zawartości materiałów z recyklingu w opakowaniach produktów spożywczych i innych materiałach przeznaczonych do kontaktu z żywnością jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego. Zużyte materiały i wyroby z tworzyw sztucznych, nawet jeżeli były stosowane w kontekście żywności, mogą jednak zawierać zanieczyszczenia związane z tym zastosowaniem, które potencjalnie zagrażają bezpieczeństwu i jakości materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością pochodzących z recyklingu. O ile jest mało prawdopodobne, aby takie odpady z tworzyw sztucznych były zanieczyszczone stosunkowo dużą ilością określonych substancji, o których wiadomo, że są niebezpieczne dla zdrowia ludzi, jak to może mieć miejsce na przykład w przypadku tworzyw sztucznych stosowanych w przemyśle, o tyle tożsamość i poziom przypadkowych zanieczyszczeń, które mogą być obecne w zebranych opakowaniach produktów spożywczych, są nieokreślone, przypadkowe, zależą od źródła i metody zbierania odpadów z tworzyw sztucznych i mogą się różnić między poszczególnymi zbiórkami. Dlatego tworzywa sztuczne należy zawsze poddawać dekontaminacji podczas ich recyklingu do poziomu, przy którym jest pewne, że pozostałe zanieczyszczenia nie mogą zagrażać zdrowiu ludzi ani w inny sposób wpływać na żywność, jeżeli wykorzysta się je do produkcji materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością pochodzących z recyklingu. Aby konsumenci żywności i podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze mieli zaufanie do materiałów poddanych dekontaminacji oraz aby zapewnić jednolitą interpretację zakresu dekontaminacji uznawanego za wystarczający, dekontaminacja materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu i przeznaczonych do kontaktu z żywnością powinna podlegać jednolitemu zestawowi przepisów.
(3) W rozporządzeniu Komisji (WE) nr 282/2008 4 ustanowiono już szczegółowe wymogi dotyczące procesów recyklingu w celu zapewnienia zgodności materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu i przeznaczonych do kontaktu z żywnością z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004. Rozporządzenie (WE) nr 282/2008 nie miało jednak zastosowania do wszystkich technologii recyklingu, ponieważ z jego zakresu wyłączono depolimeryzację chemiczną, stosowanie ścinków i skrawków oraz warstw barierowych. Uznano w nim, że stosowanie materiałów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu w kontakcie z żywnością, wyprodukowanych przy użyciu wyłączonych technologii, podlega rozporządzeniu Komisji (UE) nr 10/2011 5 w sprawie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych. W rozporządzeniu (UE) nr 10/2011 nie zapewniono jednak wyraźnego wsparcia dla wyłączonych technologii, ponieważ nie określono w nim przepisów dotyczących substancji częściowo zdepolimeryzowanych lub oligomerów, ścinków i skrawków produkcyjnych oraz ograniczono substancje, które można stosować za barierą funkcjonalną.
(4) Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności ("Urząd") zauważył, że nie można przewidzieć tożsamości zanieczyszczeń potencjalnie obecnych w pokonsumenckim politereftalanie etylenu stosowanym jako surowiec w procesie recyklingu, a tym samym zapewnić, aby nie były one genotoksyczne 6 . Ponieważ rozumowanie, które zastosował Urząd, można rozszerzyć na inne odpady z tworzyw sztucznych, nie można z reguły zakładać, że takie inne strumienie odpadów są wolne od pewnych grup zanieczyszczeń bez dodatkowych danych naukowych. Dlatego nie można również zakładać, że możliwa jest ocena ryzyka zanieczyszczeń dokonana w taki sam sposób, w jaki ocenia się zanieczyszczenia na podstawie rozporządzenia (UE) nr 10/2011, ani że mieszaniny materiałów zdepolimeryzo- wanych chemicznie są wolne od takich zanieczyszczeń, ani że bariery funkcjonalne z tworzyw sztucznych mogą je w pełni zatrzymać. W związku z tym tworzywa sztuczne pochodzące z recyklingu, wytworzone przy użyciu technologii wyłączonych ze stosowania rozporządzenia (WE) nr 282/2008, także nie mogą być stosowane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 10/2011.
(5) W związku z tym rozporządzenie (WE) nr 282/2008 i rozporządzenie (UE) nr 10/2011 nie mają łącznie zastosowania do wszystkich technologii recyklingu tworzyw sztucznych oraz materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu. Ponieważ opracowywane są nowatorskie, innowacyjne technologie recyklingu tworzyw sztucznych, a rynek tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu rozwija się, brak jednoznacznie obowiązujących i odpowiednich przepisów stwarza potencjalne zagrożenie dla zdrowia ludzi i hamuje innowacje. Aby ustanowić jasne przepisy i odnieść się do ryzyka przypadkowych zanieczyszczeń, należy zatem zastąpić rozporządzenie (WE) nr 282/2008 nowymi przepisami obejmującymi wszystkie istniejące i przyszłe technologie recyklingu tworzyw sztucznych.
(6) Rozporządzenie (UE) nr 10/2011 zawiera wymóg, aby substancje stosowane w produkcji materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych spełniały wymagania w zakresie stosownej czystości, a pozostałe zanieczyszczenia mogły zostać określone, tak by można je było poddać ocenie ryzyka. Ponieważ pojedyncze substancje mogą być oczyszczone do poziomu stosownego do tego celu, w rozporządzeniu tym zasadniczo nie ograniczono metod produkcji substancji włączonych do unijnego wykazu substancji dozwolonych. W związku z tym możliwe jest także wytwarzanie tych substancji z dowolnego źródła, w tym z materiałów odpadowych. Ponadto substancje produkowane z odpadów i uzyskiwane na wysokim poziomie czystości są nie do odróżnienia od tych samych substancji produkowanych w inny sposób. W związku z tym produkcja materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych zawierających substancje uzyskane na wysokim poziomie czystości z materiałów odpadowych, które wymieniono w unijnym wykazie ustanowionym rozporządzeniem (UE) nr 10/2011 lub które podlegają pewnym odstępstwom, powinna podlegać temu rozporządzeniu, natomiast inne substancje, w przypadku których nie można z góry założyć braku przypadkowych zanieczyszczeń lub nie można ich łatwo wykluczyć, w tym mieszaniny, oligomery i polimery produkowane z odpadów, powinny podlegać niniejszemu rozporządzeniu. Aby uniknąć niepewności co do tego, które rozporządzenie ma zastosowanie do danej technologii recyklingu, w wyniku której powstają substancje na pośrednim etapie recyklingu, z zakresu niniejszego rozporządzenia należy wyraźnie wyłączyć substancje podlegające rozporządzeniu (UE) nr 10/2011.
(7) W języku naturalnym powszechnie i luźno stosowana terminologia, taka jak "technologia", "proces", "sprzęt" i "instalacja", może odnosić się do tych samych lub podobnych pojęć, a ich znaczenie może się pokrywać w zależności od kontekstu i użytkownika. Aby jasno określić zakres i przedmiot obowiązków ustanowionych na podstawie niniejszego rozporządzenia, należy wyraźnie określić te pojęcia do jego celów. W szczególności konieczne jest rozróżnienie "technologii recyklingu", która obejmuje ogólne pojęcia i zasady, zgodnie z którymi usuwa się zanieczyszczenia z odpadów z tworzyw sztucznych, od "procesu recyklingu", który odnosi się do opisu określonej sekwencji działań oraz sprzętu zaprojektowanego z wykorzystaniem określonej technologii recyklingu, i od "instalacji do recyklingu", która powinna odnosić się do rzeczywistego fizycznego sprzętu wykorzystywanego w procesie recyklingu do produkcji materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu.
(8) W niniejszym rozporządzeniu wymaga się dekontaminacji tworzyw sztucznych za pomocą odpowiedniej technologii recyklingu i obejmuje ono swoim zakresem stosowanie technologii recyklingu chemicznego. W odniesieniu do usuwania zanieczyszczeń z substancji lub mieszanin, a nie z materiałów, często jednak zamiast dekontaminacji stosuje się oczyszczanie. Jeżeli technologie recyklingu chemicznego stosuje się w celu usunięcia zanieczyszczeń z mieszanin lub substancji, można uznać, że prowadzą one raczej do oczyszczenia niż do dekontaminacji. Ponieważ jednak w takim przypadku dekontaminację tworzywa sztucznego osiąga się poprzez oczyszczanie, należy jednak wyjaśnić, że dekontaminacja obejmuje również oczyszczanie substancji lub mieszanin.
(9) Procesy recyklingu mogą składać się z wielu sekwencyjnych czynności podstawowych obejmujących pojedyncze przekształcenie ("czynności jednostkowe"), ale tylko niektóre z tych czynności prowadzą do dekontaminacji. Ponieważ odpady z tworzyw sztucznych należy zawsze poddawać dekontaminacji i powinny istnieć jasne przepisy mające zastosowanie do dekontaminacji, czynności w ramach recyklingu, które łącznie zapewniają dekontaminację, należy określić jako proces dekontaminacji i należy je rozróżnić od czynności przeprowadzanych przed dekontaminacją i po niej.
(10) W ramach dekontaminacji rozróżnia się tworzywo sztuczne pochodzące z recyklingu, które nie nadaje się do kontaktu z żywnością, od tworzywa sztucznego pochodzącego z recyklingu, które zostało do tego kontaktu przystosowane, nawet jeżeli ogranicza się ona tylko do dekontaminacji mikrobiologicznej. Dlatego też ten etap powinien być głównym przedmiotem kontroli urzędowych przeprowadzanych w kontekście niniejszego rozporządzenia. W zależności od stosowanej technologii lub sposobu zorganizowania dekontaminacja może odbywać się w zakładach, które tradycyjnie uznaje się za zakłady gospodarowania odpadami, zakłady recyklingu lub zakłady przetwarzania tworzyw sztucznych. Aby zapewnić jednolitość i jasność co do roli zakładu, w którym odbywa się dekontaminacja na podstawie niniejszego rozporządzenia, zakład taki należy konsekwentnie określać jako zakład recyklingu.
(11) Ze względu na znaczenie kontroli jakości materiału poddawanego recyklingowi w związku z ostateczną jakością i bezpieczeństwem materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu oraz w związku z możliwością śledzenia należy dokładnie określić pojęcie "partii", do których mają zastosowanie przepisy dotyczące kontroli jakości.
(12) Podstawą rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 jest zasada, że wszelkie materiały lub wyroby przeznaczone do bezpośredniego lub pośredniego kontaktu z żywnością muszą być wystarczająco obojętne, aby nie powodować przenikania do żywności substancji w ilościach, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia człowieka oraz powodować niemożliwe do przyjęcia zmiany w składzie takiej żywności lub pogorszenie jej cech organoleptycznych. Zasada ta dotyczy zatem także materiałów przeznaczonych do kontaktu z żywnością pochodzących z recyklingu. W rozporządzeniu tym wyjaśniono jednak również, że należy popierać wykorzystywanie materiałów i wyrobów pochodzących z recyklingu wyłącznie pod warunkiem, że określone zostaną ścisłe wymagania dotyczące bezpieczeństwa żywności. Zapewnienie bezpieczeństwa żywności obejmuje nie tylko przenoszenie substancji, które mogą mieć wpływ na zdrowie ludzi lub na jakość żywności, ale także bezpieczeństwo mikrobiologiczne. Ponieważ surowiec w procesach recyklingu pochodzi z odpadów, prawdopodobieństwo jego mikrobiologicznego zanieczyszczenia jest znacznie większe niż prawdopodobieństwo zanieczyszczenia materiałów i wyrobów nowo wyprodukowanych z substancji wyjściowych. Dlatego niniejsze rozporządzenie powinno służyć zapewnieniu, aby materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu były nie tylko wystarczająco obojętne, ale również bezpieczne pod względem mikrobiologicznym.
(13) Doświadczenie w zakresie oceny procesów na podstawie rozporządzenia (WE) nr 282/2008 pokazuje, że przed oceną pojedynczych procesów recyklingu wykorzystujących daną technologię recyklingu należy określić naukowe kryteria i rozumienie specyficzne dla danej technologii, ponieważ niewystarczające naukowe rozumienie poziomów zanieczyszczeń w surowcu oraz funkcjonowania technologii może w przeciwnym razie pozostawić zbyt wiele niewiadomych, aby umożliwić Urzędowi stwierdzenie bezpieczeństwa tych pojedynczych procesów recyklingu. Doświadczenie pokazało również, że w przypadku innych technologii recyklingu można zagwarantować z całą pewnością, aby każdy wykorzystujący je proces recyklingu prowadził do bezpiecznego tworzywa sztucznego pochodzącego z recyklingu, a zatem ocena każdego procesu recyklingu wykorzystującego te technologie przynosi niewielkie korzyści w porównaniu z obciążeniem, jakie stanowi zarówno dla podmiotów działających na rynku, jak i dla Urzędu. Należy zatem postanowić, że materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu można wprowadzać do obrotu zasadniczo tylko wtedy, gdy zostały wytworzone przy użyciu technologii, którą poznano na tyle dobrze, że pozwala to Komisji na podjęcie decyzji, czy zasadniczo umożliwia ona recykling odpadów z tworzyw sztucznych w tworzywa sztuczne spełniające wymagania rozporządzenia (WE) nr 1935/2004, oraz czy jej użycie powinno podlegać szczegółowym wymogom, w tym czy procesy recyklingu wykorzystujące tę technologię różnią się między sobą na tyle - jeżeli chodzi o parametry czynności przeprowadzanych w ramach dekonta- minacji lub konfigurację procesu - że wymagają zezwolenia indywidualnego na każdy z nich w celu zapewnienia bezpieczeństwa i jakości tworzywa sztucznego pochodzącego z recyklingu i wytworzonego w ich ramach.
(14) Na podstawie przeprowadzonej przez Urząd oceny wniosków o udzielenie zezwoleń złożonych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 282/2008 mechaniczny recykling politereftalanu etylenu i obieg zamknięty można uznać za odpowiednie technologie recyklingu służące do recyklingu odpadów z tworzyw sztucznych w tworzywa sztuczne spełniające wymagania określone w art. 3 rozporządzenia (WE) nr 1935/2004, przy czym należy określić szczegółowe warunki ich stosowania. W szczególności mechaniczne procesy recyklingu politereftalanu etylenu powinny podlegać obowiązkowi uzyskania zezwolenia indywidualnego, ponieważ intensywność i czas trwania przetwarzania surowca z tworzywa sztucznego stosowanego w procesie dekontaminacji, a tym samym możliwość dekontaminacji, zależy od konkretnej konfiguracji tych procesów, a zatem wymaga indywidualnej oceny każdego przypadku na podstawie ustalonych kryteriów. Z drugiej strony nie jest konieczne wymaganie udzielania zezwoleń na pojedyncze procesy recyklingu, w których uzyskuje się wyłącznie tworzywo sztuczne z zamkniętego i kontrolowanego łańcucha zapobiegającego zanieczyszczeniu, ponieważ wprowadzanie zanieczyszczeń do obiegu jest w takim przypadku wystarczająco kontrolowane z myślą o zapewnieniu, aby jedyne zanieczyszczenie surowca z tworzywa sztucznego można było usunąć za pomocą prostych procesów czyszczenia i ogrzewania, niezbędnych w każdym przypadku do ponownego formowania materiałów.
(15) W celu zapewnienia bezpieczeństwa i jakości materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu należy ustanowić przepisy dotyczące wprowadzania tych produktów do obrotu.
(16) W rozporządzeniu (UE) nr 10/2011 określono wymogi dotyczące składu, które zapewniają bezpieczne stosowanie materiałów z tworzyw sztucznych przeznaczonych do kontaktu z żywnością, w tym wymogi dotyczące substancji dozwolonych do produkcji i limitów migracji. Aby zapewnić taki sam poziom bezpieczeństwa materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, powinny one mieć taki sam skład jak tworzywa sztuczne produkowane zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 10/2011 oraz być zgodne z ograniczeniami i wymaganiami określonymi w tym rozporządzeniu, takimi jak limity migracji.
(17) Aby zapewnić przejrzystość oraz ułatwić kontrolę jakości i możliwość śledzenia, należy utworzyć rejestr publiczny zawierający informacje o podmiotach zajmujących się recyklingiem, instalacjach do recyklingu i procesach recyklingu, a rejestracja w tym rejestrze powinna być wymogiem przy wprowadzaniu do obrotu materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu.
(18) Wprawdzie w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004 określono przepisy szczegółowe dotyczące znakowania materiałów i wyrobów w celu informowania użytkowników o ich właściwym używaniu, jednak nie istnieją takie przepisy w odniesieniu do dalszego przetwarzania tworzyw sztucznych poddanych dekontaminacji. W zależności od zakresu dekontaminacji w odniesieniu do dalszego przetwarzania i stosowania tworzywa sztucznego pochodzącego z recyklingu mogą jednak mieć zastosowanie pewne zalecenia, np. wymagania dotyczące mieszania w celu osiągnięcia maksymalnej zawartości materiałów z recyklingu lub ograniczenia dotyczące jego stosowania. Choć takie zalecenia mają być przekazywane za pomocą dokumentacji, materiałów z tworzyw sztucznych można nie rozpoznać z łatwością jako wymagających specjalnego traktowania. Aby zapobiec błędom i ułatwić kontrolę, tworzywa sztuczne pochodzące z recyklingu powinny być również oznakowane w czytelny sposób, co zapewni ich prawidłowe wykorzystanie w ramach dalszego przetwarzania zgodnie z zaleceniami podmiotu zajmującego się recyklingiem.
(19) Aby zapewnić, by materiały i wyroby z tworzyw sztucznych podlegały w całym procesie recyklingu warunkom zapewniającym ich bezpieczeństwo i jakość, a także aby ułatwić egzekwowanie przepisów i funkcjonowanie łańcucha dostaw, należy ustanowić przepisy dotyczące funkcjonowania wszystkich etapów recyklingu, od przetwarzania wstępnego, przez dekontaminację, po dalsze przetwarzanie. W szczególności poziom zanieczyszczenia surowca z tworzywa sztucznego poddawanego procesowi dekontaminacji nie powinien nigdy przekraczać maksymalnego poziomu, przy którym proces ten może zapewnić wystarczającą dekontaminację, a zatem należy zapewnić, by jakość surowca była stale zgodna z odpowiednimi wymaganiami. Dlatego w stosownych przypadkach powinny mieć zastosowanie zasady określone w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 2023/2006 7 w sprawie dobrych praktyk produkcyjnych, również w odniesieniu do operacji gospodarowania odpadami, które mają miejsce przed procesem dekontaminacji, oraz powinny one umożliwiać zagwarantowanie stosowania systemu zapewnienia jakości. Z uwagi na różnorodność technologii recyklingu i procesów recyklingu powinna jednak istnieć możliwość przyjęcia przepisów szczegółowych uzupełniających niektóre z tych przepisów ogólnych lub wprowadzających odstępstwa od nich z myślą o uwzględnieniu szczególnych możliwości technologii lub procesu recyklingu.
(20) Ponadto te przepisy ogólne dotyczące funkcjonowania wszystkich etapów recyklingu nie powinny mieć zastosowania w odniesieniu do technologii recyklingu, których podstawę stanowi ustanowienie specjalnego programu wykorzystywania i zbierania materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych, w którym uczestniczą podmioty zajmujące się recyklingiem, podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze i inne podmioty działające na rynku i który ma na celu ograniczenie do minimum zanieczyszczenia surowca z tworzywa sztucznego, a tym samym zmniejszenie wymagań dotyczących stosowanego procesu dekontaminacji. Ponieważ bezpieczeństwo tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu zależy od zapobiegania zanieczyszczeniu, a w rezultacie od prawidłowego funkcjonowania takich programów recyklingu, a nie od przetwarzania odpadów i ich późniejszej dekontaminacji, właściwe jest, aby w niniejszym rozporządzeniu ustanowiono przepisy dotyczące funkcjonowania takich programów. W szczególności, by zapewnić przejrzystość i jednolite stosowanie programu recyklingu, tylko jeden podmiot powinien być odpowiedzialny za zarządzanie jego ogólnym funkcjonowaniem i powinien odpowiadać za udzielanie wszystkim uczestniczącym podmiotom wiążących wskazówek. Należy również zapewnić, aby uczestnicy, osoby trzecie i organy kontrolne mogli łatwo rozpoznać materiały i wyroby z tworzyw sztucznych, które muszą być stosowane zgodnie z określonym programem recyklingu.
(21) Nawet jeżeli zasadą powinno być, że do obrotu można wprowadzać jedynie materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu, które potwierdzono jako nadające się, to w celu umożliwienia i zachęcenia do opracowywania takich technologii należy zezwolić, na ściśle określonych warunkach i przez ograniczony czas, na wprowadzanie od obrotu materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu i wytwarzanych z zastosowaniem nowatorskich technologii. Powinno to umożliwić twórcom gromadzenie danych uzyskanych z dużej i reprezentatywnej liczby próbek, co jest niezbędne do zminimalizowania niepewności co do charakterystyki surowca z tworzywa sztucznego oraz materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, a zatem jest niezbędne do oceny odpowiedniości nowatorskiej technologii i, w stosownych przypadkach, do określenia szczegółowych wymogów.
(22) Należy jednak ustanowić przepisy służące zapewnieniu, aby materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu i wytworzone z zastosowaniem nowatorskich technologii wiązały się z minimalnym ryzykiem oraz aby możliwość wprowadzania takich materiałów i wyrobów do obrotu skutecznie wykorzystywano do gromadzenia informacji i doświadczeń pozwalających na ocenę danej technologii. Dlatego przed wprowadzeniem do obrotu materiałów i wyrobów pochodzących z recyklingu należy wykorzystać wszystkie dostępne informacje na temat zasad, koncepcji i praktyk stosowanych w ramach nowatorskiej technologii, by zminimalizować ryzyko, a także udostępnić dane na temat skuteczności dekontaminacji z zastosowaniem tej technologii. W przypadku gdy dane te byłyby niewystarczające do zweryfikowania właściwego funkcjonowania technologii, zwłaszcza gdy dekontamina- cja nie jest główną lub jedyną zasadą stosowaną w celu zapewnienia bezpieczeństwa, należy opracować badania uzupełniające na podstawie specyfiki nowatorskiej technologii. Ponadto, aby określić poziom zanieczyszczenia w materiałach wsadowych, a także poziom pozostałości zanieczyszczeń w końcowych materiałach i wyrobach oraz możliwość ich przenikania do żywności, należy ustanowić przepisy dotyczące w szczególności monitorowania analitycznego materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, produkowanych z zastosowaniem opracowywanych technologii recyklingu, oraz potencjalnej obecności substancji niebezpiecznych. Aby scharakteryzować ryzyko narażenia, w ramach takiego monitorowania należy skoncentrować się nie tylko na średnich poziomach, ale także między innymi ocenić, czy pewne zanieczyszczenia często się powtarzają w różnych partiach lub czy są związane z określonym źródłem. Ponadto, aby zapewnić zaufanie, wiedzę publiczną i nadzór regulacyjny nad opracowywanymi technologiami, ważne jest podawanie sprawozdań dotyczących bezpieczeństwa materiałów i takiego monitorowania do wiadomości publicznej.
(23) W celu zagwarantowania, by możliwość wprowadzania do obrotu materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu i wytworzonych z zastosowaniem nowatorskich technologii pozostała ograniczona do czasu niezbędnego do zgromadzenia informacji i zdobycia doświadczeń koniecznych do oceny technologii, należy ustanowić przepisy dotyczące rozpoczęcia tej oceny. Ponieważ jednak nie jest wykluczone, że kilku twórców może jednocześnie i niezależnie korzystać z podobnych instalacji, których podstawę stanowi w istocie ta sama technologia, należy zapewnić pewien poziom elastyczności w odniesieniu do rozpoczęcia i zakresu oceny nowatorskiej technologii, tak aby w ocenie tej móc wykorzystać informacje pochodzące od wszystkich zainteresowanych twórców technologii.
(24) Jeżeli istnieją dowody lub przesłanki wskazujące na to, że materiały i wyroby z tworzyw sztucznych poddane recyklingowi z zastosowaniem odpowiedniej technologii recyklingu lub nowatorskiej technologii mogą zagrażać zdrowiu konsumentów, Komisja powinna mieć możliwość przeanalizowania technologii i bezpieczeństwa materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, a także podjęcia odpowiednich i natychmiastowych działań w tej sprawie.
(25) Ponieważ w niniejszym rozporządzeniu wymaga się w niektórych przypadkach zezwolenia indywidualnego na procesy recyklingu, należy w tym celu ustanowić odpowiednią procedurę. Procedura ta powinna być podobna do procedury udzielania zezwoleń na nowe substancje określonej w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004, dostosowanej w razie potrzeby do udzielania zezwoleń indywidualnych na procesy recyklingu. W szczególności, ponieważ przygotowanie wniosku o udzielenie zezwolenia wymaga od wnioskodawcy dogłębnej znajomości danego procesu recyklingu, jak również w celu uniknięcia sytuacji, w której składanych jest kilka wniosków dotyczących tego samego procesu recyklingu, należy określić, że o zezwolenie może ubiegać się wyłącznie podmiot działający na rynku, który opracował dany proces recyklingu, a nie jakikolwiek podmiot zajmujący się recyklingiem, który go stosuje. Ponadto, ponieważ procesy recyklingu, na które zostało udzielone zezwolenie, mogą podlegać mniejszym lub większym zmianom technicznym i administracyjnym w trakcie ich cyklu życia, za pomocą niniejszego rozporządzenia należy zapewnić przejrzystość procedur mających zastosowanie do zmian w procesach recyklingu, na które zostało udzielone zezwolenie.
(26) Ponieważ instalacje do recyklingu są złożone, a ich konfiguracja i działanie mogą podlegać wielu parametrom i procedurom, w celu ułatwienia monitorowania zgodności przez same podmioty zajmujące się recyklingiem oraz skutecznych audytów w ramach kontroli urzędowych należy wprowadzić wymóg, aby podmioty zajmujące się recyklingiem obsługujące instalację do dekontaminacji przechowywały dokument zawierający standardowe podsumowanie obsługi, kontroli i monitorowania tej instalacji, a także instalacji do recyklingu, której jest częścią, w sposób zapewniający zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
(27) Dekontaminacja tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu powinna podlegać inspekcji i kontroli przez właściwe organy. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/625 8 w sprawie kontroli urzędowych i innych czynności urzędowych przeprowadzanych w celu zapewnienia stosowania prawa żywnościowego i paszowego obejmuje również kontrolę urzędową materiałów przeznaczonych do kontaktu z żywnością, a zatem także instalacje do dekontaminacji. Chociaż w rozporządzeniu tym przewidziano przepisy ogólne dotyczące kontroli urzędowych, nie określono w nim jednak żadnych szczególnych procedur kontroli instalacji do dekontaminacji. Aby zapewnić jednolite stosowanie kontroli urzędowych instalacji do dekontaminacji, niezależnie od tego, gdzie się znajdują, należy zatem określić odpowiednie techniki kontroli, a także przepisy służące określeniu tego, kiedy tworzywo sztuczne pochodzące z recyklingu należy uznać za niezgodne z niniejszym rozporządzeniem.
(28) Aby zapewnić odpowiedni i zapewniający możliwość śledzenia sposób stosowania tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu oraz materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu przez przetwórców i podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze, do partii tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu należy załączyć deklarację zgodności na potrzeby ustalenia tożsamości podmiotu zajmującego się recyklingiem, pochodzenia tworzyw sztucznych z recyklingu oraz przekazania przetwórcom i użytkownikom końcowym zaleceń dotyczących ich stosowania. Z myślą o zapewnieniu, aby dokument ten był jednakowo zrozumiały dla każdego, kto go otrzyma, należy wymagać od podmiotów stosowania wcześniej ustalonego wzoru.
(29) Obecnie materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu wprowadza się do obrotu zgodnie z przepisami krajowymi. Należy zatem ustanowić przepisy służące zapewnieniu, by przejście na stosowanie niniejszego rozporządzenia było płynne i nie spowodowało zakłóceń na istniejącym rynku materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu. W szczególności powinna istnieć możliwość składania przez ograniczony czas wniosków o udzielenie zezwolenia na istniejące procesy recyklingu podlegające obowiązkowi uzyskania zezwolenia indywidualnego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem i dalszego wprowadzania do obrotu tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu oraz materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, wytwarzanych w ramach tych procesów recyklingu, do czasu zakończenia procedury udzielania zezwolenia. Wnioski złożone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 282/2008 dotyczące takich procesów recyklingu należy traktować jako wnioski złożone na podstawie niniejszego rozporządzenia. Wnioski złożone zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 282/2008 dotyczące procesów recyklingu niepodlegających obowiązkowi uzyskania zezwolenia indywidualnego zgodnie z niniejszym rozporządzeniem powinny zostać anulowane, ponieważ nie ma podstaw do udzielenia zezwolenia na te procesy zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(30) Podmiotom zajmującym się recyklingiem, które w obecnych czynnościach w ramach recyklingu stosują technologie niewymienione jako odpowiednie technologie recyklingu, należy zapewnić wystarczający czas na rozważenie, czy chcą dalej rozwijać daną technologię, aby umożliwić umieszczenie jej w wykazie odpowiednich technologii, czy też zaprzestać stosowania tych czynności w ramach recyklingu do produkcji materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych. Dlatego też wprowadzanie do obrotu tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu oraz materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, wytworzonych z zastosowaniem procesów recyklingu i instalacji do recyklingu opartych na tych technologiach i zgodnych z obowiązującymi przepisami krajowymi, powinno być nadal dozwolone przez ograniczony czas.
(31) W przypadku gdy podmioty zdecydują się na dalszy rozwój technologii w celu umożliwienia umieszczenia jej w wykazie jako odpowiedniej, w niniejszym rozporządzeniu wymaga się zgłoszenia danej technologii i wskazania jej twórcy. Procedura zgłaszania wymagałaby jednak przedstawienia w momencie zgłoszenia wyczerpujących argumentów dotyczących bezpieczeństwa materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu oraz opublikowania sprawozdania na ich podstawie. Wprawdzie podmioty już stosujące wspomniane technologie powinny dysponować informacjami na temat bezpieczeństwa materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, jednak wymagania stawiane w odniesieniu do takich sprawozdań w niniejszym rozporządzeniu są bardzo rozbudowane. Ponieważ uzyskanie wymaganych dodatkowych informacji może zająć dużo czasu, należy umożliwić powyższym twórcom dostarczenie tych informacji w ciągu kilku miesięcy po dokonaniu zgłoszenia.
(32) Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem po określonej dacie legalne wprowadzanie do obrotu materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, wyprodukowanych z zastosowaniem określonej instalacji do recyklingu, może nie być już możliwe. Podmioty prowadzące przedsiębiorstwa spożywcze mogą jednak nadal posiadać zapasy takich materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu lub mogły je już wykorzystywać do pakowania żywności. Ponieważ sytuacja ta nie jest spowodowana bezpośrednimi obawami o bezpieczeństwo, a materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu wprowadzono na rynek pod kontrolą organów krajowych, należy unikać marnowania żywności i obciążania podmiotów prowadzących przedsiębiorstwa spożywcze, a zatem zezwolić im na wykorzystywanie tych materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu do pakowania żywności i wprowadzania ich do obrotu do wyczerpania zapasów.
(33) Spośród technologii recyklingu, które wchodzą w zakres niniejszego rozporządzenia, a których nie wymieniono jako odpowiednie technologie recyklingu, szczególnej uwagi wymaga wytwarzanie materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu, w których tworzywo sztuczne pochodzące z recyklingu stosuje się za barierą funkcjonalną z tworzywa sztucznego, ponieważ w ramach kilkuset instalacji do recyklingu wytwarzano by już obecnie materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu z zastosowaniem tej technologii. Materiały i wyroby z tworzyw sztucznych pochodzące z recyklingu, wytwarzane z zastosowaniem tej technologii, dotychczas wprowadzano do obrotu przy założeniu, że są zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 10/2011, i podlegają one kontroli właściwych organów krajowych. Bieżące informacje na temat tych materiałów nie rozwiewają wątpliwości co do ich rzeczywistej zgodności z powyższym rozporządzeniem. W szczególności brak jest wystarczających informacji na temat możliwości stosowanych barier funkcjonalnych w zakresie zapobiegania migracji do żywności zanieczyszczeń zawartych w tworzywach sztucznych pochodzących z recyklingu w dłuższym okresie czasu. Dlatego też technologii tej nie należy jeszcze uznawać za odpowiednią technologię recyklingu. W przeciwieństwie do innych technologii, które należy uznać za nowatorskie do celów niniejszego rozporządzenia, główne zasady tej technologii są już jednak znane. Pozwala to na określenie szczególnych dostosowań przepisów dotyczących nowatorskich technologii w odniesieniu do stosowania tej technologii do czasu podjęcia decyzji o jej odpowiedniości, a w szczególności na dodanie wymogu sprawdzenia skuteczności zasady bariery. Dlatego też, choć z jednej strony, biorąc pod uwagę liczbę istniejących instalacji, nie wydaje się konieczne wprowadzenie wymogu monitorowania wszystkich tych instalacji do recyklingu w celu uzyskania wystarczających danych na temat poziomów zanieczyszczeń, to z drugiej strony, biorąc pod uwagę, że na podstawie dostępnej już wiedzy istnieją wątpliwości co do możliwości barier funkcjonalnych w zakresie zapobiegania migracji zanieczyszczeń w perspektywie długoterminowej, należy uzależnić wprowadzanie do obrotu materiałów i wyrobów z tworzyw sztucznych pochodzących z recyklingu i wytworzonych z zastosowaniem tej technologii od przeprowadzenia dodatkowych badań w celu potwierdzenia tych możliwości.
(34) W niniejszym rozporządzeniu na niektóre podmioty gospodarujące odpadami zajmujące się zbieraniem tworzywa sztucznego, a także na podmioty zajmujące się dalszymi procesami w ramach przetwarzania wstępnego, nakłada się wymóg ustanowienia certyfikowanego systemu zapewnienia jakości, aby zagwarantować jakość i możliwość śledzenia surowca z tworzywa sztucznego. Ponieważ podmioty te potrzebują czasu na pełne przygotowanie się do takiej certyfikacji, należy zapewnić im wystarczającą ilość czasu na dostosowanie się do tego wymagania.
(35) W celu zapewnienia jednolitego i odpowiedniego stosowania metod analitycznych w niniejszym rozporządzeniu wymaga się, aby podmioty zajmujące się recyklingiem, które monitorują poziomy zanieczyszczeń w ramach swoich działań związanych z opracowywaniem nowatorskich technologii, uczestniczyły w badaniach biegłości. Ponieważ wymaganie to ustanawia się po raz pierwszy w niniejszym rozporządzeniu, badania biegłości wymagają dalszego dostosowania do przepisów niniejszego rozporządzenia, a laboratoria potrzebują czasu na zorganizowanie swojego udziału. Dlatego należy zapewnić wystarczającą ilość czasu na dostosowanie i zorganizowanie takich badań biegłości.
(36) Należy uchylić rozporządzenie (WE) nr 282/2008.
(37) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
i numer w rejestrze dotyczący instalacji do dekontaminacji, w której wytworzono tworzywo sztuczne pochodzące z recyklingu, zgodnie z art. 24;
,po którym następuje numer partii;
