KOMISJA EUROPEJSKA,uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1139 z dnia 4 lipca 2018 r. w sprawie wspólnych zasad w dziedzinie lotnictwa cywilnego i utworzenia Agencji Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Lotniczego oraz zmieniające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 2111/2005, (WE) nr 1008/2008, (UE) nr 996/2010, (UE) nr 376/2014 i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/30/UE i 2014/53/UE, a także uchylające rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 552/2004 i (WE) nr 216/2008 i rozporządzenie Rady (EWG) nr 3922/91 1 , w szczególności jego art. 44 ust. 1 lit. a),
a także mając na uwadze, co następuje:(1) W celu zapewnienia bezpiecznej i wydajnej eksploatacji statków powietrznych, lotnisk, bezpiecznego i wydajnego zarządzania ruchem lotniczym, żeglugą powietrzną oraz europejską siecią zarządzania ruchem lotniczym należy przewidzieć pewne zmiany zasad użytkowania przestrzeni powietrznej, wyposażenia statków powietrznych, systemów zarządzania ruchem lotniczym i służb żeglugi powietrznej oraz ich części składowych niezbędnych do użytkowania przestrzeni powietrznej. W rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 1206/2011 2 oraz rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) nr 1207/2011 3 należy zatem określić nowe i zaktualizowane wymogi w zakresie interoperacyjności związane z bezpieczeństwem.
(2) Biorąc pod uwagę doświadczenia z bieżącej realizacji lotniczych zdolności nadzoru oraz możliwości systemów naziemnych w zakresie przetwarzania danych, aby umożliwić pełnemu łańcuchowi nadzoru osiągnięcie oczekiwanych korzyści w ustalonych terminach niezbędne jest skuteczne i terminowe instalowanie wyposażenia statków powietrznych. Należy zmienić kryteria wyłączeń z wymogów dotyczących wyposażenia statków powietrznych, w celu zapewnienia jasności co do tego, które statki powietrzne mają zostać wyposażone, a które z nich korzystają ze zwolnienia z tych wymogów. Jednocześnie łączna liczba wyposażonych statków powietrznych powinna nadal obowiązywać i nie powinno to powodować nadmiernego obciążenia ekonomicznego.
(3) Znaczna liczba wyposażonych statków powietrznych została już certyfikowana zgodnie z międzynarodową normą dotyczącą części lub wyposażenia pokładowego w systemach dozorowania, zgodną z załącznikiem 10 do konwencji chicagowskiej, tom IV, wydanie trzecie uwzględniające wszystkie zmiany do nr 77 włącznie. Norma ta jest w pełni zgodna z przewidywanymi systemami dozorowania. Zobowiązanie do stosowania normy odpowiadającej załącznikowi 10 do konwencji chicagowskiej, tom IV, wydanie czwarte uwzględniające wszystkie zmiany do nr 85 włącznie, jak przewiduje obecnie załącznik II do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1207/2011, powodowałoby nadmierne obciążenie ekonomiczne. W związku z tym jako wymóg minimalny należy przyjąć normę odpowiadającą załącznikowi 10 do konwencji chicagowskiej, tom IV, wydanie trzecie uwzględniające wszystkie zmiany do nr 77 włącznie. W związku z tym należy zmienić określone w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 1207/2011 minimalne normy techniczne, których mają przestrzegać operatorzy statków powietrznych.
(4) Państwowe statki powietrzne eksploatowane w ramach ogólnego ruchu lotniczego powinny być wyposażone w sprawne transpondery wtórnego radaru dozorowania zgodnie z wymogami mającymi zastosowanie do cywilnych statków powietrznych, określonymi w art. 5 ust. 5 lit. a) i c) rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1207/2011. Procedury i warunki odnoszące się do państwowych statków powietrznych, których nie można wyposażyć w sprawne transpondery wtórnego radaru dozorowania, powinny odpowiadać warunkom określonym w art. 8 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1207/2011.
(5) Wymogi dotyczące formalnych uzgodnień w zakresie przekazywania danych dozorowania między instytucjami zapewniającymi służby żeglugi powietrznej należy zmienić w celu uwzględnienia istniejących scenariuszy przesyłania danych, ułatwiając wymianę danych dozorowania i unikając nadmiernych utrudnień dla dostawcy usług.
(6) Aby zapewnić efektywność operacji państwowych statków powietrznych, należy umożliwić europejskiemu systemowi zarządzania ruchem lotniczym zapewnienie, że państwowe statki powietrzne zaangażowane w operacje newralgiczne i szkolenia będą mogły wykonywać operacje na podstawie indywidualnych kodów SSR, w związku z czym należy odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1206/2011.
(7) Wybuch pandemii wirusa wywołującego COVID-19 oraz jej wpływ na sektor lotniczy spowodowały dla operatorów statków powietrznych niemożliwe do przewidzenia przeszkody w kontynuacji czynności zmierzających do doprowadzenia statków powietrznych do zgodności z niektórymi wymogami rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1207/2011. W związku z tym termin dla operatorów statków powietrznych określony w art. 5 ust. 5, art. 8 ust. 1 i art. 8 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1207/2011 należy przesunąć na dzień 7 grudnia 2020 r., a rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1207/2011 należy odpowiednio zmienić.
(8) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1206/2011 oraz rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 1207/2011.
(9) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu, o którym mowa w art. 127 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2018/1139,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: