(wersja przekształcona)(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE L z dnia 29 marca 2019 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
uwzględniając opinię Komitetu Regionów 2 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 3 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/52/WE 4 została znacząco zmieniona. Ze względu na konieczność wprowadzenia dalszych zmian i w celu zapewnienia jasności dyrektywa ta powinna zostać przekształcona.
(2) Wskazane jest osiągnięcie powszechnego wdrażania systemów elektronicznego poboru opłat drogowych w państwach członkowskich i państwach sąsiednich oraz posiadanie, w miarę możliwości, niezawodnych, przyjaznych dla użytkowników i efektywnych pod względem kosztów systemów dostosowanych do dalszego rozwoju polityki poboru opłat drogowych na poziomie Unii oraz do dalszego rozwoju technicznego. Konieczne jest zatem zapewnienie interoperacyjności systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, aby zmniejszyć koszty i obciążenia związane z uiszczaniem opłat w całej Unii.
(3) Interoperacyjne systemy elektronicznego poboru opłat drogowych przyczyniają się do realizacji celów określonych w prawie Unii dotyczącym opłat drogowych.
(4) Brak interoperacyjności stanowi istotny problem systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, w przypadku których należna opłata drogowa jest powiązana z odległością pokonaną przez pojazd (opłaty oparte na odległości) lub przejechaniem pojazdu przez określony punkt (na przykład opłaty kordonowe). Przepisy dotyczące interoperacyjności systemów elektronicznego poboru opłat drogowych powinny mieć zatem zastosowanie jedynie do tych systemów i nie powinno się ich stosować do systemów, w których należna opłata drogowa jest powiązana z czasem spędzonym przez dany pojazd na infrastrukturze objętej opłatami (na przykład systemy oparte na czasie, takie jak winiety).
(5) Transgraniczne egzekwowanie obowiązku uiszczania opłat drogowych w Unii to istotny problem we wszelkiego rodzaju systemach - opartych na odległości, kordonowych, opartych na czasie, elektronicznych czy manualnych. W celu rozwiązania problemu transgranicznego egzekwowania w następstwie nieuiszczenia opłaty drogowej, przepisy dotyczące transgranicznej wymiany informacji powinny mieć zastosowanie do wszystkich tych systemów.
(6) W prawie krajowym wykroczenie polegające na nieuiszczeniu opłaty drogowej może być kwalifikowane jako wykroczenie administracyjne lub wykroczenie podlegające karze na mocy kodeksu wykroczeń. Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie niezależnie od kwalifikacji prawnej tego wykroczenia.
(7) Z powodu braku spójnej klasyfikacji opłat parkingowych w całej Unii oraz ze względu na ich pośredni związek z korzystaniem z infrastruktury, opłaty te powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy.
(8) Interoperacyjność systemów elektronicznego poboru opłat drogowych wymaga harmonizacji zastosowanej technologii i interfejsów pomiędzy składnikami interoperacyjności.
(9) Harmonizacja technologii i interfejsów powinna być wspierana poprzez rozwój i utrzymanie właściwych jawnych i powszechnych norm, dostępnych na zasadach niedyskryminacyjnych dla wszystkich dostawców systemu.
(10) Dostawcy europejskiej usługi opłaty elektronicznej (EETS) powinni mieć możliwość korzystania z innych podzespołów sprzętowych i oprogramowania już obecnych w pojeździe, takich jak systemy nawigacji satelitarnej czy urządzenia przenośne, oraz podłączania do nich swoich urządzeń, aby zapewnić obsługę wymaganych technologii łączności za pomocą oferowanego przez siebie urządzenia pokładowego (OBE).
(11) Należy uwzględnić cechy szczególne systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, które są obecnie stosowane w odniesieniu do pojazdów lekkich. Zważywszy na fakt, że żadne takie systemy elektronicznego poboru opłat drogowych nie wykorzystują obecnie pozycjonowania satelitarnego ani łączności ruchomej, dostawcom EETS należy zezwolić - przez ograniczony czas - na udostepnienie użytkownikom pojazdów lekkich OBE nadających się wyłącznie do pracy w technologii mikrofalowej 5,8 GHz. Odstępstwo to nie powinno naruszać prawa państw członkowskich do wprowadzania wspomaganego satelitarnie poboru opłat w przypadku pojazdów lekkich.
(12) Systemy poboru opłat oparte na technologii automatycznego rozpoznawania tablic rejestracyjnych (ARTR) wymagają większej liczby manualnych kontroli transakcji związanych z opłatami w zapleczu administracyjnym niż systemy wykorzystujące OBE. Systemy korzystające z OBE są wydajniejsze w dużych obszarach elektronicznego poboru opłat, a systemy korzystające z technologii ARTR są odpowiedniejsze dla małych obszarów, tak jak w przypadku opłat miejskich, gdy używanie OBE powodowałoby powstanie nieproporcjonalnych kosztów lub obciążeń administracyjnych. Technologia ARTR może być użyteczna w szczególności w połączeniu z innymi technologiami.
(13) Z uwagi na rozwój techniczny związany z rozwiązaniami opartymi na technologii ARTR należy zachęcić organy normalizacyjne do określenia niezbędnych norm technicznych.
(14) Konkretne prawa i obowiązki dostawców EETS powinny mieć zastosowanie do podmiotów, które dowiodą, że spełniły określone wymogi oraz zostały zarejestrowane jako dostawcy EETS w państwie członkowskim ich siedziby.
(15) Prawa i obowiązki głównych podmiotów w ramach EETS, to znaczy dostawców EETS, podmiotów pobierających opłaty oraz użytkowników EETS, powinny być jasno określone, aby zapewnić funkcjonowanie rynku w sposób sprawiedliwy i skuteczny.
(16) Szczególnie ważne jest, aby zagwarantować dostawcom EETS pewne prawa, takie jak prawo do ochrony informacji objętych tajemnicą handlową, bez wywierania niekorzystnego wpływu na jakość usług świadczonych na rzecz podmiotów pobierających opłaty i użytkowników EETS. Podmiot pobierający opłaty powinien być w szczególności zobowiązany do nieujawniania informacji objętych tajemnicą handlową któremukolwiek z konkurentów dostawcy EETS. Ilość i rodzaj danych przekazywanych przez dostawców EETS podmiotom pobierającym opłaty na potrzeby obliczania wysokości opłat i ich nakładania lub w celu weryfikacji sposobu obliczenia przez dostawców EETS wysokości nałożonej opłaty od pojazdów użytkowników EETS powinny ograniczać się do niezbędnego minimum.
(17) Dostawcy EETS powinni być zobowiązani do pełnej współpracy z podmiotami pobierającymi opłaty w zakresie działań dotyczących egzekwowania opłat, tak aby zwiększyć ogólną efektywność systemów elektronicznego poboru opłat drogowych. W związku z tym, jeżeli podejrzewa się nieuiszczenie opłaty drogowej, podmioty pobierające opłaty powinny mieć możliwość żądania od dostawcy EETS danych dotyczących pojazdu oraz jego właściciela lub posiadacza będącego klientem dostawcy EETS, pod warunkiem że dane te nie będą wykorzystywane w żadnym innym celu niż egzekwowanie opłat.
(18) W celu umożliwienia dostawcom EETS konkurowania, w sposób niedyskryminujący, o wszystkich klientów na danym obszarze EETS, należy zapewnić im możliwość otrzymania akredytacji na ten obszar wystarczająco wcześnie, tak aby mogli oni oferować użytkownikom usługi od pierwszego dnia funkcjonowania systemu poboru opłat.
(19) Podmioty pobierające opłaty powinny przyznawać dostawcom EETS dostęp do swoich obszarów EETS w sposób niedyskryminujący.
(20) W celu zapewnienia wszystkim dostawcom EETS przejrzystości i niedyskryminacyjnego dostępu do obszarów EETS, podmioty pobierające opłaty powinny publikować w informacji o obszarze EETS wszystkie niezbędne informacje dotyczące prawa dostępu.
(21) Wszystkie rabaty lub upusty opłat oferowane przez państwo członkowskie lub podmiot pobierający opłaty za używanie OBE powinny być przejrzyste, ogłaszane publicznie i dostępne dla klientów dostawców EETS na tych samych warunkach.
(22) Dostawcy EETS powinni mieć prawo do godziwego wynagrodzenia obliczanego za pomocą przejrzystej, niedyskryminacyjnej i jednakowej metody.
(23) Podmioty pobierające opłaty powinny mieć możliwość odliczania od wynagrodzeń dostawców EETS odpowiednich kosztów poniesionych w celu zapewnienia, obsługi i utrzymania specyficznych dla EETS elementów systemu elektronicznego poboru opłat drogowych.
(24) Dostawcy EETS powinni uiszczać na rzecz podmiotu pobierającego wszelkie opłaty należne od ich klientów. Dostawcy EETS nie powinni jednak ponosić odpowiedzialności za opłaty nieuiszczone przez ich klientów, jeżeli klienci ci mają do dyspozycji OBE, które utraciło ważność, o czym podmiot pobierający opłaty został poinformowany.
(25) Jeżeli podmiot prawny, który jest dostawcą usługi poboru opłat pełni również inne funkcje w systemie elektronicznego poboru opłat drogowych lub prowadzi inną działalność niezwiązaną bezpośrednio z elektronicznym poborem opłat, powinien być zobowiązany do prowadzenia ewidencji księgowej, która umożliwia wyraźne rozróżnienie kosztów i przychodów związanych ze świadczeniem usług poboru opłat oraz kosztów i przychodów związanych z inną działalnością oraz do przekazywania, na żądanie, właściwemu organowi pojednawczemu lub organowi sądowemu informacji na temat tych kosztów i przychodów związanych ze świadczeniem usług poboru opłat. Subsydiowanie skrośne pomiędzy działalnością prowadzoną w roli dostawcy usługi poboru opłat a inną działalnością powinno być niedozwolone.
(26) Użytkownikom należy umożliwić dokonanie subskrypcji na EETS u dowolnego dostawcy EETS, bez względu na ich obywatelstwo, państwo członkowski miejsca zamieszkania czy państwo członkowskie rejestracji pojazdu.
(27) W celu uniknięcia podwójnego uiszczania opłaty i zagwarantowania użytkownikom pewności prawnej, należy uznać uiszczenie opłaty na rzecz dostawcy EETS za spełnienie obowiązków użytkownika wobec odpowiedniego podmiotu pobierającego opłaty.
(28) Stosunki umowne między podmiotami pobierającymi opłaty a dostawcami EETS powinny zapewniać m.in. prawidłowe uiszczanie opłat.
(29) Należy wprowadzić procedurę mediacji w celu rozstrzygania sporów między podmiotami pobierającymi opłaty a dostawcami EETS w trakcie negocjacji i w czasie obowiązywania stosunków umownych. Podmioty pobierające opłaty oraz dostawcy EETS powinni zwracać się do krajowych organów pojednawczych w celu rozstrzygnięcia sporów dotyczących niedyskryminacyjnego dostępu do obszarów EETS.
(30) Organy pojednawcze powinny być uprawnione do sprawdzania, czy warunki umowne nałożone na któregokolwiek z dostawców EETS są niedyskryminacyjne. Organy te powinny w szczególności być uprawnione do sprawdzania, czy wynagrodzenie oferowane dostawcom EETS przez podmiot pobierający opłaty jest zgodne z zasadami określonymi w niniejszej dyrektywie.
(31) Dane dotyczące ruchu użytkowników EETS stanowią istotny element służący wzmacnianiu polityk transportowych państw członkowskich. Państwa członkowskie powinny mieć zatem możliwość żądania takich danych od dostawców usługi poboru opłat, w tym dostawców EETS, do celów opracowywania polityk dotyczących ruchu i do celów usprawniania zarządzania ruchem lub do celów innego niekomercyjnego wykorzystania przez państwo, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami dotyczącymi ochrony danych.
(32) Potrzebne są ramy ustanawiające procedury akredytacji dostawców EETS na danym obszarze EETS, które zapewniają sprawiedliwy dostęp do rynku przy jednoczesnym zagwarantowaniu odpowiedniego poziomu usługi. Informacja o obszarze EETS powinna szczegółowo opisywać procedurę akredytacji dostawcy EETS na obszarze EETS, a w szczególności procedurę kontrolowania zgodności ze specyfikacjami oraz przydatności do stosowania składników interoperacyjności. W stosunku do wszystkich dostawców EETS powinno się stosować tę samą procedurę.
(33) W celu zapewnienia uczestnikom rynku EETS łatwego dostępu do informacji, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do sporządzania i publikowania w publicznie dostępnych rejestrach krajowych wszystkich istotnych danych dotyczących EETS.
(34) W celu umożliwienia postępu technicznego, ważne jest, aby podmioty pobierające opłaty miały możliwość testowania nowych technologii lub koncepcji poboru opłat. Takie testy powinny być jednak ograniczone, a dostawcy EETS nie powinni być zobowiązani do udziału w nich. Komisja powinna mieć możliwość odmowy wydania pozwolenia na takie testy, jeżeli mogłyby one mieć negatywny wpływ na właściwe funkcjonowanie używanych systemów elektronicznego poboru opłat drogowych lub EETS.
(35) Znaczne różnice w specyfikacjach technicznych systemów elektronicznego poboru opłat drogowych mogą utrudnić osiągnięcie ogólnounijnej interoperacyjności opłat elektronicznych, a tym samym przyczynić się do utrzymywania się obecnej sytuacji, w której użytkownicy potrzebują kilku OBE, aby uiszczać opłaty w Unii. Sytuacja ta negatywnie wpływa na efektywność operacji transportowych, oszczędność kosztową systemów poboru opłat i realizację celów polityki transportowej. Należy zatem zająć się problemami leżącymi u podstaw tej sytuacji.
(36) Podczas gdy interoperacyjność transgraniczna poprawia się w całej Unii, celem średnio- i długookresowym jest umożliwienie podróżowania w całej Unii z tylko jednym OBE. Komisja powinna zatem, aby uniknąć obciążeń administracyjnych i kosztów dla użytkowników dróg, określić plan działania na rzecz osiągnięcia tego celu oraz ułatwiania swobodnego przepływu osób i towarów w Unii, bez negatywnego wpływu na konkurencję na rynku.
(37) EETS jest usługą rynkową i dlatego dostawcy EETS nie powinni być zobowiązani do świadczenia usług w całej Unii. Dostawcy EETS powinni jednak, w interesie użytkowników, objąć swoimi usługami wszystkie obszary EETS w każdym państwie członkowskim, w którym decydują się świadczyć swe usługi. Ponadto Komisja powinna ocenić, czy elastyczność zapewniona dostawcom EETS nie prowadzi do wyłączenia z EETS małych lub peryferyjnych obszarów EETS, i w razie potrzeby podjąć działania.
(38) W informacji dotyczącej obszaru EETS należy szczegółowo określić ramowe warunki handlowe działalności dostawców EETS na danym obszarze EETS. W szczególności informacja ta powinna zawierać opis metody stosowanej do obliczania wynagrodzenia dostawców EETS.
(39) W przypadku wprowadzania nowego systemu elektronicznego poboru opłat drogowych lub istotnej zmiany funkcjonującego już systemu podmiot pobierający opłaty powinien opublikować nowe lub zaktualizowane informacje o obszarach EETS z odpowiednim wyprzedzeniem, aby umożliwić dostawcom EETS akredytację lub ponowną akredytację w systemie najpóźniej na miesiąc przed dniem uruchomienia systemu. Podmiot pobierający opłaty powinien opracować oraz stosować procedury akredytacji lub, w odpowiednim przypadku, ponownej akredytacji dostawców EETS, tak aby procedura mogła zakończyć się przynajmniej na miesiąc przed uruchomieniem nowego lub istotnie zmienionego systemu. Podmioty pobierające opłaty powinny przestrzegać dotyczącej ich części planowanej procedury opisanej w informacji o obszarze EETS.
(40) Podmioty pobierające opłaty nie powinny zwracać się do dostawców EETS o zapewnienie konkretnych rozwiązań technicznych, które mogłyby zagrozić interoperacyjności z innymi obszarami EETS oraz z istniejącymi już składnikami interoperacyjności dostawcy EETS, ani też wymagać od nich zapewnienia takich rozwiązań.
(41) EETS ma potencjał, aby w znacznym stopniu ograniczyć koszty administracyjne i obciążenia administracyjne dla międzynarodowych przewoźników drogowych i kierowców.
(42) Dostawcom EETS należy zezwolić na wystawianie faktur użytkownikom EETS. Podmiotom pobierającym opłaty należy jednak zezwolić na żądanie, aby faktury były przesyłane na ich rzecz i w ich imieniu, gdyż bezpośrednie fakturowanie w imieniu dostawcy EETS może, na niektórych obszarach EETS, mieć niepożądane skutki administracyjne i podatkowe.
(43) Każde państwo członkowskie posiadające co najmniej dwa obszary EETS powinno wyznaczyć biuro kontaktowe dla dostawców EETS, którzy chcą świadczyć EETS na jego terytorium, aby ułatwić im kontakty z podmiotami pobierającymi opłaty.
(44) Elektroniczny pobór opłat oraz inne usługi, takie jak współpracujące inteligentne systemy transportowe (C-ITS) korzystają z podobnych technologii oraz sąsiednich pasm częstotliwości na potrzeby łączności krótkiego zasięgu między pojazdami oraz między pojazdami a elementami infrastruktury. Na zbadanie w przyszłości zasługuje możliwość zastosowania w elektronicznym poborze opłat innych pojawiających się na rynku technologii, po przeprowadzeniu dokładnej oceny związanych z tym kosztów, korzyści, barier technicznych i możliwych rozwiązań. Ważne jest, aby wprowadzone zostały środki służące ochronie istniejących inwestycji w technologię mikrofalową 5,8 GHz przed zakłóceniami przez inne technologie.
(45) Bez uszczerbku dla pomocy państwa i prawa konkurencji państwa członkowskie powinny mieć możliwość opracowywania środków propagujących elektroniczne pobieranie i fakturowanie opłat.
(46) Po przeprowadzeniu przez organy normalizacyjne przeglądu norm istotnych z punktu widzenia EETS należy wprowadzić odpowiednie rozwiązania przejściowe, aby zapewnić ciągłość świadczenia EETS oraz kompatybilność składników interoperacyjności będących już w użyciu w momencie weryfikacji norm z systemami poboru opłat.
(47) EETS powinna umożliwiać rozwój intermodalności przy jednoczesnym przestrzeganiu zasad "użytkownik płaci" i "zanieczyszczający płaci".
(48) Problemy z ustalaniem sprawców wykroczeń na szkodę systemów elektronicznego poboru opłat drogowych, którzy nie mają miejsca zamieszkania w danym państwie, utrudniają dalsze wdrażanie tych systemów oraz stosowanie na szerszą skalę na unijnych drogach zasady "użytkownik płaci" i "zanieczyszczający płaci"; z tego też powodu istnieje potrzeba znalezienia sposobu ustalania takich osób i przetwarzania ich danych osobowych.
(49) Ze względu na spójność i efektywne wykorzystanie zasobów system wymiany informacji na temat osób, które nie uiściły opłaty drogowej i na temat ich pojazdów powinien korzystać z tych samych narzędzi co system używany do wymiany informacji dotyczących przestępstw i wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu ruchu drogowego przewidziany w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/413 5 .
(50) W niektórych państwach członkowskich nieuiszczenie opłaty drogowej stwierdza się dopiero, gdy użytkownik zostanie powiadomiony o obowiązku jej uiszczenia. Niniejsza dyrektywa nie harmonizuje przepisów krajowych w tym zakresie, dlatego też państwa członkowskie powinny móc ją stosować do ustalania użytkowników i pojazdów do celów powiadamiania. Takie rozszerzone stosowanie powinno być jednak dozwolone tylko wtedy, gdy spełnione są określone warunki.
(51) Postępowania następcze wszczęte po nieuiszczeniu opłaty drogowej nie są zharmonizowane w całej Unii. Ustalony użytkownik drogi często ma możliwość uiszczenia należnej opłaty drogowej lub ustalonej kwoty zastępczej bezpośrednio na rzecz podmiotu odpowiedzialnego za pobór opłat drogowych, przed wszczęciem przez organy państwa członkowskiego dalszego postępowania administracyjnego lub karnego. Ważne, aby taka skuteczna procedura regulowania nieuiszczonych opłat drogowych była dostępna na podobnych warunkach dla wszystkich użytkowników dróg. W tym celu państwa członkowskie powinny móc przekazywać podmiotom odpowiedzialnym za pobór opłat drogowych dane niezbędne do ustalenia pojazdu, w przypadku którego nie uiszczono opłaty, i ustalenia jego właściciela lub posiadacza, pod warunkiem zapewnienia właściwej ochrony danych osobowych. W tym kontekście państwa członkowskie powinny zapewnić, aby zastosowanie się do wezwania do zapłaty wydanego przez dany podmiot uznawano za uregulowanie nieuiszczonej opłaty drogowej.
(52) W niektórych państwach członkowskich brak lub niewłaściwe funkcjonowanie OBE uznaje się za nieuiszczenie opłaty drogowej, jeżeli opłatę taką można uiścić wyłącznie za pomocą OBE.
(53) Państwa członkowskie powinny przekazywać Komisji informacje i dane konieczne do oceny skuteczności i efektywności systemu wymiany informacji na temat osób, które nie uiściły opłaty drogowej. Komisja powinna prowadzić ocenę uzyskanych danych i informacji oraz proponować, w razie potrzeby, zmiany do niniejszej dyrektywy.
(54) Podczas analizy ewentualnych środków służących dalszemu ułatwieniu transgranicznego egzekwowania obowiązku uiszczania opłat drogowych w Unii Komisja powinna również ocenić w swoim sprawozdaniu potrzebę wzajemnej pomocy między państwami członkowskimi.
(55) Egzekwowanie obowiązku uiszczania opłat drogowych, ustalanie pojazdu i właściciela pojazdu lub jego posiadacza, w przypadku którego stwierdzono nieuiszczenie opłaty drogowej, oraz gromadzenie informacji dotyczących użytkowników w celu zapewnienia przestrzegania przez podmiot pobierający opłaty obowiązków wobec organów podatkowych wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych. Takie przetwarzanie powinno odbywać się zgodnie z przepisami prawa Unii, określonymi m.in. w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 6 , dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 7 oraz dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2002/58/WE 8 . Prawo do ochrony danych osobowych jest w sposób wyraźny uznane przez art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
(56) Niniejsza dyrektywa nie narusza swobody państw członkowskich w zakresie ustanawiania reguł dotyczących poboru opłat za infrastrukturę drogową oraz kwestii podatkowych.
(57) W celu ułatwienia transgranicznej wymiany informacji na temat pojazdów i właścicieli lub posiadaczy pojazdów, których dotyczy przypadek nieuiszczenia opłaty drogowej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do zmiany załącznika I w celu uwzględnienia zmian w prawie Unii. Należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE również w odniesieniu do określenia szczegółów dotyczących klasyfikacji pojazdów do celów ustanowienia obowiązujących systemów taryfowych, dalszego określenia obowiązków użytkowników EETS dotyczących przekazywania danych dostawcy EETS oraz używania i obsługi OBE, określenia wymogów dotyczących składników interoperacyjności dotyczących bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, niezawodności i dostępności, ochrony środowiska, kompatybilności technicznej, ochrony i bezpieczeństwa danych oraz obsługi i zarządzania, określenia ogólnych wymogów infrastrukturalnych dotyczących składników interoperacyjności oraz określenia minimalnych kryteriów kwalifikowalności jednostek notyfikowanych. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 9 . W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(58) Wdrażanie niniejszej dyrektywy wymaga jednolitych warunków stosowania specyfikacji technicznych i administracyjnych dotyczących wprowadzania w państwach członkowskich procedur, które obejmują aktorów w obszarze EETS i interfejsy między nimi, tak aby ułatwić interoperacyjność i zapewnić zarządzanie krajowymi rynkami poboru opłat przy pomocy ekwiwalentnych przepisów. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy oraz określenia tych specyfikacji technicznych i administracyjnych należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 10 .
(59) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać obowiązku państw członkowskich odnoszących się do terminu transpozycji do prawa krajowego dyrektywy określonego w załączniku III część B.
(60) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, szczególnie w odniesieniu do ochrony danych osobowych.
(61) Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych 11 ,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli dnia 19 marca 2019 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
A. TAJANI |
G. CIAMBA |
Przewodniczący |
Przewodniczący |