a także mając na uwadze, co następuje:(1) Umowa o współpracy w zakresie przeciwdziałania zanieczyszczeniu Morza Północnego olejami i innymi substancjami szkodliwymi (zwana dalej "Umową z Bonn") 1 została zawarta przez Europejską Wspólnotę Gospodarczą decyzją Rady 84/358/EWG 2 . Umowa z Bonn weszła w życie dnia 1 września 1989 r. Umowę z Bonn zmieniono w 1989 r. Zmiany te weszły w życie dnia 1 kwietnia 1994 r. Europejska Wspólnota Gospodarcza zatwierdziła te zmiany decyzją Rady 93/540/EWG 3 .
(2) W 2019 r. przypada 50. rocznica podpisania Umowy z Bonn. Przy tej okazji, podczas drugiego posiedzenia ministerialnego w ramach Umowy z Bonn, które odbędzie się w Bonn w dniu 11 października 2019 r. w obecności organizacji międzyrządowych i obserwatorów z obszarów sąsiedzkich, odpowiedzialnych za przeciwdziałanie zanieczyszczeniu na obszarze Morza Północnego i jego dróg dostępu olejami i innymi substancjami szkodliwymi, Umawiające się Strony zamierzają przyjąć deklarację ministerialną (zwaną dalej "deklaracją ministerialną").
(3) W uznaniu 50 lat owocnej współpracy w ramach Umowy z Bonn oraz wspólnych korzyści płynących z dalszego zacieśnienia współpracy regionalnej w celu zapobiegania zanieczyszczeniu morza na obszarze Morze Północnego oraz jego dróg dostępu, a także zapewnienia gotowości i zdolności reagowania na takie zanieczyszczenia w tym rejonie, deklaracja ministerialna stanowi wyraz dążenia do określenia wspólnej wizji obszaru Morza Północnego i jego dróg dostępu, który byłby wolny od przypadkowych, możliwych do uniknięcia i celowych zanieczyszczeń wskutek uprawiania żeglugi i prowadzenia działalności związanej ze złożami ropy naftowej i gazu ziemnego na obszarach morskich oraz innej działalności związanej z morzem.
(4) Jako wyraz zdecydowanej woli do zrealizowania takiej wizji, deklaracja ministerialna, która ma zostać przyjęta, ma potwierdzić, że Umawiające się Strony Umowy z Bonn zamierzają zwiększyć wysiłki, aby osiągnąć uzgodnione cele oraz lepiej zapobiegać zanieczyszczeniu morza na obszarze Morze Północnego oraz jego dróg dostępu, a także zapewnić lepszą gotowość i zdolność reagowania na wypadek takiego zanieczyszczenia na tym obszarze. W tym celu Umawiające się Strony zamierzają przyjąć strategiczny plan działania na lata 2019-2025 dotyczący Umowy z Bonn, który ma zostać załączony do deklaracji ministerialnej i który określa ambitne cele strategiczne, cele operacyjne i działania zmierzające do ich osiągnięcia na lata 2019-2025.
(5) Należy określić stanowisko, jakie należy przyjąć w imieniu Unii podczas drugiego posiedzenia ministerialnego w ramach Umowy z Bonn, ponieważ decyzja, która ma zostać przyjęta na tym posiedzeniu, będzie miała skutki prawne w Unii.
(6) Jako że Unia jest Umawiającą się Stroną Umowy z Bonn i jest zainteresowana zacieśnianiem współpracy w zakresie przeciwdziałania zanieczyszczeniu obszaru Morza Północnego i jego dróg dostępu, należy podpisać i poprzeć deklarację ministerialną, w której zatwierdza się załączony do niej strategiczny plan działania na lata 2019-2025 dotyczący Umowy z Bonn,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
1 Dz.U. L 188 z 16.7.1984, s. 9.
2 Decyzja Rady 84/358/EWG z dnia 28 czerwca 1984 r. dotycząca zawarcia Umowy dotyczącej współpracy w dziedzinie postępowania w przypadkach zanieczyszczenia Morza Północnego olejami i innymi substancjami niebezpiecznymi (Dz.U. L 188 z 16.7.1984, s. 7).
3 Decyzja Rady 93/540/EWG z dnia 18 października 1993 r. zatwierdzająca niektóre zmiany do Umowy o współpracy w zakresie przeciwdziałania zanieczyszczeniu Morza Północnego olejami i innymi substancjami szkodliwymi (Umowy z Bonn) (Dz.U. L 263 z 22.10.1993, s. 51).
4 Norwegia nie jest członkiem Unii Europejskiej. Norwegia wnosi wkład na podstawie równoważnych przepisów krajowych oraz przepisów UE, którymi jest związana z racji członkostwa w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG).
5 Sprawozdanie Komisji w sprawie wdrażania i przestrzegania norm dotyczących zawartości siarki w paliwach żeglugowych, określonych w dyrektywie (UE) 2016/802, COM (2018) 188 final z 16.4.2018.
6 Norwegia nie jest członkiem Unii Europejskiej. Norwegia wnosi wkład na podstawie równoważnych przepisów krajowych oraz przepisów UE, którymi jest związana z racji członkostwa w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG).