a także mając na uwadze, co następuje:(1) Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 uchyliło i zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 3 . Tytuł I rozdział III oraz część II tytuł II rozdział II sekcja 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zawierają przepisy dotyczące systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli i zarządzania nim, rejestru winnic, dokumentów towarzyszących i świadectw, rejestru przychodów i rozchodów oraz wymogów w zakresie przekazywania informacji w sektorze wina i upoważniają Komisję do przyjęcia aktów delegowanych i wykonawczych w tym zakresie. Te akty prawne powinny zastąpić odpowiednie przepisy rozporządzeń Komisji (WE) nr 555/2008 4 i (WE) nr 436/2009 5 , jak również niektóre przepisy rozporządzeń Komisji (WE) nr 606/2009 6 i (WE) nr 607/2009 7 w odniesieniu do certyfikacji win ze szczepu i przepisów administracyjnych dotyczących prowadzenia rejestru przychodów i rozchodów. Z myślą o uproszczeniu przepisów nowy akt delegowany powinien także zawierać przepisy rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/560 8 .
(2) Z myślą o pewności prawa należy zdefiniować niektóre terminy używane w niniejszym rozporządzeniu i w rozporządzeniu wykonawczym Komisji (UE) 2018/274 9 . Należy zdefiniować różne rodzaje obszarów uprawy winorośli oraz podmiotów w odniesieniu do konkretnych praw i wymogów określonych dla każdego z nich w obu tych rozporządzeniach.
(3) W art. 62 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanawia się ogólny wymóg, aby państwa członkowskie przyznawały zezwolenie na nasadzenie winorośli po złożeniu wniosku przez producentów zamierzających nasadzać lub powtórnie nasadzać winorośl. Jednak zgodnie z ust. 4 tego artykułu niektóre obszary są wyłączone z systemu zezwoleń. Konieczne jest ustanowienie przepisów dotyczących warunków stosowania tego zwolnienia. Aby zapobiec obchodzeniu nowego systemu, obszary przeznaczone do celów doświadczalnych lub na szkółki szczepów powinny być wykorzystywane jedynie do określonych celów. Produkty sektora wina uzyskane z takich obszarów nie powinny być wprowadzane do obrotu, chyba że państwa członkowskie uważają, że nie istnieje zagrożenie wystąpienia zakłóceń na rynku. Obecnie prowadzonym uprawom doświadczalnym winorośli i szkółkom szczepów należy zezwolić na kontynuację działalności zgodnie z przepisami mającymi do nich zastosowanie przed wejściem w życie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/560. W celu zagwarantowania, że obszary, z których wino lub jego produkty przeznaczone są wyłącznie do spożycia w gospodarstwie domowym plantatora winorośli, nie będą się przyczyniały do powstawania zakłóceń na rynku, należy ustanowić ograniczenie wielkości i uzależnić to wyłączenie od warunku, że plantator winorośli nie zajmuje się produkcją wina na skalę handlową. Z tego samego powodu takie zwolnienie należy również rozszerzyć na organizacje nieprowadzące działalności handlowej. W odniesieniu do obszarów określonych przez producenta, który utracił pewien obszar uprawy winorośli w związku z obowiązkowym zakupem, prowadzonym w interesie publicznym na mocy prawa krajowego, należy ustanowić warunek w odniesieniu do maksymalnej powierzchni nowego obszaru, tak aby uniknąć naruszenia ogólnych celów systemu zezwoleń na nasadzenia winorośli.
(4) W art. 64 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanowiono przepisy dotyczące udzielania zezwoleń na nowe nasadzenia i określono kryteria kwalifikowalności i pierwszeństwa, które mogą stosować państwa członkowskie. Należy ustanowić szczególne warunki związane z niektórymi kryteriami kwalifikowalności i pierwszeństwa w celu zapewnienia równych szans w ich wdrażaniu oraz w celu uniknięcia obchodzenia systemu zezwoleń przez producentów, którym przyznano zezwolenia. Ponadto należy utrzymać trzy dodatkowe kryteria, wprowadzone na podstawie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/560. Są to: kryterium kwalifikowalności dotyczące przywłaszczenia renomy chronionych oznaczeń geograficznych; kryterium pierwszeństwa preferujące producentów, którzy przestrzegają przepisów w ramach systemu i którzy nie porzucili winnic w swoich gospodarstwach; oraz kryterium pierwszeństwa preferujące organizacje nienastawione na zysk i służące celom społecznym, które otrzymały grunty skonfiskowane w związku z aktami terroryzmu lub innego rodzaju działalnością przestępczą. Kryterium kwalifikowalności stanowi odpowiedź na potrzebę ochrony renomy konkretnych oznaczeń geograficznych, w podobny sposób jak renomy konkretnych nazw pochodzenia, zapewniając, by nie były one zagrożone nowymi nasadzeniami. Pierwsze kryterium pierwszeństwa preferuje niektórych wnioskodawców w oparciu o ich historię działalności wykazującą, że przestrzegają przepisów w ramach systemu zezwoleń oraz że nie występują oni o zezwolenia na nowe nasadzenia, mając jednocześnie obszary uprawy winorośli wyłączone z produkcji, które mogłyby otrzymać zezwolenie na nasadzenie. Drugie kryterium pierwszeństwa ma na celu preferowanie organizacji nienastawionych na zysk i służących celom społecznym, które otrzymały grunty skonfiskowane w związku z aktami terroryzmu lub innego rodzaju działalnością przestępczą, w celu propagowania społecznego użytkowania terenów, które w przeciwnym razie mogłyby być wyłączone z produkcji.
(5) Biorąc pod uwagę art. 118 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, oraz w celu uwzględnienia naturalnych i społeczno-gospodarczych różnic i różnych strategii wzrostu wśród podmiotów w tych różnych obszarach na określonym terytorium, państwa członkowskie powinny stosować kryteria kwalifikowalności i kryteria pierwszeństwa, o których mowa w art. 64 ust. 1 oraz 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, jak również trzy dodatkowe kryteria kwalifikowalności i kryteria pierwszeństwa, w różny sposób na szczeblu regionalnym w zależności od tego, czy są to szczególne obszary kwalifikujące się do objęcia chronioną nazwą pochodzenia (ChNP), szczególne obszary kwalifikujące się do objęcia chronionym oznaczeniem geograficznym (ChOG), czy obszary bez oznaczenia geograficznego. Takie różnice w stosowaniu tych kryteriów w różnych obszarach danego terytorium powinny zawsze opierać się na różnicach między tymi obszarami.
(6) W celu reagowania na przypadki obchodzenia systemu nieprzewidziane w niniejszym rozporządzeniu państwa członkowskie powinny przyjąć środki zapobiegające obchodzeniu kryteriów kwalifikowalności lub kryteriów pierwszeństwa przez ubiegających się o zezwolenia, w przypadku gdyby ich działania nie były objęte szczegółowymi przepisami przeciwdziałającymi obchodzeniu określonymi w niniejszym rozporządzeniu, jeżeli chodzi o konkretne kryteria kwalifikowalności i kryteria pierwszeństwa.
(7) Art. 66 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 przewiduje możliwość współistnienia winorośli, do której wykarczowania zobowiązał się producent, z nowo nasadzoną winoroślą. Aby zapobiec nieprawidłowościom, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania odpowiednich środków w celu zapewnienia, by zobowiązanie do wykarczowania zostało spełnione, w tym wymogu wnoszenia zabezpieczenia towarzyszącego przyznaniu zezwolenia na przewidywane ponowne nasadzenie. Ponadto konieczne jest doprecyzowanie, że w przypadku gdy karczowanie nie zostało przeprowadzone w czteroletnim terminie określonym w tym przepisie, winorośl nasadzoną w danym obszarze należy uznać za nieuprawnioną.
(8) Art. 66 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 zezwala państwom członkowskim na ograniczenie ponownego nasadzenia na obszarach kwalifikujących się do produkcji win objętych chronionymi nazwami pochodzenia lub chronionymi oznaczeniami geograficznymi, zgodnie z zaleceniami uznanych i reprezentatywnych organizacji zawodowych. Przyczyny takich decyzji o ograniczeniu powinny być zdefiniowane w celu wyjaśnienia ich zakresu, gwarantując jednocześnie, że system jest spójny i że jest niemożliwy do obejścia. Należy zapewnić, by automatyczność w przyznawaniu zezwoleń na ponowne nasadzenia, ustanowiona w art. 66 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, nie utrudniała państwom członkowskim ograniczania udzielania zezwoleń dla konkretnych obszarów zgodnie z art. 63 ust. 2 lit. b) oraz ust. 3 tego rozporządzenia. Należy jednak wyjaśnić, że niektóre szczególne przypadki nie mogą być uznawane za próbę obejścia systemu.
(9) Art. 145 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stanowi, że niektóre państwa członkowskie prowadzą rejestr winnic, który zawiera aktualne informacje na temat potencjału produkcyjnego. Szczegóły dotyczące informacji, które mają być zawarte w rejestrze winnic, powinny zostać określone w niniejszym rozporządzeniu.
(10) Art. 147 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stanowi, że produkty sektora wina mogą być wprowadzane do obrotu na terytorium Unii jedynie, jeśli posiadają oficjalnie zatwierdzony dokument towarzyszący. Należy ustanowić przepisy dotyczące stosowania dokumentów towarzyszących.
(11) Z doświadczeń państw członkowskich wynika, że zakres zwolnienia z obowiązku przewozu produktów sektora wina na podstawie dokumentu towarzyszącego może obejmować większe odległości i szerszy zakres działalności, a tym samym ułatwiać transport wina, nie uniemożliwiając równocześnie osiągnięcia zadowalającego poziomu identyfikowalności produktów sektora wina. W szczególności zwolnieniem powinny być objęte sok winogronowy i moszcz winogronowy, opatrzone kodami CN 2009 61 i 2009 69, dostarczane podmiotom, które nie uczestniczą w produkcji wina, ponieważ podmioty te nie podlegają kontroli przez organy odpowiedzialne za sektor wina, a identyfikowalność tych produktów można zapewnić za pomocą dokumentu handlowego.
(12) Dyrektywa Rady 2008/118/WE 10 zawiera ujednolicone uregulowania w odniesieniu do niektórych wyrobów akcyzowych, w tym niektórych napojów alkoholowych, i przewiduje, że przesyłkom tych towarów musi towarzyszyć elektroniczny dokument administracyjny i inne dokumenty. W celu ustanowienia jednolitych zasad mających zastosowanie w całej Unii, a także uproszczenia formalności administracyjnych dla podmiotów, należy zapewnić, aby dokumenty towarzyszące przewozowi produktów sektora wina na potrzeby stosowania przepisów o podatku akcyzowym, były również traktowane jako uznane dokumenty towarzyszące w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.
(13) Biorąc pod uwagę art. 40 dyrektywy 2008/118/WE oraz w celu przyśpieszenia formalności administracyjnych dla podmiotów i zwiększenia poziomu gwarancji wiarygodności certyfikacji i identyfikowalności produktów sektora wina, w odniesieniu do produktów sektora wina pochodzących od drobnych producentów i do przesyłek produktów sektora wina nieobjętych podatkiem akcyzowym należy uznać stosowanie uproszczonego systemu informatycznego służącego do wydawania elektronicznych dokumentów towarzyszących, wprowadzonego przez państwa członkowskie, przewidującego wykorzystanie dokumentu handlowego zawierającego co najmniej informacje niezbędne do zidentyfikowania produktu i prześledzenia przebytej przez niego drogi. Jednak aby umożliwić państwom członkowskim, które nie stosują jeszcze takiego systemu informatycznego, utworzenie go, należy ustanowić okres przejściowy, podczas którego dopuszczalne będzie korzystanie zarówno z towarzyszących dokumentów elektronicznych, jak i papierowych.
(14) Biorąc pod uwagę art. 30 dyrektywy 2008/118/WE, należy zezwolić państwom członkowskim na stosowanie uproszczonych procedur i dokumentów, które umożliwiają im monitorowanie transportu produktów sektora wina wyłącznie w obrębie ich terytorium.
(15) Dokumenty towarzyszące mogą również służyć ogólnie do poświadczania określonych cech produktów sektora wina oraz w szczególności do poświadczania roku zbiorów lub odmiany winorośli i ich ChNP lub ChOG. W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich podmiotów należy ustanowić w niniejszym rozporządzeniu warunki, zgodnie z którymi dokumenty towarzyszące mogą być wykorzystywane do celów poświadczania powyższych informacji. W celu uproszczenia formalności administracyjnych dla podmiotów oraz uwolnienia właściwych organów od obciążeń związanych z rutynowymi zadaniami należy ustanowić przepisy, które pozwalałyby właściwym organom na upoważnienie podmiotów wysyłających do samodzielnego wypełnienia i poświadczenia w dokumentach towarzyszących źródła lub pochodzenia oraz właściwości produktów sektora wina, roku zbiorów lub odmiany (odmian) winorośli, z których produkty są wytwarzane, oraz ChNP lub ChOG wina.
(16) Jeżeli podmioty muszą przedstawić na wniosek państw trzecich konkretne świadectwa dotyczące cech wina, niniejsze rozporządzenie powinno przewidywać możliwość stosowania certyfikacji w odniesieniu do wywożonych produktów sektora wina oraz ustanowić warunki jej autentyczności i stosowania.
(17) Jako uzupełnienie dokumentów towarzyszących zgodnie z przepisami celnymi wymagane są dodatkowe dokumenty, takie jak deklaracje wywozowe jako dowód wywozu produktów sektora wina. Należy zatem określić dodatkowe procedury dotyczące sporządzania i zatwierdzania takich dokumentów zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 11 .
(18) Produkty sektora wina przewożone luzem są bardziej narażone na nadużycia niż oznakowane produkty w butelkach wyposażonych w zamknięcia jednorazowe. W związku z tym przy tego rodzaju przesyłkach powinno być wymagane uprzednie poinformowanie właściwego organu w miejscu załadunku o szczegółach zawartych w dokumencie towarzyszącym, chyba że stosuje się system informatyczny umożliwiający właściwemu organowi uzyskanie tych informacji w miejscu rozładunku.
(19) W celu ułatwienia właściwym organom kontroli przewozu przesyłek produktów pochodzących z państw trzecich, dopuszczonych do swobodnego obrotu, lub produktów pochodzących z Unii, które zostały najpierw wywiezione, a następnie ponownie przywiezione do Unii, w dokumentach towarzyszących przesyłkom tego rodzaju produktów po dopuszczeniu do swobodnego obrotu powinno być wymagane odniesienie do dokumentów wykorzystanych do celów dopuszczenia do swobodnego obrotu lub, w przypadku produktów pochodzących z Unii, do dokumentu towarzyszącego wydanego do celów pierwotnej przesyłki lub innego zaakceptowanego dokumentu potwierdzającego pochodzenie produktów.
(20) Ze względu na pewność prawa należy ustanowić zasady w celu zharmonizowania działań, które mają zostać podjęte przez odbiorcę w przypadku odmowy przyjęcia produktu przewożonego na podstawie dokumentu towarzyszącego oraz określenia, na podstawie którego dokumentu towarzyszącego produkt może być później transportowany.
(21) W przypadku gdy właściwy organ stwierdzi lub ma uzasadnione podstawy, by podejrzewać, że doszło do poważnego naruszenia przez wysyłającego przepisów unijnych i krajowych w sektorze wina w odniesieniu do przewozu produktów sektora wina na podstawie dokumentów towarzyszących lub w odniesieniu do warunków produkcji lub składu takich produktów, jak i z myślą o umożliwieniu właściwym organom monitorowania późniejszego przewozu lub podejmowanie decyzji w sprawie wykorzystania danego produktu w przyszłości, należy ustanowić szczegółowe przepisy dotyczące procedury, która może być wymagana przez właściwe organy w odniesieniu do dokumentów towarzyszących oraz wymiany informacji i wzajemnej pomocy między właściwymi organami w takich sytuacjach.
(22) Aby zapewnić skutek odstraszający lub przywrócić legalność w przypadku naruszeń dotyczących dokumentów towarzyszących przewozowi produktów sektora wina, które nie są poważnymi naruszeniami, należy ustanowić przepisy umożliwiające właściwemu organowi, który wykrył nieprawidłowości, podjęcie odpowiednich działań w celu uregulowania takiego przewozu lub wprowadzenie proporcjonalnych środków w związku z nieprawidłowościami, w tym zakazu wprowadzania do obrotu przedmiotowych produktów, oraz poinformowanie właściwego organu w miejscu załadunku.
(23) W trosce o pewność prawa właściwe jest, aby obowiązywały przepisy dotyczące przypadków siły wyższej lub nieprzewidzianych zdarzeń w trakcie transportu, tak aby przewoźnik wiedział, co jest niezbędne do uregulowania danego przewozu.
(24) Art. 90 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stanowi, że przywożonym produktom sektora wina objętym tym artykułem musi towarzyszyć zaświadczenie sporządzone przez właściwy organ w kraju pochodzenia produktu oraz sprawozdanie z analiz opracowane przez podmiot lub służby wyznaczone przez państwo trzecie pochodzenia produktu. W celu zmniejszenia liczby dokumentów wymaganych przy przywozie do Unii oraz w celu ułatwienia przeprowadzania kontroli właściwym organom państw członkowskich, zaświadczenia i sprawozdania z analiz powinny zostać połączone w ramach jednego dokumentu - VI-1. Z myślą o zapewnieniu pewności prawa i ułatwień w handlu należy wprowadzić przepisy sprawiające, że taki dokument będzie traktowany jako dokument potwierdzający właściwości produktu sektora wina, rok zbiorów lub odmianę (odmiany) winorośli, lub chronioną nazwę pochodzenia (ChNP) lub chronione oznaczenie geograficzne (ChOG).
(25) Ze względu na harmonizację i zmniejszanie obciążeń administracyjnych zarówno z myślą o podmiotach, jak i o państwach członkowskich, odstępstwa od obowiązku przedstawienia dokumentu VI-1 dla produktów sektora wina, które są przywożone do Unii, powinny zostać dostosowane do zwolnień mających zastosowanie do dokumentów towarzyszących przewozom produktów sektora wina po ich dopuszczeniu do swobodnego obrotu w obrębie Unii, do unijnego systemu zwolnień celnych określonego w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1186/2009 12 i do zwolnień wynikających z konkretnych konwencji o stosunkach dyplomatycznych zawartych z państwami trzecimi.
(26) Aby umożliwić właściwym organom państw członkowskich stosowanie zharmonizowanych procedur i tego samego rodzaju dokumentu bez względu na państwo członkowskie przeznaczenia przywożonych produktów, należy wprowadzić wzór dokumentu VI-1 i jego wyciągu, dokumentu VI-2, a także szczegóły dotyczące procedury, która ma być stosowana do ich wydawania.
(27) Należy ustalić zasady dotyczące stosowania dokumentu VI-1 i wyciągu VI-2, aby zagwarantować, że wszystkie zainteresowane strony będą dopuszczać przesyłkę do swobodnego obrotu zgodnie z taką samą procedurą. Biorąc pod uwagę praktyki handlowe, należy wyraźnie podkreślić, że w przypadku dzielenia jednej partii wina na mniejsze właściwe organy powinny być uprawnione do zlecania sporządzenia pod ich nadzorem wyciągów z dokumentu VI-1, które towarzyszyć będą każdej nowej partii produktu powstałej na skutek podziału.
(28) Aby ułatwić wymianę handlową i uprościć przywozy pośrednie, należy ustanowić przepisy określające przypadki, w których nie są wymagane dalsze analizy w odniesieniu do przywozu z państw trzecich innych niż państwo pochodzenia produktu sektora wina.
(29) W celu uwzględnienia specyfiki konkretnych win, takich jak wina likierowe i wina wzmocnione do destylacji, jak również win z oznaczeniem geograficznym, należy ustanowić przepisy w odniesieniu do wykorzystania dokumentu VI-1 do przesyłek takich win. W celu zmniejszenia obciążeń spoczywających na eksporterach i organach władz przedstawienie dokumentu VI-1 powinno być wystarczającym poświadczeniem oznaczenia geograficznego lub pochodzenia winnego alkoholu dodanego do win likierowych lub win wzmocnionych do destylacji, o ile spełnione są określone warunki.
(30) W celu ułatwienia wymiany handlowej z państwami trzecimi, które zawarły z Unią Europejską umowy zawierające klauzule dotyczące bliższej współpracy w zakresie zapobiegania nadużyciom i które utrzymują dobre stosunki handlowe z Unią, należy upoważnić producentów z tych państw do samodzielnego wystawiania dokumentów VI-1 i uznawać te dokumenty za dokumenty wydane przez właściwe organy państw trzecich lub instytucje albo służby wyznaczone przez państwa trzecie, o których mowa w art. 90 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w sposób podobny do tego, który jest już dozwolony w przypadku win pochodzących z Unii.
(31) Biorąc pod uwagę rozwój systemów komputerowych w sektorze wina oraz w celu ułatwienia monitorowania transportu i kontroli produktów sektora wina, należy również zezwolić na wykorzystanie systemów komputerowych i wydawanie dokumentów elektronicznych przez właściwe organy państw trzecich lub bezpośrednio przez podmioty w państwach trzecich pod nadzorem właściwych organów. Niemniej jednak wykorzystanie systemów komputerowych powinno być uzależnione od przestrzegania pewnych minimalnych warunków i uznania przez Unię, że system kontroli ustanowiony w państwie trzecim zapewnia wystarczające gwarancje co do charakteru, pochodzenia oraz identyfikowalności produktów sektora wina przywożonych do Unii z tego państwa trzeciego. W związku z tym konieczne jest określenie tych minimalnych warunków. W celu uproszczenia i przyspieszenia procedur zarówno dla podmiotów, jak i właściwych organów upoważnionych do wydawania wyciągów VI-2, należy zezwolić organom państw członkowskich na wydawanie takich wyciągów za pomocą systemów komputerowych, zgodnie z procedurami, które mają zostać przez nie ustalone.
(32) Zgodnie z art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 osoby fizyczne lub osoby prawne, które przechowują produkty sektora wina, są zobowiązane do prowadzenia rejestru przychodów i rozchodów w odniesieniu do tych produktów. Jednak w przypadku niektórych podmiotów, których zasoby lub sprzedaż nie przekraczają określonych progów, lub które sprzedają produkty jedynie na terenie własnych zakładów, prowadzenie ewidencji stanowiłby nieproporcjonalne obciążenie. Dlatego te podmioty powinny być zwolnione z tego obowiązku. Do celów przejrzystości i kontroli państwa członkowskie powinny prowadzić wykaz podmiotów mających obowiązek prowadzenia rejestru przychodów i rozchodów. Ponadto w celu zapewnienia identyfikowalności i monitorowania przemieszczania i przechowywania produktów sektora wina należy ustanowić zasady dotyczące potrzeby stworzenia osobnego rejestru dla każdego przedsiębiorstwa, jak również informacji na temat sposobu prowadzenia takich rejestrów oraz tego, jakie rodzaje działalności należy wpisywać do rejestru.
(33) W niniejszym rozporządzeniu należy ustanowić wspólne zasady mające zastosowanie do wszystkich podmiotów. W celu ułatwienia kontroli państwa członkowskie powinny jednak móc ustanowić dodatkowe przepisy dotyczące objętych rejestracją informacji na temat niektórych produktów lub działań, które mają zostać wpisane do rejestru, oraz wymagać od podmiotów powiadamiania o niektórych rodzajach obróbki, które mają być wpisywane do rejestru. Jednak ze względu na fakt, że takie powiadomienia mogłyby powodować nieproporcjonalne obciążenia administracyjne dla niektórych podmiotów, uzasadnione jest, aby ograniczyć możliwość nakładania przez państwa członkowskie wymogu składania takich powiadomień.
(34) Aby ułatwić gromadzenie danych z zakresu informacji o rynku na potrzeby monitorowania rynku i zarządzania nim, przy jednoczesnym ograniczeniu obciążeń administracyjnych, należy ustanowić przepisy, które zapewnią, by deklaracje dotyczące produkcji oraz stanu zapasów były składane przez zainteresowane podmioty mające siedzibę w państwach członkowskich, które mają obowiązek prowadzenia rejestru winnic. Państwa członkowskie, które nie są zobowiązane do prowadzenia rejestru winnic, powinny jednak mieć możliwość domagania się takiej deklaracji. W celu uniknięcia powielania danych państwa członkowskie, które wprowadziły rejestr winnic zawierający corocznie aktualizowane informacje dotyczące obszaru upraw winorośli w odniesieniu do każdego plantatora winorośli, powinny mieć możliwość zwolnienia przedsiębiorców z deklarowania powierzchni w deklaracjach produkcji.
(35) W celu poprawy identyfikowalności oraz zarządzania rynkiem państwom członkowskim należy zezwolić na gromadzenie dodatkowych danych dotyczących produkcji winogron i moszczu winogronowego przeznaczonych do produkcji wina. W tym celu państwom członkowskim należy zezwolić na wymaganie deklaracji zbiorów.
(36) W celu poprawy identyfikowalności oraz zarządzania rynkiem państwom członkowskim należy zezwolić na gromadzenie danych na temat działań, które mogą mieć miejsce między datą rzeczywistego zbioru a datami składania deklaracji zbiorów i produkcji dotyczących przetwarzania lub wprowadzania do obrotu zebranych winogron i pochodzących z nich moszczu oraz soku winogronowego.
(37) W celu poprawy przejrzystości i zarządzania rynkiem przepisy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu nie powinny utrudniać państwom członkowskim zwracania się o bardziej wyczerpujące informacje. Ponadto w przypadku braku produkcji lub zapasów państwom członkowskim należy zezwolić na zwolnienie podmiotów z obowiązku składania deklaracji.
(38) Do celów art. 89 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 należy ustanowić jednolite zasady dotyczące kontroli, które mają zostać przeprowadzone w odniesieniu do rynku wewnętrznego. W związku z tym organy odpowiedzialne za monitorowanie przechowywania i wprowadzania do obrotu produktów sektora wina powinny dysponować narzędziami niezbędnymi do przeprowadzania skutecznych kontroli, zgodnie z jednolitymi zasadami mającymi zastosowanie w całej Unii, w odniesieniu do potencjału produkcyjnego, rejestru winnic, dokumentów towarzyszących, certyfikacji oraz rejestru przychodów i rozchodów.
(39) W celu zagwarantowania sprawnego funkcjonowania kontroli i pobierania próbek winogron i produktów sektora wina należy przyjąć przepisy mające na celu powstrzymanie stron podlegających kontroli przed zakłócaniem tych kontroli oraz zobowiązanie tych stron do ułatwiania pobierania próbek i przekazywania informacji wymaganych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(40) Z myślą o zapewnieniu państwom członkowskim skutecznych narzędzi, które pozwolą ograniczyć ryzyko popełniania oszustw związanych z produkcją wina, ustanowiona została analityczna baza danych izotopowych, o której mowa w art. 89 ust. 5 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013. Została ona stworzona w europejskim ośrodku referencyjnym ds. kontroli w sektorze wina, który nią zarządza i który został ustanowiony w ramach Wspólnego Centrum Badawczego. Zastosowanie metod referencyjnych analizy izotopowej zapewnia skuteczne kontrole wzbogacania produktów sektora wina lub pozwala wykryć, czy do takich produktów dodano wodę. Obok innych technik analitycznych analityczna baza danych izotopowych pomaga w sprawdzaniu, czy produkty sektora wina są zgodne z pochodzeniem i odmianami wskazanymi w deklaracji. W tym celu należy ustanowić przepisy umożliwiające zastosowanie metod referencyjnych analizy izotopowej oraz prowadzenie i aktualizację bazy danych analitycznych.
(41) Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczność pracy organów odpowiedzialnych za kontrole w sektorze wina. W związku z tym kontrole powinny być koordynowane między właściwymi organami w państwach członkowskich, w sytuacji gdy za kontrole w sektorze wina odpowiada wiele różnych organów, a państwa członkowskie powinny wyznaczyć pojedynczy organ odpowiedzialny za komunikację między nimi a Komisją.
(42) Aby ułatwić przeprowadzanie kontroli w całej Unii, państwa członkowskie powinny podjąć działania niezbędne do zapewnienia, by personel właściwych organów posiadał kompetencje w zakresie prowadzenia dochodzeń właściwe dla zagwarantowania przestrzegania przepisów.
(43) W celu zapewnienia identyfikowalności produktów sektora wina i zgodności z unijnymi przepisami odnoszącymi się do sektora wina należy utrzymać koordynację kontroli i dostępu do informacji dla właściwych organów w sektorze wina. Aby w pełni zrealizować to skoordynowane podejście, różne organy zaangażowane w kontrole produktów sektora wina objętych akcyzą powinny mieć dostęp do informacji na temat przewożenia tych produktów na podstawie dyrektywy 2008/118/WE i rozporządzenia (WE) nr 684/2009. W tym celu wskazane jest uwzględnienie skomputeryzowanego systemu przepływu produktów objętych podatkiem akcyzowym i nadzoru nad nimi ustanowiony decyzją nr 1152/2003/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 13 .
(44) Współzależność rynków sektora wina oraz handlu między państwami członkowskimi i państwami trzecimi wymaga ścisłej współpracy między różnymi organami odpowiedzialnymi za kontrole. W celu skutecznej współpracy między państwami członkowskimi w zakresie stosowania przepisów w sektorze wina właściwe organy państw członkowskich powinny być w stanie komunikować się z właściwymi organami innego państwa członkowskiego. W tym celu należy ustanowić zasady regulujące wzajemną pomoc na żądanie. W celu uproszczenia zarządzania wydatkami związanymi z pobieraniem i wysyłaniem próbek, ich analizą i badaniami organoleptycznymi oraz korzystaniem z usług specjalisty powinna zostać ustanowiona zasada, że tego rodzaju wydatki ponosi właściwy organ państwa członkowskiego zlecający pobieranie próbek lub zamawiający usługi eksperta.
(45) Aby zwiększyć skuteczność wzajemnej pomocy właściwych organów, niniejsze rozporządzenie powinno zawierać przepis dotyczący mocy wiążącej wyników kontroli przeprowadzonych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem w państwie członkowskim innym niż państwo członkowskie, w którym przeprowadzono kontrolę.
(46) W celu skutecznego zwalczania oszustw, aby uniknąć poważnego ryzyka nadużyć finansowych lub aby podjąć odpowiednie działania w przypadku podejrzenia lub wykrycia niezgodności produktów sektora wina z unijnymi przepisami, instytucje łącznikowe odnośnych państw członkowskich powinny mieć możliwość powiadamiania się wzajemnie o takich przypadkach. W tym celu zainteresowane państwa członkowskie powinny korzystać z systemów informatycznych udostępnianych przez Komisję.
(47) Art. 64 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 przewiduje kary administracyjne w przypadkach niezgodności w odniesieniu do kryteriów kwalifikowalności, zobowiązań lub innych obowiązków wynikających ze stosowania sektorowego prawodawstwa rolnego. Na podstawie art. 71 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 należy ustanowić kary administracyjne w odniesieniu do nasadzeń bez zezwolenia. W celu zapewnienia odstraszającego skutku państwa członkowskie powinny móc stopniować te kary, w zależności od wartości handlowej win wytwarzanych w odnośnych winnicach. Minimalna wysokość tych kar powinna odpowiadać średniemu rocznemu dochodowi z hektara obszaru uprawy winorośli na poziomie Unii, mierzonemu jako marża brutto na hektar obszaru uprawy winorośli. Należy stopniować kary, począwszy od tej wartości minimalnej, w zależności od tego, jak długo trwało nieprzestrzeganie przepisów. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość stosowania wyższych kar minimalnych wobec producentów na danym obszarze, w przypadku gdy minimalne wartości ustalone na szczeblu unijnym kształtują się poniżej szacowanego średniego rocznego dochodu z hektara danego obszaru. Takie zwiększenie minimalnej wartości kary powinno być proporcjonalne do szacunkowego średniego rocznego dochodu z hektara w odniesieniu do obszaru, na którym znajduje się niedozwolona uprawa winorośli,
(48) Z uwagi na potrzebę zapewnienia szybkiej i skutecznej ochrony konsumentów kluczowe znaczenie ma zapewnienie możliwości zawieszenia stosowania dokumentów towarzyszących i procedur certyfikacyjnych przez podmioty, których działalność została uznana za niezgodną z unijnymi przepisami w zakresie produkcji lub transportu produktów sektora wina lub stosowania uproszczonych przepisów albo elektronicznych procedur dotyczących przywozu w przypadku wystąpienia oszustw lub zagrożenia dla zdrowia konsumentów, lub co do których istnieje podejrzenie niezgodności z tymi unijnymi przepisami.
(49) W celu zapewnienia skutecznego stosowania niniejszego rozporządzenia oraz właściwego monitorowania rynku wina należy ustanowić kary ze skutkiem odstraszającym, które mają być stosowane przez państwa członkowskie w zależności od dotkliwości i powtarzalności nieprzestrzegania przepisów w przypadku niespełniania obowiązków prowadzenia rejestru przychodów i rozchodów, składania deklaracji lub przesyłania powiadomień.
(50) W celu zapewnienia równego traktowania podmiotów należy ustanowić zasady dotyczące przypadków oczywistych błędów oraz wyjątkowych okoliczności.
(51) Zgodnie z art. 223 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 należy ustanowić przepisy w sprawie powiadomień przekazywanych Komisji przez państwa członkowskie. W tym celu należy określić charakter i rodzaj informacji, które mają być przekazywane, oraz warunków publikowania informacji.
(52) W celu ułatwienia kontroli dokumentów przywozu produktów sektora wina wydanych przez państwa trzecie Komisja powinna sporządzić i opublikować wykaz właściwych organów, wyznaczonych instytucji lub służb i upoważnionych producentów wina zgłoszonych przez państwa trzecie do celów sporządzania takich dokumentów. W celu ułatwienia komunikacji i przesyłania żądania pomocy między państwami członkowskimi a Komisją, z jednej strony, a państwami trzecimi, z drugiej strony, Komisja powinna również podać do publicznej wiadomości, która instytucja jest instytucją łącznikową wyznaczoną w każdym z państw trzecich do kontaktowania się z Komisją i państwami członkowskimi.
(53) W celu zapewnienia odpowiedniej jakości produktów sektora wina należy ustanowić przepisy dotyczące wprowadzenia w życie zakazu nadmiernego tłoczenia winogron. Weryfikacja prawidłowego stosowania tego zakazu wymaga odpowiedniego monitorowania produktów ubocznych powstałych w wyniku produkcji wina i ich ostatecznego wykorzystania. W tym celu powinny zostać ustalone zasady dotyczące minimalnej zawartości alkoholu w produktach ubocznych po wytłoczeniu winogron, jak również warunków obowiązkowego usuwania produktów ubocznych znajdujących się w posiadaniu osób fizycznych, osób prawnych lub grup osób, pod nadzorem właściwych organów państw członkowskich. Ponieważ warunki te są bezpośrednio związane z procesem produkcji wina, powinny one zostać umieszczone w wykazie wraz z praktykami enologicznymi i ograniczeniami dotyczącymi produkcji wina określonymi w rozporządzeniu (WE) nr 606/2009. Należy zatem odpowiednio zmienić wspomniane rozporządzenie.
(54) W trosce o jasność i pewność prawa należy skreślić przepisy rozporządzenia (WE) nr 555/2008, (WE) nr 606/2009 i (WE) nr 607/2009, które zostaną zastąpione niniejszym rozporządzeniem i rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2018/274. Z tego samego powodu rozporządzenie (WE) nr 436/2009 i rozporządzenie delegowane (UE) 2015/560 powinny zostać uchylone,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
