uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego 1 ,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 2 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 3 ,
(1) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 4 stanowi główny instrument prawny zapobiegający wykorzystywaniu unijnego systemu finansowego do prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu. Dyrektywa ta, której termin transpozycji upłynął w dniu 26 czerwca 2017 r., ustanawia skuteczne i kompleksowe ramy prawne dotyczące problemu gromadzenia środków pieniężnych lub mienia na cele terrorystyczne poprzez nałożenie na państwa członkowskie obowiązku identyfikacji, zrozumienia i ograniczenia ryzyka związanego z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu.
(2) Niedawne ataki terrorystyczne ujawniły pojawiające się nowe tendencje, w szczególności w zakresie finansowania i prowadzenia operacji przez grupy terrorystyczne. Niektóre nowoczesne usługi technologiczne są coraz częściej wykorzystywane jako alternatywne systemy finansowe, pozostając przy tym poza zakresem prawa unijnego lub korzystając z wyłączeń z wymogów prawnych, które mogą nie mieć już uzasadnienia. Aby nie pozostać w tyle za zmieniającymi się tendencjami, należy podjąć dodatkowe środki w celu zapewnienia większej przejrzystości transakcji finansowych, podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych, jak również trustów i porozumień prawnych posiadających strukturę lub funkcje podobne do trustów (zwanych dalej "podobnymi porozumieniami prawnymi"), z myślą o poprawie istniejących ram zapobiegania i skuteczniejszym przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu. Należy mieć na uwadze, że podejmowane środki powinny być proporcjonalne do zagrożeń.
(3) Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ), Interpol i Europol informują o rosnącej zbieżności między przestępczością zorganizowaną a terroryzmem. Zależność między przestępczością zorganizowaną a terroryzmem oraz powiązania między grupami przestępczymi i terrorystycznymi stanowią coraz większe zagrożenie dla bezpieczeństwa Unii. Zapobieganie wykorzystywaniu systemu finansowego do celów prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu jest integralną częścią każdej strategii mającej zaradzić temu zagrożeniu.
(4) Mimo znaczących postępów poczynionych w ostatnich latach w przyjmowaniu i wdrażaniu przez państwa członkowskie standardów Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF) oraz wspieraniu przez państwa członkowskie prac Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w dziedzinie przejrzystości, istnieje wyraźna potrzeba dalszego zwiększania ogólnej przejrzystości otoczenia gospodarczego i finansowego Unii. Zapobieganie praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu nie może być skuteczne, jeżeli otoczenie sprzyja przestępcom poszukującym schronienia dla swoich finansów za pomocą nieprzejrzystych struktur. Integralność unijnego systemu finansowego zależy od przejrzystości podmiotów o charakterze korporacyjnym oraz innych podmiotów prawnych, trustów i podobnych porozumień prawnych. Niniejsza dyrektywa ma na celu nie tylko wykrywanie przypadków prania pieniędzy i prowadzenie dochodzeń w ich sprawie, ale także zapobieganie ich wystąpieniu. Zwiększanie przejrzystości mogłoby być skutecznym środkiem odstraszającym.
(5) Jakkolwiek należy dążyć do osiągnięcia celów dyrektywy (UE) 2015/849, a wszelkie jej zmiany powinny być spójne z bieżącymi działaniami Unii w obszarze przeciwdziałania terroryzmowi i jego finansowaniu, to jednak zmiany takie powinny być wprowadzane z należytym uwzględnieniem prawa podstawowego do ochrony danych osobowych, a także z poszanowaniem i zastosowaniem zasady proporcjonalności. W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów zatytułowanym "Europejska agenda bezpieczeństwa" zwrócono uwagę na potrzebę wprowadzenia środków mających zapobiegać finansowaniu terroryzmu w bardziej skuteczny i kompleksowy sposób oraz podkreślono fakt, że infiltracja rynków finansowych umożliwia finansowanie terroryzmu. W konkluzjach Rady Europejskiej z 17-18 grudnia 2015 r. podkreślono także potrzebę niezwłocznego podjęcia dalszych działań przeciwko finansowaniu terroryzmu we wszystkich dziedzinach.
(6) W komunikacie Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie planu działania na rzecz skuteczniejszego zwalczania finansowania terroryzmu podkreślono potrzebę uwzględnienia nowych zagrożeń oraz odpowiedniej zmiany dyrektywy (UE) 2015/849.
(7) Unijne środki powinny również dokładnie odzwierciedlać rozwój wydarzeń oraz zobowiązania podjęte na poziomie międzynarodowym. Dlatego należy uwzględnić rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 2195 (2014) w sprawie zagrożeń dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz nr 2199 (2015) i nr 2253 (2015) w sprawie zagrożeń dla międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa wynikających z aktów terroryzmu. Te rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ dotyczą, odpowiednio, powiązań między terroryzmem a międzynarodową przestępczością zorganizowaną, uniemożliwienia grupom terrorystycznym dostępu do międzynarodowych instytucji finansowych oraz rozszerzenia systemu sankcji tak, aby objąć nim Państwo Islamskie w Iraku i Lewancie.
(8) Podmioty zajmujące się świadczeniem usług wymiany walut pomiędzy walutami wirtualnymi a walutami fiducjarnymi (tj. monetami i banknotami uznanymi za prawny środek płatniczy oraz pieniądzem elektronicznym danego państwa akceptowanymi jako środek wymiany w emitującym państwie członkowskim), a także dostawcy kont walut wirtualnych nie są zobowiązani na mocy prawa unijnego do identyfikacji podejrzanych działań. Dlatego też grupy terrorystyczne mogą być w stanie dokonywać transferów środków pieniężnych do unijnego systemu finansowego lub w ramach sieci walut wirtualnych, ukrywając pochodzenie tych transferów lub wykorzystując pewien stopień anonimowości, jaki oferują takie platformy. W związku z tym konieczne jest rozszerzenie zakresu stosowania dyrektywy (UE) 2015/849, aby objąć nim podmioty zajmujące się świadczeniem usług wymiany walut pomiędzy walutami wirtualnymi a walutami fiducjarnymi, a także dostawców kont walut wirtualnych. Do celów przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu właściwe organy powinny mieć możliwość monitorowania, za pośrednictwem podmiotów zobowiązanych, w jaki sposób wykorzystywane są waluty wirtualne. Takie monitorowanie zapewniłoby zrównoważone i proporcjonalne podejście, chroniące postęp technologiczny i wysoki poziom przejrzystości w sektorach finansowania alternatywnego i przedsiębiorczości społecznej.
(9) Anonimowość walut wirtualnych pozwala na ich potencjalne wykorzystanie do celów przestępczych. Objęcie zakresem stosowania dyrektywy dostawców zajmujących się świadczeniem usług wymiany walut pomiędzy walutami wirtualnymi a walutami fiducjarnymi oraz dostawców kont waluty wirtualnej nie rozwiąże całkowicie problemu anonimowości transakcji z użyciem walut wirtualnych, ponieważ duża część środowiska posługującego się tymi walutami pozostanie anonimowa ze względu na fakt, że użytkownicy mogą dokonywać transakcji również bez pośrednictwa takich dostawców. Aby ograniczyć ryzyko związane z anonimowością, krajowe jednostki analityki finansowej powinny być w stanie uzyskać informacje pozwalające im powiązać adresy waluty wirtualnej z tożsamością jej właściciela. Należy także zbadać możliwość pozwolenia użytkownikom na dobrowolne przedkładanie wyznaczonym organom oświadczeń własnych w tej sprawie.
(10) Wirtualnych walut nie należy mylić z pieniądzem elektronicznym zdefiniowanym w art. 2 pkt 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE 5 ani z ogólniejszym pojęciem "środków pieniężnych" zdefiniowanym w art. 4 pkt 25 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 6 , ani z wartością pieniężną przechowywaną przy użyciu instrumentów objętych wyłączeniem, określonych w art. 3 lit. k) i l) dyrektywy (UE) 2015/2366, ani z walutami wirtualnymi używanymi w grach komputerowych, które można wykorzystać wyłącznie do konkretnego środowiska gry. Chociaż wirtualne waluty mogą być często używane jako środek płatniczy, mogłyby one również być wykorzystywane do innych celów i ogólniejszych zastosowań, na przykład jako środek wymiany, do celów inwestycyjnych, jako produkty służące do przechowywania wartości lub używane w kasynach internetowych. Celem niniejszej dyrektywy jest objęcie wszystkich możliwych sposobów wykorzystania walut wirtualnych.
(11) Waluty lokalne, znane także jako waluty komplementarne, stosowane na bardzo ograniczonym terenie, takim jak miasto lub region, z których korzysta mała liczba użytkowników, nie powinny być uznawane za waluty wirtualne.
(12) Stosunki gospodarcze lub transakcje związane z państwami trzecimi wysokiego ryzyka powinny być ograniczone w przypadku stwierdzenia znaczących niedociągnięć w systemie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu danego państwa trzeciego, chyba że zastosowane zostaną odpowiednie dodatkowe środki ograniczające ryzyko lub środki przeciwdziałające. W odniesieniu do takich przypadków wysokiego ryzyka oraz takich stosunków gospodarczych lub transakcji państwa członkowskie powinny wymagać od podmiotów zobowiązanych, aby stosowały wzmocnione środki należytej staranności wobec klienta w celu zarządzania tym ryzykiem i jego ograniczania. Dlatego też każde państwo członkowskie ustala na poziomie krajowym rodzaj wzmocnionych środków należytej staranności, które należy podjąć względem państw trzecich wysokiego ryzyka. Te różnice w podejściach stosowanych przez poszczególne państwa członkowskie są źródłem słabości w zarządzaniu stosunkami gospodarczymi związanymi z państwami trzecimi wysokiego ryzyka zidentyfikowanymi przez Komisję. Istotne znaczenie ma poprawa skuteczności wykazu państw trzecich wysokiego ryzyka sporządzonego przez Komisję poprzez wprowadzenie zharmonizowanego traktowania tych państw na poziomie unijnym. Takie zharmonizowane podejście powinno skupiać się przede wszystkim na wzmocnionych środkach należytej staranności wobec klienta, w przypadku gdy takie środki nie są już wymagane na mocy prawa krajowego. Zgodnie ze zobowiązaniami międzynarodowymi państwa członkowskie powinny mieć w stosownych przypadkach możliwość wymagania od podmiotów zobowiązanych stosowania dodatkowych środków ograniczających ryzyko uzupełniających wzmocnione środki należytej staranności wobec klienta, zgodnie z podejściem opartym na ocenie ryzyka i z uwzględnieniem szczególnych okoliczności dotyczących stosunków gospodarczych lub transakcji. Organizacje międzynarodowe i organy normalizacyjne posiadające kompetencje w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy i zwalczania finansowania terroryzmu mogą wezwać do stosowania odpowiednich środków przeciwdziałających w celu ochrony międzynarodowego systemu finansowego przed ciągłymi i znacznymi zagrożeniami w zakresie prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, których źródłem są niektóre państwa. Ponadto, państwa członkowskie powinny wymagać od podmiotów zobowiązanych, aby stosowały one dodatkowe środki ograniczające ryzyko w odniesieniu do państw trzecich wysokiego ryzyka zidentyfikowanych przez Komisję przy uwzględnieniu wezwań o podjęcie środków przeciwdziałających oraz zaleceń, w szczególności sformułowanych przez FATF, oraz obowiązków wynikających z umów międzynarodowych.
(13) Ponieważ charakter zagrożeń i podatności związanych z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu zmienia się, Unia powinna przyjąć zintegrowane podejście w zakresie zgodności krajowych systemów przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu z wymogami na poziomie unijnym poprzez uwzględnienie oceny skuteczności systemów krajowych. W celu monitorowania prawidłowej transpozycji wymogów unijnych do krajowych systemów przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, skutecznego wdrożenia tych wymogów oraz możliwości zbudowania na podstawie tych systemów skutecznych ram zapobiegania Komisja powinna oprzeć swoją ocenę na krajowych systemach przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, co powinno pozostawać bez uszczerbku dla ocen dokonanych przez organizacje międzynarodowe i organy normalizacyjne posiadające kompetencje w dziedzinie zapobiegania praniu pieniędzy i zwalczania finansowania terroryzmu, takie jak FATF lub Komitet Ekspertów ds. Oceny Środków Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy i Finansowaniu Terroryzmu.
(14) Karty przedpłacone ogólnego zastosowania mają przeznaczenie zgodne z prawem oraz stanowią instrument przyczyniający się do włączenia społecznego i włączenia w rynek finansowy. Anonimowe karty przedpłacone stanowią jednak łatwe w użyciu narzędzie służące do finansowania ataków terrorystycznych i przygotowań do nich. W związku z tym kluczowe znaczenie ma pozbawienie terrorystów tego sposobu finansowania ich operacji poprzez dalsze zmniejszenie limitów i kwot maksymalnych, poniżej których podmioty zobowiązane mogą nie stosować określonych środków należytej staranności wobec klienta przewidzianych w dyrektywie (UE) 2015/849. Konieczne jest zatem obniżenie istniejących limitów dla anonimowych kart przedpłaconych ogólnego zastosowania oraz zidentyfikowanie klienta w przypadku zdalnych transakcji płatniczych w przypadku gdy kwota transakcji przekracza 50 EUR, jednocześnie odpowiednio uwzględniając potrzeby konsumentów w zakresie korzystania z instrumentów przedpłaconych ogólnego zastosowania i nie uniemożliwiając korzystania z takich instrumentów w interesie włączenia społecznego i włączenia w rynek finansowy.
(15) Mimo że wykorzystanie anonimowych kart przedpłaconych wydanych w Unii jest zasadniczo ograniczone tylko do jej terytorium, nie dzieje się tak zawsze w przypadku podobnych kart wydanych w państwach trzecich. Dlatego istotne jest zapewnienie, aby korzystanie w Unii z anonimowych kart przedpłaconych wydanych poza Unią było możliwe tylko wówczas, gdy spełniają one wymogi równoważne z wymogami określonymi w prawie unijnym. Zasadę tę należy wdrożyć w pełnej zgodności z zobowiązaniami Unii w zakresie handlu międzynarodowego, w szczególności postanowieniami Układu ogólnego w sprawie handlu usługami.
(16) Jednostki analityki finansowej odgrywają ważną rolę w wykrywaniu operacji finansowych prowadzonych przez sieci terrorystyczne, szczególnie operacji transgranicznych, i identyfikacji podmiotów je finansujących. Informacje finansowe mogłyby mieć kluczowe znaczenie dla wykrywania przypadków ułatwiania przestępstw terrorystycznych oraz sprzyjania sieciom i systemom organizacji terrorystycznych. Ze względu na brak nakazowych standardów międzynarodowych, między poszczególnymi jednostkami analityki finansowej występują znaczące różnice co do ich zadań, kompetencji i uprawnień. Państwa członkowskie powinny dołożyć starań, aby zapewnić przyjęcie skuteczniejszego i bardziej skoordynowanego podejścia do prowadzenia dochodzeń finansowych związanych z terroryzmem, w tym dochodzeń dotyczących niezgodnego z przeznaczeniem używania walut wirtualnych. Obecne różnice nie powinny jednak mieć wpływu na działania jednostek analityki finansowej, a w szczególności na ich zdolność opracowywania analiz prewencyjnych, które mogą być wykorzystywane przez wszystkie organy zajmujące się działalnością analityczną, śledczą lub sądową, a także współpracą międzynarodową. Wykonując powierzone im działania, jednostki analityki finansowej powinny mieć dostęp do informacji i móc wymieniać się nimi bez przeszkód, w tym w ramach odpowiedniej współpracy z organami ścigania. We wszystkich przypadkach podejrzeń o przestępczy charakter, a w szczególności w sprawach wiążących się z finansowaniem terroryzmu, informacje te powinny przepływać bezpośrednio i szybko, bez nieuzasadnionych opóźnień. W związku z tym niezbędne jest dalsze wzmocnienie efektywności i skuteczności jednostek analityki finansowej poprzez doprecyzowanie ich uprawnień i zasad współpracy między tymi jednostkami.
(17) Jednostki analityki finansowej powinny być w stanie uzyskać od podmiotów zobowiązanych wszystkie niezbędne informacje dotyczące ich zadań. Swobodny dostęp tych jednostek do informacji ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia, aby przepływy pieniędzy mogły być odpowiednio śledzone, a nielegalne sieci i przepływy wykrywane na wczesnym etapie. Potrzeba uzyskania przez jednostki analityki finansowej dodatkowych informacji od podmiotów zobowiązanych w związku z podejrzeniem prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu mogłaby zaistnieć w wyniku wcześniejszego zgłoszenia podejrzanej transakcji do jednostki analityki finansowej, lecz mogłaby wynikać także z innych działań, takich jak analiza własna jednostki analityki finansowej, dane analityczne przekazane przez właściwe organy lub informacje posiadane przez inną jednostkę analityki finansowej. W ramach wykonywania swych zadań jednostki analityki finansowej powinny w związku z tym być w stanie uzyskać informacje od każdego podmiotu zobowiązanego, także w przypadku, gdy nie było wcześniejszego zgłoszenia podejrzanej transakcji. Nie obejmuje to ogólnych wniosków do podmiotów zobowiązanych o udzielenie informacji w ramach analiz prowadzonych przez jednostkę analityki finansowej, lecz jedynie wnioski o udzielenie informacji na podstawie wystarczająco precyzyjnych warunków. Jednostka analityki finansowej powinna także móc uzyskać takie informacje na wniosek innej unijnej jednostki analityki finansowej oraz wymieniać informacje z jednostką analityki finansowej, która występuje z takim wnioskiem.
(18) Jednostki analityki finansowej mają za zadanie gromadzić i analizować informacje, które otrzymują, w celu ustalenia powiązań między podejrzanymi transakcjami a leżącą u ich podstaw działalnością przestępczą, aby zapobiegać praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz zwalczać tę działalność, a także przekazywać wyniki przeprowadzonych analiz oraz dodatkowe informacje właściwym organom w przypadku gdy istnieją podstawy, by podejrzewać pranie pieniędzy, powiązane przestępstwa źródłowe lub finansowanie terroryzmu. Jednostka analityki finansowej nie powinna powstrzymywać się od wymiany informacji z inną jednostką analityki finansowej ani odmawiać takiej wymiany, z własnej inicjatywy lub na wniosek, z powodów takich jak: brak identyfikacji powiązanego przestępstwa źródłowego, specyfika krajowego prawa karnego i różnice w definicjach powiązanych przestępstw źródłowych lub brak odniesienia do poszczególnych powiązanych przestępstw źródłowych. Podobnie, jednostka analityki finansowej powinna udzielać innej jednostce analityki finansowej uprzedniej zgody na przekazanie informacji właściwym organom, niezależnie od rodzaju ewentualnego powiązanego przestępstwa źródłowego, aby zapewnić skuteczną realizację funkcji rozpowszechniania. Jednostki analityki finansowej zgłaszały trudności w wymianie informacji ze względu na różnice między krajowymi definicjami niektórych przestępstw źródłowych, takich jak przestępstwa podatkowe, które nie są zharmonizowane w prawie unijnym. Różnice takie nie powinny utrudniać wzajemnej wymiany informacji, przekazywania ich właściwym organom oraz wykorzystywania tych informacji zgodnie z niniejszą dyrektywą. Jednostki analityki finansowej powinny szybko, konstruktywnie i skutecznie zapewnić - w możliwie jak najszerszym wymiarze - współpracę międzynarodową z jednostkami analityki finansowej w państwach trzecich w odniesieniu do prania pieniędzy, powiązanych przestępstw źródłowych i finansowania terroryzmu zgodnie z zaleceniami FATF i z zasadami grupy Egmont dotyczącymi wymiany informacji pomiędzy jednostkami analityki finansowej.
(19) Informacje o charakterze ostrożnościowym dotyczące instytucji kredytowych i finansowych, takie jak informacje odnoszące się do kompetencji i reputacji członków zarządu i udziałowców, mechanizmów kontroli wewnętrznej, zarządzania lub zarządzania zgodnością i ryzykiem, są często niezbędne do odpowiedniego nadzoru nad takimi instytucjami w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Podobnie, informacje dotyczące przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu są również istotne w kontekście nadzoru ostrożnościowego nad takimi instytucjami. Z tego względu wymiana informacji poufnych i współpraca między właściwymi organami odpowiedzialnymi za przeciwdziałanie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu nadzorującymi instytucje kredytowe i finansowe a podmiotami sprawującymi nadzór ostrożnościowy nie powinna być utrudniana z powodu braku pewności prawa, jaki mógłby wynikać z braku jednoznacznych przepisów w tym obszarze. Doprecyzowanie ram prawnych ma tym większe znaczenie, że nadzór ostrożnościowy w szeregu przypadków powierzono organom nadzoru spoza obszaru przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, takim jak Europejski Bank Centralny (EBC).
(20) Opóźniony dostęp jednostek analityki finansowej i innych właściwych organów do informacji o tożsamości posiadaczy rachunków bankowych i płatniczych oraz skrytek depozytowych, zwłaszcza rachunków i skrytek anonimowych, utrudnia wykrywanie transferów środków związanych z terroryzmem. Dane krajowe umożliwiające identyfikację rachunków bankowych i płatniczych oraz skrytek depozytowych należących do tej samej osoby są rozdrobnione i w związku z tym niedostępne w odpowiednim czasie dla jednostek analityki finansowej i innych właściwych organów. Dlatego niezbędne jest ustanowienie we wszystkich państwach członkowskich scentralizowanych automatycznych mechanizmów takich jak rejestry lub systemy wyszukiwania danych, co stanowić będzie skuteczny środek pozwalający uzyskać w odpowiednim czasie informacje o tożsamości posiadaczy rachunków bankowych i płatniczych oraz skrytek depozytowych, ich posiadaczy będących pełnomocnikami oraz ich beneficjentów rzeczywistych. Stosując przepisy dotyczące dostępu, należy wykorzystać istniejące wcześniej mechanizmy, pod warunkiem że jednostki analityki finansowej będą miały natychmiastowy dostęp do danych, których dotyczy ich zapytanie, z zachowaniem ich pierwotnej formy i treści. Państwa członkowskie powinny rozważyć możliwość wprowadzenia do takich mechanizmów innych informacji, które zostaną uznane za konieczne i proporcjonalne w celu skuteczniejszego ograniczania zagrożeń związanych z praniem pieniędzy i finansowaniem terroryzmu. Należy zapewnić zachowanie pełnej poufności w odniesieniu do takich zapytań i wniosków o udostępnienie powiązanych informacji kierowanych przez jednostki analityki finansowej i właściwe organy, inne niż organy ścigania.
(21) Aby zapewnić poszanowanie prywatności i ochronę danych osobowych, w scentralizowanych automatycznych mechanizmach przewidzianych dla rachunków bankowych i płatniczych, takich jak rejestry lub systemy wyszukiwania danych, powinna być przechowywana minimalna ilość danych niezbędnych do prowadzenia dochodzeń w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość określenia danych, których gromadzenie jest przydatne i proporcjonalne w celu umożliwienia miarodajnej identyfikacji beneficjentów rzeczywistych, przy uwzględnieniu istniejących systemów i tradycji prawnych. W ramach transpozycji przepisów dotyczących tych mechanizmów państwa członkowskie powinny ustanowić okresy zatrzymywania danych równoważne okresom zatrzymywania dokumentacji i informacji uzyskanych w ramach stosowania środków należytej staranności wobec klienta. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przedłużenia okresu zatrzymywania danych na zasadzie ogólnej z mocy prawa, bez konieczności każdorazowego podejmowania decyzji w poszczególnych przypadkach. Dodatkowy okres zatrzymywania danych nie powinien przekraczać dodatkowych pięciu lat. Okres ten powinien pozostawać bez uszczerbku dla prawa krajowego określającego inne wymogi dotyczące zatrzymywania danych, umożliwiające podejmowanie decyzji w poszczególnych przypadkach na potrzeby postępowania karnego lub administracyjnego. Dostęp do tych mechanizmów powinien być udzielany na zasadzie wiedzy koniecznej.
(22) Dokładna identyfikacja i weryfikacja danych osób fizycznych i prawnych ma kluczowe znaczenie dla zwalczania prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Obecny stan rozwoju technologii w zakresie cyfryzacji transakcji i płatności umożliwia bezpieczną zdalną lub elektroniczną identyfikację. Należy uwzględnić te środki identyfikacji, określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 910/2014 7 , w szczególności w odniesieniu do notyfikowanych systemów identyfikacji elektronicznej i sposobów zapewniania transgranicznego uznawania prawnego, które oferują zaawansowane technologicznie, bezpieczne narzędzia oraz stanowią punkt odniesienia, według którego można dokonać oceny metod identyfikacji wprowadzanych na poziomie krajowym. Ponadto uwzględnione mogą zostać inne bezpieczne, zdalne lub elektroniczne procesy identyfikacji, regulowane, uznane, zatwierdzone lub przyjęte na poziomie krajowym przez właściwe organy krajowe. W stosownych przypadkach w procesie identyfikacji należy wziąć pod uwagę także uznawanie dokumentów elektronicznych i usług zaufania, jak określono w rozporządzeniu (UE) nr 910/2014. Przy stosowaniu niniejszej dyrektywy należy uwzględnić zasadę neutralności technologicznej.
(23) W celu identyfikacji osób zajmujących eksponowane stanowiska polityczne w Unii państwa członkowskie powinny sporządzić wykazy poszczególnych funkcji, które zgodnie z krajowymi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi uznaje się za znaczące funkcje publiczne. Państwa członkowskie powinny żądać od każdej organizacji międzynarodowej mającej siedzibę na ich terytorium sporządzenia i aktualizowania wykazu znaczących funkcji publicznych dla danej organizacji międzynarodowej.
(24) W obecnych ramach podejście do weryfikacji istniejących klientów oparte jest na ryzyku. Ponieważ jednak pewne struktury pośredniczące wiążą się z wyższym ryzykiem prania pieniędzy, finansowania terroryzmu i powiązanych przestępstw źródłowych, podejście takie mogłoby nie pozwalać na wczesne wykrywanie i ocenę ryzyka. W związku z tym istotne jest zapewnienie, aby regularnym monitorowaniem objęto także niektóre wyraźnie określone kategorie istniejących klientów.
(25) Państwa członkowskie są obecnie zobowiązane do zapewnienia, aby podmioty o charakterze korporacyjnym i inne podmioty prawne utworzone na ich terytorium uzyskiwały i posiadały odpowiednie, dokładne i aktualne informacje o ich beneficjentach rzeczywistych. Potrzeba dokładnych i aktualnych informacji dotyczących beneficjenta rzeczywistego ma kluczowe znaczenie dla śledzenia przestępców, którzy w przeciwnym razie mogliby ukrywać swoją tożsamość za strukturą przedsiębiorstwa. System finansowy stanowiący sieć globalnych powiązań sprawia, że możliwe staje się ukrywanie i przenoszenie środków w dowolne miejsce na świecie, a podmioty dopuszczające się prania pieniędzy i finansowania terroryzmu oraz inni przestępcy coraz częściej korzystają z tych możliwości.
(26) Należy wyjaśnić, na podstawie jakiej przesłanki określa się, które państwo członkowskie odpowiada za monitorowanie i rejestrację informacji o beneficjentach rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych. Ze względu na różnice pomiędzy systemami prawnymi państw członkowskich, niektóre trusty i podobne porozumienia prawne nie podlegają monitorowaniu ani nie są rejestrowane w żadnym państwie Unii. Informacje o beneficjentach rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych powinny być rejestrowane w państwach członkowskich, w których powiernicy trustów i osoby zajmujące równoważne stanowiska w podobnych porozumieniach prawnych mają siedzibę lub miejsce zamieszkania. W celu zapewnienia skutecznego monitorowania oraz rejestracji informacji o beneficjentach rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych konieczna jest także współpraca między państwami członkowskimi. Integracja prowadzonych przez państwa członkowskie rejestrów beneficjentów rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych umożliwiłaby dostęp do tych informacji i pozwoliłaby również uniknąć wielokrotnej rejestracji tych samych trustów i podobnych porozumień prawnych w Unii.
(27) Przepisy, które mają zastosowanie do trustów i podobnych porozumień prawnych w odniesieniu do dostępu do informacji dotyczących beneficjentów rzeczywistych, powinny być porównywalne do odpowiednich przepisów mających zastosowanie do podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych. Ze względu na wiele rodzajów trustów istniejących obecnie w Unii oraz jeszcze większą różnorodność podobnych porozumień prawnych, decyzja w sprawie tego, czy trust lub podobne porozumienie prawne są porównywalnie podobne do podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych, powinna zostać podjęta przez państwa członkowskie. Celem prawa krajowego transponującego te przepisy powinno być zapobieżenie wykorzystywaniu trustów lub podobnych porozumień prawnych do prania pieniędzy, finansowania terroryzmu lub powiązanych przestępstw źródłowych.
(28) Z uwagi na różną charakterystykę trustów i podobnych porozumień prawnych, państwa członkowskie powinny mieć możliwość, zgodnie z prawem krajowym oraz zgodnie z przepisami o ochronie danych, określenia poziomu przejrzystości w odniesieniu do trustów i podobnych porozumień prawnych, które nie są porównywalne z podmiotami o charakterze korporacyjnym i innymi podmiotami prawnymi. Związane z tym ryzyko prania pieniędzy i finansowania terroryzmu może być różne w zależności od charakterystyki danego rodzaju trustu lub podobnego porozumienia prawnego, a wiedza na temat tego ryzyka może z czasem ewoluować, na przykład w wyniku krajowych i międzynarodowych ocen ryzyka. Z tego powodu państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia szerszego dostępu do informacji o beneficjentach rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych, jeżeli taki dostęp stanowi niezbędny i proporcjonalny środek, którego rzeczywistym celem jest zapobieganie wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Ustalając poziom przejrzystości informacji o beneficjentach rzeczywistych takich trustów lub podobnych porozumień prawnych państwa członkowskie powinny należycie uwzględnić potrzebę ochrony praw podstawowych osób fizycznych, w szczególności prawa do prywatności i ochrony danych osobowych. Dostęp do informacji o beneficjentach rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych powinien zostać przyznany każdej osobie, która może wykazać uzasadniony interes. Dostęp powinien zostać również przyznany każdej osobie, która składa pisemny wniosek w odniesieniu do trustu lub podobnego porozumienia prawnego posiadającego pakiet kontrolny, lub będącego właścicielem pakietu kontrolnego, w jakimkolwiek podmiocie o charakterze korporacyjnym lub innym podmiocie prawnym zarejestrowanym poza Unią, w drodze bezpośredniej lub pośredniej własności, w tym za pomocą pakietów akcji na okaziciela, lub poprzez kontrolę z użyciem innych środków. Kryteria i warunki, na podstawie których rozpatrywane są wnioski o dostęp do informacji o beneficjentach rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych, powinny być wystarczająco precyzyjne oraz zgodne z celami niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość odrzucenia pisemnego wniosku, jeżeli istnieją uzasadnione powody, by podejrzewać, że ten pisemny wniosek nie jest zgodny z celami niniejszej dyrektywy.
(29) W celu zapewnienia pewności prawa oraz równych warunków działania istotne jest, aby jasno określić, które porozumienia prawne z siedzibą na terytorium Unii należy uznawać za podobne do trustów pod względem ich funkcji lub struktury. Każde państwo członkowskie powinno zatem być zobowiązane do identyfikacji trustów, jeśli uznawane są w prawie krajowym, a także podobnych porozumień prawnych, które mogą zostać ustanowione na mocy krajowych ram prawnych lub zwyczajów i które mają strukturę lub funkcje zbliżone do trustów, na przykład umożliwiają rozdzielność lub rozłączność między własnością prawną a rzeczywistą aktywów. Następnie państwa członkowskie powinny powiadomić Komisję o kategoriach trustów lub podobnych porozumień prawnych wraz z opisem ich charakterystyki, ich nazwą i w stosownych przypadkach ich podstawą prawną, w celu ich opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, aby umożliwić ich identyfikację przez inne państwa członkowskie. Należy wziąć pod uwagę, że trusty i podobne porozumienia prawne mogą mieć różną charakterystykę prawną w poszczególnych państwach członkowskich Unii. W przypadku gdy charakterystyka trustu lub podobnego porozumienia prawnego jest porównywalna pod względem struktury lub funkcji do charakterystyki podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych, publiczny dostęp do informacji o beneficjentach rzeczywistych przyczyniłby się do zwalczania nadużywania trustów i podobnych porozumień prawnych, podobnie jak publiczny dostęp może przyczynić się do zapobiegania nadużywaniu podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych do celów prania pieniędzy i finansowania terroryzmu.
(30) Publiczny dostęp do informacji o beneficjentach rzeczywistych pozwala na większą kontrolę informacji przez społeczeństwo obywatelskie, w tym przez prasę lub organizacje społeczeństwa obywatelskiego, oraz przyczynia się do utrzymania zaufania do uczciwości transakcji finansowych oraz do systemu finansowego. Może przyczynić się do zwalczania nadużywania podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych oraz porozumień prawnych do celów prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, z jednej strony poprzez pomoc w dochodzeniach, a z drugiej strony poprzez budowanie reputacji tych podmiotów, ponieważ każda osoba, która mogłaby zawierać transakcje, będzie znać tożsamość beneficjentów rzeczywistych. Ułatwia to także terminowy i skuteczny dostęp do informacji przez instytucje finansowe oraz organy, w tym organy państw trzecich, zaangażowane w zwalczanie takich przestępstw. Dostęp do tych informacji pomógłby również w dochodzeniach w sprawie prania pieniędzy, powiązanych przestępstw źródłowych i finansowania terroryzmu.
(31) Zaufanie inwestorów i opinii publicznej do rynków finansowych zależy w dużej mierze od istnienia rzetelnego systemu ujawniania danych, który zapewnia przejrzystość beneficjentów rzeczywistych oraz struktur sprawujących kontrolę nad spółkami. Dotyczy to w szczególności systemów ładu korporacyjnego, które charakteryzuje koncentracja własności, jak to ma miejsce w Unii. Z jednej strony duzi inwestorzy posiadający znaczącą liczbę głosów w spółce oraz prawa do otrzymywania z niej przepływów finansowych mogą stymulować długofalowy wzrost i dobre wyniki gospodarcze. Z drugiej jednak strony sprawujący kontrolę beneficjenci rzeczywiści dysponujący dużą liczbą głosów mogą być skłonni wykorzystywać majątek przedsiębiorstwa oraz jego możliwości biznesowe dla osobistego zysku, kosztem inwestorów mniejszościowych. Potencjalny wzrost zaufania do rynków finansowych należy uznać za pozytywny skutek uboczny, a nie za cel zwiększenia przejrzystości, którym jest stworzenie środowiska, w którym prawdopodobieństwo wykorzystania go do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu jest niższe.
(32) Zaufanie inwestorów i opinii publicznej do rynków finansowych zależy w dużej mierze od istnienia rzetelnego systemu ujawniania danych, który zapewnia przejrzystość beneficjentów rzeczywistych i struktur sprawujących kontrolę nad podmiotami o charakterze korporacyjnym i innymi podmiotami prawnymi, a także niektórymi rodzajami trustów i podobnych porozumień prawnych. Państwa członkowskie powinny w związku z tym umożliwić dostęp do informacji o beneficjentach rzeczywistych w wystarczająco spójny i skoordynowany sposób, poprzez ustanowienie jasnych zasad publicznego dostępu do nich, tak aby osoby trzecie były w stanie ustalić na terytorium całej Unii, kto jest beneficjentem rzeczywistym podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych, jak również niektórych rodzajów trustów i podobnych porozumień prawnych.
(33) Państwa członkowskie powinny w związku z tym umożliwić dostęp do informacji o beneficjentach rzeczywistych podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych w wystarczająco spójny i skoordynowany sposób, za pośrednictwem centralnych rejestrów, w których podane są informacje o beneficjentach rzeczywistych, ustanawiając jasną zasadę publicznego dostępu, tak aby osoby trzecie były w stanie ustalić na terytorium całej Unii, kim są beneficjenci rzeczywiści podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych. Konieczne jest również ustanowienie spójnych ram prawnych zapewniających lepszy dostęp do informacji dotyczących beneficjentów rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych, gdy zostają one zarejestrowane w Unii. Przepisy, które mają zastosowanie do trustów i podobnych porozumień prawnych w odniesieniu do dostępu do informacji dotyczących beneficjentów rzeczywistych, powinny być porównywalne do odpowiednich przepisów mających zastosowanie do podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych.
(34) W każdym przypadku, zarówno w odniesieniu do podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych, jak i trustów i podobnych porozumień prawnych, należy starać się zapewnić należytą równowagę, w szczególności pomiędzy ogólnym interesem publicznym w zakresie zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu a prawami podstawowymi osób, których dotyczą dane. Publicznie dostępny zestaw danych powinien mieć ograniczony zakres, być wyraźnie i wyczerpująco zdefiniowany oraz mieć charakter ogólny, aby zminimalizować potencjalny uszczerbek dla beneficjentów rzeczywistych. Jednocześnie publicznie dostępne informacje nie powinny znacząco różnić się od obecnie gromadzonych danych. Aby ograniczyć ingerencję w ogólne prawo do poszanowania życia prywatnego, a zwłaszcza w prawo do ochrony danych osobowych, informacje te powinny dotyczyć wyłącznie statusu beneficjentów rzeczywistych podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych oraz trustów i podobnych porozumień prawnych oraz obejmować tylko sferę działalności gospodarczej beneficjenta rzeczywistego. W przypadkach, w których osoba zajmująca wyższe stanowisko kierownicze została uznana za beneficjenta rzeczywistego tylko ze względu na zajmowanie tego stanowiska, a nie ze względu udziały w prawie własności lub kontrolę sprawowaną w inny sposób, należy to wyraźnie zaznaczyć w rejestrach. W odniesieniu do informacji o beneficjentach rzeczywistych, państwa członkowskie mogą przewidzieć uwzględnienie w rejestrze centralnym informacji na temat obywatelstwa, w szczególności w przypadku beneficjentów rzeczywistych pochodzących z innych państw. W celu ułatwienia procedur rejestrowych oraz ze względu na fakt, że zdecydowaną większość beneficjentów rzeczywistych będą stanowić obywatele państwa prowadzącego rejestr centralny, państwa członkowskie mogą domniemywać, że beneficjent rzeczywisty jest ich obywatelem, jeżeli nie zaznaczono inaczej.
(35) Większa kontrola publiczna przyczyni się do zapobiegania nadużywaniu podmiotów i porozumień prawnych, w tym unikaniu opodatkowania. W związku z tym niezwykle ważne jest, aby informacje dotyczące beneficjentów rzeczywistych pozostawały dostępne w krajowych rejestrach i systemach integracji rejestrów przez okres co najmniej pięciu lat od ustania podstawy rejestracji informacji o beneficjentach rzeczywistych trustu lub podobnego porozumienia prawnego. Państwa członkowskie powinny jednak mieć możliwość ustanowienia przepisów dotyczących przetwarzania informacji dotyczących beneficjentów rzeczywistych, w tym danych osobowych, do innych celów, jeżeli przetwarzanie takie służy celowi interesu publicznego oraz stanowi niezbędny i proporcjonalny środek w społeczeństwie demokratycznym, służący do realizacji założonego celu zgodnego z prawem.
(36) Ponadto, dążąc do celu polegającego na zapewnieniu proporcjonalnego i zrównoważonego podejścia oraz w celu zagwarantowania prawa do życia prywatnego i ochrony danych osobowych, państwa członkowskie powinny móc przewidzieć wyłączenia z obowiązku ujawniania w rejestrach informacji o beneficjentach rzeczywistych oraz udzielania dostępu do takich informacji, w wyjątkowych przypadkach, gdy informacje te narażałyby beneficjenta rzeczywistego na niewspółmierne ryzyko nadużycia finansowego, porwania, szantażu, wymuszenia, nękania, przemocy lub zastraszenia. Państwa członkowskie powinny również mieć możliwość wprowadzenia wymogu rejestracji internetowej w celu ustalenia tożsamości każdej osoby, która wnioskuje o udostępnienie informacji zawartych w rejestrze, a także uiszczenia opłaty za dostęp do informacji zawartych w rejestrze.
(37) Integracja rejestrów centralnych państw członkowskich zawierających informacje o beneficjentach rzeczywistych za pomocą europejskiej centralnej platformy ustanowionej na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1132 8 wymaga koordynacji krajowych systemów posiadających różne charakterystyki techniczne. Wiąże się to z przyjmowaniem środków i specyfikacji technicznych, które muszą uwzględniać różnice między rejestrami. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze w odniesieniu do rozwiązywania takich kwestii technicznych i operacyjnych. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z procedurą sprawdzającą, o której mowa w art. 5 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 9 . W każdym przypadku zaangażowanie państw członkowskich w funkcjonowanie całego systemu należy zapewnić za pośrednictwem regularnego dialogu między Komisją a przedstawicielami państw członkowskich dotyczącego kwestii działania systemu oraz jego przyszłego rozwoju.
(38) Do przetwarzania danych osobowych w ramach niniejszej dyrektywy stosuje się rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 10 . W związku z tym osoby fizyczne, których dane osobowe przechowywane są w krajowych rejestrach w związku z ich statusem beneficjenta rzeczywistego, powinny być o tym odpowiednio informowane. Ponadto udostępniać należy wyłącznie dane osobowe, które są aktualne i odnoszą się do osób faktycznie będących beneficjentami rzeczywistymi, a beneficjenci ci powinni zostać poinformowani o prawach przysługujących im na podstawie obecnych unijnych ram prawnych w zakresie ochrony danych, ustanowionych w rozporządzeniu (UE) 2016/679 i dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 11 oraz o procedurach mających zastosowanie do wykonywania tych praw. Dodatkowo, w celu zapobiegania nadużywaniu informacji zawartych w rejestrach oraz w celu zrównoważenia praw beneficjentów rzeczywistych, państwa członkowskie mogłyby uznać za stosowne rozważenie udostępniania beneficjentom rzeczywistym informacji dotyczących wnioskodawcy wraz z podstawą prawną wniosku.
(39) W przypadku gdy zgłaszanie rozbieżności przez jednostki analityki finansowej i właściwe organy mogłoby utrudnić trwające dochodzenie, jednostki analityki finansowej lub właściwe organy powinny powstrzymać się od zgłaszania rozbieżności aż do momentu, w którym ustaną przyczyny niedokonania takiego zgłoszenia. Ponadto jednostki analityki finansowej i właściwe organy nie powinny zgłaszać jakichkolwiek rozbieżności, jeżeli byłoby to sprzeczne z jakimkolwiek przepisem prawa krajowego dotyczącym zachowania poufności lub stanowiłoby przestępstwo polegające na udzieleniu informacji poufnych.
(40) Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla przepisów o ochronie danych osobowych przetwarzanych przez właściwe organy zgodnie z dyrektywą (UE) 2016/680.
(41) Dostęp do informacji oraz definicja uzasadnionego interesu powinny być regulowane przez prawo państwa członkowskiego, w którym powiernik trustu lub osoba zajmująca równoważne stanowisko w podobnym porozumieniu prawnym ma siedzibę lub miejsce zamieszkania. W przypadku gdy powiernik trustu lub osoba zajmująca równoważne stanowisko w podobnym porozumienia prawnym nie ma siedziby lub nie ma miejsca zamieszkania w żadnym państwie członkowskim, dostęp do informacji oraz definicja uzasadnionego interesu powinny być regulowane przez prawo państwa członkowskiego, w którym zarejestrowano informacje dotyczące danego beneficjenta rzeczywistego trustu lub podobnego porozumienia prawnego zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy.
(42) Państwa członkowskie powinny zdefiniować w swoim prawie krajowym uzasadniony interes, zarówno jako pojęcie ogólne, jak i jako kryterium dostępu do informacji o beneficjentach rzeczywistych. W szczególności definicje te nie powinny ograniczać pojęcia uzasadnionego interesu do przypadków toczących się postępowań administracyjnych lub sądowych, a w stosownych przypadkach powinny umożliwiać uwzględnianie działań zapobiegawczych w zakresie zwalczania prania pieniędzy, finansowania terroryzmu oraz powiązanych przestępstw źródłowych podejmowanych przez organizacje pozarządowe i dziennikarzy śledczych. Po integracji rejestrów beneficjentów rzeczywistych w państwach członkowskich powinno się przyznawać zarówno krajowy, jak i transgraniczny dostęp do rejestru każdego państwa członkowskiego na podstawie definicji uzasadnionego interesu państwa członkowskiego, w którym zarejestrowano informacje dotyczące danego beneficjenta rzeczywistego trustu lub podobnego porozumienia prawnego zgodnie z przepisami niniejszej dyrektywy, na mocy decyzji podjętej przez właściwe organy tego państwa członkowskiego. W odniesieniu do rejestrów beneficjentów rzeczywistych państw członkowskich, państwa członkowskie powinny mieć również możliwość ustanowienia mechanizmów odwoławczych od decyzji o przyznaniu lub odmowie dostępu do informacji o beneficjentach rzeczywistych. W celu zagwarantowania spójnej i skutecznej rejestracji oraz wymiany informacji państwa członkowskie powinny zapewnić, aby ich organ odpowiedzialny za rejestr ustanowiony na potrzeby informacji o beneficjentach rzeczywistych trustów i podobnych porozumień prawnych współpracował ze swoimi odpowiednikami w innych państwach członkowskich, udostępniając informacje o trustach i podobnych porozumieniach prawnych podlegających prawu jednego państwa członkowskiego, a zarządzanych w innym państwie członkowskim.
(43) Transgraniczne relacje korespondenckie z instytucją będącą respondentem z państwa trzeciego mają bieżący, powtarzalny charakter. W związku z tym państwa członkowskie, poza nałożeniem wymogu przyjęcia wzmocnionych środków należytej staranności w tym konkretnym kontekście, powinny wziąć pod uwagę, że relacje korespondenckie nie obejmują jednorazowych transakcji lub samej tylko wymiany zdolności komunikacyjnych. Ponadto z uwagi na fakt, że nie wszystkie transgraniczne usługi bankowości korespondenckiej wiążą się z takim samym ryzykiem prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, intensywność środków ustanowionych w niniejszej dyrektywie może być określona z zastosowaniem zasad podejścia opartego na ocenie ryzyka i nie przesądzając o poziomie ryzyka prania pieniędzy i finansowania terroryzmu przedstawionego przez instytucję finansową będącą respondentem.
(44) Ważne jest zapewnienie, aby podmioty zobowiązane prawidłowo wdrażały zasady dotyczące przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. W tym kontekście państwa członkowskie powinny wzmocnić rolę organów publicznych działających jako właściwe organy o wyznaczonych obowiązkach w zakresie zwalczania prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, w tym jednostek analityki finansowej, organów, których zadaniem jest ściganie lub prowadzenie dochodzeń w sprawie prania pieniędzy, powiązanych przestępstw źródłowych i finansowania terroryzmu, a także wykrywanie, zajmowanie lub zabezpieczenie i konfiskata mienia pochodzącego z przestępstwa, organów otrzymujących zgłoszenia o przewożeniu przez granicę waluty i zbywalnych instrumentów finansowych na okaziciela oraz organów pełniących rolę nadzorczą lub monitorującą w celu zapewnienia przestrzegania prawa przez podmioty zobowiązane. Państwa członkowskie powinny wzmocnić rolę innych właściwych organów, w tym organów antykorupcyjnych i organów podatkowych.
(45) Państwa członkowskie powinny zapewnić skuteczny i bezstronny nadzór nad wszystkimi podmiotami zobowiązanymi, najlepiej przez organy publiczne, za pośrednictwem odrębnego i niezależnego krajowego organu regulacyjnego lub nadzorczego.
(46) Aby uniknąć wykrycia, przestępcy przekazują nielegalne dochody przez licznych pośredników finansowych. W związku z tym istotne jest umożliwienie instytucjom kredytowym i finansowym wymiany informacji nie tylko między członkami danej grupy, lecz także z innymi instytucjami kredytowymi i finansowymi, z należytym poszanowaniem zasad ochrony danych określonych w prawie krajowym.
(47) Właściwe organy nadzorujące przestrzeganie przepisów niniejszej dyrektywy przez podmioty zobowiązane powinny mieć możliwość współpracy i wymiany informacji poufnych, niezależnie od charakteru lub statusu tych organów. W tym celu takie właściwe organy powinny mieć odpowiednią podstawę prawną dla wymiany informacji poufnych, a współpraca między właściwymi organami nadzoru w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu i podmiotami sprawującymi nadzór ostrożnościowy nie powinna być w sposób niezamierzony utrudniona z powodu braku pewności prawa, jaki może wynikać z braku jednoznacznych przepisów w tym obszarze. Nadzór nad skuteczną realizacją polityki grupy w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu powinien odbywać się zgodnie z zasadami i warunkami skonsolidowanego nadzoru określonymi w odpowiednich europejskich przepisach sektorowych.
(48) Wymiana informacji i wzajemna pomoc pomiędzy właściwymi organami państw członkowskich ma zasadnicze znaczenie dla realizacji celów niniejszej dyrektywy. W związku z tym państwa członkowskie nie powinny zakazywać wymiany informacji lub dostarczania pomocy ani nakładać nieuzasadnionych lub nadmiernie restrykcyjnych warunków dotyczących takiej wymiany informacji lub pomocy.
(49) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną z dnia 28 września 2011 r. państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających 12 , państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji, jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
(50) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ochrona systemu finansowego poprzez zapobieganie praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, wykrywanie tych przypadków i prowadzenie dochodzeń w ich sprawie, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, gdyż podejmowane indywidualnie przez państwa członkowskie środki ochrony ich systemów finansowych mogłyby kolidować z funkcjonowaniem rynku wewnętrznego oraz z zasadami praworządności i polityki publicznej Unii, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(51) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "Kartą"), w szczególności z prawem do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego (art. 7 Karty), prawem do ochrony danych osobowych (art. 8 Karty) oraz wolnością prowadzenia działalności gospodarczej (art. 16 Karty).
(52) Sporządzając sprawozdanie oceniające wdrożenie niniejszej dyrektywy, Komisja powinna zwrócić należytą uwagę na przestrzeganie praw podstawowych i zasad uznanych w Karcie.
(53) Zważywszy na potrzebę pilnego wdrożenia środków przyjmowanych w celu wzmocnienia unijnego systemu zapobiegania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, a także w uznaniu zobowiązań podjętych przed państwa członkowskie dotyczących szybkiej transpozycji dyrektywy (UE) 2015/849, transpozycji zmian do dyrektywy (UE) 2015/849 należy dokonać do dnia 10 stycznia 2020 r. Państwa członkowskie powinny ustanowić rejestry beneficjentów rzeczywistych dla podmiotów o charakterze korporacyjnym i innych podmiotów prawnych do dnia 10 stycznia 2020 r. oraz dla trustów i podobnych porozumień prawnych do dnia 10 marca 2020 r. Centralne rejestry powinny być ze sobą zintegrowane za pomocą europejskiej centralnej platformy do dnia 10 marca 2021 r. Państwa członkowskie powinny do dnia 10 września 2020 r. utworzyć scentralizowane automatyczne mechanizmy pozwalające na identyfikację posiadaczy rachunków bankowych oraz płatniczych, a także skrytek depozytowych.
(54) Zgodnie z art. 28 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady 13 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych, który wydał opinię dnia 2 lutego 2017 r. 14 .
(55) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę (UE) 2015/849,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
| W imieniu Parlamentu Europejskiego | W imieniu Rady |
| A. TAJANI | L. PAVLOVA |
| Przewodniczący | Przewodniczący |
Podczas ostatniego posiedzenia Sejmu, ku zaskoczeniu zarówno przedsiębiorców, jak i części posłów koalicji rządzącej, Lewica w ostatniej chwili „dorzuciła” do ustawy o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom poprawki zaostrzające kary za naruszanie przepisów prawa pracy - m.in. umożliwiające orzeczenie kary ograniczenia wolności. Jednocześnie zignorowano postulaty organizacji pracodawców, mimo wcześniejszych zapewnień rządu o ich poparciu.
27.02.2025
Już nie 30 tys. zł, a 50 tys. zł ma grozić maksymalnie pracodawcy, który zawrze umowę cywilnoprawną, choć powinien - umowę o pracę. Podobnie temu, który nie wypłaca w terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi jego rodziny. A jeśli nie wypłaca przez okres co najmniej 3 miesięcy, to kara ma wynieść nawet 60 tys. złotych - zdecydował Sejm, przyjmując poprawkę Lewicy, zmieniającą Kodeks pracy w... ustawie dotyczącej cudzoziemców.
25.02.2025
500 zł zarobi członek obwodowej komisji wyborczej w wyborach Prezydenta RP, 600 zł - zastępca przewodniczącego, a 700 zł przewodniczący komisji wyborczej – wynika z uchwały Państwowej Komisji Wyborczej. Jeżeli odbędzie się ponownie głosowanie, zryczałtowana dieta wyniesie 75 proc. wysokości diety w pierwszej turze. Termin zgłaszania kandydatów na członków obwodowych komisji wyborczych mija 18 kwietnia
20.01.2025
1 stycznia 2025 r. weszły w życie liczne zmiany podatkowe, m.in. nowe definicje budynku i budowli w podatku od nieruchomości, JPK CIT, globalny podatek wyrównawczy, PIT kasowy, zwolnienie z VAT dla małych firm w innych krajach UE. Dla przedsiębiorców oznacza to często nowe obowiązki sprawozdawcze i zmiany w systemach finansowo-księgowych. Firmy muszą też co do zasady przeprowadzić weryfikację nieruchomości pod kątem nowych przepisów.
02.01.2025
W 2025 roku minimalne wynagrodzenie za pracę wzrośnie tylko raz. Obniżeniu ulegnie natomiast minimalna podstawa wymiaru składki zdrowotnej płaconej przez przedsiębiorców. Grozi nam za to podwyżka podatku od nieruchomości. Wzrosną wynagrodzenia nauczycieli, a prawnicy zaczną lepiej zarabiać na urzędówkach. Wchodzą w życie zmiany dotyczące segregacji odpadów i e-doręczeń. To jednak nie koniec zmian, jakie czekają nas w Nowym Roku.
31.12.2024
1 stycznia 2025 r. zacznie obowiązywać nowa Polska Klasyfikacja Działalności – PKD 2025. Jej ostateczny kształt poznaliśmy dopiero w tygodniu przedświątecznym, gdy opracowywany od miesięcy projekt został przekazany do podpisu premiera. Chociaż jeszcze przez dwa lata równolegle obowiązywać będzie stara PKD 2007, niektórzy już dziś powinni zainteresować się zmianami.
31.12.2024| Identyfikator: | Dz.U.UE.L.2018.156.43 |
| Rodzaj: | Dyrektywa |
| Tytuł: | Dyrektywa 2018/843 zmieniająca dyrektywę (UE) 2015/849 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu oraz zmieniająca dyrektywy 2009/138/WE i 2013/36/UE |
| Data aktu: | 30/05/2018 |
| Data ogłoszenia: | 19/06/2018 |
| Data wejścia w życie: | 09/07/2018 |