a także mając na uwadze, co następuje:(1) Rada Europejska w swoich konkluzjach z 23-24 października 2014 r. w sprawie ram polityki klimatyczno-energetycznej do 2030 r. zatwierdziła wiążący cel polegający na osiągnięciu do 2030 r. redukcji wewnętrznych emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce o co najmniej 40 % w porównaniu z 1990 r.; cel ten został potwierdzony w konkluzjach Rady Europejskiej z 17-18 marca 2016 r.
(2) W konkluzjach Rady Europejskiej z 23-24 października 2014 r. stwierdzono, że cel co najmniej 40 % redukcji emisji powinien zostać zrealizowany zbiorowo przez Unię w sposób możliwie najbardziej racjonalny pod względem kosztów, przy redukcji w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (zwanego dalej "EU ETS") ustanowionego w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2003/87/WE 4 oraz redukcji w sektorach nieobjętych systemem EU ETS w wysokości, odpowiednio, 43 % i 30 % do 2030 r. w porównaniu z 2005 r. Wszystkie sektory gospodarki powinny przyczyniać się do osiągnięcia tych redukcji emisji gazów cieplarnianych, a wszystkie państwa członkowskie powinny uczestniczyć w tych wysiłkach, dbając o równowagę między względami sprawiedliwości i solidarności. Metodę określania krajowych celów redukcyjnych w sektorach nieobjętych EU ETS należy, wraz ze wszystkimi elementami stosowanymi w decyzji Parlamentu Europejskiego i Rady nr 406/2009/WE 5 , stosować dalej do 2030 r., przy czym rozdział wysiłku redukcyjnego powinien być oparty na względnym produkcie krajowym brutto (PKB) na mieszkańca. Wszystkie państwa członkowskie powinny przyczynić się do łącznej redukcji emisji przez Unię w 2030 r., realizując cele krajowe na poziomie od 0 % do - 40 % w porównaniu z 2005 r. Cele krajowe w ramach grupy państw członkowskich, w których PKB na mieszkańca przekracza średnią unijną, należy odpowiednio dostosować, tak by w sprawiedliwy i zrównoważony sposób odzwierciedlić opłacalność. Osiągnięcie tych redukcji emisji gazów cieplarnianych powinno zwiększyć efektywność i innowacyjność w gospodarce Unii, a w szczególności powinno propagować ulepszenia, zwłaszcza w budownictwie, rolnictwie, gospodarce odpadami i transporcie, w zakresie, w jakim wchodzą one w zakres stosowania niniejszego rozporządzenia.
(3) Niniejsze rozporządzenie stanowi również część realizacji zobowiązań Unii wynikających z Porozumienia paryskiego 6 do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu (zwanej dalej "UNFCCC"). Porozumienie paryskie zostało zawarte w imieniu Unii w dniu 5 października 2016 r. na podstawie decyzji Rady (UE) 2016/1841 7 . Zobowiązanie Unii do redukcji emisji gazów cieplarnianych w całej gospodarce zostało zawarte w zaplanowanych, ustalonych na szczeblu krajowym wkładach przekazanych w związku z Porozumieniem paryskim przez Unię i jej państwa członkowskie Sekretariatowi UNFCCC w dniu 6 marca 2015 r. Porozumienie paryskie weszło w życie w dniu 4 listopada 2016 r. i zastępuje podejście przyjęte na podstawie protokołu z Kioto z 1997 r., które nie będzie kontynuowane po 2020 r.
(4) Porozumienie paryskie określa między innymi długoterminowy cel zgodny z dążeniem do utrzymania wzrostu średniej temperatury globalnej znacznie poniżej 2 °C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej oraz do podejmowania wysiłków na rzecz utrzymania tego wzrostu na poziomie 1,5 °C powyżej poziomu sprzed epoki przemysłowej. Podkreśla się w nim także znaczenie przystosowywania się do negatywnych skutków zmian klimatu, a także zapewnienia spójności przepływów finansowych ze ścieżką prowadzącą do niskiego poziomu emisji gazów cieplarnianych i rozwoju odpornego na zmianę klimatu. Porozumienie paryskie wzywa również do osiągnięcia w drugiej połowie bieżącego wieku równowagi między emisjami antropogenicznymi z poszczególnych źródeł a pochłanianiem gazów cieplarnianych przez ich pochłaniacze oraz zachęca strony do podjęcia działań w celu zachowania i zwiększenia, stosownie do przypadku, pochłaniaczy i rezerwuarów gazów cieplarnianych, w tym lasów.
(5) W swoich konkluzjach z 29-30 października 2009 r. Rada Europejska poparła cel Unii zakładający redukcję emisji gazów cieplarnianych o 80-95 % do 2050 r. w porównaniu z poziomami z 1990 r. w kontekście niezbędnych redukcji po stronie krajów rozwiniętych traktowanych jako grupa, zgodnie z rekomendacjami Międzyrządowego Zespołu ds. Zmian Klimatu (IPCC).
(6) Ustalone na poziomie krajowym wkłady stron Porozumienia paryskiego mają odzwierciedlać najwyższy możliwy poziom ich ambicji i przedstawiać zwiększanie wysiłków z upływem czasu. Ponadto strony Porozumienia paryskiego powinny starać się sformułować i przedstawić długoterminowe strategie rozwoju charakteryzującego się niskimi emisjami gazów cieplarnianych, pamiętając o celach Porozumienia paryskiego. W konkluzjach Rady z dnia 13 października 2017 r. uznano znaczenie długoterminowych celów i pięcioletnich cykli przeglądów wdrażania Porozumienia paryskiego oraz podkreślono znaczenie długoterminowych strategii rozwoju charakteryzującego się niskimi emisjami gazów cieplarnianych jako narzędzia polityki służącego rozwojowi wiarygodnych ścieżek i długoterminowych zmian polityki niezbędnych do osiągnięcia celów Porozumienia paryskiego.
(7) Przejście na czystą energię wymaga zmian w zachowaniach inwestycyjnych oraz wprowadzenia zachęt we wszystkich obszarach polityki. Jednym z głównych priorytetów Unii jest stworzenie stabilnej unii energetycznej, by zapewnić obywatelom Unii bezpieczną, zrównoważoną i konkurencyjną energię po przystępnych cenach. Osiągnięcie tego celu wymaga kontynuowania ambitnych działań w dziedzinie klimatu za pomocą niniejszego rozporządzenia, a także postępów w zakresie innych aspektów unii energetycznej, jak określono w komunikacie Komisji z dnia 25 lutego 2015 r. zatytułowanym "Strategia ramowa na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu".
(8) Szereg środków unijnych zwiększa zdolność państw członkowskich do wypełniania zobowiązań w dziedzinie klimatu i ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia koniecznych redukcji emisji gazów cieplarnianych w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem. Do środków tych należą przepisy w sprawie fluorowanych gazów cieplarnianych, w sprawie redukcji emisji CO2 z pojazdów drogowych, w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, energii ze źródeł odnawialnych, efektywności energetycznej oraz gospodarki o obiegu zamkniętym, a także unijnych instrumentów finansowych na potrzeby inwestycji związanych z ochroną klimatu.
(9) W konkluzjach Rady Europejskiej z dnia 19-20 marca 2015 r. stwierdzono, że Unia jest zdecydowana zbudować unię energetyczną opartą na przyszłościowej polityce klimatycznej na podstawie przygotowanej przez Komisję ramowej strategii, która obejmuje pięć ściśle ze sobą powiązanych i wzajemnie się wzmacniających wymiarów. Ograniczenie zapotrzebowania na energię jest jednym z pięciu wymiarów strategii na rzecz unii energetycznej. Poprawa efektywności energetycznej może przynieść znaczne redukcje emisji gazów cieplarnianych. Może ona także przynieść korzyści dla ochrony środowiska i zdrowia, poprawić bezpieczeństwo energetyczne, zmniejszyć koszty energii dla gospodarstw domowych i przedsiębiorstw, pomóc w łagodzeniu ubóstwa energetycznego i doprowadzić do zwiększenia liczby miejsc pracy i działalności gospodarczej w całej gospodarce. Środki, które przyczyniają się do zwiększonego wprowadzania energooszczędnych technologii w budynkach, przemyśle i transporcie, mogą być opłacalnym sposobem pomocy państwom członkowskim w osiągnięciu ich celów zgodnie z niniejszym rozporządzeniem.
(10) Wdrażanie i rozwój zrównoważonych i innowacyjnych praktyk i technologii może wzmocnić rolę sektora rolnego w zakresie łagodzenia zmian klimatu i przystosowania się do nich, w szczególności przez zredukowanie emisji gazów cieplarnianych oraz zachowanie i zwiększanie pochłaniaczy i zasobów węgla. Aby zmniejszyć ślad węglowy i ekologiczny sektora rolnego przy jednoczesnym utrzymaniu jego produktywności, zdolności do regeneracji i zdrowotności, należy wzmocnić działania na rzecz łagodzenia zmian klimatu i przystosowania się do nich oraz finansowanie badań na rzecz rozwoju zrównoważonych i innowacyjnych praktyk i technologii oraz inwestycji w nie.
(11) Sektor rolny ma bezpośredni i znaczący wpływ na różnorodność biologiczną i ekosystemy. Z tego powodu należy zapewnić spójność między celem niniejszego rozporządzenia a innymi unijnymi politykami i celami, takimi jak wspólna polityka rolna i cele związane ze strategią ochrony różnorodności biologicznej, strategią w zakresie leśnictwa i strategią dotyczącą gospodarki o obiegu zamkniętym.
(12) Sektor transportu odpowiada za prawie ćwierć unijnych emisji gazów cieplarnianych. Należy zatem zredukować emisje gazów cieplarnianych i ryzyka związane z zależnością od paliw kopalnych w sektorze transportu poprzez kompleksowe podejście propagujące redukcje emisji gazów cieplarnianych i efektywność energetyczną w transporcie, transport elektryczny, przesunięcie między rodzajami transportu na rzecz tych bardziej zrównoważonych oraz zrównoważone źródła energii odnawialnej w transporcie również po 2020 r. Przejście w kierunku mobilności niskoemisyjnej jako część szerszego przejścia do bezpiecznej i zrównoważonej gospodarki niskoemisyjnej można ułatwić za pomocą wprowadzenia korzystnych warunków i wyraźnych zachęt, a także długoterminowych strategii, które mogą wzmocnić inwestycje.
(13) Wpływ unijnych i krajowych polityk i środków wdrażających niniejsze rozporządzenie należy ocenić zgodnie z obowiązkami w zakresie monitorowania i sprawozdawczości na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 8 .
(14) Bez uszczerbku dla uprawnień władzy budżetowej metoda uwzględniająca wszystkie dziedziny polityki zastosowana w czasie wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020 powinna, w stosownych przypadkach, być kontynuowana i usprawniana z myślą o reagowaniu na wyzwania i potrzeby inwestycyjne związane z działaniami w dziedzinie klimatu po 2021 r. Finansowanie unijne powinno być spójne z celami unijnych ram polityki klimatyczno-energetycznej do 2030 r. i długoterminowymi celami wyrażonymi w Porozumieniu paryskim, tak aby zapewnić skuteczność wydatków publicznych. Komisja powinna przygotować sprawozdanie z wpływu unijnego finansowania przyznanego z budżetu unijnego lub z innych źródeł na podstawie prawa unijnego dotyczącego emisji gazów cieplarnianych w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem lub dyrektywą 2003/87/WE.
(15) Niniejsze rozporządzenie powinno dotyczyć emisji gazów cieplarnianych pochodzących z kategorii źródeł IPCC obejmujących energię, procesy przemysłowe i użytkowanie produktów, rolnictwo oraz odpady, ustalonych na podstawie rozporządzenia (UE) nr 525/2013, z wyłączeniem emisji gazów cieplarnianych pochodzących z działań wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/87/WE.
(16) Dane zgłaszane obecnie w krajowych wykazach gazów cieplarnianych oraz krajowych i unijnych rejestrach nie wystarczają do określenia, na poziomie państw członkowskich, emisji CO2 pochodzących z lotnictwa cywilnego na poziomie krajowym, które nie są objęte dyrektywą 2003/87/WE. Przyjmując obowiązki sprawozdawcze, Unia nie powinna nakładać na państwa członkowskie ani na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) obciążeń, które są nieproporcjonalne do zamierzonych celów. Emisje CO2 pochodzące z lotów, które nie są objęte dyrektywą 2003/87/WE, stanowią jedynie bardzo niewielką część całkowitych emisji gazów cieplarnianych i ustanowienie systemu sprawozdawczości w odniesieniu do tych emisji byłoby nadmiernie uciążliwe w świetle istniejących wymogów dotyczących szerzej rozumianego sektora na podstawie dyrektywy 2003/87/WE. W związku z tym emisje CO2 pochodzące z kategorii źródeł IPCC "1.A.3.A lotnictwo cywilne" należy do celów niniejszego rozporządzenia traktować jako równe zeru.
(17) Redukcję emisji gazów cieplarnianych każdego państwa członkowskiego do 2030 r. należy określić w odniesieniu do jego zweryfikowanego poziomu emisji gazów cieplarnianych w 2005 r. objętych niniejszym rozporządzeniem, z wyłączeniem zweryfikowanych emisji gazów cieplarnianych z instalacji, które działały w 2005 r. i które zostały uwzględnione w EU ETS dopiero po 2005 r. Roczne limity emisji w okresie od 2021 r. do 2030 r. należy ustalać na podstawie danych przekazanych przez państwa członkowskie i zweryfikowanych przez Komisję.
(18) Podejście do wiążących rocznych pułapów krajowych przyjęte w decyzji nr 406/2009/WE należy utrzymać w okresie od 2021 r. do 2030 r. W odniesieniu do ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu zasad ustalania rocznych limitów emisji dla każdego państwa członkowskiego powinna być stosowana ta sama metodyka co w odniesieniu do państw członkowskich z ujemnymi pułapami na podstawie tej decyzji, przy czym obliczanie ścieżki powinno rozpoczynać się w pięciu dwunastych okresu od 2019 r. do 2020 r. lub w 2020 r. w odniesieniu do średniej wielkości emisji gazów cieplarnianych w latach 2016-2018, a kończyć się w 2030 r. pułapem określonym dla każdego państwa członkowskiego. Aby zapewnić odpowiednie wkłady w realizację unijnego celu w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych w okresie od 2021 r. do 2030 r., datę rozpoczęcia ścieżki należy określić dla każdego państwa członkowskiego, kierując się tym, która z tych dat będzie skutkowała mniejszym limitem. Należy przewidzieć dostosowanie rocznego limitu emisji w 2021 r. dla państw członkowskich, których dotyczy zarówno dodatni pułap na podstawie decyzji nr 406/2009/WE, jak i zwiększenie rocznych limitów emisji w latach 2017-2020 ustalonych na podstawie decyzji Komisji 2013/162/UE 9 oraz decyzji wykonawczej Komisji 2013/634/UE 10 , aby uwzględnić możliwość zwiększenia emisji gazów cieplarnianych w tych latach.
W odniesieniu do niektórych państw członkowskich należy przewidzieć dodatkowe dostosowanie w związku z ich wyjątkową sytuacją, w której mają one zarówno dodatni pułap na podstawie decyzji nr 406/2009/WE, jak i albo najniższe emisje gazów cieplarnianych na mieszkańca na podstawie tej decyzji, albo najniższy udział emisji gazów cieplarnianych pochodzących z sektorów nieobjętych tą decyzją w porównaniu z ich całkowitymi emisjami gazów cieplarnianych. To dodatkowe dostosowanie powinno obejmować wyłącznie część redukcji emisji gazów cieplarnianych potrzebną w okresie od 2021 r. do 2029 r. do utrzymania zachęt do dodatkowych redukcji emisji gazów cieplarnianych i do nienaruszenia realizacji celu na 2030 r. przy uwzględnieniu skorzystania z innych dostosowań i elastyczności określonych w niniejszym rozporządzeniu.
(19) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania przepisów niniejszego rozporządzenia dotyczących określenia rocznych limitów emisji dla państw członkowskich, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 11 .
(20) W konkluzjach z 23-24 października 2014 r. Rada Europejska stwierdziła, że należy znacznie zwiększyć dostępność i wykorzystanie istniejących instrumentów elastyczności w sektorach nieobjętych EU ETS, aby zapewnić opłacalność łącznego wysiłku Unii oraz zbieżność poziomów emisji gazów cieplarnianych na mieszkańca do 2030 r. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przenoszenia i pożyczania części swoich rocznych limitów emisji jako środków służących poprawie ogólnej opłacalności całkowitych redukcji. Powinny mieć one także możliwość przekazywania części swoich rocznych limitów emisji innym państwom członkowskim. Należy zapewnić przejrzystość i dogodny dla obu stron sposób takiego przekazywania, w tym poprzez sprzedaż na aukcji, korzystanie z pośredników rynkowych działających w charakterze pełnomocników lub w drodze porozumień dwustronnych. Każde takie przekazanie może być wynikiem projektu lub programu ograniczania emisji gazów cieplarnianych prowadzonego w sprzedającym państwie członkowskim i finansowanego przez otrzymujące państwo członkowskie. Ponadto państwa członkowskie powinny mieć możliwość zachęcania do ustanawiania partnerstw publiczno-prywatnych w odniesieniu do projektów na podstawie art. 24a ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE.
(21) Powinna zostać utworzona jednorazowa elastyczność w celu ułatwienia osiągnięcia celów przez państwa członkowskie, których krajowe cele redukcji znajdują się znacznie powyżej zarówno średniej unijnej, jak i ich potencjału opłacalnej redukcji, a także przez państwa członkowskie, które w 2013 r. nie przydzieliły żadnych bezpłatnych uprawnień w ramach EU ETS instalacjom przemysłowym. Aby zachować cel rezerwy stabilności rynkowej ustanowionej decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/1814 12 , jakim jest przeciwdziałanie strukturalnej nierównowadze pomiędzy popytem a podażą w EU ETS, uprawnienia w ramach EU ETS uwzględnione do celów jednorazowej elastyczności powinny być uznawane za uprawnienia w ramach EU ETS znajdujące się w obiegu przy określaniu łącznej liczby uprawnień w ramach EU ETS znajdujących w obiegu w danym roku. Komisja w swoim pierwszym przeglądzie na podstawie tej decyzji powinna rozważyć, czy należy zachować sposób traktowania tego rodzaju uprawnień jako uprawnień w ramach EU ETS znajdujących się w obiegu.
(22) W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/841 13 ustanowiono zasady rozliczania emisji i pochłaniania gazów cieplarnianych związanych z użytkowaniem gruntów, zmianą użytkowania gruntów i leśnictwem (LULUCF). Działania objęte zakresem tego rozporządzenia nie powinny być objęte zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia. Mimo że na wynikający z niniejszego rozporządzenia efekt środowiskowy w zakresie poziomu uzyskanych redukcji emisji gazów cieplarnianych wpływa uwzględnienie ilości do poziomu sumy całkowitego pochłaniania netto i całkowitych emisji netto z gruntów zalesionych, gruntów wylesionych, zarządzanych gruntów uprawnych, zarządzanych gruntów trawiastych oraz, pod pewnymi warunkami, zarządzanych gruntów leśnych, jak również w przypadku gdy jest to obowiązkowe na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/841, zarządzanych terenów podmokłych, zgodnie z definicjami w tym rozporządzeniu, jako dodatkową możliwość pozwalającą w razie potrzeby państwom członkowskim wypełnić ich zobowiązania należy wprowadzić w niniejszym rozporządzeniu elastyczność LULUCF w odniesieniu do maksymalnej ilości 280 mln ton ekwiwalentu CO2 takiego pochłaniania podzielonej między państwa członkowskie. Ta całkowita wielkość i jej rozdział między państwa członkowskie powinny uwzględniać niższy potencjał sektora rolnego i użytkowania gruntów w zakresie ograniczania emisji oraz odpowiedni wkład tego sektora w ograniczanie emisji gazów cieplarnianych i w ich sekwestrację. Ponadto dobrowolne usunięcia rocznych limitów emisji na podstawie niniejszego rozporządzenia powinny umożliwić uwzględnienie takich ilości przy ocenianiu państw członkowskich pod względem zgodności z wymogami wynikającymi z rozporządzenia (UE) 2018/841.
(23) W dniu 30 listopada 2016 r. Komisja przedstawiła Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie zarządzania unią energetyczną (zwany dalej "wnioskiem w sprawie zarządzania") wymagający od państw członkowskich sporządzenia zintegrowanych krajowych planów w zakresie energii i klimatu w kontekście strategicznego planowania polityki energetyczno-klimatycznej w odniesieniu do wszystkich pięciu kluczowych wymiarów unii energetycznej. Zgodnie z wnioskiem w sprawie zarządzania krajowe plany obejmujące okres od 2021 r. do 2030 r. mają odgrywać jedną z głównych ról w planowaniu przez państwa członkowskie ich zgodności z niniejszym rozporządzeniem i rozporządzeniem (UE) 2018/841. W tym celu państwa członkowskie mają określać polityki i środki służące wypełnieniu obowiązków na podstawie niniejszego rozporządzenia i rozporządzenia (UE) 2018/841 w perspektywie długoterminowego celu polegającego na osiągnięciu równowagi między emisjami gazów cieplarnianych i pochłanianiem zgodnie z Porozumieniem paryskim. Plany te mają także zawierać ocenę wpływu planowanych polityk i środków na realizację celów. Zgodnie z wnioskiem w sprawie zarządzania Komisja powinna mieć możliwość wskazania w swoich zaleceniach dotyczących projektów planów krajowych adekwatności poziomu ambicji oraz późniejszego wdrażania polityk i środków. Przy sporządzaniu tych planów należy uwzględnić ewentualne wykorzystanie elastyczności dotyczącej LULUCF, aby osiągnąć zgodność z niniejszym rozporządzeniem.
(24) Europejska Agencja Środowiska ma na celu wspieranie zrównoważonego rozwoju oraz udzielanie pomocy w osiąganiu znacznej i wymiernej poprawy stanu środowiska poprzez dostarczanie decydentom, instytucjom publicznym i społeczeństwu aktualnych, ukierunkowanych, istotnych i wiarygodnych informacji. Europejska Agencja Środowiska powinna wspomagać Komisję w stosownych przypadkach zgodnie z rocznym programem pracy Agencji.
(25) Wszelkim zmianom zakresu określonym w art. 11, 24, 24a i 27 dyrektywy 2003/87/WE powinny towarzyszyć odpowiadające im dostosowania maksymalnych wielkości emisji gazów cieplarnianych objętych niniejszym rozporządzeniem. W związku z tym, w przypadku gdy państwa członkowskie włączają do swoich zobowiązań na podstawie niniejszego rozporządzenia dodatkowe emisje gazów cieplarnianych z instalacji, które wcześniej były objęte zakresem dyrektywy 2003/87/WE, państwa te powinny wprowadzić dodatkowe polityki i środki w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem w celu redukcji tych emisji gazów cieplarnianych.
(26) W uznaniu uprzednich wysiłków czynionych od 2013 r. przez te państwa członkowskie, których PKB na mieszkańca wynosił poniżej średniej unijnej w 2013 r., należy ustanowić ograniczoną rezerwę bezpieczeństwa o specjalnym przeznaczeniu odpowiadającą do 105 mln ton ekwiwalentu CO2 przy utrzymaniu integralności środowiskowej niniejszego rozporządzenia, a także zachęt dla państw członkowskich do działań wykraczających poza minimalne wkłady na podstawie niniejszego rozporządzenia. Z rezerwy bezpieczeństwa powinny korzystać państwa członkowskie, których PKB na mieszkańca był poniżej średniej unijnej w 2013 r. i których emisje gazów cieplarnianych pozostają poniżej ich średnich rocznych limitów emisji w okresie od 2013 r. do 2020 r. oraz które mają trudności z osiągnięciem swojego celu w zakresie emisji gazów cieplarnianych na 2030 r., mimo wykorzystywania innych elastyczności przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu. Rezerwa bezpieczeństwa tej wielkości pokryłaby znaczną część planowanego łącznego deficytu kwalifikujących się państw członkowskich w okresie od 2021 r. do 2030 r., bez dodatkowych polityk, przy jednoczesnym utrzymaniu zachęt do dodatkowych działań. Rezerwa bezpieczeństwa powinna być dostępna dla tych państw członkowskich w 2032 r. pod pewnymi warunkami i jeżeli jej wykorzystanie nie zagrozi osiągnięciu celu Unii polegającego na redukcji emisji gazów cieplarnianych o 30 % w 2030 r. w sektorach objętych niniejszym rozporządzeniem.
(27) Aby odzwierciedlić rozwój sytuacji w ramach rozporządzenia (UE) 2018/841, jak również zapewnić właściwe rozliczanie na podstawie niniejszego rozporządzenia, Komisji należy zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej przekazać uprawnienia do przyjmowania aktów dotyczących umożliwienia wykorzystania kategorii rozliczania gruntów obejmujących zarządzane grunty leśne i zarządzane tereny podmokłe w ramach elastyczności LULUCF oraz w odniesieniu do rozliczania transakcji na podstawie niniejszego rozporządzenia, w tym wykorzystywania elastyczności, dokonywania ocen zgodności oraz prawidłowego funkcjonowania rezerwy bezpieczeństwa, za pośrednictwem rejestru ustanowionego na podstawie art. 10 rozporządzenia (UE) nr 525/2013 (zwanego dalej "rejestrem Unii"). Informacje dotyczące rozliczania na podstawie niniejszego rozporządzenia powinny być dostępne publicznie. Niezbędne przepisy dotyczące rozliczania transakcji należy zebrać w jednym instrumencie łączącym przepisy dotyczące rozliczania na podstawie rozporządzenia (UE) nr 525/2013, rozporządzenia (UE) 2018/841, niniejszego rozporządzenia oraz dyrektywy 2003/87/WE. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami ustanowionymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 14 . W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(28) Niniejsze rozporządzenie należy poddać przeglądowi w 2024 r., a następnie co pięć lat, aby ocenić jego ogólne funkcjonowanie, w szczególności w odniesieniu do potrzeby zwiększonej rygorystyczności unijnych polityk i środków. W przeglądzie należy wziąć pod uwagę, między innymi, zmiany okoliczności krajowych i wykorzystać wyniki Dialogu wspomagającego prowadzonego w ramach UNFCCC w 2018 r. (zwanego dalej "dialogiem Talanoa") i globalnego przeglądu prowadzonego na mocy Porozumienia paryskiego. W ramach tego przeglądu należy także przeanalizować równowagę między podażą rocznych limitów emisji a popytem na nie, tak aby zapewnić adekwatność obowiązków ustanowionych niniejszym rozporządzeniem. Ponadto w ramach swoich regularnych sprawozdań na podstawie rozporządzenia (UE) nr 525/2013 Komisja powinna do dnia 31 października 2019 r. ocenić również wynik dialogu Talanoa. Przegląd dotyczący okresu po 2030 r. powinien być zgodny z długoterminowymi celami i zobowiązaniami przedstawionymi w ramach Porozumienia paryskiego i w tym celu powinien odzwierciedlać zwiększanie wysiłków z upływem czasu.
(29) Aby zapewnić skuteczną, przejrzystą i opłacalną sprawozdawczość i weryfikację emisji gazów cieplarnianych i innych informacji niezbędnych do oceny postępów państw członkowskich w zakresie rocznych limitów emisji, wymogi dotyczące corocznej sprawozdawczości i oceny na podstawie niniejszego rozporządzenia powinny być zintegrowane z odpowiednimi artykułami rozporządzenia (UE) nr 525/2013. Rozporządzenie to powinno również zapewniać, aby postępy państw członkowskich w redukowaniu emisji gazów cieplarnianych były nadal corocznie poddawane ocenie z uwzględnieniem postępów w realizacji unijnych polityk i środków oraz informacji uzyskanych od państw członkowskich. Co dwa lata ocena powinna obejmować przewidywane postępy w realizacji celów redukcyjnych Unii oraz w wypełnianiu przez państwa członkowskie ich zobowiązań. Stosowanie odliczeń powinno jednak być rozważane wyłącznie w odstępach pięcioletnich, tak aby można było uwzględnić potencjalny wkład gruntów zalesionych, gruntów wylesionych, zarządzanych gruntów uprawnych i zarządzanych gruntów trawiastych, na podstawie rozporządzenia (UE) 2018/841. Pozostaje to bez uszczerbku dla obowiązku Komisji polegającego na zapewnieniu wypełniania przez państwa członkowskie obowiązków wynikających z niniejszego rozporządzenia lub dla uprawnień Komisji do wszczęcia w tym celu postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego.
(30) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 525/2013.
(31) Ponieważ cele niniejszego rozporządzenia, w szczególności ustanowienie obowiązków państw członkowskich w odniesieniu do ich minimalnych wkładów w okresie od 2021 r. do 2030 r. w realizację unijnego celu polegającego na redukcji emisji gazów cieplarnianych oraz przyczynieniu się do osiągnięcia celów Porozumienia paryskiego, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest natomiast ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(32) Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla bardziej rygorystycznych celów krajowych,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
