Rozporządzenie 2017/2401 zmieniające rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2017/2401

z dnia 12 grudnia 2017 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego ¹ ,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ² ,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ³ ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Sekurytyzacje stanowią ważny element składowy dobrze funkcjonujących rynków finansowych w zakresie, w jakim przyczyniają się one do dywersyfikacji źródeł finansowania oraz dywersyfikacji ryzyka instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych (zwanych dalej "instytucjami") oraz do uwolnienia kapitału regulacyjnego, który można następnie realokować na wspieranie dalszej działalności kredytowej, w szczególności finansowania gospodarki realnej. Ponadto sekurytyzacje zapewniają instytucjom i innych uczestnikom rynku dodatkowe możliwości inwestycyjne, umożliwiając w ten sposób dywersyfikację portfela oraz ułatwiając przepływ finansowania do przedsiębiorstw i osób fizycznych zarówno w państwach członkowskich, jak i w wymiarze transgranicznym w całej Unii. Korzyści te należy jednak zestawić z ich potencjalnymi kosztami i ryzykami, w tym również z ich wpływem na stabilność finansową. W pierwszej fazie kryzysu finansowego, który rozpoczął się latem 2007 r., okazało się, że wynikiem niewłaściwych praktyk na rynkach sekurytyzacyjnych były znaczące zagrożenia dla integralności systemu finansowego, zwłaszcza z powodu nadmiernego lewarowania, nieprzejrzystych i złożonych struktur, które skomplikowały ustalanie cen, mechanicznego polegania na zewnętrznych ratingach lub rozbieżności interesów inwestorów i jednostek inicjujących ("ryzyka agencyjne").

(2) W ostatnich latach wielkość emisji sekurytyzacyjnych w Unii pozostaje poniżej poziomu szczytowego sprzed kryzysu z wielu powodów, obejmujących uprzedzenia ogólnie kojarzone z takimi transakcjami. Aby zapobiec ponownemu wystąpieniu zbiegu okoliczności, który wywołał kryzys finansowy, odbudowa rynków sekurytyzacji powinna opierać się na rzetelnych i ostrożnych praktykach rynkowych. W tym celu rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 ⁴  określa zasadnicze elementy ogólnych ram sekurytyzacji wraz z kryteriami określania prostych, przejrzystych i standardowych (zwanych dalej "STS") sekurytyzacji oraz system nadzoru w celu monitorowania prawidłowego stosowania tych kryteriów przez jednostki inicjujące, jednostki sponsorujące, emitentów oraz inwestorów instytucjonalnych. Ponadto rozporządzenie to przewiduje zestaw wspólnych wymogów dotyczących zatrzymania ryzyka, należytej staranności i ujawniania informacji, odnoszących się do wszystkich sektorów usług finansowych.

(3) Zgodnie z celami rozporządzenia (UE) 2017/2402 należy zmienić wymogi dotyczące kapitału regulacyjnego określone w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 ⁵  dla instytucji inicjujących, sponsorujących lub inwestujących w sekurytyzacje, aby wymogi te odpowiednio odzwierciedlały szczególne cechy sekurytyzacji STS, gdy takie sekurytyzacje spełniają również dodatkowe wymogi określone w niniejszym rozporządzeniu, oraz aby rozwiązywały problem niedoskonałości, które uwidoczniły się podczas kryzysu finansowego, a mianowicie mechanicznego polegania na zewnętrznych ratingach, zbyt niskich wag ryzyka dla transz sekurytyzacji o wysokim ratingu, jak również zbyt dużych wag ryzyka dla transz o niskim ratingu, oraz niedostatecznej wrażliwości na ryzyko. W dniu 11 grudnia 2014 r. Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (zwany dalej "Komitetem Bazylejskim") opublikował "zmiany do ram sekurytyzacji" (zwane dalej "zmienionymi regulacjami bazylejskimi"), wprowadzające różne zmiany w standardach dotyczących kapitału regulacyjnego na potrzeby sekurytyzacji, aby rozwiązać konkretnie problem tych niedoskonałości. W dniu 11 lipca 2016 r. Komitet Bazylejski opublikował zaktualizowany standard traktowania ekspozycji sekurytyzacyjnych w kapitale regulacyjnym, który obejmuje traktowanie w kapitale regulacyjnym "prostych, przejrzystych i porównywalnych" sekurytyzacji. Standard ten wprowadza zmiany do zmienionych regulacji bazylejskich. Zmiany do rozporządzenia (UE) nr 575/2013 powinny uwzględniać postanowienia zmienionych regulacji bazylejskich, ze zmianami.

(4) Wymogi kapitałowe dotyczące pozycji sekurytyzacyjnych w ramach rozporządzenia (UE) nr 575/2013 powinny podlegać takim samym metodom obliczeń dla wszystkich instytucji. W pierwszej kolejności oraz w celu wyeliminowania wszelkich form mechanicznego polegania na zewnętrznych ratingach instytucja powinna wykorzystać swoje własne obliczenia wymogów dotyczących kapitału regulacyjnego w przypadku, gdy instytucja ta posiada pozwolenie na stosowanie metody wewnętrznych ratingów ("metoda IRB") w odniesieniu do ekspozycji tego samego rodzaju, jak te stanowiące podstawę sekurytyzacji, oraz jest w stanie obliczyć wymogi dotyczące kapitału regulacyjnego w odniesieniu do ekspozycji bazowych, jak gdyby ekspozycje te nie zostały poddane sekurytyzacji ("K_IRB"), w każdym przypadku z zastrzeżeniem pewnych z góry określonych danych wejściowych (sekurytyzacja metody IRB - "SEC-IRBA"). Standardowa metoda sekurytyzacji ("metoda SEC-SA") powinna z kolei być dostępna dla instytucji, które nie mają możliwości stosowania metody SEC-IRBA w odniesieniu do swoich pozycji w danej sekurytyzacji. Metoda SEC-SA powinna być oparta na wzorze wykorzystującym, jako dane wstępne, wymogi kapitałowe, które byłyby obliczane według metody standardowej w odniesieniu do ryzyka kredytowego związanego z ekspozycjami bazowymi, jak gdyby ekspozycje te nie zostały poddane sekurytyzacji ("K_SA"). Jeżeli dwie pierwsze metody nie są dostępne, instytucje powinny mieć możliwość zastosowania metody sekurytyzacji opartej na zewnętrznych ratingach ("metoda SEC-ERBA"). W ramach metody SEC-ERBA wymogi kapitałowe powinny być przypisane do transz sekurytyzacji na podstawie ich ratingu zewnętrznego. Jednakże instytucje powinny zawsze stosować metodę SEC-ERBA w sytuacjach awaryjnych, gdy metoda SEC-IRBA nie jest dostępna dla transz sekurytyzacji STS o niskim ratingu oraz dla niektórych transz sekurytyzacji STS o średnim ratingu, określonych za pomocą odpowiednich parametrów. W odniesieniu do sekurytyzacji niebędących sekurytyzacjami STS należy dodatkowo ograniczyć stosowanie metody SEC-SA po metodzie SEC-IRBA. Ponadto właściwe organy powinny mieć możliwość zakazania stosowania metody SEC-SA, gdy metoda ta nie jest w stanie adekwatnie zapanować nad ryzykami, jakie sekurytyzacja stwarza dla wypłacalności instytucji lub dla stabilności finansowej. Po zgłoszeniu właściwemu organowi, instytucjom należy zezwolić na stosowanie metody SEC-ERBA w odniesieniu do wszystkich posiadanych przez nie sekurytyzacji mających rating, gdy instytucje te nie mogą stosować metody SEC-IRBA.

(5) Ryzyko agencyjne oraz ryzyko modelu są bardziej rozpowszechnione w odniesieniu do sekurytyzacji niż w przypadku innych aktywów finansowych i prowadzą do pewnego stopnia niepewności przy obliczaniu wymogów kapitałowych na potrzeby sekurytyzacji, nawet po uwzględnieniu wszystkich odpowiednich czynników ryzyka. W celu właściwego uwzględnienia tych ryzyk należy zmienić rozporządzenie (UE) nr 575/2013, tak aby przewidziany był minimalny dolny limit wagi ryzyka na poziomie 15 % dla wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych. Resekurytyzacje cechują się jednak większą złożonością i ryzykownością, w związku z czym tylko niektóre formy resekurytyzacji są dozwolone na mocy rozporządzenia (UE) 2017/2402. Ponadto pozycje resekurytyzacyjne powinny podlegać ostrożniejszemu obliczaniu kapitału regulacyjnego oraz powinny być objęte dolnym limitem wagi ryzyka na poziomie 100 %.

(6) Instytucje nie powinny być zobowiązane do stosowania wyższej wagi ryzyka w odniesieniu do pozycji uprzywilejowanej niż ta, która miałaby zastosowanie, gdyby bezpośrednio zachowała ekspozycje bazowe, odzwierciedlając w ten sposób korzyść wsparcia jakości kredytowej, które pozycje uprzywilejowane uzyskują dzięki transzom o niższym stopniu uprzywilejowania w strukturze sekurytyzacji. Rozporządzenie (UE) nr 575/2013 powinno zatem przewidywać metodę pełnego przeglądu, zgodnie z którą uprzywilejowanej pozycji sekurytyzacyjnej należy przypisać maksymalną wagę ryzyka równą średniej wadze ryzyka ważonej ekspozycją mającej zastosowanie do ekspozycji bazowych, a metoda taka powinna być dostępna niezależnie od tego, czy dana pozycja podlega ocenie ratingowej oraz niezależnie od metody zastosowanej do puli bazowej (metody standardowej lub metody IRB), z zastrzeżeniem określonych warunków.

(7) Ogólny limit górny w postaci maksymalnych kwot ekspozycji ważonych ryzykiem jest dostępny zgodnie z obowiązującymi ramami dla instytucji, które mogą obliczać wymogi kapitałowe z tytułu ekspozycji bazowych zgodnie z metodą IRB, jak gdyby te ekspozycje nie zostały poddane sekurytyzacji (K_IRB). W zakresie, w jakim proces sekurytyzacji zmniejsza ryzyko związane z ekspozycjami bazowymi, ten górny limit powinien być dostępny dla wszystkich instytucji inicjujących i instytucji sponsorujących, bez względu na metodę wykorzystywaną do obliczania wymogów dotyczących kapitału regulacyjnego na potrzeby pozycji sekurytyzacyjnych.

(8) Jak zauważył Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego)(EUNB), ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 ⁶ , w swoim sprawozdaniu z lipca 2015 r. na temat kwalifikujących się sekurytyzacji, z dowodów empirycznych dotyczących niewykonania zobowiązań oraz strat wynika, że sekurytyzacje STS wykazywały podczas kryzysu finansowego lepsze wyniki niż inne sekurytyzacje, odzwierciedlając stosowanie prostych i przejrzystych struktur oraz solidnych praktyk dotyczących realizacji w przypadku sekurytyzacji STS cechujących się mniejszymi ryzykami kredytowymi i operacyjnymi oraz mniejszymi ryzykami agencyjnymi. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) nr 575/2013, aby przewidzieć kalibrację sekurytyzacji STS odpowiednio uwzględniającą ryzyko, pod warunkiem że sekurytyzacje te spełniają również dodatkowe wymogi w zakresie minimalizowania ryzyka, w sposób zalecany przez EUNB w tym sprawozdaniu, obejmujący w szczególności niższy dolny limit wagi ryzyka na poziomie 10 % w odniesieniu do pozycji uprzywilejowanych.

(9) Niższe wymogi kapitałowe mające zastosowanie do sekurytyzacji STS należy ograniczyć do sekurytyzacji, w których prawo własności ekspozycji bazowych zostaje przeniesione na rzecz jednostki specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji lub SSPE ("sekurytyzacje tradycyjne"). Instytucjom zachowującym pozycje uprzywilejowane w sekurytyzacjach syntetycznych zabezpieczonych bazową pulą kredytów dla małych i średnich przedsiębiorstw ("MŚP") należy jednak również zezwolić na stosowanie w odniesieniu do tych pozycji niższych wymogów kapitałowych dostępnych dla sekurytyzacji STS w przypadku gdy transakcje te uznaje się za transakcje wysokiej jakości według określonych rygorystycznych kryteriów, w tym dotyczących kwalifikowalnych inwestorów. W szczególności taki podzestaw sekurytyzacji syntetycznych powinien korzystać z gwarancji lub kontrgwarancji ze strony rządu centralnego lub banku centralnego państwa członkowskiego lub podmiotu finansowania preferencyjnego albo inwestora instytucjonalnego, pod warunkiem że gwarancja lub kontrgwarancja udzielona przez tego ostatniego jest w pełni zabezpieczona środkami pieniężnymi zdeponowanymi w instytucjach inicjujących. Preferencyjne traktowanie kapitału regulacyjnego w odniesieniu do sekurytyzacji STS, które byłoby dostępne dla tych transakcji na mocy rozporządzenia (UE) nr 575/2013, pozostaje bez uszczerbku dla zgodności z unijnymi ramami dotyczącymi pomocy państwa określonymi w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE ⁷ .

(10) W celu zharmonizowania praktyk nadzorczych w całej Unii, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), po uwzględnieniu sprawozdania EUNB, w odniesieniu do dalszego określenia warunków przeniesienia ryzyka kredytowego na osoby trzecie, pojęcia proporcjonalnego przeniesienia ryzyka kredytowego na osoby trzecie oraz wymogów oceny przeniesienia ryzyka kredytowego przez właściwe organy, zarówno w odniesieniu do sekurytyzacji tradycyjnej, jak i sekurytyzacji syntetycznej. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te były prowadzone zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa ⁸ . W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(11) Standardy techniczne w zakresie usług finansowych powinny zapewniać należytą ochronę inwestorów i konsumentów w całej Unii. Skuteczne i właściwe byłoby powierzenie EUNB, jako organowi dysponującemu wysokim poziomem wiedzy specjalistycznej, opracowanie projektów regulacyjnych standardów technicznych, które nie wymagają podejmowania decyzji politycznych, w celu przedłożenia Komisji.

(12) Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania opracowanych przez EUNB regulacyjnych standardów technicznych w odniesieniu do tego, co stanowi odpowiednio ostrożną metodę mierzenia kwoty niewykorzystanej części linii zaliczek gotówkowych w związku z obliczaniem wartości ekspozycji sekurytyzacji oraz w odniesieniu do doprecyzowania warunków pozwalających instytucjom na obliczenie K_IRB dla puli ekspozycji bazowych sekurytyzacji tak jak w przypadku nabytych wierzytelności. Komisja powinna przyjmować te projekty regulacyjnych standardów technicznych w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.

(13) Do pozostałych wymogów dotyczących kapitału regulacyjnego na potrzeby sekurytyzacji określonych w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 należy wprowadzić jedynie powiązane zmiany w zakresie niezbędnym, aby odzwierciedlić nową hierarchię metod oraz przepisy szczególne dotyczące sekurytyzacji STS. W szczególności przepisy dotyczące uznania przeniesienia istotnej części ryzyka oraz wymogi w zakresie zewnętrznych ocen kredytowych powinny nadal być stosowane w zasadniczo identyczny sposób jak obecnie. Jednakże część piątą rozporządzenia (UE) nr 575/2013 należy uchylić w całości, z wyjątkiem wymogu posiadania dodatkowych wag ryzyka, który powinien być nakładany na instytucje, u których stwierdzono naruszenie przepisów rozdziału 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

(14) Właściwe jest, aby zmiany rozporządzenia (UE) nr 575/2013 przewidziane w niniejszym rozporządzeniu miały zastosowanie do wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych posiadanych przez instytucję. Jednakże w celu złagodzenia w jak największym stopniu kosztów przejściowych oraz umożliwienia płynnego przejścia do nowych ram, instytucje powinny nadal stosować, do dnia 31 grudnia 2019 r., poprzednie ramy, a mianowicie odnośne przepisy rozporządzenia (UE) nr 575/2013, które miały zastosowanie przed dniem rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, do wszystkich nierozliczonych pozycji sekurytyzacyjnych posiadanych przez nie w dniu rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

Zmiana rozporządzenia (UE) nr 575/2013

W rozporządzeniu (UE) nr 575/2013 wprowadza się następujące zmiany:

1) w art. 4 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

a) pkt 13 i 14 otrzymują brzmienie:

"(13) »jednostka inicjująca« oznacza jednostkę inicjującą zdefiniowaną w art. 2 pkt 3 rozporządzenia (UE) 2017/2402 ^* ;

(14) »jednostka sponsorująca« oznacza jednostkę sponsorującą zdefiniowaną w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

b) dodaje się punkt w brzmieniu:

"(14a) »pierwotny kredytodawca« oznacza pierwotnego kredytodawcę zdefiniowanego w art. 2 pkt 20 rozporządzenia (UE) 2017/2402;";

c) pkt 61, 62 i 63 otrzymują brzmienie:

"(61) »sekurytyzacja« oznacza sekurytyzację zdefiniowaną w art. 2 pkt 1 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(62) »pozycja sekurytyzacyjna« oznacza pozycję sekurytyzacyjną zdefiniowaną w art. 2 pkt 19 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(63) »resekurytyzacja« oznacza resekurytyzację zdefiniowaną w art. 2 pkt 4 rozporządzenia (UE) 2017/2402;";

d) pkt 66 i 67 otrzymują brzmienie:

"(66) »jednostka specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji« lub »SSPE« oznacza jednostkę specjalnego przeznaczenia do celów sekurytyzacji lub SSPE zdefiniowaną w art. 2 pkt 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(67) »transza« oznacza transzę zdefiniowaną w art. 2 pkt 6 rozporządzenia (UE) 2017/2402;";

e) dodaje się punkt w brzmieniu:

"(129) »jednostka obsługująca« oznacza jednostkę obsługującą zdefiniowaną w art. 2 pkt 13 rozporządzenia (UE) 2017/2402.";

2) art. 36 ust. 1 lit. k) ppkt (ii) otrzymuje brzmienie:

"(ii) pozycji sekurytyzacyjnych, zgodnie z art. 244 ust. 1 lit. b), art. 245 ust. 1 lit. b) i art. 253;";

3) art. 109 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 109

Traktowanie pozycji sekurytyzacyjnych

Instytucje obliczają kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji posiadanej w ramach sekurytyzacji zgodnie z rozdziałem 5.";

4) art. 134 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

"6. W przypadku gdy instytucja zapewnia ochronę kredytową obejmującą wiele ekspozycji i gdy według warunków tej ochrony n-te niewykonanie zobowiązania dotyczące ekspozycji uruchamia płatność, a to zdarzenie kredytowe oznacza rozwiązanie umowy, wagi ryzyka ekspozycji z tego koszyka zostaną zagregowane, wyłączywszy n-1 ekspozycji, do maksymalnej wartości 1 250 % i pomnożone przez kwotę nominalną ochrony zapewnionej przez kredytowy instrument pochodny w celu uzyskania kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem. N-1 ekspozycji, które należy wyłączyć z agregacji, określa się, przyjmując, że obejmują one takie ekspozycje, z których każdą cechuje niższa kwota ekspozycji ważonej ryzykiem niż kwota ekspozycji ważonej ryzykiem którejkolwiek z ekspozycji objętych agregacją.";

5) w art. 142 ust. 1 skreśla się pkt 8;

6) art. 153 ust. 7 i 8 otrzymują brzmienie:

"7. W przypadku nabytych wierzytelności korporacyjnych podlegające odliczeniu rabaty cenowe przy zakupie, zabezpieczenia lub gwarancje częściowe stanowiące ochronę pierwszej straty z tytułu niewykonania zobowiązania, straty spowodowanej rozmyciem udziałów lub z tytułu obu tych rodzajów strat, mogą być przez nabywcę wierzytelności lub przez beneficjenta zabezpieczenia lub gwarancji częściowej traktowane jak ochrona pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3. Sprzedawca, który oferuje podlegający odliczeniu rabat cenowy przy zakupie, oraz dostawca zabezpieczenia lub gwarancji częściowych traktują je jako ekspozycję z tytułu pozycji pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3.

8. W przypadku gdy instytucja zapewnia ochronę kredytową obejmującą wiele ekspozycji i gdy według warunków tej ochrony n-te niewykonanie zobowiązania dotyczące ekspozycji uruchamia płatność, a to zdarzenie kredytowe oznacza rozwiązanie umowy, wagi ryzyka ekspozycji z tego koszyka zostaną zagregowane, wyłączywszy n-1 ekspozycji w przypadku gdy kwota oczekiwanych strat pomnożona przez 12,5 oraz kwota ekspozycji ważonych ryzykiem nie przekracza nominalnej kwoty ochrony z tytułu kredytowego instrumentu pochodnego pomnożonej przez 12,5. N-1 ekspozycji, które należy wyłączyć z agregacji, określa się, przyjmując, że obejmują one takie ekspozycje, z których każdą cechuje niższa kwota ekspozycji ważonej ryzykiem niż kwota ekspozycji ważonej ryzykiem którejkolwiek z ekspozycji objętych agregacją. Wagę ryzyka równą 1 250 % stosuje się do pozycji z koszyka, dla których instytucja nie potrafi określić wagi ryzyka według metody IRB.";

7) art. 154 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

"6. W przypadku nabytych wierzytelności detalicznych podlegające odliczeniu rabaty cenowe przy zakupie, zabezpieczenia lub gwarancje częściowe stanowiące ochronę pierwszej straty z tytułu niewykonania zobowiązania, straty spowodowanej rozmyciem udziałów lub z tytułu obu tych rodzajów strat, mogą być przez nabywcę wierzytelności lub przez beneficjenta zabezpieczenia lub gwarancji częściowej traktowane jak ochrona pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3. Sprzedawca, który oferuje podlegający odliczeniu rabat cenowy przy zakupie, oraz dostawca zabezpieczenia lub gwarancji częściowej traktują je jako ekspozycję z tytułu pozycji pierwszej straty zgodnie z rozdziałem 5 sekcja 3 podsekcje 2 i 3.";

8) art. 197 ust. 1 lit. h) otrzymuje brzmienie:

"h) pozycje sekurytyzacyjne, które nie są pozycjami resekurytyzacyjnymi i które podlegają wadze ryzyka równej 100 % lub niższej zgodnie z art. 261-264.";

9) w części trzeciej tytuł II rozdział 5 otrzymuje brzmienie:

"ROZDZIAŁ 5

Sekurytyzacja

Sekcja 1

Definicje I kryteria dla prostych, przejrzystych I standardowych sekurytyzacji

Artykuł 242

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału stosuje się następujące definicje:

(1) »opcja odkupu końcowego« oznacza zawartą w umowie opcję, która uprawnia jednostkę inicjującą do kupna pozycji sekurytyzacyjnych, zanim wszystkie ekspozycje sekurytyzowane zostaną spłacone, poprzez wykup pozostałych w puli ekspozycji bazowych w przypadku tradycyjnej sekurytyzacji albo poprzez zakończenie ochrony kredytowej w przypadku sekurytyzacji syntetycznej, w obu przypadkach gdy kwota nierozliczonych ekspozycji bazowych spada do pewnego wcześniej określonego poziomu lub poniżej tego poziomu;

(2) »wydzielona należność odsetkowa wspierająca jakość kredytową« oznacza składnik aktywów bilansowych reprezentujący wycenę przepływów środków pieniężnych związanych z przyszłymi przychodami z tytułu marż i stanowi podporządkowaną transzę w ramach sekurytyzacji;

(3) »instrument wsparcia płynności« oznacza instrument wsparcia płynności zdefiniowany w art. 2 pkt 14 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(4) »pozycja bez ratingu« oznacza pozycję sekurytyzacyjną, która nie posiada uznanej oceny kredytowej zgodnie z sekcją 4;

(5) »pozycja z ratingiem« oznacza pozycję sekurytyzacyjną, która posiada uznaną ocenę kredytową zgodnie z sekcją 4;

(6) »uprzywilejowana pozycja sekurytyzacyjna« oznacza pozycję wspartą lub zabezpieczoną pierwszym wezwaniem do spłaty wszystkich ekspozycji bazowych, bez uwzględnienia dla tych celów kwot należnych z tytułu kontraktów na stopę procentową lub pochodnych instrumentów walutowych, opłat lub innych podobnych płatności oraz niezależnie od jakichkolwiek różnic w terminach zapadalności w odniesieniu do jednej lub większej liczby innych transz uprzywilejowanych, z którymi dana pozycja dzieli straty na zasadzie proporcjonalnej;

(7) »pula IRB« oznacza pulę ekspozycji bazowych takiego rodzaju, w odniesieniu do którego instytucja posiada zezwolenie na stosowanie metody IRB i jest w stanie obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z rozdziałem 3 w odniesieniu do wszystkich tych ekspozycji;

(8) »pula mieszana« oznacza pulę ekspozycji bazowych takiego rodzaju, w odniesieniu do którego instytucja posiada zezwolenie na stosowanie metody IRB i jest w stanie obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z rozdziałem 3 w odniesieniu do niektórych, ale nie wszystkich ekspozycji;

(9) »nadzabezpieczenie« oznacza wszelkie formy wsparcia jakości kredytowej, na mocy których ekspozycjom bazowym przyznawana jest wartość wyższa niż wartość pozycji sekurytyzacyjnych;

(10) »prosta, przejrzysta i standardowa sekurytyzacja« lub »sekurytyzacja STS« oznacza sekurytyzację zdefiniowaną w art. 18 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(11) »program emisji papierów dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami« lub »program ABCP« oznacza program emisji papierów dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami lub program ABCP, zdefiniowane w art. 2 pkt 7 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(12) »transakcja na papierach dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami« lub »transakcja ABCP« oznacza transakcję na papierach dłużnych przedsiębiorstw zabezpieczonych aktywami lub transakcję ABCP, zdefiniowane w art. 2 pkt 8 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(13) »sekurytyzacja tradycyjna« oznacza sekurytyzację tradycyjną zdefiniowaną w art. 2 pkt 9 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(14) »sekurytyzacja syntetyczna« oznacza sekurytyzację syntetyczną zdefiniowaną w art. 2 pkt 10 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(15) »ekspozycja odnawialna« oznacza ekspozycję odnawialną zdefiniowaną w art. 2 pkt 5 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(16) »opcja przedterminowej spłaty należności« oznacza opcję przedterminowej spłaty należności zdefiniowaną w art. 2 pkt 17 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(17) »transza pierwszej straty« oznacza transzę pierwszej straty zdefiniowaną w art. 2 pkt 18 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

(18) »pozycja sekurytyzacyjna typu mezzanine« oznacza pozycję w ramach sekurytyzacji, która jest podporządkowana uprzywilejowanej pozycji sekurytyzacyjnej i bardziej uprzywilejowana niż transza pierwszej straty oraz która podlega wadze ryzyka niższej niż 1 250 % i wyższej niż 25 % zgodnie z sekcją 3 podsekcje 2 i 3;

(19) »podmiot finansowania preferencyjnego« oznacza każdą jednostkę lub podmiot, które zostały ustanowione przez rząd centralny, samorząd regionalny lub lokalny państwa członkowskiego i które udzielają kredytów preferencyjnych lub gwarancji preferencyjnych oraz których głównym celem nie jest osiągnięcie zysku ani maksymalizacja udziału w rynku, ale propagowanie celów tego rządu lub samorządu dotyczących polityki publicznej, pod warunkiem że - z zastrzeżeniem zasad pomocy państwa - ten rząd lub samorząd mają obowiązek ochrony ekonomicznej podstawy danej jednostki lub podmiotu i utrzymania ich rentowności w całym ich okresie życia lub że co najmniej 90 % ich pierwotnego kapitału lub finansowania lub kredytu preferencyjnego, których udzielają, jest bezpośrednio lub pośrednio gwarantowane przez rząd centralny, samorząd regionalny lub lokalny państwa członkowskiego.

Artykuł 243

Kryteria sekurytyzacji STS kwalifikującej się do zróżnicowanego traktowania kapitału

1. Pozycje w programie lub transakcji ABCP, które kwalifikują się jako pozycje sekurytyzacji STS, kwalifikują się do traktowania określonego w art. 260, 262 i 264 w przypadku, gdy spełnione są następujące wymogi:

a) ekspozycje bazowe spełniają - w momencie ich ujęcia w programie ABCP, zgodnie z najlepszą wiedzą jednostki inicjującej lub pierwotnego kredytodawcy - warunki przypisania im, zgodnie z metodą standardową oraz przy uwzględnieniu wszystkich uznanych sposobów ograniczania ryzyka kredytowego, wagi ryzyka równej lub niższej niż 75 % na podstawie indywidualnej ekspozycji w przypadku, gdy ekspozycja jest ekspozycją detaliczną, lub 100 % w przypadku wszystkich innych ekspozycji; oraz

b) łączna wartość ekspozycji z tytułu wszystkich ekspozycji wobec pojedynczego dłużnika na poziomie programu ABCP nie przekracza 2 % łącznej wartości ekspozycji z tytułu wszystkich ekspozycji w ramach programu ABCP w momencie, gdy ekspozycje zostały dodane do programu ABCP. Do celów niniejszego obliczenia pożyczki lub leasingi na rzecz grupy powiązanych klientów - zgodnie z najlepszą wiedzą jednostki sponsorującej - uznaje się za ekspozycje wobec jednego dłużnika.

W przypadku należności z tytułu dostaw i usług akapit pierwszy lit. b) nie ma zastosowania w przypadku, gdy ryzyko kredytowe tych należności jest w pełni zabezpieczone uznaną ochroną kredytową zgodnie z rozdziałem 4, pod warunkiem że w tym przypadku dostawcą ochrony jest instytucja, zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji. Do celów niniejszego akapitu jedynie część należności z tytułu dostaw i usług pozostałą po uwzględnieniu skutku wszelkich rabatów cenowych przy zakupie oraz nadzabezpieczenia stosuje się w celu określenia, czy są one w całości zabezpieczone i czy został osiągnięty limit koncentracji.

W przypadku sekurytyzowanych wartości rezydualnych związanych z leasingiem akapit pierwszy lit. b) nie ma zastosowania w przypadku, gdy wartości te nie są narażone na ryzyko refinansowania lub odsprzedaży w wyniku możliwego do wyegzekwowania na drodze prawnej zobowiązania do odkupienia lub refinansowania ekspozycji po ustalonej wcześniej kwocie przez stronę trzecią kwalifikowalną na mocy art. 201 ust. 1.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego lit. a), w przypadku gdy instytucja stosuje art. 248 ust. 3 lub otrzymała zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z art. 265, waga ryzyka, jaką instytucja ta przypisałaby instrumentowi wsparcia płynności, który całkowicie pokrywa ABCP wyemitowane w ramach programu, jest równa lub niższa niż 100 %.

2. Pozycje w ramach sekurytyzacji innej niż program ABCP lub transakcja ABCP, które kwalifikują się jako pozycje sekurytyzacji STS, kwalifikują się do traktowania określonego w art. 260, 262 i 264 w przypadku, gdy spełnione są następujące wymogi:

a) w momencie włączenia do sekurytyzacji łączna wartość ekspozycji z tytułu wszystkich ekspozycji wobec pojedynczego dłużnika w puli nie przekracza 2 % łącznej wartości nierozliczonych ekspozycji z puli ekspozycji bazowych. Do celów niniejszego wyliczenia pożyczki lub leasingi na rzecz grupy powiązanych klientów uznaje się za ekspozycje wobec jednego dłużnika.

W przypadku sekurytyzowanych wartości rezydualnych związanych z leasingiem akapit pierwszy niniejszej litery nie ma zastosowania w przypadku, gdy wartości te nie są narażone na ryzyko refinansowania lub odsprzedaży w wyniku możliwego do wyegzekwowania na drodze prawnej zobowiązania do odkupienia lub refinansowania ekspozycji po ustalonej wcześniej kwocie przez stronę trzecią kwalifikowalną na mocy art. 201 ust. 1;

b) w momencie włączenia ich do sekurytyzacji ekspozycje bazowe spełniają warunki przypisania im - zgodnie z metodą standardową oraz przy uwzględnieniu wszystkich uznanych sposobów ograniczania ryzyka kredytowego - wagi ryzyka równej lub niższej niż:

(i) 40 % na podstawie średniej ważonej wartością ekspozycji w przypadku portfela, w którym ekspozycjami są kredyty zabezpieczone hipotekami na nieruchomościach mieszkalnych lub w pełni gwarantowane kredyty na nieruchomości mieszkalne, o których mowa w art. 129 ust. 1 lit. e);

(ii) 50 % na podstawie indywidualnej ekspozycji, w przypadku gdy ekspozycja ma charakter pożyczki zabezpieczonej hipoteką na nieruchomości komercyjnej;

(iii) 75 % na podstawie indywidualnej ekspozycji, w przypadku gdy ekspozycja jest ekspozycją detaliczną;

(iv) 100 % w odniesieniu do wszystkich innych ekspozycji, na podstawie indywidualnej ekspozycji;

c) w przypadku gdy zastosowanie ma lit. b) ppkt (i) oraz lit. b) ppkt (ii), kredyty zabezpieczone prawami niższego rzędu względem danego składnika aktywów włącza się do sekurytyzacji jedynie wtedy, gdy wszystkie kredyty zabezpieczone prawami wyższego rzędu względem tego składnika aktywów są również objęte sekurytyzacją;

d) w przypadku gdy zastosowanie ma lit. b) ppkt (i) niniejszego ustępu, do żadnej pożyczki w puli ekspozycji bazowych nie stosuje się wyższego niż 100 % współczynnika pokrycia należności zabezpieczeniem w momencie włączenia do sekurytyzacji, mierzonego zgodnie z art. 129 ust. 1 lit. d) ppkt (i) oraz art. 229 ust. 1.

Sekcja 2

Uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka

Artykuł 244

Sekurytyzacja tradycyjna

1. Instytucja inicjująca sekurytyzację tradycyjną może wyłączyć ekspozycje bazowe ze swoich obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, stosownie do sytuacji, kwot oczekiwanej straty, jeżeli spełniony jest którykolwiek z poniższych warunków:

a) istotna część ryzyka kredytowego związana z ekspozycjami bazowymi została przeniesiona na osoby trzecie;

b) instytucja inicjująca stosuje wagę ryzyka równą 1 250 % wobec wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych, które posiada w ramach sekurytyzacji, lub odejmuje te pozycje sekurytyzacyjne od pozycji kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k).

2. Istotną część ryzyka kredytowego uznaje się za przeniesioną w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) wartość kwot ekspozycji ważonych ryzykiem z tytułu pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine posiadanych przez instytucję inicjującą w ramach sekurytyzacji nie przekracza 50 % wartości kwot ekspozycji ważonych ryzykiem z tytułu wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine w ramach tej sekurytyzacji;

b) instytucja inicjująca nie posiada więcej niż 20 % wartości ekspozycji transzy pierwszej straty w ramach sekurytyzacji, pod warunkiem że spełnione są oba następujące warunki:

(i) jednostka inicjująca może wykazać, że wartość ekspozycji transzy pierwszej straty przekracza uzasadnione szacunki dotyczące oczekiwanej straty na ekspozycjach bazowych o znaczny margines;

(ii) nie ma pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine.

W przypadku gdy możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, które instytucja inicjująca mogłaby uzyskać w wyniku sekurytyzacji zgodnie z lit. a) lub b), nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie, właściwe organy mogą w indywidualnych przypadkach podejmować decyzje o nieuznaniu, że istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona na osoby trzecie.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom inicjującym na uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego w związku z sekurytyzacją, jeżeli instytucja inicjująca wykaże w każdym przypadku, że ograniczenie wymogów w zakresie funduszy własnych, które instytucja inicjująca osiąga poprzez sekurytyzację, jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie. Zezwolenia można udzielić wyłącznie w przypadku, gdy instytucja spełnia oba następujące warunki:

a) instytucja dysponuje odpowiednimi wewnętrznymi zasadami zarządzania ryzykiem i metodami oceny przeniesienia ryzyka kredytowego;

b) instytucja uznała również przeniesienie ryzyka kredytowego na osoby trzecie w każdym przypadku do celów swojego wewnętrznego procesu zarządzania ryzykiem i alokacji kapitału wewnętrznego.

4. Oprócz wymogów określonych w ust. 1, 2 i 3 muszą być również spełnione wszystkie następujące warunki:

a) dokumentacja dotycząca transakcji odzwierciedla istotę ekonomiczną sekurytyzacji;

b) pozycje sekurytyzacyjne nie stanowią zobowiązań płatniczych instytucji inicjującej;

c) ekspozycje bazowe znajdują się poza zasięgiem instytucji inicjującej oraz jej wierzycieli w sposób, który spełnia wymóg określony w art. 20 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

d) instytucja inicjująca nie zachowuje kontroli nad ekspozycjami bazowymi. Uznaje się, że kontrola nad ekspozycjami bazowymi została zachowana w przypadku, gdy jednostka inicjująca ma prawo odkupu od jednostki przejmującej uprzednio przeniesionych ekspozycji w celu realizacji związanych z nimi zysków lub jeżeli w inny sposób wymaga się od jednostki inicjującej ponownego przejęcia przeniesionego ryzyka. Zachowanie przez instytucję inicjującą praw lub obowiązków dotyczących administrowania w odniesieniu do ekspozycji bazowych nie stanowi samo w sobie kontroli nad ekspozycjami;

e) dokumentacja dotycząca sekurytyzacji nie zawiera warunków, które:

(i) nakładają na instytucję inicjującą obowiązek zmiany ekspozycji bazowych w celu poprawy średniej jakości puli; lub

(ii) zwiększają dochód wypłacany posiadaczom pozycji sekurytyzacyjnych lub w inny sposób podnoszą jakość tych pozycji w odpowiedzi na pogorszenie się jakości kredytowej ekspozycji bazowych;

f) w stosownych przypadkach z dokumentacji transakcji jasno wynika, że jednostka inicjująca lub jednostka sponsorująca mogą zakupić lub odkupić pozycje sekurytyzacyjne, lub dokonać restrukturyzacji, odkupu lub zastąpienia ekspozycji bazowych poza swoje zobowiązania umowne, jedynie w przypadku, gdy takie ustalenia zostały dokonane zgodnie z warunkami panującymi na rynku, a strony tych ustaleń działają we własnym interesie jako wolne i niezależne podmioty (na warunkach rynkowych);

g) w przypadku gdy opcja odkupu końcowego jest dostępna, spełnia ona również wszystkie następujące warunki:

(i) opcja może zostać zrealizowana według uznania instytucji inicjującej;

(ii) opcję można zrealizować wyłącznie wtedy, gdy niespłacone pozostaje nie więcej niż 10 % pierwotnej wartości ekspozycji bazowych;

(iii) opcji nie skonstruowano w sposób mający na celu uniknięcie przypisania strat do pozycji wsparcia jakości kredytowej lub innych pozycji posiadanych przez inwestorów w ramach sekurytyzacji ani w jakikolwiek inny sposób mający zapewnić wsparcie jakości kredytowej;

h) instytucja inicjująca otrzymała opinię wykwalifikowanego doradcy prawnego, potwierdzającą, że sekurytyzacja spełnia warunki określone w lit. c) niniejszego ustępu.

5. Właściwe organy informują EUNB o przypadkach, w których zadecydowały, że możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2, oraz o przypadkach, w których postanowiły zastosować ust. 3.

6. EUNB monitoruje zakres praktyk nadzorczych w odniesieniu do uznania przeniesienia istotnej części ryzyka w sekurytyzacji tradycyjnej zgodnie z niniejszym artykułem. EUNB dokonuje w szczególności przeglądu:

a) warunków przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2, 3 i 4;

b) interpretacji "proporcjonalnego przeniesienia ryzyka kredytowego na osoby trzecie" do celów oceny przez właściwe organy przewidzianej w ust. 2 akapit drugi oraz w ust. 3;

c) wymogów dotyczących oceny transakcji sekurytyzacyjnych przez właściwe organy, w odniesieniu do których to transakcji jednostka inicjująca ubiega się o uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2 lub 3.

EUNB przedstawi Komisji swoje ustalenia w formie sprawozdania do dnia 2 stycznia 2021 r. Komisja, po uwzględnieniu sprawozdania EUNB, może przyjąć akt delegowany zgodnie z art. 462 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez doprecyzowanie elementów wymienionych w lit. a), b) i c) niniejszego ustępu.

Artykuł 245

Sekurytyzacja syntetyczna

1. Instytucja inicjująca sekurytyzację syntetyczną może obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwoty oczekiwanej straty, w odniesieniu do ekspozycji bazowych zgodnie z art. 251 i 252, w przypadku gdy spełniony jest którykolwiek z następujących warunków:

a) istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona na osoby trzecie poprzez ochronę kredytową rzeczywistą lub nierzeczywistą;

b) instytucja inicjująca stosuje wagę ryzyka równą 1 250 % wobec wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych, które zachowuje w ramach sekurytyzacji, lub odejmuje te pozycje sekurytyzacyjne od pozycji kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k).

2. Istotną część ryzyka kredytowego uznaje się za przeniesioną w którymkolwiek z następujących przypadków:

a) wartość kwot ekspozycji ważonych ryzykiem z tytułu pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine posiadanych przez instytucję inicjującą w ramach sekurytyzacji nie przekracza 50 % wartości kwot ekspozycji ważonych ryzykiem z tytułu wszystkich pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine w ramach tej sekurytyzacji;

b) instytucja inicjująca nie posiada więcej niż 20 % wartości ekspozycji transzy pierwszej straty w ramach sekurytyzacji, pod warunkiem że spełnione są oba następujące warunki:

(i) jednostka inicjująca może wykazać, że wartość ekspozycji transzy pierwszej straty przekracza uzasadnione szacunki dotyczące oczekiwanej straty na ekspozycjach bazowych o znaczny margines;

(ii) nie ma pozycji sekurytyzacyjnych typu mezzanine.

W przypadku gdy możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, które instytucja inicjująca mogłaby uzyskać w wyniku sekurytyzacji, nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie, właściwe organy mogą w indywidualnych przypadkach podejmować decyzje o nieuznaniu, że istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona na osoby trzecie.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 właściwe organy mogą zezwolić instytucjom inicjującym na uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego w związku z sekurytyzacją, jeżeli instytucja inicjująca wykaże w każdym przypadku, że ograniczenie wymogów w zakresie funduszy własnych, które instytucja inicjująca osiąga poprzez sekurytyzację, jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie. Zezwolenia można udzielić wyłącznie w przypadku, gdy instytucja spełnia oba następujące warunki:

a) instytucja dysponuje odpowiednimi wewnętrznymi zasadami zarządzania ryzykiem i metodami oceny przeniesienia ryzyka;

b) instytucja uznała również przeniesienie ryzyka kredytowego na osoby trzecie w każdym przypadku do celów swojego wewnętrznego procesu zarządzania ryzykiem i alokacji kapitału wewnętrznego.

4. Oprócz wymogów określonych w ust. 1, 2 i 3 muszą być również spełnione wszystkie następujące warunki:

a) dokumentacja dotycząca transakcji odzwierciedla istotę ekonomiczną sekurytyzacji;

b) ochrona kredytowa, za pomocą której przenoszone jest ryzyko kredytowe, jest zgodna z art. 249;

c) dokumentacja dotycząca sekurytyzacji nie zawiera warunków, które:

(i) nakładają znaczne progi istotności, poniżej których uznaje się, że ochrona kredytowa nie jest uruchamiana w razie wystąpienia zdarzenia kredytowego;

(ii) zezwalają na wypowiedzenie ochrony wskutek pogorszenia jakości kredytowej ekspozycji bazowych;

(iii) nakładają na instytucję inicjującą obowiązek zmiany składu ekspozycji bazowych w celu poprawy średniej jakości puli; lub

(iv) zwiększają ponoszony przez instytucję koszt ochrony kredytowej lub dochód wypłacany posiadaczom pozycji w ramach sekurytyzacji w związku z pogorszeniem jakości kredytowej puli bazowej;

d) ochrona kredytowa jest egzekwowalna we wszystkich właściwych jurysdykcjach;

e) w stosownych przypadkach z dokumentacji transakcji jasno wynika, że jednostka inicjująca lub jednostka sponsorująca mogą zakupić lub odkupić pozycje sekurytyzacyjne, lub dokonać restrukturyzacji, odkupu lub zastąpienia ekspozycji bazowych poza swoje zobowiązania umowne, jedynie w przypadku, gdy takie transakcje zostały przeprowadzone zgodnie z warunkami panującymi na rynku, a strony tych transakcji działają we własnym interesie jako wolne i niezależne podmioty (na warunkach rynkowych);

f) w przypadku gdy opcja odkupu końcowego jest dostępna, spełnia ona również wszystkie następujące warunki:

(i) opcja może zostać zrealizowana według uznania instytucji inicjującej;

(ii) opcję można zrealizować wyłącznie wtedy, gdy niespłacone pozostaje nie więcej niż 10 % pierwotnej wartości ekspozycji bazowych;

(iii) opcji nie skonstruowano w sposób mający na celu uniknięcie przypisania strat do pozycji wsparcia jakości kredytowej lub innych pozycji posiadanych przez inwestorów w ramach sekurytyzacji ani w jakikolwiek inny sposób mający zapewnić wsparcie jakości kredytowej;

g) instytucja inicjująca otrzymała opinię wykwalifikowanego doradcy prawnego, potwierdzającą, że sekurytyzacja spełnia warunki określone w lit. d) niniejszego ustępu.

5. Właściwe organy informują EUNB o przypadkach, w których zadecydowały, że możliwe zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem nie jest uzasadnione proporcjonalnym przeniesieniem ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2, oraz o przypadkach, w których postanowiły zastosować ust. 3.

6. EUNB monitoruje zakres praktyk nadzorczych w odniesieniu do uznania przeniesienia istotnej części ryzyka w sekurytyzacji syntetycznej zgodnie z niniejszym artykułem. EUNB dokonuje w szczególności przeglądu:

a) warunków przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2, 3 i 4;

b) interpretacji "proporcjonalnego przeniesienia ryzyka kredytowego na osoby trzecie" do celów oceny przez właściwe organy przewidzianej w ust. 2 akapit drugi i w ust. 3; oraz

c) wymogów dotyczących oceny transakcji sekurytyzacyjnych przez właściwe organy, w odniesieniu do których to transakcji jednostka inicjująca ubiega się o uznanie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego na osoby trzecie zgodnie z ust. 2 lub 3.

EUNB przedstawi Komisji swoje ustalenia w formie sprawozdania do dnia 2 stycznia 2021 r. Komisja, po uwzględnieniu sprawozdania EUNB, może przyjąć akt delegowany zgodnie z art. 462 w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia poprzez doprecyzowanie elementów wymienionych w lit. a), b) i c) niniejszego ustępu.

Artykuł 246

Wymogi operacyjne w zakresie opcji przedterminowej spłaty należności

W przypadku gdy sekurytyzacja obejmuje ekspozycje odnawialne oraz opcje przedterminowej spłaty należności lub podobne opcje, uznaje się, że istotna część ryzyka kredytowego została przeniesiona przez instytucję inicjującą jedynie wtedy, gdy spełnione są wymogi określone w art. 244 i 245, a opcja przedterminowej spłaty należności, kiedy zostanie już uruchomiona:

a) nie podporządkowuje roszczeń wyższego szczebla lub o równym stopniu uprzywilejowania posiadanych przez instytucję wobec ekspozycji bazowych roszczeniom innych inwestorów;

b) nie podporządkowuje dalej roszczenia instytucji wobec ekspozycji bazowych w stosunku do roszczeń innych stron; lub

c) nie zwiększa w inny sposób ekspozycji instytucji na straty związane z odnawialnymi ekspozycjami bazowymi.

Sekcja 3

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 247

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

1. W przypadku gdy instytucja inicjująca przeniosła istotną część ryzyka kredytowego związanego z ekspozycjami bazowymi danej sekurytyzacji zgodnie z sekcją 2, instytucja ta może:

a) w przypadku sekurytyzacji tradycyjnej - wyłączyć ekspozycje bazowe ze swoich obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwot oczekiwanej straty;

b) w przypadku sekurytyzacji syntetycznej - obliczyć kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwoty oczekiwanych strat, w odniesieniu do ekspozycji bazowych zgodnie z art. 251 i 252.

2. W przypadku gdy instytucja inicjująca podjęła decyzję o zastosowaniu ust. 1, oblicza ona kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem określone w niniejszym rozdziale dla pozycji, które może posiadać w ramach sekurytyzacji.

W przypadku gdy instytucja inicjująca nie przeniosła istotnej części ryzyka kredytowego lub gdy podjęła decyzję o niezastosowaniu ust. 1, nie jest ona zobowiązana do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem jakiejkolwiek pozycji, którą może posiadać w ramach sekurytyzacji, ale nadal uwzględnia ekspozycje bazowe w swoich obliczeniach kwot ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwoty oczekiwanych strat, jak gdyby nie były one objęte sekurytyzacją.

3. W przypadku gdy ekspozycja dotyczy pozycji w różnych transzach sekurytyzacyjnych, ekspozycję w odniesieniu do każdej z transz uznaje się za odrębną pozycję sekurytyzacyjną. Uznaje się, że dostawcy ochrony kredytowej w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnych posiadają pozycje w ramach sekurytyzacji. Pozycje sekurytyzacyjne obejmują ekspozycje z tytułu sekurytyzacji wynikające z kontraktów na stopę procentową lub pochodnych instrumentów walutowych, które instytucja zawarła w drodze transakcji.

4. Kwotę ekspozycji ważonej ryzykiem włącza się do całkowitej wartości kwot ekspozycji ważonych ryzykiem danej instytucji do celów art. 92 ust. 3, chyba że pozycja sekurytyzacyjna jest odejmowana od pozycji kapitału podstawowego Tier I na podstawie art. 36 ust. 1 lit. k).

5. Kwotę ekspozycji ważonej ryzykiem z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji, obliczoną zgodnie z art. 248, przez odpowiednią całkowitą wagę ryzyka.

6. Całkowitą wagę ryzyka ustala się jako sumę wagi ryzyka określoną w niniejszym rozdziale oraz wszelkiej dodatkowej wagi ryzyka zgodnie z art. 270a.

Artykuł 248

Wartość ekspozycji

1. Wartość ekspozycji z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się w następujący sposób:

a) wartością ekspozycji z tytułu bilansowej pozycji sekurytyzacyjnej jest jej wartość księgowa pozostała po zastosowaniu względem pozycji sekurytyzacyjnej wszelkich stosownych korekt z tytułu szczególnego ryzyka kredytowego zgodnie z art. 110;

b) wartością ekspozycji z tytułu pozabilansowej pozycji sekurytyzacyjnej jest jej wartość nominalna pomniejszona o wartość wszelkich stosownych korekt z tytułu szczególnego ryzyka kredytowego względem pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z art. 110, pomnożona przez stosowny współczynnik konwersji, jak określono w niniejszej literze. Współczynnik konwersji wynosi 100 %, z wyjątkiem przypadków linii zaliczek gotówkowych. Aby określić wartość ekspozycji z tytułu niewykorzystanej części linii zaliczek gotówkowych, można zastosować współczynnik konwersji równy 0 % do kwoty nominalnej instrumentu wsparcia płynności, który jest bezwarunkowo odwoływalny, pod warunkiem że spłata z tytułu wykorzystania instrumentu jest uprzywilejowana w stosunku do wszelkich innych roszczeń do przepływów pieniężnych z tytułu ekspozycji bazowych, a instytucja wykazała w sposób zadowalający właściwy organ, że stosuje odpowiednio ostrożną metodę mierzenia kwoty niewykorzystanej części instrumentu;

c) wartość ekspozycji na ryzyko kredytowe kontrahenta z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej, wynikające z instrumentu pochodnego wymienionego w załączniku II, określa się zgodnie z rozdziałem 6;

d) instytucja inicjująca może odliczyć od wartości ekspozycji z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej, której przypisano wagę ryzyka równą 1 250 % zgodnie z podsekcją 3 lub którą odliczono od kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k), kwotę korekt z tytułu szczególnego ryzyka kredytowego względem ekspozycji bazowych zgodnie z art. 110, a także wszelkie niepodlegające odliczeniu rabaty cenowe przy zakupie związane z takimi ekspozycjami bazowymi w zakresie, w jakim takie rabaty spowodowały zmniejszenie funduszy własnych.

EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia, co stanowi odpowiednio ostrożną metodę mierzenia kwoty niewykorzystanej części instrumentu, o której mowa w akapicie pierwszym lit. b).

EUNB przedłoży Komisji projekt tych regulacyjnych standardów technicznych do dnia 18 stycznia 2019 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do uzupełniania niniejszego rozporządzenia w drodze przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie trzecim niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

2. W przypadku gdy instytucja posiada dwie lub większą liczbę pokrywających się pozycji sekurytyzacyjnych, włącza ona do obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem tylko jedną z pozycji.

W przypadku gdy pozycje pokrywają się częściowo, instytucja może podzielić pozycję na dwie części i uznać pokrywanie się jedynie w odniesieniu do jednej części zgodnie z akapitem pierwszym. Ewentualnie instytucja może traktować pozycje tak, jakby się w pełni pokrywały, rozszerzając do celów obliczenia kapitału tę pozycję, która daje wyższe kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem.

Instytucja może również uznać pokrywanie się wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu szczególnego ryzyka dotyczące pozycji w portfelu handlowym z wymogami w zakresie funduszy własnych dotyczącymi pozycji sekurytyzacyjnych w portfelu bankowym, pod warunkiem że instytucja jest w stanie obliczyć i porównać wymogi w zakresie funduszy własnych dotyczące stosownych pozycji.

Do celów niniejszego ustępu dwie pozycje uznaje się za pokrywające się w przypadku, gdy kompensują się wzajemnie w taki sposób, że instytucja jest w stanie zapobiec stratom wynikającym z jednej pozycji poprzez wykonanie zobowiązań wymaganych na mocy drugiej pozycji.

3. W przypadku gdy do pozycji w ABCP ma zastosowanie art. 270c lit. d), instytucja może stosować wagę ryzyka przypisaną instrumentowi wsparcia płynności w celu obliczenia kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem dla ABCP, pod warunkiem że instrument wsparcia płynności obejmuje 100 % ABCP wyemitowanych w ramach programu ABCP oraz że instrument wsparcia płynności jest instrumentem o równym stopniu uprzywilejowania w stosunku do ABCP w taki sposób, że tworzą pokrywającą się pozycję. Instytucja powiadamia właściwe organy w przypadku, gdy zastosowała przepisy określone w niniejszym ustępie. Do celów ustalenia określonego w niniejszym ustępie zakresu wynoszącego 100 % instytucja może uwzględnić inne instrumenty wsparcia płynności w ramach programu ABCP, pod warunkiem że tworzą one z ABCP pokrywającą się pozycję.

Artykuł 249

Uznanie ograniczenia ryzyka kredytowego w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnych

1. Instytucja może uznać ochronę kredytową rzeczywistą lub nierzeczywistą w odniesieniu do danej pozycji sekurytyzacyjnej w przypadku, gdy spełnione są wymogi dotyczące ograniczania ryzyka kredytowego określone w niniejszym rozdziale oraz w rozdziale 4.

2. Uznana ochrona kredytowa rzeczywista ogranicza się do zabezpieczenia finansowego, które kwalifikuje się do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z rozdziałem 2, jak określono w rozdziale 4, a warunkiem uznania ograniczenia ryzyka kredytowego jest spełnienie odpowiednich wymogów określonych w rozdziale 4.

Za uznaną ochronę kredytową nierzeczywistą oraz uznanych dostawców ochrony kredytowej nierzeczywistej uważa się jedynie ochronę, która kwalifikuje się zgodnie z rozdziałem 4, oraz dostawców, którzy kwalifikują się zgodnie z tymże rozdziałem, a warunkiem uznania ograniczenia ryzyka kredytowego jest spełnienie odpowiednich wymogów określonych w rozdziale 4.

3. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 uznanym dostawcom ochrony kredytowej nierzeczywistej wymienionym w art. 201 ust. 1 lit. a)-h) uznana ECAI nadaje ocenę kredytową, którą jest stopień jakości kredytowej 2 lub wyższy w momencie uznania ochrony kredytowej po raz pierwszy, a następnie stopień jakości kredytowej 3 lub wyższy. Wymogu określonego w niniejszym akapicie nie stosuje się wobec kwalifikujących się kontrahentów centralnych.

Instytucje, którym zezwolono na stosowanie metody IRB do ekspozycji bezpośredniej wobec dostawcy ochrony, mogą oceniać uznawalność zgodnie z akapitem pierwszym na podstawie równoważności między PD dotyczącym dostawcy ochrony a PD związanym ze stopniami jakości kredytowej, o których mowa w art. 136.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 2 SSPE są uznanymi dostawcami ochrony w przypadku, gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) dana SSPE posiada aktywa, które kwalifikują się jako uznane zabezpieczenie finansowe zgodnie z rozdziałem 4;

b) aktywa, o których mowa w lit. a), nie są przedmiotem należności ani należności warunkowych o stopniu uprzywilejowania wyższym lub równym w stosunku do należności lub należności warunkowej instytucji otrzymującej ochronę kredytową nierzeczywistą; oraz

c) spełnione są wszystkie wymogi dotyczące uznania zabezpieczenia finansowego określone w rozdziale 4.

5. Do celów ust. 4 kwota ochrony skorygowana o wszelkiego rodzaju niedopasowania walutowe i niedopasowania terminów zapadalności (Ga) zgodnie z rozdziałem 4 ogranicza się do wartości rynkowej wspomnianych aktywów skorygowanej o czynnik zmienności, a wagę ryzyka ekspozycji wobec dostawcy ochrony określoną według metody standardowej (g) ustala się jako średnią ważoną wagę ryzyka, która miałaby zastosowanie do tych aktywów jako zabezpieczenie finansowe według metody standardowej.

6. W przypadku gdy pozycja sekurytyzacyjna korzysta z pełnej ochrony kredytowej lub częściowej ochrony kredytowej na zasadzie proporcjonalnej, zastosowanie mają następujące wymogi:

a) instytucja zapewniająca ochronę kredytową oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla części pozycji sekurytyzacyjnej korzystającej z ochrony kredytowej zgodnie z podsekcją 3, tak jakby posiadała tę część pozycji bezpośrednio;

b) instytucja kupująca ochronę kredytową oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z rozdziałem 4 dla tej części objętej ochroną.

7. We wszystkich przypadkach nieobjętych zakresem ust. 6 zastosowanie mają następujące wymogi:

a) instytucja zapewniająca ochronę kredytową traktuje część pozycji korzystającą z ochrony kredytowej jako pozycję sekurytyzacyjną i oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, tak jakby posiadała tę pozycję bezpośrednio, zgodnie z podsekcją 3, z zastrzeżeniem ust. 8, 9 i 10;

b) instytucja kupująca ochronę kredytową oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla chronionej części pozycji, o której mowa w lit. a), zgodnie z rozdziałem 4. Instytucja traktuje część pozycji sekurytyzacyjnej niekorzystającą z ochrony kredytowej jako odrębną pozycję sekurytyzacyjną i oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z podsekcją 3, z zastrzeżeniem ust. 8, 9 i 10.

8. Instytucje stosujące metodę sekurytyzacji opartą na wewnętrznych ratingach (SEC-IRBA) lub standardową metodę sekurytyzacji (SEC-SA) zgodnie z podsekcją 3 określają punkt inicjujący (A) i punkt kończący (D) odrębnie dla każdej z pozycji uzyskanych zgodnie z ust. 7, tak jakby pozycje te zostały wyemitowane jako odrębne pozycje sekurytyzacyjne w momencie zainicjowania transakcji. Wartość, odpowiednio, K_IRB lub K_SA oblicza się, uwzględniając pierwotną pulę ekspozycji stanowiących podstawę sekurytyzacji.

9. Instytucje stosujące metodę sekurytyzacji opartą na zewnętrznych ratingach (SEC-ERBA) zgodnie z podsekcją 3 w odniesieniu do pierwotnej pozycji sekurytyzacyjnej obliczają kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji uzyskanych zgodnie z ust. 7 w następujący sposób:

a) w przypadku gdy uzyskana pozycja jest wyżej uprzywilejowana, przypisuje się jej wagę ryzyka pierwotnej pozycji sekurytyzacyjnej;

b) w przypadku gdy uzyskana pozycja jest niżej uprzywilejowana, można jej przypisać rating implikowany zgodnie z art. 263 ust. 7. W takim przypadku dane wejściowe dotyczące grubości T są obliczane na podstawie uzyskanej pozycji. W przypadku gdy nie można przypisać ratingu implikowanego, instytucja stosuje wyższą z wag ryzyka wynikających z:

(i) zastosowania metody SEC-SA zgodnie z ust. 8 i podsekcją 3; albo

(ii) wagi ryzyka pierwotnej pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z metodą SEC-ERBA.

10. Uzyskaną pozycję o niższym uprzywilejowaniu traktuje się jak nieuprzywilejowaną pozycję sekurytyzacyjną, nawet jeśli pierwotna pozycja sekurytyzacyjna przed ochroną kwalifikuje się jako uprzywilejowana.

Artykuł 250

Ukryte wsparcie

1. Instytucja sponsorująca lub instytucja inicjująca, które w odniesieniu do sekurytyzacji zastosowały art. 247 ust. 1 i 2 przy obliczaniu kwot ekspozycji ważonych ryzykiem lub które zbyły instrumenty zawarte w ich portfelu handlowym, w związku z czym nie obowiązuje już ich wymóg posiadania funduszy własnych z tytułu ryzyk dotyczących tych instrumentów, nie udzielają, bezpośrednio ani pośrednio, wsparcia sekurytyzacji wykraczającego poza ich zobowiązania umowne, z myślą o ograniczeniu potencjalnych lub faktycznych strat inwestorów.

2. Transakcji nie uznaje się za wsparcie do celów ust. 1 w przypadku, gdy transakcja została należycie uwzględniona w ocenie przeniesienia istotnej części ryzyka kredytowego, a obie strony zrealizowały transakcję, działając we własnym interesie jako wolne i niezależne podmioty (na warunkach rynkowych). Instytucja przeprowadza w tym celu pełną kontrolę kredytową transakcji oraz uwzględnia co najmniej wszystkie następujące elementy:

a) cenę odkupu;

b) kapitał instytucji i jej poziom płynności przed odkupem i po nim;

c) dochody z tytułu ekspozycji bazowych;

d) dochody z tytułu pozycji sekurytyzacyjnych;

e) wpływ wsparcia na straty, które jednostka inicjująca prawdopodobnie poniesie w stosunku do inwestorów.

3. Instytucja inicjująca oraz instytucja sponsorująca powiadamiają właściwy organ o każdej transakcji zawartej w związku z sekurytyzacją zgodnie z ust. 2.

4. EUNB, zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, wydaje wytyczne określające, co stanowi "warunki rynkowe" do celów niniejszego artykułu oraz w jakich okolicznościach struktura transakcji nie ma na celu udzielenia wsparcia.

5. Jeżeli instytucja inicjująca lub instytucja sponsorująca nie spełniają warunków określonych w ust. 1 w odniesieniu do danej sekurytyzacji, uwzględniają one wszystkie ekspozycje bazowe tej sekurytyzacji w swoich obliczeniach kwot ekspozycji ważonych ryzykiem, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją, oraz ujawniają:

a) fakt udzielenia wsparcia sekurytyzacji z naruszeniem ust. 1; oraz

b) wpływ udzielonego wsparcia pod względem wymogów w zakresie funduszy własnych.

Artykuł 251

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem przez instytucje inicjujące dla ekspozycji objętych sekurytyzacją syntetyczną

1. Do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dla ekspozycji bazowych instytucja inicjująca sekurytyzację syntetyczną stosuje, w stosownych przypadkach, metody obliczania określone w niniejszej sekcji, zamiast metod określonych w rozdziale 2. Dla instytucji obliczających kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem oraz, w stosownych przypadkach, kwoty oczekiwanej straty w odniesieniu do ekspozycji bazowych zgodnie z rozdziałem 3, kwota oczekiwanej straty w odniesieniu do takich ekspozycji jest równa zeru.

2. Wymogi określone w ust. 1 niniejszego artykułu mają zastosowanie do całej puli ekspozycji zabezpieczających sekurytyzację. Z zastrzeżeniem art. 252, instytucja inicjująca oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do wszystkich transz sekurytyzacyjnych zgodnie z niniejszą sekcją, w tym do tych pozycji, w odniesieniu do których dana instytucja jest w stanie uznać ograniczenie ryzyka kredytowego zgodnie z art. 249. Wagę ryzyka, która ma być zastosowana wobec pozycji, które korzystają z ograniczenia ryzyka kredytowego, można zmienić zgodnie z rozdziałem 4.

Artykuł 252

Traktowanie przypadków niedopasowania terminów zapadalności w sekurytyzacjach syntetycznych

Do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z art. 251 wszelkie niedopasowanie terminów zapadalności między ochroną kredytową, poprzez którą osiąga się przeniesienie ryzyka, a ekspozycjami bazowymi oblicza się w następujący sposób:

a) za termin zapadalności ekspozycji bazowych przyjmuje się najdłuższy termin zapadalności którejkolwiek z tych ekspozycji, jednak nie dłuższy niż pięć lat. Termin rozliczenia ochrony kredytowej określa się zgodnie z rozdziałem 4;

b) przy obliczaniu kwot ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji sekurytyzacyjnych, którym zgodnie z niniejszą sekcją przypisuje się wagę ryzyka równą 1 250 %, instytucja inicjująca nie uwzględnia żadnych przypadków niedopasowania terminów zapadalności. W odniesieniu do wszystkich pozostałych pozycji stosuje się traktowanie przypadków niedopasowania terminów zapadalności określone w rozdziale 4, według następującego wzoru:

RW* = RW_SP [(t - t*)/(T - t*)] + RW_Ass [(T - t)/(T - t*)]

gdzie:

RW* = kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem do celów art. 92 ust. 3 lit. a);

RW_Ass = kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla ekspozycji bazowych, tak jakby ekspozycje te nie zostały poddane sekurytyzacji, obliczane proporcjonalnie;

RW_SP = kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem obliczane zgodnie z art. 251, tak jakby nie wystąpił przypadek niedopasowania terminów zapadalności;

T = termin zapadalności ekspozycji bazowych, wyrażony w latach;

t = termin rozliczenia ochrony kredytowej, wyrażony w latach;

t* = 0,25

Artykuł 253

Zmniejszenie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

1. W przypadku pozycji sekurytyzacyjnej, której zgodnie z niniejszą sekcją przypisano wagę ryzyka równą 1 250 %, instytucje mogą zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k) odliczyć wartość ekspozycji takiej pozycji od kapitału podstawowego Tier I w ramach rozwiązania alternatywnego wobec włączenia danej pozycji do swoich obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem. W tym celu przy obliczaniu wartości ekspozycji można uwzględnić uznaną ochronę kredytową rzeczywistą zgodnie z art. 249.

2. W przypadku gdy instytucja korzysta z rozwiązania alternatywnego określonego w ust. 1, może ona odjąć kwotę odliczoną zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k) od kwoty określonej w art. 268 jako maksymalny wymóg kapitałowy, który byłby obliczony dla ekspozycji bazowych, tak jakby nie zostały one poddane sekurytyzacji.

Podsekcja 2

Hierarchia metod i wspólne parametry

Artykuł 254

Hierarchia metod

1. Instytucje stosują jedną z metod określonych w podsekcji 3 do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z następującą hierarchią:

a) w przypadku gdy spełnione są warunki określone w art. 258, instytucja stosuje metodę SEC-IRBA zgodnie z art. 259 i 260;

b) w przypadku gdy nie można zastosować metody SEC-IRBA, instytucja stosuje metodę SEC-SA zgodnie z art. 261 i 262;

c) w przypadku gdy nie można zastosować metody SEC-SA, instytucja stosuje metodę SEC-ERBA zgodnie z art. 263 i 264 w odniesieniu do pozycji z ratingiem lub pozycji, wobec której można zastosować rating implikowany.

2. W odniesieniu do pozycji z ratingiem lub pozycji, wobec której można zastosować rating implikowany, instytucja stosuje metodę SEC-ERBA zamiast metody SEC-SA w każdym z następujących przypadków:

a) w przypadku gdy zastosowanie metody SEC-SA spowodowałoby wagę ryzyka wyższą niż 25 % dla pozycji kwalifikujących się jako pozycje w ramach sekurytyzacji STS;

b) w przypadku gdy zastosowanie metody SEC-SA spowodowałoby wagę ryzyka wyższą niż 25 % lub zastosowanie metody SEC-ERBA spowodowałoby wagę ryzyka wyższą niż 75 % dla pozycji niekwalifikujących się jako pozycje w ramach sekurytyzacji STS;

c) w przypadku transakcji sekurytyzacyjnych zabezpieczonych pulami kredytów na zakup samochodu, umów leasingu samochodów i sprzętu.

3. W przypadkach nieobjętych zakresem ust. 2 oraz na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. b) instytucja może stosować metodę SEC-ERBA zamiast metody SEC-SA do wszystkich swoich pozycji sekurytyzacyjnych z ratingiem lub pozycji, wobec której można zastosować rating implikowany.

Do celów akapitu pierwszego instytucja zgłasza swoją decyzję właściwemu organowi nie później niż w dniu 17 listopada 2018 r..

Każda późniejsza decyzja o dalszej zmianie metody stosowanej do wszystkich swoich pozycji sekurytyzacyjnych z ratingiem musi być zgłaszana przez instytucję właściwemu organowi przed dniem 15 listopada następującym bezpośrednio po tej decyzji.

W przypadku braku sprzeciwu ze strony właściwego organu do dnia 15 grudnia następującego bezpośrednio po terminie, o którym mowa w akapitach drugim lub trzecim, stosownie do sytuacji, decyzja zgłoszona przez instytucję staje się skuteczna od dnia 1 stycznia następnego roku i jest ważna do momentu wejścia w życie kolejnej decyzji będącej przedmiotem zgłoszenia. Instytucja nie może stosować różnych metod w trakcie tego samego roku.

4. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 właściwe organy mogą zakazać instytucjom, indywidualnie w każdym przypadku, stosowania metody SEC-SA, w przypadku gdy kwota ekspozycji ważonej ryzykiem wynikająca z zastosowania tej metody jest niewspółmierna do ryzyk dla instytucji lub stabilności finansowej, w tym - choć nie tylko - ryzyka kredytowego nieodłącznie związanego z ekspozycjami stanowiącymi podstawę sekurytyzacji. W przypadku ekspozycji niekwalifikujących się jako pozycje w ramach sekurytyzacji STS przedmiotem szczególnej uwagi muszą być sekurytyzacje cechujące się wysokim stopniem skomplikowania i ryzyka.

5. Bez uszczerbku dla ust. 1 niniejszego artykułu instytucja może stosować metodę wewnętrznych oszacowań do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do pozycji bez ratingu w programie ABCP lub transakcji ABCP zgodnie z art. 266, pod warunkiem że spełnione są warunki określone w art. 265. W przypadku gdy instytucja otrzymała zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z art. 265 ust. 2, a konkretna pozycja w programie ABCP lub transakcji ABCP mieści się w zakresie stosowania objętym takim zezwoleniem, instytucja stosuje tę metodę do obliczenia kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem tej pozycji.

6. W odniesieniu do pozycji objętej resekurytyzacją instytucje stosują metodę SEC-SA zgodnie z art. 261, z modyfikacjami określonymi w art. 269.

7. We wszystkich pozostałych przypadkach pozycjom sekurytyzacyjnym przypisuje się wagę ryzyka równą 1 250 %.

8. Właściwe organy informują EUNB o wszelkich zgłoszeniach dokonanych na mocy ust. 3 niniejszego artykułu. EUNB monitoruje wpływ niniejszego artykułu na wymogi kapitałowe oraz zakres praktyk nadzorczych w związku z ust. 4 niniejszego artykułu i co roku składa Komisji sprawozdanie ze swoich ustaleń oraz wydaje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 255

Określenie K_IRB oraz K_SA

1. W przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-IRBA zgodnie z podsekcją 3, oblicza ona K_IRB zgodnie z ust. 2-5.

2. Instytucje określają K_IRB, mnożąc kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 3 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, jak gdyby nie zostały one objęte sekurytyzacją, przez 8 %, a następnie dzieląc wynik przez wartość ekspozycji bazowych. K_IRB wyraża się w postaci ułamka dziesiętnego o wartości od zera do jednego.

3. Do celów obliczania K_IRB, kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 3 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, obejmują:

a) kwotę oczekiwanych strat związanych z wszystkimi ekspozycjami bazowymi danej sekurytyzacji, w tym z ekspozycjami bazowymi, których dotyczy niewykonanie zobowiązania i które wciąż stanowią część puli zgodnie z rozdziałem 3; oraz

b) kwotę nieoczekiwanych strat związanych z wszystkimi ekspozycjami bazowymi, w tym z ekspozycjami bazowymi, których dotyczy niewykonanie zobowiązania, znajdującymi się w puli zgodnie z rozdziałem 3.

4. Instytucje mogą obliczać K_IRB w odniesieniu do ekspozycji bazowych danej sekurytyzacji zgodnie z przepisami określonymi w rozdziale 3 w odniesieniu do obliczania wymogów kapitałowych dla nabytych wierzytelności. W tym celu ekspozycje detaliczne traktuje się jako nabyte wierzytelności detaliczne, a ekspozycje niedetaliczne jako nabyte wierzytelności korporacyjne.

5. Instytucje obliczają K_IRB odrębnie dla ryzyka rozmycia w odniesieniu do ekspozycji bazowych danej sekurytyzacji w przypadku, gdy ryzyko rozmycia dla takich ekspozycji jest istotne.

W przypadku gdy straty z tytułu ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego są traktowane w ramach sekurytyzacji w sposób zbiorczy, instytucje łączą odpowiednie K_IRB dotyczące ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego w jedno K_IRB do celów podsekcji 3. Istnienie jednego funduszu rezerwowego lub nadzabezpieczenia mogącego pokryć straty z tytułu ryzyka kredytowego albo ryzyka rozmycia można uznać za wskazanie, że te ryzyka są traktowane w sposób zbiorczy.

W przypadku gdy ryzyko rozmycia i ryzyko kredytowe nie są traktowane w ramach sekurytyzacji w sposób zbiorczy, instytucje modyfikują traktowanie określone w akapicie drugim w celu połączenia w ostrożny sposób odpowiednich K_IRB dotyczących ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego.

6. W przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-SA zgodnie z podsekcją 3, oblicza ona K_SA, mnożąc kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 2 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, jak gdyby nie zostały one objęte sekurytyzacją, przez 8 %, a następnie dzieląc wynik przez wartość ekspozycji bazowych. K_SA wyraża się w postaci ułamka dziesiętnego o wartości od zera do jednego.

Do celów niniejszego ustępu instytucje obliczają wartość ekspozycji z tytułu ekspozycji bazowych bez kompensowania korekt z tytułu jakiegokolwiek szczególnego ryzyka kredytowego i dodatkowych korekt wartości zgodnie z art. 34 i 110 ani innych redukcji funduszy własnych.

7. Do celów ust. 1-6, w przypadku gdy struktura sekurytyzacji obejmuje użycie SSPE, wszystkie ekspozycje SSPE związane z sekurytyzacją traktuje się jako ekspozycje bazowe. Bez uszczerbku dla powyższego, instytucja może wyłączyć ekspozycje SSPE z puli ekspozycji bazowych do celów obliczania K_IRB lub K_SA, jeżeli ryzyko z tytułu ekspozycji SSPE jest nieistotne lub jeżeli nie wpływa ono na pozycję sekurytyzacyjną instytucji.

W przypadku sekurytyzacji syntetycznych rzeczywistych wszelkie istotne dochody z tytułu emisji obligacji powiązanych z ryzykiem kredytowym lub innych obligacji finansowanych przez SSPE, które służą jako zabezpieczenie spłaty pozycji sekurytyzacyjnych, uwzględnia się w obliczeniach K_IRB lub K_SA, jeżeli ryzyko kredytowe zabezpieczenia podlega rozłożeniu strat na transze.

8. Do celów ust. 5 akapit trzeci niniejszego artykułu EUNB wydaje zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 wytyczne dotyczące odpowiednich metod łączenia K_IRB odnoszących się do ryzyka rozmycia i ryzyka kredytowego, w przypadku gdy ryzyka te nie są traktowane w sposób zbiorczy w ramach sekurytyzacji.

9. EUNB opracowuje projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu dalszego określenia warunków umożliwienia instytucjom obliczania K_IRB dla pul ekspozycji bazowych zgodnie z ust. 4, w szczególności w odniesieniu do:

a) wewnętrznej polityki kredytowej i modeli obliczania K_IRB w odniesieniu do sekurytyzacji;

b) zastosowania różnych czynników ryzyka względem puli ekspozycji bazowych oraz, gdy wystarczające, dokładne lub wiarygodne dane na temat tej puli nie są dostępne, danych przybliżonych w celu oszacowania PD i LGD; oraz

c) wymogów dotyczących należytej staranności w celu monitorowania działań i polityk sprzedawców wierzytelności lub innych jednostek inicjujących.

EUNB przedłoży Komisji projekty tych regulacyjnych standardów technicznych przed dniem 18 stycznia 2019 r.

Komisji przekazuje się uprawnienia do przyjmowania regulacyjnych standardów technicznych, o których mowa w akapicie drugim niniejszego ustępu, zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Artykuł 256

Określenie punktu inicjującego (A) i punktu kończącego (D)

1. Do celów podsekcji 3 instytucje ustalają punkt inicjujący (A) na poziomie progu, począwszy od którego straty w obrębie puli ekspozycji bazowych zaczęłyby być przydzielane do odpowiedniej pozycji sekurytyzacyjnej.

Punkt inicjujący (A) wyraża się w postaci liczby dziesiętnej o wartości od zera do jednego i jest on równy większej z dwóch wartości - zeru lub stosunkowi salda należności puli ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji pomniejszonego o saldo należności wszystkich transz charakteryzujących się wyższym lub równym stopniem uprzywilejowania wobec transzy zawierającej odpowiednią pozycję sekurytyzacyjną, w tym samą ekspozycję, do salda należności wszystkich ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji.

2. Do celów podsekcji 3 instytucje ustalają punkt kończący (D) na poziomie progu, począwszy od którego straty w obrębie puli ekspozycji bazowych spowodowałyby całkowitą stratę kwoty głównej w przypadku transzy zawierającej odpowiednią pozycję sekurytyzacyjną.

Punkt kończący (D) wyraża się w postaci liczby dziesiętnej o wartości od zera do jednego i jest on równy większej z dwóch wartości - zeru lub stosunkowi salda należności puli ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji pomniejszonego o saldo należności wszystkich transz charakteryzujących się wyższym stopniem uprzywilejowania wobec transzy zawierającej odpowiednią pozycję sekurytyzacyjną do salda należności wszystkich ekspozycji bazowych w danej sekurytyzacji.

3. Do celów ust. 1 i 2 instytucje traktują nadzabezpieczenie i rachunki rezerw rzeczywistych jako transze, a aktywa obejmujące takie rachunki rezerw jako ekspozycje bazowe.

4. Do celów ust. 1 i 2 instytucje nie uwzględniają rachunków rezerw nierzeczywistych ani aktywów, które nie dostarczają wsparcia jakości kredytowej, takich jak aktywa dostarczające jedynie wsparcie płynności, swapów walutowych lub swapów stóp procentowych oraz rachunków zabezpieczenia gotówkowego związanych z tymi pozycjami sekurytyzacyjnymi. W odniesieniu do rachunków rezerw rzeczywistych i aktywów dostarczających wsparcia jakości kredytowej instytucja traktuje jako pozycje sekurytyzacyjne jedynie te części tych rachunków lub aktywów, które pokrywają straty.

5. W przypadku gdy jedna lub większa liczba pozycji tej samej transakcji mają różne terminy zapadalności, ale w przypadku których rozłożenie strat odbywa się w sposób proporcjonalny, obliczenie punktów inicjujących (A) i punktów kończących (D) opiera się na zagregowanym saldzie należności tych pozycji, a będące wynikiem obliczenia punkty inicjujące (A) i punkty kończące (D) muszą być takie same.

Artykuł 257

Określenie terminu zapadalności transzy (M_T)

1. Do celów podsekcji 3 oraz z zastrzeżeniem ust. 2 instytucje mogą mierzyć termin zapadalności transzy (M_T) jako:

a) średni ważony termin zapadalności płatności umownych należnych w ramach transzy zgodnie z następującym wzorem:

gdzie CF_t oznacza wszystkie płatności umowne (kwotę główną, odsetki i opłaty) do zapłacenia przez kredytobiorcę w okresie t; albo

b) ostateczny prawny termin zapadalności transzy zgodnie z następującym wzorem:

M_T= 1 + (M_L- 1) * 80 %

gdzie M_L jest ostatecznym prawnym terminem zapadalności transzy.

2. Do celów ust. 1 określenie terminu zapadalności transzy (M_T) podlega we wszystkich przypadkach dolnej granicy wynoszącej jeden rok i górnej granicy wynoszącej pięć lat.

3. W przypadku gdy instytucja może zostać narażona na potencjalne straty z tytułu ekspozycji bazowych na mocy umowy, instytucja określa termin zapadalności pozycji sekurytyzacyjnej, uwzględniając termin rozliczenia umowy oraz najdłuższy termin zapadalności takich ekspozycji bazowych. W odniesieniu do ekspozycji odnawialnych stosuje się najdłuższy możliwy na mocy umowy rezydualny termin zapadalności ekspozycji, który mógłby zostać dodany w okresie odnawialności.

4. EUNB monitoruje zakres praktyk w tym obszarze, ze szczególnym uwzględnieniem stosowania ust. 1 lit. a) niniejszego artykułu, oraz - do dnia 31 grudnia 2019 r. - wydaje wytyczne zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Podsekcja 3

Metody obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem

Artykuł 258

Warunki stosowania metody wewnętrznych ratingów (SEC-IRBA)

1. Instytucje stosują metodę SEC-IRBA do obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do danej pozycji sekurytyzacyjnej w przypadku, gdy spełnione są następujące warunki:

a) pozycja jest zabezpieczona pulą IRB lub pulą mieszaną, pod warunkiem że w tym drugim przypadku instytucja jest w stanie obliczyć K_IRB zgodnie z sekcją 3 dla co najmniej 95 % kwoty ekspozycji bazowych;

b) dostępne są wystarczające informacje odnoszące się do ekspozycji bazowych danej sekurytyzacji, aby instytucja była w stanie obliczyć K_IRB; oraz

c) instytucji nie uniemożliwiono stosowania metody SEC-IRBA w odniesieniu do określonej pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z ust. 2.

2. Właściwe organy mogą w poszczególnych przypadkach uniemożliwić stosowanie metody SEC-IRBA, jeżeli odnośne sekurytyzacje cechuje wysoki stopień skomplikowania lub ryzyka. W tym celu można uznać poniższe za cechujące się wysokim stopniem skomplikowania lub ryzyka:

a) wsparcie jakości kredytowej, które może ulec pogorszeniu z powodów innych niż straty w portfelu;

b) pule ekspozycji bazowych o wysokim stopniu wewnętrznej współzależności w wyniku skoncentrowanych ekspozycji na pojedyncze sektory lub obszary geograficzne;

c) transakcje, w których przypadku spłata pozycji sekurytyzacyjnych zależy w wysokim stopniu od czynników ryzyka nieodzwierciedlonych w K_IRB; lub

d) bardzo skomplikowane rozłożenie strat na poszczególne transze.

Artykuł 259

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody SEC-IRBA

1. Według metody SEC-IRBA kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla danej pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji obliczoną zgodnie z art. 248 przez mającą zastosowanie wagę ryzyka ustaloną w następujący sposób, we wszystkich przypadkach z zastrzeżeniem dolnego limitu wynoszącego 15 %:

RW = 1 250 % gdzie D ≤ K_IRB

RW = gdzie A ≥ K_IRB

^{RW = gdzie A < K}IRB ^{< D}

gdzie:

K_IRB jest narzutem kapitałowym z tytułu puli ekspozycji bazowych zgodnie z definicją w art. 255

D jest punktem kończącym określonym zgodnie z art. 256

A jest punktem inicjującym określonym zgodnie z art. 256.

gdzie:

a = - (1/(p * K_IRB))

u = D - K_IRB

l = max (A - K_IRB; 0)

gdzie:

p = max [0,3; (A + B*(1/N) + C*K_IRB + D*LGD + E*M_T)]

gdzie:

N jest efektywną liczbą ekspozycji w puli ekspozycji bazowych, obliczoną zgodnie z ust. 4;

LGD jest średnią stratą z tytułu niewykonania zobowiązania w puli ekspozycji bazowych ważoną ekspozycją, obliczoną zgodnie z ust. 5;

M_T jest terminem zapadalności transzy określonym zgodnie z art. 257.

Parametry A, B, C, D i E określa się zgodnie z następującą tabelą przeglądową:

		A	B	C	D	E
Niedetaliczne	Uprzywilejowane, granulowane (N ≥ 25)	0	3,56	-1,85	0,55	0,07
	Uprzywilejowane, niegranulowane (N < 25)	0,11	2,61	-2,91	0,68	0,07
	Nieuprzywilejowane, granulowane (N ≥ 25)	0,16	2,87	-1,03	0,21	0,07
	Nieuprzywilejowane, niegranulowane (N < 25)	0,22	2,35	-2,46	0,48	0,07
Detaliczne	Uprzywilejowane	0	0	-7,48	0,71	0,24
	Nieuprzywilejowane	0	0	-5,78	0,55	0,27

2. Jeżeli bazowa pula IRB zawiera zarówno ekspozycje detaliczne, jak i niedetaliczne, pulę dzieli się na jedną podpulę detaliczną oraz jedną podpulę niedetaliczną i dla każdej podpuli oszacowuje się odrębny parametr p (oraz odpowiadające im parametry wejściowe N, K_IRB i LGD). Następnie oblicza się średni ważony parametr p dla transakcji na podstawie parametrów p dla każdej podpuli i nominalnej wielkości ekspozycji w każdej podpuli.

3. W przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-IRBA do puli mieszanej, parametr p oblicza się w oparciu jedynie o te ekspozycje bazowe, do których stosuje się metodę IRB. Ekspozycji bazowych, do których stosuje się metodę standardową, do tych celów nie uwzględnia się.

4. Efektywną liczbę ekspozycji (N) oblicza się według następującego wzoru:

gdzie EAD_i stanowi wartość ekspozycji, związaną z i-tą ekspozycją w puli.

Wielokrotne ekspozycje wobec tego samego dłużnika konsoliduje się i traktuje jako jedną ekspozycję.

5. Średnią LGD ważoną ekspozycją oblicza się według następującego wzoru:

gdzie LGD_i stanowi średnią LGD związaną z wszystkimi ekspozycjami wobec i-tego dłużnika.

W przypadku gdy ryzyko kredytowe i ryzyko rozmycia z tytułu nabytych wierzytelności są zarządzane w ramach sekurytyzacji w sposób zbiorczy, wkład LGD traktuje się jako średnią ważoną wartość LGD dla ryzyka kredytowego i wartość LGD równą 100 % dla ryzyka rozmycia. Wagami są wyznaczone niezależnie wymogi kapitałowe w ramach metody IRB, odpowiednio, z tytułu ryzyka kredytowego i ryzyka rozmycia. W tym celu istnienie jednego funduszu rezerwowego lub nadzabezpieczenia mogącego pokryć straty z tytułu ryzyka kredytowego albo ryzyka rozmycia można uznać za wskazanie, że ryzyka te są zarządzane w sposób zbiorczy.

6. W przypadku gdy udział największej ekspozycji bazowej w puli (C₁) wynosi nie więcej niż 3 %, instytucje mogą stosowa ć poniższą uproszczoną metodę do obliczania N i średnich LGD ważonych ekspozycją:

LGD = 0,50

gdzie:

C_m oznacza udział puli odpowiadający sumie największych m ekspozycji; oraz

m m jest ustalane przez instytucję.

Jeżeli dostępne jest jedynie C₁ i wielkość ta jest nie większa niż 0,03, wówczas instytucja może ustalić, że LGD wynosi 0,50, a N jest równe 1/C₁.

7. W przypadku gdy pozycja jest zabezpieczona pulą mieszaną, a instytucja jest w stanie obliczyć K_IRB dla co najmniej 95 % kwot ekspozycji bazowych zgodnie z art. 258 ust. 1 lit. a), instytucja oblicza narzut kapitałowy dla puli ekspozycji bazowych jako:

gdzie:

d jest odsetkiem kwoty ekspozycji z tytułu ekspozycji bazowych, dla których instytucja może obliczyć K_IRB, w odniesieniu do kwoty ekspozycji z tytułu wszystkich ekspozycji bazowych.

8. W przypadku gdy instytucja posiada pozycję sekurytyzacyjną w postaci instrumentu pochodnego w celu zabezpieczenia przed ryzykami rynkowymi, w tym ryzykiem stopy procentowej lub ryzykiem walutowym, instytucja może przypisać temu instrumentowi pochodnemu implikowaną wagę ryzyka równoważną wadze ryzyka pozycji odniesienia obliczonej zgodnie z niniejszym artykułem.

Do celów akapitu pierwszego pozycją odniesienia jest pozycja o stopniu uprzywilejowania pod każdym względem równym w stosunku do instrumentu pochodnego lub, w przypadku braku takiej pozycji o równym stopniu uprzywilejowania, pozycja bezpośrednio podporządkowana względem instrumentu pochodnego.

Artykuł 260

Traktowanie sekurytyzacji STS według metody SEC-IRBA

Według metody SEC-IRBA wagę ryzyka pozycji w ramach sekurytyzacji STS oblicza się zgodnie z art. 259, z zastrzeżeniem następujących modyfikacji:

dolny limit wagi ryzyka dla uprzywilejowanych pozycji sekurytyzacyjnych = 10 %

p = max [0,3; 0,5 (A + B (1/N) + C K_IRB+ D LGD + E M_T)]

Artykuł 261

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody standardowej (SEC-SA)

1. Według metody SEC-SA kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla danej pozycji objętej sekurytyzacją oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji obliczoną zgodnie z art. 248 przez mającą zastosowanie wagę ryzyka ustaloną w następujący sposób, we wszystkich przypadkach z zastrzeżeniem dolnego limitu wynoszącego 15 %:

RW = 1 250 % gdzie D ≤ K_A

RW = gdzie A ≥ K_A

^{RW = gdzie A < K}A ^{< D}

gdzie:

D jest punktem kończącym określonym zgodnie z art. 256

A jest punktem inicjującym określonym zgodnie z art. 256.

K_A jest parametrem obliczonym zgodni z ust. 2;

gdzie:

a = - (1/(p · K_A))

u = D - K_A

l = max (A - K_A; 0)

p = 1 dla ekspozycji sekurytyzacyjnej, która nie jest ekspozycją resekurytyzacyjną.

2. Do celów ust. 1 K_A oblicza się według następującego wzoru:

K_A= (1 - W) K_SA+ W 05

gdzie:

K_SA jest narzutem kapitałowym z tytułu puli bazowej zgodnie z definicją w art. 255;

W = stosunek:

a) sumy nominalnej kwoty ekspozycji bazowych, których dotyczy niewykonanie zobowiązania, do

b) sumy nominalnej kwoty wszystkich ekspozycji bazowych.

Do tych celów ekspozycja, której dotyczy niewykonanie zobowiązania, oznacza ekspozycję bazową, która: (i) jest przeterminowana o 90 dni lub więcej; (ii jest przedmiotem postępowania upadłościowego lub związanego z niewypłacalnością; (iii) jest przedmiotem egzekucji lub podobnego postępowania; albo (iv) której dotyczy niewykonanie zobowiązania zgodnie z dokumentacją dotyczącą sekurytyzacji.

W przypadku gdy instytucja nie zna stanu zaległości kredytowych w odniesieniu do 5 % lub mniejszego odsetka ekspozycji bazowych w puli, może stosować metodę SEC-SA, z zastrzeżeniem dokonania następującej korekty przy obliczaniu K_A:

W przypadku gdy instytucja nie zna stanu zaległości kredytowych w odniesieniu do więcej niż 5 % ekspozycji bazowych w puli, pozycji objętej sekurytyzacją przypisuje się wagę ryzyka równą 1 250 %.

3. W przypadku gdy instytucja posiada pozycję sekurytyzacyjną w postaci instrumentu pochodnego w celu zabezpieczenia przed ryzykami rynkowymi, w tym ryzykiem stopy procentowej lub ryzykiem walutowym, instytucja może przypisać temu instrumentowi pochodnemu implikowaną wagę ryzyka równoważną wadze ryzyka pozycji odniesienia obliczonej zgodnie z niniejszym artykułem.

Do celów niniejszego ustępu pozycją odniesienia jest pozycja o stopniu uprzywilejowania pod każdym względem równym w stosunku do instrumentu pochodnego lub, w przypadku braku takiej pozycji o równym stopniu uprzywilejowania, pozycja bezpośrednio podporządkowana względem tego instrumentu pochodnego.

Artykuł 262

Traktowanie sekurytyzacji STS według metody SEC-SA

Według metody SEC-SA wagę ryzyka pozycji w ramach sekurytyzacji STS oblicza się zgodnie z art. 261, z zastrzeżeniem następujących modyfikacji:

dolny limit wagi ryzyka dla uprzywilejowanych pozycji sekurytyzacyjnych = 10 %

p = 0,5

Artykuł 263

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody zewnętrznych ratingów (SEC-ERBA)

1. Według metody SEC-ERBA kwotę ekspozycji ważonych ryzykiem dla danej pozycji sekurytyzacyjnej oblicza się, mnożąc wartość ekspozycji z tytułu pozycji obliczoną zgodnie z art. 248 przez mającą zastosowanie wagę ryzyka zgodnie z niniejszym artykułem.

2. W odniesieniu do ekspozycji z krótkoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z ust. 7 można nadać rating implikowany oparty na krótkoterminowej ocenie kredytowej, stosuje się następujące wagi ryzyka:

Tabela 1

Stopień jakości kredytowej	1	2	3	Wszystkie pozostałe ratingi
Waga ryzyka	15 %	50 %	100 %	1 250 %

3. W odniesieniu do ekspozycji z długoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z ust. 7 niniejszego artykułu można nadać rating implikowany oparty na długoterminowej ocenie kredytowej, stosuje się wagi ryzyka określone w tabeli 2, skorygowane stosownie do przypadku o termin zapadalności transzy (M_T) zgodnie z art. 257 oraz ust. 4 niniejszego artykułu, a także o grubość transzy w przypadku transz nieuprzywilejowanych zgodnie z ust. 5 niniejszego artykułu:

Tabela 2

Stopień jakości kredytowej	Transza uprzywilejowana		Transza nieuprzywilejowana (cienka)
	Termin zapadalności transzy (MT)		Termin zapadalności transzy (MT)
	1 rok	5 lat	1 rok	5 lat
1	15 %	20 %	15 %	70 %
2	15 %	30 %	15 %	90 %
3	25 %	40 %	30 %	120 %
4	30 %	45 %	40 %	140 %
5	40 %	50 %	60 %	160 %
6	50 %	65 %	80 %	180 %
7	60 %	70 %	120 %	210 %
8	75 %	90 %	170 %	260 %
9	90 %	105 %	220 %	310 %
10	120 %	140 %	330 %	420 %
11	140 %	160 %	470 %	580 %
12	160 %	180 %	620 %	760 %
13	200 %	225 %	750 %	860 %
14	250 %	280 %	900 %	950 %
15	310 %	340 %	1 050 %	1 050 %
16	380 %	420 %	1 130 %	1 130 %
17	460 %	505 %	1 250 %	1 250 %
Wszystkie pozostałe	1 250 %	1 250 %	1 250 %	1 250 %

4. W celu określenia wagi ryzyka dla transz z terminem zapadalności wynoszącym od jednego roku do pięciu lat instytucje stosują interpolację liniową wag ryzyka mających, odpowiednio, zastosowanie do jednorocznych i pięcioletnich terminów zapadalności zgodnie z tabelą 2.

5. W celu uwzględnienia grubości transzy instytucje obliczają wagę ryzyka dla transz nieuprzywilejowanych w następujący sposób:

RW = [RW po skorygowaniu o termin zapadalności zgodnie z ust. 4] [1 - min(T; 50 %)]

gdzie:

T = grubość transzy mierzona jako D - A

gdzie:

D jest punktem kończącym określonym zgodnie z art. 256;

A jest punktem inicjującym określonym zgodnie z art. 256.

6. Wagi ryzyka dla transz nieuprzywilejowanych wynikające z zastosowania ust. 3, 4 i 5 podlegają dolnemu limitowi wynoszącemu 15 %. Uzyskane wagi ryzyka nie mogą ponadto być niższe niż waga ryzyka odpowiadająca hipotetycznej transzy uprzywilejowanej w ramach tej samej sekurytyzacji, posiadającej taką samą ocenę kredytową i termin zapadalności.

7. Do celów stosowania ratingów implikowanych instytucje przypisują danej pozycji bez ratingu rating implikowany równoważny ocenie kredytowej pozycji odniesienia z ratingiem, która spełnia wszystkie następujące warunki:

a) pozycja odniesienia ma stopień uprzywilejowania pod każdym względem równy pozycji sekurytyzacyjnej bez ratingu lub, w przypadku braku pozycji o równym stopniu uprzywilejowania, pozycja odniesienia jest bezpośrednio podporządkowana względem pozycji bez ratingu;

b) pozycja odniesienia nie korzysta z jakichkolwiek gwarancji udzielonych przez osobę trzecią ani z innych form wsparcia jakości kredytowej, które nie są dostępne w przypadku pozycji bez ratingu;

c) termin zapadalności pozycji odniesienia jest taki sam jak termin zapadalności danej pozycji bez ratingu lub dłuższy niż ten termin;

d) każdy rating implikowany jest na bieżąco aktualizowany w celu odzwierciedlenia wszelkich zmian w ocenie kredytowej pozycji odniesienia.

8. W przypadku gdy instytucja posiada pozycję sekurytyzacyjną w postaci instrumentu pochodnego w celu zabezpieczenia przed ryzykami rynkowymi, w tym ryzykiem stopy procentowej lub ryzykiem walutowym, instytucja może przypisać temu instrumentowi pochodnemu implikowaną wagę ryzyka równoważną wadze ryzyka pozycji odniesienia obliczonej zgodnie z niniejszym artykułem.

Do celów akapitu pierwszego pozycją odniesienia jest pozycja o stopniu uprzywilejowania pod każdym względem równym w stosunku do instrumentu pochodnego lub, w przypadku braku takiej pozycji o równym stopniu uprzywilejowania, pozycja bezpośrednio podporządkowana względem instrumentu pochodnego.

Artykuł 264

Traktowanie sekurytyzacji STS według metody SEC-ERBA

1. Według metody SEC-ERBA wagę ryzyka pozycji w ramach sekurytyzacji STS oblicza się zgodnie z art. 263, z zastrzeżeniem modyfikacji określonych w niniejszym artykule.

2. W odniesieniu do ekspozycji z krótkoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z art. 263 ust. 7 można nadać rating implikowany oparty na krótkoterminowej ocenie kredytowej, stosuje się następujące wagi ryzyka:

Tabela 3

Stopień jakości kredytowej	1	2	3	Wszystkie pozostałe ratingi
Waga ryzyka	10 %	30 %	60 %	1 250 %

3. W odniesieniu do ekspozycji z długoterminowymi ocenami kredytowymi lub gdy zgodnie z art. 263 ust. 7 można nadać rating implikowany oparty na długoterminowej ocenie kredytowej, wagi ryzyka określa się zgodnie z tabelą 4 oraz koryguje się je o termin zapadalności transzy (M_T) zgodnie z art. 257 i art. 263 ust. 4 oraz o grubość transzy w przypadku transz nieuprzywilejowanych zgodnie z art. 263 ust. 5:

Tabela 4

Stopień jakości kredytowej	Transza uprzywilejowana		Transza nieuprzywilejowana (cienka)
	Termin zapadalności transzy (MT)		Termin zapadalności transzy (MT)
	1 rok	5 lat	1 rok	5 lat
1	10 %	10 %	15 %	40 %
2	10 %	15 %	15 %	55 %
3	15 %	20 %	15 %	70 %
4	15 %	25 %	25 %	80 %
5	20 %	30 %	35 %	95 %
6	30 %	40 %	60 %	135 %
7	35 %	40 %	95 %	170 %
8	45 %	55 %	150 %	225 %
9	55 %	65 %	180 %	255 %
10	70 %	85 %	270 %	345 %
11	120 %	135 %	405 %	500 %
12	135 %	155 %	535 %	655 %
13	170 %	195 %	645 %	740 %
14	225 %	250 %	810 %	855 %
15	280 %	305 %	945 %	945 %
16	340 %	380 %	1 015 %	1 015 %
17	415 %	455 %	1 250 %	1 250 %
Wszystkie pozostałe	1 250 %	1 250 %	1 250 %	1 250 %

Artykuł 265

Zakres i wymogi operacyjne dotyczące metody wewnętrznych oszacowań

1. Instytucje mogą obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem dla pozycji bez ratingu w programach ABCP lub transakcjach ABCP według metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z art. 266 w przypadku, gdy spełnione są warunki określone w ust. 2 niniejszego artykułu.

Jeżeli instytucja otrzymała zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu, a konkretna pozycja w programie ABCP lub transakcji ABCP mieści się w zakresie stosowania objętym takim zezwoleniem, instytucja stosuje tę metodę do obliczenia kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem tej pozycji.

2. Właściwe organy udzielają instytucjom zezwolenia na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań w ramach jasno określonego zakresu zastosowania, w przypadku gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) wszystkie pozycje w papierach dłużnych przedsiębiorstw wyemitowanych w ramach programu ABCP są pozycjami z ratingiem;

b) wewnętrzne oszacowanie jakości kredytowej danej pozycji odzwierciedla publicznie dostępne metody oszacowań stosowane przez jedną lub większą liczbę ECAI do przyznawania ratingu pozycjom sekurytyzacyjnym zabezpieczonym ekspozycjami bazowymi typu sekurytyzowanego;

c) papier dłużny przedsiębiorstwa wyemitowany w ramach programu ABCP jest w głównej mierze emitowany dla inwestorów będących osobami trzecimi;

d) proces wewnętrznego oszacowania stosowany przez instytucję jest co najmniej tak ostrożny jak publicznie dostępne oszacowania tych ECAI, które przyznały zewnętrzny rating papierom dłużnym przedsiębiorstw wyemitowanym w ramach programu ABCP, w szczególności w odniesieniu do czynników skrajnych i innych stosownych elementów ilościowych;

e) w metodzie wewnętrznego oszacowania stosowanej przez instytucję uwzględnia się wszystkie publicznie dostępne odpowiednie metody ratingowe stosowane przez ECAI, które przyznają rating papierom dłużnym przedsiębiorstw w ramach programu ABCP; metoda ta obejmuje również klasy ratingowe odpowiadające ocenom kredytowym dokonywanym przez ECAI. Instytucja wciąga do swych rejestrów wewnętrznych oświadczenie wyjaśniające sposób spełnienia wymogów określonych w niniejszej literze i regularnie aktualizuje takie oświadczenie;

f) instytucja stosuje metodę wewnętrznych oszacowań do celów wewnętrznego zarządzania ryzykiem, w tym w procesie decyzyjnym, informacji zarządczej i alokacji kapitału wewnętrznego;

g) wewnętrzni lub zewnętrzni audytorzy, ECAI bądź działy lub osoby realizujące zadania w zakresie wewnętrznej kontroli kredytowej lub zarządzania ryzykiem danej instytucji dokonują regularnych przeglądów procesów związanych z oszacowaniami wewnętrznymi oraz jakości wewnętrznych oszacowań jakości kredytowej ekspozycji danej instytucji z tytułu programu ABCP lub transakcji ABCP;

h) instytucja monitoruje zachowanie swoich wewnętrznych ratingów w czasie, aby ocenić skuteczność metody wewnętrznych oszacowań, oraz w razie potrzeby dokonuje korekt tej metody, jeżeli zachowanie ekspozycji regularnie odbiega od zachowania wskazywanego przez wewnętrzne ratingi;

i) program ABCP obejmuje standardy zawierania umów kredytowych i zarządzania zobowiązaniami w postaci wytycznych dla administratora programu dotyczących co najmniej:

(i) kryteriów uznawania aktywów, z zastrzeżeniem lit. j);

(ii) rodzajów i wartości pieniężnej ekspozycji wynikających z zapewnienia instrumentów wsparcia płynności i wsparcia jakości kredytowej;

(iii) rozkładu strat na pozycje sekurytyzacyjne w programie ABCP lub transakcji ABCP;

(iv) prawnego i ekonomicznego rozdziału między przenoszonymi aktywami a podmiotem je sprzedającym;

j) kryteria uznawania aktywów w programie ABCP przewidują co najmniej:

(i) wykluczenie zakupu aktywów znacząco przeterminowanych lub takich, których dotyczy niewykonanie zobowiązania;

(ii) ograniczenie nadmiernej koncentracji w stosunku do danego dłużnika lub obszaru geograficznego; oraz

(iii) ograniczenie okresu zapadalności nabywanych aktywów;

k) przeprowadzana jest analiza ryzyka kredytowego i profilu działalności sprzedawcy aktywów, obejmująca co najmniej ocenę:

(i) dotychczasowych oraz oczekiwanych w przyszłości wyników działalności finansowej sprzedawcy;

(ii) aktualnej pozycji sprzedawcy na rynku i jego oczekiwanej przyszłej konkurencyjności;

(iii) dźwigni finansowej sprzedawcy, jego przepływu środków pieniężnych, wskaźnika pokrycia odsetek zyskiem i ratingu długu; oraz

(iv) stosowanych przez sprzedawcę standardów zawierania umów kredytowych, jego zdolności obsługi aktywów oraz procedur ściągania należności;

l) program ABCP obejmuje zasady i procedury ściągania należności, które uwzględniają potencjał operacyjny oraz jakość kredytową jednostki obsługującej oraz zawiera elementy ograniczające ryzyka sprzedawcy i jednostki obsługującej związane z wynikami. Do celów niniejszej litery ryzyka związane z wynikami można ograniczać za pomocą czynników uruchamiających w oparciu o bieżącą jakość kredytową sprzedawcy lub jednostki obsługującej, aby zapobiegać przemieszaniu funduszy w przypadku niewykonania zobowiązania przez sprzedawcę lub jednostkę obsługującą;

m) zagregowane oszacowanie straty z tytułu puli aktywów, którego zakup jest możliwy w ramach programu ABCP, uwzględnia wszystkie źródła potencjalnego ryzyka, takie jak ryzyko kredytowe i ryzyko rozmycia;

n) w przypadku gdy wsparcie jakości kredytowej dostarczane przez sprzedawcę jest mierzone jedynie w oparciu o straty kredytowe, a ryzyko rozmycia jest istotne dla określonej puli aktywów, program ABCP obejmuje oddzielną rezerwę w związku z ryzykiem rozmycia;

o) wymagany poziom wsparcia w ramach programu ABCP oblicza się, uwzględniając dane historyczne z kilku minionych lat, w tym dane dotyczące strat, zaległości kredytowych, przypadków rozmycia oraz wskaźnika obrotu w przypadku wierzytelności;

p) program ABCP zawiera narzędzia strukturalne, które przy zakupie ekspozycji służą ograniczeniu potencjalnego pogorszenia jakości kredytowej portfela bazowego. Do takich narzędzi mogą się zaliczać automatyczne mechanizmy wygasające specyficzne dla danej puli ekspozycji;

q) instytucja ocenia charakterystyczne cechy puli aktywów bazowych, takie jak jej średnia ważona punktowa ocena kredytowa, oraz identyfikuje wszelkie przypadki koncentracji w stosunku do danego dłużnika lub obszaru geograficznego oraz określa granulację puli aktywów.

3. W przypadku gdy działy lub osoby realizujące w danej instytucji zadania w zakresie audytu wewnętrznego, kontroli kredytowej lub zarządzania ryzykiem przeprowadzają przegląd przewidziany w ust. 2 lit. g), te działy lub osoby muszą być niezależne od działów lub osób, które wewnątrz instytucji zajmują się kontaktami biznesowymi i obsługą klientów w ramach programu ABCP.

4. Instytucje, które otrzymały zezwolenie na stosowanie metody wewnętrznych oszacowań, nie mogą powrócić do stosowania innych metod w odniesieniu do pozycji, które objęte są zakresem stosowania metody wewnętrznych oszacowań, chyba że spełnione są obydwa następujące warunki:

a) instytucja wykazała w sposób zadowalający właściwy organ zasadność takiego działania;

b) instytucja otrzymała uprzednie zezwolenie właściwego organu.

Artykuł 266

Obliczanie kwot ekspozycji ważonych ryzykiem według metody wewnętrznych oszacowań

1. Według metody wewnętrznych oszacowań instytucja, na podstawie swojego wewnętrznego oszacowania, przypisuje pozycję bez ratingu w ramach programu ABCP lub transakcji ABCP do jednej z klas ratingowych określonych w art. 265 ust. 2 lit. e). Pozycji przypisuje się rating wynikowy, który jest taki sam jak oceny kredytowe odpowiadające tej klasie ratingowej, jak określono w art. 265 ust. 2 lit. e).

2. Rating wynikowy uzyskany zgodnie z ust. 1 jest co najmniej na poziomie klasy inwestycyjnej lub wyższym w chwili przypisania go po raz pierwszy i uważa się go za uznaną ocenę kredytową wydaną przez ECAI do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z art. 263 lub 264, stosownie do przypadku.

Podsekcja 4

Górne limity dotyczące pozycji sekurytyzacyjnych

Artykuł 267

Maksymalna waga ryzyka dla uprzywilejowanych pozycji sekurytyzacyjnych: metoda pełnego przeglądu

1. Instytucja, która zawsze zna skład ekspozycji bazowych, może przypisać uprzywilejowanej pozycji sekurytyzacyjnej maksymalną wagę ryzyka równą średniej wadze ryzyka ważonej ekspozycją, która miałaby zastosowanie do ekspozycji bazowych, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją.

2. W przypadku pul ekspozycji bazowych, jeżeli instytucja stosuje wyłącznie metodę standardową lub metodę IRB, maksymalna waga ryzyka uprzywilejowanej pozycji sekurytyzacyjnej jest równa średniej wadze ryzyka ważonej ekspozycją, która miałaby zastosowanie do ekspozycji bazowych zgodnie z, odpowiednio, rozdziałem 2 lub 3, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją.

W przypadku pul mieszanych maksymalną wagę ryzyka oblicza się w następujący sposób:

a) w przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-IRBA, części puli bazowej objętej metodą standardową i części puli bazowej objętej metodą IRB przypisuje się wagę ryzyka odpowiadającą każdej z nich, odpowiednio, według metody standardowej i metody IRB;

b) w przypadku gdy instytucja stosuje metodę SEC-SA lub SEC-ERBA, maksymalna waga ryzyka dla uprzywilejowanych pozycji sekurytyzacyjnych jest równa średniej ważonej wadze ryzyka ekspozycji bazowych według metody standardowej.

3. Do celów niniejszego artykułu waga ryzyka, która miałaby zastosowanie według metody IRB zgodnie z rozdziałem 3, obejmuje stosunek:

a) oczekiwanych strat pomnożonych przez 12,5 do

b) wartości ekspozycji z tytułu ekspozycji bazowych.

4. W przypadku gdy w wyniku obliczenia maksymalnej wagi ryzyka zgodnie z ust. 1 uzyskuje się wagę ryzyka niższą niż dolne limity wagi ryzyka określone w art. 259-264, stosownie do przypadku, stosuje się tę pierwszą wartość.

Artykuł 268

Maksymalne wymogi kapitałowe

1. Instytucja inicjująca, instytucja sponsorująca lub inna instytucja stosujące metodę SEC-IRBA, bądź instytucja inicjująca lub instytucja sponsorująca stosujące metodę SEC-SA lub SEC-ERBA mogą stosować w odniesieniu do posiadanej przez siebie pozycji sekurytyzacyjnej maksymalne wymogi kapitałowe równe wymogom kapitałowym, które zostałyby obliczone zgodnie z rozdziałem 2 lub 3 w odniesieniu do ekspozycji bazowych, tak jakby nie zostały one objęte sekurytyzacją. Do celów niniejszego artykułu wymóg kapitałowy według metody IRB obejmuje kwotę oczekiwanych strat związanych z tymi ekspozycjami obliczoną zgodnie z rozdziałem 3 oraz kwotę nieoczekiwanych strat.

2. W przypadku pul mieszanych maksymalny wymóg kapitałowy określa się obliczając zgodnie z ust. 1 średnią wymogów kapitałowych ważoną ekspozycją dla części ekspozycji bazowych objętych metodą IRB i metodą standardową.

3. Maksymalnym wymogiem kapitałowym jest wynik mnożenia kwoty obliczonej zgodnie z ust. 1 lub 2 przez największą część udziału, jaki instytucja posiada w odnośnych transzach (V), wyrażoną jako wielkość procentowa i obliczoną w następujący sposób:

a) w przypadku instytucji, która posiada jedną lub większą liczbę pozycji sekurytyzacyjnych w jednej transzy, współczynnik V jest równy stosunkowi kwoty nominalnej pozycji sekurytyzacyjnych, które instytucja posiada w danej transzy, do kwoty nominalnej transzy;

b) w przypadku instytucji, która posiada pozycje sekurytyzacyjne w różnych transzach, współczynnik V jest równy maksymalnej części udziału w poszczególnych transzach. W tym celu procentową część udziału w każdej z poszczególnych transz oblicza się w sposób określony w lit. a).

4. Przy obliczaniu maksymalnego wymogu kapitałowego dla pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z niniejszym artykułem całą kwotę wszelkich zysków ze sprzedaży i wspierających jakość kredytową wydzielonych należności odsetkowych wynikających z transakcji sekurytyzacyjnej odlicza się od pozycji kapitału podstawowego Tier I zgodnie z art. 36 ust. 1 lit. k).

Podsekcja 5

Przepisy różne

Artykuł 269

Resekurytyzacje

1. W odniesieniu do pozycji objętej resekurytyzacją instytucje stosują metodę SEC-SA zgodnie z art. 261, z następującymi zmianami:

a) W = 0 dla każdej ekspozycji wobec transzy sekurytyzacji w obrębie puli ekspozycji bazowych;

b) p = 1,5;

c) uzyskana waga ryzyka podlega dolnemu limitowi wagi ryzyka wynoszącemu 100 %.

2. K_SA dla sekurytyzacyjnych ekspozycji bazowych oblicza się zgodnie z podsekcją 2.

3. Maksymalnych wymogów kapitałowych określonych w podsekcji 4 nie stosuje się do pozycji resekurytyzacyjnych.

4. W przypadku gdy pula ekspozycji bazowych składa się z transz sekurytyzacji w połączeniu z innymi rodzajami aktywów, parametr K_A określa się jako nominalną średnią ważoną ekspozycję K_A obliczoną indywidualnie dla każdego podzestawu ekspozycji.

Artykuł 270

Pozycje uprzywilejowane w sekurytyzacjach w sektorze MŚP

Instytucja inicjująca może obliczać kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do danej pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z art. 260, 262 lub 264, stosownie do przypadku, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a) sekurytyzacja spełnia wymogi sekurytyzacji STS określone w rozdziale 4 rozporządzenia (UE) 2017/2402, stosownie do sytuacji, inne niż w art. 20 ust. 1-6 tego rozporządzenia;

b) pozycja kwalifikuje się jako uprzywilejowana pozycja sekurytyzacyjna;

c) sekurytyzacja jest zabezpieczona pulą ekspozycji wobec przedsiębiorstw, pod warunkiem że co najmniej 70 % spośród tych przedsiębiorstw, w kategoriach salda portfela, kwalifikuje się jako MŚP w rozumieniu art. 501 w momencie emisji sekurytyzacji lub, w przypadku sekurytyzacji odnawialnych, w momencie dodania ekspozycji do sekurytyzacji;

d) ryzyko kredytowe związane z pozycjami niezatrzymanymi przez instytucję inicjującą jest przenoszone poprzez gwarancję lub kontrgwarancję spełniające wymogi dotyczące ochrony kredytowej nierzeczywistej określone w rozdziale 4 dla metody standardowej w odniesieniu do ryzyka kredytowego;

e) osobą trzecią, na rzecz której przenoszone jest ryzyko kredytowe, jest jeden lub większa liczba następujących podmiotów:

(i) rząd centralny lub bank centralny państwa członkowskiego, wielostronny bank rozwoju, organizacja międzynarodowa lub podmiot finansowania preferencyjnego, pod warunkiem że ekspozycje wobec gwaranta lub kontrgwaranta kwalifikują się do wagi ryzyka wynoszącej 0 % zgodnie z rozdziałem 2;

(ii) inwestor instytucjonalny zgodnie z definicją w art. 2 pkt 12 rozporządzenia (UE) 2017/2402, pod warunkiem że gwarancja lub kontrgwarancja są w pełni zabezpieczone środkami pieniężnymi zdeponowanymi w instytucji inicjującej.

Artykuł 270a

Dodatkowa waga ryzyka

1. W przypadku niespełnienia przez instytucję, w wyniku jej zaniedbania lub zaniechania, wymogów określonych w rozdziale 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402 w jakimkolwiek istotnym względzie, właściwe organy nakładają proporcjonalną dodatkową wagę ryzyka w wysokości co najmniej 250 % wagi ryzyka - maksymalnie do wysokości 1 250 % - którą stosuje się do odpowiednich pozycji sekurytyzacyjnych w sposób określony, odpowiednio, w art. 247 ust. 6 lub art. 337 ust. 3 niniejszego rozporządzenia. Dodatkowa waga ryzyka wzrasta stopniowo wraz z każdym kolejnym naruszeniem przepisów dotyczących należytej staranności i zarządzania ryzykiem. Właściwe organy uwzględniają wyłączenia dotyczące niektórych sekurytyzacji przewidziane w art. 6 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/2402, zmniejszając wagę ryzyka, którą w przeciwnym przypadku nałożyłyby zgodnie z niniejszym artykułem w odniesieniu do sekurytyzacji, do której ma zastosowanie art. 6 ust. 5 rozporządzenia (UE) 2017/2402.

2. EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu ułatwienia osiągnięcia zbieżności praktyk nadzorczych w odniesieniu do wykonania ust. 1, w tym środków, które należy stosować w przypadku naruszenia obowiązków dotyczących należytej staranności i zarządzania ryzykiem. EUNB przedstawi Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 1 stycznia 2014 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.

Sekcja 4

Zewnętrzne oceny kredytowe

Artykuł 270b

Stosowanie ocen kredytowych ECAI

Instytucje mogą korzystać z ocen kredytowych w celu określenia wagi ryzyka danej pozycji sekurytyzacyjnej zgodnie z niniejszym rozdziałem jedynie wtedy, gdy ocena kredytowa została wydana lub zatwierdzona przez ECAI zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009.

Artykuł 270c

Wymogi, jakie mają spełniać oceny kredytowe ECAI

Do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z sekcją 3 instytucje stosują ocenę kredytową ECAI wyłącznie w przypadku, gdy spełnione są wszystkie następujące warunki:

a) nie istnieje żadne niedopasowanie między rodzajami płatności ujętymi w ocenie kredytowej a rodzajami płatności, do których instytucja jest uprawniona na mocy umowy stanowiącej podstawę danej pozycji sekurytyzacyjnej;

b) ECAI publikuje oceny kredytowe oraz informacje o analizie strat i przepływów pieniężnych, wrażliwości ratingów na zmiany w podstawowych założeniach ratingowych, w tym na dochody z tytułu ekspozycji bazowych, jak również o procedurach, metodach, założeniach i kluczowych elementach stanowiących podstawę ocen kredytowych zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1060/2009. Do celów niniejszej litery informacje uznaje się za publicznie dostępne w przypadku, gdy zostały opublikowane w dostępnym formacie. Za publicznie dostępne nie uznaje się informacji udostępnionych jedynie ograniczonej liczbie podmiotów;

c) oceny kredytowe uwzględnia się w macierzy przejścia danej ECAI;

d) oceny kredytowe nie opierają się, w całości ani w części, na wsparciu nierzeczywistym udzielonym przez samą instytucję. W przypadku gdy dana pozycja opiera się, w całości lub w części, na wsparciu nierzeczywistym, instytucja uwzględnia tę pozycję w taki sposób, jakby nie posiadała ona ratingu do celów obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do tej pozycji zgodnie z sekcją 3;

e) ECAI zobowiązała się do publikowania wyjaśnień, w jaki sposób dochody z tytułu ekspozycji bazowych wpływają na daną ocenę kredytową.

Artykuł 270d

Stosowanie ocen kredytowych

1. Instytucja może zadecydować, czy wyznaczyć jedną lub większą liczbę ECAI, których oceny kredytowe stosuje się przy obliczaniu jej kwot ekspozycji ważonych ryzykiem na mocy niniejszego rozdziału ("wyznaczona ECAI").

2. Instytucja stosuje oceny kredytowe swoich pozycji sekurytyzacyjnych w sposób konsekwentny, a nie wybiórczy, i w tym celu musi spełniać następujące wymogi:

a) instytucja nie stosuje ocen kredytowych danej ECAI do swoich pozycji w niektórych transzach oraz ocen kredytowych innej ECAI do swoich pozycji w innych transzach w ramach tej samej sekurytyzacji, które mogą posiadać rating nadany przez pierwszą ECAI lub takiego ratingu nie posiadać;

b) w przypadku gdy w odniesieniu do danej pozycji istnieją dwie oceny kredytowe wydane przez wyznaczone ECAI, instytucja stosuje mniej korzystną ocenę kredytową;

c) w przypadku gdy w odniesieniu do danej pozycji istnieją trzy lub więcej niż trzy oceny kredytowe wydane przez wyznaczone ECAI, stosuje się dwie najbardziej korzystne oceny kredytowe. W przypadku gdy dwie najbardziej korzystne oceny są różne, stosuje się mniej korzystną z nich;

d) instytucja nie zabiega aktywnie o wycofanie mniej korzystnych ratingów.

3. W przypadku gdy ekspozycje stanowiące podstawę sekurytyzacji korzystają z pełnej lub częściowej uznanej ochrony kredytowej zgodnie z rozdziałem 4, a skutki takiej ochrony znajdują odzwierciedlenie w ocenie kredytowej pozycji sekurytyzacyjnej wydanej przez wyznaczoną ECAI, instytucja stosuje wagę ryzyka związaną z tą oceną kredytową. W przypadku gdy ochrona kredytowa, o której mowa w niniejszym ustępie, nie jest uznana na mocy rozdziału 4, nie uznaje się oceny kredytowej, a pozycję sekurytyzacyjną traktuje się jako pozycję bez ratingu.

4. W przypadku gdy pozycja sekurytyzacyjna korzysta z uznanej ochrony kredytowej zgodnie z rozdziałem 4, a skutki takiej ochrony znajdują odzwierciedlenie w ocenie kredytowej tej pozycji wydanej przez wyznaczoną ECAI, instytucja traktuje pozycję sekurytyzacyjną, tak jakby była pozycją bez ratingu, oraz oblicza kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z rozdziałem 4.

Artykuł 270e

Przyporządkowywanie sekurytyzacji

EUNB opracowuje projekty wykonawczych standardów technicznych w celu przyporządkowania w obiektywny i spójny sposób stopni jakości kredytowej określonych w niniejszym rozdziale odpowiadających odnośnym ocenom kredytowym zapewnionym przez wszystkie ECAI. Do celów niniejszego artykułu EUNB w szczególności:

a) różnicuje względne stopnie ryzyka wyrażone w każdej ocenie;

b) bierze pod uwagę czynniki ilościowe, takie jak współczynnik niewykonania zobowiązań lub wskaźniki strat, oraz historyczne wyniki ocen kredytowych każdej ECAI w ramach różnych klas aktywów;

c) bierze pod uwagę czynniki jakościowe, takie jak zakres transakcji ocenionych przez ECAI, stosowaną przez nią metodę i znaczenie jej ocen kredytowych, w szczególności czy oceny te uwzględniają oczekiwaną stratę lub pierwszą stratę w euro, oraz terminową spłatę odsetek lub ostateczną spłatę odsetek;

d) stara się zapewnić, aby pozycje sekurytyzacyjne, którym przypisuje się taką samą wagę ryzyka na podstawie ocen kredytowych ECAI, podlegały równoważnym stopniom ryzyka kredytowego.

EUNB przedstawi Komisji te projekty wykonawczych standardów technicznych do dnia 1 lipca 2014 r.

Komisji powierza się uprawnienia do przyjmowania wykonawczych standardów technicznych, o których mowa w akapicie pierwszym niniejszego ustępu, zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.";

10) art. 337 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 337

Wymóg w zakresie funduszy własnych w odniesieniu do instrumentów sekurytyzacyjnych

1. W przypadku instrumentów w portfelu handlowym, które stanowią pozycje sekurytyzacyjne, instytucja stosuje wobec pozycji netto obliczonych zgodnie z art. 327 ust. 1 wagę wynoszącą 8 % wagi ryzyka, którą instytucja stosowałaby wobec pozycji w swoim portfelu bankowym zgodnie z tytułem II rozdział 5 sekcja 3.

2. Określając wagi ryzyka do celów ust. 1, oszacowań wartości PD oraz LGD można dokonywać w oparciu o dane szacunkowe pochodzące z modelu uwzględniania dodatkowego ryzyka niewykonania zobowiązań i migracji (model IRC) instytucji, której udzielono zezwolenia na stosowanie modelu wewnętrznego do określenia ryzyka szczególnego instrumentów dłużnych. Z tej drugiej możliwości można korzystać wyłącznie pod warunkiem uzyskania zezwolenia właściwych organów, którego udziela się, jeśli wspomniane dane szacunkowe spełniają wymogi ilościowe dla metody IRB zgodnie z tytułem II rozdział 3.

Zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 EUNB wydaje wytyczne określające zastosowanie oszacowań wartości PD oraz LGD stanowiących parametry wejściowe, jeśli oszacowania te oparte są na modelu IRC.

3. W przypadku pozycji sekurytyzacyjnych, które podlegają dodatkowej wadze ryzyka zgodnie z art. 247 ust. 6, stosuje się 8 % całkowitej wagi ryzyka.

4. Instytucja sumuje swoje pozycje ważone wynikające z zastosowania ust. 1, 2 i 3, niezależnie od tego, czy są to pozycje długie czy krótkie, aby obliczyć swój wymóg w zakresie funduszy własnych z tytułu ryzyka szczególnego, z wyjątkiem pozycji sekurytyzacyjnych podlegających art. 338 ust. 4.

5. W przypadku gdy instytucja inicjująca sekurytyzację tradycyjną nie spełnia warunków przeniesienia istotnej części ryzyka określonych w art. 244, instytucja ta uwzględnia ekspozycje stanowiące podstawę sekurytyzacji przy obliczaniu swojego wymogu w zakresie funduszy własnych, tak jakby te ekspozycje nie zostały objęte sekurytyzacją.

W przypadku gdy instytucja inicjująca sekurytyzację syntetyczną nie spełnia warunków przeniesienia istotnej części ryzyka określonych w art. 245, instytucja ta uwzględnia ekspozycje stanowiące podstawę sekurytyzacji przy obliczaniu swoich wymogów w zakresie funduszy własnych, tak jakby te ekspozycje nie zostały objęte sekurytyzacją, oraz nie uwzględnia skutków sekurytyzacji syntetycznej do celów ochrony kredytowej.";

11) uchyla się część piątą, a wszystkie odniesienia do części piątej odczytuje się jako odniesienia do rozdziału 2 rozporządzenia (UE) 2017/2402;

12) w art. 457 lit. c) otrzymuje brzmienie:

"c) wymogów w zakresie funduszy własnych z tytułu sekurytyzacji określonych w art. 242-270a;";

13) art. 462 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 462

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 244 ust. 6 i art. 245 ust. 6 oraz w art. 456-460, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 28 czerwca 2013 r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 244 ust. 6 i art. 245 ust. 6 oraz w art. 456-460, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 244 ust. 6 i art. 245 ust. 6 oraz art. 456-460 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie trzech miesięcy przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o trzy miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.";

14) dodaje się artykuł w brzmieniu:

"Artykuł 519a

Sprawozdawczość i przegląd

Do dnia 1 stycznia 2022 r. Komisja przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie ze stosowania przepisów tytułu II rozdział 5 część trzecia w świetle rozwoju sytuacji na rynkach sekurytyzacyjnych, w tym z perspektywy makroostrożnościowej i ekonomicznej. Sprawozdaniu temu będzie towarzyszyć, w stosownych przypadkach, wniosek ustawodawczy; w sprawozdaniu tym zostaną ocenione w szczególności następujące kwestie:

a) wpływ hierarchii metod określonej w art. 254 oraz obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnych określonych w art. 258-266 na działalność emisyjną i inwestycyjną instytucji na rynkach sekurytyzacyjnych w Unii;

b) skutki dla stabilności finansowej Unii i państw członkowskich, ze szczególnym naciskiem na potencjalne spekulacje na rynku nieruchomości i zwiększenie wzajemnych powiązań między instytucjami finansowymi;

c) jakie środki byłyby uzasadnione w celu ograniczania wszelkich negatywnych skutków sekurytyzacji dla stabilności finansowej oraz przeciwdziałania takim skutkom, przy jednoczesnym zachowaniu jej pozytywnego wpływu na finansowanie, w tym możliwe wprowadzenie maksymalnego limitu ekspozycji z tytułu sekurytyzacji; oraz

d) skutki dla możliwości zapewnienia przez instytucje finansowe zrównoważonego i stabilnego kanału finansowania dla gospodarki realnej, ze szczególnym uwzględnieniem MŚP.

W sprawozdaniu będą również uwzględnione zmiany regulacyjne na forach międzynarodowych, w szczególności zmiany dotyczące międzynarodowych standardów w zakresie sekurytyzacji.".

Artykuł  2

Przepisy przejściowe dotyczące nierozliczonych pozycji sekurytyzacyjnych

W odniesieniu do sekurytyzacji, w ramach których papiery wartościowe wyemitowano przed dniem 1 stycznia 2019 r., instytucje nadal stosują przepisy określone w tytule II rozdział 5 część trzecia oraz art. 337 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 do dnia 31 grudnia 2019 r. w wersji mającej zastosowanie na dzień 31 grudnia 2018 r.

Do celów niniejszego artykułu uznaje się, że w przypadku sekurytyzacji, które nie wiążą się z emisją papierów wartościowych, odniesienie do "sekurytyzacji, w ramach których papiery wartościowe wyemitowano" oznacza "sekurytyzacji, których początkowe pozycje sekurytyzacyjne zostały utworzone".

Artykuł  3

Wejście w życie i data rozpoczęcia stosowania

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2019 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 12 grudnia 2017 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
A. TAJANI	M. MAASIKAS
Przewodniczący	Przewodniczący

1 Dz.U. C 219 z 17.6.2016, s. 2.

2 Dz.U. C 82 z 3.3.2016, s. 1.

3 Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 26 października 2017 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 20 listopada 2017 r.

4 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji oraz utworzenia szczególnych ram dla prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji, a także zmieniające dyrektyw 2009/65/WE, 2009/138/WE i 2011/61/UE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 35).

5 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1).

6 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), zmiany decyzji nr 716/2009/WE oraz uchylenia decyzji Komisji 2009/78/WE (Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 12).

7 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 173 z 12.6.2014, s. 190).

8 Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1.

* Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2402 z dnia 12 grudnia 2017 r. w sprawie ustanowienia ogólnych ram dla sekurytyzacji oraz utworzenia szczególnych ram dla prostych, przejrzystych i standardowych sekurytyzacji, a także zmieniające dyrektywy 2009/65/WE, 2009/138/WE i 2011/61/UE oraz rozporządzenia (WE) nr 1060/2009 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. L 347 z 28.12.2017, s. 35).";

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.2017.347.1
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Rozporządzenie 2017/2401 zmieniające rozporządzenie (UE) nr 575/2013 w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych
• Data aktu: 12/12/2017
• Data ogłoszenia: 28/12/2017
• Data wejścia w życie: 01/01/2019, 17/01/2018