a także mając na uwadze, co następuje:(1) Aby ułatwić współpracę między właściwymi organami oraz zapewnić, by instytucje płatnicze zamierzające skorzystać w skali transgranicznej ze swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług dysponowały spójną i skuteczną procedurą powiadamiania, należy określić ramy współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia a właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego, określając metody, środki i szczegóły dotyczące współpracy, a w szczególności zakres przedkładanych informacji oraz sposób postępowania z tymi informacjami, w tym wspólną terminologię i standardowe wzory powiadomień.
(2) W celu określenia wspólnej terminologii i standardowych wzorów powiadomień należy zdefiniować pewne terminy techniczne, tak aby w przypadku instytucji płatniczych zamierzających prowadzić działalność w innym państwie członkowskim wyraźnie rozróżnić zgłoszenia dotyczące korzystania z usług oddziału, zgłoszenia dotyczące korzystania ze swobody świadczenia usług oraz zgłoszenia dotyczące korzystania z usług agenta.
(3) Ustanowienie standardowych procedur określających język i sposoby przekazywania powiadomień dotyczących instytucji płatniczych zamierzających prowadzić działalność transgraniczną między właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego ułatwia korzystanie ze swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług oraz zwiększa efektywność realizacji odpowiednich zadań i obowiązków spoczywających na właściwych organach w państwach członkowskich pochodzenia i przyjmujących państwach członkowskich.
(4) Właściwe organy w państwach członkowskich pochodzenia powinny być zobowiązane do oceny kompletności i prawidłowości informacji przedłożonych przez instytucje płatnicze zamierzające świadczyć usługi w innym państwie członkowskim, tak aby zapewnić odpowiednią jakość zgłoszeń paszportowych. W tym celu właściwe organy w państwach członkowskich pochodzenia powinny informować instytucje płatnicze o konkretnych aspektach decydujących o tym, że dane zgłoszenie paszportowe jest uznawane za niekompletne lub nieprawidłowe, tak aby uprościć proces wykrywania i przekazywania brakujących lub nieprawidłowych informacji. Ponadto ocena kompletności i prawidłowości informacji powinna zapewniać skuteczność procedury powiadamiania poprzez wyraźne określenie, że terminy jednego miesiąca i trzech miesięcy, o których mowa, odpowiednio, w art. 28 ust. 2 akapit pierwszy i art. 28 ust. 3 akapit pierwszy dyrektywy (UE) 2015/2366, rozpoczynają bieg z dniem otrzymania zgłoszenia paszportowego zawierającego informacje, które właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia oceniają jako kompletne i prawidłowe.
(5) W przypadku wszczęcia procedury rozstrzygania sporów między właściwymi organami różnych państw członkowskich, zgodnie z art. 19 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 2 , właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia powinny poinformować instytucję płatniczą, że podjęcie decyzji w sprawie zgłoszenia paszportowego zostaje odroczone do czasu rozstrzygnięcia sporu zgodnie z tym przepisem.
(6) Aby zapewnić skuteczną i sprawną procedurę powiadamiania, umożliwiającą właściwym organom państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego dokonanie stosownych ocen zgodnie z przepisami dyrektywy (UE) 2015/2366, należy jasno określić informacje, które mają być wymieniane między właściwymi organami w odniesieniu do, odpowiednio, zgłoszeń paszportowych dotyczących oddziału, zgłoszeń paszportowych dotyczących swobody świadczenia usług oraz zgłoszeń paszportowych dotyczących agenta. Należy również ustanowić standardowe wzory na potrzeby przekazywania tych informacji. We wzorach tych należy uwzględnić identyfikator podmiotu prawnego (LEI), o ile jest dostępny.
(7) Aby ułatwić identyfikację instytucji płatniczych prowadzących działalność transgraniczną w różnych państwach członkowskich należy określić format odpowiedniego niepowtarzalnego numeru identyfikacyjnego stosowanego w każdym państwie członkowskim w celu identyfikacji instytucji płatniczych, ich oddziałów lub agentów zaangażowanych przez instytucje płatnicze na potrzeby świadczenia usług płatniczych w przyjmującym państwie członkowskim.
(8) W przypadku gdy instytucja płatnicza prowadząca działalność w innym państwie członkowskim dokonuje zmian dotyczących informacji przekazanych we wcześniejszym zgłoszeniu, właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia powinny przekazać właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego tylko te informacje, których dotyczą zmiany zgodnie z art. 28 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366.
(9) Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE 3 instytucje pieniądza elektronicznego są uprawnione nie tylko do emisji pieniądza elektronicznego, ale również do świadczenia usług płatniczych. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 1 tej dyrektywy procedury dotyczące zgłoszeń paszportowych instytucji płatniczych stosują się odpowiednio do instytucji pieniądza elektronicznego. Art. 3 ust. 4 dyrektywy 2009/110/WE stanowi również, że przepisy dotyczące zgłoszeń paszportowych instytucji płatniczych stosują się odpowiednio do instytucji pieniądza elektronicznego prowadzących dystrybucję pieniądza elektronicznego w innym państwie członkowskim za pośrednictwem osób fizycznych lub prawnych działających w ich imieniu. Art. 3 ust. 5 dyrektywy 2009/110/WE stanowi, że instytucje pieniądza elektronicznego nie mogą emitować pieniądza elektronicznego za pośrednictwem agentów, natomiast zezwala się im na świadczenie usług płatniczych za pośrednictwem agentów, o ile spełnione są warunki określone w art. 19 dyrektywy (UE) 2015/2366. Należy zatem ułatwić przekazywanie powiadomień między właściwymi organami w odniesieniu do informacji związanych ze zgłoszeniem paszportowym instytucji pieniądza elektronicznego zamierzającej skorzystać ze swobody przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług, w tym w celu świadczenia usług płatniczych za pośrednictwem agenta lub w celu dystrybucji i wykupu pieniądza elektronicznego za pośrednictwem dystrybutora, działających w jej imieniu w innym państwie członkowskim, zgodnie z ramami mającymi zastosowanie do działalności, do której prowadzenia są uprawnione instytucje pieniądza elektronicznego.
(10) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).
(11) EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o opinię do Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: