a także mając na uwadze, co następuje:(1) Utrzymywanie udziału gospodarczego ma na celu dostosowanie interesów między stronami odpowiednio przenoszącymi i przyjmującymi ryzyko kredytowe z tytułu sekurytyzowanych ekspozycji. W przypadku gdy podmiot sekurytyzuje własne zobowiązania, dostosowanie interesów dokonuje się automatycznie, niezależnie od tego, czy dłużnik końcowy zabezpiecza swój dług. Jeżeli jasne jest, że ryzyko kredytowe pozostaje po stronie jednostki inicjującej, utrzymywanie udziałów przez tę jednostkę nie jest konieczne i nie poprawi wcześniejszej pozycji.
(2) Właściwe jest wyjaśnienie przypadków, w których uznaje się, że ekspozycja z tytułu przeniesionego ryzyka kredytowego występuje w związku z pewnymi określonymi przypadkami, w których instytucje niebędące jednostkami inicjującymi, jednostkami sponsorującymi lub pierwotnymi kredytodawcami mogą stać się narażone na ryzyko kredytowe z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej, w tym w przypadkach gdy instytucje pełnią rolę kontrahenta instrumentu pochodnego w ramach transakcji sekurytyzacyjnej, kontrahenta zapewniającego zabezpieczenie w ramach transakcji sekurytyzacyjnej, dostawcy instrumentu wsparcia płynności w ramach transakcji oraz w przypadku gdy instytucje posiadają pozycje sekurytyzacyjne ujęte w portfelu handlowym w kontekście działalności animatora rynku.
(3) W ramach transakcji resekurytyzacji transfer ryzyka kredytowego występuje na poziomie pierwszej sekurytyzacji aktywów i na drugim "przekształconym" poziomie transakcji. Dwa poziomy transakcji i dwa odpowiadające im przypadki transferu ryzyka kredytowego są niezależne względem wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu. Na każdym poziomie transakcji instytucje, które stają się narażone na przeniesione ryzyko kredytowe na danym poziomie, powinny zapewnić utrzymywanie udziału gospodarczego netto i należytą staranność. W związku z tym, jeżeli instytucja staje się narażona tylko względem drugiego "przekształconego" poziomu transakcji, wymogi dotyczące utrzymywania udziału gospodarczego netto i należytej staranności mają zastosowanie tylko do przedmiotowej instytucji w odniesieniu do drugiego poziomu transakcji. W ramach tej samej transakcji resekurytyzacji wspomniane instytucje, które stały się narażone względem pierwszego poziomu sekurytyzacji aktywów, powinny spełniać wymogi zatrzymania ekspozycji i należytej staranności w odniesieniu do pierwszego poziomu sekurytyzacji aktywów.
(4) Właściwe jest doprecyzowanie stosowania zobowiązania do zatrzymania, w tym zgodności w przypadkach, gdy istnieje wiele jednostek inicjujących, jednostek sponsorujących lub pierwotnych kredytodawców, szczegółowych informacji na temat różnych opcji utrzymywania, sposobów monitorowania wymogu zatrzymania ekspozycji w momencie początkowym i w sposób stały oraz sposobu stosowania zwolnień.
(5) W art. 405 ust. 1 lit. a)-e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013 określono różne opcje, na podstawie których można spełnić wymóg utrzymywania udziału. Niniejsze rozporządzenie szczegółowo wyjaśnia sposoby spełnienia każdej z tych opcji.
(6) Utrzymywanie udziału można osiągnąć poprzez syntetyczną lub warunkową formę utrzymywania, o ile takie metody są w pełni zgodne z jedną z opcji określonych w art. 405 ust. 1 lit. a)-e) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, z którymi można zrównać syntetyczną lub warunkową formę utrzymywania, oraz o ile zapewniono zgodność z wymogami dotyczącymi ujawniania informacji.
(7) Zabezpieczenie lub sprzedaż utrzymywanego udziału są zakazane, jeżeli takie techniki podważają cel wymogu zatrzymania ekspozycji, co wskazuje że mogą one być dopuszczone, jeżeli nie zabezpieczają podmiotu utrzymującego przed ryzykiem kredytowym z tytułu utrzymywanych pozycji sekurytyzacyjnych ani zatrzymywanych ekspozycji.
(8) W celu zagwarantowania stałego utrzymywania udziału gospodarczego netto instytucje powinny zapewnić, aby w programie sekurytyzacyjnym nie było żadnego wbudowanego mechanizmu, za pomocą którego minimalny wymóg zatrzymania ekspozycji w momencie początkowym koniecznie obniżałby się szybciej niż przekazywane udziały. Podobnie utrzymywanych udziałów nie należy traktować priorytetowo pod względem przepływów pieniężnych w celu preferencyjnego skorzystania ze spłaty lub amortyzacji tak, że spadłyby poniżej 5 % ciągłej wartości nominalnej sprzedawanych transz lub sekurytyzowanych ekspozycji. Ponadto wsparcie jakości kredytowej dostarczane instytucjom przyjmującym ekspozycję z tytułu pozycji sekurytyzacyjnej nie powinno zmniejszać się nieproporcjonalnie w stosunku do stopy spłaty ekspozycji bazowych.
(9) Instytucje powinny mieć możliwość korzystać z modeli finansowych opracowanych przez osoby trzecie, inne niż zewnętrzne instytucje oceny wiarygodności kredytowej (ECAI), by zmniejszyć obciążenie administracyjne i koszty przestrzegania przepisów na potrzeby spełnienia wymogów należytej staranności. Instytucje powinny korzystać z modeli finansowych osób trzecich jedynie, gdy przed dokonaniem inwestycji dołożyły należytych starań w celu walidacji istotnych założeń modelu i jego struktury oraz poznania metod, założeń i wyników takich modeli.
(10) Kluczowe jest dalsze doprecyzowanie częstotliwości, z jaką instytucje powinny kontrolować swoją zgodność z wymogami należytej staranności, sposobów oceny stosowności wykorzystywania różnych polityk i procedur dotyczących portfela handlowego i portfela niehandlowego, sposobów oceny zgodności, gdy pozycje dotyczą korelacyjnego portfela handlowego, oraz wyjaśnienie niektórych terminów na podstawie art. 406 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, takich jak "charakterystyka ryzyka" i "cechy strukturalne".
(11) Na mocy art. 14 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 nie należy uznawać, że podmioty mające siedzibę w państwach trzecich, które są objęte konsolidacją zgodnie z art. 18 wspomnianego rozporządzenia, ale które nie wchodzą bezpośrednio w zakres zastosowania dodatkowej wagi ryzyka, w ograniczonych okolicznościach, takich jak w przypadku ekspozycji utrzymywanych w portfelu handlowym do celu działalności animatora rynku, naruszają przepisy art. 405 wspomnianego rozporządzenia. Nie należy uważać, że instytucje naruszają przepisy przedmiotowego artykułu w przypadku, gdy takie ekspozycje lub pozycje ujęte w portfelu handlowym nie są istotne ani nie stanowią nieproporcjonalnego udziału w działalności handlowej, pod warunkiem że posiadana jest dogłębna wiedza na temat ekspozycji lub pozycji oraz pod warunkiem że wdrożono formalne zasady polityki i procedury, które są odpowiednie i proporcjonalne do ogólnego profilu ryzyka przedmiotowego podmiotu i grupy.
(12) Ujawnienie informacji po raz pierwszy i stałe ujawnianie inwestorom informacji na temat poziomu zobowiązania do zatrzymania oraz wszystkich istotnych danych, w tym danych na temat jakości kredytowej i wyników ekspozycji bazowych, jest konieczne do przeprowadzenia skutecznej analizy due diligence pozycji sekurytyzacyjnych. Ujawnione dane powinny obejmować szczegółowe informacje na temat tożsamości podmiotu utrzymującego, wybranej opcji utrzymywania oraz pierwotnego i stałego zobowiązania do utrzymywania udziału gospodarczego. W przypadku gdy mają zastosowanie zwolnienia, o których mowa w art. 405 ust. 3 i 4 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, należy wyraźnie ujawnić informacje na temat sekurytyzowanych ekspozycji, w których wymóg zatrzymania ekspozycji nie ma zastosowania, oraz należy podać powód braku zastosowania.
(13) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego).
(14) Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) zorganizował otwarte konsultacje społeczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii przez Bankową Grupę Interesariuszy ustanowioną zgodnie z art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 2 ,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
