a także mając na uwadze, co następuje:(1) Stosunki między Unią Europejską a Republiką Tunezyjską (zwaną dalej "Tunezją") rozwijają się w ramach europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS). Eurośródziemnomorski układ o stowarzyszeniu między Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi, z jednej strony, a Tunezją, z drugiej strony 2 (zwany dalej "układem o stowarzyszeniu UE-Tunezja") wszedł w życie w dniu 1 marca 1998 r. Na mocy układu o stowarzyszeniu UE-Tunezja w 2008 r. Tunezja zakończyła proces znoszenia ceł na wyroby przemysłowe, stając się pierwszym krajem z południowego regionu Morza Śródziemnego, który zawarł umowę o wolnym handlu z Unią. Dwustronny dialog polityczny i współpraca gospodarcza są dalej rozwijane w myśl planów działania w ramach EPS, z których najnowszy, obejmujący lata 2013-2017, jest obecnie przedmiotem dyskusji.
(2) Na gospodarce Tunezji silnie odbił się rozwój sytuacji w kraju związany z wydarzeniami, jakie miały miejsce na południowym wybrzeżu Morza Śródziemnego od końca 2010 r., znanymi jako "arabska wiosna", a także niepokoje w regionie, które później wystąpiły, szczególnie w sąsiedniej Libii. Wydarzenia te, jak również pogorszenie sytuacji gospodarczej na świecie, a w szczególności recesja w strefie euro, która jest głównym partnerem handlowym i finansowym Tunezji, wywarły bardzo niekorzystny wpływ na tunezyjską gospodarkę, prowadząc do spadku tempa wzrostu gospodarczego i powstania znacznej luki w finansowaniu zewnętrznym oraz znacznej luki budżetowej.
(3) Po odsunięciu od władzy prezydenta Bena Alego w dniu 14 stycznia 2011 r., w dniu 23 października 2011 r. odbyły się w Tunezji pierwsze wolne i demokratyczne wybory. Wtedy również utworzono Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne i mimo że przemiany polityczne zachodzą nie bez trudności, główne siły polityczne w kraju podejmują zdecydowane wysiłki na rzecz przeprowadzenia reform służących stworzeniu w pełni rozwiniętego systemu demokratycznego.
(4) Konstytucja przyjęta przez Narodowe Zgromadzenie Konstytucyjne Tunezji zawiera postanowienia stanowiące pewien postęp w dziedzinie praw i wolności jednostki oraz równouprawnienia płci, które kierują Tunezję na drogę demokracji i praworządności.
(5) Od rozpoczęcia arabskiej wiosny Unia wielokrotnie deklarowała, że zobowiązuje się wspierać Tunezję w jej reformach gospodarczych i politycznych. Zobowiązanie to zostało potwierdzone w listopadzie 2012 r. w konkluzjach posiedzenia Rady Stowarzyszenia między Unią i Tunezją. Polityczne i gospodarcze wsparcie Unii na rzecz procesu reform w Tunezji jest spójne z polityką Unii wobec krajów południowego regionu Morza Śródziemnego, określoną w kontekście EPS.
(6) Zgodnie ze wspólną deklaracją Parlamentu Europejskiego i Rady przyjętą wraz z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 778/2013/UE 3 unijna pomoc makrofinansowa powinna stanowić instrument finansowy stosowany w sytuacjach nadzwyczajnych, mający formę niewiązanego i nieukierunkowanego wsparcia bilansu płatniczego, służący przywróceniu trwałego zewnętrznego finansowania beneficjenta; powinna ona także wspierać realizację programu dotyczącego polityki, obejmującego solidne środki dostosowawcze i środki w zakresie reformy strukturalnej zmierzające do poprawy pozycji bilansu płatniczego, szczególnie w okresie trwania programu, oraz umacniać wdrażanie odpowiednich porozumień i programów z Unią.
(7) W kwietniu 2013 r. władze Tunezji oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) uzgodniły inną niż ostrożnościowa trzyletnią umowę promesy kredytowej (zwaną dalej "programem MFW") o wartości 1 146 mln SDR (specjalnych praw ciągnienia) w celu wsparcia tunezyjskiego programu dostosowań i reform gospodarczych. Cele programu MFW są zgodne z celem unijnej pomocy makrofinansowej, który polega na złagodzeniu krótkoterminowych trudności dotyczących bilansu płatniczego, a realizacja solidnych środków dostosowawczych jest zgodna z celem unijnej pomocy makrofinansowej.
(8) Unia udostępniła 290 mln EUR w formie dotacji na lata 2011-2013 w ramach programu regularnej współpracy w celu wsparcia programu reform gospodarczych i politycznych w Tunezji. Ponadto na lata 2011-2013 Tunezji przyznano 155 mln EUR w ramach programu wsparcia na rzecz partnerstwa, reform i wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu (SPRING).
(9) W sierpniu 2013 r., w związku z pogarszającymi się sytuacją gospodarczą i prognozami gospodarczymi, Tunezja wystąpiła o unijną pomoc makrofinansową.
(10) Biorąc pod uwagę, że Tunezja jest objęta EPS, powinna zostać uznana za kraj kwalifikujący się do otrzymania unijnej pomocy makrofinansowej.
(11) Biorąc pod uwagę fakt, że w bilansie płatniczym Tunezji utrzymuje się znaczna pozostająca do pokrycia luka w finansowaniu zewnętrznym przekraczająca zasoby udostępnione przez MFW i inne instytucje wielostronne oraz mimo realizacji przez Tunezję solidnych programów na rzecz stabilizacji gospodarczej i reform gospodarczych, unijna pomoc makrofinansowa, która ma zostać udzielona Tunezji (zwana dalej "unijną pomocą makrofinansową"), jest w obecnych nadzwyczajnych okolicznościach uważana za właściwą odpowiedź na wniosek tego państwa o wsparcie stabilizacji gospodarczej w powiązaniu z programem MFW. Unijna pomoc makrofinansowa stanowiłaby wsparcie dla stabilizacji gospodarczej oraz dla programu reform strukturalnych Tunezji, uzupełniając środki udostępnione w ramach porozumienia finansowego MFW.
(12) Celem unijnej pomocy makrofinansowej powinno być wspieranie przywrócenia Tunezji trwałego finansowania zewnętrznego, a tym samym wsparcie jej gospodarczego i społecznego rozwoju.
(13) Kwota unijnej pomocy makrofinansowej jest ustalona na podstawie kompleksowej oceny ilościowej pozostających do zaspokojenia potrzeb Tunezji w zakresie finansowania zewnętrznego oraz uwzględnia zdolność tego państwa do finansowania się z własnych zasobów, w szczególności międzynarodowe rezerwy, którymi dysponuje. Unijna pomoc makrofinansowa powinna uzupełniać programy i zasoby udostępniane przez MFW i Bank Światowy. Przy ustalaniu kwoty udzielanej pomocy uwzględnia się również spodziewane wkłady finansowe ze strony darczyńców będących podmiotami wielostronnymi oraz potrzebę zapewnienia sprawiedliwego podziału obciążeń między Unią a innymi darczyńcami, a także wcześniej uruchomione środki w Tunezji w ramach innych unijnych instrumentów finansowania zewnętrznego oraz wartość dodaną ogólnego zaangażowania Unii.
(14) Komisja powinna zapewnić zgodność prawną i merytoryczną unijnej pomocy makrofinansowej z głównymi zasadami, celami i środkami podejmowanymi w różnych obszarach działań zewnętrznych oraz z innymi stosownymi politykami Unii.
(15) Unijna pomoc makrofinansowa powinna wspierać politykę zewnętrzną Unii dotyczącą Tunezji. Służby Komisji i Europejska Służba Działań Zewnętrznych powinny ściśle współpracować przez cały okres udzielania pomocy makrofinansowej w celu koordynowania zewnętrznej polityki Unii i zapewnienia spójności tej polityki.
(16) Unijna pomoc makrofinansowa powinna wspierać zaangażowanie Tunezji w przestrzeganie wartości podzielanych przez to państwo i Unię, w tym demokracji, praworządności, dobrych rządów, poszanowania praw człowieka, zrównoważonego rozwoju i ograniczania ubóstwa, a także jej zaangażowanie w przestrzeganie zasad otwartego, regulowanego przepisami i uczciwego handlu.
(17) Warunkiem wstępnym przyznania unijnej pomocy makrofinansowej powinno być respektowanie przez Tunezję skutecznych mechanizmów demokratycznych, w tym wielopartyjnego systemu parlamentarnego i praworządności, oraz gwarantowanie poszanowania praw człowieka. Ponadto cele szczególne unijnej pomocy makrofinansowej powinny polegać na zwiększeniu skuteczności, przejrzystości i rozliczalności systemów zarządzania finansami publicznymi w Tunezji i wspieraniu reform strukturalnych, które mają na celu wsparcie trwałego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego, tworzenie miejsc pracy i konsolidację budżetową. Komisja powinna regularnie monitorować zarówno spełnienie warunku wstępnego, jak i realizację tych celów.
(18) Aby zapewnić skuteczną ochronę interesów finansowych Unii powiązanych z unijną pomocą makrofinansową, Tunezja powinna podjąć odpowiednie środki w zakresie zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i wszelkim innym nieprawidłowościom związanym z tą pomocą oraz w zakresie zwalczania tych zjawisk. Należy również przewidzieć możliwość przeprowadzania kontroli przez Komisję i przez Trybunał Obrachunkowy.
(19) Przekazanie unijnej pomocy makrofinansowej nie narusza uprawnień Parlamentu Europejskiego i Rady.
(20) Kwoty przeznaczone na unijną pomoc makrofinansową powinny odpowiadać środkom budżetowym przewidzianym w wieloletnich ramach finansowych.
(21) Unijną pomocą makrofinansową powinna zarządzać Komisja. Aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie możliwość śledzenia wykonania niniejszej decyzji, Komisja powinna regularnie informować te instytucje o rozwoju sytuacji w związku z pomocą i udostępniać im odpowiednie dokumenty.
(22) W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej decyzji należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 4 .
(23) Unijna pomoc makrofinansowa powinna podlegać warunkom dotyczącym polityki gospodarczej, które mają zostać określone w protokole ustaleń. W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania i ze względu na efektywność Komisja powinna być uprawniona do negocjowania tych warunków z władzami Tunezji pod nadzorem komitetu przedstawicieli państw członkowskich zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 182/2011. Na mocy tego rozporządzenia we wszystkich przypadkach innych niż te określone w tym rozporządzeniu powinna, co do zasady, mieć zastosowanie procedura doradcza. Mając na uwadze potencjalnie duży wpływ pomocy w kwocie większej niż 90 mln EUR, w odniesieniu do operacji powyżej tej kwoty należy stosować procedurę sprawdzającą. Mając na uwadze kwotę unijnej pomocy makrofinansowej dla Tunezji, w odniesieniu do przyjęcia protokołu ustaleń oraz do obniżenia, zawieszania lub anulowania pomocy zastosowanie powinna mieć procedura sprawdzająca,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
