(Dz.U.UE L z dnia 21 września 2013 r.)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając dyrektywę 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) 1 , w szczególności jej art. 19 ust. 1,
uwzględniając opinie Organu Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej (BEREC) oraz Komitetu ds. Łączności (COCOM),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W celu wspierania innowacji oraz zwiększenia wydajności, poziomu zatrudnienia i konkurencyjności, a co za tym idzie, w celu zapewnienia wzrostu gospodarczego i osiągnięcia celów strategii "Europa 2020" ważne jest, by zapewnić dalszy rozwój unijnego rynku wewnętrznego sieci i usług łączności elektronicznej, w szczególności poprzez budowę szybkich sieci internetowych. Komisja, krajowe organy regulacyjne i BEREC przyczyniają się do rozwoju wewnętrznego rynku łączności elektronicznej poprzez opracowywanie wspólnych podejść w zakresie jednolitego stosowania ram regulacyjnych określonych w dyrektywie 2002/21/WE (ramy regulacyjne).
(2) Wdrożenie szybkich sieci szerokopasmowych ma duże znaczenie pod względem przyciągania inwestycji, tworzenia miejsc pracy i stymulowania ogólnego ożywienia gospodarczego w UE. W związku z powyższym w ramach Europejskiej agendy cyfrowej, jednej z inicjatyw przewodnich strategii "Europa 2020", Komisja i Rada Europejska wyznaczyły ambitne cele dotyczące budowy szybkich sieci szerokopasmowych.
(3) Jednym z głównych celów określonych w Europejskiej agendzie cyfrowej jest budowa sieci dostępu nowej generacji (ang. Next Generation Access, NGA). Europejska agenda cyfrowa ma na celu wspieranie znacznych inwestycji, które będą potrzebne w nadchodzących latach. Celem niniejszego zalecenia jest promowanie efektywnych inwestycji oraz innowacji w zakresie nowej i udoskonalonej infrastruktury, przy jednoczesnym zapewnieniu skutecznej konkurencji, która jest istotnym bodźcem dla inwestycji długoterminowych. Niniejsze zalecenie ma na celu (i) zapewnienie równych szans poprzez stosowanie bardziej rygorystycznych przepisów dotyczących niedyskryminacji; (ii) ustanowienie przewidywalnych i stabilnych regulowanych cen hurtowego dostępu do sieci miedzianych; a także (iii) zwiększenie pewności co do okoliczności, które powinny prowadzić do niewprowadzania regulowanych cen hurtowego dostępu w przypadku usług NGA. Zwiększenie przewidywalności prawnej i regulacyjnej w ten sposób powinno się dodatkowo przyczynić do pobudzenia inwestycji, jakie są niezbędne w perspektywie krótko- i średnioterminowej.
(4) Zapewnienie przewidywalności regulacyjnej ma zasadnicze znaczenie dla promowania efektywnych inwestycji oraz innowacji w zakresie nowej i udoskonalonej infrastruktury. Zastosowanie jednolitego i stabilnego podejścia regulacyjnego w dłuższym czasie ma zasadnicze znaczenie, gdyż daje inwestorom pewność niezbędną do opracowywania długofalowych planów biznesowych. W celu zapewnienia niezbędnej przewidywalności w dłuższym okresie, tzn. w okresie dłuższym niż czas obowiązywania indywidualnego przeglądu rynku, krajowe organy regulacyjne powinny w możliwie najszerszym zakresie wyjaśnić w ramach działań wprowadzających regulacyjne środki naprawcze na mocy ram regulacyjnych, jak przewidywane zmiany okoliczności rynkowych mogą wpłynąć na te środki naprawcze.
(5) Podczas oceny projektów środków zgłoszonych Komisji na mocy art. 7 dyrektywy 2002/21/WE stwierdzono, że nadal istnieją znaczne rozbieżności w całej Unii w zakresie stosowania obowiązku niedyskryminacji określonego w art. 10 i obowiązku kontroli cen oraz obowiązków związanych z księgowaniem kosztów określonych w art. 13 dyrektywy 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 2 w odniesieniu do rynku hurtowego dostępu do infrastruktury sieciowej (rynek 4) i rynku hurtowych usług dostępu szerokopasmowego (rynek 5), o których mowa w zaleceniu Komisji 2007/879/WE 3 .
(6) Obowiązki regulacyjne nakładane na mocy art. 10 dyrektywy 2002/19/WE nadal znacznie różnią się od siebie w poszczególnych państwach UE, nawet w sytuacjach, kiedy problemy rynkowe uzasadniające ich wprowadzenie są porównywalne. Mimo iż coraz większa liczba krajowych organów regulacyjnych rozważa ostatnio możliwość bardziej szczegółowego określenia ogólnego obowiązku niedyskryminacji za pomocą kluczowych wskaźników efektywności oraz gwarantując ścisłą równoważność dostępu, projekty środków zgłoszone Komisji na mocy art. 7 dyrektywy 2002/21/WE w tym względzie pokazują znaczną rozbieżność między podejściami przyjętymi przez krajowe organy regulacyjne w odniesieniu do tego obowiązku pod względem zakresu, zastosowania, monitorowania przestrzegania obowiązków oraz egzekwowania, w szczególności w odniesieniu do wybranego modelu równoważności (jeżeli jakikolwiek model równoważności w ogóle jest stosowany).
(7) Podobnie, obowiązki regulacyjne dotyczące cen dostępu nałożone na mocy art. 13 dyrektywy 2002/19/WE na rynkach 4 i 5 również znacznie różnią się od siebie w poszczególnych państwach członkowskich UE, chociaż różnice te nie są uzasadnione istnieniem rzeczywistych różnic pod względem warunków krajowych. W tym względzie Komisja - wykorzystując swoje uprawnienia określone w art. 7 dyrektywy 2002/21/WE - wielokrotnie apelowała do krajowych organów regulacyjnych o (i) stosowanie odpowiednich metod księgowania kosztów i zapewnianie spójnych metod wyceny produktów dostępu w ramach tego samego łańcucha wartości w celu zapewnienia zgodności z zasadą drabiny inwestycyjnej; (ii) konsekwentne stosowanie zasad odpowiedniego modelu kalkulacji kosztów w odniesieniu do wszystkich odpowiednich danych wejściowych; i (iii) uznanie znaczenia uwzględnienia kosztów nowoczesnej i efektywnej sieci przy ustalaniu cen dostępu.
(8) Istnienie znaczących różnic w podejściach regulacyjnych wybranych przez krajowe organy regulacyjne w odniesieniu do tych dwóch środków wstrzymuje rozwój wewnętrznego rynku sieci i usług łączności elektronicznej i utrudnia tym samym uzyskanie potencjalnie znacznych korzyści dla całej gospodarki. Takie różnice mogą tworzyć niepewność regulacyjną i prowadzić do braku spójnych przepisów dotyczących dostępu, ograniczając w ten sposób możliwości osiągnięcia korzyści skali.
(9) W przypadku stwierdzenia występowania przedsiębiorcy lub przedsiębiorców o znaczącej pozycji rynkowej w obrębie rynków 4 lub 5 należy wprowadzić odpowiedni pakiet środków naprawczych zgodnie z zasadami ustanowionymi w dyrektywie 2002/19/WE, w szczególności w jej art. 8 ust. 4. W związku z tym środki naprawcze określone w niniejszym zaleceniu należy stosować zgodnie z zasadami dyrektyw 2002/21/WE i 2002/19/WE.
(10) Niniejsze zalecenie jest zgodne z zaleceniem Komisji 2010/572/ 4 i stanowi rozszerzenie wytycznych Komisji uwzględnionych w tym zaleceniu w odniesieniu do wprowadzania szczególnych obowiązków określonych w ramach regulacyjnych. Przykładowo, w zaleceniu szczegółowo określono, kiedy nie musi być konieczne zapewnienie zorientowanego kosztowo hurtowego dostępu do szerokopasmowych usług NGA, tak jak przewidziano w pkt 36 zalecenia 2010/572/UE, a także określono scenariusze, w ramach których ustanowione środki ochrony konkurencji powinny spowodować, że krajowe organy regulacyjne odstąpią od ogólnej zasady zapewniania zorientowanego kosztowo dostępu NGA, zgodnie z pkt 25 zalecenia 2010/572/UE. W związku z tym, interpretując oba zalecenia, należy uwzględniać zasady określone w niniejszym zaleceniu, zwłaszcza w motywach 25-28, jak również 49 i 50 oraz w pkt 58.
(11) W niniejszym zaleceniu podjęto również kwestie, których nie uwzględniono w zaleceniu 2010/572/UE, na przykład kwestię jednolitego stosowania art. 10 dyrektywy 2002/19/WE i kwestię przyjęcia jednolitego podejścia w zakresie obliczania cen hurtowego dostępu do sieci miedzianych.
NAŁOŻENIE OBOWIĄZKU NIEDYSKRYMINACJI
Zapewnienie równoważności dostępu
(12) Jedną z głównych przeszkód utrudniających rzeczywiste zapewnienie równych szans podmiotom ubiegającym się o dostęp do sieci łączności elektronicznej jest preferencyjne traktowanie przedsiębiorstw niższego szczebla, na przykład jednostek detalicznych operatora zintegrowanego pionowo posiadającego znaczącą pozycję rynkową, poprzez stosowanie dyskryminacji o charakterze cenowym oraz dyskryminacji o charakterze pozacenowym (na przykład dyskryminacji związanej z jakością usług, dostępem do informacji, taktyką opóźniania, nadmiernymi wymaganiami i strategicznym projektowaniem zasadniczych cech produktu). W związku z tym wykrycie pozacenowych zachowań dyskryminacyjnych i reagowanie na nie jest niezwykle trudne, jeżeli zastosowanie ma jedynie ogólny obowiązek niedyskryminacji. Dlatego ważne jest, aby zapewnić rzeczywistą równoważność dostępu poprzez rygorystyczne stosowanie zasady niedyskryminacji i poprzez wprowadzenie skutecznych środków monitorowania i egzekwowania obowiązków.
(13) Jeśli chodzi o zwalczanie zachowań dyskryminacyjnych i zapobieganie im, Komisja odnotowała znaczne różnice między podejściami regulacyjnymi wybranymi przez krajowe organy regulacyjne. Komisja uważa, że równoważność produktów (EoI) jest zasadniczo najpewniejszym sposobem zapewnienia skutecznej ochrony przed dyskryminacją, ponieważ podmioty ubiegające się o dostęp będą mogły konkurować z przedsiębiorstwami niższego szczebla stanowiącymi część pionowo zintegrowanych operatorów o znaczącej pozycji rynkowej, używając dokładnie tego samego zestawu regulowanych produktów hurtowych oraz z zastosowaniem takich samych cen i takich samych procesów transakcyjnych. Ponadto, w przeciwieństwie do koncepcji równoważności wyników (EoO), równoważność produktów jest odpowiedniejsza do celów zapewnienia przejrzystości i rozwiązania problemu asymetrii informacji.
(14) Na mocy art. 8 ust. 4 dyrektywy 2002/19/WE krajowe organy regulacyjne są zobowiązane do zapewnienia, by obowiązki regulacyjne nałożone w odpowiedzi na wyznaczenie operatora posiadającego znaczącą pozycję na rynku opierały się na charakterze stwierdzonego problemu i były proporcjonalne w świetle art. 8 ust. 5 dyrektywy 2002/21/WE, w szczególności w świetle jej art. 8 ust. 5 lit. b). Oferowanie regulowanych produktów hurtowych na zasadzie równoważności produktów prawdopodobnie pociągnie za sobą wyższe koszty przestrzegania obowiązków niż w przypadku mniej rygorystycznych obowiązków niedyskryminacji, ze względu na niezbędne dostosowanie systemów. Ponadto operator o znaczącej pozycji rynkowej nie byłby w stanie czerpać niektórych korzyści z synergii pionowej, ponieważ mógłby korzystać tylko z tych samych produktów hurtowych, które oferuje swoim konkurentom. Wyższe koszty przestrzegania obowiązków powinny być jednak mierzone w kontekście korzyści, jakie przyniesie większa konkurencja na rynku niższego szczebla.
(15) W tym względzie jest mniej prawdopodobne, że zobowiązanie operatora o znaczącej pozycji rynkowej do udostępniania dotychczasowych produktów hurtowych opartych na technologii miedzianej przy użyciu istniejących systemów na zasadzie równoważności produktów zapewni wystarczające korzyści netto, aby spełnić kryterium proporcjonalności, ze względu na wyższe koszty przebudowy istniejących systemów zaopatrzenia i wsparcia operacyjnego, jaka byłaby konieczna w celu zapewnienia zgodności z zasadą równoważności produktów. W odróżnieniu od tego jest prawdopodobne, że zobowiązanie operatora o znaczącej pozycji rynkowej do udostępniania, na zasadzie równoważności produktów, hurtowych produktów opartych na NGA, które w wielu przypadkach są dostarczane za pośrednictwem nowych systemów, zapewni wystarczające korzyści netto, a tym samym będzie proporcjonalne, ze względu na stosunkowo niższe koszty przyrostowe przestrzegania obowiązków związanych z zapewnieniem zgodności nowo wybudowanych systemów z zasadą równoważności produktów. Przed dostarczeniem nowych produktów do swoich jednostek detalicznych operator o znaczącej pozycji rynkowej powinien mieć możliwość zapewnienia równoważności produktów na etapie projektowania nowych produktów, przy zachowaniu proporcjonalnych kosztów.
(16) Uwzględniając potencjalnie wysokie koszty przestrzegania obowiązków, zobowiązanie operatora o znaczącej pozycji rynkowej do wdrożenia zasady równoważności produktów na wszystkich poziomach łańcucha wartości może być nieproporcjonalne. W związku z tym krajowe organy regulacyjne będą musiały najpierw określić poziom, na którym, po uwzględnieniu okoliczności krajowych, wprowadzenie zasady równoważności produktów przyniosłoby największe korzyści dla konkurencji i innowacji, a następnie ocenić, czy wprowadzenie zasady równoważności produktów byłoby również odpowiednim i proporcjonalnym środkiem na dalszych poziomach. Ze względu na fakt, iż wprowadzenie zasady równoważności produktów może zapewnić większą liczbę innowacji na rynku detalicznym, równoważność produktów należy zasadniczo wprowadzać na jak najgłębszym poziomie sieci, na którym możliwe jest długofalowe zapewnienie skutecznej i trwałej konkurencji. W państwach członkowskich, w których funkcjonuje duża liczba operatorów o znaczącej pozycji rynkowej działających na małą skalę, wprowadzenie zasady równoważności produktów w odniesieniu do każdego z nich może być nieproporcjonalne.
(17) W przypadku gdy krajowe organy regulacyjne stwierdzą, że obowiązek dostarczania regulowanych produktów hurtowych na zasadzie równoważności produktów jest nieproporcjonalny, należy zastosować model równoważności wyników, który zapewnia, że produkty hurtowe dostarczane operatorom alternatywnym - choć nie przy użyciu tych samych systemów i procesów - są porównywalne pod względem funkcjonalności i ceny do produktów, z których korzysta sam zintegrowany pionowo operator o znaczącej pozycji rynkowej.
(18) Decyzja o wprowadzeniu modelu równoważności produktów tam, gdzie jest to stosowne, uzasadnione i proporcjonalne, oraz po przeprowadzeniu konsultacji zgodnie z art. 6 i 7 dyrektywy 2002/21/WE, stanowi nałożenie obowiązku niedyskryminacji na mocy art. 10 dyrektywy 2002/19/WE, pozostając bez uszczerbku dla (i) potencjalnego nałożenia obowiązku podziału funkcjonalnego na mocy art. 13a dyrektywy 2002/19/WE, w sytuacji gdy krajowy organ regulacyjny stwierdza, że odpowiednie obowiązki (w tym obowiązki niedyskryminacji, takie jak wprowadzenie zasady równoważności produktów) nie zapewniły skutecznej konkurencji; (ii) wszelkich przypadków dobrowolnego podziału zgodnie z art. 13b dyrektywy 2002/19/WE; oraz (iii) analizy warunków konkurencji w obszarach, na których ma miejsce wspólne doprowadzanie sieci światłowodowych do domów (ang. Fibre to the Home, FTTH), które zalecono w pkt 28 zalecenia z 2010/572/UE.
(19) Rabaty ilościowe lub długoterminowe porozumienia w sprawie cen dostępu są ważnym narzędziem służącym do wspierania inwestycji w NGA, w szczególności w sytuacji niskiego zainteresowania wśród konsumentów, i mogą być zgodne z podejściem przewidującym zapewnienie równoważności produktów i równoważności wyników. Jednakże aby mieć pewność, że efektywni konkurenci mają możliwość wejścia na rynek, krajowe organy regulacyjne powinny akceptować rabaty ilościowe oferowane przez operatorów o znaczącej pozycji rynkowej swoim własnym przedsiębiorstwom działającym na rynku niższego szczebla, na przykład swoim jednostkom detalicznym, tylko w przypadku, gdy rabaty te nie przekraczają najwyższego rabatu ilościowego przyznawanego w dobrej wierze podmiotom zewnętrznym ubiegającym się o dostęp. Podobnie, krajowe organy regulacyjne powinny akceptować długoterminowe porozumienia w sprawie cen dostępu zawierane przez operatorów o znaczącej pozycji rynkowej z ich własnymi przedsiębiorstwami niższego szczebla, np. z ich jednostkami detalicznymi, tylko w przypadku, gdy w porozumieniach tych nie przewiduje się wyższych zniżek niż najwyższa zniżka przyznana w dobrej wierze podmiotom zewnętrznym ubiegającym się o dostęp.
Zapewnienie jako minimum możliwości technicznego powielenia nowych ofert detalicznych operatora o znaczącej pozycji rynkowej
(20) Niezależnie od tego, jaką koncepcję równoważności przyjął krajowy organ regulacyjny, w przypadku gdy uzna on, że nałożenie obowiązku niedyskryminacji na mocy art. 10 dyrektywy 2002/19/WE jest odpowiednie, proporcjonalne i obiektywnie uzasadnione, w celu zapewnienia równych szans należy zapewnić, aby alternatywne podmioty ubiegające się o dostęp miały techniczne możliwości powielenia oferty detalicznej operatora o znaczącej pozycji rynkowej w oparciu o regulowany hurtowy produkt, który otrzymują. Mimo iż krajowe organy regulacyjne nie muszą szczegółowo określać dokładnej specyfikacji hurtowych produktów dostępu, powinny one zapewnić przeprowadzenie testu możliwości technicznego powielenia nowej usługi detalicznej lub nowego pakietu detalicznego, zapewniając analizę kilku czynników.
(21) Przy przeprowadzaniu testu możliwości technicznego powielenia lub oceniając wyniki testu przeprowadzonego przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej, krajowe organy regulacyjne powinny również uwzględniać ryzyko monopolizacji rynku niższego szczebla poprzez nową ofertę i wpływ na innowacje. Przykładowo, odpowiedni hurtowy produkt dostępu należy udostępnić podmiotom ubiegającym się o dostęp w stosownym terminie przed wprowadzeniem odpowiadającej mu oferty detalicznej przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej, tak aby zapobiec uzyskaniu przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej niewłaściwej przewagi czasowej, uwzględniając konieczność opracowania i dostosowania przez operatora alternatywnego jego własnych systemów i procesów w celu udostępnienia nowej konkurencyjnej usługi detalicznej.
(22) Ze względu na znaczenie, jakie ma dla konkurencji zapewnienie możliwości technicznego powielenia, istotne jest, aby regulowany dostawca o znaczącej pozycji rynkowej zapewniał techniczną możliwość powielenia nowych ofert detalicznych przed ich wprowadzeniem i przez cały czas ich obowiązywania. W związku z tym test możliwości technicznego powielenia można przeprowadzić przed wprowadzeniem nowej oferty detalicznej lub po jej wprowadzeniu, w zależności od tego, kiedy krajowy organ regulacyjny uzna to za stosowne. Przykładowo, w sytuacji gdy na mocy krajowych przepisów dotyczących prawnie chronionych informacji krajowy organ regulacyjny ma ograniczone możliwości upublicznienia danych dotyczących działalności gospodarczej operatora o znaczącej pozycji rynkowej, może on zadecydować o przeprowadzeniu testu możliwości technicznego powielenia po wprowadzeniu przedmiotowych usług detalicznych.
MONITOROWANIE PRZESTRZEGANIA OBOWIĄZKÓW DOTYCZĄCYCH NIEDYSKRYMINACJI
Kluczowe wskaźniki efektywności
(23) Ze względu na to, że nie można dokonać przejrzystego porównania jakości usług świadczonych przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej swoim jednostkom z jakością usług świadczonych przez niego zewnętrznym podmiotom ubiegającym się o dostęp, często trudno jest wykryć zachowanie dyskryminacyjne, a co za tym idzie, trudno jest egzekwować przepisy dotyczące niedyskryminacji określone w art. 10 dyrektywy 2002/19/WE. Kluczowe wskaźniki efektywności są najbardziej odpowiednim narzędziem służącym do wykrywania potencjalnych zachowań dyskryminacyjnych i do zwiększenia przejrzystości w odniesieniu do jakości regulowanych hurtowych produktów dostępu udostępnianych na właściwych rynkach przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej. W celu zwiększenia przejrzystości i zaufania na rynkach krajowe organy regulacyjne mogą ułatwiać - poprzez odpowiednie fora branżowe - zawieranie umów między operatorem o znaczącej pozycji rynkowej a zewnętrznymi podmiotami ubiegającymi się o dostęp w sprawie szczegółowych kluczowych wskaźników efektywności, oraz mogą zapewniać kontrolowanie i publikowanie tych kluczowych wskaźników efektywności w sposób, który pozwoli na wczesne wykrywanie potencjalnych zachowań dyskryminacyjnych. Kluczowe wskaźniki efektywności powinny być związane z kluczowymi działaniami w procesie dostarczania usług i powinny obejmować jego wszystkie aspekty, tj. procedurę składania zamówień, dostawę lub świadczenie usługi, jakość usługi, w tym występowanie awarii i czas napraw awarii, a także migrację podmiotów ubiegających się o dostęp między poszczególnymi regulowanymi produktami hurtowymi.
Umowy o poziomie świadczonych usług i gwarancje poziomu usług
(24) Aby w pełni zapewnić brak dyskryminacji, kluczowym wskaźnikom efektywności powinny towarzyszyć umowy o poziomie świadczonych usług i gwarancje poziomu usług. Zawieranie umów o poziomie świadczonych usług gwarantuje podmiotom ubiegającym się o dostęp świadczenie usługi o uzgodnionym poziomie jakości, podczas gdy stosowanie odpowiednich gwarancji poziomu usług działa jako środek zniechęcający do zachowań dyskryminacyjnych. Krajowe organy regulacyjne powinny uczestniczyć w pracach nad umowami o poziomie świadczonych usług, na przykład poprzez zatwierdzanie umów o poziomie świadczonych usług opracowanych przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej w ramach regulacyjnej oferty ramowej.
METODY KALKULACJI KOSZTÓW
Zalecane metody kalkulacji kosztów
(25) Aby osiągnąć cele ram regulacyjnych, należy zastosować taką metodę kalkulacji kosztów, która prowadzi do cen dostępu odtwarzających w jak największym stopniu ceny, których można oczekiwać na rynku, na którym panuje skuteczna konkurencja. Tego rodzaju metoda kalkulacji kosztów powinna opierać się na nowoczesnej, efektywnej sieci, odzwierciedlać konieczność zapewnienia w dłuższym okresie stabilnych i przewidywalnych cen hurtowego dostępu do sieci miedzianych, nienarażonych na zmiany i zakłócenia, w celu stworzenia jasnych ram dla inwestycji, oraz powinna umożliwiać generowanie zorientowanych kosztowo cen hurtowego dostępu do sieci miedzianych, które służą jako odniesienie dla usług NGA, a także powinna w odpowiedni i jednolity sposób uwzględniać skutki malejącego zapotrzebowania spowodowanego przechodzeniem z sieci miedzianych na sieci NGA, tj. powinna zapobiegać sztucznemu podnoszeniu cen hurtowego dostępu do sieci miedzianych, jakie mogłoby mieć miejsce w wyniku przechodzenia klientów do sieci NGA operatora o znaczącej pozycji rynkowej.
(26) Zwrot kosztów stanowi kluczową zasadę w kalkulacji kosztów. Gwarantuje ona, że operatorzy są w stanie pokryć koszty poniesione w wyniku efektywnej działalności i uzyskać odpowiedni zwrot z zainwestowanego kapitału.
(27) Metoda kalkulacji kosztów, która umożliwia nadanie odpowiedniego sygnału "buildorbuy", pozwala na utrzymanie równowagi między umożliwianiem skutecznego wejścia na rynek a zapewnianiem wystarczających zachęt do inwestycji, mających na celu zwłaszcza budowę sieci NGA, a zatem zapewnianie nowych i szybszych usług szerokopasmowych o wyższej jakości.
(28) Zalecana metoda kalkulacji kosztów powinna zapewnić przejrzystość i spójność w obrębie całej Unii. Powinna również zapewnić odzwierciedlenie charakterystycznych okoliczności krajowych w ramach podejścia zakładającego przyjęcie jednolitego modelu.
(29) Do celów ustalania cen regulowanych hurtowych usług dostępu kryteria te najlepiej spełnia metoda oddolnej kalkulacji kosztów oparta na modelu długookresowych kosztów przyrostowych plus (BU LRIC+). W ramach tej metody tworzy się model przyrostowych kosztów kapitałowych (w tym utopionych) oraz kosztów operacyjnych ponoszonych przez hipotetycznego efektywnego operatora podczas świadczenia wszystkich usług dostępu i dodaje się narzut kosztów wspólnych w celu ich pełnego odzyskania. W związku z tym metoda BU LRIC+ umożliwia odzyskanie wszystkich kosztów poniesionych w wyniku efektywnej działalności.
(30) Metoda BU LRIC+ kalkuluje zorientowane przyszłościowo koszty bieżące (tj. w oparciu o nowoczesne technologie, spodziewany popyt itd.), które efektywny operator sieci musiałby obecnie ponieść w celu zbudowania nowoczesnej sieci przystosowanej do świadczenia wszystkich wymaganych usług. W związku z tym model BU LRIC + zapewnia właściwe i skuteczne sygnały dotyczące wejścia na rynek.
(31) W sytuacjach gdy sieci kablowe, sieci światłowodowe (FttX) oraz, w mniejszym stopniu, sieci łączności ruchomej (zwłaszcza sieci łączności ruchomej LTE - ang. Long Term Evolution) konkurują z sieciami miedzianymi, operatorzy o znaczącej pozycji rynkowej reagują na tego rodzaju zagrożenie ze strony konkurencji poprzez modernizację swoich sieci miedzianych i stopniowe zastępowanie ich NGA. W związku z tym, iż żaden operator nie wybudowałby obecnie sieci tylko miedzianej, w ramach metody BU LRIC+ oblicza się koszty bieżące uruchomienia nowoczesnej i efektywnej sieci NGA.
(32) Taka efektywna sieć NGA składałaby się w całości lub częściowo z elementów optycznych, w zależności od sytuacji w danym kraju, i powinna umożliwiać realizowanie celów "Europejskiej agendy cyfrowej" dotyczących przepustowości, zasięgu i stopnia rozpowszechnienia.
(33) Wycena aktywów takiej sieci NGA według kosztów bieżących najlepiej oddaje leżące u jej podstaw procesy konkurencji oraz, w szczególności, odtwarzalność aktywów.
(34) W odróżnieniu od takich aktywów, jak np. sprzęt techniczny i nośnik służący do transmisji (np. włókna światłowodowe), obiekty inżynierii teletechnicznej (na przykład kanalizacja techniczna, rowy i słupy) są aktywami, które prawdopodobnie nie będą odtwarzane. Oczekuje się, że rozwój technologii oraz poziom konkurencji i popytu na poziomie detalicznym nie umożliwią alternatywnym operatorom budowy równoległych obiektów inżynierii teletechnicznej, przynajmniej w przypadku, gdy dotychczasowe obiekty infrastruktury inżynierii teletechnicznej mogą być ponownie wykorzystywane do celów budowy sieci NGA.
(35) W zalecanej metodzie kalkulacji kosztów regulacyjna wartość aktywów (ang. Regulatory Asset Base, RAB) odpowiadająca dotychczasowym obiektom inżynierii teletechnicznej, które mogą być ponownie wykorzystane, jest określana na podstawie kosztów bieżących, z uwzględnieniem dotychczasowego okresu użytkowania aktywów, a tym samym kosztów odzyskanych już przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej. Takie podejście zapewnia efektywne sygnały dotyczące wejścia na rynek w odniesieniu do decyzji w sprawie budowy lub zakupu i zapobiega odzyskiwaniu zbyt dużej ilości kosztów dotychczasowych obiektów inżynierii teletechnicznej, które mogą być ponownie wykorzystane. Z punktu widzenia skutecznego wejścia na rynek i zachowania zachęt do inwestycji odzyskiwanie zbyt dużej ilości kosztów byłoby nieuzasadnione, ponieważ opcja dotycząca budowy nie jest ekonomicznie wykonalna dla tej kategorii aktywów.
(36) W celu obliczenia bieżących kosztów na potrzeby regulacyjnej wartości aktywów odpowiadającej dotychczasowym obiektom inżynierii teletechnicznej, które mogą być ponownie wykorzystane, stosowana będzie metoda indeksacji. Metoda ta jest preferowana ze względu na to, że jest praktyczna, niezawodna i przejrzysta. Opiera się ona na historycznych danych dotyczących wydatków, zakumulowanej amortyzacji i stopnia umorzenia w zakresie, w jakim są one dostępne w korporacyjnych lub regulacyjnych sprawozdaniach księgowych i sprawozdaniach finansowych regulowanego operatora o znaczącej pozycji rynkowej, oraz na publicznie dostępnym wskaźniku cen, takim jak np. wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych.
(37) Z tego powodu wstępna regulacyjna wartość aktywów dotychczasowych obiektów infrastruktury inżynierii teletechnicznej zostanie ustalona na poziomie regulacyjnej wartości księgowej, pomniejszona o wysokość skumulowanej amortyzacji w momencie kalkulacji i zindeksowana o odpowiedni wskaźnik cen, taki jak np. wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych.
(38) Wstępna regulacyjna wartość aktywów zostanie następnie zablokowana i przeniesiona z jednego okresu regulacyjnego do drugiego. Zablokowanie regulacyjnej wartości aktywów gwarantuje, że w momencie gdy wartość nieodtwarzalnego dotychczasowego obiektu inżynierii teletechnicznej, który może zostać ponownie wykorzystany, jest w pełni zamortyzowana, taki obiekt nie jest już wliczany do regulacyjnej wartości aktywów i w związku z tym nie stanowi on już kosztów dla podmiotu ubiegającego się o dostęp, w taki sam sposób, jak nie stanowi już kosztów dla operatora o znaczącej pozycji rynkowej. Takie podejście zapewni ponadto operatorowi o znaczącej pozycji rynkowej odpowiednie wynagrodzenie i równocześnie w dłuższym okresie zapewni pewność prawa zarówno operatorowi o znaczącej pozycji rynkowej, jak i podmiotom ubiegającym się o dostęp.
(39) Liczba aktywnych miedzianych linii abonenckich/pętli lokalnych maleje, ponieważ klienci przechodzą na sieci kablowe, światłowodowe i/lub sieci łączności ruchomej. Zastosowanie jednego modelu efektywnej sieci NGA w odniesieniu do produktów dostępowych opartych na sieciach miedzianych i NGA neutralizuje inflacyjny efekt wolumenowy, który powstaje przy zastosowaniu modelu sieci miedzianej, w sytuacji gdy stałe koszty sieci rozkładane są na malejącą liczbę aktywnych łączy miedzianych. Umożliwia to stopniowe przeniesienie ruchu z sieci miedzianych do NGA podczas wdrażania i przechodzenia na NGA. Jedynie ruch przeniesiony do innych rodzajów infrastruktury (na przykład do sieci kablowych, sieci łączności ruchomej), które nie są uwzględnione w modelu kalkulacji kosztów, pociąga za sobą wzrost kosztów jednostkowych.
(40) W świetle zasady neutralności technologicznej i różnych uwarunkowań krajowych krajowe organy regulacyjne powinny mieć pewien stopień swobody pozwalający na stworzenie modelu takiej nowoczesnej i efektywnej sieci NGA. Sieć NGA może być zatem oparta na różnych technologiach dostępu i topologiach sieci, które są dostępne dla operatorów w celu wdrożenia sieci NGA.
(41) Za nowoczesną i efektywną sieć NGA można uznać sieć FttH, sieć FttC bądź połączenie obu tych sieci. W ramach tego podejścia koszt obliczony dla sieci NGA powinien zostać dostosowany w taki sposób, aby uwzględniał odmienne właściwości sieci miedzianej. Wymaga to oszacowania różnicy między kosztem produktu dostępu opartym na NGA a kosztem produktu dostępu opartym wyłącznie na sieci miedzianej poprzez dokonanie odpowiednich dostosowań w infrastrukturze sieci w modelu NGA, w celu określenia cen hurtowego dostępu do sieci miedzianej. Ustalając okres użytkowania aktywów w modelowej sieci FttC, krajowe organy regulacyjne powinny uwzględnić przewidywany rozwój technologiczny i sieciowy różnych elementów sieci.
(42) W przypadku gdy topologia sieci NGA, dla której ma być stworzony model, różni się od sieci miedzianej w stopniu uniemożliwiającym dostosowanie infrastruktury sieci w modelu infrastruktury sieci NGA, krajowe organy regulacyjne mogą uzyskać koszt dostępu do sieci miedzianej poprzez stworzenie modelu nakładkowej sieci NGA, w sytuacji gdy dwie równoległe sieci (miedziana i światłowodowa, FttH lub FttC) współdzielą w określonym stopniu tę samą sieć obiektów inżynierii teletechnicznej. W ramach tego podejścia inflacyjny efekt wolumenowy zostałby zneutralizowany w przypadku obiektów inżynierii teletechnicznej, ponieważ w ramach modelu sieci miedziane i światłowodowe wspólnie korzystałyby z obiektów inżynierii teletechnicznej. Koszty jednostkowe tych obiektów, które stanowią największą część kosztów w sieci dostępowej, pozostałyby zatem stabilne.
Wdrażanie metody kalkulacji kosztów
(43) Konieczne jest zapewnienie wystarczająco długiego okresu przejściowego, aby uniknąć niepotrzebnych zakłóceń i zapewnić stabilne i przejrzyste podejście regulacyjne. Mając na uwadze, że krajowe organy regulacyjne powinny wdrożyć zalecaną metodę kalkulacji kosztów oraz że w związku z tym operatorzy powinni odpowiednio dostosować swoje plany biznesowe, uważa się, że okres przejściowy powinien trwać do dnia 31 grudnia 2016 r. Krajowe organy regulacyjne nie są zobowiązane do utrzymywania modeli kalkulacji kosztów do celów kalkulacji cen hurtowego dostępu do sieci miedzianej, w sytuacji gdy nie wprowadza się regulacji cen ex ante, na przykład w przypadku braku zapotrzebowania na te usługi.
(44) Zgodnie z zasadami przejrzystości i przewidywalności regulacyjnej, a także ze względu na konieczność zapewnienia stabilności cen, Komisja ustanowiła przedział cen, w którym według jej przewidywań znajdą się średnie miesięczne ceny w całej UE pełnego dostępu do uwolnionych lokalnych pętli abonenckich w sieciach miedzianych (netto) w przypadku zastosowania zalecanej metody kalkulacji kosztów.
(45) Głównym celem ustanowienia tego przedziału jest zapewnienie wskazówek dla krajowych organów regulacyjnych na temat tego, kiedy należy wdrożyć metodę kalkulacji kosztów, tak aby zrealizować ogólny cel zalecenia, jakim jest zapewnienie stabilności i przewidywalności cen dostępu do sieci miedzianych. Jeżeli w momencie wejścia w życie niniejszego zalecenia regulowane ceny dostępu do uwolnionych lokalnych pętli abonenckich w sieciach miedzianych znajdują się poza tym przedziałem w danym państwie członkowskim, krajowe organy regulacyjne odpowiedzialne za wdrożenie zalecanej metody kalkulacji kosztów w takim państwie członkowskim powinny wdrożyć tę metodę tak szybko, jak to możliwe. Ma im to umożliwić ocenę tego, czy wyniki zastosowania zalecanej metody kalkulacji kosztów zobowiązują je do wprowadzenia stopniowych dostosowań cen do dnia 31 grudnia 2016 r., zwłaszcza w tych państwach członkowskich, w których ceny dostępu nie są aktualnie zorientowane kosztowo i w których w związku z tym prawdopodobnie konieczne będą większe dostosowania cen. W celu uniknięcia wątpliwości niniejsze zalecenie nie wymaga od krajowych organów regulacyjnych wprowadzania cen dostępu w ramach wspomnianego przedziału, jeżeli krajowy organ regulacyjny stosuje zalecaną metodę kalkulacji kosztów lub gdy zastosowana metoda jest zgodna z pkt 40.
(46) Ceny dostępu uważa się za stabilne, nawet jeżeli w wartościach nominalnych zmieniają się zgodnie z pewną tendencją. Nie powinny one jednak ulegać znaczącym wahaniom w odpowiednim okresie czasu, zachowując tym samym swoją przewidywalność.
(47) Zgodnie z zasadami przejrzystości i przewidywalności regulacyjnej, a także ze względu na konieczność zapewnienia stabilności cen, stosowane obecnie metody inne niż zalecana metoda kalkulacji kosztów również mogą spełniać warunki określone w pkt 40. Zastosowanie tej zasady w odniesieniu do poszczególnych państw członkowskich powinno zostać ocenione odrębnie w każdym indywidualnym przypadku i należy tego dokonać na wczesnym etapie w ramach zgłoszenia skierowanego do Komisji, BEREC i innych krajowych organów regulacyjnych przed dniem 31 grudnia 2016 r.
(48) W przypadku krajowych organów regulacyjnych, które dysponują ograniczonymi środkami, w celu przygotowania zalecanego modelu kalkulacji kosztów wyjątkowo konieczny może być dodatkowy okres przejściowy wykraczający poza 2016 r. W takich okolicznościach krajowy organ regulacyjny powinien rozważyć możliwość ustalenia cen tymczasowych w oparciu o poziom odniesienia uwzględniający jedynie średnią z cen dostępu ustalonych przez krajowe organy regulacyjne zgodnie z warunkami określonymi w niniejszym zaleceniu. W okresie przejściowym krajowe organy regulacyjne, których to dotyczy, mogą zwrócić się do BEREC o wsparcie praktyczne oraz o wytyczne mające na celu rozwiązanie kwestii ograniczonych środków, a zwłaszcza kwestii związanych z kosztem wdrożenia zalecanej metody kalkulacji kosztów.
NIEWPROWADZANIE REGULOWANYCH CEN HURTOWEGO DOSTĘPU W ODNIESIENIU DO SIECI NGA
(49) W celu promowania efektywnych inwestycji oraz innowacji, zgodnie z art. 8 ust. 5 lit. d) dyrektywy 2002/21/WE, ważne jest, by ze względu na istniejącą niepewność co do popytu na bardzo szybkie usługi szerokopasmowe zapewnić operatorom inwestującym w sieci NGA pewien stopień elastyczności w ustalaniu cen, tak aby mogli oni przeprowadzać odpowiednie badania pułapów cenowych i realizować stosowną politykę cen penetracyjnych. Pozwoliłoby to operatorom o znaczącej pozycji rynkowej i podmiotom ubiegającym się o dostęp na współdzielenie części ryzyka inwestycyjnego dzięki różnicowaniu cen hurtowego dostępu według poziomu zaangażowania podmiotów ubiegających się o dostęp. Mogłoby to spowodować obniżenie cen w przypadku długoterminowych umów z gwarancjami dotyczącymi wolumenu zakupionych usług hurtowych, co wskazywałoby, że podmioty ubiegające się o dostęp przyjmują na siebie część ryzyka związanego z brakiem pewności popytowej. Ponadto elastyczność ustalania cen na poziomie hurtowym jest niezbędna, aby umożliwić zarówno podmiotowi ubiegającemu się o dostęp, jak i jednostce detalicznej operatora o znaczącej pozycji rynkowej wprowadzanie zróżnicowanych cen na detalicznym rynku sprzedaży dostępu szerokopasmowego w celu lepszego uwzględnienia preferencji konsumentów oraz zwiększenia nasycenia rynku bardzo szybkich usług szerokopasmowych.
(50) Zgodnie z pkt 48-57, aby tego rodzaju elastyczność w ustalaniu cen nie prowadziła do nadmiernych cen na rynkach, na których stwierdzono istnienie operatorów o znaczącej pozycji rynkowej, powinny jej towarzyszyć dodatkowe zabezpieczenia chroniące konkurencję. W tym celu bardziej rygorystyczne przepisy dotyczące obowiązku niedyskryminacji, przewidujące wprowadzenie zasady równoważności produktów i możliwości technicznego powielenia, należy uzupełnić poprzez zagwarantowanie możliwości ekonomicznej odtwarzalności produktów niższego szczebla, w połączeniu z regulacją cen hurtowych produktów dostępu do sieci miedzianej.
(51) Aby zapewnić przejrzystość i ułatwić monitorowanie zmian w środowisku inwestycyjnym obejmującym usługi szerokopasmowe NGA, jak również zapewnić warunki konkurencyjne, krajowe organy regulacyjne powinny zwrócić się do operatorów o przekazywanie im swoich aktualizowanych na bieżąco planów inwestycyjnych i planów dotyczących rozwoju sieci NGA. Wyniki takiego monitorowania posłużą również jako wkład do procesu monitorowania, którego dokona specjalna grupa ekspertów BEREC i Komisji, o której mowa w motywie 69.
(52) W świetle korzyści wynikających z elastyczności w ustalaniu cen w tych okolicznościach, w ramach zalecanego podejścia przyjmuje się, że ceny hurtowego dostępu do pasywnych hurtowych produktów NGA lub niefizycznych lub wirtualnych hurtowych produktów NGA zapewniających równoważne funkcje podlegają wystarczającej presji konkurencyjnej (tj. problemy w zakresie konkurencji związane z cenami uważa się za skutecznie rozwiązane), gdy: (i) istnieje wyraźna presja cenowa na poziomie detalicznym wynikająca z konkurencji infrastrukturalnej lub istnieje cena referencyjna stanowiąca zaporę cenową oparta na zorientowanych kosztowo cenach hurtowego dostępu do sieci miedzianej; oraz (ii) wprowadzono test możliwości ekonomicznej odtwarzalności ex ante, w przypadkach gdy nie należy wprowadzać regulacji cen hurtowych; oraz (iii) istnieje obowiązek świadczenia usług dostępu hurtowego zgodnie z zasadą równoważności produktów. Innymi słowy, w przypadku gdy stosowana jest zasada równoważności produktów i krajowe organy regulacyjne uznają, iż zostały wprowadzone określone powyżej środki ochrony konkurencji, nie powinny one wprowadzać regulowanych cen dostępu w odniesieniu do tych hurtowych produktów dostępu NGA.
(53) W przypadku aktywnych produktów hurtowych w sieci NGA wystarczające środki ochrony konkurencji istnieją, jeżeli podmioty ubiegające się o dostęp mogą korzystać z produktów wyższego szczebla na rynku dostępu do infrastruktury sieciowej (takich jak np. uwolniony dostęp lub wirtualny uwolniony dostęp), które są dostarczane na zasadzie równoważności produktów, pod warunkiem że rzeczywiste wykorzystanie takich produktów wyższego szczebla lub obecność alternatywnej infrastruktury stwarza wyraźną presję cenową na poziomie detalicznym, w związku z czym na poziomie hurtowym nie są konieczne dodatkowe środki ochrony.
(54) Taka wyraźna presja cenowa na poziomie detalicznym nie byłaby wystarczająco silna, aby możliwe było stwierdzenie, że na właściwym rynku hurtowym panuje skuteczna konkurencja i że w związku z tym żaden operator nie posiada znaczącej pozycji rynkowej. Presja ta powinna jednak uniemożliwić operatorowi o znaczącej pozycji rynkowej na poziomie hurtowym ustalanie nadmiernych cen detalicznych.
(55) Niewprowadzenie lub zniesienie regulowanych cen hurtowego dostępu w odniesieniu do sieci NGA zgodnie z pkt 48 i 49 pozostaje bez uszczerbku dla środków podjętych w celu rozwiązania problemu niewystarczającej marży stwierdzonego podczas przeprowadzania testu ekonomicznej odtwarzalności ex ante zgodnie z niniejszym zaleceniem do celów ochrony konkurencji w przypadkach, w których regulacja cen hurtowych nie powinna być wprowadzana w stosunku do operatora o znaczącej pozycji rynkowej.
(56) W przypadku gdy produkt oferowany przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej w dotychczasowej sieci dostępowej nie jest już w stanie wywierać wyraźnej presji cenowej na poziomie detalicznym na produkt NGA (np. w przypadku likwidacji sieci miedzianej), zasadniczo mógłby być zastąpiony przez produkt oparty na NGA dostosowany w taki sposób, aby miał takie same właściwości. Nie przewiduje się jednak, aby w najbliższej przyszłości lub przed 2020 r. konieczne było wprowadzenie takiego produktu referencyjnego opartego na NGA.
(57) Krajowy organ regulacyjny powinien określić proces wdrażania zasady równoważności produktów po zasięgnięciu opinii operatora o znaczącej pozycji rynkowej i zainteresowanych stron. Część przyjętego środka powinien stanowić szczegółowy plan działań określający kamienie milowe niezbędne do pełnego wdrożenia zasady równoważności produktów w odniesieniu do odpowiednich produktów dostępu.
(58) Zdecydowane zobowiązanie się do terminowego wdrożenia środków w zakresie niedyskryminacji powinno stanowić wystarczający środek ochronny umożliwiający wprowadzenie elastyczności w ustalaniu cen przed pełnym wdrożeniem planu działania, a także może mieć natychmiastowy korzystny wpływ na zachęty do inwestowania. Z drugiej strony, pewna uznaniowość krajowych organów regulacyjnych w sprawie harmonogramu wdrażania elastyczności ustalania cen jest niezbędna w celu ochrony konkurencji, w szczególności w celu uniknięcia ryzyka zakłóceń istniejących umów o dostępie.
(59) Fakt niedotrzymania przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej zobowiązań określonych w planie działań powinien pociągnąć za sobą konsekwencje, które powinny mieć odstraszający skutek. W szczególności niespełnienie jednego lub kilku warunków związanych z kamieniami milowymi planu działania powinno oznaczać brak możliwości założenia, że wprowadzono zasadę równoważności produktów, tak jak przewidziano w pkt 51 niniejszego zalecenia. W efekcie nie są już spełnione warunki niedyskryminacji, których spełnienie umożliwia nienakładanie lub nieutrzymanie regulowanych cen hurtowego dostępu w przypadku sieci NGA, i powinno to doprowadzić do przywrócenia regulowanych cen hurtowego dostępu lub do sytuacji, w której krajowy organ regulacyjny, korzystając ze swoich uprawnień, nakłada kary zgodnie z ramami regulacyjnymi.
(60) Aby możliwe było wprowadzenie regulowanych cen hurtowego dostępu w wyniku niespełnienia obowiązku niedyskryminacji, jak określono w pkt 54, bez konieczności przeprowadzania przez krajowe organy regulacyjne nowej analizy rynku, skutek taki powinien być częścią pierwotnie zgłoszonego środka, a dane rynkowe, na których krajowy organ regulacyjny oparł swoją pierwotną analizę rynku, nie powinny ulec znacznej zmianie. Brak wymogu przeprowadzania nowej analizy rynku nie wpływa na obowiązek zgłaszania wszelkich zmian środków naprawczych zgodnie z procedurą art. 7.
(61) W celu ustalenia, czy alternatywne podmioty ubiegające się o dostęp mogą odtworzyć pod względem ekonomicznym ofertę niższego szczebla udostępnioną przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej przy pomocy dostępnych regulowanych produktów hurtowych, w przypadkach gdy nie należy wprowadzać regulacji cen hurtowych, krajowy organ regulacyjny powinien przeprowadzić test ekonomicznej odtwarzalności.
(62) Ze względu na niepewność związaną z obecnym popytem na usługi detaliczne oparte na NGA, operatorzy o znaczącej pozycji rynkowej, których produkty hurtowego dostępu NGA nie podlegają regulowanym cenom dostępu, mogą korzystać ze strategii ustalania cen penetracyjnych w celu zwiększania popytu na poziomie detalicznym na tego typu usługi detaliczne oparte na NGA. Celem testu ekonomicznej odtwarzalności, w połączeniu z innymi wprowadzonymi środkami ochrony konkurencji, takimi jak zasada równoważności produktów, test możliwości technicznego powielenia oraz wyraźna presja cenowa na poziomie detalicznym wynikająca z istnienia produktu referencyjnego w sieci miedzianej lub alternatywnej infrastruktury, jest zagwarantowanie, że operatorzy posiadający znaczącą pozycję rynkową nie nadużywają tej elastyczności w ustalaniu cen w celu wykluczania (potencjalnych) konkurentów z rynku. Wytyczne przedstawione w załączniku II są ograniczone do stosowania pkt 56.
(63) Takie badanie pozostaje bez uszczerbku dla testów zawężenia marży przeprowadzanych ex post przez Komisję lub właściwe krajowe organy ds. ochrony konkurencji zgodnie z prawem konkurencji. Ponadto krajowe organy regulacyjne mogą również przeprowadzić test zawężenia marży ex ante w odniesieniu do regulowanych produktów hurtowych w celu upewnienia się, czy ceny hurtowego dostępu do sieci miedzianej nie utrudniają konkurencji na poziomie detalicznym lub w celu zapewnienia odpowiedniej przestrzeni ekonomicznej między różnymi produktami dostępu do sieci miedzianej. Jednakże strategii ustalania cen penetracyjnych nie należy brać pod uwagę w odniesieniu do dotychczasowych produktów opartych na technologii miedzianej ze względu na dojrzałość rynku oraz fakt, iż w odniesieniu do produktów hurtowych opartych na technologii miedzianej stosuje się zasadę orientacji kosztowej.
(64) Krajowe organy regulacyjne powinny zapewnić, aby marża między ceną detaliczną operatora o znaczącej pozycji rynkowej a ceną hurtową produktu dostępu NGA obejmowała koszty przyrostowe niższego szczebla oraz rozsądną część kosztów wspólnych. W sytuacji gdy nie należy nakładać na operatora o znaczącej pozycji rynkowej regulowanych cen hurtowych w odniesieniu do hurtowych produktów NGA i gdy dodatkowe środki ochrony konkurencji są wdrożone zgodnie z niniejszym zaleceniem, brak ekonomicznej odtwarzalności można udowodnić poprzez wykazanie, że jednostka detaliczna niższego szczebla należąca do operatora o znaczącej pozycji rynkowej nie może prowadzić dochodowej działalności w oparciu o ceny wyższego szczebla naliczane konkurentom przez jednostkę takiego operatora działającą na rynku wyższego szczebla ("test równie efektywnego operatora" - ang. equally efficient operator, EEO). Wykorzystanie standardu EEO umożliwia krajowym organom regulacyjnym wspieranie inwestycji w sieci NGA realizowanych przez operatorów o znaczącej pozycji rynkowej oraz stanowi zachętę do innowacji w dziedzinie usług opartych na NGA.
(65) W przypadku gdy panują szczególne okoliczności rynkowe, na przykład w sytuacji gdy wejście na rynek lub ekspansja rynkowa były w przeszłości utrudniane, krajowe organy regulacyjne mogą dokonać dostosowań dotyczących skali w zakresie kosztów ponoszonych przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej w celu zagwarantowania, że ekonomiczna odtwarzalność jest realną perspektywą. W takich przypadkach odpowiednio efektywna skala określona przez krajowy organ regulacyjny nie powinna wykraczać poza skalę rynku, na którym działają kwalifikujący się operatorzy w liczbie wystarczającej do zapewnienia skutecznej konkurencji.
(66) Krajowy organ regulacyjny powinien określić i z wyprzedzeniem podać do wiadomości publicznej - w ramach środka przyjętego po przeprowadzeniu analizy rynku - procedurę i parametry, które będzie stosować w trakcie przeprowadzania testu ekonomicznej odtwarzalności ex ante. Krajowy organ regulacyjny może przeprowadzić takie badanie przed wprowadzeniem nowej oferty detalicznej przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej, np. jeżeli krajowy organ regulacyjny uzna za właściwe, aby zsynchronizować przeprowadzenie testu ekonomicznej odtwarzalności z testem możliwości technicznego powielenia, jeżeli takowe badanie ma również być przeprowadzone przed wprowadzeniem oferty. Krajowy organ regulacyjny nie musi przeprowadzać takiego badania dla każdej nowej oferty, lecz tylko w odniesieniu do głównych produktów, które on sam określa. Krajowy organ regulacyjny może przeprowadzić badanie z własnej inicjatywy, na przykład na początkowym etapie wdrażania środka, który umożliwia elastyczność w ustalaniu cen w ramach sieci NGA, w szczególności w przypadku, gdy regulowane ceny hurtowego dostępu zostały wprowadzone w przeszłości lub w celu zareagowania na zmiany w strukturze rynku, spowodowane na przykład rozwojem technologicznym.
(67) Przygotowany z wyprzedzeniem przez krajowy organ regulacyjny test ekonomicznej odtwarzalności powinien być wystarczająco szczegółowy i powinien obejmować jako minimum zestaw odpowiednich parametrów w celu zapewnienia operatorom przewidywalności i niezbędnej przejrzystości. Krajowe organy regulacyjne powinny stosować model LRIC+, uwzględniając przy tym zaudytowane koszty niższego szczebla ponoszone przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej, i powinny ocenić marżę pomiędzy najbardziej odpowiednimi produktami detalicznymi, w tym usługami szerokopasmowymi (głównymi produktami) a regulowanymi produktami dostępu NGA, które są wykorzystywane najczęściej lub które określono w ramach podejścia przyszłościowego jako najbardziej odpowiednie produkty, które umożliwią zapewnienie produktów detalicznych w analizowanym okresie przeglądu rynku. Projekt testu, mający zastosowanie do zaudytowanych kosztów niższego szczebla ponoszonych przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej i tylko w odniesieniu do głównych produktów, ma na celu zagwarantowanie, że ten środek ochrony nie utrudnia inwestycji w sieci NGA i nie ma negatywnego wpływu na skutki zalecanej elastyczności w ustalaniu cen. Aby nie dopuścić do subsydiowania skrośnego między poszczególnymi produktami w danym pakiecie lub w danym portfolio, krajowe organy regulacyjne powinny przeprowadzać wyłącznie test na jednym poziomie, tzn. między usługami detalicznymi a produktami dostępu NGA, które są najbardziej odpowiednie dla podmiotów ubiegających się o dostęp (takimi jak na przykład dostęp do światłowodów w szafce ulicznej, wirtualne uwolnienie). Jednakże z czasem może się okazać, że ważniejszy stanie się nowy produkt dostępu NGA (np. uwolnienie pętli światłowodowej w przełącznicy optycznej), a więc test ekonomicznej odtwarzalności trzeba będzie przeprowadzić w odniesieniu do takiego nowego produktu w miejsce produktu, który pierwotnie był najczęściej stosowany. Jeżeli sytuacja konkurencyjna na poziomie krajowym wskazuje różnice między obszarami geograficznymi pod względem stosowanych produktów dostępu NGA (na przykład w obszarach wiejskich i gęsto zaludnionych), krajowe organy regulacyjne powinny zróżnicować test w zależności od tego, które produkty określono jako najbardziej odpowiednie.
(68) Krajowe organy regulacyjne mogą nie być w stanie znaleźć wyżej wymienionej presji konkurencyjnej na całym obszarze zdefiniowanego rynku. W sytuacjach gdy krajowe organy regulacyjne nie mogą stwierdzić, że różnice w warunkach konkurencji są stabilne w dłuższym okresie czasu i jako takie nie uzasadniają zdefiniowania rynków lokalnych/regionalnych, krajowe organy regulacyjne powinny jednak zareagować na istnienie różnych warunków konkurencyjnych poprzez zróżnicowanie środków naprawczych, tj. poprzez zniesienie regulacji cen hurtowych jedynie na tych obszarach, na których można wprowadzić niezbędne środki ochrony konkurencji. W sytuacji gdy krajowy organ regulacyjny uzna, że wskutek panujących warunków konkurencyjnych i regulacyjnych operator o znaczącej pozycji rynkowej podlega wystarczającej presji cenowej, krajowy organ regulacyjny może - stosując ramy regulacyjne - powstrzymać się od wprowadzania regulacji cen. Wprowadzenie podziału funkcjonalnego lub dobrowolny podział przedsiębiorstwa zintegrowanego pionowo na podstawie art. 13a lub 13b dyrektywy 2002/19/WE powinno być należycie wzięte pod uwagę podczas oceny zasadności nienakładania regulowanych cen hurtowego dostępu do sieci NGA.
(69) BEREC i Komisja są zgodne co do tego, że wdrożenie niniejszego zalecenia będzie uważnie śledzone przez specjalną grupę ekspertów Komisji i BEREC, która będzie monitorować praktyczne skutki zalecenia, zwłaszcza jego wpływ na inwestycje, konkurencję i ceny detaliczne, oraz która będzie w razie konieczności przekazywać krajowym organom regulacyjnym dodatkowe wytyczne. Powinno to pomóc w szybkim i wspólnym rozwiązywaniu wszelkich nieprzewidzianych trudności. Specjalna grupa ekspertów będzie korzystać z informacji przekazywanych przez krajowe organy regulacyjne w odniesieniu do aktualizowanych na bieżąco przez operatorów planów inwestycyjnych i planów dotyczących rozpowszechniania sieci NGA, przekazywanych zgodnie z pkt 55,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:
CEL I ZAKRES
DEFINICJE
Zapewnienie możliwości technicznego powielenia nowych ofert detalicznych operatora o znaczącej pozycji rynkowej
MONITOROWANIE PRZESTRZEGANIA OBOWIĄZKÓW NIEDYSKRYMINACJI
Kluczowe wskaźniki efektywności
Umowy o poziomie świadczonych usług i gwarancje poziomu usług
METODA KALKULACJI KOSZTÓW
Zalecana metoda kalkulacji kosztów
Wdrażanie metody kalkulacji kosztów
NIEWPROWADZANIE REGULOWANYCH CEN HURTOWEGO DOSTĘPU W ODNIESIENIU DO SIECI NGA
PRZEPISY KOŃCOWE
Niniejsze zalecenie skierowane jest do państw członkowskich.
Sporządzono w Brukseli dnia 11 września 2013 r.
| W imieniu Komisji | |
| Neelie KROES | |
| Wiceprzewodniczący |
Senat nie zgodził się w czwartek na zniesienie obowiązku zawierania umów o pracę z cudzoziemcami będącymi pracownikami tymczasowymi przez agencje pracy tymczasowej, ale umożliwił agencjom zawieranie umów cywilnoprawnych. Senatorowie zdecydowali natomiast o skreśleniu przepisu podnoszącego kary grzywny dla pracodawców przewidziane w kodeksie pracy. W głosowaniu przepadła też poprawka Lewicy podnosząca z 2 tys. zł do 10 tys. zł kary grzywny, jakie w postępowaniu mandatowym może nałożyć Państwowa Inspekcja Pracy.
13.03.2025
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej nie zgodziło się na usunięcie z ustawy o zatrudnianiu cudzoziemców przepisu podnoszącego w kodeksie pracy kary dla pracodawców. Senacka Komisja Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej zaakceptowała we wtorek jedynie poprawki Biura Legislacyjnego Senatu do tej ustawy. Nie można jednak wykluczyć, że na posiedzeniu Senatu inni senatorowie przejmą poprawki zgłaszane przez stronę pracodawców.
11.03.2025
Podczas ostatniego posiedzenia Sejmu, ku zaskoczeniu zarówno przedsiębiorców, jak i części posłów koalicji rządzącej, Lewica w ostatniej chwili „dorzuciła” do ustawy o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom poprawki zaostrzające kary za naruszanie przepisów prawa pracy - m.in. umożliwiające orzeczenie kary ograniczenia wolności. Jednocześnie zignorowano postulaty organizacji pracodawców, mimo wcześniejszych zapewnień rządu o ich poparciu.
27.02.2025
Już nie 30 tys. zł, a 50 tys. zł ma grozić maksymalnie pracodawcy, który zawrze umowę cywilnoprawną, choć powinien - umowę o pracę. Podobnie temu, który nie wypłaca w terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi jego rodziny. A jeśli nie wypłaca przez okres co najmniej 3 miesięcy, to kara ma wynieść nawet 60 tys. złotych - zdecydował Sejm, przyjmując poprawkę Lewicy, zmieniającą Kodeks pracy w... ustawie dotyczącej cudzoziemców.
25.02.2025
500 zł zarobi członek obwodowej komisji wyborczej w wyborach Prezydenta RP, 600 zł - zastępca przewodniczącego, a 700 zł przewodniczący komisji wyborczej – wynika z uchwały Państwowej Komisji Wyborczej. Jeżeli odbędzie się ponownie głosowanie, zryczałtowana dieta wyniesie 75 proc. wysokości diety w pierwszej turze. Termin zgłaszania kandydatów na członków obwodowych komisji wyborczych mija 18 kwietnia
20.01.2025
1 stycznia 2025 r. weszły w życie liczne zmiany podatkowe, m.in. nowe definicje budynku i budowli w podatku od nieruchomości, JPK CIT, globalny podatek wyrównawczy, PIT kasowy, zwolnienie z VAT dla małych firm w innych krajach UE. Dla przedsiębiorców oznacza to często nowe obowiązki sprawozdawcze i zmiany w systemach finansowo-księgowych. Firmy muszą też co do zasady przeprowadzić weryfikację nieruchomości pod kątem nowych przepisów.
02.01.2025| Identyfikator: | Dz.U.UE.L.2013.251.13 |
| Rodzaj: | Zalecenie |
| Tytuł: | Zalecenie w sprawie jednolitych obowiązków niedyskryminacji i metod kalkulacji kosztów w celu promowania konkurencji i poprawienia otoczenia dla inwestycji w sieci szerokopasmowe |
| Data aktu: | 11/09/2013 |
| Data ogłoszenia: | 21/09/2013 |
| Data wejścia w życie: | 11/09/2013 |