(wersja ujednolicona)(Dz.U.UE L z dnia 26 stycznia 2010 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 175 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu 2 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 79/409/EWG Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego ptactwa 3 została kilkakrotnie znacząco zmieniona 4 . Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinna zostać ujednolicona.
(2) Decyzja nr 1600/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 2002 r. ustanawiająca szósty wspólnotowy program działań w zakresie środowiska naturalnego 5 wzywa do podjęcia szczególnych działań na rzecz różnorodności biologicznej, w tym ochrony ptactwa i jego siedlisk naturalnych.
(3) Liczebność populacji wielu gatunków dzikiego ptactwa, występujących naturalnie na europejskim terytorium państw członkowskich, zmniejsza się w niektórych przypadkach w bardzo szybkim tempie, co stanowi poważne zagrożenie dla ochrony środowiska naturalnego, w szczególności dla jego równowagi biologicznej.
(4) Gatunki dzikiego ptactwa występujące naturalnie na europejskim terytorium państw członkowskich to głównie gatunki wędrowne. Gatunki te stanowią wspólne dziedzictwo, a skuteczna ochrona ptactwa jest zwykle transgranicznym problemem dotyczącym środowiska, który wymaga wspólnej odpowiedzialności.
(5) Ochrona gatunków dzikiego ptactwa, występujących naturalnie na europejskim terytorium państw członkowskich, jest konieczna do osiągnięcia celów Wspólnoty w zakresie poprawy warunków życia i zrównoważonego rozwoju.
(6) Środki, jakie należy podjąć, muszą mieć zastosowanie do różnych czynników, które mogą wpływać na liczebność ptactwa, mianowicie skutków działalności człowieka, w szczególności niszczenia i zanieczyszczania ich naturalnych siedlisk, chwytania i zabijania ptactwa przez człowieka oraz handlu będącego rezultatem takich praktyk, a restrykcyjność tych środków powinna być dostosowana do warunków, w jakich znajdują się różne gatunki w ramach polityki ich ochrony.
(7) Ochrona ma na celu długoterminowe gospodarowanie i ochronę zasobów naturalnych, będącymi integralną częścią dziedzictwa narodów Europy. Umożliwia to kontrolowanie zasobów naturalnych i reguluje ich wykorzystanie na podstawie środków niezbędnych do zachowania oraz dostosowania naturalnej równowagi między gatunkami, na tyle, na ile jest to racjonalnie możliwe.
(8) Ochrona, zachowanie lub odtworzenie wystarczającej różnorodności i obszaru naturalnych siedlisk ma istotne znaczenie dla ochrony wszystkich gatunków ptactwa. Niektóre gatunki ptactwa powinny podlegać szczególnym środkom ochrony dotyczącym ich naturalnych siedlisk w celu zapewnienia ich przetrwania i reprodukcji na obszarze ich występowania. Środki te powinny uwzględniać również gatunki wędrowne oraz być skoordynowane w celu zapewnienia spójnej całości.
(9) Aby interesy handlowe nie wywierały ewentualnego szkodliwego wpływu na poziomy eksploatacji, konieczne jest wprowadzenie powszechnego zakazu obrotu oraz ograniczenie wszelkich odstępstw od tego zakazu tylko do gatunków, których status biologiczny na to pozwala, mając na uwadze specyficzne warunki panujące w różnych regionach.
(10) Uwzględniając wysoki poziom populacji, rozmieszczenie geograficzne oraz wskaźnik reprodukcji w całej Wspólnocie, dopuszczalne jest polowanie na niektóre gatunki, co stanowi dopuszczalną ich eksploatację, o ile określone i przestrzegane są pewne ograniczenia i polowania takie nie zagrażają zachowaniu populacji tych gatunków na zadowalającym poziomie.
(11) Należy zakazać różnych środków, urządzeń lub metod nieselektywnego lub prowadzonego na dużą skalę chwytania lub zabijania oraz zakazać polowania z wykorzystaniem pewnych rodzajów transportu, z uwagi na nadmierny wpływ, jaki one wywierają lub mogą wywierać na liczebność gatunków, o których mowa.
(12) Z uwagi na znaczenie niektórych szczególnych sytuacji należy wprowadzić możliwość odstępstw na określonych warunkach oraz z zastrzeżeniem ich monitorowania przez Komisję.
(13) Ochrona ptactwa, w szczególności gatunków wędrownych, nadal stanowi problem, który wymaga przeprowadzenia badań naukowych. Badania te umożliwią dokonanie oceny efektywności podejmowanych środków.
(14) Należy dołożyć starań, po konsultacji z Komisją, aby ocenić, czy ewentualne wprowadzanie gatunków dzikiego ptactwa niewystępujących naturalnie na europejskim terytorium państw członkowskich nie spowoduje szkód dla miejscowej flory i fauny.
(15) Co trzy lata Komisja będzie opracowywać i przekazywać państwom członkowskim zbiorcze sprawozdanie oparte na informacjach dostarczanych przez państwa członkowskie na temat stosowania przepisów krajowych wprowadzonych na mocy niniejszej dyrektywy.
(16) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji 6 .
(17) Komisja powinna zostać w szczególności upoważniona do zmiany niektórych załączników w związku z postępem naukowo-technicznym. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(18) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku VI część B,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli dnia 30 listopada 2009 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
J. BUZEK |
B. ASK |
Przewodniczący |
Przewodniczący |