Dyrektywa 2009/18/WE ustanawiająca podstawowe zasady regulujące dochodzenia w sprawach wypadków w sektorze transportu morskiego i zmieniająca dyrektywę Rady 1999/35/WE oraz dyrektywę 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2009/18/WE

z dnia 23 kwietnia 2009 r.

ustanawiająca podstawowe zasady regulujące dochodzenia w sprawach wypadków w sektorze transportu morskiego i zmieniająca dyrektywę Rady 1999/35/WE oraz dyrektywę 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 80 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno- Społecznego⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Regionów⁽²⁾,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu, w świetle wspólnego tekstu zatwierdzonego przez komitet pojednawczy w dniu 3 lutego 2009 r.⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Należy utrzymać wysoki poziom bezpieczeństwa w transporcie morskim w Europie oraz dołożyć wszelkich starań, aby ograniczyć liczbę wypadków i incydentów morskich.

(2) Szybkie przeprowadzanie dochodzeń technicznych w sprawach wypadków morskich poprawia bezpieczeństwo morskie, pomaga w zapobieganiu ponownym wypadkom, które powodują utratę życia, utratę statków i zanieczyszczenie środowiska morskiego.

(3) Parlament Europejski w swojej rezolucji z dnia 21 kwietnia 2004 r. na temat poprawy bezpieczeństwa na morzu⁽⁴⁾ zalecił Komisji przedstawienie wniosku w sprawie dyrektywy dotyczącej prowadzenia dochodzeń w sprawach wypadków morskich.

(4) Artykuł 2 Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r. (zwanej dalej "UNCLOS") ustanawia prawo państw nadbrzeżnych do prowadzenia dochodzeń w sprawie przyczyn wypadków morskich mających miejsce na ich wodach terytorialnych, które mołyby stanowić zagrożenie dla życia lub środowiska, angażować służby poszukiwawcze i ratunkowe państwa nadbrzeżnego lub w inny sposób dotyczyć tego państwa.

(5) Artykuł 94 UNCLOS stanowi, że państwo bandery wszczyna dochodzenie w sprawie określonych wypadków lub incydentów związanych z żeglugą na pełnym morzu prowadzone przez odpowiednio wykwalifikowaną osobę lub osoby lub przed taką osobą lub osobami.

(6) Prawidło I/21 Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu z dnia 1 listopada 1974 r. (zwanej dalej "SOLAS 74"), Międzynarodowa konwencja o liniach ładunkowych z dnia 5 kwietnia 1966 r. oraz Międzynarodowa konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki z dnia 2 listopada 1973 r. nakładają na państwa bandery obowiązek prowadzenia dochodzeń w sprawach wypadków oraz powiadamiania Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) o ich wynikach.

(7) Kodeks zasad wprowadzania obowiązkowych instrumentów IMO, stanowiący załącznik do rezolucji A.996(25) Zgromadzenia Ogólnego IMO z dnia 29 listopada 2007 r., przypomina o obowiązku zapewnienia przez państwa bandery prowadzenia dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa na morzu przez odpowiednio wykwalifikowanych inspektorów, posiadających odpowiednie kompetencje w sprawach związanych z wypadkami i incydentami morskimi. Kodeks ten wymaga ponadto, aby państwa bandery były przygotowane do zapewnienia w tym celu wykwalifikowanych inspektorów, niezależnie od miejsca, w którym nastąpił wypadek lub incydent.

(8) Należy uwzględnić Kodeks dochodzenia w sprawach wypadków i incydentów morskich stanowiący załącznik do rezolucji A.849(20) Zgromadzenia Ogólnego IMO z dnia 27 listopada 1997 r. (zwany dalej "kodeksem dochodzenia w sprawach wypadków i incydentów morskich IMO"), który przewiduje wdrożenie wspólnego podejścia w zakresie dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa przy wypadkach i incydentach morskich oraz współpracę między państwami w zakresie ustalania czynników prowadzących do wypadków i incydentów morskich. Należy także uwzględnić rezolucję A.861(20) Zgromadzenia Ogólnego IMO z dnia 27 listopada 1997 r. i rezolucję MSC.163(78) Komitetu Bezpieczeństwa Morskiego IMO z dnia 17 maja 2004 r., w których zamieszczono definicję rejestratorów danych z podróży.

(9) Marynarze uznawani są za szczególną kategorię pracowników i, uwzględniając ogólny charakter przemysłu morskiego oraz różnych jurysdykcji, z którymi mogą mieć kontakt, potrzebują szczególnej ochrony, szczególnie w odniesieniu do kontaktów z organami publicznymi. Mając na względzie większe bezpieczeństwo na morzu, marynarze powinni mieć możliwość korzystania ze sprawiedliwego traktowania w sytuacji wypadku morskiego. W każdym czasie należy chronić ich prawa człowieka, a wszelkie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa powinny być prowadzone w sposób szybki i sprawiedliwy. W tym celu państwa członkowskie powinny, zgodnie z ich prawem krajowym, w większym stopniu uwzględniać odnośne przepisy wytycznych IMO w zakresie sprawiedliwego traktowania marynarzy w sytuacji wypadku morskiego.

(10) Państwa członkowskie, działając w ramach swoich systemów prawnych, powinny chronić zeznania świadków złożone po wypadku i zapobiegać ich użyciu dla celów innych niż dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa w celu uniknięcia jakichkolwiek środków dyskryminacyjnych lub środków odwetu przeciwko świadkom w związku z ich udziałem w dochodzeniach.

(11) Dyrektywa Rady 1999/35/WE z dnia 29 kwietnia 1999 r. w sprawie systemu obowiązkowych przeglądów dla bezpiecznej, regularnej żeglugi promów typu ro-ro i szybkich statków pasażerskich⁽⁵⁾ nakłada na państwa członkowskie obowiązek zdefiniowania, w ramach swoich systemów prawnych, statusu prawnego, który umożliwia im i każdemu innemu żywotnie zainteresowanemu państwu członkowskiemu uczestnictwo, współpracę lub, tam gdzie przewiduje to kodeks przeprowadzania dochodzeń przy wypadkach i incydentach morskich IMO, prowadzenie dowolnego dochodzenia w sprawie wypadku lub incydentu morskiego, w którym uczestniczył prom typu ro-ro lub szybki statek pasażerski.

(12) Dyrektywa 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 czerwca 2002 r. ustanawiająca wspólnotowy system monitorowania i informacji o ruchu statków⁽⁶⁾ nakłada na państwa członkowskie obowiązek przestrzegania kodeksu dochodzenia w sprawach wypadków i incydentów morskich IMO i publikacji wyników dochodzeń w sprawie wypadku niezwłocznie po ich zakończeniu.

(13) Prowadzenie dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa przy wypadkach i incydentach z udziałem statków pełnomorskich lub innych statków w portach lub innym ograniczonym obszarze morskim w sposób wolny od uprzedzeń jest niezwykle istotne dla skutecznego ustalenia okoliczności i przyczyn wypadków lub incydentów. Takie dochodzenia powinny być zatem prowadzone przez wykwalifikowanych inspektorów pod kontrolą niezależnego organu lub podmiotu, któremu nadano niezbędne uprawnienia, aby zapobiec potencjalnym konfliktom interesów.

(14) Państwa członkowskie powinny zapewnić organom odpowiedzialnym za dochodzenie techniczne możliwie najlepsze warunki pełnienia ich zadań, zgodnie ze swoim prawodawstwem dotyczącym uprawnień organów odpowiedzialnych za dochodzenie sądowe oraz, w stosownych wypadkach, we współpracy z tymi organami.

(15) Niniejsza dyrektywa powinna pozostawać bez uszczerbku dla dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych⁽⁷⁾.

(16) Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby ich systemy prawne umożliwiały im i każdemu innemu żywotnie zainteresowanemu państwu członkowskiemu uczestnictwo lub współpracę w dochodzeniach lub prowadzenie takiego dochodzenia w sprawie wypadku na podstawie przepisów kodeksu dochodzeń w sprawach wypadków i incydentów morskich IMO.

(17) Co do zasady każdy wypadek lub incydent morski powinien być poddany tylko jednemu dochodzeniu przeprowadzanemu przez państwo członkowskie lub państwo członkowskie kierujące dochodzeniem z udziałem wszelkich innych żywotnie zainteresowanych państw. W wyjątkowych należycie uzasadnionych przypadkach, gdy z uwagi na banderę danego statku, lokalizację wypadku lub przynależność państwową ofiar zaangażowane są co najmniej dwa państwa, mogłyby być prowadzone równoległe dochodzenia.

(18) Każde państwo członkowskie może zlecić innemu państwu członkowskiemu zadanie prowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa przy wypadku lub incydencie morskim (zwanego dalej "dochodzeniem w sprawie bezpieczeństwa") lub konkretnych zadań wchodzących w skład takiego dochodzenia, o ile zostało to obustronnie uzgodnione.

(19) Państwa członkowskie powinny podjąć wszelkie wysiłki, aby nie obciążać kosztami pomocy, o którą zwrócono się w ramach dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, w których uczestniczą co najmniej dwa państwa członkowskie. W przypadku zwrócenia się o pomoc do państwa członkowskiego, które nie uczestniczy w dochodzeniu w sprawie bezpieczeństwa, państwa członkowskie powinny porozumieć się w sprawie zwrotu poniesionych kosztów.

(20) Na mocy prawidła V/20 SOLAS 74 statki pasażerskie oraz statki inne niż pasażerskie o wyporności brutto równej lub przekraczającej 3.000 ton, zbudowane w dniu 1 lipca 2002 r. lub po tej dacie, muszą mieć na pokładzie rejestratory danych z podróży pomocne w dochodzeniach w sprawie wypadków. Mając na uwadze znaczenie takiego sprzętu przy określaniu polityki zapobiegania wypadkom w żegludze morskiej, należy systematycznie domagać się jego instalacji na pokładach statków odbywających rejsy krajowe lub międzynarodowe, które zawijają do portów Wspólnoty.

(21) Dane z rejestratorów danych z podróży oraz innych urządzeń elektronicznych mogą być wykorzystane po wypadku lub incydencie morskim zarówno do zbadania jego przyczyn, jak i zapobiegawczo w celu poznania okoliczności, które mogą prowadzić do takich zdarzeń. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby takie dane, jeżeli są dostępne, były właściwie wykorzystywane w obu celach.

(22) Rozporządzenie (WE) nr 1406/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady⁽⁸⁾ nakłada na Europejską Agencję Bezpieczeństwa Morskiego (zwaną dalej "Agencją") obowiązek współpracy z państwami członkowskimi na rzecz opracowania rozwiązań technicznych i zapewnienia pomocy technicznej w związku z wdrażaniem prawodawstwa wspólnotowego. W zakresie postępowań przy badaniu wypadków morskich Agencja ma szczególny obowiązek ułatwiania współpracy między państwami członkowskimi a Komisją w zakresie opracowywania, z należytym uwzględnieniem różnych systemów prawnych poszczególnych państw członkowskich, wspólnych metod prowadzenia dochodzeń w sprawie wypadków morskich zgodnie z ustalonymi zasadami międzynarodowymi.

(23) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1406/2002 Agencja ułatwia współpracę w zakresie udzielania pomocy państwom członkowskim w działaniach związanych z dochodzeniami oraz w analizowaniu istniejących sprawozdań z dochodzeń w sprawie wypadków morskich.

(24) Przy opracowywaniu lub zmianie wspólnej metodologii dochodzenia w sprawie wypadków należy uwzględnić wszelkie wnioski wyciągnięte z analiz dotychczasowych sprawozdań z wypadków i incydentów morskich.

(25) Państwa członkowskie oraz Wspólnota powinny należycie uwzględniać zalecenia dotyczące bezpieczeństwa sformułowane w wyniku dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa.

(26) Celem dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa technicznego jest zapobieganie wypadkom i incydentom morskim, zatem jego wnioski oraz zalecenia dotyczące bezpieczeństwa w żadnym wypadku nie służą ustaleniu odpowiedzialności ani przypisaniu winy.

(27) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, mianowicie zwiększenie bezpieczeństwa morskiego we Wspólnocie i ograniczenie w ten sposób ryzyka wypadków morskich w przyszłości, nie może zostać osiągnięty w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki działania możliwe jest jego osiągnięcie w lepszy sposób na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(28) Środki konieczne do wprowadzenia w życie niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji⁽⁹⁾.

(29) W szczególności Komisja powinna zostać upoważniona do zmiany niniejszej dyrektywy w celu dokonania kolejnych zmian do międzynarodowych konwencji, protokołów, kodów i rezolucji z nią związanych oraz do przyjęcia lub zmiany wspólnej metodologii dotyczącej dochodzenia w sprawie wypadków i incydentów morskich. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie nowymi elementami innymi niż istotne, muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE.

(30) Zgodnie z pkt 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa⁽¹⁰⁾ zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do wiadomości publicznej,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Przedmiot

1. Celem niniejszej dyrektywy jest poprawa bezpieczeństwa morskiego oraz zapobieganie zanieczyszczeniom przez statki, a co za tym idzie - ograniczenie ryzyka wypadków morskich w przyszłości poprzez:

a) ułatwienie szybkiego przeprowadzania dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa oraz właściwej analizy wypadków i incydentów morskich w celu określenia ich przyczyn; oraz

b) zapewnienie terminowego i szczegółowego przedstawiania sprawozdań z dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa oraz propozycji działań naprawczych.

2. 1  Ponieważ celem dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa na morzu (zwanych dalej »dochodzeniami w sprawie bezpieczeństwa«) prowadzonych na podstawie niniejszej dyrektywy nie jest określenie odpowiedzialności ani przypisywanie winy, na podstawie ustaleń z tych dochodzeń nie można przypisywać winy ani określać odpowiedzialności. Państwa członkowskie zapewniają, aby organom ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa na morzu (zwanym dalej »organami ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa«) nie uniemożliwiano ani nie utrudniano pełnego zgłaszania przyczyn wypadku lub incydentu morskiego.

Artykuł  2

Zakres stosowania

1. Niniejsza dyrektywa stosuje się do wypadków i incydentów morskich, które:

a) dotyczą statków podnoszących banderę jednego z państw członkowskich;

b) mają miejsce na morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych państw członkowskich zgodnie z definicją zawartą w UNCLOS; lub

c) dotyczą innych żywotnych interesów państw członkowskich.

2. Niniejsza dyrektywa nie stosuje się do wypadków i incydentów morskich, które dotyczą wyłącznie:

a) okrętów wojennych i transportowców lub innych statków będących własnością państwa członkowskiego lub użytkowanych przez to państwo, używanych wyłącznie w specjalnej służbie państwowej;

b) statków nienapędzanych mechanicznie, statków drewnianych o prostej konstrukcji, jachtów i łodzi rekreacyjnych niewykorzystywanych do celów handlowych, o ile nie są lub nie będą obsadzone załogą i nie przewożą lub nie będą przewozić w celach handlowych więcej niż 12 pasażerów;

c) jednostek żeglugi śródlądowej pływających po wodach śródlądowych;

d) 2  (uchylona);

e) stałych platform wiertniczych.

Artykuł  3  ³  

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1) »kodeks dochodzeń w sprawach wypadków IMO« oznacza Kodeks międzynarodowych norm i zalecanych praktyk w zakresie dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa przy wypadkach lub incydentach morskich, zawarty w załączniku do rezolucji IMO MSC.255(84) przyjętej przez Komitet Bezpieczeństwa na Morzu IMO w dniu 16 maja 2008 r., w aktualnym brzmieniu;

2) »wytyczne IMO dotyczące pomocy inspektorom we wdrażaniu kodeksu dochodzeń w sprawach wypadków« oznaczają wytyczne zawarte w załączniku do rezolucji IMO A.1075(28) przyjętej przez Zgromadzenie IMO w dniu 4 grudnia 2013 r., w aktualnym brzmieniu;

3) następujące terminy mają znaczenie zgodne z definicjami podanymi w kodeksie dochodzeń w sprawach wypadków IMO:

a) »wypadek morski«;

b) »bardzo poważny wypadek morski«;

c) »incydent morski«;

d) »dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa na morzu«;

e) »organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa na morzu«;

f) »państwo prowadzące dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa na morzu«;

g) »państwo żywotnie zainteresowane«;

h) »poważnie ranny«;

4) »Wytyczne IMO w zakresie sprawiedliwego traktowania marynarzy w sytuacji wypadku morskiego« oznaczają wytyczne zawarte w załączniku do rezolucji IMO LEG.3(91) przyjętej przez Komitet Prawny IMO w dniu 27 kwietnia 2006 r., zatwierdzone przez Radę Administracyjną Międzynarodowej Organizacji Pracy na 296. sesji w dniach 12-16 czerwca 2006 r., w aktualnym brzmieniu;

5) »statek pasażerski typu ro-ro« oznacza statek pasażerski typu ro-ro zdefiniowany w art. 2 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2110 ⁴ ;

6) »szybka jednostka pasażerska« oznacza szybką jednostkę pasażerską zdefiniowaną w art. 2 pkt 2 dyrektywy (UE) 2017/2110;

7) »rejestrator danych z podróży« (VDR) oznacza rejestrator danych z podróży zdefiniowany w pkt 4.1 załącznika do rezolucji IMO MSC.333(90) Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu IMO z dnia 22 maja 2012 r., w jego aktualnej wersji, uzupełnionej odpowiednimi standardami eksploatacyjnymi IMO mającymi zastosowanie w dniu zainstalowania tego VDR na pokładzie, bez uszczerbku dla prawa Unii;

8) »uproszczony rejestrator danych z podróży« (S-VDR) oznacza uproszczony rejestrator danych z podróży zdefiniowany w pkt 4.1 załącznika do rezolucji IMO MSC.163(78) Komitetu Bezpieczeństwa na Morzu IMO z dnia 17 maja 2004 r., w jego aktualnej wersji, uzupełnionej odpowiednimi standardami eksploatacyjnymi IMO mającymi zastosowanie w dniu zainstalowania tego S-VDR na pokładzie, bez uszczerbku dla prawa Unii;

9) »zalecenia dotyczące bezpieczeństwa« oznaczają propozycje wystosowane, w tym również do celów rejestracji i kontroli:

a) przez organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa państwa prowadzącego dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa lub kierującego takim dochodzeniem, w oparciu o informacje uzyskane w tym dochodzeniu; lub

b) w stosownych przypadkach przez Komisję działającą na podstawie analizy danych zbiorczych oraz wyników przeprowadzonych dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa;

10) »długość statku rybackiego« oznacza długość statku rybackiego w rozumieniu art. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1130 ⁵ ;

11) »uraz śmiertelny« oznacza uraz doznany przez osobę uczestniczącą w wypadku, którego skutkiem jest śmierć tej osoby w ciągu 30 dni od dnia wypadku, jeżeli informacje na ten temat są dostępne.

Artykuł  4

Status dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa

1. Państwa członkowskie określają, zgodnie ze swoimi systemami prawnymi, status prawny dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa w sposób pozwalający na jak najszybsze i jak najskuteczniejsze prowadzenie takich dochodzeń.

Państwa członkowskie zapewniają, zgodnie ze swoimi przepisami prawa i - w odpowiednich przypadkach - we współpracy z organami odpowiedzialnymi za prowadzenie dochodzeń sądowych, aby dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa:

a) 6  były niezależne od postępowań przygotowawczych w sprawach karnych lub prowadzonych równolegle innych dochodzeń, które to postępowania lub dochodzenia są prowadzone w celu ustalenia odpowiedzialności lub przypisania winy oraz aby organy ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa mogły składać sprawozdania z wyników dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa w sposób wolny od poleceń lub ingerencji ze strony jakichkolwiek osób, organizacji lub stron, na które wynik tych dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa może mieć wpływ

b) nie były w nieuzasadniony sposób uniemożliwiane, zawieszane ani opóźniane z powodu takich dochodzeń.

2. Zasady ustanawiane przez państwa członkowskie zgodnie z ramami stałej współpracy, o których mowa w art. 10, obejmują przepisy zezwalające na:

a) współpracę i wzajemną pomoc w zakresie dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa prowadzonych przez inne państwa członkowskie lub powierzenie innemu państwu członkowskiemu zadania kierowania takim dochodzeniem zgodnie z art. 7; oraz

b) 7  koordynację działań ich odpowiednich organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa w zakresie koniecznym do osiągnięcia celu niniejszej dyrektywy.

Artykuł  5  ⁸  

Obowiązek przeprowadzenia dochodzenia

1. Każde państwo członkowskie zapewnia przeprowadzenie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa przez organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, o którym mowa w art. 8, w przypadku każdego bardzo poważnego wypadku morskiego:

a) w którym uczestniczył statek podnoszący jego banderę, niezależnie od miejsca wypadku;

b) który nastąpił na jego morzu terytorialnym lub wodach wewnętrznych, zgodnie z ich definicją zawartą w UNCLOS, niezależnie od bandery statku lub statków uczestniczących w wypadku; lub

c) który dotyczy żywotnego interesu państwa członkowskiego, niezależnie od miejsca wypadku oraz bandery statku lub statków uczestniczących w wypadku.

2. W przypadku statku rybackiego o długości nieprzekraczającej 15 metrów organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa przeprowadza niezwłocznie i nie później niż w terminie dwóch miesięcy od dnia bardzo poważnego wypadku morskiego, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, wstępną ocenę w celu ustalenia, czy należy przeprowadzić dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa. W przypadku gdy organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa postanawia nie prowadzić takiego dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, niezwłocznie i nie później niż w terminie dwóch miesięcy od dnia bardzo poważnego wypadku morskiego odnotowuje się przyczyny tej decyzji oraz dokonuje się powiadomienia zgodnie z art. 17 ust. 3.

3. Podejmując decyzję w przedmiocie przeprowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa zgodnie z ust. 2, organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa uwzględnia dostępne dowody, a także prawdopodobieństwo, że wyniki dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa przyczynią się do zapobiegania wypadkom i incydentom morskim w przyszłości.

4. W przypadku każdego wypadku lub incydentu morskiego nieobjętego ust. 1, 2 lub 3 organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa podejmuje decyzję w przedmiocie przeprowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa.

5. Zakres prowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa i praktyczne ustalenia w tym zakresie określa organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa państwa członkowskiego kierującego dochodzeniem we współpracy z odpowiednimi organami innych państw żywotnie zainteresowanych, w taki sposób, jaki organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa państwa członkowskiego kierującego dochodzeniem uznaje za najbardziej sprzyjający osiągnięciu celu niniejszej dyrektywy i z zamiarem zapobieżenia wypadkom i incydentom morskim w przyszłości.

6. Prowadząc dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa, organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa przestrzega wytycznych IMO dotyczących pomocy inspektorom we wdrażaniu kodeksu dochodzeń w sprawach wypadków. Inspektorzy mogą odstąpić od tych wytycznych, jeśli w ich opinii opartej na wiedzy zawodowej można to uzasadnić jako niezbędne do osiągnięcia celów dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa. Komisja może przyjąć zalecenia dotyczące wdrażania tych wytycznych, biorąc pod uwagę wszelkie właściwe wnioski wynikające z dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa i po konsultacji z organami ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa w kontekście ram stałej współpracy, o których mowa w art. 10.

7. Podejmując decyzję, czy wypadek lub incydent morski, do którego doszło gdy statek jest przy doku, podczas zacumowania lub w doku, z udziałem pracowników zatrudnionych na lądzie lub w porcie, miał miejsce »bezpośrednio w związku z eksploatacją statku« i dlatego podlega dochodzeniu w sprawie bezpieczeństwa, państwa członkowskie zgodnie ze swoim prawem krajowym zwracają szczególną uwagę na związek konstrukcji statku, jego wyposażenia, procedur, załogi i zarządzania statkiem z podejmowanym działaniem i ich znaczenie dla podejmowanego działania.

8. Dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa rozpoczyna się niezwłocznie po wystąpieniu wypadku lub incydentu morskiego, a w każdym razie nie później niż dwa miesiące po jego wystąpieniu.

9. Zgodnie z prawem krajowym, jeżeli w toku dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa zostanie stwierdzone lub jeżeli będzie istniało podejrzenie, że popełniono przestępstwo w rozumieniu art. 3, 3bis, 3ter lub 3quater Konwencji IMO w sprawie przeciwdziałania bezprawnym czynom przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej z dnia 10 marca 1988 r. w aktualnym brzmieniu, organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa natychmiast informuje o tym organy bezpieczeństwa morskiego państwa członkowskiego lub państw członkowskich oraz państw trzecich, których to dotyczy.

Artykuł  6  ⁹  

Obowiązek powiadamiania

Państwo członkowskie wymaga, w ramach swojego systemu prawnego, niezwłocznego powiadamiania swojego organu ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa przez odpowiedzialne organy lub zaangażowane strony o wystąpieniu wszystkich wypadków i incydentów morskich objętych zakresem stosowania niniejszej dyrektywy.

Artykuł  7

Kierowanie dochodzeniami w sprawie bezpieczeństwa i uczestnictwo w nich

1. 10  Co do zasady, każdy wypadek lub incydent morski podlega tylko pojedynczemu dochodzeniu prowadzonemu przez państwo członkowskie lub przez państwo członkowskie kierujące dochodzeniem z udziałem każdego innego żywotnie zainteresowanego państwa członkowskiego.

W przypadku dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, w których udział biorą co najmniej dwa państwa członkowskie, państwa te współpracują ze sobą w celu szybkiego ustalenia, które z nich będzie państwem członkowskich kierującym dochodzeniem. Dokładają one wszelkich starań, by uzgodnić między sobą procedury dochodzenia. W ramach tych uzgodnień inne żywotnie zainteresowane państwa mają te same prawa oraz dostęp do świadków i dowodów, co państwo członkowskie prowadzące dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa. Mają one również prawo do tego, by państwo członkowskie kierujące dochodzeniem rozważyło ich stanowisko.

Równoległe dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa dotyczące tego samego wypadku lub incydentu morskiego przeprowadza się wyłącznie w wyjątkowych przypadkach. W tych przypadkach państwa członkowskie powiadamiają Komisję o powodach przeprowadzania takich równoległych dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa. Państwa członkowskie prowadzące równoległe dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa współpracują ze sobą. W szczególności zaangażowane organy ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa w odpowiednim czasie wymieniają się wszelkimi istotnymi informacjami zebranymi w trakcie ich odpowiednich dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, w szczególności w celu osiągnięcia, w miarę możliwości, wspólnych wniosków.

Państwa członkowskie powstrzymują się od stosowania jakichkolwiek środków, które mogłyby w nieuzasadniony sposób uniemożliwić, zawiesić lub opóźnić prowadzenie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa objętego zakresem stosowania niniejszej dyrektywy.

1a. 11  W toku dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa żywotnie zainteresowane państwa członkowskie pomagają - w zakresie, w jakim jest to wykonalne - państwu członkowskiemu lub państwom członkowskim prowadzącym dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa na morzu w uzyskaniu dostępu do informacji istotnych dla dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa. Jeśli zostanie to uznane za niezbędne inspektor lub inspektorzy prowadzący dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa uzyskują również, zgodnie z prawem krajowym, dostęp do informacji będących w posiadaniu inspektorów rządowych, funkcjonariuszy straży przybrzeżnej, pracowników obsługi ruchu statków, pilotów i innego personelu morskiego państwa żywotnie zainteresowanego.

2. Niezależnie od ust. 1 każde państwo członkowskie jest odpowiedzialne za dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa oraz koordynację współpracy z innymi żywotnie zainteresowanymi państwami członkowskimi do czasu uzgodnienia, które z nich ma być państwem kierującym dochodzeniem.

3. Bez uszczerbku dla obowiązków własnych wynikających z niniejszej dyrektywy oraz z prawa międzynarodowego państwo członkowskie może, w rozpatrywanych indywidualnie przypadkach, za obustronną zgodą zlecić innemu państwu członkowskiemu prowadzenie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa lub konkretnych zadań wchodzących w skład tego dochodzenia.

4. 12  W razie wypadku lub incydentu morskiego z udziałem statku pasażerskiego typu ro-ro lub szybkiej jednostki pasażerskiej, procedurę dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa wszczyna państwo członkowskie, na którego wodach terytorialnych lub wodach wewnętrznych, zgodnie z definicją UNCLOS, miał miejsce ten wypadek lub incydent morski. Jeżeli wypadek lub incydent morski ma miejsce na innych wodach, procedurę dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa wszczyna ostatnie państwo członkowskie, przez którego terytorium przepływały ten statek pasażerski typu ro-ro lub ta szybka jednostka pasażerska. Państwo członkowskie, które wszczęło procedurę dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, pozostaje odpowiedzialne za dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa oraz za koordynację współpracy z innymi żywotnie zainteresowanymi państwami członkowskimi do czasu wspólnego uzgodnienia, które z tych państw członkowskich ma być państwem członkowskim kierującym dochodzeniem.

Artykuł  8  ¹³  

Organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa

1. Państwa członkowskie zapewniają prowadzenie dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa pod nadzorem bezstronnego, niezależnego i stałego organu ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, wyposażonego w niezbędne uprawnienia, wystarczające środki i zasoby finansowe, a także posiadającego odpowiednio wykwalifikowanych inspektorów, którzy mają kompetencje w zakresie wypadków i incydentów morskich, tak aby zapewnić wypełnianie obowiązków państw członkowskich wynikających z niniejszej dyrektywy.

Organom ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa nie uniemożliwia się tymczasowego wyznaczania odpowiednich inspektorów posiadających niezbędne umiejętności specjalistyczne do udziału w dochodzeniu w sprawie bezpieczeństwa ani korzystania z usług konsultantów w celu uzyskania opinii eksperta na temat dowolnego aspektu dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa.

W celu prowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa w sposób wolny od uprzedzeń organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa musi być niezależny - z punktu widzenia organizacji, struktury prawnej i podejmowania decyzji - od którejkolwiek ze stron, której interesy mogłyby stać w sprzeczności z powierzonym mu zadaniem.

Państwa członkowskie nieposiadające dostępu do morza, które nie mają objętych zakresem niniejszej dyrektywy statków ani jednostek podnoszących ich banderę, określą niezależny podmiot, który będzie pełnić rolę punktu kontaktowego współpracującego w dochodzeniu w sprawie bezpieczeństwa zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c).

2. Organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa zapewnia, aby poszczególni inspektorzy posiadali praktyczną wiedzę i praktyczne doświadczenie w dziedzinach, w których pełnią swoje zwykłe obowiązki dochodzeniowe. Ponadto organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa zapewnia, w razie konieczności, dostęp do odpowiedniej wiedzy fachowej.

3. Działania powierzone organowi ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa można rozszerzyć na zbieranie i analizę danych związanych z bezpieczeństwem morskim, w szczególności do celów prewencyjnych, w zakresie, w jakim działania te nie wpływają na jego niezależność ani nie nakładają na niego odpowiedzialności w sprawach regulacyjnych, administracyjnych lub związanych z normalizacją.

4. Państwa członkowskie, działając w ramach swoich systemów prawnych, zapewniają, aby inspektorzy ich organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa lub każdego innego organu ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, któremu powierzono zadanie prowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, w uzasadnionych przypadkach we współpracy z organami odpowiedzialnymi za postępowanie sądowe otrzymali wszelkie informacje i środki technologiczne potrzebne do prowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa oraz posiadali uprawnienia do:

a) dostępu do wszystkich istotnych dla sprawy obszarów lub miejsca wypadku oraz do wszystkich statków, wraków lub konstrukcji, łącznie z ładunkiem, wyposażeniem lub szczątkami;

b) natychmiastowego sporządzenia wykazu dowodów i kontrolowanego poszukiwania i usunięcia wraków, szczątków lub innych elementów składowych lub substancji w celu ich zbadania lub analizy;

c) żądania przeprowadzenia badania lub analizy elementów, o których mowa w lit. b), oraz swobodnego dostępu do wyników tego badania lub analizy;

d) swobodnego dostępu do wszystkich istotnych informacji i zarejestrowanych danych, łącznie z danymi pochodzącymi z VDR lub S-VDR, dotyczących statku, nagrań obsługi ruchu statków, rejsu, ładunku, załogi i wszystkich pozostałych osób, obiektów, warunków lub okoliczności, oraz aby mieli możliwość kopiowania i wykorzystywania tych informacji i danych;

e) swobodnego dostępu do wyników badań ciał ofiar lub do wyników badań próbek pobranych z ich ciał;

f) żądania przeprowadzenia badań osób zaangażowanych w działania statku lub wszelkich innych istotnych dla sprawy osób oraz swobodnego dostępu do wyników tych badań lub do przeprowadzenia badań próbek pobranych od takich osób i swobodnego dostępu do wyników tych badań;

g) przesłuchania świadków bez udziału osób, których interesy mogłyby zostać uznane za szkodzące dochodzeniu w sprawie bezpieczeństwa;

h) dostępu do zapisów wyników przeglądów i odnośnych informacji przechowywanych przez państwo bandery, właścicieli, instytucje klasyfikacyjne lub inne odpowiednie strony, jeżeli strony te lub ich przedstawiciele posiadają siedzibę na terenie państwa członkowskiego;

i) zwrócenia się o pomoc do właściwych organów danych państw, łącznie z inspektorami państwa bandery i państwa portu, funkcjonariuszami straży przybrzeżnej, pracownikami obsługi ruchu statków, zespołami poszukiwawczymi i ratowniczymi, pilotami i innym personelem portowym lub morskim.

5. Organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa uzyskuje możliwość natychmiastowego reagowania w każdym momencie na powiadomienia o wypadkach oraz otrzymania wystarczających środków koniecznych do niezależnego pełnienia swojej funkcji. Jego inspektorzy muszą mieć przyznany status zapewniający im niezbędne gwarancje niezależności.

6. Organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa może połączyć zadania, które wykonuje w ramach niniejszej dyrektywy, z pracą dochodzeniową w sprawie zdarzeń innych niż wypadki lub incydenty morskie, pod warunkiem że takie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa nie zagrażają jego niezależności.

7. Każde państwo członkowskie może opracować, wdrożyć i utrzymywać system zarządzania jakością na potrzeby swojego organu ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa.

8. W ramach stałej współpracy, o których mowa w art. 10, wspiera się organy ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa i zwiększa ich zdolności w zakresie prowadzenia dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa poprzez sporządzanie wytycznych i zaleceń w celu zapewnienia spójnego prowadzenia dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, oraz w powiązaniu z tymi działaniami opracowuje się i wdraża program wzajemnej oceny.

Artykuł  9  ¹⁴  

Poufność

1. Bez uszczerbku dla rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 ¹⁵  państwo członkowskie, działając w ramach swojego systemu prawnego, zapewnia, aby niżej wymienione zapisy nie były udostępniane do celów innych niż dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa, chyba że właściwy organ tego państwa członkowskiego stwierdzi, że nadrzędny interes publiczny uzasadnia ujawnienie tych zapisów, w tym w przypadku, gdy ten właściwy organ stwierdzi, że korzyści wynikające z ujawnienia przewyższają negatywny wpływ w wymiarze krajowym i międzynarodowym, jaki takie ujawnienie może mieć na to lub jakiekolwiek przyszłe dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa:

a) wszelkie oświadczenia osób złożone przed organem ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa w trakcie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa;

b) zapisy ujawniające tożsamość osób, które udostępniły materiał dowodowy w ramach dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa;

c) informacje zebrane przez organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, które są szczególnie chronione i mają charakter osobisty, w tym informacje dotyczące zdrowia osób fizycznych;

d) materiały, które pojawiły się w terminie późniejszym w trakcie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, takie jak notatki, szkice i opinie sporządzone przez inspektorów, a także opinie wyrażone w trakcie analizy informacji;

e) informacje i dowody dostarczone przez inspektorów z innych państw członkowskich lub państw trzecich zgodnie z międzynarodowymi normami i zalecanymi praktykami, jeżeli tego wymaga ich organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa;

f) projekt sprawozdań tymczasowych, zwięzłych lub końcowych;

g) wszelka komunikacja pomiędzy osobami zaangażowanymi w eksploatację statku;

h) pisemne lub elektroniczne zapisy i transkrypcja nagrań z obsługi ruchu statków, w tym sprawozdania z tych zapisów i konkluzje opracowane do celów wewnętrznych.

2. Zapisy VDR i S-VDR pochodzące z dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa nie mogą być udostępniane ani wykorzystywane do celów innych niż dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa lub bezpieczeństwo statku, chyba że takie zapisy są zanonimizowane lub ujawniane w ramach bezpiecznych procedur.

3. Do celów, o których mowa w ust. 1, ujawniane mogą być wyłącznie dane, które są absolutnie niezbędne.

4. Państwa członkowskie mogą zdecydować o ograniczeniu zakresu przypadków, w których można dokonać ujawnienia, o którym mowa w ust. 3, z poszanowaniem prawa Unii.

Artykuł  10

Ramy stałej współpracy

1. 16  Państwa członkowskie, w ścisłej współpracy z Komisją, ustanawiają ramy stałej współpracy umożliwiające współpracę ich właściwych organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa w stopniu koniecznym do realizacji celów niniejszej dyrektywy.

2. Reguły stałej współpracy oraz wymagane dla niej ustalenia organizacyjne przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną, o której mowa w art. 19 ust. 2.

3. 17  W ramach stałej współpracy organy ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa uzgadniają w szczególności najlepsze formy współpracy w celu:

a) 18  umożliwienia organom ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa współużytkowanie instalacji, urządzeń i sprzętu do technicznego badania wraków i wyposażenia statku oraz innych obiektów mających znaczenie dla dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, łącznie z pozyskaniem i oceną informacji pochodzących z VDR lub S-VDR i innych urządzeń elektronicznych;

b) zapewnienia współpracy technicznej oraz wzajemnego dostępu do wiedzy fachowej koniecznej do wykonania konkretnych zadań;

c) pozyskiwania i wzajemnego udostępniania informacji potrzebnych do analizowania danych o wypadku oraz przygotowywania stosownych zaleceń dotyczących bezpieczeństwa na poziomie wspólnotowym;

d) przygotowywania wspólnych zasad realizacji zaleceń dotyczących bezpieczeństwa oraz przystosowywania metod dochodzeniowych do zmian wynikających z postępu technicznego i naukowego;

e) odpowiedniego zarządzania środkami szybkiego ostrzegania, o których mowa w art. 16;

f) opracowywania zasad poufności w zakresie udostępniania - z poszanowaniem przepisów krajowych - zeznań świadków i przetwarzania danych oraz innych zapisów, o których mowa w art. 9, w tym w stosunkach z państwami trzecimi;

g) organizowania, w miarę potrzeb, stosownych zajęć szkoleniowych dla poszczególnych inspektorów;

h) 19  wspierania współpracy w dziedzinach wchodzących w zakres niniejszej dyrektywy z organami ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa państw trzecich oraz z międzynarodowymi organizacjami prowadzącymi dochodzenia w sprawie wypadków morskich;

i) 20  dostarczania organom ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa prowadzącym dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa wszelkich stosownych informacji.

Artykuł  11

Koszty

1. W przypadkach dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, w których uczestniczą co najmniej dwa państwa członkowskie, ich odnośne działania realizowane są bezpłatnie.

2. W przypadku zwrócenia się o pomoc do państwa członkowskiego, które nie uczestniczy w dochodzeniu w sprawie bezpieczeństwa, państwa członkowskie uzgadniają zwrot poniesionych kosztów.

Artykuł  12

Współpraca z żywotnie zainteresowanymi państwami trzecimi

1. Państwa członkowskie współpracują w możliwie największym zakresie z innymi żywotnie zainteresowanymi państwami trzecimi w dochodzeniach w sprawie bezpieczeństwa.

2. Na mocy wzajemnego porozumienia żywotnie zainteresowane państwa trzecie mogą włączyć się w dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa prowadzone przez państwo członkowskie zgodnie z niniejszą dyrektywą na każdym etapie tego dochodzenia.

3. 21  Współpraca państwa członkowskiego w dochodzeniu w sprawie bezpieczeństwa prowadzonym przez żywotnie zainteresowane państwo trzecie odbywa się bez uszczerbku dla przestrzegania przez to państwo członkowskie wymagań związanych z prowadzeniem dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa oraz wymagań dotyczących sprawozdawczości z tych dochodzeń określonych w niniejszej dyrektywie. W przypadku gdy żywotnie zainteresowane państwo trzecie prowadzi dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa obejmujące co najmniej jedno państwo członkowskie, te państwa członkowskie mogą zdecydować, że nie będą prowadzić równoległego dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, pod warunkiem że to państwo trzecie prowadzi dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa zgodnie z kodeksem dochodzeń w sprawach wypadków IMO. W takich przypadkach art. 14 nie stosuje się do organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa.

Artykuł  13

Przechowywanie dowodów

Państwa członkowskie przyjmują środki w celu zapewnienia, aby strony, których dotyczą wypadki i incydenty objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy dołożyły wszelkich starań dla:

a) 22  zachowania wszystkich informacji pochodzących z map, rejestrów pokładowych, zapisów elektronicznych i magnetycznych oraz taśm wideo, łącznie z informacjami pochodzącymi z VDR lub S-VDR i innych urządzeń elektronicznych, dotyczących okresu przed wypadkiem, w trakcie wypadku i po nim;

b) zapobieżenia nadpisaniu lub innym zmianom takich informacji;

c) zapobieżenia zakłóceniom powodowanym przez inny sprzęt, który mógłby zostać zasadnie uznany za mający związek z dochodzeniem w sprawie bezpieczeństwa przy wypadku;

d) szybkiego zebrania i przechowywania wszystkich dowodów do celów dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa.

Artykuł  14  ²³  

Sprawozdania dotyczące wypadków

1. Dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa prowadzone zgodnie z niniejszą dyrektywą muszą zostać zakończone sprawozdaniem dotyczącym wypadku opublikowanym w formacie określonym przez właściwy organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa oraz zgodnie z właściwymi sekcjami załącznika I.

Organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa może podjąć decyzję o opublikowaniu jedynie zwięzłego sprawozdania z dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, jeżeli:

a) dochodzenie w sprawie bezpieczeństwa nie dotyczy bardzo poważnego wypadku morskiego; lub

b) wyniki dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa dotyczącego wypadku lub incydentu morskiego nie mogą przyczynić się do zapobiegania przyszłym wypadkom lub incydentom morskim.

2. Organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa dokłada wszelkich starań, aby udostępnić sprawozdanie dotyczące wypadku, o którym mowa w ust. 1 - w tym swoje wnioski i wszelkie możliwe zalecenia - do wiadomości publicznej, a w szczególności całemu sektorowi morskiemu, w ciągu 12 miesięcy od daty wypadku lub incydentu morskiego. Jeżeli, w przypadku bardzo poważnego wypadku morskiego, przygotowanie końcowego sprawozdania dotyczącego wypadku w tym terminie jest niemożliwe, w ciągu 12 miesięcy od daty wypadku lub incydentu morskiego publikuje się tymczasowe sprawozdanie dotyczące wypadku.

3. Organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa państwa członkowskiego kierującego dochodzeniem przesyła Komisji kopię sprawozdania końcowego lub tymczasowego. W celu poprawy jakości sprawozdania w sprawie wypadku w sposób najbardziej sprzyjający osiągnięciu celu niniejszej dyrektywy organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa uwzględnia w nim wszelkie uwagi techniczne Komisji dotyczące sprawozdań końcowych, pod warunkiem że nie mają one wpływu na istotę ustaleń.

4. Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 20 w celu zmiany następujących części załącznika I do niniejszej dyrektywy: »2. Fakty«, »3. Opis« i »4. Analiza«.

Artykuł  15

Zalecenia dotyczące bezpieczeństwa

1. 24  Państwa członkowskie zapewniają, aby zalecenia dotyczące bezpieczeństwa wydawane przez organy ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa były należycie uwzględniane przez ich adresatów, w szczególności z myślą o zapobieżeniu przyszłym wypadkom, oraz aby, w stosownych przypadkach, właściwe działania realizowane w ich następstwie były zgodne z przepisami prawa unijnego i międzynarodowego.

2. 25  W stosownych przypadkach organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa lub Komisja wydają zalecenia dotyczące bezpieczeństwa na podstawie analizy danych zbiorczych oraz na podstawie ogólnych wyników przeprowadzonych dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa.

3. Zalecenia dotyczące bezpieczeństwa w żadnym przypadku nie przypisują winy lub odpowiedzialności za wypadek.

Artykuł  16  ²⁶  

System wczesnego ostrzegania

Jeżeli na dowolnym etapie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa organ ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa uzna, że w celu zapobieżenia ryzyku kolejnych wypadków konieczne jest pilne podjęcie działania na poziomie unijnym, niezwłocznie informuje Komisję o konieczności wystosowania wczesnego ostrzeżenia, bez uszczerbku dla prawa tego organu do wystosowania wczesnego ostrzeżenia.

W razie potrzeby Komisja wystosowuje notę ostrzegawczą do wiadomości odpowiedzialnych organów we wszystkich pozostałych państwach członkowskich, do przedsiębiorstw żeglugowych i innych właściwych stron.

Artykuł  17

Europejska baza danych o wypadkach morskich

1. Dane dotyczące wypadków i incydentów morskich są przechowywane i analizowane za pomocą europejskiej elektronicznej bazy danych, która zostanie utworzona przez Komisję, zwanej Europejską Platformą Informacyjną w sprawie Wypadków Morskich (EMCIP).

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o uprawnionych organach, które będą posiadały dostęp do tej bazy danych.

2a. 27  Państwa członkowskie zgłaszają do EMCIP wszystkie wypadki i incydenty morskie zgodnie z formatem przedstawionym w załączniku II, a w przypadku prowadzenia dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa przekazują dane wynikające z tego dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa zgodnie z systemem baz danych EMCIP. W przypadku statków rybackich o długości nieprzekraczającej 15 metrów wymagane jest zgłaszanie jedynie bardzo poważnych wypadków morskich. W przypadku gdy nie bada się bardzo poważnych wypadków morskich z udziałem statków rybackich o długości nieprzekraczającej 15 metrów, uzasadnienie takiej decyzji przekazuje się do EMCIP.

3. 28  Organy ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa zgłaszają do EMCIP wszystkie bardzo poważne wypadki morskie. Państwa członkowskie mogą wybrać i wyznaczyć właściwy organ krajowy lub właściwe organy krajowe do zgłaszania wszystkich innych wypadków i incydentów morskich. Jeżeli Komisja wie o wypadku lub incydencie morskim, informuje o nim właściwe organy krajowe.

4. Komisja i państwa członkowskie opracowują według właściwego harmonogramu schemat bazy danych i sposób powiadamiania o nich.

5. 29  Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 20 w celu zmiany załącznika II do niniejszej dyrektywy w celu aktualizacji wykazu danych, które mają być zawarte w powiadomieniu o wypadku lub incydencie morskim, w celu uwzględnienia zmian wprowadzonych przez IMO w kodeksie dochodzeń w sprawach wypadków IMO.

Artykuł  17a  ³⁰  

Szkolenia i wsparcie operacyjne

1. Komisja, przy wsparciu Agencji i we współpracy z państwami członkowskimi, ułatwia rozwój zdolności w organach ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa, jak również wymianę wiedzy między nimi poprzez przeprowadzanie regularnych szkoleń w zakresie nowych regulacji prawnych i postępu technologicznego, konkretnych technik i narzędzi oraz technologii związanych ze statkami, ich wyposażeniem i eksploatacją, w zależności od potrzeb organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa.

2. Na wniosek organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa i przy założeniu, że nie zachodzi konflikt interesów, Komisja udziela państwom członkowskim wsparcia operacyjnego w prowadzeniu dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa. Wsparcie takie może obejmować dostarczanie specjalistycznych narzędzi analitycznych lub sprzętu, a także specjalistycznej wiedzy fachowej, pod warunkiem że udzielenie wsparcia nie doprowadzi do naruszenia niezależności danych organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa.

Artykuł  18

Sprawiedliwe traktowanie marynarzy

Państwa członkowskie uwzględniają zgodnie ze swoim prawem krajowym odpowiednie postanowienia wytycznych IMO dotyczące sprawiedliwego traktowania marynarzy w sytuacji wypadku morskiego na wodach znajdujących się pod ich jurysdykcją.

Artykuł  19  ³¹  

Procedura komitetowa

1. Komisję wspomaga Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniom Morza przez Statki (COSS) ustanowiony na mocy rozporządzenia (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady ³² . Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 ³³ .

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

Artykuł  20  ³⁴  

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 14 ust. 4 i art. 17 ust. 5, powierza się Komisji na czas nieokreślony od dnia 26 grudnia 2024 r.

3. Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 14 ust. 4 i art. 17 ust. 5, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w późniejszym terminie określonym w tej decyzji. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa ³⁵ .

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 14 ust. 4 lub art. 17 ust. 5 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł  20a  ³⁶  

Zmiany w kodeksie dochodzeń w sprawach wypadków IMO

Zmiany w kodeksie dochodzeń w sprawach wypadków IMO mają zastosowanie bez uszczerbku dla procedury kontroli zgodności, o której mowa w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2099/2002.

Artykuł  21

Środki dodatkowe

Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie uniemożliwia państwu członkowskiemu podejmowania dodatkowych środków w sprawie bezpieczeństwa morskiego, które nie są w niej ujęte, pod warunkiem że takie środki nie naruszają niniejszej dyrektywy ani w inny sposób nie wpływają niekorzystnie na osiągnięcie jej celu, ani też nie zagrażają osiągnięciu jej celów.

Artykuł  22

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają przepisy dotyczące sankcji za naruszenia przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i przyjmują wszelkie niezbędne środki w celu ich wdrożenia. Sankcje te muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł  23  ³⁷  

Przegląd wprowadzania w życie

Do dnia 27 czerwca 2032 r. Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie o wdrażaniu niniejszej dyrektywy i o przestrzeganiu jej, oraz, w razie konieczności, proponuje dalsze środki w myśl przedstawionych w sprawozdaniu zaleceń, uwzględniając także możliwość objęcia zakresem stosowania niniejszej dyrektywy obowiązkowego dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa w odniesieniu do statków rybackich o długości nieprzekraczającej 15 metrów, a także wpływ takiej decyzji na obciążenie pracą organów ds. dochodzeń w sprawie bezpieczeństwa.

Artykuł  24

Zmiany w obowiązujących aktach

1. Niniejszym skreśla się art. 12 dyrektywy 1999/35/WE.

2. Niniejszym skreśla się art. 11 dyrektywy 2002/59/WE.

Artykuł  25

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy najpóźniej do dnia 17 czerwca 2011 r..

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Sposób dokonania takiego odesłania ustalany jest przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji tekst głównych przepisów prawa krajowego, które przyjmują w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł  26

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł  27

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 23 kwietnia 2009 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
H.-G. PÖTTERING	P. NEČAS
Przewodniczący	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 318 z 23.12.2006, s. 195.

⁽²⁾ Dz.U. C 229 z 22.9.2006, s. 38.

⁽³⁾ Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 25 kwietnia 2007 r. (Dz.U. C 74 E z 30.3.2008, s. 546), wspólne stanowisko Rady z dnia 6 czerwca 2008 r. (Dz.U. C 184 E z 22.7.2008, s. 23). Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 24 września 2008 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym), decyzja Rady z dnia 26 lutego 2009 r. oraz rezolucja legislacyjna Parlamentu Europejskiego z dnia 11 marca 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

⁽⁴⁾ Dz.U. C 104 E z 30.4.2004, s. 730.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 138 z 1.6.1999, s. 1.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 208 z 5.8.2002, s. 10.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

⁽⁸⁾ Dz.U. L 208 z 5.8.2002, s. 1.

⁽⁹⁾ Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.

⁽¹⁰⁾ Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.

⁽¹¹⁾ Dz.U. L 324 z 29.11.2002, s. 1.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I  ³⁸

Treść sprawozdania z dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa

Wprowadzenie

Tutaj określa się, co stanowi jedyny cel dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, oraz wskazuje się, że zalecenie dotyczące bezpieczeństwa w żadnym wypadku nie służy ustanowieniu domniemania odpowiedzialności lub winy, a sprawozdanie z takiego postępowania nie jest sporządzane pod względem treści i stylu z zamiarem jego wykorzystania w postępowaniu sądowym.

(Sprawozdanie nie powinno zawierać żadnych odesłań do zeznań świadków ani łączyć osób wspomnianych w nim z osobami, które składały zeznania w toku dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa).

1. STRESZCZENIE

W tej części przedstawia się podstawowe fakty dotyczące wypadku lub incydentu morskiego: co, kiedy, gdzie i w jaki sposób miało miejsce, a także informacje na temat skutków: ofiar śmiertelnych, rannych, uszkodzenia statku, ładunku, strat odniesionych przez strony trzecie lub zanieczyszczenia środowiska.

2. FAKTY

Ta część zawiera wyraźnie wyodrębnione rozdziały, w których podana jest wystarczająca ilość informacji interpretowanych przez organ dochodzeniowy jako fakty, potwierdzających analizę i ułatwiających zrozumienie zdarzenia.

Rozdziały te zawierają w szczególności następujące informacje:

2.1. Dane statku

Bandera/rejestr statku,

Dane identyfikacyjne statku,

Dane techniczne statku,

Dane dotyczące właściciela i armatora,

Informacje na temat konstrukcji,

Minimalna obsada załogowa konieczna do bezpiecznej obsługi statku,

Dopuszczalny ładunek,

W odniesieniu do statków rybackich - rodzaj połowów prowadzonych w chwili wypadku.

2.2. Dane o rejsie

Porty zawinięcia,

Rodzaj rejsu,

Informacje na temat ładunku,

Załoga.

2.3. Informacje dotyczące wypadku lub incydentu morskiego

Typ wypadku lub incydentu morskiego,

Data i godzina zdarzenia,

Pozycja i miejsce wypadku lub incydentu morskiego,

Środowisko zewnętrzne i wewnętrzne,

Eksploatacja statku i etap rejsu,

Lokalizacja na pokładzie statku,

W przypadku wypadków lub incydentów morskich z udziałem pracowników zatrudnionych na lądzie lub w porcie - przewożony ładunek,

Dane dotyczące czynnika ludzkiego,

Skutki (dla ludzi, statku, ładunku, środowiska, inne).

2.4. Zaangażowanie organów nabrzeżnych i reakcja na alarm

Kto brał udział,

Zastosowane środki,

Szybkość reakcji,

Podjęte działania,

Osiągnięte wyniki.

3. OPIS

W tej części następuje rekonstrukcja wypadku lub incydentu morskiego, będąca chronologicznym opisem kolejnych zdarzeń prowadzących do wypadku lub incydentu morskiego, odbywających się w jego trakcie i po nim z uwzględnieniem udziału wszystkich czynników (tj. ludzi, materiałów, środowiska, wyposażenia lub czynników zewnętrznych). Długość opisywanego okresu zależy od czasu nastąpienia konkretnych zdarzeń związanych z wypadkiem lub incydentem morskim, które bezpośrednio przyczyniły się do jego wystąpienia. Ta część obejmuje również wszelkie istotne szczegóły przeprowadzonego dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa, w tym wyniki badań.

4. ANALIZA

Ta część zawiera kilka wyraźnie wyodrębnionych rozdziałów, w których zawarta jest analiza każdego zdarzenia związanego z wypadkiem oraz uwagi dotyczące wyników wszystkich stosownych badań wykonanych w trakcie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa oraz wszystkich działań w zakresie bezpieczeństwa, które mogły już zostać podjęte w celu zapobieżenia wypadkom morskim.

W rozdziałach tych powinny znaleźć się informacje dotyczące:

– kontekstu i środowiska, w którym nastąpił wypadek,

– błędnych działań ludzkich oraz zaniedbań, zdarzeń z udziałem materiałów niebezpiecznych, wpływu na środowisko, awarii wyposażenia i czynników zewnętrznych,

– czynników dodatkowych, obejmujących działania ludzkie, prace wykonywane na statku, zarządzanie na lądzie lub wpływ przepisów prawnych.

Analiza i uwagi umożliwiają wyciągnięcie w sprawozdaniu logicznych wniosków uwzględniających wszystkie czynniki dodatkowe, także te niosące ryzyko, względem których istniejące środki zaradcze mające na celu zapobieżenie zdarzeniu wypadkowemu lub wyeliminowanie czy ograniczenie skutków takiego zdarzenia, uznano za niewystarczające lub niepodjęte.

5. WNIOSKI

W tej części podsumowuje się ustalone czynniki dodatkowe oraz środki zaradcze (materialne, funkcjonalne, symboliczne lub proceduralne), które okazały się niewystarczające lub których nie podjęto, a względem których należy opracować działania związane z bezpieczeństwem, aby uniknąć wypadków morskich.

6. ZALECENIA DOTYCZĄCE BEZPIECZEŃSTWA

W stosownych przypadkach ta część sprawozdania zawiera zalecenia dotyczące bezpieczeństwa, które opracowano na podstawie analizy i wniosków, a które dotyczą konkretnych dziedzin, takich jak prawodawstwo, konstrukcje, procedury, inspekcje, zarządzanie, bezpieczeństwo i higiena pracy, szkolenia, prace naprawcze, konserwacja, pomoc służb nabrzeżnych oraz działania ratownicze w przypadku awarii.

Zalecenia dotyczące bezpieczeństwa mają na celu zapobieżenie wypadkom morskim i skierowane są do podmiotów posiadających uprawnienia, aby wprowadzić je w życie, takich jak właściciele statków, armatorzy, uznane organizacje, organy administracji morskiej, służby kontroli ruchu statków, służby ratunkowe, międzynarodowe organizacje morskie i instytucje europejskie.

W tej części podane są także tymczasowe zalecenia dotyczące bezpieczeństwa, które mogły zostać wydane lub działania w zakresie bezpieczeństwa podjęte w trakcie dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa.

7. DODATKI

W odpowiednich przypadkach do sprawozdania można załączyć w formie papierowej lub elektronicznej między innymi następujące informacje:

– zdjęcia, filmy, nagrania dźwiękowe, wykresy, rysunki,

– stosowne normy,

– wykaz stosowanych terminów i skrótów technicznych,

– szczególne opracowania na temat bezpieczeństwa,

– inne informacje.

ZAŁĄCZNIK  II  ³⁹

DANE ZAWARTE W POWIADOMIENIU O WYPADKU LUB INCYDENCIE MORSKIM

(Część Europejskiej Platformy Informacyjnej w sprawie Wypadków Morskich)

Uwaga: Podkreślone numery oznaczają dane, które należy przedstawić dla każdego statku, jeżeli w wypadku lub incydencie morskim uczestniczy więcej niż jeden statek.

01. Odpowiedzialne państwo członkowskie/osoba kontaktowa

02. Inspektor państwa członkowskiego

03. Rola państwa członkowskiego

04. Państwo nadbrzeżne, na którego wodach nastąpił wypadek

05. Liczba żywotnie zainteresowanych państw

06. Żywotnie zainteresowane państwa

07. Organ powiadamiający

08. Godzina powiadomienia

09. Data powiadomienia

10. Nazwa statku

11. Numer IMO / sygnał rozpoznawczy

12. Bandera statku

13. Rodzaj wypadku lub incydentu morskiego

14. Rodzaj statku

15. Data wypadku lub incydentu morskiego

16. Godzina wypadku lub incydentu morskiego

17. Pozycja - szerokość geograficzna

18. Pozycja - długość geograficzna

19. Miejsce wypadku lub incydentu morskiego

20. Port wyjścia

21. Port przeznaczenia

22. System rozgraniczenia ruchu

23. Etap rejsu

24. Eksploatacja statku

25. Lokalizacja na pokładzie statku

26. Ofiary śmiertelne:

– załoga

– pasażerowie

– pozostali

27. Poważnie ranni:

– załoga

– pasażerowie

– pozostali

28. Zanieczyszczenie

29. Uszkodzenie statku

30. Uszkodzenie ładunku, w tym kontenery utracone na morzu

31. Inne uszkodzenia

32. Krótki opis wypadku lub incydentu morskiego

33. Krótki opis przyczyn niewszczynania dochodzenia w sprawie bezpieczeństwa

1 Art. 1 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

2 Art. 2 ust. 2 lit. d uchylona przez art. 1 pkt 2 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

3 Art. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

4 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/2110 z dnia 15 listopada 2017 r. w sprawie systemu inspekcji na potrzeby bezpiecznej eksploatacji statków pasażerskich typu ro-ro i szybkich jednostek pasażerskich uprawiających żeglugę na linii regularnej oraz zmieniająca dyrektywę 2009/16/WE i uchylająca dyrektywę Rady 1999/35/WE (Dz.U. L 315 z 30.11.2017, s. 61).

5 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1130 z dnia 14 czerwca 2017 r. określające parametry statków rybackich (Dz.U. L 169 z 30.6.2017, s. 1).

6 Art. 4 ust. 1 lit. a zmieniona przez art. 1 pkt 4 lit. a dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

7 Art. 4 ust. 2 lit. b zmieniona przez art. 1 pkt 4 lit. b dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

8 Art. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

9 Art. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 5 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

10 Art. 7 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. a dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

11 Art. 7 ust. 1a dodany przez art. 1 pkt 6 lit. b dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

12 Art. 7 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 6 lit. c dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

13 Art. 8 zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

14 Art. 9 zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

15 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1).

16 Art. 10 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 8 lit. a dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

17 Art. 10 ust. 3 zdanie wstępne zmienione przez art. 1 pkt 8 lit. b pkt i dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

18 Art. 10 ust. 3 lit. a zmieniona przez art. 1 pkt 8 lit. b pkt i dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

19 Art. 10 ust. 3 lit. h zmieniona przez art. 1 pkt 8 lit. b pkt ii dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

20 Art. 10 ust. 3 lit. i zmieniona przez art. 1 pkt 8 lit. b pkt ii dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

21 Art. 12 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 9 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

22 Art. 13 lit. a) zmieniona przez art. 1 pkt 10 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

23 Art. 14 zmieniony przez art. 1 pkt 11 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

24 Art. 15 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 12 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

25 Art. 15 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 12 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

26 Art. 16 zmieniony przez art. 1 pkt 13 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

27 Art. 17 ust. 2a dodany przez art. 1 pkt 14 lit. a dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

28 Art. 17 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 14 lit. b dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

29 Art. 17 ust. 5 dodany przez art. 1 pkt 14 lit. c dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

30 Art. 17a dodany przez art. 1 pkt 15 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

31 Art. 19 zmieniony przez art. 1 pkt 16 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

32 Rozporządzenie (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. ustanawiające Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniu Morza przez Statki (COSS) i zmieniające rozporządzenia dotyczące bezpieczeństwa na morzu i zapobiegania zanieczyszczeniom morza przez statki (Dz. U. L 324 z 29.11.2002, s. 1).

33 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiające przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13).

34 Art. 20 zmieniony przez art. 1 pkt 16 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

35 Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1

36 Art. 20a dodany przez art. 1 pkt 17 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

37 Art. 23 zmieniony przez art. 1 pkt 18 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

38 Załącznik I zmieniony przez art. 1 pkt 19 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

39 Załącznik II zmieniony przez art. 1 pkt 20 dyrektywy nr 2024/3017 z dnia 27 listopada 2024 r. (Dz.U.UE.L.2024.3017) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 26 grudnia 2024 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.2009.131.114
• Rodzaj: Dyrektywa
• Tytuł: Dyrektywa 2009/18/WE ustanawiająca podstawowe zasady regulujące dochodzenia w sprawach wypadków w sektorze transportu morskiego i zmieniająca dyrektywę Rady 1999/35/WE oraz dyrektywę 2002/59/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
• Data aktu: 23/04/2009
• Data ogłoszenia: 28/05/2009
• Data wejścia w życie: 17/06/2009