uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2 i art. 55,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(2),
(1) Dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie(3), dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie(4) oraz dyrektywa 2002/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. dotycząca ubezpieczeń na życie(5) określają przepisy dotyczące podejmowania i wykonywania działalności w zakresie ubezpieczeń bezpośrednich we Wspólnocie.
(2) Dyrektywy te przewidują ramy prawne wykonywania przez zakłady ubezpieczeń działalności ubezpieczeniowej na rynku wewnętrznym, zarówno w zakresie prawa przedsiębiorczości, jak i swobody świadczenia usług, w celu ułatwienia zakładom ubezpieczeń mającym główną siedzibę we Wspólnocie wykonania zobowiązań ze zdarzeń ubezpieczeniowych powstałych na terytorium Wspólnoty oraz w celu umożliwienia ubezpieczającym korzystania z usług nie tylko ubezpieczycieli prowadzących działalność w ich własnym kraju, ale również ubezpieczycieli, których główna siedziba znajduje się na obszarze Wspólnoty i którzy wykonują działalność w innych Państwach Członkowskich.
(3) System ustalony przez te dyrektywy stosuje się do zakładów ubezpieczeń bezpośrednich w odniesieniu do całości wykonywanej przez nie działalności, zarówno czynności związanych z ubezpieczeniami bezpośrednimi, jak i czynności związanych z reasekuracją przez przejęcie ryzyka; jednakże działalność reasekuracyjna wykonywana przez wyspecjalizowane zakłady reasekuracji nie podlegaja temu systemowi ani żadnemu innemu systemowi przewidzianemu przez prawo Wspólnoty.
(4) Reasekuracja jest ważną działalnością finansową, gdyż umożliwia zakładom ubezpieczeń bezpośrednich, dzięki ułatwieniu szerszego rozkładu ryzyk na poziomie ogólnoświatowym, posiadanie większej zdolności przyjmowania ryzyka w celu angażowania się w działalność ubezpieczeniową i zapewniania ochrony ubezpieczeniowej, a także obniżenia ich kosztów kapitałowych; ponadto reasekuracja odgrywa fundamentalną rolę dla stabilności finansowej, gdyż jest niezbędnym elementem zapewnienia mocnej pozycji finansowej oraz stabilności rynków ubezpieczeń bezpośrednich, a także systemu finansowego jako całości, dzięki swoim rolom głównego pośrednika finansowego i inwestora instytucjonalnego.
(5) Dyrektywa Rady 64/225/EWG z dnia 25 lutego 1964 r. w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji(6) usunęła ograniczenia prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług związane z obywatelstwem lub miejscem zamieszkania/siedzibą świadczącego usługi reasekuracyjne. Dyrektywa nie usunęła jednak ograniczeń spowodowanych rozbieżnościami pomiędzy krajowymi przepisami dotyczącymi ostrożnościowej regulacji reasekuracji. Sytuacja ta doprowadziła do znacznych różnic w poziomie nadzoru zakładów reasekuracji we Wspólnocie, które tworzą bariery dla wykonywania działalności reasekuracyjnej, takie jak zobowiązanie zakładu reasekuracyjnego do zastawiania aktywów w celu pokrycia części rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładu ubezpieczeń bezpośrednich, jak również stosowanie się przez zakłady reasekuracji do różnych zasad nadzoru w różnych Państwach Członkowskich, w których wykonują one działalność lub zasad pośredniego nadzoru różnych aspektów działalności zakładu reasekuracji, prowadzonego przez organy właściwe dla zakładów ubezpieczeń bezpośrednich.
(6) W Planie Działania dla Usług Finansowych wymieniono reasekurację jako sektor, który wymaga działania na poziomie Wspólnoty w celu ukończenia tworzenia rynku wewnętrznego usług finansowych. Ponadto główne organizacje finansowe, takie jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy oraz Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego (IAIS) zwróciły uwagę na brak zharmonizowanych zasad nadzoru reasekuracyjnego na poziomie Wspólnoty jako istotną lukę w ramach regulacyjnych dotyczących usług finansowych, która powinna zostać wypełniona.
(7) Niniejsza dyrektywa ma na celu ustanowienie ostrożnościowych ram regulacyjnych dla wykonywania działalności reasekuracyjnej we Wspólnocie. Stanowi ona część zbioru prawodawstwa wspólnotowego w dziedzinie ubezpieczeń, mającego na celu ustanowienie rynku wewnętrznego w sektorze ubezpieczeń.
(8) Niniejsza dyrektywa jest zgodna z głównymi pracami międzynarodowymi prowadzonymi nad ostrożnościowymi zasadami reasekuracji, w szczególności pracami prowadzonymi przez IAIS.
(9) Niniejsza dyrektywa jest zgodna z podejściem przyjętym w prawodawstwie wspólnotowym w odniesieniu do ubezpieczeń bezpośrednich poprzez dokonanie harmonizacji, która jest zasadnicza, niezbędna i wystarczająca do zapewnienia wzajemnego uznawania zezwoleń i systemów ostrożnościowej kontroli, umożliwiając przez to udzielanie jednolitego zezwolenia ważnego na całym terytorium Wspólnoty oraz stosowanie zasady nadzoru przez rodzime Państwo Członkowskie.
(10) W wyniku tego do podejmowania i wykonywania działalności reasekuracyjnej wymagane jest udzielenie jednolitego zezwolenia urzędowego przez właściwe organy Państwa Członkowskiego, w którym zakład reasekuracji ma swoją główną siedzibę. Umożliwia ono zakładowi wykonywanie działalności we Wspólnocie na podstawie prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług. Państwo Członkowskie, w którym znajduje się oddział lub w którym świadczone są usługi, nie może wymagać uzyskania nowego zezwolenia przez zakład reasekuracji, który chce wykonywać w nim działalność ubezpieczeniową i który otrzymał już zezwolenie w swoim rodzimym Państwie Członkowskim. Ponadto zakład reasekuracji, który otrzymał już zezwolenie w swoim rodzimym Państwie Członkowskim, nie powinien podlegać dodatkowemu nadzorowi lub kontrolom dotyczącym jego pozycji finansowej, które są przeprowadzane przez organy właściwe dla zakładu ubezpieczeń reasekurowanego przez dany zakład reasekuracji. Ponadto Państwa Członkowskie nie powinny mieć możliwości wymagania od zakładu reasekuracji, posiadającego zezwolenie na wykonywanie działalności we Wspólnocie, zastawiania aktywów na poczet pokrycia części rezerw techniczno-ubezpieczeniowych cedenta. Warunki udzielenia lub wycofania zezwolenia powinny zostać określone. Właściwe organy nie powinny udzielać lub utrzymywać zezwolenia dla zakładu reasekuracji, który nie spełnia warunków określonych w niniejszej dyrektywie.
(11) Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do zakładów reasekuracji, które wykonują wyłącznie działalność reasekuracyjną i nie angażują się w bezpośrednią działalność ubezpieczeniową; powinna ona mieć zastosowanie również do tak zwanych "wewnętrznych" zakładów reasekuracji utworzonych przez lub których właścicielem jest przedsiębiorstwo finansowe inne niż zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji lub grupa zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, do których stosuje się dyrektywę 98/78/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 1998 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad zakładami ubezpieczeń w grupach ubezpieczeniowych(7), albo utworzonych przez lub którego właścicielem jest jedno lub kilka przedsiębiorstw niefinansowych, których celem jest zapewnianie ochrony reasekuracyjnej wyłącznie ryzyk tych przedsiębiorstw, do których one należą. Jeżeli niniejsza dyrektywa odnosi się do zakładów reasekuracji, powinno obejmować to wewnętrzne zakłady reasekuracji, z wyjątkiem szczególnych przepisów dotyczących wewnętrznych zakładów reasekuracji. Wewnętrzne zakłady reasekuracji nie pokrywają ryzyk wynikających z zewnętrznej działalności ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji należącego do grupy. Ponadto zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji należące do konglomeratu finansowego nie mogą być właścicielami zakładu wewnętrznego.
(12) Niniejsza dyrektywa nie powinna jednak mieć zastosowania do zakładów ubezpieczeń, które są już objęte dyrektywami 73/239/EWG lub 2002/83/WE; jednakże aby zapewnić mocną pozycję finansową zakładów ubezpieczeń, które wykonują także działalność reasekuracyjną, i aby charakterystyczne cechy tego rodzaju działalności zostały należycie uwzględnione w wymaganiach kapitałowych stawianych tym zakładom ubezpieczeń, przepisy dotyczące marginesu wypłacalności zakładów reasekuracji zawarte w niniejszej dyrektywie powinny stosować się do działalności reasekuracyjnej tych zakładów ubezpieczeń, jeżeli ich działalność reasekuracyjna stanowi znaczącą część ich całkowitej działalności.
(13) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do pokrycia reasekuracyjnego realizowanego lub w pełni gwarantowanego z uwagi na istotny interes publiczny przez Państwo Członkowskie, działające jako reasekurator ostatniej szansy, w szczególności gdy wskutek szczególnej sytuacji na rynku uzyskanie odpowiedniego pokrycia komercyjnego jest niewykonalne; w tym względzie brak "odpowiedniego pokrycia komercyjnego" powinien zasadniczo oznaczać załamanie rynku, charakteryzujące się wyraźnym brakiem wystarczającego zakresu ofert ubezpieczeniowych, przy czym nadmiernie wysokie składki nie powinny jednak same w sobie wskazywać na nieadekwatność takiego pokrycia komercyjnego. Artykuł 1 ust. 2 lit. d) niniejszej dyrektywy stosuje się również do porozumień zawieranych pomiędzy zakładami ubezpieczeń, do których stosują się dyrektywy 73/239/EWG lub 2002/83/WE i których celem jest pulowanie roszczeń finansowych wynikających z istotnych ryzyk, takich jak terroryzm.
(14) Zakłady reasekuracji mają ograniczyć przedmiot ich działalności do prowadzenia działalności reasekuracyjnej i czynności z tym związanych. Ten wymóg pozwala zakładowi reasekuracji podejmować takie działania, jak na przykład doradztwo statystyczne lub aktuarialne, analiza ryzyka lub badania na rzecz klientów. Może on również obejmować funkcję spółki holdingowej oraz czynności związane z działalnością w sektorze finansowym w rozumieniu art. 2 pkt 8 dyrektywy 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego(8). W żadnym przypadku wymóg ten nie pozwala na prowadzenie niepowiązanej działalności bankowej i finansowej.
(15) Niniejsza dyrektywa powinna wyjaśnić uprawnienia i środki nadzoru udzielone właściwym organom. Właściwe organy rodzimego Państwa Członkowskiego zakładu reasekuracji powinny być odpowiedzialne za monitorowanie kondycji finansowej zakładów reasekuracji, w tym stopnia ich wypłacalności, tworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka) oraz pokrycia tych rezerw poprzez wysokiej jakości aktywa.
(16) Właściwe organy Państw Członkowskich powinny mieć do swojej dyspozycji takie środki nadzoru, jakie są niezbędne do zapewnienia prawidłowego wykonywania działalności przez zakłady reasekuracji na całym terytorium Wspólnoty, niezależnie od tego, czy wykonywana jest ona na podstawie prawa przedsiębiorczości czy swobody świadczenia usług. W szczególności powinny one być w stanie wprowadzać właściwe środki zabezpieczające lub nakładać sankcje mające na celu zapobieganie nieprawidłowościom i naruszeniom przepisów w sprawie nadzoru nad reasekuracją.
(17) Przepisy dotyczące przenoszenia portfeli powinny być zgodne z jednolitym zezwoleniem przewidzianym w niniejszej dyrektywie. Powinny one stosować się do poszczególnych rodzajów przenoszenia portfeli pomiędzy zakładami reasekuracji, takich jak przenoszenie portfeli w wyniku połączeń zakładów reasekuracji lub innych instrumentów prawa spółek lub przeniesienia portfeli niewygasłych ryzyk w celu pozbycia się ich do innego zakładu reasekuracji. Ponadto przepisy dotyczące przenoszenia portfeli powinny zawierać przepisy szczególne dotyczące przeniesienia do innego zakładu reasekuracji portfela umów zawartych na podstawie prawa przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług.
(18) Powinien zostać wprowadzony przepis dotyczący wymiany informacji pomiędzy właściwymi organami oraz organami lub podmiotami, które z tytułu swojej funkcji przyczyniają się do wzmacniania stabilności systemu finansowego. W celu zachowania poufnego charakteru przekazywanych informacji lista adresatów powinna pozostawać ściśle ograniczona. Konieczne jest zatem określenie warunków, w których wyżej wspomniana wymiana informacji jest dozwolona; ponadto w przypadku gdy ustanowiono, że informacje mogą być ujawnione wyłącznie za wyraźną zgodą właściwych organów, mogą one, tam gdzie jest to stosowne, uzależnić swoją zgodę od spełnienia rygorystycznych warunków. W związku z powyższym oraz w celu zapewnienia właściwego nadzoru nad zakładami reasekuracji przez właściwe organy, niniejsza dyrektywa powinna określać zasady umożliwiające Państwu Członkowskiemu zawieranie umów dotyczących wymiany informacji z państwami trzecimi, pod warunkiem że ujawniane informacje objęte są odpowiednimi gwarancjami tajemnicy zawodowej.
(19) Do celów wzmocnienia nadzoru ostrożnościowego nad zakładami reasekuracji należy zastrzec, że biegły rewident musi mieć obowiązek niezwłocznego powiadomienia właściwych organów w każdym przypadku przewidzianym niniejszą dyrektywą, gdy w trakcie wykonywania swoich zadań wejdzie w posiadanie informacji dotyczących pewnych faktów, które mogą mieć poważne konsekwencje dla sytuacji finansowej zakładów reasekuracji lub dla funkcjonowania organizacji administracyjnej i księgowej zakładu reasekuracji. Uwzględniając określony cel, pożądane jest, aby Państwa Członkowskie postanowiły, że taki obowiązek powinien dotyczyć wszystkich okoliczności, kiedy biegły rewident stwierdza takie fakty w trakcie wykonywania swoich zadań w przedsiębiorstwie posiadającym bliskie powiązania z zakładem reasekuracji. Obowiązek biegłych rewidentów, aby w stosownych przypadkach powiadomić właściwe organy o niektórych faktach i decyzjach dotyczących zakładów reasekuracji, stwierdzonych podczas wykonywania ich zadań w przedsiębiorstwie innym niż zakład reasekuracji, nie zmienia charakteru ich zadań w takim przedsiębiorstwie, ani też wymaganego sposobu wykonywania tych zadań w tym przedsiębiorstwie.
(20) Należy przewidzieć możliwość zastosowania niniejszej dyrektywy do istniejących zakładów reasekuracji, które otrzymały już zezwolenie lub uprawnienie do prowadzenia działalności reasekuracyjnej zgodnie z przepisami Państw Członkowskich przed zastosowaniem niniejszej dyrektywy.
(21) W celu umożliwienia zakładowi reasekuracji realizacji jego zobowiązań, rodzime Państwo Członkowskie powinno wymagać od zakładu reasekuracji stworzenia odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych. Wielkość takich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych powinna zostać określona zgodnie z dyrektywą Rady 91/674/EWG z dnia 19 grudnia 1991 r. w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych zakładów ubezpieczeń(9) oraz, w odniesieniu do operacji związanych z reasekuracją ubezpieczeń na życie, powinno także pozwolić się rodzimemu Państwu Członkowskiemu na ustanowienie bardziej szczegółowych zasad zgodnie z dyrektywą 2002/83/WE.
(22) Od zakładu reasekuracji prowadzącego działalność reasekuracyjną dotyczącą ubezpieczenia kredytowego, którego operacje reasekuracji kredytowej stanowią więcej niż niewielką część jego całkowitej działalności, należy wymagać ustanowienia rezerwy na wyrównanie szkodowości (ryzyka), która nie stanowi części marginesu wypłacalności; rezerwa ta powinna zostać wyliczona zgodnie z metodami określonymi w dyrektywie 73/239/EWG i które są uznane za równoważne; ponadto niniejsza dyrektywa powinna pozwalać rodzimemu Państwu Członkowskiemu również wymagać, aby zakłady reasekuracji, których siedziba główna znajduje się na jego terytorium, ustanowiły rezerwy wyrównawcze dla klas ryzyka innych niż reasekuracja kredytowa, stosownie do zasad określonych przez to Państwo Członkowskie. Po wprowadzeniu Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF 4) niniejsza dyrektywa powinna wyjaśnić ostrożnościowe traktowanie rezerw wyrównawczych ustanowionych zgodnie z niniejszą dyrektywą. Jednakże ponieważ nadzór nad reasekuracją wymaga ponownej oceny w ramach projektu Solvency II, niniejsza dyrektywa nie wyklucza przyszłego nadzoru nad reasekuracją w ramach Solvency II.
(23) Zakład reasekuracji powinien dysponować aktywami na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych i rezerw na wyrównanie szkodowości (ryzyka), które uwzględniają rodzaj działalności prowadzonej przez zakład reasekuracji, a w szczególności charakter, wielkość i czas trwania spodziewanych wypłat roszczeń w sposób zapewniający wystarczającą ilość, płynność, bezpieczeństwo, jakość, zyskowność i dopasowanie jego inwestycji, dla których to zakład powinien zapewnić zróżnicowanie i należyte rozłożenie, a także w sposób, który da zakładowi możliwości adekwatnego reagowania na zmieniające się sytuacje gospodarcze, w szczególności na wydarzenia na rynkach finansowych i rynkach nieruchomości lub katastroficzne zdarzenia o dużych skutkach.
(24) Niezbędne jest, poza rezerwami techniczno-ubezpieczeniowymi, aby zakłady reasekuracji posiadały rezerwę dodatkową, określoną mianem marginesu wypłacalności, reprezentowaną przez aktywa dowolne oraz, za zgodą właściwych organów, przez inne aktywa implicytywne, które mają spełniać rolę bufora dla niekorzystnych wahań w sektorze. Wymaganie to jest ważnym elementem nadzoru ostrożnościowego. Do czasu zakończenia rewizji obecnego systemu marginesu bezpieczeństwa, którą Komisja prowadzi w ramach tak zwanego "projektu Solvency II", do określania wymaganego marginesu wypłacalności zakładów reasekuracji należy stosować zasady przewidziane w prawodawstwie obowiązującym w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich.
(25) W świetle podobieństw pomiędzy reasekuracją ubezpieczeń na życie, pokrywającą ryzyko umieralności, a reasekuracją inną niż ubezpieczeń na życie, w szczególności pokrycia ryzyk objętych ubezpieczeniem i okresu trwania umów reasekuracji ubezpieczeń na życie, margines wypłacalności wymagany dla reasekuracji ubezpieczeń na życie powinien być ustalony zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej dyrektywie do obliczenia marginesu wypłacalności wymaganego dla reasekuracji innej niż ubezpieczeń na życie; rodzime Państwo Członkowskie powinno jednak mieć możliwość stosowania zasad określonych w dyrektywie 2002/83/WE do ustalania marginesu wypłacalności wymaganego dla działań w ramach reasekuracji ubezpieczeń na życie, które są powiązane z funduszami inwestycyjnymi lub umowami uczestnictwa.
(26) W celu uwzględnienia szczególnego charakteru niektórych typów umów reasekuracyjnych lub określonych branż działalności należy przewidzieć możliwość dokonania modyfikacji obliczania wymaganego marginesu wypłacalności; modyfikacji tych powinna dokonać Komisja po konsultacji z Europejskim Komitetem ds. Ubezpieczeń i Emerytur Pracowniczych ustanowionym na mocy decyzji Komisji 2004/9/WE(10), korzystając z uprawnień wykonawczych przyznanych jej na mocy Traktatu.
(27) Środki niezbędne do wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać podjęte zgodnie z art. 5 decyzji Rady 1999/468/WE z 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(11).
(28) Wykaz pozycji kwalifikujących się do stanowienia dostępnego marginesu wypłacalności określonego niniejszą dyrektywą powinien być taki, jak przewidziany w dyrektywach 73/239/EWG i 2002/83/WE.
(29) Zakłady reasekuracji powinny również posiadać fundusz gwarancyjny w celu zapewnienia, aby miały one należyte środki, gdy zostają utworzone i aby w późniejszym toku działalności margines wypłacalności w żadnym przypadku nie spadł poniżej minimum bezpieczeństwa; jednakże aby uwzględnić specyfikę wewnętrznych zakładów reasekuracji, należy przewidzieć możliwość ustalenia przez rodzime Państwo Członkowskie minimalnego funduszu gwarancyjnego wymaganego dla zależnych zakładów reasekuracji w niższej wysokości.
(30) Niektóre przepisy niniejszej dyrektywy określają minimalne normy. Rodzime Państwo Członkowskie powinno mieć prawo do ustanawiania bardziej surowych zasad dla zakładów reasekuracji działających na podstawie zezwolenia wydanego przez własne właściwe organy, w szczególności w odniesieniu do wymagań dotyczących marginesu wypłacalności.
(31) Niniejsza dyrektywa powinna mieć zastosowanie do działalności w zakresie ograniczonej reasekuracji; dlatego też do celu stosowania niniejszej dyrektywy niezbędna jest definicja ograniczonej reasekuracji; ze względu na specyfikę tego typu działalności reasekuracyjnej rodzime Państwo Członkowskie powinno mieć możliwość ustanowienia specjalnych przepisów regulujących wykonywanie działalności ograniczonej reasekuracji. Przepisy te mogłyby się różnić w określonych punktach od ogólnego systemu ustanowionego niniejszą dyrektywą.
(32) Niniejsza dyrektywa powinna ustanowić zasady dotyczące tych spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia, special purpose vehicles), które przejmują ryzyko od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Szczególna natura owych spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia), które nie są zakładami ubezpieczeń lub reasekuracji, wymaga ustanowienia szczególnych przepisów w Państwach Członkowskich. Ponadto niniejsza dyrektywa powinna przewidywać, że rodzime Państwo Członkowskie ustanowi bardziej szczegółowe przepisy, precyzujące okoliczności, w których kwoty należne ze spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) mogłyby być wykorzystane jako aktywa na pokrycie rezerw techniczno- ubezpieczeniowych przez zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji. Niniejsza dyrektywa powinna również przewidywać, że kwoty podlegające zwrotowi ze spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia) mogą zostać uznane za kwoty możliwe do potrącenia na podstawie umów reasekuracji lub retrocesji, w limitach wyznaczonych w niniejszej dyrektywie, pod warunkiem wystąpienia zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji z wnioskiem do właściwego organu i wyrażenia zgody przez ten właściwy organ.
(33) Niezbędne jest zapewnienie środków w przypadkach gdy sytuacja finansowa zakładu reasekuracji prowadzi do trudności w pokrywaniu zobowiązań ubezpieczeniowych. W szczególnych sytuacjach istnieje również potrzeba upoważnienia właściwych organów do interweniowania na dostatecznie wczesnym etapie, jednak korzystając z takich uprawnień, właściwe organy powinny powiadomić zakłady reasekuracji o powodach uzasadniających takie działanie nadzorcze zgodnie z zasadami zdrowej administracji i należytego postępowania. Dopóki istnieje taka sytuacja, właściwe organy nie powinny zaświadczać, że zakład reasekuracji ma dostateczny margines wypłacalności.
(34) Niezbędne jest zastrzeżenie warunku współpracy pomiędzy właściwymi organami Państw Członkowskich w celu zagwarantowania, że zakład reasekuracji, prowadzący działalność na podstawie prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, będzie stosował się do przepisów obowiązujących go w przyjmującym Państwie Członkowskim.
(35) Należy ustanowić przepisy pozwalające na odwoływanie się do sądów w przypadku odmowy udzielenia zezwolenia lub jego wycofania.
(36) Ważne jest zastrzeżenie, aby zakłady reasekuracji, których główna siedziba znajduje się poza Wspólnotą i które prowadzą działalność reasekuracyjną na terenie Wspólnoty, nie były przedmiotem przepisów, które skutkują traktowaniem w sposób bardziej uprzywilejowany niż zakłady reasekuracji, których główna siedziba znajduje się w jednym z Państw Członkowskich.
(37) W celu uwzględnienia międzynarodowych aspektów reasekuracji należy uregulować zawieranie umów międzynarodowych z państwem trzecim, mające na celu zdefiniowanie środków nadzoru nad podmiotami reasekuracyjnymi prowadzącymi działalność na terytorium każdej z umawiających się stron.
(38) Należy ustanowić przepisy wprowadzające elastyczną procedurę umożliwiającą ocenę ostrożnościowej równoważności z państwami trzecimi na zasadzie wspólnotowej po to, aby poprawić liberalizację usług reasekuracyjnych w państwach trzecich, czy to poprzez przedsiębiorstwa, czy też poprzez transgraniczne świadczenie usług. W tym celu niniejsza dyrektywa powinna przewidywać procedury negocjacyjne z państwami trzecimi.
(39) Komisja powinna być uprawniona do przyjęcia środków wykonawczych, pod warunkiem że nie zmieniają one zasadniczych elementów niniejszej dyrektywy. Środki wykonawcze powinny umożliwiać Wspólnocie uwzględnienie przyszłego rozwoju reasekuracji. Środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny być przyjęte zgodnie z decyzją 1999/468/WE.
(40) Obowiązujące wspólnotowe ramy prawne dla wykonywania działalności ubezpieczeniowej powinny zostać dostosowane tak, aby uwzględnić nowy system nadzorczy dla zakładów reasekuracji ustanowiony na mocy niniejszej dyrektywy i aby zapewnić jednolite ramy prawne dla całego sektora ubezpieczeniowego. W szczególności należy dostosować obecne przepisy, które umożliwiają "pośredni nadzór" nad zakładami reasekuracji przez organy właściwe dla nadzoru zakładów ubezpieczeń bezpośrednich. Ponadto niezbędne jest zniesienie aktualnych przepisów pozwalających, aby Państwa Członkowskie wymagały zastawienia aktywów na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych zakładu ubezpieczeń, niezależnie od formy, jaką ten wymóg może przyjąć, gdy ubezpieczyciel jest reasekurowany przez zakład reasekuracji posiadający zezwolenie na mocy niniejszej dyrektywy lub przez zakład ubezpieczeń. Wreszcie, należy ustanowić, aby margines wypłacalności wymagany od zakładów ubezpieczeń wykonujących działalność reasekuracyną, gdy działalność taka stanowi znaczącą część ich całkowitej działalności, podlegał zasadom wypłacalności przewidzianym w niniejszej dyrektywie dla zakładów reasekuracji. Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 73/239/EWG, 92/49/EWG oraz 2002/83/WE.
(41) Należy zmienić dyrektywę 98/78/WE w celu zagwarantowania, że zakłady reasekuracji w grupie ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej podlegają dodatkowemu nadzorowi w ten sam sposób, co zakłady ubezpieczeń, które są obecnie częścią grupy ubezpieczeniowej.
(42) Zgodnie z pkt 34 międzyinstytucjonalnego porozumienia dotyczącego stanowienia lepszego prawa(12), Państwa Członkowskie są zachęcane do sporządzenia, dla ich celów oraz w interesie Wspólnoty, własnych tabel ilustrujących, w możliwie najszerszym zakresie, powiązania pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami jej transpozycji, oraz podania ich do publicznej wiadomości.
(43) W związku z tym, że cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie ustanowienie ram prawnych dla podejmowania i prowadzenia działalności reasekuracyjnej, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez Państwa Członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może podjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(44) W związku z tym, że niniejsza dyrektywa określa minimalne normy, Państwa Członkowskie mogą ustanowić bardziej restrykcyjne zasady,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
(1) Dz.U. C 120 z 20.5.2005, str. 1.
(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 7 czerwca 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 17 października 2005 r.
(3) Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).
(4) Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.
(5) Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.
(6) Dz.U. 56 z 4.4.1964, str. 878.
(7) Dz.U. L 330 z 5.12.1998, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.
(8) Dz.U. L 35 z 11.2.2003, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.
(9) Dz.U. L 374 z 31.12.1991, str. 7. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2003/51/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 178 z 17.7.2003, str. 16).
(10) Dz.U. L 3 z 7.1.2004, str. 34.
(11) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.
(12) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1.
(13) Siódma dyrektywa Rady 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych (Dz.U. L 193 z 18.7.1983, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/51/WE.
(14)Dyrektywa 2000/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 marca 2000 r. odnosząca się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz. U. L 126 z 26.5.2000, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.
(15)Dyrektywa 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych (Dz.U. L 145 z 30.4.2004, str. 1).
(16)Dyrektywa 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami (Dz.U. L 235 z 23.9.2003, str. 10).
(17)Dyrektywa 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym (Dz.U. L 390 z 31.12.2004, str. 38).
(18)Rozporządzenie Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz.U. L 294 z 10.11.2001, str. 1). Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem (WE) nr 885/2004 (Dz.U. L 168 z 1.5.2004, str. 1).
(19)Dyrektywa Rady 85/611/EWG z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 375 z 31.12.1985, str. 3). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 79 z 24.3.2005, str. 9).
(20)Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (wersja przeredagowana) (Dz.U. L 177 z 30.6.2006, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2007/44/WE (Dz.U. L 247 z 21.9.2007, str. 1).
(21)Dyrektywa 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu (Dz.U. L 309 z 25.11.2005, str. 15).
(22) Ósma dyrektywa Rady 84/253/EWG z dnia 10 kwietnia 1984 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu w sprawie zatwierdzania osób odpowiedzialnych za dokonywanie ustawowych kontroli dokumentów rachunkowych (Dz.U. L 126 z 12.5.1984, str. 20).
(23) Czwarta dyrektywa Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (Dz.U. L 222 z 14.8.1978, str. 11). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/51/WE.
(24)Dyrektywa Rady 85/611/EWG w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 375 z 31.12.1985, str. 3). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.
(25)Dyrektywa Rady 93/22/EWG z dnia 10 maja 1993 r. w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (Dz. U. L 141 z 11.6.1993, str. 27). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. U. L 35 z 11.2.2003, str. 1).
(26)Dyrektywa Rady 93/6/EWG z dnia 15 marca 1993 r. w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych (Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/1/WE.
Podczas ostatniego posiedzenia Sejmu, ku zaskoczeniu zarówno przedsiębiorców, jak i części posłów koalicji rządzącej, Lewica w ostatniej chwili „dorzuciła” do ustawy o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom poprawki zaostrzające kary za naruszanie przepisów prawa pracy - m.in. umożliwiające orzeczenie kary ograniczenia wolności. Jednocześnie zignorowano postulaty organizacji pracodawców, mimo wcześniejszych zapewnień rządu o ich poparciu.
27.02.2025Już nie 30 tys. zł, a 50 tys. zł ma grozić maksymalnie pracodawcy, który zawrze umowę cywilnoprawną, choć powinien - umowę o pracę. Podobnie temu, który nie wypłaca w terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi jego rodziny. A jeśli nie wypłaca przez okres co najmniej 3 miesięcy, to kara ma wynieść nawet 60 tys. złotych - zdecydował Sejm, przyjmując poprawkę Lewicy, zmieniającą Kodeks pracy w... ustawie dotyczącej cudzoziemców.
25.02.2025500 zł zarobi członek obwodowej komisji wyborczej w wyborach Prezydenta RP, 600 zł - zastępca przewodniczącego, a 700 zł przewodniczący komisji wyborczej – wynika z uchwały Państwowej Komisji Wyborczej. Jeżeli odbędzie się ponownie głosowanie, zryczałtowana dieta wyniesie 75 proc. wysokości diety w pierwszej turze. Termin zgłaszania kandydatów na członków obwodowych komisji wyborczych mija 18 kwietnia
20.01.20251 stycznia 2025 r. weszły w życie liczne zmiany podatkowe, m.in. nowe definicje budynku i budowli w podatku od nieruchomości, JPK CIT, globalny podatek wyrównawczy, PIT kasowy, zwolnienie z VAT dla małych firm w innych krajach UE. Dla przedsiębiorców oznacza to często nowe obowiązki sprawozdawcze i zmiany w systemach finansowo-księgowych. Firmy muszą też co do zasady przeprowadzić weryfikację nieruchomości pod kątem nowych przepisów.
02.01.2025W 2025 roku minimalne wynagrodzenie za pracę wzrośnie tylko raz. Obniżeniu ulegnie natomiast minimalna podstawa wymiaru składki zdrowotnej płaconej przez przedsiębiorców. Grozi nam za to podwyżka podatku od nieruchomości. Wzrosną wynagrodzenia nauczycieli, a prawnicy zaczną lepiej zarabiać na urzędówkach. Wchodzą w życie zmiany dotyczące segregacji odpadów i e-doręczeń. To jednak nie koniec zmian, jakie czekają nas w Nowym Roku.
31.12.20241 stycznia 2025 r. zacznie obowiązywać nowa Polska Klasyfikacja Działalności – PKD 2025. Jej ostateczny kształt poznaliśmy dopiero w tygodniu przedświątecznym, gdy opracowywany od miesięcy projekt został przekazany do podpisu premiera. Chociaż jeszcze przez dwa lata równolegle obowiązywać będzie stara PKD 2007, niektórzy już dziś powinni zainteresować się zmianami.
31.12.2024Identyfikator: | Dz.U.UE.L.2005.323.1 |
Rodzaj: | Dyrektywa |
Tytuł: | Dyrektywa 2005/68/WE w sprawie reasekuracji oraz zmieniająca dyrektywy Rady 73/239/EWG, 92/49/EWG, a także dyrektywy 98/78/WE i 2002/83/WE |
Data aktu: | 16/11/2005 |
Data ogłoszenia: | 09/12/2005 |
Data wejścia w życie: | 10/12/2005 |