PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 lit. b),
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Artykuł 3 lit. a) dyrektywy 96/22/WE(4) wymaga od Państw Członkowskich zakazu podawania zwierzętom hodowlanym substancji mających, między innymi, działanie estrogenne, androgenne lub gestagenne. Niemniej jednak podawanie tych substancji zwierzętom hodowlanym może być dozwolone, lecz tylko wówczas, gdy są one używane w celach terapeutycznych lub zootechnicznych, zgodnie z postanowieniami art. 4, 5 i 7 tej dyrektywy.
(2) Artykuł 11 ust. 2 dyrektywy 96/22/WE wymaga od Państw Członkowskich zakazu przywozu z państw trzecich zwierząt hodowlanych lub zwierząt akwakultury, którym podawano substancje lub produkty, o których mowa w art. 3 lit. a) tej dyrektywy, chyba że były one podawane zgodnie z przepisami i wymaganiami ustalonymi w jej art. 4, 5 i 7, jak również mięsa lub produktów pozyskanych od zwierząt, których przywóz jest zabroniony.
(3) W świetle wyników dyskusji na temat rozstrzygania sporu wniesionego do Światowej Organizacji Handlu (WTO) przez Stany Zjednoczone Ameryki i przez Kanadę (sprawa hormonów)(5) i rekomendacji dokonanych w tej sprawie przez Organ WTO Organowi Rozstrzygania Sporu 13 lutego 1998 r., Komisja niezwłocznie rozpoczęła ocenę dodatkowego ryzyka, zgodnie z wymaganiami Porozumienia w sprawie zastosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych (WTOGATT)(6), zgodnie z interpretacją ich przez organ odwoławczy w sprawie hormonów, zakazane jest przez dyrektywę 96/22/WE podawanie sześciu substancji hormonalnych w celu poprawy wzrostu zwierząt (17β-estradiol, testosteron, progesteron, octan trenbolonu, zeranol oraz octan melengestrolu).
(4) Równolegle Komisja rozpoczęła i ufundowała szereg szczegółowych studiów naukowych i projektów badawczych dotyczących tych sześciu hormonów w celu uzyskania jak największej liczby brakujących informacji, zidentyfikowanych w interpretacjach i spostrzeżeniach organu WTO i raportach organu odwoławczego w sprawie hormonów. Ponadto Komisja wystosowała szczegółowe żądania do USA, Kanady i innych państw trzecich, które zezwalają na używanie tych sześciu hormonów w celu poprawy wzrostu zwierząt oraz opublikowała otwartą prośbę o dokumentację(7), prosząc wszystkie zainteresowane strony włącznie z przemysłem o zapewnienie, aby wszelkie istotne i najnowsze dane naukowe będące w ich posiadaniu zostały wzięte pod uwagę w przy szacowaniu dodatkowego ryzyka.
(5) Dnia 30 kwietnia 1999 r., zgodnie z wymaganiami Komisji, Komitet Naukowy ds. Środków Weterynaryjnych odnoszących się do Zdrowia Publicznego (SCVPH) wydał opinię dotyczącą oszacowania potencjalnych skutków ubocznych dla zdrowia ludzi ze strony pozostałości hormonów w mięsie wołowym i w produktach mięsnych. Główne wnioski wynikające z tej opinii to, po pierwsze, to że jeśli chodzi o nadmierne pobieranie pozostałości hormonów i ich metabolitów, oraz ze względu na wewnętrzne właściwości hormonów oraz odkrycia epidemiologiczne, ryzyko dla konsumenta jest utożsamiane z różnymi poziomami ostatecznego stanu dla sześciu ocenianych hormonów. Po drugie, dla sześciu hormonów są rozpatrywane skutki endokrynologiczne, rozwojowe, immunologiczne, neurobiologiczne, immunotoksyczne, genotoksyczne i rakotwórcze oraz, spośród różnych grup podatnych na ryzyko, dzieci w okresie wzrostu stanowią grupę o największym znaczeniu oraz, po trzecie, ze względu na wewnętrzne właściwości hormonów oraz biorąc pod uwagę odkrycia epidemiologiczne, nie można ustalić progu poziomów, a w związku z tym, żadnej dopuszczalnej dawki dziennego pobrania (ADI) dla żadnego z tych ocenianych hormonów kiedy podaje się je bydłu w celu poprawienia wzrostu.
(6) Jeśli chodzi, w szczególności, o używanie 17β-estradiolu, w celu poprawy wzrostu, ocena SCVPH sugeruje, że substancja czynna zawarta w pozostałościach musi być uważana całkowicie za środek rakotwórczy, jako że ma działanie zarówno inicjujące jak i sprzyjające nowotworzeniu, oraz że obecnie dostępne dane nie umożliwiają ilościowego oszacowania ryzyka.
(7) Jeśli chodzi o pięć innych hormonów (testosteron, progesteron, octan trenbolonu, zeranol i octan melengestrolu), ocena SCVPH jest taka, że pomimo dostępności indywidualnych danych toksykologicznych i epidemiologicznych, które zostały wzięte pod uwagę, obecny stan wiedzy nie umożliwia ilościowego oszacowania ryzyka dla konsumentów.
(8) W następstwie opinii SCVPH z 30 kwietnia 1999 r. zostały udostępnione Komisji przez Komitet Zjednoczonego Królestwa ds. Produktów Weterynaryjnych, w październiku 1999 r., Komitet ds. Weterynaryjnych Produktów Leczniczych Wspólnoty Europejskiej (CVM), w grudniu 1999 r., oraz Połączony Komitet Ekspertów FAO/WHO ds. Dodatków do Żywności (JECFA), w lutym 2000 r. CVM zauważył szczególnie, że 17β-estradiol ma działanie rakotwórcze jedynie po dłuższym narażeniu i na poziomach, które są znacznie wyższe niż potrzebne dla fizjologicznej (estrogennej) odpowiedzi. Wszystkie te najnowsze informacje naukowe zostały przedstawione uwadze SCVPH, który przejrzał je i, 3 maja 2000 r., stwierdził, że nie zapewniają one przekonujących danych i argumentów, które wymagałyby zrewidowania wniosków zawartych w opinii z 30 kwietnia 1999 r. SCVPH potwierdził w swej opinii z 10 kwietnia 2002 r. ważność swej poprzedniej opinii, po zrewidowaniu jej w świetle najnowszych danych naukowych.
(9) Jeśli chodzi, w szczególności, o 17β-estradiol, substancja ta może być potencjalnie stosowana u wszystkich zwierząt hodowlanych, a pobieranie jej pozostałości przez wszystkie segmenty ludzkiej populacji, a w szczególności przez grupy o zwiększonym ryzyku może być znaczne. Uniknięcie takiego pobierania ma absolutne znaczenie dla ochrony zdrowia ludzi. Ponadto rutynowe używanie powyższych substancji w celu poprawy wzrostu zwierząt może powodować zwiększoną koncentrację tych substancji w środowisku.
(10) Biorąc pod uwagę wyniki oceny ryzyka i wszystkie inne odnoszące się do tego informacje, należy podsumować, że aby osiągnąć we Wspólnocie wybrany poziom ochrony przed ryzykiem stwarzanym, w szczególności dla zdrowia ludzi, przez rutynowe używanie tych hormonów w celu poprawy wzrostu oraz konsumpcję pozostałości znajdujących się w mięsie pochodzącym od zwierząt, którym te hormony były podawane, konieczne jest utrzymanie stałego zakazu ustalonego w dyrektywie 96/22/EC co do 17β-estradiolu oraz dalsze tymczasowe stosowanie zakazu innych pięciu hormonów (testosteron, progesteron, octan trenbolonu, zeranol i octan melengestrolu). Ponadto, zgodnie z art. 7 rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności i ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności(8), tymczasowy zakaz tych pięciu hormonów powinien być stosowany, podczas gdy Wspólnota poszukuje bardziej kompletnych informacji naukowych z wszelkich źródeł, które mogłyby rzucić światło i uzupełnić luki w aktualnym stanie wiedzy o tych substancjach.
(11) Jednakże stosowanie niektórych spośród powyższych substancji, tam gdzie to konieczne, dla celów leczniczych lub zootechnicznych może nadal być zezwalane, gdyż nie stwarza zagrożenia dla zdrowia publicznego ze względu na naturę i ograniczony czas trwania działania, ograniczoną ilość w jakiej są podawane oraz ścisłe warunki ustalone w dyrektywie 96/22/WE w celu zapobieżenia wszelkiemu możliwemu nadużyciu.
(12) Jednakże w świetle istniejących informacji jest rzeczą właściwą jak największe ograniczenie używania 17β-estradiolu i zezwolenie tylko na użycie go w przypadkach, gdy nie ma innej alternatywy. Ogólnie dostępne są alternatywne sposoby postępowania lub schematy zastępujące większość zastosowań do celów terapeutycznych lub zootechnicznych. Niemniej jednak badania wydają się wykazywać, że obecnie nie istnieje we wszystkich Państwach Członkowskich żadna znacząco skuteczna alternatywa dla pewnych sposobów postępowania, na które obecnie się zezwala. W celu zezwolenia na niezbędne dostosowania, a w szczególności zezwolenia na wzajemne uznawanie niezbędnych produktów farmaceutycznych, jest rzeczą właściwą stopniowe zaprzestanie stosowania 17β-estradiolu w celu indukcji ruji powyżej danego okresu. Jest również rzeczą właściwą utrzymanie możliwości wydawania zezwoleń pod ścisłymi i sprawdzalnymi warunkami, tak aby zapobiec wszelkim możliwym nadużyciom oraz wszelkiemu niedopuszczalnemu ryzyku dla zdrowia publicznego, na jego stosowanie w leczeniu w pewnych przypadkach (maceracja lub mumifikacja płodu oraz pyometra u bydła), co ma ważne konsekwencje dla zdrowia i dobrostanu zwierząt. Konieczne jest ponowne rozpatrzenie tej możliwości w ciągu danego czasu.
(13) Proponowane zmiany w dyrektywie 96/22/WE są konieczne dla osiągnięcia zamierzonego poziomu ochrony zdrowia przed pozostałościami w mięsie zwierząt hodowlanych, którym podawano te hormony w celu poprawy wzrostu, przy przestrzeganiu generalnych zasad prawodawstwa dotyczącego żywności, określonego w rozporządzeniu WE nr 178/2002 oraz zobowiązań międzynarodowych Wspólnoty. Ponadto nie ma innego środka, który byłby obecnie racjonalnie dostępny, biorąc pod uwagę możliwości techniczne i ekonomiczne, co jest znacznie mniej restrykcyjne dla handlu i może równie skutecznie osiągnąć żądany poziom ochrony zdrowia. Ponadto mniejsze projektowane zmiany są równie konieczne w szczególności w celu zastąpienia pewnej liczby dyrektyw przez dyrektywę 2001/82/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do weterynaryjnych produktów leczniczych(9),
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli, dnia 22 września 2003 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
P. COX |
R. BUTTIGLIONE |
Przewodniczący |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 337 E z 28.11.2000 oraz Dz.U. C 180 E z 26.6.2001, str. 190.
(2) Dz.U. C 14 z 16.1.2001, str. 47.
(3) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 1 lutego 2001 r. (Dz.U. C 267 z 21.9.2001, str. 53), wspólne stanowisko Rady z 20 lutego 2003 r. (Dz.U. C 90 E z 15.4.2003, str. 1) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z 2 lipca 2003 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Rady z 22 lipca 2003 r.
(4) Dz.U. L 125 z 23.5.1996, str. 3.
(5) WT/DS26/R/USA oraz WT/DS48/R/CAN (raporty panelu), oraz AB-1997-4 (raport organu odwoławczego).
(6) Dz.U. L 336 z 23.12.1994, str. 40.
(7) Dz.U. C 56 z 26.2.1999, str. 17.
(8) Dz.U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.
(9) Dz.U. L 311 z 28.11.2001, str. 1.