RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 93,
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego (2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Obowiązujące obecnie zasady ustanowione w art. 21 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (4), odnoszące się do określania płatnika podatku, stwarzają poważne problemy dla przedsiębiorstw, w szczególności dla najmniejszych przedsiębiorstw.
(2) Dyrektywa Rady 76/308/EWG z dnia 15 marca 1976 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy dochodzeniu roszczeń wynikających z operacji będących częścią systemu finansowania Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz rolniczych opłat wyrównawczych i opłat celnych (5), dyrektywa Rady 77/799/EWG z dnia 19 grudnia 1977 r. dotycząca wzajemnej pomocy właściwych władz Państw Członkowskich w obszarze podatków bezpośrednich (6) oraz rozporządzenie Rady (EWG) nr 218/92 z dnia 27 stycznia 1992 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatków pośrednich (VAT) (7) organizują wzajemną pomoc między Państwami Członkowskimi, gdy chodzi o poprawne ustalanie VAT i jego ściąganie.
(3) Sprawozdanie Komisji na temat drugiego etapu projektu SLIM (uproszczenie prawodawstwa dla rynku wewnętrznego) zaleca zbadanie możliwości i różnych sposobów reformowania systemu reprezentacji podatkowej określonego w art. 21 dyrektywy 77/388/EWG.
(4) Jedyną zmianą, która może faktycznie istotnie uprościć wspólny system podatku VAT w ogólności i określanie płatnika podatku w szczególności, jest odebranie Państwom Członkowskim możliwości wymagania wyznaczenia przedstawiciela podatkowego.
(5) W związku z tym wyznaczanie przedstawiciela podatkowego dla podatników niezamieszkałych w kraju powinno w przyszłości być nieobowiązkowe.
(6) Na mocy art. 22 dyrektywy 77/388/EWG Państwa Członkowskie mogą nakładać bezpośrednio na podatników niezamieszkałych takie same zobowiązania, jak te, które mają zastosowanie do podatników zamieszkałych, łącznie z tymi, które mogą zostać ustanowione na mocy art. 22 ust. 8.
(7) Jeżeli niezamieszkali podatnicy są obywatelami państw, z którymi nie ma porozumienia regulującego wzajemną pomoc podobną do tej ustanowionej we Wspólnocie, Państwa Członkowskie nadal będą mogły wymagać od takich niezamieszkałych podatników wyznaczenia przedstawiciela podatkowego, który będzie płatnikiem podatku zamiast nich, lub wyznaczenia agenta.
(8) Państwa Członkowskie nadal zachowają całkowitą swobodę wyznaczania osoby odpowiedzialnej za wpłatę podatku od przywozu.
(9) Państwa Członkowskie mogą nadal przewidywać, że ktoś inny niż podatnik jest solidarnie odpowiedzialny za zapłatę podatku.
(10) Należy również wyjaśnić art. 10 dyrektywy 77/388/EWG, aby zapobiec pewnym przypadkom uchylania się od opodatkowania w przypadku dostaw ciągłych.
(11) W związku z powyższym należy odpowiednio zmienić dyrektywę 77/388/EWG,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 17 października 2000 r.
|
W imieniu Rady |
|
L. FABIUS |
|
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 409 z 30.12.1998, str. 10.
(2) Dz.U. C 219 z 30.7.1999, str. 91.
(3) Dz.U. C 116 z 28.4.1999, str. 14.
(4) Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/17/WE (Dz.U. L 84 z 5.4.2000, str. 24).
(5) Dz.U. L 73 z 19.3.1976, str. 18. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 1994 r.
(6) Dz.U. L 336 z 27.12.1977, str. 15. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 1994 r.
(7) Dz.U. L 24 z 1.2.1992, str. 1.