STRONY NINIEJSZEJ KONWENCJI,
W TROSCE o szczególne znaczenie, w interesie obecnych i przyszłych pokoleń, ochrony ludzi i środowiska naturalnego przed skutkami wypadków przemysłowych,
UZNAJĄC znaczenie i pilną potrzebę zapobiegania poważnym niekorzystnym skutkom wypadków przemysłowych na ludzi i środowisko, oraz wspierania wszelkich środków stymulujących racjonalne, ekonomiczne i efektywne wykorzystanie środków zapobiegawczych, przygotowawczych i reagowania, w celu umożliwienia przyjaznego dla środowiska i stałego rozwoju gospodarczego,
BIORĄC POD UWAGĘ fakt, że skutki wypadków przemysłowych mogą sięgać poza granice i wymagają współpracy między państwami,
POTWIERDZAJĄC potrzebę wspierania aktywnej współpracy międzynarodowej między zainteresowanymi państwami przed, podczas i po wypadku, wzmocnienia właściwych polityk oraz wzmocnienia i koordynacji działań na wszystkich właściwych poziomach wspierających zapobieganie, przygotowawczych i reagowanie na transgraniczne skutki wypadków przemysłowych,
STWIERDZAJĄC znaczenie i użyteczność dwustronnych i wielostronnych uzgodnień w celu zapobiegania, przygotowania do i reagowania na skutki wypadków przemysłowych,
ŚWIADOME roli odgrywanej w tym względzie przez Europejską Komisję Gospodarczą Narodów Zjednoczonych (EKG) oraz przywołując, między innymi, Kodeks postępowania EKG w sprawie przypadkowego zanieczyszczenia transgranicznych wód śródlądowych oraz Konwencję o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym,
UWZGLĘDNIAJĄC odpowiednie postanowienia Aktu Końcowego Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE), Dokumentu końcowego Spotkania Wiedeńskiego Przedstawicieli Państw Uczestniczących w KBWE, oraz wynik Spotkania KBWE w Sofii w sprawie ochrony środowiska, jak również stosowne działania i mechanizmy w Programie Ochrony Środowiska Narodów Zjednoczonych (UNEP), w szczególności program APELL, w Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP), w szczególności Kodeks praktyki w sprawie zapobiegania poważnym wypadkom przemysłowym, oraz w innych właściwych organizacjach międzynarodowych,
BIORĄC POD UWAGĘ odpowiednie postanowienia deklaracji Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska człowieka, w szczególności do zasady 21, zgodnie z którą państwa posiadają, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i zasadami prawa międzynarodowego, suwerenne prawo do eksploatacji własnych zasobów zgodnie z własnymi politykami środowiskowymi oraz ponoszą odpowiedzialność za zapewnienie, aby działania w zakresie ich jurysdykcji lub kontroli nie wyrządzały szkody w środowisku innych państw lub na obszarach poza granicami jurysdykcji krajowej,
UWZGLĘDNIAJĄC zasadę "zanieczyszczający płaci" jako główną zasadę międzynarodowego prawa środowiskowego,
PODKREŚLAJĄC zasady międzynarodowego prawa i zwyczaju, w szczególności zasady dobrego sąsiedztwa, wzajemności, niedyskryminacji i dobrej wiary,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
Definicje
Do celów niniejszej Konwencji:
a) "wypadek przemysłowy" oznacza wydarzenie wynikające z niekontrolowanego rozwoju toku działań z udziałem substancji niebezpiecznych, albo:
i) w instalacjach, na przykład podczas wytwarzania, stosowania, składowania, przemieszczania, lub usuwania; lub
ii) podczas transportu w zakresie objętym artykułem 2 ustęp 2 litera d);
b) "działalność niebezpieczna" oznacza działalność w której występuje lub może występować jedna lub więcej substancji niebezpiecznych w ilościach równych lub przekraczających ilości progowe wymienione w załączniku I do niniejszej Konwencji, i które mogą powodować skutki transgraniczne;
c) "skutki" oznaczają wszelkie bezpośrednie lub pośrednie, natychmiastowe lub opóźnione niekorzystne konsekwencje spowodowane wypadkiem przemysłowym dla; między innymi:
i) ludzi, flory i fauny;
ii) gleby, wody, powietrza i krajobrazu;
iii) interakcji między czynnikami w i) i ii);
iv) zasoby materialne i dziedzictwa kulturowego, włączając zabytki historyczne;
d) "skutki transgraniczne" oznaczają poważne skutki podlegające jurysdykcji jednej Strony jako rezultat wypadku przemysłowego mającego miejsce w ramach jurysdykcji drugiej Strony;
e) "podmiot gospodarczy" oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną, włączając władze publiczne, odpowiedzialną za działalność, np. nadzorującą, planującą wykonanie lub wykonującą działalność;
f) "Strona" oznacza, o ile w tekście nie wskazano inaczej, Umawiającą się Stronę niniejszej Konwencji;
g) "Strona pochodzenia" oznacza Stronę lub Strony pod których jurysdykcją wypadek przemysłowy ma miejsce lub może mieć miejsce;
h) "Strona poszkodowana" oznacza Stronę lub Strony, na które wywarły wpływ lub mogą wywrzeć wpływ transgraniczne skutki wypadku przemysłowego;
i) "zainteresowane Strony" oznacza każdą Stronę pochodzenia i każdą Stronę poszkodowaną;
j) "opinia publiczna" oznacza jedną lub więcej osób fizycznych lub prawnych.
Zakres
a) wypadków nuklearnych lub zagrożeń radiologicznych;
b) wypadków w obiektach militarnych;
c) uszkodzeń tamy, z wyjątkiem skutków wypadków przemysłowych spowodowanych takimi uszkodzeniami;
d) lądowych wypadków transportowych z wyjątkiem:
i) awaryjnego reagowania na takie wypadki;
ii) transportu w miejscu niebezpiecznej działalności;
e) przypadkowego uwolnienia organizmów genetycznie zmodyfikowanych;
f) wypadków spowodowanych działalnością w środowisku morskim, włączając badania lub eksploatację dna morskiego;
g) rozlewów olejów lub innych substancji szkodliwych na morzu.
Postanowienia ogólne
Identyfikacja, konsultacja i doradztwo
Dobrowolne rozszerzenie
Zainteresowane Strony powinny, z inicjatywy którejkolwiek z nich, podjąć dyskusje w sprawie traktowania działalności nieobjętej załącznikiem I jako działalności niebezpiecznej. Po osiągnięciu wzajemnego porozumienia, mogą one stosować mechanizm doradczy według własnego wyboru, lub zgodnie z załącznikiem II zwracać się o poradę do Komisji dochodzeniowej. W przypadku gdy zainteresowane Strony tak uzgodnią, niniejszą Konwencję, lub jej dowolną część, stosuje się do przedmiotowej działalności, tak jakby była ona działalnością niebezpieczną.
Zapobieganie
Podejmowanie decyzji w sprawie lokalizacji
W ramach swojego systemu prawnego, Strona pochodzenia, w celu zminimalizowania ryzyka dla ludności i środowiska wszystkich poszkodowanych Stron, ustala polityki w zakresie lokalizacji nowych działalności niebezpiecznych oraz istotnych zmian w odniesieniu do istniejących działalności niebezpiecznych. W ramach swoich systemów prawnych, poszkodowane Strony ustalają polityki znaczącego rozwoju na obszarach, które mogłyby być poszkodowane wskutek transgranicznych skutków wypadku przemysłowego wynikających z działalności niebezpiecznej w celu zminimalizowania potencjalnych zagrożeń. Opracowując i ustanawiając takie polityki, Strony powinny uwzględnić kwestie wymienione w punkcie 2 pozycja 1-8 załącznika V, oraz w załączniku VI do niniejszej Konwencji.
Przygotowanie do nagłych wypadków
Informowanie i udział opinii publicznej
Systemy powiadamiania o wypadku przemysłowym
Reagowanie
Pomoc wzajemna
Odpowiedzialność i odpowiedzialność cywilna
Strony wspierają właściwe wysiłki międzynarodowe zmierzające do opracowania reguł, kryteriów i procedur w obszarze ponoszenia odpowiedzialności i odpowiedzialności cywilnej.
Badania i rozwój
Strony, gdzie właściwe, inicjują i współpracują w prowadzeniu badań oraz w rozwoju metod i technologii w celu zapobiegania, przygotowania do i reagowania na wypadki przemysłowe. W tych celach, Strony zachęcają i aktywnie wspierają współpracę naukową i technologiczną, włączając w to badania nad mniej niebezpiecznymi procesami, nakierowane na ograniczenie niebezpieczeństwa wypadku oraz zapobieganie i ograniczenie konsekwencji wypadków przemysłowych.
Wymiana informacji
Strony, na poziomie wielostronnym lub dwustronnym, wymieniają się dostępnymi informacjami, włączając elementy zawarte w załączniku XI do niniejszej Konwencji.
Wymiana technologii
a) wymiany dostępnych technologii na różnych podstawach finansowych;
b) bezpośrednich kontaktów i współpracy przemysłowej;
c) wymiany informacji i doświadczeń;
d) udzielania pomocy technicznej.
Właściwe organy i punkty kontaktowe
Konferencja Stron
a) dokonuje przeglądu stosowania niniejszej Konwencji;
b) pełni funkcje doradcze nakierowane na wzmocnienie zdolności Stron do zapobiegania, przygotowania do i reagowania na transgraniczne skutki wypadków przemysłowych, i na ułatwienia w udzielaniu pomocy technicznej i doradztwie na wniosek Stron dotkniętych wypadkami przemysłowymi;
c) tworzy, gdzie właściwe, grupy robocze i inne właściwe mechanizmy rozpatrywania kwestii związanych z wprowadzaniem w życie i rozwojem niniejszej Konwencji oraz, w tym celu, przygotowuje właściwe badania i inną dokumentację oraz przekazuje zalecenia do rozpatrzenia przez Konferencję Stron;
d) pełni inne funkcje właściwe na mocy postanowień niniejszej Konwencji;
e) na swoim pierwszym posiedzeniu, rozpatruje i, w drodze consensusu, przyjmuje regulamin posiedzeń.
Prawo głosowania
Sekretariat
Sekretarz wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej pełni następujące funkcje sekretariatu:
a) zwołuje i przygotowuje posiedzenia Stron;
b) przekazuje Stronom sprawozdania i inne informacje otrzymywane zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji;
c) pozostałe funkcje, jakie mogą zostać ustalone przez Strony.
Rozstrzyganie sporów
a) przekazanie sporu do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości;
b) postępowanie arbitrażowe zgodnie z procedurą wymienioną w załączniku XIII do niniejszej Konwencji.
Ograniczenia w dostarczaniu informacji
Wykonanie
Strony składają okresowe sprawozdania w sprawie wykonania niniejszej Konwencji.
Porozumienia dwustronne i wielostronne
Status załączników
Załączniki do niniejszej Konwencji stanowią integralną część Konwencji.
Zmiany do Konwencji
a) zmiany przyjmowane są w drodze consensusu Stron obecnych na posiedzeniu i przedkładane są przez depozytariusza wszystkim Stronom w celu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia;
b) dokumenty ratyfikacyjne, przyjęcia lub zatwierdzenia zmian składane są u depozytariusza. Zmiany przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem wchodzą w życie dla Stron które je przyjęły dziewięćdziesiątego dnia następującego po otrzymaniu przez depozytariusza szesnastego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia lub zatwierdzenia;
c) w okresie późniejszym, zmiany wchodzą w życie dla każdej innej Strony dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu przez Stronę dokumentów ratyfikacyjnych, przyjęcia lub zatwierdzenia zmian.
a) Strony dokładają wszelkich starań w celu osiągnięcia porozumienia w drodze consensusu. Jeśli wyczerpane zostaną wszystkie sposoby osiągnięcia consensusu a porozumienie nie zostanie osiągnięte, zmiany, w ostateczności, przyjmowane są większością dziewięciu dziesiątych głosów Stron obecnych i głosujących na posiedzeniu. Po przyjęciu zmian przez Konferencję Stron, są one przekazywane Stronom z zaleceniem zatwierdzenia;
b) po upływie 12 miesięcy od daty ich zakomunikowania przez Sekretarza Wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, zmiany do załącznika I wchodzą w życie również dla tych Stron niniejszej Konwencji, które nie przedłożyły powiadomienia zgodnie z postanowieniami ustępu 4 litera c) niniejszego artykułu, pod warunkiem że co najmniej 16 Stron nie przedłożyło takiego powiadomienia;
c) każda Strona, która nie jest w stanie zatwierdzić zmiany do załącznika I niniejszej Konwencji, powiadamia o powyższym na piśmie sekretarza wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej w ciągu 12 miesięcy od daty przekazania informacji o jej przyjęciu. Sekretarz wykonawczy niezwłocznie powiadamia wszystkie Strony o otrzymaniu takiego powiadomienia. Strona może w dowolnym czasie zastąpić wcześniejsze powiadomienie przyjęciem zmiany i zmiana do załącznika I wchodzi w życie dla tej Strony;
d) do celów niniejszego ustępu "Strony obecne i głosujące" oznacza strony obecne i oddające głos za lub przeciw.
Podpisanie
Niniejsza Konwencja zostaje otwarta do podpisu w Helsinkach w dniach 17-18 marca 1992 roku włącznie, a po tym terminie w siedzibie głównej Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku do dnia 18 września 1992 roku, przez Państwa Członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, jak również państwa o statusie doradczym w Europejskiej Komisji Gospodarczej w zastosowaniu ustępu rezolucji 36 (IV) Rady Ekonomiczno-Społecznej z dnia 28 marca 1947 roku, oraz przez regionalne organizacje integracji gospodarczej utworzone przez suwerenne Państwa Członkowskie Europejskiej Komisji Gospodarczej, na które ich Państwa Członkowskie przeniosły kompetencje w odniesieniu do kwestii regulowanych niniejszą Konwencją, włączając kompetencję zawierania traktatów w odniesieniu do tych kwestii.
Depozytariusz
Depozytariuszem niniejszej Konwencji jest Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych.
Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie i przystąpienie
Wejście w życie
Wystąpienie
Teksty autentyczne
Oryginał niniejszej Konwencji, której teksty w językach angielskim, francuskim i rosyjskim są na równi autentyczne, składane są Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie upoważnieni w tym celu, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w Helsinkach, siedemnastego dnia marca tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego drugiego roku.
ZAŁĄCZNIKI
SUBSTANCJE NIEBEZPIECZNE DO CELÓW OKREŚLENIA DZIAŁALNOŚCI NIEBEZPIECZNYCH
W przypadku gdy substancja lub preparat wymieniony w części II wchodzi również w zakres kategorii w części I, stosowana jest ilość progowa określona w części II.
Do celów określenia działalności niebezpiecznych, Strony uwzględniają przewidywalną możliwość zwiększenia istniejących zagrożeń oraz ilości substancji niebezpiecznych oraz ich bliskość, w sferze odpowiedzialności jednego lub więcej podmiotów gospodarczych.
Kategorie substancji i preparatów niewyszczególnionych w części II
Kategoria | Ilość progowa (w tonach) |
1. Gazy łatwopalne (1a) włączając gaz płynny (LPG) | 200 |
2. Ciecze wysoce łatwopalne (1b) | 50 000 |
3. Bardzo toksyczne (1c) | 20 |
4. Toksyczne (1d) | 500-200 |
5. Utleniające (1e) | 500-200 |
6. Wybuchowe (1f) | 200-50 |
7. Ciecze łatwopalne (1g) (poddawane operacjom w specjalnych warunkach ciśnieniowych i temperaturowych) |
200 |
8. Niebezpieczne dla środowiska (1h) | 200 |
Substancje wymienione
Substancja | Ilość progowa (w tonach) |
1. Amoniak | 500 |
2. a) Azotan amonu (2) | 2 500 |
b) Azotan amonu w postaci nawozów (3) | 10 000 |
3. Akrylonitryl | 200 |
4. Chlor | 25 |
5. Tlenek etylenu | 50 |
6. Wodór cyjankowy | 20 |
7. Fluorek wodoru | 50 |
8. Siarkowodór | 50 |
9. DItlenek siarki | 250 |
10. Tritlenek siarki | 75 |
11. Alkile ołowiu | 50 |
12. Fosgen | 0,75 |
13. Izocyjanian metylu | 0,15 |
(1)Kryteria wskaźnikowe.
Przy braku innych właściwych kryteriów, Strony mogą stosować następujące kryteria podczas klasyfikowania substancji lub preparatów do celów części I niniejszego załącznika:
a) Gazy łatwopalne:
substancje które w stanie gazowym przy normalnym ciśnieniu i zmieszane z powietrzem stają się łatwopalne oraz, których temperatura wrzenia przy normalnym ciśnieniu wynosi 20 °C lub poniżej;
b) Ciecze wysoce łatwopalne:
substancje o temperaturze zapłonu poniżej 21 °C oraz których temperatura wrzenia przy normalnym ciśnieniu wynosi powyżej 20 °C;
c) Bardzo toksyczne:
substancje o właściwościach odpowiadających tym z poniższej tabeli 1 lub tabeli 2, oraz które, z powodu ich właściwości fizycznych i chemicznych mogą powodować powstawanie zagrożenia wypadku przemysłowego;
Tabela 1
LD50 (doustnie)(1) mg/kg masy ciała LD50 ≤ 25 |
LD50 (skórnie)(2) mg/kg masy ciała LD50 ≤ 50 |
LC50(3) mg/l (przez drogi oddechowe) LC50 ≤ 0,5 |
(1) LD50 doustnie szczury. | ||
(2) LD50 skórnie szczury lub króliki. | ||
(3) LC50 przez drogi oddechowe (cztery godziny) szczury. |
Tabela 2
Dawka odróżniająca mg/kg masy ciała | <5 |
W przypadku gdy ostra toksyczność doustna substancji w zwierzętach została ustalona stosując procedurę stałej dawki. |
d) Toksyczne:
substancje o właściwościach odpowiadających tym z tabeli 3 lub tabeli 4 posiadające właściwości fizyczne i chemiczne mogące powstawanie zagrożenia wypadku przemysłowego.
Tabela 3
LD50 (doustnie)(1) mg/kg masy ciała 25 < LD50 ≤ 200 |
LD50 (skórnie)(2) mg/kg masy ciała 50 < LD50 ≤ 400 |
LC50(3) mg/l (przez drogi oddechowe) 0,5 < LC50 ≤ 2 |
(1) LD50 doustnie szczury. | ||
(2) LD50 skórnie szczury lub króliki. | ||
(3) LC50 przez drogi oddechowe (cztery godziny) szczury. |
Tabela 4
Dawka odróżniająca mg/kg masy ciała | = 5 |
W przypadku gdy ostra toksyczność doustna substancji w zwierzętach została ustalona stosując procedurę stałej dawki. |
e) Utleniające:
substancje wywołujące wysoce egzotermiczne reakcje podczas kontaktu z innymi substancjami, w szczególności substancjami łatwopalnymi;
f) Wybuchowe:
substancje mogące eksplodować wskutek zapalenia, lub bardziej wrażliwe na wstrząsy lub tarcie aniżeli dinitrobenzen;
g) Ciecze łatwopalne:
substancje o temperaturze zapłonu poniżej 55 °C pozostające pod ciśnieniem w stanie płynnym, w przypadku gdy szczególne warunki przetwarzania, takie jak wysokie ciśnienie i wysoka temperatura, mogą powodować zagrożenie wypadku przemysłowego;
h) Niebezpieczne dla środowiska:
substancje wykazujące wartości ostrej toksyczności dla środowiska wodnego odpowiadające tabeli 5.
Tabela 5
LC50(1) mg/l LC50 ≤ 10 |
EC50(2) mg/l EC50 ≤ 10 |
IC50(3) mg/l IC50 ≤ 10 |
(1) LC50 ryby (96 godzin). | ||
(2) EC50 dafnia (48 godzin). | ||
(3) IC50 algi (72 godziny). | ||
w przypadku gdy substancja nie ulega łatwej degradacji, lub log Pow > 3,0 (chyba że ustalony eksperymentalnie BCF < 100 |
i) LD - dawka śmiertelna;
j) LC - stężenie śmiertelne;
k) WE - stężenie efektywne;
l) IC - stężenie hamujące;
m) Pow - współczynnik podziału oktanol/woda;
n) BCF - czynnik biokoncentracji.
(2) Niniejsze ma zastosowanie do azotanu amonu i mieszanin azotanu amonu w przypadku gdy zawartość azotu pochodzącego z azotanu amonu wynosi > 28 % wagowo, oraz do wodnych roztworów azotanu amonu w przypadku gdy stężenie azotanu amonu wynosi > 90 % wagowo.
(3) Niniejsze ma zastosowanie do prostych nawozów azotanu amonu oraz do złożonych nawozów w przypadku gdy zawartość azotu pochodzącego z azotanu amonu wynosi > 28 % wagowo (złożony nawóz zawiera azotan amonu w połączeniu z fosforanem i/lub potażem).
(4) Mieszaniny i preparaty zawierające takie substancje należy traktować w ten sam sposób co czyste substancje, chyba że nie wykazują już równoważnych właściwości i nie mogą powodować skutków transgranicznych.
Procedura komisji dochodzeniowej na podstawie artykułów 4 i 5
2. Komisja dochodzeniowa składa się z trzech członków. Zarówno strona wnioskująca jak i druga strona procedury dochodzeniowej wyznacza eksperta naukowego lub technicznego a dwaj wyznaczeni w ten sposób eksperci wyznaczają za obopólną zgodą trzeciego eksperta, będącego przewodniczącym Komisji dochodzeniowej. Ten ostatni nie jest obywatelem jednej ze stron procedury dochodzeniowej, ani nie zajmował się tą sprawą w innym charakterze.
3. Jeśli przewodniczący Komisji dochodzeniowej nie został wybrany w terminie dwóch miesięcy od wyznaczenia drugiego eksperta, sekretarz wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej, na wniosek jednej ze stron, wyznacza przewodniczącego w ciągu następnych dwóch miesięcy.
4. Jeśli jedna ze stron procedury dochodzeniowej nie wyznaczy eksperta w ciągu miesiąca od daty otrzymania powiadomienia przez Sekretariat, druga strona może zawiadomić sekretarza wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznacza przewodniczącego Komisji dochodzeniowej w okresie następnych dwóch miesięcy. Po wyznaczeniu, przewodniczący Komisji dochodzeniowej zwraca się do strony, która nie wyznaczyła eksperta o uczynienie tego w ciągu miesiąca. Jeśli strona nie wywiąże się z tego w oznaczonym terminie, przewodniczący informuje sekretarza wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który w okresie kolejnych dwóch miesięcy dokonuje wyznaczenia.
5. Komisja dochodzeniowa przyjmuje własny regulamin wewnętrzny.
6. Komisja dochodzeniowa może podjąć wszelkie właściwe środki w celu wypełniania swych funkcji.
7. Strony procedury dochodzeniowej ułatwiają pracę Komisji dochodzeniowej, w szczególności, używając wszelkich dostępnych im środków:
a) dostarczają Komisji dochodzeniowej wszystkie odnośne dokumenty, udogodnienia oraz informacje;
b) umożliwiają komisji dochodzeniowej, gdzie konieczne, powoływanie świadków lub ekspertów i przyjmowanie ich zeznań.
8. Strony i eksperci chronią poufność wszelkich informacji otrzymywanych przez nie jako poufne w trakcie pracy komisji dochodzeniowej.
9. Jeśli jedna ze stron procedury dochodzeniowej nie stawi się przed komisją dochodzeniową lub nie przedstawi sprawy, druga strona może zwrócić się do komisji dochodzeniowej z wnioskiem o kontynuowanie postępowania i ukończenie prac. Nieobecność strony lub nie przedstawienie przez nią sprawy nie stanowi przeszkody dla kontynuacji i ukończenia pracy przez Komisję dochodzeniową.
10. O ile, z powodu szczególnych okoliczności sprawy, Komisja dochodzeniowa nie zdecyduje inaczej, wydatki Komisji dochodzeniowej, włącznie z wynagrodzeniem jej członków, pokrywane są po równo przez strony procedury dochodzeniowej. Komisja dochodzeniowa rejestruje wszystkie swoje wydatki oraz dostarcza stronom zestawienie końcowe.
11. Każda ze Stron będąca rzeczowo zainteresowana w przedmiocie procedury dochodzeniowej i która może być poszkodowana wskutek opinii w sprawie może za zgodą Komisji dochodzeniowej podejmować interwencje w czasie postępowania.
12. Decyzje Komisji dochodzeniowej w sprawach procedury podejmowane są większością głosów jej członków. Ostateczna opinia Komisji dochodzeniowej odzwierciedla pogląd większości jej członków oraz zawiera wszelkie odmienne poglądy.
13. Komisja dochodzeniowa przedstawia ostateczną opinię w terminie dwóch miesięcy od daty jej utworzenia, o ile nie uzna ona za konieczne przedłużenie tego terminu o okres który nie powinien przekroczyć dwóch miesięcy.
14. Ostateczna opinia Komisji dochodzeniowej oparta jest na przyjętych zasadach naukowych. Ostateczna opinia przekazywana jest przez Komisję dochodzeniową stronom procedury dochodzeniowej oraz Sekretariatowi.
PROCEDURY NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 4
2. Dla proponowanej lub istniejącej działalności niebezpiecznej, w celu zapewnienia właściwych i efektywnych konsultacji, Strona pochodzenia przewiduje powiadomienie na właściwych poziomach każdej ze Stron, tak szybko jak to możliwe i nie później niż informując własną opinię publiczną o planowanej lub istniejącej działalności, że może być ona Stroną poszkodowaną. Dla istniejących działalności niebezpiecznych powiadomienie takie winno być dostarczone nie później niż dwa lata po wejściu w życie niniejszej Konwencji dla Strony pochodzenia.
3. Powiadomienie zawiera, między innymi:
a) informację o działalności niebezpiecznej, włączając wszelkie dostępne informacje lub sprawozdania, takie jak informacja sporządzona zgodnie z artykułem 6, o możliwych transgranicznych skutkach w razie wypadku przemysłowego;
b) uwzględniając istotę działalności, wskazanie rozsądnych ram czasowych na przekazanie odpowiedzi wymaganej na mocy ustepu 4 niniejszego załącznika; oraz może zawierać informację wymienioną w ustepie 6 niniejszego załącznika.
4. Powiadomione Strony udzielają odpowiedzi Stronie pochodzenia w terminie wyznaczonym w powiadomieniu, potwierdzając otrzymanie powiadomienia i wskazując czy mają zamiar podjąć konsultacje.
5. Jeśli Strona powiadomiona wskazuje, że nie zamierza podejmować konsultacji, lub jeśli nie odpowie w terminie wyznaczonym w powiadomieniu, postanowienia ustalone w następnych punktach niniejszego załącznika nie mają zastosowania. W takiej sytuacji, prawo Strony pochodzenia do ustalenia co do przeprowadzenia oceny i analizy na podstawie praktyki i prawa krajowego, pozostaje bez uszczerbku.
6. Po otrzymaniu odpowiedzi od powiadomionej Strony wskazującej chęć podjęcia konsultacji, Strona pochodzenia, jeśli nie uczyniono tego wcześniej, zapewnia powiadomionej Stronie:
a) istotne informacje dotyczące harmonogramu analizy, włącznie ze wskazaniem harmonogramu przekazywania komentarzy;
b) istotne informacje na temat działalności niebezpiecznej i jej transgranicznych skutków w razie wypadku przemysłowego;
c) możliwość uczestnictwa w ocenach informacji lub sprawozdania wskazujących możliwe skutki transgraniczne.
7. Strona poszkodowana, na wniosek Strony pochodzenia, przekazuje tej ostatniej dostępne informacje dotyczące obszaru znajdującego się pod jurysdykcją Strony poszkodowanej jaki może być poszkodowany, w przypadku gdy takie informacje są niezbędne do przygotowania oceny i analizy oraz środków. Informacje są dostarczane bezzwłocznie oraz, jeśli właściwe, za pośrednictwem wspólnego organu, w przypadku gdy taki istnieje.
8. Strona pochodzenia dostarcza bezpośrednio Stronie poszkodowanej, jeśli właściwe, lub w przypadku gdy taki istnieje, za pośrednictwem wspólnego organu analizę i dokumentację oceny, jak określono w ustepie 1 i 2 załącznika V.
9. Zainteresowane Strony informują opinię publiczną na obszarach mogących być poszkodowanymi wskutek działalności niebezpiecznej oraz organizują rozpowszechnienie analizy i dokumentacji oceny dla opinii publicznej oraz władz na odnośnym obszarze. Strony zapewniają sobie możliwość przekazywania komentarzy, lub zarzutów wobec działalności niebezpiecznej oraz organizują przekazanie swoich opinii do właściwych organów Strony pochodzenia, albo bezpośrednio do tego organu albo, w odpowiednim przypadku, za pośrednictwem Strony pochodzenia, w rozsądnym czasie.
10. Strona pochodzenia, po zakończeniu analizy i skompletowaniu dokumentacji oceny, bez zbędnego opóźnienia podejmuje ze Stroną poszkodowaną konsultacje dotyczące, między innymi, transgranicznych skutków działalności niebezpiecznej w razie wypadku przemysłowego, oraz środków zmniejszających lub eliminujących jego skutki. Konsultacje mogą odnosić się do:
a) możliwych alternatyw działalności niebezpiecznej, włączając alternatywę niepodejmowania działalności, oraz możliwych środków złagodzenia transgranicznych skutków, na koszt Strony pochodzenia;
b) innych form możliwej pomocy wzajemnej przy zmniejszaniu skutków transgranicznych;
c) wszelkich innych właściwych kwestii.
Zainteresowane Strony, rozpoczynając takie konsultacje, uzgadniają rozsądne ramy czasowe trwania okresu konsultacyjnego. Wszelkie takie konsultacje mogą odbywać się za pośrednictwem właściwego wspólnego organu, w przypadku gdy taki istnieje.
11. Zainteresowane Strony zapewniają należyte uwzględnienie analizy i oceny, jak również komentarzy otrzymanych w zastosowaniu punktu 9 niniejszego załącznika oraz wyników konsultacji określonych w punkcie 10 niniejszego załącznika.
12. Strona pochodzenia powiadamia Strony poszkodowane o każdej decyzji w sprawie działalności, wraz z powodami i okolicznościami na których została ona oparta.
13. Jeśli po konsultacjach, zainteresowana Strona uzyskuje dodatkową, niedostępną w czasie konsultacji, istotną informację dotycząca skutków transgranicznych działalności niebezpiecznej, Strona ta niezwłocznie informuje drugą zainteresowaną Stronę lub Strony. Na wniosek jednej z zainteresowanych Stron, odbywają się wznowione konsultacje.
ŚRODKI ZAPOBIEGAWCZE NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 6
1. ustalenie ogólnych lub szczególnych celów bezpieczeństwa;
2. przyjęcie przepisów prawnych lub wytycznych dotyczących środków bezpieczeństwa i norm bezpieczeństwa;
3. identyfikacja tych działalności niebezpiecznych, które wymagają specjalnych środków zapobiegawczych, mogących zawierać system zezwoleń lub obowiązek uzyskania zezwolenia;
4. ocena analizy ryzyka lub badań nad bezpieczeństwem działalności niebezpiecznych oraz plan działań w odniesieniu do wykonania niezbędnych środków;
5. dostarczanie właściwym organom informacji potrzebnych do oceny ryzyka;
6. stosowanie najwłaściwszych technologii w celu zapobiegania wypadkom przemysłowym oraz ochrony ludzi i środowiska;
7. podjęcie, w celu zapobiegania wypadkom przemysłowym, właściwej edukacji i kształcenia wszystkich osób zajmujących się na miejscu działalnością niebezpieczną, zarówno w warunkach normalnych jak i nieprawidłowych;
8. tworzenie wewnętrznych struktur zarządzania i praktyk zaprojektowanych w celu efektywnego wprowadzenia w życie i utrzymania przepisów bezpieczeństwa;
9. monitorowanie i rewizja ksiąg działalności niebezpiecznych oraz przeprowadzanie inspekcji.
ANALIZA I OCENA
2. Następująca tabela ilustruje, do celów odpowiednich artykułów, kwestie które powinny być rozpatrzone przy analizie i ocenie, dla wyszczególnionych celów:
Cel analizy | Kwestie do rozpatrzenia |
Planowanie awaryjne na mocy artykułu 8 |
1. Ilości i właściwości substancji niebezpiecznych w danym miejscu |
2. Krótkie opisowe scenariusze próby reprezentatywnej wypadków przemysłowych mogących wyniknąć z działalności niebezpiecznej, włączając wskazanie prawdopodobieństwa każdego z nich |
|
3. Dla każdego scenariusza: | |
a) przybliżona ilość uwolnionej materii; | |
b) zasięg i powaga konsekwencji wynikających zarówno dla ludzi jak i środowiska pozaludzkiego w korzystnych i niekorzystnych warunkach, włączając zasięg wynikających stref zagrożenia; |
|
c) okres w którym wypadek przemysłowy może rozwinąć się z początkowego zdarzenia; |
|
d) każde działanie, które może być podjęte w celu zminimalizowania prawdopodobieństwa nasilenia |
|
4. Wielkość i rozkład zaludnienia w pobliżu, włączając duże skupiska ludzi znajdujące się w potencjalnej strefie zagrożenia |
|
5. Wiek, mobilność i podatność tej populacji | |
Podejmowanie decyzji w sprawie lokalizacji na mocy artykułu 7 | W uzupełnieniu do pozycji 1-5 powyżej: |
6. Dotkliwość szkód wyrządzonych ludziom i środowisku, w zależności od charakteru i okoliczności uwolnienia materii |
|
7. Odległość od miejsca działalności niebezpiecznej, w którym racjonalnie, w razie wypadku przemysłowego, mogą wystąpić skutki szkodliwe dla ludzi i środowiska |
|
8. Takie same informacje w odniesieniu nie tylko do obecnej sytuacji ale również do planowanych lub dających się przewidzieć przyszłych wydarzeń |
|
Informowanie opinii publicznej na mocy artykułu 9 | W uzupełnieniu do pozycji 1-4 powyżej: |
9. Ludzie mogący być poszkodowanymi wskutek wypadku przemysłowego |
|
Środki zapobiegawcze na mocy artykułu 6 | W uzupełnieniu do pozycji 4-9 powyżej, dla środków zapobiegawczych potrzebne będą bardziej szczegółowe wersje opisów i ocen wymienionych w pozycjach 1-3. W uzupełnieniu do tych opisów i ocen, należy również uwzględnić następujące sprawy |
10. Ilości przemieszczanych niebezpiecznych materiałów i warunki, w jakich się to odbywa |
|
11. Wykaz scenariuszy dla rodzajów wypadków przemysłowych o poważnych skutkach, zawierający przykłady obejmujące pełny zakres skali zdarzeń oraz możliwość skutków działań w sąsiedztwie |
|
12. Dla każdego ze scenariuszy, opis wydarzeń mogących wszczynać wypadek przemysłowy oraz kroków, według których mógłby się nasilać |
|
13. Ocena, co najmniej w kategoriach ogólnych, prawdopodobieństwa wystąpienia każdego kroku, uwzględniając ustalenia pozycji 14 |
|
14. Opis środków zapobiegawczych pod względem wyposażenia i procedur zaplanowanych w celu zminimalizowania prawdopodobieństwa wystąpienia każdego z kroków |
|
15. Ocena skutków jakie mogłyby wywrzeć odchylenia od normalnych warunków działalności, jak również wynikających z nich uzgodnień dotyczących, w sytuacji awaryjnej, zamknięcia ze względów bezpieczeństwa działalności niebezpiecznej lub jej części, oraz potrzeby szkolenia personelu w celu zapewnienia rozpoznawania potencjalnie poważnych odchyleń we wczesnym stadium oraz podejmowania właściwych działań |
|
16. Ocena stopnia, w jakim zmiany, prace naprawcze i prace konserwacyjne w miejscu niebezpiecznej działalności mogłyby narazić środki kontroli na ryzyko, oraz wynikające z niej uzgodnienia zapewniające utrzymanie kontroli |
PODEJMOWANIE DECYZJI W SPRAWIE LOKALIZACJI NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 7
1. wyniki analizy ryzyka i oceny, włączając ocenę w zastosowaniu załącznika V fizycznej charakterystyki obszaru na którym planowana jest działalność niebezpieczna;
2. wyniki procesów konsultacji i udziału opinii publicznej;
3. analiza zwiększenia lub zmniejszenia ryzyka powodowanego przez rozwój sytuacji na terytorium Strony poszkodowanej, w powiązaniu z istniejącą działalnością niebezpieczną prowadzoną na terytorium Strony pochodzenia;
4. ocena zagrożeń środowiskowych, włączając wszelkie skutki transgraniczne;
5. ocena nowych działalności niebezpiecznych, które mogłyby stanowić źródło zagrożenia;
6. rozważenie umiejscowienia nowej, i znaczące zmiany w istniejących działalnościach niebezpiecznych, w bezpiecznej odległości od istniejących centrów ludności, jak również utworzenie stref bezpieczeństwa wokół działalności niebezpiecznych; na takich obszarach, należałoby dokładnie zbadać działania, które zwiększyłyby liczbę zagrożonej ludności, lub w inny sposób zwiększyłyby powagę zagrożenia.
ŚRODKI PRZYGOTOWAWCZE DO NAGŁYCH WYPADKÓW NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 8
2. Plany awaryjne powinny zawierać działania niezbędne dla lokalizowania nagłych wypadków oraz dla zapobiegania lub minimalizowania ich skutków transgranicznych. Powinny one również zawierać uzgodnienia dotyczące ostrzegania ludności oraz, gdzie właściwe, uzgodnienia dotyczące ich ewakuacji, inne działania ochronne lub ratunkowe i usługi zdrowotne.
3. Plany awaryjne powinny zawierać informacje dla personelu obiektu, ludzi mogących być poszkodowanymi poza obiektem oraz sił ratunkowych, o szczegółach procedur technicznych i organizacyjnych właściwych przy reagowaniu w razie wypadku przemysłowego mogącego nieść ze sobą skutki transgraniczne oraz o zapobieganiu i minimalizowaniu skutków dla ludzi i środowiska, zarówno na miejscu jak i poza obiektem.
4. Przykłady kwestii, jakie mogłyby obejmować plany awaryjne w miejscu działalności zawierają:
a) role organizacyjne i obowiązki w miejscu działalności dotyczące postępowania w razie nagłych wypadków;
b) opis działania jakie należy podjąć w razie wypadku przemysłowego, lub jego bezpośredniego zagrożenia, w celu kontrolowania warunków wydarzenia, lub szczegółowe informacje gdzie należy szukać takiego opisu;
c) opis dostępnego sprzętu i środków;
d) uzgodnienia dotyczące wczesnego przekazywania ostrzeżeń o wypadkach przemysłowych organom władzy publicznej odpowiedzialnym za reagowanie na sytuacje nadzwyczajne poza miejscem działalności, włączając rodzaj informacji jakie powinny być zawarte we wstępnym ostrzeżeniu oraz uzgodnienia dotyczące przekazywania bardziej szczegółowych informacji, w miarę ich napływu;
e) uzgodnienia dotyczące szkolenia personelu w obowiązkach oczekiwanych od nich do wypełnienia.
5. Przykłady kwestii, jakie powinny obejmować plany awaryjne działań poza miejscem działalności zawierają:
a) role organizacyjne i obowiązki poza miejscem działalności dotyczące postępowania w razie nagłych wypadków, włączając sposoby integracji z planami działań na miejscu działalności;
b) metody i procedury stosowane przez personel awaryjny i medyczny;
c) metody szybkiego określania obszarów poszkodowanych;
d) uzgodnienia dotyczące zapewnienia natychmiastowego powiadamiania Stron poszkodowanych lub potencjalnie poszkodowanych o wypadku przemysłowym oraz utrzymanie późniejszej łączności;
e) identyfikacja środków niezbędnych dla wykonania planu oraz uzgodnień dotyczących koordynacji;
f) uzgodnienia dotyczące przekazywania opinii publicznej informacji włączając, w odpowiednim przypadku, uzgodnienia dotyczące wzmacniania i powtarzania informacji przekazywanych opinii publicznej na podstawie artykułu 9;
g) uzgodnienia dotyczące szkolenia i ćwiczeń.
6. Plany awaryjne mogłyby zawierać środki dotyczące: traktowania; gromadzenia; uprzątania; składowania; wywożenia i usuwania substancji niebezpiecznych i materiałów zanieczyszczonych; oraz przywrócenia do pożądanego stanu.
INFORMOWANIE OPINII PUBLICZNEJ NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 9
2. Wyjaśnienie istoty niebezpiecznej działalności w sposób nieskomplikowany, włącznie z przedstawieniem zagrożeń.
3. Wspólne nazwy lub nazwy rodzajowe lub ogólna klasyfikacja niebezpieczeństwa substancji i preparatów stosowanych w działalności niebezpiecznej, ze wskazaniem zasadniczych charakterystycznych niebezpieczeństw.
4. Ogólne informacje wynikające z oceny wpływu na środowisko, jeśli dostępne i istotne.
5. Ogólne informacje odnoszace się do charakteru wypadku przemysłowego, jaki mógłby nastąpić podczas działalności niebezpiecznej, włączając potencjalne skutki wypadku na ludność i środowisko.
6. Odpowiednie informacje w sprawie sposobu ostrzegania i bieżącego informowania poszkodowanej ludności o wypadku przemysłowym.
7. Odpowiednie informacje na temat działań, jakie poszkodowana ludność powinna podjąć oraz zalecanych sposobów zachowania w razie wypadku przemysłowego.
8. Odpowiednie informacje w sprawach uzgodnień dotyczących działalności niebezpiecznej, włączając łączność ze służbami ratunkowymi, mającymi za zadanie zajmowanie się wypadkami przemysłowymi, zmniejszanie dotkliwości wypadków przemysłowych oraz łagodzenie ich skutków.
9. Ogólne informacje w sprawie planu awaryjnego służb ratunkowych poza miejscem działalności, stworzonymi w celu radzenia sobie z wszelkimi skutkami poza miejscem działalności, włączając transgraniczne skutki wypadku przemysłowego.
10. Ogólne informacje w sprawie szczególnych wymogów i warunków jakim podlega działalność niebezpieczna zgodnie z odpowiednimi przepisami krajowymi i/lub przepisami administracyjnymi, łącznie z systemami zezwoleń lub obowiązkiem uzyskania zezwolenia;
11. Szczegółowe informacje o miejscu, w którym można uzyskać dalsze istotne informacje.
SYSTEMY POWIADAMIANIA O WYPADKU PRZEMYSŁOWYM NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 10
2. Powiadomienie o wypadku przemysłowym zawiera następujące informacje:
a) rodzaj i wielkość wypadku przemysłowego, informację o wchodzących w grę substancjach niebezpiecznych (jeśli znane), oraz dotkliwość możliwych skutków;
b) czas nastąpienia i dokładne umiejscowienie wypadku;
c) wszelkie inne dostępne informacje jakie są niezbędne dla efektywnego reagowania na wypadek przemysłowy.
3. Powiadomienie o wypadku przemysłowym uzupełniane jest we właściwych odstępach czasowych, lub w razie potrzeby, o dalsze istotne informacje na temat rozwoju sytuacji dotyczącej skutków transgranicznych.
4. Skuteczność systemów powiadamiania o wypadku przemysłowym podlega regularnym testom i przeglądom, włączając regularne szkolenie zaangażowanego personelu. Gdzie właściwe, takie testy, przeglądy i szkolenie przeprowadzane są wspólnie.
POMOC WZAJEMNA NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 12
2. Strona wnioskująca, w miarę swoich możliwości, zapewnia warunki lokalowe i obsługę w celu właściwego i efektywnego kierowania pomocą, oraz zapewnia ochronę personelu, wyposażenia i materiałów wwiezionych w tym celu na jej terytorium przez, lub w imieniu, Strony udzielającej pomocy.
3. O ile zainteresowane Strony nie ustalą inaczej, pomoc udzielana jest na koszt Strony wnioskującej. Strona udzielająca pomocy może w dowolnym czasie odstąpić całkowicie lub częściowo od zwrotu kosztów.
4. Strona wnioskująca dokłada wszelkich starań w celu udzielenia Stronie udzielającej pomocy i osobom działającym w jej imieniu przywilejów, immunitetów lub udogodnień niezbędnych dla osiągnięcia szybkich wyników ich funkcji pomocowych. Strona wnioskująca nie jest zobowiązana do stosowania niniejszego postanowienia do własnych obywateli lub stałych rezydentów lub do udzielania im przywilejów i immunitetów określonych powyżej.
5. Strona, na wniosek Strony wnioskującej lub udzielającej pomocy, stara się ułatwić tranzyt przez jej terytorium należycie notyfikowanego personelu, wyposażenia i mienia zaangażowanego do pomocy w drodze do Strony wnioskującej i z powrotem.
6. Strona wnioskująca ułatwia wjazd, pobyt i wyjazd z terytorium swojego kraju należycie notyfikowanego personelu, wyposażenia i mienia zaangażowanego do pomocy.
7. W odniesieniu do czynności wynikających bezpośrednio z udzielonej pomocy, Strona wnioskująca, w związku ze śmiercią lub obrażeniami osób, uszkodzeniem lub utratą mienia, lub szkodami w środowisku spowodowanymi na jej terytorium w trakcie udzielania wnioskowanej pomocy, nie obarcza odpowiedzialnością i wypłatą odszkodowania Strony udzielającej pomocy lub osób działającym w jej imieniu oraz dokonuje rekompensaty za śmierć lub odniesione przez nie obrażenia oraz za utratę lub uszkodzenie wyposażenia lub innego mienia zaangażowanego do pomocy. Strona wnioskująca jest odpowiedzialna za zajmowanie się roszczeniami wniesionymi przez strony trzecie przeciwko Stronie udzielającej pomocy lub osobom działającym w jej imieniu.
8. Zainteresowane Strony ściśle współpracują w celu ułatwienia rozstrzygnięcia procedur sądowych i roszczeń mogących wyniknąć z prowadzenia działań pomocowych.
9. Każda ze Stron może wystąpić z wnioskiem o pomoc odnoszącą się do opieki medycznej lub czasowego przeniesienia na terytorium innej Strony osób zaangażowanych w wypadku.
10. Strona poszkodowana lub wnioskująca mogą w dowolnym czasie, po odpowiednich konsultacjach i w formie powiadomienia, zwrócić się o zakończenie udzielania pomocy otrzymanej lub udzielanej na mocy niniejszej Konwencji. Po złożeniu takiego wniosku, zainteresowane Strony zasięgają wzajemnie opinii w celu dokonania uzgodnień dotyczących właściwego zakończenia udzielania pomocy.
WYMIANA INFORMACJI NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 15
a) środki prawne i administracyjne, polityki, cele i priorytety zapobiegania, przygotowania do i reagowania, działalność naukowa i środki techniczne zmniejszające ryzyko wypadków przemysłowych przy działalnościach niebezpiecznych, włączając łagodzenie skutków transgranicznych;
b) środki i plany awaryjne na właściwym poziomie wpływające na inne Strony;
c) programy monitorowania, planowania, badań i rozwoju, włączając ich wykonanie i nadzór;
d) podjęte środki dotyczące zapobiegania, przygotowania do i reagowania na wypadki przemysłowe;
e) doświadczenie dotyczące wypadków przemysłowych i współpracy w zakresie reagowania na wypadki przemysłowe posiadające skutki transgraniczne;
f) rozwój i stosowanie najlepszych dostępnych technologii dla poprawy ochrony środowiska naturalnego i bezpieczeństwa;
g) przygotowanie do nagłych wypadków i reagowanie;
h) metody stosowane do przewidywania zagrożeń, włączając kryteria monitorowania i oceny skutków transgranicznych.
ZADANIA POMOCY WZAJEMNEJ NA PODSTAWIE ARTYKUŁU 18 USTĘP 4
a) utworzenie i prowadzenie systemu powiadamiania o wypadku przemysłowym, który może dostarczać informacji na temat wypadków przemysłowych oraz na temat ekspertów, w celu tak szybkiego jak tylko możliwe zaangażowania ekspertów do udzielania pomocy;
b) utworzenie i prowadzenie banku danych do przyjmowania, przetwarzania i rozprowadzania niezbędnych informacji na temat wypadków przemysłowych, włączając ich skutki, jak również na temat zastosowanych środków i ich skuteczności;
c) opracowanie i utrzymywanie wykazu substancji niebezpiecznych, włączając ich odpowiednie charakterystyki, oraz informacja na temat postępowania z nimi w razie wypadku przemysłowego;
d) utworzenie i utrzymywanie rejestru ekspertów udzielających pomocy konsultacyjnej i innych rodzajów pomocy dotyczącej środków zapobiegawczych, przygotowawczych i reagowania, włączając środki restytucji;
e) uaktualnianie wykazu działalności niebezpiecznych;
f) sporządzenie i utrzymywanie wykazu substancji niebezpiecznych objętych postanowieniami części I załącznika I.
2. Badania, szkolenie i metodologie
a) rozwój i zapewnienie modeli opartych na doświadczeniach z wypadków przemysłowych, oraz scenariuszy środków zapobiegawczych, przygotowawczych i reagowania;
b) wspieranie edukacji i kształcenia, organizowanie międzynarodowych sympozjów oraz wspieranie współpracy w dziedzinie badań i rozwoju.
3. Pomoc techniczna
a) pełnienie funkcji doradczych ukierunkowanych na wzmocnienie zdolności stosowania środków zapobiegawczych, przygotowawczych i reagowania;
b) podejmowanie, na wniosek Strony, inspekcji jej działalności niebezpiecznych i udzielanie pomocy w organizowaniu krajowych inspekcji zgodnie z wymogami niniejszej Konwencji.
4. Pomoc w razie nagłych wypadków
Udzielanie pomocy, na wniosek Strony, poprzez, między innymi, wysyłanie ekspertów na miejsce wypadku przemysłowego w celu udzielenia pomocy konsultacyjnej lub innych rodzajów pomocy, w reakcji na wypadek przemysłowy.
POSTĘPOWANIE ARBITRAŻOWE
2. Sąd arbitrażowy składa się z trzech członków. Zarówno Strona lub Strony skarżące jak i druga Strona lub Strony sporu wyznaczają arbitra, a wyznaczeni w ten sposób dwaj arbitrzy wyznaczają na podstawie wspólnego porozumienia trzeciego arbitra, będącego przewodniczącym sądu arbitrażowego. Ten ostatni nie może być obywatelem jednej ze Stron sporu ani posiadać stałego miejsca zamieszkania na terytorium jednej ze Stron, ani być zatrudniony przez którąkolwiek z nich, ani też wcześniej nie może zajmować się daną sprawą w innym charakterze.
3. Jeśli przewodniczący sądu arbitrażowego nie został wyznaczony w terminie dwóch miesięcy od wyznaczenia drugiego arbitra, sekretarz wykonawczy Europejskiej Komisji Gospodarczej, na wniosek jednej ze Stron sporu, wyznacza przewodniczącego w terminie następnych dwóch miesięcy.
4. Jeśli jedna ze Stron sporu nie wyznaczy arbitra w terminie dwóch miesięcy od otrzymania wniosku, druga Strona może poinformować o tym sekretarza wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który wyznacza przewodniczącego sądu arbitrażowego w terminie następnych dwóch miesięcy. Po wyznaczeniu, przewodniczący sądu arbitrażowego zwraca się do Strony, która nie wyznaczyła arbitra o uczynienie tego w terminie dwóch miesięcy. Jeśli w wyznaczonym terminie nie wywiąże się ona z tego obowiązku, przewodniczący informuje sekretarza wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej, który dokonuje tego wyznaczenia w terminie następnych dwóch miesięcy.
5. Sąd arbitrażowy wydaje swoją decyzję zgodnie z prawem międzynarodowym i zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.
6. Każdy sąd arbitrażowy ukonstytuowany na mocy postanowień określonych w niniejszej Konwencji, opracowuje własny regulamin.
7. Decyzje sądu arbitrażowego, zarówno w sprawie procedury, jak i przedmiotu sprawy, są podejmowane większością głosów jego członków.
8. Sąd może podjąć wszelkie właściwe środki dla ustalenia stanu faktycznego.
9. Strony sporu ułatwiają pracę sądu arbitrażowego, w szczególności wykorzystując wszystkie środki, którymi dysponują:
a) dostarczają sądowi wszystkie odnośne dokumenty, urządzenia i informacje;
b) umożliwiają sądowi, gdzie konieczne, powoływanie świadków lub biegłych lub ekspertów i uzyskanie ich zeznań.
10. Strony sporu i ich arbitrzy chronią poufność informacji otrzymywanych w sposób poufny w trakcie postępowania przed sądem arbitrażowym.
11. Sąd arbitrażowy może, na wniosek jednej ze Stron, zalecić tymczasowe środki zabezpieczające.
12. Jeśli jedna ze Stron sporu nie stawi się przed sądem arbitrażowym lub nie podejmie obrony swojej sprawy, druga Strona może zwrócić się z wnioskiem do sądu o kontynuowanie postępowania i ogłoszenie ostatecznej decyzji. Nieobecność strony lub niepodjęcie obrony swojej sprawy nie stanowi przeszkody w postępowaniu.
13. Sąd arbitrażowy może przeprowadzić postępowanie i podjąć decyzję w sprawie roszczeń wzajemnych wynikających bezpośrednio z przedmiotu sporu
14. O ile, z powodu szczególnych okoliczności sprawy, sąd arbitrażowy nie ustali inaczej, koszty sądu arbitrażowego, włączając wynagrodzenie jego członków, ponoszą Strony sporu w równym stopniu. Sąd rejestruje wszystkie swoje wydatki oraz przedstawia ich końcowe zestawienie Stronom.
15. Każda ze Stron niniejszej Konwencji, która wyraża zainteresowanie o charakterze prawnym w przedmiocie sporu i która może być poszkodowana wskutek decyzji w sprawie, może za zgodą sądu podejmować interwencje w czasie postępowania.
16. Sąd arbitrażowy wydaje orzeczenie w terminie pięciu miesięcy od daty jego ustanowienia, chyba że uznaje za konieczne przedłużenie tego terminu o okres, który nie powinien przekraczać pięciu miesięcy.
17. Orzeczeniu sądu arbitrażowego towarzyszy uzasadnienie. Orzeczenie jest ostateczne i wiążące dla wszystkich Stron sporu. Orzeczenie jest przekazywane przez sąd arbitrażowy Stronom sporu i Sekretariatowi. Sekretariat przekazuje otrzymaną informację wszystkim Stronom niniejszej Konwencji.
18. Wszelkie spory mogące wyniknąć między Stronami, dotyczące interpretacji lub wykonania orzeczenia, mogą zostać przedłożone przez każdą ze stron do sądu, który wydał orzeczenie lub, jeśli ten ostatni nie może zająć się sprawą, do innego sądu ustanowionego w tym celu, w takim samym trybie co pierwszy.
Senat nie zgodził się w czwartek na zniesienie obowiązku zawierania umów o pracę z cudzoziemcami będącymi pracownikami tymczasowymi przez agencje pracy tymczasowej, ale umożliwił agencjom zawieranie umów cywilnoprawnych. Senatorowie zdecydowali natomiast o skreśleniu przepisu podnoszącego kary grzywny dla pracodawców przewidziane w kodeksie pracy. W głosowaniu przepadła też poprawka Lewicy podnosząca z 2 tys. zł do 10 tys. zł kary grzywny, jakie w postępowaniu mandatowym może nałożyć Państwowa Inspekcja Pracy.
Grażyna J. Leśniak 13.03.2025Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej nie zgodziło się na usunięcie z ustawy o zatrudnianiu cudzoziemców przepisu podnoszącego w kodeksie pracy kary dla pracodawców. Senacka Komisja Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej zaakceptowała we wtorek jedynie poprawki Biura Legislacyjnego Senatu do tej ustawy. Nie można jednak wykluczyć, że na posiedzeniu Senatu inni senatorowie przejmą poprawki zgłaszane przez stronę pracodawców.
Grażyna J. Leśniak 11.03.2025Podczas ostatniego posiedzenia Sejmu, ku zaskoczeniu zarówno przedsiębiorców, jak i części posłów koalicji rządzącej, Lewica w ostatniej chwili „dorzuciła” do ustawy o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom poprawki zaostrzające kary za naruszanie przepisów prawa pracy - m.in. umożliwiające orzeczenie kary ograniczenia wolności. Jednocześnie zignorowano postulaty organizacji pracodawców, mimo wcześniejszych zapewnień rządu o ich poparciu.
Grażyna J. Leśniak 27.02.2025Już nie 30 tys. zł, a 50 tys. zł ma grozić maksymalnie pracodawcy, który zawrze umowę cywilnoprawną, choć powinien - umowę o pracę. Podobnie temu, który nie wypłaca w terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi jego rodziny. A jeśli nie wypłaca przez okres co najmniej 3 miesięcy, to kara ma wynieść nawet 60 tys. złotych - zdecydował Sejm, przyjmując poprawkę Lewicy, zmieniającą Kodeks pracy w... ustawie dotyczącej cudzoziemców.
Grażyna J. Leśniak 25.02.2025500 zł zarobi członek obwodowej komisji wyborczej w wyborach Prezydenta RP, 600 zł - zastępca przewodniczącego, a 700 zł przewodniczący komisji wyborczej – wynika z uchwały Państwowej Komisji Wyborczej. Jeżeli odbędzie się ponownie głosowanie, zryczałtowana dieta wyniesie 75 proc. wysokości diety w pierwszej turze. Termin zgłaszania kandydatów na członków obwodowych komisji wyborczych mija 18 kwietnia
Robert Horbaczewski 20.01.20251 stycznia 2025 r. weszły w życie liczne zmiany podatkowe, m.in. nowe definicje budynku i budowli w podatku od nieruchomości, JPK CIT, globalny podatek wyrównawczy, PIT kasowy, zwolnienie z VAT dla małych firm w innych krajach UE. Dla przedsiębiorców oznacza to często nowe obowiązki sprawozdawcze i zmiany w systemach finansowo-księgowych. Firmy muszą też co do zasady przeprowadzić weryfikację nieruchomości pod kątem nowych przepisów.
Monika Pogroszewska 02.01.2025Identyfikator: | Dz.U.UE.L.1998.326.6 |
Rodzaj: | Umowa międzynarodowa |
Tytuł: | Konwencja o transgranicznych skutkach wypadków przemysłowych. Helsinki.1992.03.17. |
Data aktu: | 17/03/1992 |
Data ogłoszenia: | 03/12/1998 |
Data wejścia w życie: | 19/04/2000 |