Rozporządzenie 12/97 zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 12/97

z dnia 18 grudnia 1996 r.

zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny⁽¹⁾, zmienione Aktem Przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji, w szczególności jego art. 249,

a także mając na uwadze, co następuje:

rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93⁽²⁾, ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 2153/96⁽³⁾, określa niektóre przepisy w celu wykonania rozporządzenia (EWG) nr 2913/92;

Rada przyjęła decyzję 94/800/EWG z dnia 22 grudnia 1994 r. dotyczącą zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej, w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień, będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986-1994)⁽⁴⁾; stosując przepisy załącznika 1 A do wymienionej decyzji, dotyczącej Porozumienia w sprawie reguł pochodzenia, Wspólnota zobowiązała się ustanowić system wiążącej informacji o pochodzeniu;

istnieje potrzeba poprawienia, z poszanowaniem szczególnego charakteru każdego z systemów reguł pochodzenia, spójności tych systemów, aby stały się one w całości bardziej czytelne, i w szczególności w odniesieniu do autonomicznych reguł pochodzenia, niezbędne jest uwzględnienie wejścia w życie Nomenklatury Scalonej przyjętej w następstwie zmiany Zharmonizowanego Systemu Oznaczania i Kodowania Towarów, jak również niezbędne jest uwzględnienie wprowadzenia świadectwa pochodzenia na formularzu A zmienionego przez Konferencję Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju;

należy dokładnie określić dokumenty, jakie należy dołączyć do zgłoszenia o objęcie gospodarczą procedurą celną, aby ograniczyć formalności związane ze stosowaniem tych procedur;

należy określić niektóre podstawowe dane, które muszą znajdować się na pokwitowaniu wystawianym po uiszczeniu cła w następstwie zgłoszenia ustnego, na dowód tego, że formalności celne w odniesieniu do tych towarów zostały spełnione;

rozporządzenie Komisji (WE) nr 482/96⁽⁵⁾, zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2454/93, ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny, wprowadziło do wspólnotowej procedury tranzytowej większą elastyczność przy dostarczaniu alternatywnych dowodów w celu doprowadzenia do zakończenia wspólnotowej procedury tranzytowej w przypadku gdy karta 5 jednolitego dokumentu administracyjnego nie zostaje zwrócona; należy dopuścić taką samą elastyczność przy dostarczaniu alternatywnych dowodów, w przypadku gdy nie została zwrócona karta zwrotna karnetu TIR lub karnetu ATA;

rozporządzenie (WE) nr 482/96 ustanowiło przepis w celu określenia wiążących tras w ramach wspólnotowej procedury tranzytowej, w szczególności w odniesieniu do przepływu towarów, dla których stosowanie gwarancji generalnej zostało zawieszone; identyczne środki kontroli należy również ustanowić dla takich samych towarów w ramach procedury TIR;

należy wprowadzić przepisy w celu zwrotu należności celnych przywozowych w następstwie wywozu towarów w stanie niezmienionym, objętych procedurą uszlachetniania czynnego (system ceł zwrotnych);

na podstawie art. 871 i 905 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 Komisja musi na podstawie informacji dostarczonych jej przez Państwa Członkowskie podjąć decyzję zarówno w sprawie sytuacji, w których można nie księgować z mocą wsteczną należności celnych przywozowych lub wywozowych jak również w sprawie wniosków o zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych;

osobom, których dotyczy decyzja w sprawie zaksięgowania z mocą wsteczną należności celnych przywozowych lub wywozowych i osobom występującym z wnioskiem o zwrotu lub umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych należy zapewnić prawo złożenia wyjaśnień;

aby uniknąć podejmowania działań mających na celu pokrycie należności w przypadkach gdy prawdopodobne jest, że zwrot zostanie przyznany w terminie późniejszym, należy ustanowić przepis w celu zawieszenia obowiązku uiszczenia należności przez dłużnika, w szczególności zgodnie z art. 222 ust. 2 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92;

artykuł 24 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 ustanawia warunki dotyczące ustalania pochodzenia towarów; wiele składników może pochodzić z większej liczby krajów i mogą zostać wstępnie połączone w kraju innym niż ten, w którym dokonano ostatecznego połączenia w czyste dyskietki magnetyczne; połączenie z elementów wstępnie połączonych nie może zostać uznane za nadające pochodzenie; w takich przypadkach i w celu zapewnienia jednolitej interpretacji i stosowania wspomnianego art. 24, należy zmienić załącznik 11 do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93;

decyzje 4/92 Komitetu Współpracy EWG - San Marino z dnia 22 grudnia 1992 ⁽⁶⁾ i 1/96 Wspólnego Komitetu WE - Andora z dnia 1 lipca 1996 ⁽⁷⁾ pozwalają na zastosowanie wspólnotowej procedury tranzytowej między Wspólnotą i Andorą oraz San Marino; dlatego niezbędne jest uzupełnienie wykazu kodów stosowanych w polach 51, 52 i 53 jednolitego dokumentu administracyjnego;

ze względów gospodarczych, stosowne wydaje się uzupełnienie wykazu załącznika 87;

środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Kodeksu Celnego,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

W rozporządzeniu (EWG) nr 2454/93 wprowadza się następujące zmiany:

1) W części I tytuł II otrzymuje brzmienie:

"TYTUŁ II

WIĄŻĄCE INFORMACJE

ROZDZIAŁ 1

Definicje

Artykuł 5

Do celów niniejszego tytułu:

1) »wiążąca informacja« oznacza:

informację taryfową lub informację o pochodzeniu wiążącą administracje wszystkich Państw Członkowskich Wspólnoty, jeżeli warunki ustanowione w art. 6 i 7 są spełnione;

2) »osoba składająca wniosek« oznacza:

- w przypadku informacji taryfowej: osobę, która zwróciła się do organów celnych z wnioskiem o udzielenie wiążącej informacji taryfowej,

- w przypadku informacji o pochodzeniu: osobę, która zwróciła się do organów celnych z wnioskiem o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu i która ma ważne powody;

3) »posiadacz« oznacza:

osobę, na której nazwisko wydawana jest wiążąca informacja.

ROZDZIAŁ 2

Procedura uzyskiwania wiążącej informacji - Powiadamianie wnioskodawcy o informacji i przekazywanie jej Komisji

Artykuł 6

1. Wniosek o udzielenie wiążącej informacji składany jest na piśmie i adresowany bądź do właściwych organów celnych w Państwie Członkowskim lub Państwach Członkowskich, w którym(-ych) informacja ta ma zostać wykorzystana, bądź do właściwych organów celnych w Państwie Członkowskim, w którym osoba składająca wniosek ma swoją siedzibę.

2. Wniosek o udzielenie wiążącej informacji taryfowej może dotyczyć tylko jednego rodzaju towarów; wniosek o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu może dotyczyć tylko jednego rodzaju towarów i okoliczności nadających pochodzenie.

3. A) Wnioski o udzielenie wiążącej informacji taryfowej zawierają następujące dane:

a) nazwisko i adres posiadacza;

b) nazwisko i adres osoby składającej wniosek w przypadku gdy nie jest ona posiadaczem;

c) nomenklaturę celną, w której ma zostać dokonana klasyfikacja. Jeżeli osoba składająca wniosek pragnie uzyskać klasyfikację towaru w jednej z nomenklatur określonych w art. 20 ust. 3 lit. b) i ust. 6 lit. b) Kodeksu, nomenklatura jest wyraźnie określona we wniosku o udzielenie wiążącej informacji taryfowej;

d) szczegółowy opis towarów pozwalający na ustalenie ich tożsamości i dokonanie klasyfikacji w nomenklaturze celnej;

e) skład towarów oraz wszelkie metody badania stosowane dla jego określenia, w przypadku gdy zależy od tego dokonanie klasyfikacji;

f) wszelkie próbki, fotografie, plany, katalogi lub inne dostępne dokumenty mogące pomóc organom celnym w dokonaniu właściwej klasyfikacji towaru w nomenklaturze celnej, dołączone w formie załączników;

g) przewidywaną klasyfikację;

h) zgodę na przedłożenie, na żądanie organów celnych, tłumaczenia wszelkich załączonych dokumentów na język urzędowy (lub jeden z języków urzędowych) zainteresowanego Państwa Członkowskiego;

i) wszelkie dane, które będą uważane za poufne;

j) podanie przez osobę składająca wniosek, o ile posiada takie informacje, wiążącej informacji taryfowej dotyczącej towarów identycznych lub podobnych, o udzielenie której już zwrócono się z wnioskiem lub która już została wydana we Wspólnocie;

k) potwierdzenie, że dostarczone informacje zostały zarejestrowane w bazie danych Komisji Wspólnot Europejskich; jednakże oprócz przepisów art. 15 Kodeksu stosuje się przepisy dotyczące ochrony informacji obowiązujące w Państwach Członkowskich.

B) Wnioski o udzielenie wiążącej informacji o pochodzeniu zawierają następujące dane:

a) nazwisko i adres posiadacza;

b) nazwisko i adres osoby składającej wniosek w przypadku gdy nie jest ona posiadaczem;

c) mające zastosowanie podstawy prawne, do celów art. 22 i 27 Kodeksu;

d) szczegółowy opis towarów i ich klasyfikację taryfową;

e) skład towarów oraz metody badania stosowane dla jego określenia oraz ich cenę ex works, o ile zaistnieje taka potrzeba;

f) warunki, które pozwalają ustalić pochodzenie, użyte materiały i ich pochodzenie, klasyfikację taryfową, odpowiednie wartości i opis okoliczności (reguły dotyczące zmiany pozycji taryfowej, wartości dodanej, opisu obróbki lub przetworzenia, bądź inne szczególne reguły), które umożliwiły spełnienie danych warunków; w szczególności podać należy zastosowaną regułę pochodzenia, jak również przewidywane pochodzenie towarów;

g) wszelkie próbki, fotografie, plany, katalogi lub inne dostępne dokumenty dotyczące składu towarów i komponentów mogące pomóc w przedstawieniu procesu produkcyjnego lub przetwarzania, któremu zostały one poddane;

h) zgodę na przedłożenie, na żądanie organów celnych, tłumaczenia wszelkich załączonych dokumentów na język urzędowy (lub jeden z języków urzędowych) zainteresowanego Państwa Członkowskiego;

i) wszelkie dane, które będą uważane za poufne i które dotyczą społeczeństwa lub administracji;

j) podanie przez wnioskodawcę, o ile posiada takie informacje, wiążącej informacji taryfowej lub wiążącej informacji o pochodzeniu, dotyczącej towarów identycznych lub podobnych, jak określono w lit. d) lub f), o udzielenie której już zwrócono się z wnioskiem lub która została wydana we Wspólnocie;

k) potwierdzenie, że dostarczone informacje zostały zarejestrowane w bazie danych Komisji; jednakże oprócz przepisów art. 15 Kodeksu, stosuje się przepisy dotyczące ochrony informacji obowiązujące w Państwach Członkowskich

4. Jeżeli przyjmując wniosek organy celne uznają, że nie zawiera on wszystkich danych niezbędnych do zajęcia stanowiska w danej sprawie, zwracają się do wnioskodawcy o dostarczenie brakujących danych. Terminy trzech miesięcy i 150 dni określone w art. 7 biegną od chwili, z którą organy celne dysponują wszystkimi danymi niezbędnymi do podjęcia decyzji; organy celne powiadamiają na piśmie wnioskodawcę o przyjęciu wniosku, jak również o dacie, z którą termin rozpoczyna swój bieg.

5. Wykaz organów celnych, wyznaczonych przez Państwa Członkowskie do przyjmowania wniosków o udzielenie wiążącej informacji lub jej wydawania, opublikowany jest w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

Artykuł 7

1. Wiążąca informacja przekazywana jest wnioskodawcy na piśmie w możliwie krótkim terminie.

a) w przypadku informacji taryfowej: jeżeli po upływie terminu trzech miesięcy od dnia przyjęcia wniosku o udzielenie informacji przekazanie wiążącej informacji taryfowej wnioskodawcy nie było możliwe, organy celne informują o tym fakcie wnioskodawcę, podając powody zwłoki i przypuszczalny termin, w którym będą w stanie przekazać wiążącą informację taryfową;

b) w przypadku informacji o pochodzeniu: zostanie przekazana najpóźniej w terminie 150 dni licząc od dnia przyjęcia wniosku.

2. Informacja jest przekazywana na formularzu, którego wzór przedstawiony jest w załączniku 1 (wiążąca informacja taryfowa) lub załączniku 1a (wiążąca informacja o pochodzeniu). Powiadomienie wskazuje dane, które będą uważane za przekazane jako poufne. Zawarte jest w nim pouczenie o możliwości odwołania określonej w art. 243 Kodeksu.

Artykuł 8

1. Kopia przekazanej wiążącej informacji taryfowej (załącznik 1 egzemplarz nr 2) oraz dane (ten sam załącznik egzemplarz nr 4), lub kopia przekazanej wiążącej informacji o pochodzeniu oraz stan faktyczny są niezwłocznie przekazywane Komisji przez organy celne danego Państwa Członkowskiego. Takie przekazanie odbywa się za pomocą środków elektronicznych.

2. Komisja niezwłocznie przekazuje Państwom Członkowskim, na wniosek, dane zawarte na kopii formularza i pozostałe istotne informacje. Takie przekazanie odbywa się za pomocą środków elektronicznych.

ROZDZIAŁ 3

Przepisy stosowane w przypadkach rozbieżności w wiążących informacjach

Artykuł 9

1. W przypadku istnienia rozbieżnych wiążących informacji:

- Komisja, z własnej inicjatywy lub na wniosek przedstawiciela Państwa Członkowskiego, wpisuje tę pozycję do porządku dziennego Komitetu, do dyskusji na posiedzeniu, które odbędzie się w następnym miesiącu lub, gdy w najbliższym miesiącu posiedzenie takie się nie odbędzie, na najbliższym posiedzeniu,

- zgodnie z procedurą Komitetu Komisja przyjmuje środki zapewniające jednolite stosowanie, odpowiednio, nomenklatury lub pochodzenia, możliwie najszybciej i w ciągu sześciu miesięcy po terminie posiedzenia, o którym mowa w tiret pierwszym,

2. Do celów stosowania ust. 1, wiążące informacje o pochodzeniu uważa się za rozbieżne, jeżeli nadają różne pochodzenie towarom:

- których pozycja taryfowa jest taka sama i których pochodzenie zostało ustalone zgodnie z takimi samymi regułami pochodzenia, i

- które zostały uzyskane w takim samym procesie produkcyjnym.

ROZDZIAŁ 4

Skutki prawne wiążących informacji

Artykuł 10

1. Bez uszczerbku dla art. 5 i 64 Kodeksu, na wiążącą informację może powoływać się tylko jej posiadacz.

2. a) W przypadku informacji taryfowej: organy celne mogą zażądać aby w chwili dokonywania formalności celnych posiadacz powiadomił organy celne, że jest w posiadaniu wiążącej informacji taryfowej dotyczącej towarów będących przedmiotem odprawy celnej.

b) W przypadku informacji dotyczącej pochodzenia: organy odpowiedzialne za kontrolę stosowania wiążącej informacji o pochodzeniu mogą zażądać, aby w chwili dokonywania formalności posiadacz powiadomił organy celne, że jest w posiadaniu wiążącej informacji o pochodzeniu dotyczącej towarów będących przedmiotem tych formalności.

3. Posiadacz wiążącej informacji taryfowej może korzystać z niej tylko w odniesieniu do określonego towaru, jeżeli wykaże:

a) w przypadku informacji taryfowej: organom celnym, że istnieje całkowita zgodność między tym towarem a towarem opisanym w przedstawionej informacji;

b) w przypadku informacji dotyczącej pochodzenia: organom, określonych w ust. 2 lit. b), że istnieje całkowita zgodność między tym towarem i okolicznościami ustalającymi ich pochodzenie, a opisanymi w przedstawionej informacji.

4. Organy celne (w odniesieniu do wiążącej informacji taryfowej) lub organy, określone w ust. 2 lit. b) (w odniesieniu do wiążącej informacji o pochodzeniu) mogą zażądać tłumaczenia tej informacji na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych zainteresowanego Państwa Członkowskiego.

Artykuł 11

Wiążąca informacja taryfowa wydawana przez organy celne jednego z Państw Członkowskich od 1 stycznia 1991 r. staje się wiążąca w tym samym stopniu dla właściwych organów wszystkich Państw Członkowskich.

Artykuł 12

1. Od chwili przyjęcia jednego z aktów lub środków wymienionych w art. 12 ust. 5 Kodeksu, organy celne podejmują wszystkie niezbędne kroki dla zapewnienia, aby wiążące informacje były odtąd wydawane tylko zgodnie z danym aktem lub środkiem.

2. a) W przypadku wiążącej informacji taryfowej, do celu powyższego ust. 1, uwzględnianą datą jest:

- dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) i) Kodeksu, dotyczących zmian nomenklatury celnej, data ich stosowania,

- dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) i) Kodeksu, określających lub wpływających na klasyfikację towarów w nomenklaturze celnej, data ich opublikowania w serii L Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

- dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, dotyczących zmian w uwagach wyjaśniających do Nomenklatury Scalonej, data ich opublikowania w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

- dla orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, data wydania orzeczenia,

- dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, dotyczących przyjęcia przez Światową Organizację Celną opinii na temat klasyfikacji lub zmian uwag wyjaśniających do Zharmonizowanego Systemu, data komunikatu Komisji w Serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich.

b) W przypadku wiążącej informacji o pochodzeniu, do celów powyższego ust. 1, uwzględnianą datą jest:

- dla rozporządzeń przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) i) Kodeksu, dotyczących ustalania pochodzenia towarów i reguł przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii), data ich stosowania,

- dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii) Kodeksu, dotyczących zmian w uwagach wyjaśniających i opinii przyjętych na szczeblu Wspólnoty, data ich opublikowania w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

- dla orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii) Kodeksu, data wydania orzeczenia,

- dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. b) ii) Kodeksu, dotyczących przyjęcia opinii na temat pochodzenia lub zmian uwag wyjaśniających Światowej Organizacji Handlu, data podana w komunikacie Komisji w serii C Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich,

- dla środków przewidzianych w art. 12 ust. 5 lit. a) ii) Kodeksu, dotyczących załączników do Porozumienia w sprawie reguł pochodzenia Światowej Organizacji Handlu i przyjętych w ramach umów międzynarodowych, data ich stosowania.

3. Komisja możliwie szybko powiadamia organy celne o datach przyjęcia środków i aktów określonych w niniejszym artykule.

ROZDZIAŁ 5

Przepisy stosowane w przypadku utraty ważności wiążących informacji

Artykuł 13

Jeżeli poprzez zastosowanie przepisów art. 12 ust. 4 zdanie drugie i art. 12 ust. 5 Kodeksu wiążąca informacja zostaje unieważniona lub przestaje być ważna, organ celny, który ją wydał możliwie szybko powiadamia o tym Komisję.

Artykuł 14

1. Jeżeli posiadacz wiążącej informacji, która przestała być ważna z powodów określonych w art. 12 ust. 5 Kodeksu chciałby skorzystać z możliwości powołania się na taką informację w określonym czasie zgodnie z ust. 6 wymienionego artykułu, powiadamia o tym organy celne, dostarczając wszelkie niezbędne dokumenty uzupełniające pozwalające na sprawdzenie, czy stosowne warunki zostały spełnione.

2. W wyjątkowych wypadkach, gdy Komisja zgodnie z przepisami art. 12 ust. 7 akapit drugi Kodeksu przyjmuje środek stanowiący odstępstwo od ust. 6 wymienionego artykułu, lub gdy warunki określone w ust. 1 dotyczące możliwości dalszego powoływania się na wiążącą informację nie zostały spełnione, organy celne powiadamiają o tym posiadacza informacji na piśmie."

2) ¹  W części I tytuł IV rozdział 2 otrzymuje brzmienie:

"ROZDZIAŁ 2

Pochodzenie preferencyjne

Artykuł 66

Do celów niniejszego rozdziału:

a) pojęcie »wytwarzanie« oznacza każdy rodzaj obróbki lub przetwarzania łącznie z montażem lub czynnościami szczególnymi;

b) pojęcie »materiał« oznacza każdy składnik, surowiec, komponent lub część itd., użyte do wytworzenia produktu;

c) pojęcie »produkt« oznacza wytwarzany produkt, nawet jeżeli jest on przeznaczony do późniejszego użycia w innym procesie wytwarzania;

d) pojęcie »towary« oznacza zarówno materiały jak i produkty;

e) pojęcie »wartość celna« oznacza wartość określoną zgodnie z Porozumieniem z 1994 r. w sprawie wykonania art. VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu 1994 (Porozumienie WTO w sprawie ustalania wartości celnej);

f) pojęcie »cena ex works« w wykazach załączników 15, 19 i 20 oznacza cenę zapłaconą producentowi, w którego przedsiębiorstwie dokonano ostatniej obróbki lub przetworzenia, pod warunkiem że cena ta obejmuje wartość wszystkich użytych materiałów z wyłączeniem wszystkich podatków wewnętrznych, które są lub mogą zostać zwrócone, jeżeli uzyskany produkt zostanie wywieziony;

g) pojęcie »wartość« w wykazach załączników 15, 19 i 20 oznacza wartość celną w chwili przywozu użytych materiałów niepochodzących lub, jeżeli nie jest ona znana bądź nie można jej ustalić, pierwszą dającą się ustalić cenę zapłaconą za te materiały we Wspólnocie lub w kraju korzystającym w rozumieniu art. 67 ust. 1 bądź w republice lub terytorium korzystającym w rozumieniu art. 98 ust. 1. Jeżeli należy ustalić wartość użytych materiałów pochodzących, przepisy niniejszego akapitu stosuje się mutatis mutandis;

h) pojęcie »działy i pozycje« oznaczają działy i pozycje (czterocyfrowe kody) stosowane w nomenklaturze Zharmonizowanego Systemu;

i) pojęcie »klasyfikowany« odnosi się do klasyfikacji produktu lub materiału w określonej pozycji;

j) pojęcie »przesyłka« oznacza produkty, które są albo wysłane równocześnie od jednego eksportera do jednego odbiorcy lub objęte jednym dokumentem przewozowym odnoszącym się do wysyłki tych produktów od eksportera do odbiorcy, bądź też w przypadku braku takiego dokumentu, objęte jedną fakturą.

Sekcja 1

Ogólny system preferencji taryfowych

Podsekcja 1

Definicja pojęcia produktów pochodzących

Artykuł 67

1. Do celów stosowania przepisów dotyczących ogólnych preferencji taryfowych udzielonych przez Wspólnotę produktom pochodzącym z krajów rozwijających się (dalej zwanych »krajami korzystającymi«), za produkty pochodzące z kraju korzystającego uważa się:

a) produkty całkowicie uzyskane w tym kraju w rozumieniu art. 68;

b) produkty uzyskane w tym kraju, przy wytworzeniu których użyto produktów innych niż określone w lit. a), pod warunkiem że produkty te poddano wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 69.

2. Do celów stosowania niniejszej sekcji, produkty pochodzące ze Wspólnoty, w rozumieniu ust. 3, które zostały poddane w kraju korzystającym obróbce lub przetworzeniu, które wykraczają poza zakres określony w art. 70, uważa się za pochodzące z danego kraju korzystającego.

3. Do celów ustalenia pochodzenia produktów uzyskanych we Wspólnocie, ust. 1 stosuje się mutatis mutandis.

4. W przypadku gdy Norwegia i Szwajcaria udzielają ogólnych preferencji taryfowych produktom pochodzącym z krajów korzystających, określonych w ust. 1 i stosują definicję pochodzenia odpowiadającą definicji określonej w niniejszej sekcji, produkty pochodzące ze Wspólnoty, Norwegii lub Szwajcarii poddane w kraju korzystającym obróbce lub przetworzeniu wykraczającym poza zakres określony w art. 70, uważa się za pochodzące z danego kraju korzystającego.

Przepisy akapitu pierwszego stosuje się tylko w odniesieniu do produktów pochodzących ze Wspólnoty, Norwegii lub Szwajcarii (zgodnie z regułami pochodzenia dotyczącymi danych preferencji taryfowych), które są wywożone bezpośrednio do kraju korzystającego.

Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich (seria C) datę, z którą przepisy akapitu pierwszego i drugiego są stosowane.

5. Przepisy ust. 4 stosuje się pod warunkiem przyznania przez Norwegię i Szwajcarię, na zasadzie wzajemności, takiego samego traktowania produktom wspólnotowym.

Artykuł 68

1. Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym lub we Wspólnocie uważa się:

a) produkty mineralne wydobyte w tym kraju z ziemi lub dna morskiego;

b) produkty roślinne tam zebrane;

c) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d) produkty uzyskane od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

e) produkty uzyskane przez polowanie lub rybołówstwo tam prowadzone;

f) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza poza ich wodami terytorialnymi przez statki tego kraju;

g) produkty wytworzone na pokładzie statków-przetwórni wyłącznie z produktów określonych w lit. f);

h) używane artykuły tam zebrane, nadające się tylko do odzysku surowców;

i) odpady i złom powstający w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

j) produkty wydobyte z dna morskiego lub spod dna morskiego poza ich wodami terytorialnymi, pod warunkiem że mają wyłączne prawa do użytkowania tego dna lub ziemi pod dnem;

k) towary wytworzone tam wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a) - j).

2. Pojęcia »statki tego kraju« i »statki-przetwórnie« użyte w ust. 1 lit. f) i g) odnoszą się tylko do statków i statków-przetwórni:

- zarejestrowanych lub zgłoszonych w kraju korzystającym lub w Państwie Członkowskim,

- pływających pod banderą kraju korzystającego lub Państwa Członkowskiego,

- które przynajmniej w 50 % należą do obywateli kraju korzystającego lub Państw Członkowskich albo spółki, która ma w tym kraju lub w jednym z Państw Członkowskich siedzibę zarządu, której dyrektor lub dyrektorzy, przewodniczący zarządu lub rady nadzorczej i większość członków zarządu lub rady jest obywatelami tego kraju korzystającego lub Państw Członkowskich oraz w których ponadto, w przypadku spółek, co najmniej połowa kapitału należy do tego kraju korzystającego lub Państw Członkowskich, organizacji publicznych bądź do obywateli tego kraju korzystającego lub Państw Członkowskich,

- których kapitan i oficerowie są obywatelami kraju korzystającego lub Państw Członkowskich,

oraz

- których załoga składa się co najmniej w 75 % z obywateli kraju korzystającego lub Państw Członkowskich.

3. Pojęcia »kraj korzystający« i »Wspólnota« obejmują także wody terytorialne tego kraju lub Państw Członkowskich.

4. Statki działające na pełnym morzu, włącznie ze statkamiprzetwórniami, na których złowione ryby poddaje się obróbce lub przetwarzaniu, uważa się za część terytorium kraju korzystającego lub Państwa Członkowskiego, do którego należą, pod warunkiem że spełniają warunki wymienione w ust. 2.

Artykuł 69

1. Do celów art. 67, materiały niepochodzące uważa się za poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu, gdy uzyskany produkt jest klasyfikowany w pozycji innej niż ta, w której klasyfikowane są wszystkie materiały niepochodzące użyte do jego wytworzenia, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2.

2. Jeżeli produkt jest wymieniony w kolumnach 1 i 2 wykazu znajdującego się w załączniku 15, to zamiast reguły ust. 1 muszą być spełnione warunki określone w kolumnie 3 dla danego produktu

Artykuł 70

Następujące czynności są uważane za niewystarczającą obróbkę lub przetworzenie dla nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego czy zostały spełnione wymogi art. 69 ust. 1:

a) czynności mające na celu zachowania produktów w dobrym stanie podczas transportu i składowania (wietrzenie, rozkładanie, suszenie, chłodzenie, umieszczanie w soli, ditlenku siarki lub innych roztworach wodnych, usuwanie uszkodzonych części i podobne czynności);

b) proste czynności polegające na usuwaniu kurzu, przesiewaniu, sortowaniu, segregowaniu, dobieraniu (łącznie z kompletowaniem zestawów), myciu, malowania i rozcinaniu;

c) i) zmiany opakowania oraz rozdzielanie i łączenie paczek;

ii) proste umieszczanie w butelkach, kolbach, workach, skrzynkach, pudełkach, umocowanie na kartach lub planszach itd. oraz wszelkie inne proste czynności związane z pakowaniem;

d) umieszczanie znaków, etykiet lub innych podobnych wyróżniających oznakowań na produktach lub na ich opakowaniach;

e) proste mieszanie produktów, nawet różnych rodzajów, gdzie jeden lub więcej składników mieszaniny nie spełnia warunków ustalonych w niniejszej sekcji, umożliwiające uznanie ich za pochodzące z kraju korzystającego lub Wspólnoty;

f) prosty montaż części dla otrzymania kompletnego produktu;

g) połączenie dwóch lub więcej czynności określonych w lit. a) - f);

h) ubój zwierząt.

Artykuł 71

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 69, materiały niepochodzące mogą zostać użyte przy wytwarzaniu danego produktu, pod warunkiem że ich całkowita wartość nie przekracza 5 % ceny ex works produktu końcowego i z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w uwadze 3.4 załącznika 14.

2. Przepisów ust. 1 nie stosuje się do produktów z działów 50-63 Zharmonizowanego Systemu.

Artykuł 72

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 67, w celu określenia czy produkt wytworzony w kraju korzystającym, będącym członkiem ugrupowania regionalnego, pochodzi z tego kraju w rozumieniu tego artykułu, produkty pochodzące z jakiegokolwiek kraju tego ugrupowania regionalnego, wykorzystane do dalszego wytwarzania w innym kraju ugrupowania, traktowane są jako pochodzące z kraju, w którym nastąpiło dalsze wytwarzanie (kumulacja regionalna).

2. Kraj pochodzenia produktu końcowego ustala się zgodnie z art. 72a.

3. Kumulacja regionalna stosowana jest w odniesieniu do trzech odrębnych ugrupowań regionalnych krajów korzystających z ogólnego systemu preferencji taryfowych:

a) Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEAN) (Brunei Darussalam, Indonezja, Malezja, Filipiny, Singapur, Tajlandia, Wietnam);

b) Wspólnego Rynku Ameryki Środkowej (CACM) (Kostaryka, Honduras, Gwatemala, Nikaragua, Salwador);

c) Grupy Andyjskiej (Boliwia, Kolumbia, Ekwador, Peru, Wenezuela).

4. Pojęcie »ugrupowanie regionalne« oznacza, w zależności od przypadku, ASEAN, CACM lub Grupę Andyjską.

Artykuł 72a

1. W przypadku gdy towary pochodzące z kraju będącego członkiem ugrupowania regionalnego są przetwarzane lub poddawane obróbce w innym kraju tego samego ugrupowania regionalnego, to krajem pochodzenia jest ten kraj ugrupowania regionalnego, w którym została dokonana ostatnia obróbka lub przetworzenie, pod warunkiem że:

a) wartość dodana w tym kraju, określona w ust. 3, jest wyższa od najwyższej wartości celnej użytych produktów pochodzących z jednego z pozostałych krajów ugrupowania regionalnego; i

b) obróbka lub przetworzenie dokonane w tym kraju wykracza poza zakres obróbki lub przetworzenia określony w art. 70, jak również, w przypadku wyrobów włókienniczych, czynności określonych w załączniku 16.

2. W przypadku gdy warunki określone w ust. 1 lit. a) i b) nie zostały spełnione, to produkty uważa się za pochodzące z kraju ugrupowania regionalnego, z którego pochodzą produkty mające najwyższą wartość celną spośród produktów pochodzących z pozostałych krajów ugrupowania regionalnego.

3. Pojęcie »wartość dodana« oznacza cenę ex works pomniejszoną o wartość celną każdego z włączonych produktów pochodzących z innego kraju ugrupowania regionalnego.

4. Dowód pochodzenia towarów wywożonych z kraju ugrupowania regionalnego do innego kraju tego samego ugrupowania regionalnego w celu wykorzystania do dalszej obróbki lub przetworzenia bądź w celu powrotnego wywozu, jeżeli nie ma miejsca dalsza obróbka lub przetwarzanie, stanowi świadectwo pochodzenia na formularzu A, wystawione w pierwszym z tych krajów.

5. Dowód statusu pochodzenia, nabytego lub zachowanego na warunkach przewidzianych w art. 72, w niniejszym artykule i w art. 72b, towarów wywożonych z kraju ugrupowania regionalnego do Wspólnoty, stanowi świadectwo pochodzenia na formularzu A lub deklaracja na fakturze, sporządzone w tym kraju na podstawie świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawionym zgodnie z przepisami ust. 4.

6. Kraj pochodzenia zostaje wskazany w polu 12 świadectwa pochodzenia na formularzu A lub w deklaracji na fakturze.

Krajem tym jest:

- w przypadku wywozu produktów bez poddawania ich dalszej obróbce lub przetworzeniu zgodnie z ust. 4, kraj wytworzenia,

- w przypadku wywozu produktów po poddaniu ich dalszej obróbce lub przetworzeniu, kraj pochodzenia, ustalony zgodnie z ust. 1.

Artykuł 72b

1. Przepisy art. 72 i 72a stosuje się jedynie jeżeli:

a) przepisy regulujące handel w ramach kumulacji regionalnej, między krajami ugrupowania regionalnego, są identyczne jak przepisy określone w niniejszej sekcji;

b) każdy kraj ugrupowania regionalnego zobowiązał się do przestrzegania lub zapewnienia zgodności z niniejszą sekcją oraz do zapewnienia współpracy administracyjnej niezbędnej Wspólnocie jak i pozostałym krajom ugrupowania regionalnego do zapewnienia właściwego wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A oraz weryfikacji tych świadectw i deklaracji na fakturze.

Zobowiązanie to przekazywane jest Komisji za pośrednictwem sekretariatu danego ugrupowania regionalnego.

Sekretariatami są:

- Sekretariat Generalny ASEAN,

- Stały sekretariat CACM,

- Junta del Acuerdo de Cartagena

w zależności od przypadku.

2. Komisja powiadamia Państwa Członkowskie o spełnieniu warunków wymienionych w ust. 1 w przypadku każdego ugrupowania regionalnego.

3. Artykuł 78 ust. 1 lit. b) nie stosuje się do produktów pochodzących z jakiegokolwiek kraju ugrupowania regionalnego, jeżeli są przewożone przez terytorium jakiegokolwiek innego kraju tego ugrupowania regionalnego, nawet jeżeli dokonuje się tam dalszej obróbki lub przetworzenia.

Artykuł 73

Akcesoria, części zapasowe i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w cenę lub nie są ujęte na oddzielnych fakturach, uważane są za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem.

Artykuł 74

Zestawy, w rozumieniu ogólnej reguły 3 Zharmonizowanego Systemu, uważa się za pochodzące, pod warunkiem że wszystkie komponenty produktu są produktami pochodzącymi. Jednakże jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, uważany jest w całości za pochodzący, pod warunkiem że wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex works zestawu.

Artykuł 75

W celu określenia czy produkt jest pochodzący, nie jest niezbędne ustalenie pochodzenia następujących elementów, które mogły zostać użyte przy jego wytworzeniu:

a) energia elektryczna i paliwo;

b) urządzenia i wyposażenie;

c) maszyny i narzędzia;

d) towary, które nie wchodzą w skład i nie miały wejść w końcowy skład produktu.

Artykuł 76

1. Odstępstwa od przepisów niniejszej sekcji mogą zostać zastosowane wobec najmniej rozwiniętych krajów korzystających z ogólnego systemu preferencji taryfowych, jeżeli rozwój istniejących gałęzi przemysłu lub wprowadzenie nowych gałęzi to uzasadnia. Najmniej rozwinięte kraje korzystające wymienione są w rozporządzeniach Rady WE i decyzji EWWiS dotyczącej stosowania ogólnych preferencji taryfowych dla roku bieżącego. W tym celu dany kraj występuje do Wspólnoty z wnioskiem o odstępstwo od przepisów wraz z uzasadnieniem tego wniosku, zgodnie z ust. 3.

2. Przy rozpatrywaniu wniosków uwzględnia się w szczególności:

a) przypadki, w których stosowanie istniejących reguł pochodzenia miałoby znaczny wpływ na zdolność istniejącej w danym kraju gałęzi przemysłu do kontynuowania jej wywozu do Wspólnoty, ze szczególnym odniesieniem do przypadków, w których to stosowanie mogłoby doprowadzić do zaprzestania działalności;

b) szczególne przypadki, w których można jasno dowieść, iż znaczące inwestycje w przemyśle mogłyby zostać zahamowane z powodu reguł pochodzenia i w których odstępstwa sprzyjające realizacji programu inwestycyjnego mogłyby umożliwić stopniowe przyjmowanie tych reguł;

c) skutki gospodarcze i społeczne podejmowanych decyzji, w szczególności w sferze zatrudnienia w krajach korzystających i we Wspólnocie.

3. W celu ułatwienia rozpatrywania wniosków o zastosowanie odstępstwa, kraj występujący z wnioskiem dostarcza na jego poparcie jak najbardziej wyczerpujące informacje, obejmujące w szczególności:

- opis produktu gotowego,

- rodzaj i ilość materiałów pochodzących z państwa trzeciego,

- proces produkcyjny,

- wartość dodaną,

- liczbę pracowników w danym przedsiębiorstwie,

- przewidywaną wielkość wywozu do Wspólnoty,

- inne możliwe źródła zaopatrzenia w surowce,

- uzasadnienie wnioskowanego okresu obowiązywania odstępstwa,

- inne uwagi.

4. Komisja przedstawia Komitetowi wniosek o odstępstwo.

Decyzja w sprawie wniosku podejmowana jest zgodnie z procedurą Komitetu.

5. Jeżeli zastosowano odstępstwo, w polu 4 świadectwa pochodzenia na formularzu A lub na deklaracji na fakturze przewidzianej w art. 90 należy umieścić następujący wpis:

»Odstępstwo - rozporządzenie (WE) nr 0000/96«

6. Przepisy ust. 1-5 stosuje się do wszelkich przedłużeń.

Artykuł 77

Warunki ustalone w niniejszej sekcji dotyczące nabywania statusu pochodzenia są spełniane nieprzerwanie w kraju korzystającym lub we Wspólnocie.

Jeżeli towary pochodzące wywożone z kraju korzystającego lub Wspólnoty do innego kraju zostają zwrócone, to muszą być uważane za niepochodzące, chyba że można wykazać, zgodnie z wymogami właściwych organów, że:

- zwracane towary są tymi samymi, które zostały wywiezione, oraz

- nie podlegały żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne do zachowania ich w dobrym stanie w czasie gdy znajdowały się w tym kraju,.

Artykuł 78

1. Za transportowane bezpośrednio z kraju korzystającego do Wspólnoty lub ze Wspólnoty do kraju korzystającego uważa się:

a) towary, których transport nie odbywa się przez terytorium innego kraju, z wyjątkiem terytorium innego kraju tego samego ugrupowania regionalnego, do którego ma zastosowanie art. 72;

b) towary stanowiące jedną przesyłkę, których transport odbywa się przez terytorium innych krajów niż kraj korzystający lub Wspólnota, z dokonaniem, jeżeli nadarzy się okazja, przeładunku lub składowania czasowego w tych krajach, pod warunkiem że dane towary pozostaną pod dozorem organów celnych kraju tranzytu lub składowania i nie zostaną tam poddane innym czynnościom niż wyładunek i przeładunek albo jakiejkolwiek innej czynności mającej na celu zachowanie ich w dobrym stanie;

c) produkty transportowane przez terytorium Norwegii lub Szwajcarii, a następnie, w całości lub w części, powrotnie wywiezione do Wspólnoty lub kraju korzystającego, pod warunkiem że będą pozostawać pod nadzorem organów celnych kraju tranzytu lub składowania i nie zostaną tam poddane innym czynnościom niż wyładunek i przeładunek albo jakimkolwiek innej czynności mającej na celu zachowanie ich w dobrym stanie;

d) produkty, których transport odbywa się bez przerwy rurociągami przez terytoria inne niż terytorium eksportującego kraju korzystającego lub Wspólnoty.

2. Dowodem spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. b) i c) jest przedłożenie właściwym organom celnym:

a) jednolitego dokumentu przewozowego, obejmującego przejazd przez kraj tranzytu; lub

b) świadectwa wystawionego przez organy celne kraju tranzytu:

- podającego dokładny opis towarów,

- wskazującego daty wyładunku i przeładunku towarów i w przypadku gdy ma to zastosowanie, nazwy statków lub innych użytych środków transportu,

- poświadczającego warunki, na których produkty pozostawały w kraju tranzytu; lub

c) w razie braku powyższych, wszystkich dokumentów poświadczających.

Artykuł 79

1. Produkty wysłane z kraju korzystającego z przeznaczeniem na wystawę w innym kraju i sprzedane w celu przywozu do Wspólnoty korzystają w przywozie z preferencji taryfowych określonych w art. 67, pod warunkiem że spełniają warunki określone w niniejszej sekcji umożliwiające uznanie ich za pochodzące z danego kraju korzystającego i pod warunkiem że zgodnie z wymogami właściwych organów celnych Wspólnoty zostanie wykazane, że:

a) eksporter wysłał produkty bezpośrednio z terytorium kraju korzystającego do kraju, w którym organizowana jest wystawa;

b) produkty zostały sprzedane lub zbyte w inny sposób przez eksportera osobie we Wspólnocie;

c) produkty zostały wysłane do Wspólnoty w stanie, w jakim zostały wysłane na wystawę;

d) produkty nie były, od chwili ich wysyłki na wystawę, używane do celów innych niż prezentacja na tej wystawie.

2. Świadectwo pochodzenia na formularzu A przedkłada się organom celnym Wspólnoty w normalnym trybie. Wskazuje się w nim nazwę i adres wystawy. W miarę potrzeby można zażądać dodatkowych dokumentów potwierdzających rodzaj produktów i warunki, na których były one wystawiane.

3. Ustęp 1 stosuje się do wszelkich handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych wystaw, targów lub podobnych publicznych pokazów, które nie są zorganizowane do celów prywatnych w sklepach lub lokalach handlowych w celu sprzedaży produktów zagranicznych i podczas których produkty pozostają pod kontrolą celną.

Podsekcja 2

Dowód pochodzenia

Artykuł 80

Produkty pochodzące z kraju korzystającego korzystają z przepisów niniejszej sekcji po przedłożeniu:

a) świadectwa pochodzenia na formularzu A, którego wzór znajduje się w załączniku 17; lub

b) w przypadkach określonych w art. 90 ust. 1, deklaracji, której treść zamieszczona jest w załączniku 18, sporządzonej przez eksportera na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym, który opisuje dane produkty w sposób wystarczająco szczegółowy, aby można je było zidentyfikować (dalej zwanej »deklaracją na fakturze«).

a) Świadectwo pochodzenia na formularzu A

Artykuł 81

1. Produkty pochodzące w rozumieniu niniejszej sekcji kwalifikują się w przywozie do Wspólnoty do zastosowania preferencji taryfowych, określonych w art. 67, pod warunkiem że były transportowane bezpośrednio w rozumieniu art. 78, po przedstawieniu świadectwa pochodzenia na formularzu A, wystawionego przez organy celne lub przez inne właściwe organy rządowe kraju korzystającego, pod warunkiem że kraj ten:

- przekazał Komisji informację wymaganą zgodnie z art. 93,

- wspiera Wspólnotę pozwalając organom celnym Państw Członkowskich na ustalenie autentyczności dokumentu lub prawdziwości informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów.

2. Świadectwo pochodzenia na formularzu A wystawiane jest jedynie w przypadku gdy może ono stanowić dokumentację wymaganą do celów preferencji taryfowych, określonych w art. 67.

3. Świadectwo pochodzenia na formularzu A wystawiane jest tylko na pisemny wniosek eksportera lub jego upoważnionego przedstawiciela.

4. Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel przedkłada z wnioskiem każdy odpowiedni dokument uzupełniający, który może stanowić dowód, że produkty, które mają zostać wywiezione kwalifikują się do wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A.

5. Świadectwo wystawiane jest przez właściwe organy rządowe kraju korzystającego, jeżeli produkty, które mają zostać wywiezione mogą być uważane za pochodzące z tego kraju w rozumieniu podsekcji 1.

Świadectwo jest dostępne dla eksportera od chwili faktycznego dokonania wywozu lub zapewnienia jego dokonania.

6. W celu weryfikacji czy warunek określony w ust. 5 został spełniony, właściwy organ rządowy ma prawo zażądać przedstawienia wszelkiej dokumentacji dowodowej lub przeprowadzić kontrolę, którą uważa za właściwą.

7. Odpowiedzialność za zapewnienie, że świadectwa i wniosek są należycie wypełnione ponoszą właściwe organy rządowe kraju korzystającego

8. Wypełnienie pola 2 świadectwa pochodzenia na formularzu A jest fakultatywne. Pole 12 należycie wypełnia się wpisując »Wspólnota Europejska« lub jedno z Państw Członkowskich.

9. Data wystawienia świadectwa pochodzenia na formularzu A musi być wskazana w polu 11. Podpis, który ma być wpisany w tym polu, przeznaczonym dla właściwych organów rządowych, które wystawiają świadectwo, musi być podpisem odręcznym.

Artykuł 82

1. Świadectwo pochodzenia na formularzu A musi zostać przedłożone organom celnym Państwa Członkowskiego przywozu, w którym produkty zostają przedstawione, w terminie 10 miesięcy licząc od dnia jego wystawienia przez właściwy organ rządowy kraju korzystającego.

2. Świadectwa pochodzenia na formularzu A przedłożone organom celnym Państwa Członkowskiego przywozu po upływie terminu ważności, określonego w ust. 1, mogą zostać przyjęte w celu stosowania preferencji taryfowych określonych w art. 67, jeżeli niedotrzymanie terminu spowodowane zostało zaistnieniem wyjątkowych okoliczności.

3. W innych przypadkach przedstawienia świadectwa z opóźnieniem organy celne Państwa Członkowskiego przywozu mogą przyjąć te świadectwa, jeżeli produkty zostały im przedstawione przed upływem terminu określonego w ust. 1.

4. Na wniosek importera i uwzględniając warunki określone przez organy celne Państwa Członkowskiego przywozu i jeżeli towary:

a) przywożone są w ramach regularnych i ciągłych przepływów handlowych o znaczącej wartości handlowej;

b) są przedmiotem jednej umowy sprzedaży, a strony tej umowy mają swoją siedzibę w kraju wywozu i we Wspólnocie;

c) są klasyfikowane pod tym samym (8-ośmiocyfrowym) kodem Nomenklatury Scalonej;

d) pochodzą wyłącznie od tego samego eksportera, są przeznaczone dla tego samego importera i poddane zostają formalnościom przy wejściu w tym samym urzędzie celnym we Wspólnocie,

jeden dowód pochodzenia może zostać przedstawiony organom celnym przy przywozie pierwszej przesyłki. Procedura ta jest stosowana w odniesieniu do ilości i okresu, które określą właściwe organy celne. Wymieniony okres nie może w żadnym przypadku przekraczać trzech miesięcy.

Artykuł 83

Jeżeli na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne kraju przywozu produkty zdemontowane lub niezmontowane, w rozumieniu ogólnej reguły 2a) Zharmonizowanego Systemu, objęte sekcjami XVI i XVII lub pozycjami 7308 i 9406 Zharmonizowanego Systemu, przywożone są partiami, jeden dowód pochodzenia dla takich produktów jest przedstawiany organom celnym przy przywozie pierwszej przesyłki.

Artykuł 84

Ponieważ świadectwo pochodzenia na formularzu A stanowi dokumentację dowodową uzasadniającą stosowanie przepisów dotyczących preferencji taryfowych określonych w art. 67, odpowiedzialność za podjęcie wszelkich kroków niezbędnych do weryfikacji pochodzenia produktów i kontroli pozostałych deklaracji umieszczonych na świadectwie ponoszą właściwe władze kraju wywozu.

Artykuł 85

Dowody pochodzenia przedkłada się organom celnym Państwa Członkowskiego przywozu zgodnie z procedurą określoną w art. 62 Kodeksu. Organy te mogą wymagać tłumaczenia dowodu pochodzenia oraz załączenia do zgłoszenia przywozowego oświadczenia importera stwierdzającego, że produkty spełniają warunki wymagane dla stosowania przepisów niniejszej sekcji.

Artykuł 86

1. Na zasadzie odstępstwa od art. 81 ust. 5, świadectwo pochodzenia na formularzu A może, w drodze wyjątku, zostać wystawione po wywozie produktów, do których się odnosi, jeżeli:

a) nie zostało wystawione w chwili wywozu z powodu pomyłki, nieumyślnych pominięć lub szczególnych okoliczności; lub

b) organy celne zostały w wystarczający sposób zapewnione, że świadectwo pochodzenia na formularzu A zostało wystawione, ale nie zostało przyjęte przy przywozie z przyczyn technicznych.

2. Właściwy organ rządowy może wystawić świadectwo z mocą wsteczną jedynie po sprawdzeniu czy dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym w odpowiednich dokumentach wywozowych i że świadectwo pochodzenia na formularzu A zgodne z przepisami niniejszej sekcji nie zostało wystawione przy wywozie danych produktów.

3. Świadectwo pochodzenia na formularzu A wystawione z mocą wsteczną musi zawierać w polu 4 wpis »Délivré a posteriori « lub »issued retrospectively«.

Artykuł 87

1. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa pochodzenia na formularzu A, eksporter może wystąpić do właściwych władz, które je wystawiły, o wydanie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu. Na wystawionym w ten sposób duplikacie musi być umieszczony w polu 4 wpis »Duplicata« lub »Duplicate« oraz data wystawienia i numer seryjny oryginalnego świadectwa.

2. Do celów art. 82 duplikat ważny jest od dnia wystawienia oryginału.

Artykuł 88

1. Jeżeli produkty pochodzące umieszczone są pod kontrolą urzędu celnego we Wspólnocie, możliwe jest zastąpienie oryginalnego dowodu pochodzenia jednym lub większą liczbą świadectw pochodzenia na formularzu A, do celów wysłania wszystkich produktów lub niektórych z tych produktów do innego miejsca we Wspólnocie lub do Szwajcarii bądź Norwegii. Zastępcze świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawia urząd celny, pod którego kontrolą znajdują się produkty.

2. Świadectwo zastępcze wystawione z zastosowaniem ust. 1 lub art. 89 jest uznawane za ostateczne świadectwo pochodzenia określonych w nim produktów. To świadectwo zastępcze wystawiane jest na podstawie pisemnego wniosku reeksportera.

3. Świadectwo zastępcze wskazuje, w prawym górnym polu, nazwę kraju pośredniczącego, w którym zostało wystawione.

Pole 4 zawiera jeden z następujących wpisów: »certificat de remplacement« lub »replacement certificate«, jak również datę wystawienia oryginalnego świadectwa pochodzenia i jego numer seryjny.

Nazwa/nazwisko reeksportera umieszczana jest w polu 1.

Nazwa/nazwisko ostatecznego odbiorcy może zostać umieszczona w polu 2.

Wszystkie dane szczegółowe dotyczące produktów powrotnie wywiezionych znajdujące się w oryginalnym świadectwie muszą zostać przeniesione do pól 3-9.

Odniesienia do faktury reeksportera muszą być umieszczone w polu 10.

Poświadczenie organu celnego, który wystawił świadectwo zastępcze umieszcza się w polu 11. Odpowiedzialność tego organu ogranicza się jedynie do wystawienia świadectwa zastępczego. Dane umieszczone w polu 12 dotyczące kraju pochodzenia i kraju przeznaczenia pochodzą z oryginalnego świadectwa. Pole to jest podpisywane przez reeksportera. Reeksporter, który podpisuje to pole w dobrej wierze, nie jest odpowiedzialny za prawidłowość danych umieszczonych na oryginalnym świadectwie.

4. Urząd celny mający dokonać czynności określonej w ust. 1 zaznacza na oryginalnym świadectwie masę, numery i rodzaj towarów wysłanych oraz podaje numery seryjne odpowiedniego świadectwa lub świadectw zastępczych. Oryginalne świadectwo jest przechowywane przez właściwy urząd celny przez okres co najmniej trzech lat.

5. Fotokopię oryginalnego świadectwa można dołączyć do świadectwa zastępczego.

6. W przypadku towarów, które korzystają z preferencji taryfowych określonych w art. 67, na zasadzie odstępstwa przyznanego zgodnie z art. 76, procedurę przewidzianą w niniejszym artykule stosuje się tylko do towarów przeznaczonych dla Wspólnoty.

Artykuł 89

Produkty pochodzące w rozumieniu niniejszej sekcji kwalifikują się w przywozie do Wspólnoty do zastosowania preferencji taryfowych określonych w art. 67 po przedstawieniu zastępczego świadectwa pochodzenia na formularzu A, wystawionego przez organy celne Norwegii lub Szwajcarii, na podstawie świadectwa pochodzenia na formularzu A wystawionego przez właściwe organy kraju korzystającego, o ile warunki określone w art. 78 zostały spełnione i z zastrzeżeniem, że Norwegia lub Szwajcaria udzielą Wspólnocie pomocy pozwalając jej organom celnym na ustalenie autentyczności i prawidłowości wystawionych świadectw. Procedurę kontroli przewidzianą w art. 94 stosuje się mutatis mutandis. Termin określony w art. 94 ust. 3 przedłużony jest do ośmiu miesięcy.

b) deklaracja na fakturze

Artykuł 90

1. Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona:

a) przez upoważnionego eksportera wspólnotowego w rozumieniu art. 90a; lub

b) przez eksportera dla każdej przesyłki składającej się z jednej lub większej liczby paczek zawierających produkty pochodzące, których całkowita wartość nie przekracza 3.000 ECU ipod warunkiem że pomoc przewidziana w art. 81 ust. 1 ma zastosowanie również do tej procedury.

2. Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona, jeżeli dane produkty można uznać za produkty pochodzące ze Wspólnoty lub z kraju korzystającego w rozumieniu niniejszej sekcji.

3. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedłożenia w dowolnym momencie, na żądanie organów celnych lub rządowych kraju wywozu, wszystkich dokumentów potwierdzających pochodzenie danych produktów, a także spełnienie pozostałych warunków niniejszej sekcji.

4. Eksporter sporządza deklarację na fakturze, w języku francuskim lub angielskim, wpisując na maszynie, stemplując lub drukując na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym, deklarację, której treść znajduje się w załączniku 18. Jeżeli deklaracja jest sporządzana odręcznie; to należy ją napisać tuszem, drukowanymi literami.

5. Deklaracje na fakturze są opatrzone odręcznym podpisem eksportera. Jednakże upoważniony eksporter, w rozumieniu art. 90a, nie jest zobowiązany do podpisywania tych deklaracji, pod warunkiem że przedstawi organom celnym lub rządowym pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która identyfikuje go tak jak gdyby była podpisana przez niego odręcznie.

6. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. b) wykorzystanie deklaracji na fakturze podlega następującym specjalnym warunkom:

a) deklaracja na fakturze sporządzana jest dla każdej przesyłki;

b) jeżeli towary znajdujące się w przesyłce zostały już poddane, w kraju wywozu, weryfikacji przez odniesienie do definicji »produktów pochodzących«, eksporter może odnieść się do takiej kontroli w deklaracji na fakturze.

Przepisy określone w akapicie pierwszym nie zwalniają eksportera od spełnienia pozostałych formalności wymaganych na podstawie przepisów celnych lub pocztowych.

Artykuł 90a

1. Organy celne Wspólnoty mogą zezwolić każdemu eksporterowi, zwanemu dalej »upoważnionym eksporterem«, który często dokonuje przesyłek towarów wspólnotowych, w rozumieniu przepisów art. 67 ust. 2, i przedstawi, zgodnie z wymogami organów celnych, wszelkie gwarancje niezbędne do weryfikacji pochodzenia produktów, jak również przestrzegania wszystkich innych wymogów niniejszej sekcji, na sporządzanie deklaracji na fakturze.

2. Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia wszelkich warunków jakie uznają za właściwe.

3. Organy celne przyznają upoważnionemu eksporterowi numer pozwolenia celnego, który musi zostać umieszczony na deklaracji na fakturze.

4. Organy celne kontrolują sposób wykorzystania pozwolenia przez upoważnionego eksportera.

5. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć pozwolenie. Dokonują tego, jeżeli upoważniony eksporter nie daje już gwarancji określonych w ust. 1, lub w jakikolwiek sposób robi niewłaściwy użytek z pozwolenia.

Artykuł 90b

1. Dowód pochodzenia produktów ze Wspólnoty w rozumieniu art. 67 ust. 2 dostarczany jest poprzez:

a) przedłożenie świadectwa przewozowego EUR1, którego wzór znajduje się w załączniku 21; lub

b) przedłożenie deklaracji określonej w art. 90.

2. Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel umieszcza w polu 2 świadectwa przewozowego EUR1 wpis »pays beneficiaires du SPG« i »CE« lub »GSP beneficiary countries« i »WE«.

3. Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wydawania, wykorzystania i następnie weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A stosuje się mutatis mutandis do świadectw przewozowych EUR1 i, z wyjątkiem przepisów dotyczących wystawiania, do deklaracji na fakturze.

Artykuł 90c

1. Produkty przesyłane jako małe paczki przez osoby fizyczne do osób fizycznych lub będące częścią bagażu osobistego podróżnych mogą być przywożone jako produkty pochodzące, korzystające z preferencji taryfowych, określonych w art. 67, bez wymogu przedstawiania świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych oraz zostały zgłoszone jako spełniające warunki wymagane dla zastosowania przepisów niniejszej sekcji i nie ma żadnych wątpliwości co do prawdziwości tej deklaracji.

2. Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy wyłącznie produktów do osobistego użytku ich odbiorców lub podróżnych lub ich rodzin nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeśli rodzaj i ilość produktów nie wskazuje na przeznaczenie handlowe.

Ponadto łączna wartość tych produktów nie może przekraczać 215 ECU w przypadku małych paczek, lub 600 ECU w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

Artykuł 91

1. W przypadku stosowania przepisów art. 67 ust. 2, 3 i 4 właściwe władze kraju korzystającego, wyznaczone do wydawania świadectw pochodzenia na formularzu A dla produktów, w których wytwarzaniu używa się materiałów pochodzących ze Wspólnoty, Norwegii lub Szwajcarii, opierają się na świadectwie przewozowym EUR1 lub, w miarę potrzeby, na deklaracji na fakturze.

2. W polu 4 świadectw pochodzenia na formularzu A wystawionych w przypadkach wymienionych w ust. 1 umieszcza się wpisy »cumul CE«, »cumul Norvege«, »cumul Suisse«, lub »WE cumulation«, »Norway cumulation«, »Switzerland cumulation «.

Artykuł 92

Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami umieszczonymi na świadectwie pochodzenia na formularzu A, świadectwie przewozowym EUR1 lub deklaracji na fakturze a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności dla przywozu produktów nie oznacza tym samym, że świadectwo lub deklaracja jest nieważna, jeżeli zostanie ustalone, że dokument odpowiada przedkładanym produktom.

Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy maszynowe w świadectwie pochodzenia na formularzu A, świadectwie przewozowym EUR1 lub deklaracji na fakturze, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeżeli rodzaj tych błędów nie stwarza wątpliwości co do poprawności oświadczeń zawartych w tym dokumencie.

Podsekcja 3

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 93

1. Kraje korzystające podają Komisji nazwy i adresy mieszczących się na ich terytorium organów rządowych upoważnionych do wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, wzory odcisków pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy odpowiednich organów rządowych odpowiedzialnych za weryfikację świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze. Pieczęcie te są ważne od dnia otrzymania przez Komisję wzorów tych pieczęci. Komisja przesyła te informacje organom celnym Państw Członkowskich. Jeżeli powiadomienia te są w ramach zmian wcześniejszych powiadomień, Komisja podaje dzień wprowadzenia do użytku nowych pieczęci zgodnie z informacjami dostarczonymi przez właściwe organy krajów korzystających. Informacje te są do użytku służbowego; jednakże jeżeli towary są dopuszczane do swobodnego obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerom lub ich należycie upoważnionym przedstawicielom na zaznajomienie się z wzorami odcisków pieczęci, określonymi w niniejszym ustępie.

2. Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich serii C datę, z którą nowe kraje korzystające określone w art. 97 wypełniły zobowiązania przewidziane w ust. 1.

3. Komisja przekazuje krajom korzystającym wzory odcisków pieczęci używanych przez organy celne Państw Członkowskich przy wystawianiu świadectw przewozowych EUR1.

Artykuł 93a

Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencji taryfowych, określonych w art. 67, każdy kraj korzystający przestrzega lub zapewnia zgodność z regułami dotyczącymi pochodzenia towarów, wypełniania i wystawiania świadectw pochodzenia na formularzu A, warunków stosowania deklaracji na fakturze i metod współpracy administracyjnej.

Artykuł 94

1. Późniejsze weryfikacje świadectw pochodzenia na formularzu A i deklaracji na fakturze przeprowadza się wyrywkowo lub w każdym przypadku gdy organy celne Wspólnoty mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności dokumentu lub prawidłowości informacji dotyczących faktycznego pochodzenia danych produktów.

2. Do celów stosowania przepisów ust. 1 organy celne Wspólnoty zwracają kopię świadectwa pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze właściwym władzom eksportującego kraju korzystającego, podając, gdzie stosowne, formalne lub merytoryczne powody uzasadniające przeprowadzenie takiej weryfikacji. Jeżeli została przedstawiona faktura, dołącza się ją lub jej kopię do kopii świadectwa pochodzenia na formularzu A lub do deklaracji na fakturze, jak również wszystkie inne odpowiednie dokumenty. Organy celne przekazują również wszystkie uzyskane informacje sugerujące, że dane znajdujące się na tym świadectwie lub deklaracji na fakturze są nieprawidłowe.

Jeżeli w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji zainteresowane organy decydują o zawieszeniu preferencji taryfowych, określonych w art. 67, oferują importerowi zwolnienie produktów, z zastrzeżeniem środków ostrożności uznanych za niezbędne.

3. Jeżeli z wnioskiem o późniejszą weryfikację wystąpiono zgodnie z przepisami ust. 1, taka weryfikacja jest przeprowadzana, a jej wyniki przekazywane są organom celnym we Wspólnocie w nieprzekraczalnym terminie sześciu miesięcy. Wyniki umożliwiają określenie czy dane świadectwo pochodzenia na formularzu A lub deklaracja na fakturze stosuje się do produktów faktycznie wywiezionych i czy produkty te mogą istotnie korzystać z preferencji taryfowych określonych w art. 67.

4. W przypadku świadectw pochodzenia na formularzu A wystawionych zgodnie z art. 91 odpowiedź zawiera kopię(-e) świadectw(-a) przewozowego(-ych) EUR1 lub, w miarę potrzeby, odpowiedniej(-ich) deklaracji na fakturze.

5. W przypadku uzasadnionych wątpliwości, jeżeli nie ma odpowiedzi w terminie sześciu miesięcy określonym w ust. 3, lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających dla ustalenia autentyczności danego dokumentu lub faktycznego pochodzenia produktów, właściwe władze powiadamia się drugi raz. Jeżeli po drugim powiadomieniu wyniki weryfikacji nie zostaną w terminie czterech miesięcy podane do wiadomości władz, które ich zażądały, lub jeżeli wyniki te nie pozwalają na ustalenie autentyczności danego dokumentu lub faktycznego pochodzenia produktów, władze te, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, nie wyrażają zgody na stosowanie preferencyjnych środków taryfowych,.

Przepisy pierwszego akapitu stosuje się między krajami tego samego ugrupowania regionalnego do celów późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A lub deklaracji na fakturze sporządzonych zgodnie z przepisami niniejszej sekcji.

6. Jeżeli procedura weryfikacji lub każda inna posiadana informacja wydaje się wskazywać, że przepisy niniejszej sekcji są naruszane, wywożący kraj korzystający, działając z własnej inicjatywy lub na wniosek Wspólnoty, przeprowadza niezbędne dochodzenia lub zleca przeprowadzenie takich dochodzeń w trybie pilnym, w celu ujawnienia i zapobieżenia podobnym naruszeniom. W tym celu Wspólnota może uczestniczyć w tych dochodzeniach.

7. Do celów późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A, kopie tych świadectw, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe, są przechowywane przez co najmniej trzy lata przez właściwe władze eksportującego kraju korzystającego.

Artykuł 95

Przepisy art. 78 ust. 1 lit. c) i art. 89 stosuje się jedynie w takim zakresie, w ramach preferencji taryfowych udzielonych przez Norwegię i Szwajcarię dla niektórych produktów pochodzących z krajów rozwijających się, w jakim kraje te stosują podobne przepisy do wspólnotowych.

Komisja powiadamia organy celne Państw Członkowskich o przyjęciu przez Norwegię i Szwajcarię tych przepisów i o dacie, od której stosuje się przepisy art. 78 ust. 1 lit. c) i art. 89 oraz podobnych przepisów przyjętych przez Norwegię i Szwajcarię.

Przepisy te stosuje się pod warunkiem, że Wspólnota, Norwegia i Szwajcaria zawarły umowę przewidującą, między innymi, że będą sobie udzielały wzajemnej pomocy w sprawach współpracy administracyjnej.

Podsekcja 4

Ceuta i Melilla

Artykuł 96

1. Pojęcie »Wspólnota« używane w niniejszej sekcji nie obejmuje Ceuty i Melilli. Pojęcie »produkty pochodzące ze Wspólnoty« nie obejmuje produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

2. Przepisy niniejszej sekcji stosuje się mutatis mutandis do określenia czy produkty mogą być uważane za pochodzące z eksportującego kraju korzystającego z ogólnego systemu preferencji taryfowych, jeżeli są przywożone do Ceuty i Mellilli, lub za pochodzące z Ceuty i Melilli.

3. Ceuta i Melilla są uważane za jedno terytorium.

4. Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, wykorzystania i późniejszej weryfikacji świadectw pochodzenia na formularzu A stosuje się mutatis mutandis do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

5. Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie przepisów niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli.

Podsekcja 5

Przepisy końcowe

Artykuł 97

Jeżeli kraj lub terytorium dopuszczony jest jako kraj korzystający w odniesieniu do produktów określonych w odpowiednich rozporządzeniach Rady WE lub decyzji EWWiS, to towary pochodzące z tego kraju lub terytorium mogą korzystać z ogólnego systemu preferencji taryfowych, pod warunkiem że zostały wywiezione z tego kraju lub terytorium korzystającego w dniu albo po dniu określonym w art. 93 ust. 2.

Sekcja 2

Republiki Bośni i Hercegowiny oraz Chorwacji; Federalna Republika Jugosławii; była Jugosłowiańska Republika Macedonii, terytorium Zachodniego Brzegu i Strefa Gazy

Podsekcja 1

Definicja pojęcia produktów pochodzących

Artykuł 98

1. Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencji taryfowych udzielonych przez Wspólnotę niektórym produktom pochodzącym z Republik Bośni i Hercegowiny oraz Chorwacji, Federalnej Republiki Jugosławii, byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, terytoriów Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy (zwanych dalej »republikami lub terytoriami korzystającymi«) następujące produkty uważa się za pochodzące z republiki lub terytorium korzystającego:

a) produkty całkowicie uzyskane w tej republice lub na terytorium korzystającym, w rozumieniu art. 99;

b) produkty uzyskane w tej republice lub na terytorium korzystającym, przy wytworzeniu których użyto produktów innych niż te określone w lit. a), pod warunkiem że wymienione produkty poddano wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu art. 100.

2. Do celów niniejszej sekcji, produkty pochodzące ze Wspólnoty, w rozumieniu ust. 3, które poddano w republice lub na terytorium korzystającym obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza obróbkę lub przetworzenie określone w art. 101, uważa się za pochodzące z tej republiki lub tego terytorium.

3. Ustęp 1 stosuje się mutatis mutandis do celów określania pochodzenia produktów uzyskanych we Wspólnocie.

Artykuł 99

1. Za całkowicie uzyskane w republice lub na terytorium korzystającym bądź we Wspólnocie uważa się:

a) produkty mineralne wydobyte w tym kraju z ziemi lub dna morskiego;

b) produkty roślinne tam zebrane;

c) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d) produkty uzyskane od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

e) produkty uzyskane przez polowanie lub rybołówstwo tam przeprowadzone;

f) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza przez statki tego kraju poza ich wodami terytorialnymi;

g) produkty wytworzone na pokładzie statków-przetwórni wyłącznie z produktów określonych w lit. f);

h) używane artykuły tam zebrane, nadające się tylko do odzysku surowców;

i) odpady i złom powstający w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

j) produkty wydobyte z dna morskiego lub spod niego poza ich wodami terytorialnymi, pod warunkiem że mają wyłączne prawa do użytkowania tego dna lub ziemi pod dnem;

k) towary wytworzone tam wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a) - j).

2. Pojęcie »statki tego kraju« i »statki-przetwórnie« w ust. 1 lit. f) i g) odnoszą się tylko do statków i statków-przetwórni:

- zarejestrowanych lub zgłoszonych w republice lub na terytorium korzystającym bądź w Państwie Członkowskim,

- pływających pod banderą republiki lub terytorium korzystającego bądź Państwa Członkowskiego,

- które w co najmniej 50 % należą do obywateli republiki lub terytorium korzystającego bądź Państwa Członkowskiego albo spółki, która ma w jednej z tych republik, terytoriów lub Państw Członkowskich siedzibę zarządu, której dyrektor lub dyrektorzy, przewodniczący zarządu lub rady nadzorczej i większość członków zarządu lub rady jest obywatelami republiki lub terytorium korzystającego bądź Państwa Członkowskiego i w których ponadto w przypadku spółek co najmniej połowa kapitału należy do tej republiki lub terytorium korzystającego bądź Państwa Członkowskiego, organizacji publicznych lub obywateli tych republik lub terytoriów korzystających bądź Państw Członkowskich,

- których kapitan i oficerowie są obywatelami republiki lub terytorium korzystającego bądź Państw Członkowskich,

i

- których załoga składa się w co najmniej 75 % z obywateli republiki lub terytorium korzystającego bądź Państw Członkowskich.

3. Określenia »republika lub terytorium korzystające« i »Wspólnota« obejmują również wody terytorialne tej republiki lub terytorium korzystającego bądź Państw Członkowskich.

4. Statki działające na pełnym morzu, włącznie ze statkamiprzetwórniami, na których złowione ryby poddaje się obróbce lub przetwarzaniu, uważa się za część tej republiki lub terytorium korzystającego bądź Państwa Członkowskiego, do którego należą, pod warunkiem że spełniają wymogi wymienione w ust. 2.

Artykuł 100

1. Do celów art. 98 materiały niepochodzące uważa się za poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu, gdy uzyskany produkt jest klasyfikowany w pozycji innej niż ta, w której klasyfikowane są wszystkie materiały niepochodzące użyte do jego wytworzenia, z zastrzeżeniem przepisów ust. 2.

2. Dla produktu wymienionego w kolumnach 1 i 2 wykazu znajdującego się:

- w załączniku 19 dla terytoriów Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy,

lub

- w załączniku 20 dla Republik Bośni i Hercegowiny oraz Chorwacji, Federalnej Republiki Jugosławii i byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii,

zamiast reguły zawartej w ust. 1 dla danego produktu muszą być spełnione warunki określone w kolumnie 3.

Artykuł 101

Następujące czynności uważa się za niewystarczającą obróbkę lub przetwarzanie dla nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego czy zostały spełnione wymogi art. 100 ust. 1:

a) czynności mające na celu zapewnienie zachowania produktów w dobrym stanie podczas ich transportu i składowania (wietrzenie, rozkładanie, suszenie, chłodzenie, umieszczanie w soli, diltlenku siarki lub innych roztworach wodnych, usuwanie uszkodzonych części i podobne czynności);

b) proste czynności polegające na usuwaniu kurzu, przesiewaniu, sortowaniu, segregowaniu, dobieraniu (łącznie z kompletowaniem zestawów), myciu, malowaniu i rozcinaniu;

c) i) zmiany opakowania i dzielenie oraz łączenie przesyłek;

ii) proste umieszczanie w butelkach, kolbach, workach, skrzyniach, pudełkach, umocowywanie na kartach lub planszach itd., i wszystkie inne proste czynności związane z pakowaniem;

d) umieszczanie znaków, etykiet i innych podobnych wyróżniających oznakowań na produktach lub na ich opakowaniach;

e) proste mieszanie produktów, również różnych rodzajów, gdzie jeden lub więcej składników mieszaniny nie spełnia warunków ustalonych w niniejszej sekcji umożliwiających uznanie ich za pochodzące z republiki lub terytorium korzystającego bądź ze Wspólnoty;

f) prosty montaż części dla otrzymania kompletnego produktu;

g) połączenie dwóch lub więcej czynności wymienionych w lit. a)-f);

h) ubój zwierząt.

Artykuł 102

1. W drodze odstępstwa od art. 100, materiały niepochodzące mogą zostać użyte do wytworzenia danego produktu, pod warunkiem że ich całkowita wartość nie przekracza 5 % ceny ex works produktu końcowego i z zastrzeżeniem spełnienia warunków wymienionych w uwadze 3.4 załącznika 14.

2. Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do produktów objętych działami 50-63 Zharmonizowanego Systemu.

Artykuł 103

Akcesoria, części zapasowe i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w ich cenę lub które nie są ujęte na oddzielnych fakturach, uważa się za stanowiące całość z tym sprzętem, maszyną, aparaturą lub pojazdem.

Artykuł 104

Zestawy, w rozumieniu ogólnej reguły 3 Zharmonizowanego Systemu, uważa się za pochodzące, pod warunkiem że wszystkie komponenty artykułu są produktami pochodzącymi. Jednakże jeżeli zestaw składa się z artykułów pochodzących i niepochodzących uważany jest w całości za pochodzący, jeżeli wartość artykułów niepochodzących nie przekracza o 15 % ceny ex works zestawu.

Artykuł 105

W celu określenia czy produkt jest pochodzący, nie jest niezbędne ustalenie pochodzenia następujących składników, które mogły zostać użyte przy jego wytworzeniu:

a) energia elektryczna i paliwo;

b) urządzenia i wyposażenie;

c) maszyny i narzędzia;

d) towary, które nie wchodzą ani nie miały wejść w końcowy skład produktu.

Artykuł 106

Warunki dotyczące nabywania pochodzenia, wymienione w niniejszej sekcji muszą być zawsze spełnione w republice lub na terytorium korzystającym bądź we Wspólnocie.

Jeżeli towary pochodzące wywożone z republiki lub terytorium korzystającego bądź ze Wspólnoty do innego kraju zostają tam zwrócone, to muszą być uważane za niepochodzące, chyba że można wykazać zgodnie z wymogami właściwych władz, że:

- zwracane towary są tymi samymi, które zostały wywiezione, i

- nie podlegały żadnym czynnościom wykraczającym poza czynności niezbędne do zachowania ich w dobrym stanie w czasie gdy znajdowały się w tym kraju.

Artykuł 107

1. Za transportowane bezpośrednio z republiki lub terytorium korzystającego do Wspólnoty bądź ze Wspólnoty do republiki lub terytorium korzystającego uważa się:

a) towary, których transport nie odbywa się przez terytorium innego kraju;

b) towary stanowiące jedną przesyłkę, których transport odbywa się przez terytorium innych krajów niż republika lub terytorium korzystające bądź Wspólnota, z dokonaniem, jeżeli nadarzy się okazja, przeładunku lub składowania czasowego w tych krajach, pod warunkiem że dane towary pozostaną pod dozorem organów celnych kraju tranzytu lub składowania i nie zostaną tam poddane innym czynnościom niż wyładunek i przeładunek lub jakiejkolwiek innej czynności mającej na celu zachowanie ich w dobrym stanie;

c) produkty, których transport odbywa się bez przerwy rurociągami przez terytoria inne niż republiki lub terytorium korzystającego bądź Wspólnoty.

2. Dowodem spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. b) jest przedłożenie właściwym organom celnym:

a) jednolitego dokumentu przewozowego, obejmującego przejazd przez kraj tranzytu;

lub

b) świadectwa wystawionego przez organy celne kraju tranzytu:

- podającego dokładny opis towarów,

- wskazującego daty wyładunku i przeładunku towarów i w przypadku gdy ma to zastosowanie, nazwy statków lub innych użytych środków transportu,

- poświadczającego warunki, na których towary pozostawały w kraju tranzytu; lub

c) w razie braku powyższych, wszystkich dokumentów poświadczających.

Artykuł 108

1. Produkty wysłane z republiki lub terytorium korzystającego z przeznaczeniem na wystawę w innym kraju i sprzedane w celu przywozu do Wspólnoty korzystają w przywozie z preferencji taryfowych określonych w art. 98, pod warunkiem że spełniają warunki określone w niniejszej sekcji umożliwiające uznanie ich za pochodzące z danej republiki lub terytorium korzystającego i pod warunkiem że zgodnie z wymogami właściwych organów celnych Wspólnoty zostanie wykazane, że:

a) eksporter wysłał te produkty bezpośrednio z republiki lub terytorium korzystającego do kraju, w którym organizowana jest wystawa;

b) produkty zostały sprzedane lub zbyte w inny sposób przez eksportera osobie we Wspólnocie;

c) produkty zostały wysłane do Wspólnoty w stanie w jakim zostały wysłane na wystawę;

d) produkty nie były, od chwili ich wysyłki na wystawę, używane do celów innych niż prezentacja na tej wystawie.

2. Świadectwo przewozowe EUR1 przedkłada się organom celnym Wspólnoty w normalnym trybie. Wskazuje się w nim nazwę i adres wystawy. W miarę potrzeby można zażądać dodatkowych dokumentów potwierdzających rodzaj produktów i warunki, na których były one wystawiane.

3. Ustęp 1 stosuje się do wszelkich handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych wystaw, targów lub podobnych publicznych pokazów, które nie są zorganizowane do celów prywatnych w sklepach lub lokalach handlowych w celu sprzedaży produktów zagranicznych i podczas których produkty pozostają pod kontrolą celną.

Podsekcja 2

Dowód pochodzenia

Artykuł 109

Produkty pochodzące z republik lub terytoriów korzystających korzystają z przepisów niniejszej sekcji po przedłożeniu:

a) świadectwa przewozowego EUR1, którego wzór znajduje się w załączniku 21;

lub

b) w przypadkach określonych w art. 117 ust. 1, deklaracji, której treść zamieszczona jest w załączniku 22, sporządzonej przez eksportera na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym, który opisuje dane produkty w sposób wystarczająco szczegółowy, aby je można było zidentyfikować (zwanej dalej »deklaracją na fakturze«).

a) Świadectwo przewozowe EUR1

Artykuł 110

1. Produkty pochodzące w rozumieniu niniejszej sekcji kwalifikują się w przywozie do Wspólnoty do zastosowania preferencji taryfowych, określonych w art. 98, pod warunkiem że były transportowane bezpośrednio do Wspólnoty w rozumieniu art. 107, po przedstawieniu świadectwa przewozowego EUR1 wystawionego:

- przez organy celne lub rządowe Bośni i Hercegowiny oraz Chorwacji, Federalnej Republiki Jugosławii lub byłej Jugosłowiańskiej Republiki Macedonii, lub

- izb handlowych terytoriów Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy

pod warunkiem, że te właściwe organy tych republik lub terytoriów korzystających:

- przekazały Komisji informację wymaganą zgodnie z art. 121,

- wspierają Wspólnotę pozwalając organom celnym Państw Członkowskich na ustalenie autentyczności dokumentu lub prawdziwości informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia danych produktów.

2. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest jedynie w przypadku gdy może stanowić dokumentację wymaganą do celów preferencji taryfowych, określonych w art. 98.

3. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest tylko na pisemny wniosek sporządzony przez eksportera lub na jego odpowiedzialność przez jego upoważnionego przedstawiciela. Wniosek ten sporządzany jest na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku 21, wypełniony zgodnie z przepisami niniejszej podsekcji.

Wnioski o wydanie świadectw przewozowych EUR1 muszą być przechowywane przez okres co najmniej trzech lat przez właściwe władze republiki lub terytorium korzystającego.

4. Eksporter lub jego przedstawiciel przedkłada z wnioskiem każdy odpowiedni dokument uzupełniający, który może stanowić dowód, że produkty, które mają zostać wywiezione, kwalifikują się do wystawienia świadectwa przewozowego EUR1.

Eksporter zobowiązuje się do przedłożenia, na żądanie właściwych władz, każdego uzupełniającego dowodu, jakiego mogą one wymagać w celu określenia prawidłowości pochodzenia produktów uprawnionych do preferencyjnego traktowania, i zobowiązuje się do wyrażenia zgody na dokonanie przez te władze kontroli jego księgowości i okoliczności uzyskania tych produktów przez wymienione władze.

5. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest przez właściwe władze republiki lub terytorium korzystającego bądź przez organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego, jeżeli produkty, które mają zostać wywiezione mogą być uważane za pochodzące w rozumieniu niniejszej sekcji.

6. Świadectwo przewozowe EUR1 stanowi dokument dowodowy do celów stosowania ustaleń preferencyjnych przewidzianych w art. 98. Właściwe władze republiki lub terytorium korzystającego bądź organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego są odpowiedzialne za podjęcie działań niezbędnych do zweryfikowania pochodzenia towarów i kontroli innych oświadczeń umieszczonych na świadectwie.

7. W celu weryfikacji czy warunki wymienione w ust. 5 zostały spełnione, właściwe władze republiki lub terytorium korzystającego bądź organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego mają prawo zażądać przedstawienia wszelkiej dokumentacji dowodowej lub przeprowadzić kontrolę, którą uważają za właściwą.

8. Właściwe władze republiki lub terytorium korzystającego bądź organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego są odpowiedzialne za zapewnienie prawidłowego wypełniania formularzy określonych w ust. 1.

9. Datę wystawienia świadectwa przewozowego EUR1 podaje się w części świadectwa przeznaczonej dla organów celnych.

10. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawiane jest przez właściwe władze republiki lub terytorium korzystającego, w odpowiednim przypadku, bądź organy celne eksportującego Państwa Członkowskiego przy wywozie produktów, do których się odnosi. Jest ono udostępniane eksporterowi po faktycznym dokonaniu wywozu lub jego zapewnieniu.

Artykuł 111

Jeżeli na wniosek importera i na warunkach określonych przez organy celne kraju przywozu, produkty zdemontowane lub niezmontowane w rozumieniu ogólnej reguły 2a) Zharmonizowanego Systemu, objęte sekcjami XVI i XVII lub pozycjami 7308 i 9406 Zharmonizowanego Systemu, przywożone są partiami, jeden dowód pochodzenia dla takich produktów jest przedstawiany organom celnym przy przywozie pierwszej przesyłki.

Artykuł 112

Dowody pochodzenia przedkłada się organom celnym Państwa Członkowskiego przywozu zgodnie z procedurą określoną w art. 62 Kodeksu. Organy te mają prawo wymagać tłumaczenia dowodu pochodzenia oraz załączenia do zgłoszenia przywozowego oświadczenia importera stwierdzającego, że produkty spełniają warunki wymagane dla stosowania przepisów niniejszej sekcji.

Artykuł 113

1. W drodze odstępstwa od art. 110 ust. 10, świadectwo przewozowe EUR1 może, w drodze wyjątku, zostać wystawione po wywozie produktów, do których się odnosi, jeżeli:

a) nie zostało wystawione w chwili wywozu z powodu pomyłki, nieumyślnych pominięć lub szczególnych okoliczności; lub

b) organy celne zostały w wystarczający sposób zapewnione, że świadectwo przewozowe EUR1 zostało wystawione, ale nie zostało przyjęte przy przywozie z przyczyn technicznych.

2. Właściwe władze mogą wystawić świadectwo przewozowe EUR1 z mocą wsteczną jedynie po sprawdzeniu czy dane zawarte we wniosku eksportera odpowiadają danym występującym w odpowiednich dokumentach wywozowych i że świadectwo przewozowe EUR1 zgodne z przepisami niniejszej sekcji nie zostało wystawione przy wywozie danych produktów.

3. Świadectwo przewozowe EUR1 wystawione z mocą wsteczną opatrzone jest jednym z następujących wpisów:

»EXPEDIDO A POSTERIORI«, »UDSTEDT EFTERFØLGENDE«, »NACHTRÄGLICH AUSGESTELLT«, »ΕΚΔΟΘΕΝ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ«, »ISSUED RETROSPECTIVELY«, »DELIVRE A POSTERIORI «, »RILASCIATO A POSTERIORI«, »AFGEGEVEN A POSTERIORI«, »EMITIDO A POSTERIORI«, »ANNETTU JÄLKIKÄTEEN «, »UTFÄRDAT I EFTERHAND«.

4. Wpis określony w ust. 3 umieszcza się w polu »Uwagi« świadectwa przewozowego EUR1.

Artykuł 114

1. W przypadku kradzieży, utraty lub zniszczenia świadectwa przewozowego EUR1 eksporter może wystąpić od właściwych władz, które je wystawiły, o wydanie duplikatu sporządzonego na podstawie dokumentów wywozowych będących w ich posiadaniu.

2. Wystawiony w ten sposób duplikat opatrzony jest jednym z następujących wpisów:

»DUPLICADO«, »DUPLIKAT«, »DUPLIKAT«, »ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ«, »DUPLICATE«, »DUPLICATA«, »DUPLICATO«, »DUPLICAAT«, »SEGUNDA VIA«, »KAKSOISKAPPALE«, »DUPLIKAT«.

3. Wpis określony w ust. 2 umieszcza się w polu »Uwagi« świadectwa przewozowego EUR1.

4. Duplikat, na którym musi być umieszczona data wystawienia oryginału świadectwa przewozowego EUR1 staje się skuteczny od tej daty.

Artykuł 115

1. Jeżeli produkty pochodzące umieszczone są pod kontrolą urzędu celnego we Wspólnocie, możliwe jest zastąpienie oryginalnego dowodu pochodzenia jednym lub większą liczbą świadectw przewozowych EUR1, do celów przesłania wszystkich lub niektórych z tych produktów do innego miejsca we Wspólnocie. Zastępcze świadectwa przewozowe EUR1 wystawia urząd celny, pod którego kontrolą znajdują się produkty.

Artykuł 116

1. Świadectwo przewozowe EUR1 jest ważne pięć miesięcy licząc od dnia jego wystawienia w republice, terytorium korzystającym bądź we Wspólnocie, i musi zostać w tym terminie przedłożone organom celnym w Państwie Członkowskim lub organom celnym przywożącej republiki lub terytorium korzystającego.

2. Świadectwa przewozowe EUR1, które są przedkładane organom celnym Państwa Członkowskiego po upływie terminu przedłożenia określonego w ust. 1, mogą zostać uznane do celów zastosowania preferencyjnego traktowania, jeżeli nieprzedłożenie świadectw w terminie spowodowane zostało zaistnieniem wyjątkowych okoliczności.

3. W pozostałych przypadkach opóźnionego przedłożenia, wymienionych w ust. 2, organy celne Państwa Członkowskiego przywozu mogą przyjąć świadectwa, jeżeli produkty zostały im przedłożone przed upływem wymienionego terminu.

b) Deklaracja na fakturze

Artykuł 117

1. Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona:

a) przez upoważnionego eksportera w rozumieniu art. 118; lub

b) przez każdego eksportera dla każdej przesyłki składającej się z jednej lub większej liczby paczek zawierających produkty pochodzące, których całkowita wartość nie przekracza 3.000 ECU i pod warunkiem że pomoc przewidziana w art. 110 ust. 1 ma zastosowanie również do tej procedury.

2. Deklaracja na fakturze może zostać sporządzona, jeżeli dane produkty można uznać za produkty pochodzące ze Wspólnoty lub republiki lub terytorium korzystającego w rozumieniu niniejszej sekcji.

3. Eksporter sporządzający deklarację na fakturze jest zobowiązany do przedłożenia w dowolnym momencie, na żądanie organów celnych Wspólnoty lub właściwych władz republiki bądź terytorium korzystającego, wszystkich dokumentów potwierdzających pochodzenie danych produktów, a także spełnienie pozostałych warunków niniejszej sekcji.

4. Eksporter sporządza deklarację na fakturze wpisując na maszynie, stemplując lub drukując na fakturze, specyfikacji wysyłkowej lub innym dokumencie handlowym deklarację, której treść znajduje się w załączniku 22, używając wersji językowej określonej w tym załączniku, zgodnie z przepisami prawa wewnętrznego kraju wywozu. Jeżeli deklaracja jest sporządzana odręcznie, to należy ją napisać tuszem drukowanymi literami.

5. Deklaracje na fakturze są opatrzone odręcznym podpisem eksportera. Jednakże upoważniony eksporter, w rozumieniu art. 118, nie jest zobowiązany do podpisywania tych deklaracji, pod warunkiem że przedstawi organom rządowym pisemne zobowiązanie, w którym przyjmie pełną odpowiedzialność za każdą deklarację na fakturze, która identyfikuje go tak jak gdyby była przez niego podpisana odręcznie.

6. W przypadkach określonych w ust. 1 lit. b) wykorzystanie deklaracji na fakturze podlega następującym specjalnym warunkom:

a) deklaracja na fakturze sporządzana jest dla każdej przesyłki;

b) jeżeli towary znajdujące się w przesyłce zostały już poddane, w republice lub na terytorium korzystającym, weryfikacji przez odniesienie do definicji »produktów pochodzących «, eksporter może odnieść się do takiej kontroli w deklaracji na fakturze.

Przepisy określone w akapicie pierwszym nie zwalniają eksportera od spełnienia pozostałych formalności wymaganych na podstawie przepisów celnych lub pocztowych.

Artykuł 118

1. Organy celne Wspólnoty mogą zezwolić każdemu eksporterowi, dalej zwanemu »upoważnionym eksporterem«, który często dokonuje przesyłek produktów wspólnotowych, w rozumieniu przepisów art. 98 ust. 2, na sporządzanie deklaracji na fakturze niezależnie od wartości produktów. Eksporter, który ubiega się o takie pozwolenie musi przedstawić, zgodnie z wymogami organów celnych, wszelkie gwarancje niezbędne do weryfikacji pochodzenia produktów, jak również spełnienia wszystkich innych wymogów niniejszej sekcji.

2. Organy celne mogą uzależnić przyznanie statusu upoważnionego eksportera od spełnienia wszelkich warunków jakie uznają za właściwe.

3. Organy celne przyznają upoważnionemu eksporterowi numer pozwolenia celnego, który musi zostać umieszczony na deklaracji na fakturze.

4. Organy celne kontrolują sposób wykorzystania pozwolenia przez upoważnionego eksportera.

5. Organy celne mogą w każdej chwili cofnąć pozwolenie. Dokonują tego jeżeli upoważniony eksporter nie daje już gwarancji określonych w ust. 1, nie spełnia już warunków określonych w ust. 2 lub w jakikolwiek sposób robi niewłaściwy użytek z pozwolenia.

Artykuł 119

1. Produkty przesyłane jako małe paczki przez osoby fizyczne do osób fizycznych lub będące częścią bagażu osobistego podróżnych mogą być uznane za produkty pochodzące, korzystające z preferencji taryfowych określonych w art. 98, bez wymogu przedstawiania świadectwa przewozowego EUR1 lub deklaracji na fakturze, pod warunkiem że takie produkty nie mają charakteru handlowego oraz zostały zgłoszone jako spełniające warunki wymagane dla zastosowania przepisów niniejszej sekcji i nie ma żadnych wątpliwości co do prawdziwości tej deklaracji.

2. Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy wyłącznie produktów do osobistego użytku ich odbiorców lub podróżnych lub ich rodzin nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeśli rodzaj i ilość produktów nie wskazuje na przeznaczenie handlowe.

Ponadto łączna wartość tych produktów nie może przekraczać 215 ECU w przypadku małych paczek, lub 600 ECU w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych

Artykuł 120

Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami umieszczonymi na dowodzie pochodzenia a oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym w celu spełnienia formalności dla przywozu towarów nie oznacza tym samym, że dowód pochodzenia jest nieważny, jeżeli zostanie należycie ustalone, że dokument odpowiada przedkładanym towarom.

Oczywiste błędy formalne, takie jak błędy maszynowe w dowodzie pochodzenia, nie powinny powodować odrzucenia dokumentu, jeżeli rodzaj tych błędów nie stwarza wątpliwości co do poprawności oświadczeń zawartych w tym dokumencie.

Podsekcja 3

Metody współpracy administracyjnej

Artykuł 121

1. Republiki lub terytoria korzystające podają Komisji nazwy i adresy mieszczących się na ich terytorium władz upoważnionych do wystawiania świadectw przewozowych EUR1, wzory odcisków pieczęci używanych przez te organy, jak również nazwy i adresy władz odpowiedzialnych za weryfikację świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze. Pieczęcie te są ważne od dnia otrzymania przez Komisję ich wzorów. Komisja przesyła te informacje organom celnym Państw Członkowskich. Jeżeli powiadomienia te są w ramach zmian wcześniejszych powiadomień, Komisja podaje dzień wprowadzenia do użytku nowych pieczęci, zgodnie z informacjami dostarczonymi przez właściwe organy republik lub terytoriów korzystających. Informacje te są do użytku służbowego; jednakże jeżeli towary mają być dopuszczone do swobodnego obrotu, dane organy celne mogą zezwolić importerom lub ich należycie upoważnionym przedstawicielom na zaznajomienie się z wzorami odcisków pieczęci określonymi w niniejszym ustępie.

2. Komisja przekazuje republikom i terytoriom korzystającym wzory odcisków pieczęci używanych przez organy celne Państw Członkowskich przy wystawianiu świadectw przewozowych EUR1.

Artykuł 122

1. Późniejsze weryfikacje świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze przeprowadza się wyrywkowo lub w każdym przypadku gdy organy celne Państwa Członkowskiego przywozu lub właściwe organy republik bądź terytoriów korzystających mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych dokumentów lub statusu pochodzenia danych produktów lub co do spełnienia innych wymogów przewidzianych niniejszymi przepisami.

2. Do celów stosowania przepisów ust. 1, właściwe organy Państwa Członkowskiego przywozu lub republiki bądź terytorium korzystającego zwracają świadectwo przewozowe EUR1, deklarację na fakturze lub kopię tych dokumentów właściwym organom republik lub terytoriów korzystających bądź organom celnym eksportującego Państwa Członkowskiego, podając, gdzie stosowne, merytoryczne lub formalne powody uzasadniające przeprowadzenie takiej weryfikacji.

Dołączają one do kopii świadectwa przewozowego EUR1 lub do deklaracji na fakturze każdy przydatny dokument handlowy lub jego kopię i przekazują na poparcie wniosku o weryfikację wszystkie uzyskane dokumenty i informacje, sugerujące, że dane znajdujące się na tym dowodzie pochodzenia są nieprawidłowe.

Jeżeli w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji organy celne Państwa Członkowskiego przywozu decydują o zawieszeniu preferencyjnego traktowania danych produktów, oferują importerowi zwolnienie produkty, z zastrzeżeniem środków ostrożności uznanych za niezbędne.

3. Organy celne Państwa Członkowskiego przywozu lub właściwe organy republiki bądź terytoriów korzystających, które wystąpiły z wnioskiem o weryfikację, powiadamiane są o wynikach tej weryfikacji w terminie sześciu miesięcy. Wyniki umożliwiają określenie czy dane świadectwo przewozowe EUR1 lub deklaracja na fakturze stosuje się do produktów faktycznie wywiezionych i czy produkty te mogą istotnie korzystać z preferencji taryfowych określonych w art. 98.

4. Do celów późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 i deklaracji na fakturze, kopie tych świadectw i deklaracji, jak również wszelkie odnoszące się do nich dokumenty wywozowe są przechowywane przez co najmniej trzy lata przez właściwe władze republik lub terytoriów korzystających bądź organy celne Państwa Członkowskiego wywozu.

5. W przypadku uzasadnionych wątpliwości, jeżeli nie ma odpowiedzi w terminie dziesięciu miesięcy od przedstawienia wniosku lub jeżeli odpowiedź nie zawiera informacji wystarczających dla ustalenia autentyczności danego dokumentu lub faktycznego pochodzenia produktów, organy, które wystąpiły z wnioskiem, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, nie wyrażają zgody na preferencyjne traktowanie

Podsekcja 4

Ceuta i Melilla

Artykuł 123

1. Pojęcie »Wspólnota« używane w niniejszej sekcji nie obejmuje Ceuty i Melilli. Pojęcie »produkty pochodzące ze Wspólnoty« nie obejmuje produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

2. Przepisy niniejszej sekcji stosuje się mutatis mutandis do określenia czy produkty mogą być uważane za pochodzące z eksportujących republik lub terytoriów korzystających z preferencji, jeżeli są przywożone do Ceuty i Melilli, lub za pochodzące z Ceuty lub Melilli,.

3. Ceuta i Melilla są uważane za jedno terytorium.

4. Przepisy niniejszej sekcji dotyczące wystawiania, wykorzystania i późniejszej weryfikacji świadectw przewozowych EUR1 stosuje się mutatis mutandis do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli.

5. Hiszpańskie organy celne są odpowiedzialne za stosowanie przepisów niniejszej sekcji w Ceucie i Melilli."

3) ²  Artykuł 220 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 220

1. Bez uszczerbku dla przepisów szczególnych, dokumentami do zgłoszenia o objęcie gospodarczą procedurą celną są:

a) w przypadku procedury składu celnego:

- typu D: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b),

- innego niż skład celny typu D: nie dołącza się żadnego dokumentu;

b) w przypadku procedury uszlachetniania czynnego:

- system ceł zwrotnych: dokumenty określone w art. 218 ust. 1,

- system zawieszeń: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b),

i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopię wniosku o udzielenie pozwolenia, jeżeli stosuje się przepisy art. 556 ust. 1 akapit drugi;

c) w przypadku przetwarzania pod kontrolą celną: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b) i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej;

d) w przypadku procedury odprawy czasowej:

- z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych: dokumenty określone w art. 218 ust. 1,

- z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych: dokumenty określone w art. 218 ust. 1 lit. a) i b),

i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej;

e) w przypadku procedury uszlachetniania biernego: dokumenty określone w art. 221 ust. 1 i, gdzie stosowne, pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopię wniosku o udzielenie pozwolenia, jeżeli stosuje się przepisy art. 751 ust. 1 akapit drugi.

2. Przepisy art. 218 ust. 2 stosuje się w odniesieniu do zgłoszeń o objęcie każdą gospodarczą procedurą celną.

3. Organy celne mogą zezwolić, aby pisemne pozwolenie na korzystanie z danej procedury celnej lub kopia wniosku o udzielenie pozwolenia nie były dołączane do zgłoszenia, ale znajdowały się w posiadaniu tych organów."

4) W art. 228 dodaje się, co następuje:

"Pokwitowanie to powinno zawierać co najmniej następujące dane:

a) opis towarów; wystarczająco dokładny, tak by pozwalał na identyfikację towarów może obejmować pozycję taryfową;

b) wartość faktury i/lub, w zależności od przypadku, ilość towarów;

c) strukturę pobranych opłat;

d) datę, kiedy zostało wydane;

e) nazwę organu, który je wydał;

Państwa Członkowskie przekazują Komisji wzory pokwitowań wprowadzonych na mocy niniejszego artykułu. Komisja przekazuje te informacje pozostałym Państwom Członkowskim."

5) W art. 455 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

"3. Dowód określony w ust. 2 przedstawiany jest zgodnie z wymogami organów celnych poprzez:

a) przedłożenie dokumentu celnego lub handlowego poświadczonego przez organy celne, potwierdzającego, że dane towary zostały przedstawione w urzędzie przeznaczenia. Dokument ten musi zawierać informacje umożliwiające identyfikację towarów lub

b) przedłożenie dokumentu celnego potwierdzającego objęcie procedurą celną w państwie trzecim lub jego kopii bądź fotokopii; ta kopia lub fotokopia musi być odpowiednio poświadczona, bądź przez organ, który poświadczył oryginał, bądź przez władze danego państwa trzeciego lub przez władze jednego z Państw Członkowskich. Dokument ten musi zawierać informacje umożliwiające identyfikację danych towarów, lub

c) do celów Konwencji ATA, dowody określone w art. 8 tej Konwencji."

6) W sekcji 2 dodaje się art. 457b w brzmieniu:

"Artykuł 457b

1. Jeżeli procedura TIR dotyczy tych samych towarów co określone w art. 362, lub gdy organy celne uznają to za konieczne, urząd wyjścia/urząd wejścia może wyznaczyć trasę danej przesyłki. Trasa może być zmieniona, na wniosek posiadacza karnetu TIR, jedynie przez organy celne Państwa Członkowskiego, w którym w danej chwili znajduje się przesyłka będąca na wyznaczonej trasie. Organy celne umieszczają na karnecie TIR stosowne adnotacje i niezwłocznie powiadamiają urząd wyjścia/urząd wejścia.

Państwa Członkowskie podejmują niezbędne działania w celu zwalczania naruszeń lub nieprawidłowości oraz skutecznego ich karania.

2. W przypadku siły wyższej przewoźnik może zboczyć z wyznaczonej trasy. Przesyłka i karnet TIR przedstawia się niezwłocznie najbliższym organom celnym Państwa Członkowskiego, w którym przesyłka się znajduje. Organy celne niezwłocznie powiadamiają urząd wyjścia/urząd wejścia i umieszczają na karnecie TIR stosowne adnotacje."

7) Artykuł 629 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 629

Zgłoszenie lub wniosek o nadanie produktom kompensacyjnym lub, w razie potrzeby, towarom w stanie niezmienionym, jednego z dopuszczonych przeznaczeń celnych, określonych w art. 128 Kodeksu, zawiera wszystkie dane niezbędne do uzasadnienia wniosku o dokonanie zwrotu."

8) Artykuł 630 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 630

Bez uszczerbku dla stosowania procedur uproszczonych, każdy produkt kompensacyjny i, w razie potrzeby, każdy towar w stanie niezmienionym, który ma otrzymać jedno z dopuszczalnych przeznaczeń celnych określonych w art. 128 Kodeksu, jest przedstawiany w urzędzie celnym zakończenia i zostaje poddany formalnościom celnym przewidzianym dla danego przeznaczenia, zgodnie z mającymi zastosowanie ogólnymi przepisami."

9) ³  W art. 631 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

"1. Z wyjątkiem przypadków stosowania art. 568, zgłoszenie o nadanie produktom kompensacyjnym i, w razie potrzeby, towarom w stanie niezmienionym, jednego z dopuszczonych przeznaczeń celnych określonych art. 128 Kodeksu składane jest w jednym z urzędów zakończenia przewidzianych w pozwoleniu."

10) W art. 640 ust. 1 lit. j) otrzymuje brzmienie:

"j) numery zgłoszeń, z zastosowaniem których produkty kompensacyjne lub, w razie potrzeby, towary w stanie niezmienionym, zostały umieszczone w celu otrzymania jednego z przeznaczeń celnych określonych w art. 128 Kodeksu;"

11) W części IV tytuł III wprowadza się następujące zmiany:

a) Tytuł otrzymuje brzmienie:

"POKRYCIE KWOTY DŁUGU CELNEGO"

b) W art. 871 akapit pierwszy dodaje się zdanie w brzmieniu:

"Muszą one ponadto zawierać oświadczenie, podpisane przez osobę zainteresowaną przypadkiem, który ma być przedstawiony Komisji, w którym osoba ta potwierdza, że zapoznała się z dokumentami i bądź oświadcza, że nie ma nic do dodania, bądź wskazuje wszystkie dodatkowe informacje, które jej zdaniem te dokumenty powinny zawierać."

c) ⁴  Dodaje się art. 876a w brzmieniu:

"Artykuł 876a

1. Aż do chwili podjęcia decyzji w sprawie wniosku organy celne zawieszają obowiązek uiszczenia należności przez dłużnika, pod warunkiem że gdy towary nie znajdują się już pod dozorem celnym zostało wniesione zabezpieczenie kwoty tych należności, i że:

a) w przypadkach gdy przedstawiono wniosek o unieważnienie zgłoszenia, wniosek ten prawdopodobnie zostanie uwzględniony;

b) w przypadkach gdy przedstawiono wniosek o umorzenie na mocy art. 236 Kodeksu w związku z art. 220 ust. 2 lit. b) Kodeksu bądź na mocy art. 238 lub 239, organy celne uznają, że warunki stosownego przepisu zostały spełnione;

c) w przypadkach innych niż określone w lit. b) przedstawiono wniosek o umorzenie na mocy art. 236 Kodeksu i warunki określone w art. 244 akapit drugi Kodeksu zostały spełnione.

Można odstąpić od wymogu złożenia zabezpieczenia w przypadku gdy taki wymóg mógłby, ze względu na sytuację dłużnika, spowodować poważne trudności natury gospodarczej lub społecznej.

2. W przypadkach, gdy towary znajdujące się w okolicznościach określonych w art. 233 lit. c) tiret drugie lub art. 233 lit. d) Kodeksu zostaną zajęte, organy celne zawieszają obowiązek uiszczenia należności przez dłużnika, jeżeli uznają, że warunki orzeczenia przepadku zostały spełnione."

12) W art. 905 ust. 2 akapit pierwszy dodaje się zdanie w brzmieniu:

"Powinna ponadto obejmować oświadczenie, podpisane przez osobę wnioskującą o zwrot lub umorzenie, w którym osoba ta potwierdza, że zapoznała się z dokumentami i, bądź oświadcza, że nie ma nic do dodania, bądź wskazuje wszystkie dodatkowe informacje, które jej zdaniem te dokumenty powinny zawierać."

13) Załącznik 1 do niniejszego rozporządzenia dodaje się jako załącznik 1a.

14) W załączniku 11 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia.

15) W załączniku 14 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem III do niniejszego rozporządzenia.

16) Załącznik 15 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku IV do niniejszego rozporządzenia.

17) Załącznik 17 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku V do niniejszego rozporządzenia.

18) Załącznik 18 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia.

19) Załącznik 19 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku VII do niniejszego rozporządzenia.

20) Załącznik 20 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku VIII do niniejszego rozporządzenia.

21) Załącznik 22 zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku IX do niniejszego rozporządzenia.

22) W załączniku 38 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem X do niniejszego rozporządzenia.

23) W załączniku 14 ⁵  wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem XI do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 18 grudnia 1996 r.

	W imieniu Komisji
	Mario MONTI
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1.

⁽²⁾ Dz.U. L 253 z 11.10.1993, str. 1.

⁽³⁾ Dz.U. L 289 z 12.11.1996, str. 1.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 336 z 23.12.1994, str. 1.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 70 z 20.3.1996, str. 4.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 42 z 19.2.1993, str. 34.

⁽⁷⁾ Dz.U. L 184 z 24.7.1996, str. 35.

ZAŁĄCZNIKI

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  I ⁶

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA - WIĄŻĄCA INFORMACJA O POCHODZENIU TOWARU

grafika

ZAŁĄCZNIK  II

W załączniku 11 między reguły dotyczące pozycji "ex 8520" i "ex 8527" należy wstawić:

Kod CN	Opis produktu	Obróbka lub przetworzenie wykonane na materiałach niepochodzących, które nadaje im status produktów pochodzących
"ex 8523 20 90	Niezapisane mikrodyskietki magnetyczne 3,5'', nawet sformatowane oraz mające lub nie sygnał analogowy, do celów sprawdzenia jakości pokrycia dysku zapisanego na nim	Montaż dyskietki (obejmujący wkładanie dysku magnetycznego oraz montaż pokryw) oraz wytwarzanie:
		bądź dysku magnetycznego (obejmujące polerowanie), bądź górnej i dolnej pokrywy.
		Jeśli ani dysk ani górna i dolna pokrywa nie są wytworzone w kraju gdzie ma miejsce montaż dyskietki, dyskietki mają pochodzenie kraju, z którego pochodzą komponenty mające najwyższy udział procentowy w cenie ex works. Montaż dyskietki (obejmujący wkładanie dysku magnetycznego oraz montaż pokryw) i pakowanie nie nadają pochodzenia."

ZAŁĄCZNIK  III

W załączniku 14 wprowadza się następujące zmiany:

Wstęp i uwaga 2.1:

Jest: "... w art. 69 ust. 1, art. 100 ust. 1 i art. 122 ust. 1",

powinno być: "... w art. 69 ust. 1 i art. 100 ust. 1";

Uwaga 2.5:

Jest: "... w rozumieniu art. 70, art. 100 ust. 3 i art. 122 ust. 3"

powinno być: "... w rozumieniu art. 70 i 101".

wyrażenie "Terytoria Okupowane" zastępuje się wyrażeniem "terytoria Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy"

ZAŁĄCZNIK  IV

"ZAŁĄCZNIK 15

WYKAZ PROCESÓW PRZETWARZANIA LUB OBRÓBKI, KTÓRE MUSZĄ BYĆ DOKONANE NA MATERIAŁACH NIEPOCHODZĄCYCH, ABY PRODUKTY KOŃCOWE MOGŁY UZYSKAĆ STATUS POCHODZENIA (GSP)

grafika

ZAŁĄCZNIK  V

"ZAŁĄCZNIK 17

ŚWIADECTWO POCHODZENIA NA FORMULARZU A

1. Świadectwa pochodzenia na formularzu A muszą być zgodne ze wzorem znajdującym się w niniejszym załączniku. Użycie języka angielskiego lub francuskiego przy redagowaniu uwag przestawionych na odwrotnej stronie świadectwa nie jest obowiązkowe. Świadectwo wystawiane jest w języku angielskim lub francuskim. Jeżeli jest ono wystawiane odręcznie, to należy je wypełnić tuszem, drukowanymi literami.

2. Każde świadectwo ma wymiary 210 × 297 mm; z dopuszczalną tolerancją plus 5 mm lub minus 8 mm. Stosowany papier musi być koloru białego i nie zawierająć ścieru drzewnego, musi być klejonym do pisania i o minimalnej masie 25 g/m². Jego tło stanowi nadrukowany wzór giloszujący koloru zielonego, umożliwiający wzrokowe rozpoznanie jakichkolwiek mechanicznych lub chemicznych fałszerstw.

Jeżeli świadectwo składa się z kilku egzemplarzy, jedynie pierwszy egzemplarz, będący oryginałem, jest drukowany z wzorem giloszującym koloru zielonego w tle.

3. Każde świadectwo ma numer seryjny, nadrukowany lub w inny sposób naniesiony, dzięki któremu może być zidentyfikowane.

4. Świadectwa, których wzór znajduje się w niniejszym załączniku, są uznawane od 1 stycznia 1996 r.; jednakże świadectwa wystawiane zgodnie z wcześniejszym wzorem z 1992 r. mogą być przedstawiane do 31 grudnia 1997 r.

grafika

ZAŁĄCZNIK  VI ⁷

"ZAŁĄCZNIK 18

Deklaracja na fakturze

Deklaracja na fakturze, której tekst jest podany poniżej, musi być sporządzona zgodnie z przypisami. Jednakże przypisy nie muszą być zamieszczone.

Wersja francuska

L'exportateur des produits couverts par le présent document (autorisation douanière n^o...⁽¹⁾ déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l'origine préférentielle...⁽²⁾ au sens des règles d'origine du Système des préférences tarifaires généralisées de la Communauté européenne.

Wersja angielska

The exporter of the products covered by this document (customs authorization No...⁽¹⁾ declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of... preferential origin⁽²⁾ according to rules of origin of the Generalized System of Preferences of the European Community.

.................................................

(miejsce i data)⁽³⁾

.................................................

(podpis eksportera; dodatkowo czytelnie nazwisko osoby podpisującej deklarację)⁽⁴⁾

______

⁽¹⁾ Jeśli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez upoważnionego eksportera w rozumieniu art. 90a, numer pozwolenia tego upoważnionego eksportera musi być wpisany w tym miejscu. Jeśli deklaracja na fakturze nie jest sporządzana przez upoważnionego eksportera, wyrazy w nawiasach opuszcza się lub miejsce pozostawia się niewypełnione.

⁽²⁾ Należy wskazać pochodzenie produktów. Jeśli deklaracja na fakturze odnosi się, w całości lub w części, do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli w rozumieniu art. 96, eksporter musi je wyraźnie wskazać w dokumencie, na którym sporządzono deklarację, poprzez umieszczenie symbolu »CM«.

⁽³⁾ Te oznaczenia mogą być opuszczone, jeśli informacja na ten temat jest zawarta w dokumencie.

⁽⁴⁾ Patrz art. 90 ust. 5. W przypadkach gdy nie jest wymagany podpis eksportera, zwolnienie z obowiązku złożenia podpisu powoduje również zwolnienie z obowiązku podania nazwiska osoby podpisującej."

ZAŁĄCZNIK  VII

"ZAŁĄCZNIK 19

WYKAZ PROCESÓW PRZETWARZANIA LUB OBRÓBKI, KTÓRE MUSZĄ BYĆ DOKONANE NA MATERIAŁACH NIEPOCHODZĄCYCH, ABY PRODUKTY KOŃCOWE MOGŁY UZYSKAĆ STATUS POCHODZENIA

(Terytoria Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy)

grafika

ZAŁĄCZNIK  VIII

"ZAŁĄCZNIK 20

WYKAZ PROCESÓW PRZETWARZANIA LUB OBRÓBKI, KTÓRE MUSZĄ BYĆ DOKONANE NA MATERIAŁACH NIEPOCHODZĄCYCH, ABY PRODUKTY KOŃCOWE MOGŁY UZYSKAĆ STATUS POCHODZENIA

(Bośnia, Chorwacja, Była Jugosłowiańska Republika Macedonii, Federacja Jugosłowiańska)

grafika

ZAŁĄCZNIK  IX ⁸

"ZAŁĄCZNIK 22

Deklaracja na fakturze

Deklaracja na fakturze, której tekst jest podany poniżej, musi być sporządzona zgodnie z przypisami. Jednakże przypisy nie muszą być zamieszczone.

Wersja hiszpańska

El exportador de los productos incluidos en el presente documento (autorización aduanera n^o ...⁽¹⁾) declara que, salvo indicación en sentido contrario, estos productos gozan de un origen preferencial...⁽²⁾.

Wersja duńska

Eksportøren af varer, der er omfattet af nærværende dokument (toldmyndighedernes tilladelse nr....⁽¹⁾), erklærer, at varerne, medmindre andet tydeligt er angivet, har præferenceoprindelse i...⁽²⁾.

Wersja niemiecka

Der Ausführer (Ermächtigter Ausführer; Bewilligungs-Nr...⁽¹⁾) der Waren, auf die sich dieses Handelspapier bezieht, erklärt, daß diese Waren, soweit nicht anderes angegeben, präferenzbegünstigte...⁽²⁾ Ursprungwaren sind.

Wersja grecka

Ο εξαγωγέας των προϊόντων που καλύπτονται από το παρόν έγγραφο (άδεια τελωνείου υπ' αριθ....⁽¹⁾) δηλώνει ότι, εκτός εάν δηλώνεται σαφώς άλλως, τα προϊόντα αυτά είναι προτιμησιακής καταγωγής ...⁽²⁾.

Wersja angielska

The exporter of the products covered by this document (customs authorization No...⁽¹⁾) declares that, except where otherwise clearly indicated, these products are of...⁽²⁾ preferential origin.

Wersja francuska

L'exportateur des produits couverts par le présent document (autorisation douanière no...⁽¹⁾) déclare que, sauf indication claire du contraire, ces produits ont l'origine préférentielle...⁽²⁾.

Wersja włoska

L'esportatore delle merci contemplate nel presente documento (autorizzazione doganale n....⁽¹⁾) dichiara che, salvo indicazione contraria, le merci sono di origine preferenziale...⁽²⁾.

Wersja holenderska

De exporteur van de goederen waarop dit document van toepassing is (douanevergunning nr....⁽¹⁾), verklaart dat, behoudens uitdrukkelijke andersluidende vermelding, deze goederen van preferentiële... oorsprong zijn⁽²⁾.

Wersja portugalska

O abaixo assinado, exportador dos produtos cobertos pelo presente documento (autorização aduaneira n.o... ⁽¹⁾), declara que, salvo expressamente indicado em contrário, estes produtos são de origem preferencial... ⁽²⁾.

Wersja fińska

Tässä asiakirjassa mainittujen tuotteiden viejä (tullin lupan:o...⁽¹⁾) ilmoittaa, että nämä tuotteet ovat, ellei toisin ole selvästi merkitty, etuuskohteluun oikeutettuja... alkuperätuotteita⁽²⁾.

Wersja szwedzka

Exportören av de varor som omfattas av detta dokument (tullmyndighetens tillstånd nr....⁽¹⁾) försäkrar att dessa varor, om inte annat tydligt markerats, har förmånsberättigande... ursprung⁽²⁾.

.................................................

(miejsce i data)⁽³⁾

.................................................

(podpis eksportera, dodatkowo czytelnie nazwisko osoby podpisującej deklarację⁽⁴⁾

______

⁽¹⁾ Jeśli deklaracja na fakturze jest sporządzona przez upoważnionego eksportera, numer pozwolenia tego eksportera musi być wpisany w tym miejscu. Jeśli deklaracja na fakturze nie jest sporządzona przez upoważnionego eksportera, wyrazy w nawiasach opuszcza się lub miejsce pozostawia się niewypełnione.

⁽²⁾ Należy wskazać pochodzenie produktów. Jeśli deklaracja na fakturze odnosi się, w całości lub w części, do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli, eksporter musi je wyraźnie wskazać w dokumencie, na którym sporządzono deklarację poprzez umieszczenie symbolu »CM«.

⁽³⁾ Te oznaczenia mogą być opuszczone jeśli informacja na ten temat jest zawarta w dokumencie.

⁽⁴⁾ Patrz art. 117 ust. 5. W przypadkach gdy nie jest wymagany podpis eksportera, zwolnienie z obowiązku złożenia podpisu powoduje również zwolnienie z obowiązku podania nazwiska osoby podpisującej."

ZAŁĄCZNIK  X

W załączniku 38 wprowadza się następujące zmiany:

Do wykazu kodów dla pola 51 dodaje się:

"SM: San Marino

AD: Andora"

ZAŁĄCZNIK  XI

W załączniku 87 dodaje się punkt w brzmieniu:

L.p.	1	2
	Towary, które mogą byc przetwarzane pod kontrolą celną	Dopuszczone przetworzenie
"16	Buty łyżwiarskie bez przymocowanych łyżew, objęte kodem 6402 19 00 CN	Przetworzenie na: Łyżwy objęte kodem 9506 70 10 CN Buty łyżwiarskie bez przymocowanych wrotek, objęte kodem 6403 19 00 CN Wrotki objęte kodem 9506 70 30 CN"

1 Art. 1 pkt 2 zmieniony przez pkt 1 sprostowania z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.97.9.1/1).

2 Art. 1 pkt 3 zmieniony przez pkt 1 sprostowania z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.97.9.1/1).

3 Art. 1 pkt 9 zmieniony przez pkt 1 sprostowania z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.97.9.1/1).

4 Art. 1 pkt 11 lit. c) zmieniona przez pkt 2 i 3 sprostowania z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.97.9.1/1).

5 Zdaniem Redakcji SIP LEX dyspozycja zawarta w art. 1 pkt 23 nin. rozporządzenia zawiera błąd i należy ją interpretować zgodnie z treścią tegoż rozporządzenia opublikowaną w innych językach. Według angielskiej, niemieckiej i francuskiej wersji językowej dyspozycja zmiany zawarta w tymże przepisie przetłumaczona na jęz. polski brzmi następująco "W załączniku 87 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem XI do niniejszego rozporządzenia".

6 Załącznik I zmieniony przez pkt 4-14 sprostowania z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.97.9.1/1). Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

7 Załącznik VI zmieniony przez pkt 1 sprostowania z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.97.9.1/1).

8 Załącznik IX zmieniony przez pkt 1 sprostowania z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.97.9.1/1).

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1997.9.1
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Rozporządzenie 12/97 zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2454/93 ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny
• Data aktu: 18/12/1996
• Data ogłoszenia: 13/01/1997
• Data wejścia w życie: 01/05/2004, 20/01/1997