uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 57 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji (1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),
uwzględniając opinię Europejskiego Instytutu Walutowego (3),
stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189b Traktatu (4), odwołując się do wspólnego tekstu zatwierdzonego dnia 18 grudnia 1996 r. przez Komitet Pojednawczy,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) 10 maja 1993 r. Rada przyjęła dyrektywę nr 93/22/EWG w sprawie usług inwestycyjnych w zakresie papierów wartościowych (5); powyższa dyrektywa stanowi podstawowy instrument realizacji rynku wewnętrznego w sektorze przedsiębiorstw inwestycyjnych.
(2) Dyrektywa 93/22/EWG ustanawia reguły ostrożnościowe, których przedsiębiorstwa inwestycyjne są zobowiązane stale przestrzegać, w tym reguły dotyczące ochrony w możliwie największym stopniu praw inwestorów odnośnie do posiadanych przez nich środków lub instrumentów finansowych.
(3) Żaden system nadzoru nie jest jednak w stanie zapewnić pełnej ochrony, szczególnie gdy dokonywane są działania przestępcze.
(4) Ochrona inwestorów i utrzymanie zaufania do systemu finansowego są podstawowymi elementami ukończenia i prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego w tej dziedzinie; w tym celu niezbędne jest, aby każde Państwo Członkowskie posiadało system rekompensat dla inwestorów, gwarantujący zharmonizowany, minimalny poziom ochrony przynajmniej małych inwestorów, w przypadku gdy przedsiębiorstwa inwestycyjne nie są w stanie wypełniać swoich zobowiązań w stosunku do swoich klientów inwestorów.
(5) Mali inwestorzy mogą nabywać usługi inwestycyjne w oddziałach przedsiębiorstw inwestycyjnych Wspólnoty lub w ramach transgranicznego świadczenia usług, z takim samym stopniem zaufania, jakby zwracali się do krajowych przedsiębiorstw inwestycyjnych, będąc świadomi zharmonizowanego poziomu ochrony, w przypadku gdy przedsiębiorstwo inwestycyjne nie jest w stanie wypełniać swoich zobowiązań w stosunku do swoich klientów inwestorów.
(6) Przy braku tego rodzaju minimalnej harmonizacji i w trosce o ochronę inwestorów, przyjmujące Państwa Członkowskie mogłyby uważać się za uprawnione do zobligowania przedsiębiorstw inwestycyjnych innych Państw Członkowskich, działających za pośrednictwem oddziałów lub opierając się na swobodzie świadczenia usług, do uczestnictwa w systemie rekompensat przyjmującego Państwa Członkowskiego, w sytuacji gdy przedsiębiorstwa te nie należą do systemu rekompensat dla inwestorów w swoim Państwie Członkowskim lub należą do systemu uznanego za nieoferujący równoważnej ochrony; taki wymóg byłby niekorzystny dla funkcjonowania rynku wewnętrznego.
(7) O ile w większości Państw Członkowskich istnieją obecnie systemy rekompensat dla inwestorów, to nie obejmują one zwykle wszystkich przedsiębiorstw inwestycyjnych, które posiadają wyłączne zezwolenie na działalność, przewidziane w dyrektywie 93/22/EWG.
(8) Każde Państwo Członkowskie jest zobowiązane do posiadania systemu lub systemów rekompensat dla inwestorów, których uczestnikami są wszystkie takie przedsiębiorstwa inwestycyjne; każdy system musi obejmować środki i instrumenty finansowe, w których posiadaniu znajduje się przedsiębiorstwo inwestycyjne i które związane są z operacjami inwestycyjnymi inwestora i które nie mogą być zwrócone inwestorowi, gdy przedsiębiorstwo inwestycyjne nie jest w stanie wypełniać swoich zobowiązań wobec swoich klientów - inwestorów; w żadnym razie nie stanowi to uszczerbku dla reguł i procedur stosowanych w każdym Państwie Członkowskim odnośnie do podejmowania decyzji w przypadku niewypłacalności lub likwidacji przedsiębiorstwa inwestycyjnego.
(9) Definicja przedsiębiorstwa inwestycyjnego obejmuje instytucje kredytowe, które są upoważnione do świadczenia usług inwestycyjnych; każda taka instytucja kredytowa musi być również zobowiązana do uczestnictwa w systemie rekompensat dla inwestorów, jeśli chodzi o dokonywane przez nią operacje inwestycyjne; jednakże nie jest konieczne, aby instytucja kredytowa należała do dwóch różnych systemów, gdy jeden odpowiada wymogom niniejszej dyrektywy oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 94/19/WE z dnia 30 maja 1994 r. w sprawie systemów gwarancji depozytów (6); jednak w przypadku przedsiębiorstw inwestycyjnych, które są instytucjami kredytowymi, może być trudne dokonanie rozróżnienia między depozytami objętymi dyrektywą 94/19/WE a środkami finansowymi posiadanymi w związku z operacjami inwestycyjnymi; należy zezwolić Państwom Członkowskim na ustalenie, która dyrektywa będzie stosowana do takich roszczeń.
(10) Dyrektywa 94/19/WE zezwala Państwom Członkowskim na zwolnienie instytucji kredytowej od obowiązku uczestniczenia w systemie gwarantowania depozytów, gdy instytucja ta należy do systemu, który chroni samą instytucję kredytową, a w szczególności, który gwarantuje jej wypłacalność; gdy instytucja kredytowa należąca do takiego systemu jest również przedsiębiorstwem inwestycyjnym, Państwa Członkowskie posiadają również prawo do zwolnienia tej instytucji, pod określonymi warunkami, z konieczności przyłączenia się do systemu rekompensat dla inwestorów.
(11) Zharmonizowany, minimalny poziom rekompensaty wynoszący 20.000 ECU dla każdego inwestora wystarczy do zapewnienia ochrony interesów małego inwestora, gdy przedsiębiorstwo inwestycyjne nie jest w stanie wypełniać swych zobowiązań w stosunku do swoich klientów inwestorów; wydaje się słuszne ustalenie zharmonizowanego, minimalnego poziomu rekompensaty w kwocie 20.000 ECU; jak przewiduje dyrektywa 94/19/WE, ograniczone przepisy przejściowe mogą być niezbędne w celu umożliwienia systemom rekompensat respektowanie tej kwoty, co stosuje się również do Państw Członkowskich, które w momencie przyjęcia niniejszej dyrektywy nie dysponują takim systemem.
(12) Taka sama kwota została przyjęta w dyrektywie 94/19/WE.
(13) W celu zachęcenia inwestorów do wykazania odpowiedniego zainteresowania w wyborze przedsiębiorstwa inwestycyjnego słuszne jest upoważnienie Państw Członkowskich do wprowadzenia wymogu, aby inwestorzy brali na siebie odpowiedzialność za część poniesionej straty; inwestor musi jednak mieć zabezpieczenie w przynajmniej 90% dopóki kwota wypłaconej rekompensaty nie osiągnie minimum wspólnotowego;
(14) Systemy niektórych Państw Członkowskich oferują poziomy zabezpieczenia wyższe niż zharmonizowany, minimalny poziom ochrony przewidziany niniejszą dyrektywą; jednakże nie wydaje się słuszne wymaganie zmiany tych systemów w tym zakresie.
(15) Utrzymanie we Wspólnocie systemów oferujących wyższy poziom zabezpieczenia niż zharmonizowany, minimalny poziom może w obrębie tego samego terytorium prowadzić do dysproporcji w zakresie rekompensaty i do nierównych warunków konkurencji między krajowymi przedsiębiorstwami inwestycyjnymi a oddziałami przedsiębiorstw z innych Państw Członkowskich; aby zapobiec takim niedogodnościom, należy zezwolić na przynależność oddziałów do systemów państwa przyjmującego, tak aby mogły one oferować swoim inwestorom jednakowe zabezpieczenie jak to, które jest zapewnione przez system państwa, na terenie którego są one założone; właściwe jest, aby Komisja w swoim sprawozdaniu odnośnie do stosowania niniejszej dyrektywy wskazała na to, w jakim stopniu oddziały odnosiły się do tego uprawnienia, jak również na trudności oddziałów lub systemów rekompensat inwestorów przy wprowadzaniu w życie powyższych przepisów; nie wyklucza się, iż systemy kraju pochodzenia oferują takie dodatkowe zabezpieczenie, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych przez takie systemy.
(16) Funkcjonowanie rynku może być zakłócone przez to, iż oddziały przedsiębiorstw inwestycyjnych założone w Państwie Członkowskim innym niż kraj pochodzenia oferują zabezpieczenie wyższe niż poziomy zabezpieczeni oferowane przez przedsiębiorstwa inwestycyjne autoryzowane w przyjmującym Państwie Członkowskim; poziom oraz zakres zabezpieczenia oferowany przez systemy rekompensat nie powinny stawać się narzędziem konkurencji; konieczne jest, przynajmniej w początkowym okresie, aby poziom i zakres zabezpieczenia oferowany inwestorom przez system kraju pochodzenia w oddziałach działających na terytorium innego Państwa Członkowskiego nie przekraczał maksymalnego poziomu i zakresu oferowanego przez odpowiedni system kraju przyjmującego; należałoby w bliskim terminie zbadać powstałe na rynku zakłócenia, biorąc za podstawę nabyte doświadczenie oraz rozwój sektora finansowego.
(17) Gdy Państwo Członkowskie uzna, iż pewne określone kategorie inwestycji lub inwestorów nie potrzebują specjalnej ochrony, zostaną one wyłączone z przywileju korzystania z zabezpieczenia oferowanego przez systemy rekompensat dla inwestorów.
(18) Niektóre Państwa Członkowskie posiadają systemy rekompensat dla inwestorów, za które odpowiedzialne są profesjonalne instytucje; w innych Państwach Członkowskich istnieją systemy ustanowione i regulowane prawnie; taka różnica statusu stanowi problem tylko jeśli chodzi o obowiązkową przynależność do systemu lub wyłączenie z niej; niezbędne jest wtedy podjęcie kroków, aby ograniczyć kompetencje systemów w tym zakresie.
(19) Gdy zostanie ustalona ważność roszczenia, inwestorowi należy wypłacić rekompensatę bez zbędnej zwłoki; sam system rekompensat musi być w stanie ustalić rozsądny termin do wystąpienia z roszczeniem; wygaśnięcie tego terminu nie może jednak być podniesione przeciwko inwestorowi, który z istotnych względów nie mógł dochodzić swego roszczenia w wyznaczonym terminie.
(20) Informowanie inwestorów o warunkach rekompensat stanowi zasadniczy element ich ochrony; art. 12 dyrektywy 93/22/EWG zobowiązywał przedsiębiorstwa inwestycyjne do informowania inwestorów, przed zawarciem z nimi transakcji, o ewentualnym stosowaniu systemu rekompensat; w związku z tym niniejsza dyrektywa ustanawia zasady informowania potencjalnych inwestorów odnośnie systemu rekompensat, które dotyczą ich operacji inwestycyjnych.
(21) Nieuregulowane wykorzystanie, na cele reklamowe, informacji o wysokości kwoty i zakresie systemu rekompensat naraża stabilność systemu finansowego lub zaufanie inwestorów; Państwa Członkowskie winny ustanowić zasady ograniczające takie informacje.
(22) Niniejsza dyrektywa nakłada na każde przedsiębiorstwo inwestycyjne obowiązek przyłączenia się do systemu rekompensat dla inwestorów; dyrektywy regulujące zasady przyjmowania przedsiębiorstw inwestycyjnych mających swoje siedziby główne w kraju trzecim, w szczególności dyrektywa 93/22/EWG, umożliwiają Państwom Członkowskim decydowanie, czy i na jakich warunkach zezwalają one oddziałom tych przedsiębiorstw inwestycyjnych na prowadzenie działalności na terytorium tych Państw Członkowskich; oddziały te nie korzystają z prawa swobody świadczenia usług na mocy art. 59 ust. 2 Traktatu, nie korzystają one również z prawa podejmowania i prowadzenia działalności w Państwie Członkowskim innym niż kraj pochodzenia; Państwo Członkowskie, na którego terytorium zakładane są takie oddziały, musi decydować, jak wobec nich stosować zasady zawarte w niniejszej dyrektywie, tak aby były one zgodne z art. 5 dyrektywy 93/22/EWG oraz z koniecznością ochrony inwestorów i zachowania integralności systemu finansowego; istotne jest, aby inwestorzy, którzy zwracają się do oddziału, byli w pełni informowani o przepisach dotyczących rekompensat, które są wobec nich stosowane.
(23) W ramach niniejszej dyrektywy nie jest niezbędne harmonizowanie sposobów finansowania systemów rekompensat dla inwestorów, z jednej strony koszty wynikające z finansowania tych systemów muszą generalnie obciążać same przedsiębiorstwa inwestycyjne, a z drugiej strony, zdolność do finansowania tych systemów musi być proporcjonalna do obciążeń tych przedsiębiorstw; nie może to jednak naruszać stabilności systemu finansowego zainteresowanego Państwa Członkowskiego.
(24) Niniejsza dyrektywa nie może powodować zaangażowania odpowiedzialności Państw Członkowskich lub ich właściwych organów wobec inwestorów, gdy zadbały one o wprowadzenie i oficjalne uznanie jednego lub kilku systemów zapewniających rekompensatę lub ochronę inwestorów w warunkach określonych niniejszą dyrektywą.
(25) Minimalny stopień harmonizacji systemów rekompensat dla inwestorów jest niezbędny do zakończenia tworzenia rynku wewnętrznego dla przedsiębiorstw inwestycyjnych, ponieważ pozwala on na ustanowienie między inwestorami i przedsiębiorstwami stosunków opartych na większym zaufaniu, szczególnie w sytuacji, gdy chodzi o przedsiębiorstwa pochodzące z innych Państw Członkowskich, oraz uniknięcie trudności wynikających ze stosowania przez przyjmujące Państwo Członkowskie krajowych przepisów w zakresie ochrony inwestorów krajowych, które nie są harmonizowane na poziomie wspólnotowym; wiążąca dyrektywa Wspólnoty jest jedynym właściwym instrumentem do osiągnięcia wyznaczonego celu, mając na uwadze generalny brak przepisów dotyczących rekompensat dla inwestorów, których zakres stosowania odpowiadałby zakresowi zawartemu w dyrektywie 93/22/EWG; niniejszą dyrektywą osiągnięty jest tylko minimalny, niezbędny poziom harmonizacji; niniejsza dyrektywa pozwala Państwom Członkowskim, o ile sobie tego życzą, na ustanowienie ochrony o szerszym lub większym zakresie oraz pozostawia ona Państwom Członkowskim niezbędną swobodę w zakresie organizacji i finansowania systemów rekompensat dla inwestorów,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
W imieniu Parlamentu Euopejskiego | W imieniu Rady |
J. M. GIL-ROBLES | M. DE BOER |
Przewodniczący | Przewodniczący |
_______
(1) Dz.U. C 321 z 27.11.1993, str. 15 i Dz.U. C 328 z 31.12.1994, str. 27.
(2) Dz.U. C 127 z 7.5.1994, str. 1
(3) Opinia wydana dnia 28 lipca 1995 r.
(4) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 19 kwietnia 1994 r. (Dz.U. C 128 z 9.5.1994, str. 85), wspólne stanowisko Rady z dnia 23 października 1995 r. (Dz.U. C 320 z 30.11.1995, str. 9) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 marca 1996 r. (Dz.U. C 96 z 1.4.1996, str. 28). Decyzja Rady z dnia 17 lutego 1997 r. oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 19 lutego 1997 r. (Dz.U. C 85 z 17.3.1997).
(5) Dz.U. L 141 z 11.6.1993, str. 27.
(6) Dz. U. L 135 z 31.5.1994, str. 5.
(7) Pierwsza dyrektywa Rady 77/780/EWG z dnia 12 grudnia 1977 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 322 z 17.12.1997, str. 30). Dyrektywa zmieniona ostatnio przez dyrektywę 89/646/EWG (Dz.U. L 386 z 30.12.1989, str. 1).
(8) Druga dyrektywa Rady 89/646/EWG z dnia 15 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania oraz powadzenia działalności przez instytucje kredytowe, zmieniająca dyrektywę nr 77/780/EWG (Dz.U. L 386 z 30.12.1989, str. 1). Dyrektywa zmieniona ostatnio przez dyrektywę 92/30/EWG (Dz.U. L 110 z 28.4.1992, str. 52).
(9) Dz.U. L 110 z 28.4.1992, str. 52.
(10) Dz.U. L 166 z 28.6.1991, str. 77.
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej nie zgodziło się na usunięcie z ustawy o zatrudnianiu cudzoziemców przepisu podnoszącego w kodeksie pracy kary dla pracodawców. Senacka Komisja Rodziny, Polityki Senioralnej i Społecznej zaakceptowała we wtorek jedynie poprawki Biura Legislacyjnego Senatu do tej ustawy. Nie można jednak wykluczyć, że na posiedzeniu Senatu inni senatorowie przejmą poprawki zgłaszane przez stronę pracodawców.
11.03.2025Podczas ostatniego posiedzenia Sejmu, ku zaskoczeniu zarówno przedsiębiorców, jak i części posłów koalicji rządzącej, Lewica w ostatniej chwili „dorzuciła” do ustawy o warunkach dopuszczalności powierzania pracy cudzoziemcom poprawki zaostrzające kary za naruszanie przepisów prawa pracy - m.in. umożliwiające orzeczenie kary ograniczenia wolności. Jednocześnie zignorowano postulaty organizacji pracodawców, mimo wcześniejszych zapewnień rządu o ich poparciu.
27.02.2025Już nie 30 tys. zł, a 50 tys. zł ma grozić maksymalnie pracodawcy, który zawrze umowę cywilnoprawną, choć powinien - umowę o pracę. Podobnie temu, który nie wypłaca w terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi jego rodziny. A jeśli nie wypłaca przez okres co najmniej 3 miesięcy, to kara ma wynieść nawet 60 tys. złotych - zdecydował Sejm, przyjmując poprawkę Lewicy, zmieniającą Kodeks pracy w... ustawie dotyczącej cudzoziemców.
25.02.2025500 zł zarobi członek obwodowej komisji wyborczej w wyborach Prezydenta RP, 600 zł - zastępca przewodniczącego, a 700 zł przewodniczący komisji wyborczej – wynika z uchwały Państwowej Komisji Wyborczej. Jeżeli odbędzie się ponownie głosowanie, zryczałtowana dieta wyniesie 75 proc. wysokości diety w pierwszej turze. Termin zgłaszania kandydatów na członków obwodowych komisji wyborczych mija 18 kwietnia
20.01.20251 stycznia 2025 r. weszły w życie liczne zmiany podatkowe, m.in. nowe definicje budynku i budowli w podatku od nieruchomości, JPK CIT, globalny podatek wyrównawczy, PIT kasowy, zwolnienie z VAT dla małych firm w innych krajach UE. Dla przedsiębiorców oznacza to często nowe obowiązki sprawozdawcze i zmiany w systemach finansowo-księgowych. Firmy muszą też co do zasady przeprowadzić weryfikację nieruchomości pod kątem nowych przepisów.
02.01.2025W 2025 roku minimalne wynagrodzenie za pracę wzrośnie tylko raz. Obniżeniu ulegnie natomiast minimalna podstawa wymiaru składki zdrowotnej płaconej przez przedsiębiorców. Grozi nam za to podwyżka podatku od nieruchomości. Wzrosną wynagrodzenia nauczycieli, a prawnicy zaczną lepiej zarabiać na urzędówkach. Wchodzą w życie zmiany dotyczące segregacji odpadów i e-doręczeń. To jednak nie koniec zmian, jakie czekają nas w Nowym Roku.
31.12.2024Identyfikator: | Dz.U.UE.L.1997.84.22 |
Rodzaj: | Dyrektywa |
Tytuł: | Dyrektywa 97/9/WE w sprawie systemów rekompensat dla inwestorów |
Data aktu: | 03/03/1997 |
Data ogłoszenia: | 26/03/1997 |
Data wejścia w życie: | 01/05/2004, 26/03/1997 |