Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej. Interlaken.1987.05.20.

KONWENCJA O WSPÓLNEJ PROCEDURZE TRANZYTOWEJ

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Niniejszy akt prawny został zmieniony przez:

– Decision 1/88 of the EEC-EFTA Joint Committee 'Commom Transit' of 22 April 1988 amending Appendices I, II and III to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1988.162.5 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 1/89 of the EEC-EFTA Joint Committee-Common Transit of 3 May 1989 amending Appendices I, II and III to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1989.200.4 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 2/89 of the EEC/EFTA Joint Committee on Common Transit of 8 December 1989 amending the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1990.108.4 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 1/90 of the EEC-EFTA Joint Committee 'common transit' of 13 December 1990 amending appendices I and II to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1990.75.2 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 1/91 of the EEC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 19 September 1991 amending Appendix I to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1992.402.1 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 2/92 of the EEC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 24 September 1992 amending Appendix II to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1992.402.9 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Porozumienie w formie wymiany listów odnoszące się do zmiany Konwencji z dnia 20 maja 1987 roku o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.1993.25.27),

– Decision No 1/93 of the EEC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 23 September 1993 amending Appendix III to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1994.12.32 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 2/93 of the EEC/EFTA Joint Committee on Common Transit of 23 September 1993 amending Appendix II of the Convention of 20 May 1987 on common transit (Dz.U.UE.L.1994.12.33 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 1/94 of the EEC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 8 December 1994 amending Appendix II to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1994.371.2 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 3/94 of the EEC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 8 December 1994 amending Appendix II to the Convention of 20 May 1987 on common transit (Dz.U.UE.L.1994.371.6 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Recommendation No 1/93 the EEC-EFTA Joint Committee on the simplification of formalities in trade in goods of 23 September 1993 for the amendment of the Convention of 20 May 1987 on the simplification of formalities in trade in goods (Dz.U.UE.L.1996.36.27 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Recommendation No 1/93 the EEC-EFTA Joint Committee on Common transit of 23 September 1993 for the amendment of the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1996.36.32 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Porozumienie w formie wymiany listów między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką Austrii, Republiką Finlandii, Republiką Islandii, Królestwem Norwegii, Królestwem Szwecji i Konfederacją Szwajcarską dotyczących zmian w Konwencji z dnia 20 maja 1987 roku w sprawie wspólnej procedury tranzytowej (Dz.U.UE.L.1996.36.30),

– Decision No 2/95 of the EC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 26 October 1995 amending Annexes I to IV of Appendix III to the Convention on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1996.117.14 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Porozumienie w formie wymiany listów między Wspólnotą Europejską a Republiką Islandii, Królestwem Norwegii oraz Konfederacją Szwajcarską dotyczące zmiany Konwencji z dnia 20 maja 1987 roku w sprawie wspólnej procedury tranzytowej (Dz.U.UE.L.1997.91.14),

– Decision No 3/96 of the EC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 5 December 1996 amending Article 50 of Appendix II to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1997.43.32 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 4/96 of the EC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 5 December 1996 amending Appendices I, II and III to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1997.43.33 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 2/97 of the EC/EFTA Joint Committee on Common Transit of 23 July 1997 amending Appendices I and II of the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1997.238.27 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 3/97 of the EC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 23 July 1997 amending the Convention on a common transit procedure of 20 May 1987 and Appendices II and III thereto, and repealing the Additional Protocol ES-PT (Dz.U.UE.L.1997.238.30 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 4/97 of the EC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 17 December 1997 amending Annex VIII to Appendix II of the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1998.5.34 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 1/99 of the EC/EFTA Joint Committee on common transit of 12 February 1999 amending Appendices I, II and III to the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1999.65.50 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 2/99 of the EC/EFTA Joint Committee on common transit of 30 March 1999 amending Appendix I of the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.1999.119.53 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 1/2000 of the EC-EFTA Joint Committee on common transit of 20 December 2000 amending the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.2001.9.1 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 1/2001 of the EC-EFTA Joint Committee on Common Transit of 7 June 2001 amending the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.2001.165.54 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– Decision No 2/2002 of the EC-EFTA Joint Committee on common transit of 27 November 2002 amending the Convention of 20 May 1987 on a common transit procedure (Dz.U.UE.L.2003.4.18 - nieopublikowany w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej),

– decyzję nr 1/2005 Wspólnego Komitetu WE-EFTA w sprawie "Wspólnego Tranzytu" z dnia 17 czerwca 2005 r. zmieniającą Konwencję o wspólnej procedurze tranzytowej z dnia 20 maja 1987 r. (Dz.U.UE.L.2005.189.35),

– decyzję nr 2/2005 Wspólnego Komitetu WE-EFTA w sprawie "Wspólnego Tranzytu" z dnia 17 czerwca 2005 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2005.189.59),

– decyzję nr 3/2005 Wspólnego Komitetu WE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 17 czerwca 2005 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2005.189.61),

– decyzję nr 4/2005 Wspólnego Komitetu WE-EFTA w sprawie Wspólnego Tranzytu z dnia 15 sierpnia 2005 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2005.225.29),

– decyzję nr 6/2005 Wspólnego Komitetu WE-EFTA w sprawie "Wspólnego Tranzytu" z dnia 4 października 2005 r. zmieniającą Konwencję o wspólnej procedurze tranzytowej z dnia 20 maja 1987 r. (Dz.U.UE.L.2005.324.96),

– decyzję nr 1/2007 Wspólnego Komitetu WE-EFTA w sprawie Wspólnego Tranzytu z dnia 16 kwietnia 2007 r. zmieniającą Konwencję o wspólnej procedurze tranzytowej z dnia 20 maja 1987 r. (Dz.U.UE.L.2007.145.18),

– decyzję Komisji Mieszanej WE-EFTA "Wspólny Tranzyt" nr 1/2008 z dnia 16 czerwca 2008 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2008.274.1),

– decyzję Komisji Mieszanej WE-EFTA "Wspólny Tranzyt" nr 1/2009 z dnia 31 lipca 2009 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2009.207.12),

– decyzję nr 2/2013 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 7 listopada 2013 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2013.315.106).

– decyzję nr 3/2012 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 26 czerwca 2012 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2012.182.42),

– decyzję nr 4/2012 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 26 czerwca 2012 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2012.297.34),

– decyzję nr 1/2013 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 1 lipca 2013 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2013.277.14).

– decyzję nr 2/2015 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 17 czerwca 2015 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2015.174.32).

– decyzję nr 4/2015 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 26 listopada 2015 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2015.344.7).

– decyzję nr 1/2016 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 28 kwietnia 2016 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2016.142.25).

– decyzję nr 1/2017 Komisji Mieszanej UE-EFTA ds. Wspólnego Tranzytu z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2018.8.1).

– decyzję nr 2/2018 Komisji Mieszanej UE-CTC z dnia 14 grudnia 2018 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2018.317.48).

– decyzję nr 1/2019 Komisji Mieszanej UE-CTC z dnia 4 grudnia 2019 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2020.103.47).

– decyzję nr 1/2021 Komisji Mieszanej UE-CTC z dnia 1 czerwca 2021 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2021.240.5).

– decyzję nr 1/2022 Komisji Mieszanej UE-CTC z dnia 25 sierpnia 2022 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2022.253.1).

– decyzję nr 1/2024 Komisji Mieszanej UE-CTC z dnia 18 października 2024 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2025.137).

– decyzję nr 3/2024 Komisji Mieszanej UE-CTC z dnia 5 listopada 2024 r. zmieniającą Konwencję z dnia 20 maja 1987 r. o wspólnej procedurze tranzytowej (Dz.U.UE.L.2025.174).

Naniesienie zmian na tekst nie jest możliwe, ponieważ niektóre akty zmieniające, istotne z punktu widzenia ujednolicenia tekstu niniejszego aktu prawnego, nie zostały opublikowane w polskim wydaniu Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

.................................................

REPUBLIKA AUSTRII, REPUBLIKA FINLANDII, REPUBLIKA ISLANDII, KRÓLESTWO NORWEGII, KRÓLESTWO SZWECJI I KONFEDERACJA SZWAJCARSKA,

zwane dalej "krajami EFTA",

EUROPEJSKA WSPÓLNOTA GOSPODARCZA,

zwana dalej "Wspólnotą",

OPIERAJĄC SIĘ na umowach o wolnym handlu między Wspólnotą a poszczególnymi krajami EFTA,

OPIERAJĄC SIĘ na Wspólnej Deklaracji przyjętej przez ministrów krajów EFTA i Państw Członkowskich Wspólnoty, jak również przez Komisję Wspólnot Europejskich, w dniu 9 kwietnia 1984 roku w Luksemburgu, zawierającym proklamację utworzenia Europejskiej Przestrzeni Gospodarczej, w szczególności w celu uproszczenia formalności granicznych i reguł pochodzenia towarów,

OPIERAJĄC SIĘ na zawartej między krajami EFTA a Wspólnotą Konwencji o uproszczeniu formalności w obrocie towarowym, na mocy której wprowadzony został dla tego obrotu jednolity dokument administracyjny,

MAJĄC NA UWADZE, że stosowanie tego jednolitego dokumentu w ramach wspólnej procedury tranzytowej do przewozu towarów między Wspólnotą a krajami EFTA, jak również między poszczególnymi krajami EFTA, spowodowałoby uproszczenie,

MAJĄC NA UWADZE, że cel ten najlepiej może być osiągnięty przez rozszerzenie procedury tranzytowej, stosowanej obecnie do przewozu towarów wewnątrz Wspólnoty, między Wspólnotą a Austrią i Szwajcarią, jak również między Austrią a Szwajcarią, na te kraje EFTA, które jeszcze jej nie stosują,

MAJĄC NA UWADZE, że między Finlandią, Norwegią a Szwecją mają zastosowanie także Nordyckie Uregulowania Tranzytowe,

POSTANOWIŁY zawrzeć następującą Konwencję:

Postanowienia ogólne

Artykuł  1

1. Niniejsza Konwencja ustanawia środki dotyczące przewozu towarów między Wspólnotą a krajami EFTA, jak również między poszczególnymi krajami EFTA; w tym celu wprowadza się wspólną procedurę tranzytową, w ramach której towary bez względu na ich rodzaj i pochodzenie, mogą być w danym wypadku również przeładowywane, wysyłane dalej lub składowane.

2. Bez uszczerbku dla postanowień niniejszej Konwencji, w szczególności tych dotyczących składania zabezpieczenia, przewozy towarów wewnątrz Wspólnoty traktowane są jako dokonywane w procedurze tranzytu wspólnotowego.

3. Z zastrzeżeniem artykułów 7-12 postanowienia dotyczące wspólnej procedury tranzytowej zawarte są w dodatkach I i II do niniejszej Konwencji.

4. Zgłoszenia tranzytowe i dokumenty tranzytowe dla wspólnej procedury tranzytowej odpowiadają wzorom określonym w dodatku III i są wystawiane zgodnie z postanowieniami tego dodatku.

Artykuł  2

1. Wspólna procedura tranzytowa określana jest dalej, w zależności od wypadku, jako procedura T1 lub T2.

2. Procedura T1 może być stosowana do wszystkich towarów przewożonych zgodnie z postanowieniami artykułu 1 ustęp 1.

3. Procedurę T2 stosuje się w odniesieniu do towarów przewożonych zgodnie z postanowieniami artykułu 1 ustęp 1 przy spełnieniu następujących przesłanek:

a) we Wspólnocie, jedynie gdy towary spełniają warunki ustanowione w artykułach 9 i 10 Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Gospodarczą oraz nie podlegają celnym formalnościom wywozowym w celu przyznania refundacji wywozowych dla państw trzecich, zgodnie z założeniami wspólnej polityki rolnej, lub gdy towary objęte są Traktatem ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali oraz są, na warunkach tego Traktatu, dopuszczone do swobodnego obrotu na obszarze Wspólnoty;

b) w kraju EFTA, tylko wówczas, gdy towary przybyły do tego państwa w procedurze T2 i przy spełnieniu specjalnych warunków ustanowionych w artykule 9 wysyłane są dalej.

4. Specjalne warunki ustanowione w niniejszej Konwencji, jakie muszą zostać spełnione dla objęcia towarów procedurą T2, dotyczą także wystawiania dokumentów T2L potwierdzających wspólnotowy status towarów; towary, dla których został wystawiony taki dokument, będą traktowane w ten sam sposób, jak towary przewożone w procedurze T2, przy czym jednakże dokument potwierdzający wspólnotowy status towarów nie musi towarzyszyć towarom.

Artykuł  3

1. Do celów Konwencji następujące wyrazy oznaczają:

a) "tranzyt": procedurę celną, w której towary przewożone są pod kontrolą celną z urzędu celnego w jednym kraju do urzędu celnego w tym samym lub innym kraju, przy czym przekraczana jest przynajmniej jedna granica;

b) "kraj": jakikolwiek kraj EFTA oraz jakiekolwiek Państwo Członkowskie Wspólnoty;

c) "państwo trzecie": każde państwo, które nie jest krajem EFTA ani Państwem Członkowskim Wspólnoty.

2. Przy stosowaniu ustanowionych niniejszą Konwencją zasad dotyczących procedury T1 lub T2 kraje EFTA, jak również Wspólnota i jej Państwa Członkowskie mają te same prawa i obowiązki.

Artykuł  4

1. Niniejsza Konwencja pozostaje bez uszczerbku dla jakichkolwiek innych umów międzynarodowych dotyczących procedury tranzytowej, w szczególności procedury TIR oraz Manifestu Reńskiego z zastrzeżeniem ewentualnych ograniczeń stosowania takich umów do przewozów towarów między dwoma miejscami położonymi we Wspólnocie, jak również z zastrzeżeniem ewentualnych ograniczeń dotyczących wystawiania dokumentów T2L potwierdzających wspólnotowy status towarów.

2. Niniejsza Konwencja obowiązuje również bez uszczerbku dla:

a) przewozów towarów objętych procedurą odprawy czasowej; i

b) porozumień o ruchu granicznym.

Artykuł  5

Jeżeli między Umawiającymi się Stronami a państwem trzecim nie ma umowy, na mocy której towary przewożone między Umawiającymi się Stronami mogą być przewożone w procedurze T1 lub T2 przez to państwo trzecie, taka procedura może być zastosowana do przewozu towarów przez to państwo trzecie tylko wówczas, gdy przewóz ten dokonywany jest z zastosowaniem jednego dokumentu przewozowego wystawionego na obszarze Umawiającej się Strony; działanie tej procedury jest zawieszone na obszarze państwa trzeciego.

Artykuł  6

O ile zapewniona jest realizacja środków odnoszących się w danym wypadku do towarów, kraje mogą, w drodze dwustronnych lub wielostronnych porozumień, wprowadzić między sobą procedury uproszczone w ramach procedury T1 lub T2. O tego rodzaju porozumieniach należy poinformować Komisję Wspólnot Europejskich, która informuje pozostałe kraje.

Stosowanie procedury tranzytowej

Artykuł  7

1. Z zastrzeżeniem szczególnych postanowień niniejszej Konwencji, właściwe urzędy celne krajów EFTA są upoważnione do pełnienia zadań urzędów wyjścia, urzędów celnych tranzytowych, urzędów przeznaczenia i urzędów składania gwarancji.

2. Właściwe urzędy celne Państw Członkowskich Wspólnoty są upoważnione do wystawiania dokumentów tranzytowych T1 i T2 dla urzędów przeznaczenia w krajach EFTA. Z zastrzeżeniem jakichkolwiek postanowień szczególnych niniejszej Konwencji urzędy te są również upoważnione do wystawiania dokumentów potwierdzających wspólnotowy status towarów wysyłanych do kraju EFTA.

3. Jeżeli zestawionych jest kilka przesyłek towarowych, które przewożone są jako przesyłka zbiorcza jednym środkiem transportu w rozumieniu artykułu 16 ustęp 2 dodatku I, w jednej procedurze T1 lub T2, przez jednego głównego zobowiązanego, z jednego urzędu wyjścia do jednego urzędu przeznaczenia, dla tego samego odbiorcy, Umawiająca się Strona może wymagać, aby dla tych przesyłek - oprócz uzasadnionych wypadków wyjątkowych - złożone zostało jedno zgłoszenie tranzytowe T1 lub T2, do którego dołączone są odpowiednie wykazy załadunkowe.

4. Nie naruszając istniejącego w danym wypadku obowiązku potwierdzenia wspólnotowego statusu towarów, osoba wypełniająca formalności wywozowe w granicznym urzędzie celnym Umawiającej się Strony nie może zostać zobowiązana do zgłoszenia towarów do procedury T1 lub T2, niezależnie od tego, jaką procedurą celną towary te mają być objęte w sąsiednim granicznym urzędzie celnym.

5. Nie naruszając istniejącego w danym wypadku obowiązku potwierdzenia wspólnotowego statusu towarów, graniczny urząd celny Umawiającej się Strony, w którym wypełniane są formalności wywozowe, może odmówić dokonania odprawy towarów do procedury T1 lub T2, jeżeli procedura ta ma być zakończona w sąsiednim granicznym urzędzie celnym.

Artykuł  8

Przy przewozach towarów z zastosowaniem dokumentów tranzytowych T1 lub T2, w szczególności przy podziale, przeładunku lub zestawianiu przesyłek, towary nie mogą być doładowywane, wyładowywane lub zamieniane.

Artykuł  9

1. Towary, które zostały przywiezione do kraju EFTA w procedurze T2 i mogą być wysłane dalej w tej procedurze, muszą pozostawać przez cały czas pod kontrolą organów celnych tego kraju w celu zapewnienia niezmienności ich tożsamości i stanu.

2. Jeżeli takie towary wysyłane są dalej z kraju EFTA, w którym były objęte inną procedurą celną niż procedura tranzytowa lub procedura składu celnego, procedura T2 nie może zostać zastosowana.

Nie dotyczy to jednakże towarów, które odprawione są czasowo w celu wystawienia na targach lub innych podobnych imprezach publicznych i zostały poddane tylko takim czynnościom, które były niezbędne do utrzymania ich w niezmienionym stanie lub podziału przesyłki.

3. Jeżeli towary po ich składowaniu w procedurze składu celnego wysyłane są dalej z kraju EFTA, procedura T2 może być zastosowana tylko przy spełnieniu następujących przesłanek:

– okres składowania nie przekroczył pięciu lat; dla towarów z działów 1-24 Nomenklatury dla klasyfikacji towarów w Taryfach Celnych (Międzynarodowa konwencja w sprawie zharmonizowanego systemu oznaczania i kodowania towarów z dnia 14 czerwca 1983 r).; okres ten jest jednak ograniczony do sześciu miesięcy;

– towary były składowane w specjalnych pomieszczeniach i były poddane tylko takim czynnościom, które były niezbędne do utrzymania ich w niezmienionym stanie lub podziału przesyłki i nie zostały przy tym zamienione opakowania;

– czynności te były dokonywane pod dozorem celnym.

4. Wszystkie dokumenty tranzytowe T2 i T2L wystawiane przez urząd celny kraju EFTA, muszą zawierać odniesienie do odpowiednich dokumentów tranzytowych T2 lub T2L, na podstawie których towary przybyły do danego kraju EFTA, oraz zostać opatrzone wszelkimi adnotacjami szczególnymi, które były zawarte w tamtych dokumentach.

Artykuł  10

1. O ile postanowienia ustępu 2 lub dodatków nie stanowią inaczej, dla wszystkich procedur T1 lub T2 należy składać zabezpieczenie ważne we wszystkich krajach, których dotyczy dana operacja.

2. Postanowienia ustępu 1 nie naruszają prawa:

a) Umawiających się Stron do zawierania między sobą porozumień w sprawie odstąpienia od wymogu składania zabezpieczenia przy procedurze T1 lub T2 przebiegającej tylko przez ich obszar;

b) odstąpienia od wymogu składania zabezpieczenia dla odcinków procedury T1 lub T2 między urzędem wyjścia a pierwszym urzędem tranzytowym.

3. W celu stosowania gwarancji ryczałtowej zgodnie z postanowieniami dodatków I i II do niniejszej Konwencji, jako "ECU" obowiązuje równowartość następujących kwot:

0,719 marki niemieckiej,

0,0878 funta szterlinga,

1,31 franka francuskiego,

140 lirów włoskich,

0,256 guldena holenderskiego,

3,71 franka belgijskiego,

0,14 franka luksemburskiego,

0,219 korony duńskiej,

0,00871 funta irlandzkiego,

1,15 drachmy greckiej.

Wartość ECU w danej walucie odpowiada sumie równowartości kwot podanych wyżej w tej walucie.

Artykuł  11

1. Zapewnienie tożsamości towarów dokonywane jest z zasady przez nałożenie zamknięć.

2. Nałożenie zamknięć następuje:

a) przez nałożenie zamknięć na przestrzeń ładunkową, jeżeli środek transportu został już dopuszczony na podstawie innych przepisów lub uznany przez urząd wyjścia jako odpowiedni do nałożenia takich zamknięć;

b) w pozostałych wypadkach przez nałożenie zamknięć na opakowanie.

3. Za odpowiednie do nałożenia zamknięć mogą być uznane środki transportu:

a) na które zamknięcia mogą być nałożone w sposób prosty i skuteczny;

b) które są tak zbudowane, że żadne towary nie mogą być wyjęte lub dołożone bez pozostawienia widocznych śladów wyłamania lub naruszenia zamknięć;

c) które nie zawierają żadnych schowków, gdzie mogłyby być ukryte towary;

d) których przestrzenie ładunkowe są łatwo dostępne dla kontroli właściwych organów.

4. Urząd wyjścia może odstąpić od nałożenia zamknięć, jeżeli tożsamość towarów może być stwierdzona przez ich opis w zgłoszeniu T1 lub T2 lub w załączonych dokumentach, z uwzględnieniem ewentualnych innych środków służących zapewnieniu tożsamości.

Artykuł  12

1. Do czasu uzgodnienia procedury wymiany danych statystycznych, zapewniającej krajom EFTA i Państwom Członkowskim Wspólnoty dane niezbędne do sporządzania statystyki tranzytu, do celów statystycznych należy składać dodatkowy egzemplarz nr 4 dokumentów tranzytowych T1 i T2 w niżej wymienionych urzędach celnych, chyba że Umawiająca się Strona nie wymaga jego przedłożenia:

a) w pierwszym urzędzie celnym tranzytowym każdego kraju EFTA;

b) w pierwszym urzędzie celnym tranzytowym Wspólnoty, jeżeli towary przewożone są w procedurze T1 lub T2, która zaczęła się w kraju EFTA.

2. Egzemplarz dodatkowy, określony w ustępie 1, nie jest jednakże wymagany, jeżeli towary przewożone są zgodnie z postanowieniami zawartymi w tytule IV dział I dodatku II.

3. Główny zobowiązany lub jego upoważniony przedstawiciel, na żądanie krajowych urzędów właściwych w sprawach statystyki tranzytu, udziela wszelkich informacji związanych z dokumentami tranzytowymi T1 lub T2 niezbędnych do celów statystycznych.

Pomoc urzędowa

Artykuł  13

1. Organy celne zainteresowanych krajów udzielają sobie wzajemnie wszelkich dostępnych informacji, które są niezbędne do kontroli prawidłowego stosowania niniejszej Konwencji.

2. O ile jest to niezbędne, organy celne zainteresowanych krajów powiadamiają się wzajemnie o wszelkich ustaleniach, pismach, sprawozdaniach, protokołach i informacjach, które dotyczą przewozów towarów w procedurze T1 lub T2, jak również o wszelkich nieprawidłowościach i naruszeniach postanowień, mających związek z tymi procedurami.

O ile jest to niezbędne, informują się również wzajemnie o wszelkich ustaleniach związanych z towarami, w odniesieniu do których przewidziana jest pomoc urzędowa i które objęte były procedurą składu celnego.

3. Jeżeli istnieje podejrzenie wystąpienia nieprawidłowości lub naruszenia postanowień odnośnie do towarów, które z jednego kraju lub po tranzycie przez ten kraj, lub po składowaniu w składzie celnym zostały wwiezione do innego kraju, właściwe organy zainteresowanych krajów udzielają sobie wzajemnie, na wniosek, informacji o:

a) szczegółach dotyczących przewozu towarów, jeżeli dane towary:

– przybyły do kraju, do którego skierowano wniosek, na podstawie dokumentu tranzytowego T1, T2 lub T2L, niezależnie od rodzaju ich dalszego transportu, lub

– niezależnie od sposobu ich przybycia do tego kraju zostały stamtąd wysłane dalej na podstawie dokumentu tranzytowego T1 lub T2 bądź dokumentu potwierdzającego wspólnotowy status towarów:

b) szczegółach dotyczących składowania w składzie celnym, jeżeli dane towary przybyły do tego kraju na podstawie dokumentu tranzytowego T2 lub T2L, lub jeżeli zostały stamtąd wysłane dalej na podstawie dokumentu tranzytowego T2 lub T2L.

4. We wniosku sporządzonym stosownie do postanowień ustępów 1-3 należy podać, do jakiego wypadku bądź wypadków się on odnosi.

5. Jeżeli właściwe organy danego kraju zwracają się o udzielenie pomocy urzędowej, jakiej same nie mogłyby udzielić, gdyby zostały o to poproszone, powinny one w swoim wniosku wskazać na tę okoliczność. W takim wypadku udzielenie pomocy urzędowej pozostawia się uznaniu właściwych organów, do których zwrócono się o udzielenie pomocy.

6. Informacje otrzymane stosownie do postanowień ustępów 1-3 mogą być wykorzystane tylko do celów niniejszej Konwencji i podlegają takiej ochronie, jaką postanowienia prawa wewnętrznego kraju, który je otrzymał, zapewniają informacjom tego rodzaju. Informacje te mogą zostać wykorzystane w inny sposób tylko za pisemną zgodą organów celnych, które informacji udzieliły i z zastrzeżeniem ograniczeń zarządzonych przez te organy.

Komisja Mieszana

Artykuł  14

1. Ustanawia się Komisję Mieszaną, w którym reprezentowana jest każda Umawiająca się Strona niniejszej Konwencji.

2. Komisja Mieszana działa we wzajemnym porozumieniu.

3. Komisja Mieszana zbiera się w razie potrzeby, jednakże przynajmniej raz w roku. Każda z Umawiających się Stron może wnioskować o zwołanie posiedzenia.

4. Komisja Mieszana ustala swój regulamin wewnętrzny, który reguluje między innymi tryb zwoływania posiedzeń, jak również powoływanie przewodniczącego i czas trwania jego kadencji.

5. Komisja Mieszana może tworzyć podkomisje i grupy robocze do pomocy przy wypełnianiu jej zadań.

Artykuł  15

1. Zadaniem Komisji Mieszanej jest administrowanie niniejszą Konwencją i zapewnienie jej prawidłowej realizacji. W tym celu Komisja Mieszana powinna być informowana w regularnych odstępach czasu przez Umawiające się Strony o praktycznych doświadczeniach wynikających z realizacji niniejszej Konwencji; Komisja Mieszana wydaje zalecenia oraz podejmuje decyzje w wypadkach przewidzianych w ustępie 3.

2. Komisja Mieszana zaleca w szczególności:

a) zmiany niniejszej Konwencji, z wyjątkiem zmian w rozumieniu ustępu 3;

b) wszystkie inne środki, które są niezbędne do realizacji niniejszej Konwencji.

3. Komisja Mieszana uchwala w drodze decyzji:

a) zmiany dodatków;

b) zmiany definicji ECU zawartej w artykule 10 ustęp 3;

c) inne zmiany niniejszej Konwencji, które okażą się konieczne na skutek zmian dodatków;

d) środki podejmowane zgodnie z artykułem 28 ustęp 3 dodatku I;

e) środki przejściowe w wypadku przystąpienia nowych Państw Członkowskich do Wspólnoty.

Wyżej wymienione decyzje realizowane będą przez Umawiające się Strony zgodnie z ich własnym ustawodawstwem.

4. Jeżeli przedstawiciel Umawiającej się Strony w Komisji Mieszanej przyjął decyzję z zastrzeżeniem spełnienia warunków prawno-konstytucyjnych, decyzja ta, o ile nie wymienia się w niej żadnej daty, wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca po notyfikacji uchylenia tego zastrzeżenia.

Postanowienia różne i końcowe

Artykuł  16

Każda Umawiająca się Strona podejmie odpowiednie środki w celu zapewnienia skutecznej i rozważnej realizacji niniejszej Konwencji, uwzględniając przy tym konieczność zmniejszenia, tak dalece na ile to możliwe, formalności nakładanych na uczestników procedury, jak również konieczność rozwiązywania trudności powstających przy stosowaniu postanowień niniejszej Konwencji, w sposób zadowalający wszystkie Umawiające się Strony.

Artykuł  17

Umawiające się Strony powiadamiają się wzajemnie o przepisach wydanych w celu realizacji niniejszej Konwencji.

Artykuł  18

Postanowienia niniejszej Konwencji nie stanowią przeszkody do stosowania zakazów lub ograniczeń przywozowych, wywozowych i tranzytowych ustanowionych przez Umawiające się Strony lub Państwa Członkowskie Wspólnoty z powodów uzasadnionych względami moralności publicznej, porządku i bezpieczeństwa publicznego, ochrony zdrowia i życia ludzi, zwierząt lub roślin, ochrony dóbr kultury narodowej o wartości artystycznej, historycznej lub archeologicznej oraz ochrony własności przemysłowej i handlowej.

Artykuł  19

Dodatki i Protokół dodatkowy stanowią integralną część niniejszej Konwencji.

Artykuł  20

1. Niniejsza Konwencja ma zastosowanie z jednej strony na obszarze, na którym stosuje się Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą i według postanowień tego Traktatu oraz z drugiej strony na obszarze krajów EFTA.

2. Niniejsza Konwencja obowiązuje także w Księstwie Liechtenstein tak długo, jak długo Księstwo to związane jest Unią Celną z Konfederacją Szwajcarską.

Artykuł  21

Każda Umawiająca się Strona może wystąpić z niniejszej Konwencji, z zachowaniem dwunastomiesięcznego terminu wypowiedzenia; pisemne wypowiedzenie należy skierować do depozytariusza, który notyfikuje je pozostałym Umawiającym się Stronom.

Artykuł  22

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dnia 1 stycznia 1988 roku, o ile Umawiające się Strony złożą do dnia 1 listopada 1987 roku swoje dokumenty przyjęcia w pełniącym obowiązki depozytariusza Sekretariacie Rady Wspólnot Europejskich.

2. Jeżeli niniejsza Konwencja nie wejdzie w życie dnia 1 stycznia 1988 roku, wówczas wchodzi w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca po złożeniu ostatniego dokumentu przyjęcia.

3. Depozytariusz notyfikuje datę złożenia dokumentu przyjęcia przez każdą z Umawiających się Stron i datę wejścia w życie niniejszej Konwencji.

Artykuł  23

1. Wraz z wejściem w życie niniejszej Konwencji tracą moc Umowy zawarte w dniach 30 listopada 1972 roku i 23 listopada 1972 roku między Austrią oraz Szwajcarią a Wspólnotą w sprawie stosowania postanowień o procedurze tranzytu wspólnotowego, jak również Umowa z dnia 12 lipca 1977 roku między Wspólnotą i tymi dwoma krajami o rozszerzeniu stosowania postanowień o procedurze tranzytu wspólnotowego.

2. Umowy wymienione w ustępie 1 obowiązują jednakże nadal dla procedur T1 lub T2, które zostały wszczęte przed wejściem w życie niniejszej Konwencji.

3. Nordyckie Uregulowania Tranzytowe między Finlandią, Norwegią a Szwecją tracą moc wraz z wejściem w życie niniejszej Konwencji.

Artykuł  24

Niniejsza Konwencja została sporządzona w jednym oryginale w językach angielskim, duńskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, islandzkim, niderlandzkim, niemieckim, norweskim, portugalskim, szwedzkim i włoskim, przy czym każda wersja językowa jest jednakowo wiążąca. Konwencja zostanie złożona w archiwum Sekretariatu Rady Wspólnot Europejskich, który przekaże uwierzytelnioną kopię każdej Umawiającej się Stronie.

Sporządzono w Interlaken, dnia 20 maja 1987 roku.

DODATEK  I 

TYTUŁ  I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł  1

1. Ustanowioną w niniejszej Konwencji procedurę tranzytową stosuje się do przewozu towarów zgodnie z postanowieniami artykułu 1 ustęp 1 Konwencji.

2. Z zastrzeżeniem artykułu 2 niniejszej Konwencji stanowi ją procedura T1 lub T2

Artykuły 2-10

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułów 2-10).

Artykuł  11

W rozumieniu niniejszej Konwencji następujące określenia oznaczają:

a) "główny zobowiązany":

osobę, która osobiście lub za pośrednictwem upoważnionego przedstawiciela, wnioskuje o pozwolenie, w zgłoszeniu zgodnie z wymaganymi formalnościami celnymi, na przeprowadzenie tranzytu, przez co staje się odpowiedzialna przed właściwymi organami za dokonanie tranzytu zgodnie z zasadami;

b) "środek transportu":

– każdy pojazd drogowy, przyczepę, naczepę,

– każdy pojazd lub wagon kolejowy,

– każdą łódź lub statek,

– każdy statek powietrzny,

– każdy kontener w rozumieniu Konwencji celnej w sprawie kontenerów;

c) "urząd wyjścia": urząd celny, w którym zaczyna się operacja tranzytu;

d) "urząd celny tranzytowy":

– urząd celny w miejscu wprowadzenia na obszar kraju innego niż kraj wyjścia,

– urząd celny w miejscu wyprowadzenia z Umawiającej się Strony, jeżeli przesyłka w trakcie operacji tranzytu opuszcza obszar celny tej Umawiającej się Strony przez granicę między Umawiającą się Stroną a państwem trzecim;

e) "urząd przeznaczenia":

urząd celny, któremu należy przedstawić towary przewożone w operacji tranzytu w celu jej zakończenia;

f) "urząd składania gwarancji":

urząd celny, w którym składa się gwarancję generalną;

g) "granica wewnętrzna":

wspólną granicę dwóch Umawiających się Stron.

Towary, które zostają załadowane w porcie morskim jednej Umawiającej się Strony i wyładowane w porcie morskim innej Umawiającej się Strony, traktowane są jako towary przekraczające granicę wewnętrzną, o ile transport odbywa się na podstawie jednego dokumentu przewozowego.

Towary, które przybywają z państw trzecich drogą morską i zostają przeładowane w porcie morskim Umawiającej się Strony w celu ich późniejszego wyładowania w porcie morskim innej Umawiającej się Strony, nie są traktowane jako towary przekraczające granicę wewnętrzną.

TYTUŁ  II

PROCEDURA T1

Artykuł  12

1. Jeżeli towary mają być przewożone w procedurze T1, wówczas stosownie do postanowień niniejszej Konwencji należy je zgłosić do tranzytu zgłoszeniem tranzytowym T1. Zgłoszenie tranzytowe T1 jest zgłoszeniem towarów na formularzu zgodnym z wzorami określonymi w dodatku III.

2. Formularz T1, określony w ustępie 1, może być odpowiednio uzupełniony jednym lub kilkoma formularzami uzupełniającymi T1bis, zgodnymi z wzorami formularzy uzupełniających określonymi w dodatku III.

3. Formularze T1 i T1bis należy drukować i wypełniać w jednym z języków urzędowych Umawiających się Stron dozwolonym przez właściwe organy kraju wyjścia. O ile jest to konieczne, właściwe organy kraju, w którym realizowana jest procedura T1, mogą zażądać tłumaczenia na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych tego kraju.

4. Zgłoszenie tranzytowe T1 musi być podpisane przez osobę, która wnioskuje o pozwolenie na przeprowadzenie procedury T1; należy je przedłożyć w urzędzie wyjścia, przynajmniej w trzech egzemplarzach.

5. Dołączone do zgłoszenia T1 dokumenty uzupełniające stanowią integralną część zgłoszenia.

6. Do zgłoszenia tranzytowego T1 należy dołączyć dokument przewozowy. Urząd wyjścia może zrezygnować z wymogu przedłożenia tego dokumentu przy wypełnianiu formalności celnych. Dokument przewozowy należy jednakże w każdym czasie podczas przewozu przedkładać urzędom celnym lub każdym innym właściwym organom, na ich żądanie.

7. Jeżeli procedura T1 w kraju wyjścia następuje bezpośrednio po innej procedurze celnej, w zgłoszeniu tranzytowym T1 należy wskazać na tę procedurę lub odpowiednie dokumenty celne.

Artykuł  13

Główny zobowiązany jest odpowiedzialny za:

a) przedstawienie towarów w niezmienionym stanie urzędowi przeznaczenia w wyznaczonym terminie i z zachowaniem środków podjętych przez właściwe organy w celu zapewnienia tożsamości towarów,

b) przestrzeganie przepisów dotyczących procedury T1 i tranzytu w tych krajach, przez których obszar prowadzony jest przewóz.

Artykuł  14

1. Każdy kraj może postanowić o stosowaniu dokumentu T1 w przypadku procedur krajowych, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych przez ten kraj.

2. Szczegóły uzupełniające zawarte dla tych celów w dokumencie T1 przez osobę niebędącą głównym zobowiązanym stanowią obowiązek poprzedniego zobowiązanego, zgodnie z krajowymi postanowieniami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi.

Artykuł  15

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułu 15).

Artykuł  16

1. Ten sam środek transportu może być wykorzystany do załadowania towarów w kilku urzędach wyjścia i wyładowania towarów w kilku urzędach przeznaczenia.

2. W jednym zgłoszeniu tranzytowym T1 mogą być wyszczególnione tylko towary, które zostały lub mają zostać załadowane na jeden środek transportu w celu przewozu z jednego urzędu wyjścia do jednego urzędu przeznaczenia.

Do celów poprzedniego akapitu następujące środki transportu traktowane są jako jeden środek transportu, o ile przewożone nimi towary mają pozostawać razem:

a) pojazd drogowy z jedną lub kilkoma przyczepami lub naczepami;

b) zestaw wagonów kolejowych;

c) statki, które tworzą jeden zestaw;

d) kontenery, które zostały załadowane na środek transportu w rozumieniu niniejszego artykułu.

Artykuł  17

1. Urząd wyjścia rejestruje zgłoszenia T1, wyznacza termin, w którym należy przedstawić towary urzędowi przeznaczenia, oraz w sposób, jaki uzna za konieczny, zapewnia tożsamość towarów.

2. Po podaniu niezbędnych danych szczegółowych w zgłoszeniu T1 urząd wyjścia zatrzymuje swój egzemplarz i zwraca pozostałe głównemu zobowiązanemu lub jego przedstawicielowi.

Artykuł  18

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułu 18).

Artykuł  19

1. Egzemplarze dokumentu T1 wydane przez urząd wyjścia głównemu zobowiązanemu lub jego przedstawicielowi muszą towarzyszyć towarom podczas przewozu.

2. Towary są przewożone przez urzędy celne tranzytowe wymienione w dokumencie T1. Możliwe jest przewiezienie towarów przez inne urzędy celne tranzytowe, jeżeli uzasadniają to okoliczności.

3. Do celów dozoru każdy kraj może wyznaczyć drogi tranzytu na swoim obszarze.

4. Każdy kraj przekaże Komisji Wspólnot Europejskich wykaz urzędów celnych właściwych w sprawie procedury tranzytowej T1 oraz godziny ich urzędowania.

Komisja przekaże te dane pozostałym krajom.

Artykuł  20

Egzemplarze dokumentu T1 są okazywane w każdym kraju na żądanie organów celnych, dla których wystarczającym dowodem mogą być nienaruszone zamknięcia. Towary nie są kontrolowane, chyba że podejrzewa się nieprawidłowości mogące powodować nadużycia.

Artykuł  21

Zarówno przesyłka, jak i egzemplarze dokumentu T1, okazywane są w każdym urzędzie celnym tranzytowym.

Artykuł  22

1. Przewoźnik wydaje każdemu urzędowi celnemu tranzytowemu świadectwo przekroczenia granicy. Wzór świadectwa przekroczenia granicy określony jest w dodatku II.

2. Urzędy celne tranzytowe nie kontrolują towarów, chyba że podejrzewa się wystąpienie nieprawidłowości mogących powodować nadużycia.

3. Jeżeli, zgodnie z postanowieniami artykułu 19 ustęp 2, towary są przewożone przez urząd celny tranzytowy niewymieniony w dokumencie T1, urząd ten przesyła bezzwłocznie świadectwo przekroczenia granicy do urzędu wymienionego w tym dokumencie.

Artykuł  23

W przypadku gdy towary są załadowane w urzędzie przejściowym, należy okazać dokument T1 wydany przez urząd(urzędy) wyjścia.

Artykuł  24

1. Towary opisane w dokumencie T1 mogą być przeładowane na inne środki transportu pod dozorem organów celnych kraju, na obszarze którego dokonano przeniesienia, bez konieczności odnawiania zgłoszenia. W takim przypadku organy celne zamieszczają w odpowiednią adnotację w dokumencie T1.

2. Organy celne mogą zezwolić na taki przeładunek bez dozoru, z zastrzeżeniem ustalonych przez nie warunków. W takim przypadku przewoźnik zamieszcza odpowiednią adnotację w dokumencie T1 i informuje kolejny urząd celny, w którym towary muszą być okazane, tak aby przeniesienie zostało oficjalnie poświadczone przez organy celne.

Artykuł  25

1. Jeżeli podczas przewozu zostaną uszkodzone zamknięcia bez winy przewoźnika, wówczas musi on w kraju, w którym znajduje się środek transportu, tak szybko jak to możliwe, zwrócić się do właściwych organów o sporządzenie protokołu. O ile to możliwe właściwy organ nakłada nowe zamknięcia.

2. W razie wypadku, który powoduje konieczność przeładunku na inny środek transportu, obowiązują postanowienia artykułu 24.

Jeżeli w pobliżu nie ma żadnego organu celnego, zamiast niego czynności wykonać może każdy inny zatwierdzony organ na warunkach ustanowionych w artykule 24 ustęp 1.

3. W przypadku bezpośredniego zagrożenia powodującego konieczność niezwłocznego wyładowania części lub całości ładunku przewoźnik może na własną odpowiedzialność podjąć takie działania. Odnotowuje on te czynności w dokumencie T1. W takim przypadku zastosowanie mają postanowienia ustępu 1.

4. Jeżeli z powodu wypadku lub innego zdarzenia w trakcie przewozu przewoźnik nie jest w stanie dotrzymać terminu określonego w artykule 17, wówczas, tak szybko jak to możliwe, powiadamia on właściwe organy określone w ustępie 1. Organ ten zamieszcza właściwe dane szczegółowe w dokumencie T1.

Artykuł  26

1. Urząd przeznaczenia odnotowuje na egzemplarzach dokumentu T1 dane dotyczące kontroli i bezzwłocznie przesyła egzemplarz do urzędu wyjścia i zatrzymuje drugi egzemplarz.

2. (Niniejszy artykuł nie zawiera ustępu 2).

3. W przypadku gdy towary są okazywane w urzędzie przeznaczenia po upływie terminu wyznaczonego przez urząd wyjścia oraz gdy niedotrzymanie terminu spowodowane jest okolicznościami, które zostały wyjaśnione w sposób zadowalający urząd przeznaczenia i na które przewoźnik lub główny zobowiązany nie mają wpływu, wówczas uważa się, że główny zobowiązany dotrzymał wyznaczonego terminu.

4. Bez uszczerbku dla postanowień artykułu 34 i 51 dodatku II operacja T1 może się zakończyć w urzędzie innym niż określony w dokumencie T1, pod warunkiem że oba urzędy należą do tej samej Umawiającej się Strony. Wskutek tego urząd ten staje się urzędem przeznaczenia.

Jeżeli, na zasadzie wyjątku, konieczne okaże się okazanie towarów z zamiarem zakończenia przewozu w innym urzędzie niż określony w dokumencie T1, a obydwa urzędy należą do różnych Umawiających się Stron, organy celne w urzędzie, w którym towary są okazywane, mogą zezwolić na zmianę urzędu przeznaczenia. Nowy urząd przeznaczenia wpisuje w polu "Kontrola przez urząd przeznaczenia" w egzemplarzu zwrotnym dokumentu T1, dodatkowo do zwykłych adnotacji, których obowiązany jest dokonać, jedną z poniższych adnotacji:

– Diferencias: mercancias presentadas en la aduana ... (nombre y pais)

– Forskelle: det toldsted, hvor varerne blev frembudt ... (navn og land)

– Unstimmigkeiten: Zollstelle der Gestellung ... (Name und Land)

– Διαφορέζ: εμπορεύματα προσκομισθέντα στο τελωνείο ... (όνομα και χώρα)

– Differences: office where goods were presented ... (name and country)

– Diffèrences: marchandises présenteées au bureau ... (nom et pays)

– Differenze: ufficio al quale sono state presentate le merci ... (nome e paese)

– Verchillen: kantoor waar de goederen zijn aangebracht ... (naam en land)

– Diferenças: mercadorias apresentadas na estància ... (nome e pais)

– Muutos: toimipaikka, jossa tavarat esitetty ... (nimi ja maa)

– Breying: Tollstjóraskrifstofa øar sem vörum var framvisad... (Nafn og land)

– Forskjell: det tollsted hvor varene ble fremlagt... (navn og land)

– Avvikelse: tullanstalt där varorna anmäldes ... (namm och land)

Jednakże nie zezwala się na wprowadzanie żadnej takiej zmiany urzędu przeznaczenia w dokumentach T1, na których widnieje jedna z następujących adnotacji:

– Salida de la Comunidad sometida a restricciones

– Udførsel fra Fællesskabet undergivet restriktioner

– Ausgang aus der Gemeinschaft Beschränkungen unterworfen

– Έξoδoς από την Κοινότητα υποκείμενη σε περιορισμούς

– Export from the Community subject to restrictions

– Sortie de la Communauté soumise à des restrictions

– Uscita dalla Comunità assoggettata a restrizioni

– Verlaten van de Gemeenschap aan beperkingen onderworpen

– Saída da Comunidade sujeita a restrições

– Salida de la Comunidad sujeta a pago de derechos

– Udførsel fra Fællesskabet betinget af afgiftsbetaling

– Ausgang aus der Gemeinschaft Abgabenerhebung unterworfen

– Έξoδoς από την Κοινότητα υποκείμενη σε επιβάρυνση

– Export from the Community subject to duty

– Sortie de la Communauté soumise à impositions

– Uscita dalla Comunità assoggettata a tassazione

– Verlaten van de Gemeenschap aan belastingheffing onderworpen

– Saída da Comunidade sujeita a pagamento de imposições

Urząd wyjścia nie zwalnia dokumentu T1 do chwili wypełnienia wszystkich zobowiązań wynikających ze zmiany urzędu przeznaczenia. W miarę potrzeby powiadamia on gwaranta o niezwolnieniu.

Artykuł  27

1. Główny zobowiązany składa zabezpieczenie w celu zapewnienia pobierania ceł i innych opłat, do pobierania których każdy kraj jest uprawniony w zakresie towarów przewożonych przez jego obszar w procedurze T1, chyba że niniejszy dodatek stanowi inaczej.

2. Zabezpieczenie może być złożone dla wielu procedur T1 jako gwarancja generalna lub dla każdej procedury T1 osobno.

3. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 33 ustęp 2 zabezpieczenie polega na solidarnej gwarancji osoby trzeciej fizycznej lub prawnej z siedzibą w kraju składania zabezpieczenia, zatwierdzonej przez ten kraj jako gwarant.

Artykuł  28

1. Osoba występująca jako gwarant zgodnie z warunkami określonymi w artykule 27 odpowiada za wyznaczenie w każdym kraju, przez który towary będą przewożone w procedurze T1, osoby trzeciej fizycznej lub prawnej, która również będzie działać jako gwarant dla głównego zobowiązanego.

Gwarant musi posiadać siedzibę w danym kraju oraz musi się zobowiązać, solidarnie z głównym zobowiązanym, do zapłaty ceł i innych opłat pobieranych w tym kraju.

2. Zastosowanie ustępu 1 podlega decyzji Komisji Mieszanej po zbadaniu warunków, na mocy których Umawiające się Strony są w stanie korzystać z prawa do odszkodowania zgodnie z artykułem 36.

Artykuł  29

1. Gwarancję określoną w artykule 27 ustęp 3 składa się odpowiednio w formie jednego ze wzorów gwarancji przedstawionych jako wzór I lub II, załączonych do niniejszego dodatku.

2. Jeżeli przepisy ustawowe, wykonawcze lub administracyjne bądź powszechna praktyka tego wymagają, każdy kraj może dopuścić gwarancję w innej formie, pod warunkiem że posiada ona takie same skutki prawne jak dokumenty przedstawione we wzorach.

Artykuł  30

1. Gwarancja generalna składana jest w urzędzie składania gwarancji.

2. Urząd składania gwarancji ustala kwotę gwarancji, przyjmuje zobowiązanie gwaranta i wydaje pozwolenie dla głównego zobowiązanego na prowadzenie, w granicach gwarancji, każdej procedury T1 niezależnie od urzędu wyjścia.

3. Każda osoba, która uzyskała pozwolenie, otrzymuje jeden lub więcej egzemplarzy poświadczenia gwarancji, z zastrzeżeniem warunków przewidzianych przez właściwe organy zainteresowanych krajów. Wzór poświadczenia gwarancji przedstawiony jest w dodatku II.

4. Każde zgłoszenie T1 zawiera odniesienie do tego poświadczenia.

Artykuł  31

1. Urząd składania gwarancji może cofnąć pozwolenie, jeżeli przestały obowiązywać warunki, na jakich zostało ono wydane.

2. Każdy kraj powiadamia Komisję Wspólnot Europejskich o każdym cofnięciu pozwolenia. Komisja przekazuje te informacje pozostałym krajom.

Artykuł  32

1. Każdy kraj może przyjąć, że osoba trzecia fizyczna lub prawna, działając jako gwarant na warunkach określonych w artykułach 27 i 28, gwarantuje na podstawie gwarancji pojedynczej oraz na kwotę ryczałtową w wysokości 7.000 ECU na każde zgłoszenie wniesienie opłat celnych i innych opłat, które mogą być żądane w ramach procedury T1 prowadzonej na jego odpowiedzialność, bez względu na to, kim jest główny zobowiązany. Jeżeli przewóz towarów wiąże się zwiększonym ryzykiem, urząd wyjścia ustala wyższą stawkę ryczałtową, po uwzględnieniu w szczególności opłat celnych i innych opłat, które obowiązują w jednym

lub kilku krajach. Gwarancja określona w akapicie pierwszym odpowiada wzorowi III załączonemu do niniejszego dodatku.

2. Wartości wymiany ECU w walutach krajowych stosowane na mocy niniejszej Konwencji obliczane są jeden raz w roku.

3. W dodatku II ustanawia się postanowienia dotyczące:

a) przepływu towarów, który może dać podstawę do podwyższenia kwoty ryczałtowej, oraz warunków, na jakich to podwyższenie może być zastosowane;

b) warunków, na jakich gwarancja określona w ustępie 1 ma zastosowanie w odniesieniu do jakiejkolwiek poszczególnej procedury T1;

c) szczegółowych zasad stosowania wartości wymiany ECU w walutach krajowych.

Artykuł  33

1. Zabezpieczenie wystawiane dla jednej operacji T1 składane jest w urzędzie wyjścia.

2. Zabezpieczenie może być złożone w formie depozytu gotówkowego. W takim przypadku Kwota zostaje ustalona przez właściwe organy zainteresowanych krajów i konieczne jest odnowienie zabezpieczenia w każdym urzędzie celnym tranzytowym, w rozumieniu artykułu 11 litera d) tiret pierwsze.

Artykuł  34

Bez uszczerbku dla przepisów krajowych przewidujących inne przypadki zwolnienia główny zobowiązany zostaje zwolniony przez właściwe organy zainteresowanych krajów od opłat celnych i innych opłat w przypadku:

a) zniszczenia towarów na skutek siły wyższej lub niemożliwego do uniknięcia wypadku należycie udowodnionego; lub

b) urzędowo uznanych braków ilościowych, wynikających z właściwości towarów.

Artykuł  35

Gwarant zostaje zwolniony ze swoich zobowiązań wobec kraju, przez który towary przewożone były w trakcie procedury T1 wówczas, gdy dokument T1 został zwolniony w urzędzie wyjścia.

W przypadku braku zawiadomienia głównego zobowiązanego przez właściwe organy celne kraju wyjścia o niezwolnieniu dokumentu T1 zostaje on zwolniony ze swoich obowiązków z upływem okresu 12 miesięcy od daty rejestracji zgłoszenia T1.

Jeżeli gwarant przed upływem terminu określonego w poprzednim akapicie został poinformowany przez właściwe organy celne o niezakończeniu procedury zewnętrznego tranzytu wspólnotowego, należy go także zawiadomić, że musi on lub w danym przypadku będzie musiał uiścić kwoty, za które odpowiada w odniesieniu do danej procedury T1. Zawiadomienie to musi zostać doręczone gwarantowi najpóźniej w terminie trzech lat od daty rejestracji zgłoszenia tranzytowego T1. W przypadku braku zawiadomienia w powyższym terminie, gwarant jest również zwolniony ze swoich zobowiązań.

Artykuł  36

1. Jeżeli okaże się, że podczas procedury T1 w danym kraju popełniono przestępstwo lub dopuszczono się nieprawidłowości, kraj ten może odzyskać kwoty opłat celnych i innych opłat, które mogą być żądane, zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi, wykonawczymi i administracyjnymi, bez uszczerbku dla wszczęcia postępowania karnego.

2. Jeżeli nie można ustalić miejsca przestępstwa lub nieprawidłowości, uważa się, iż zostało ono popełnione:

a) jeżeli podczas procedury T1 przestępstwo lub nieprawidłowość zostały wykryte w urzędzie celnym tranzytowym znajdującym się na granicy wewnętrznej: w kraju, którego obszar środki transportu lub towary właśnie opuściły;

b) jeżeli podczas procedury T1 przestępstwo lub nieprawidłowość zostały wykryte w urzędzie celnym tranzytowym w rozumieniu artykułu 11 litera d) tiret drugie: w kraju, w którym ten urząd się znajduje;

c) jeżeli podczas procedury T1 przestępstwo lub nieprawidłowość zostały wykryte na obszarze kraju w miejscu innym niż urząd celny tranzytowy: w kraju, w którym je wykryto;

d) jeżeli przesyłka nie została okazana w urzędzie przeznaczenia: w ostatnim kraju, do którego według świadectwa przekroczenia granicy środki transportu lub towary zostały wprowadzone;

e) jeżeli przestępstwo lub nieprawidłowość zostały wykryte po zakończeniu procedury T1: w kraju, w którym zostały wykryte.

Artykuł  37

1. Dokumenty T1, wystawione zgodnie z zasadami, oraz środki pozwalające na stwierdzenie tożsamości towarów podjęte przez organy celne jednego kraju mają te same skutki prawne w innych krajach, co dokumenty T1 wydane zgodnie z zasadami i środki pozwalające na stwierdzenie tożsamości towarów, podjęte przez organy celne każdego z tych krajów.

2. Ustalenia właściwych organów danego kraju, dokonane w trakcie przeprowadzania kontroli w ramach procedury T1, mają te same skutki prawne w innych krajach, co ustalenia dokonane przez właściwe organy każdego z tych krajów.

Artykuł  38

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułu 38).

TYTUŁ  III

PROCEDURA T2

Artykuł  39

1. Towary, które mają być przewiezione w procedurze T2, podlegają, zgodnie z warunkami ustanowionymi w niniejszej Konwencji, zgłoszeniu T2 na formularzu odpowiadającym wzorom zawartym w dodatku III.

Zgłoszenie określone w akapicie pierwszym posiada symbol "T2". W przypadku użycia dodatkowych formularzy, na dokumentach powinien być umieszczony symbol "T2bis".

2. Postanowienia tytułu II mają zastosowanie mutatis mutandis do procedury T2.

Artykuły  40

i 41

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułów 40 i 41).

TYTUŁ  IV

POSTANOWIENIA SZCZEGÓLNE STOSOWANE W ODNIESIENIU DO NIEKTÓRYCH RODZAJÓW TRANSPORTU

Artykuł  42

1. Organy kolejowe zainteresowanych krajów są zwolnione z wymogu złożenia zabezpieczenia.

2. Postanowienia artykułu 19 ustęp 2 i 3, artykułów 21 i 22 nie mają zastosowania do kolejowego przewozu towarów.

3. Do celów stosowania artykułu 36 ustęp 2 litera d), dane przechowywane przez organy kolejowe zastępują świadectwa przekroczenia granicy.

Artykuł  43

1. Nie jest konieczne złożenie zabezpieczenia na przewozy towarów na rzece Ren i jej drogach wodnych.

2. Każdy kraj może zwolnić z obowiązku złożenia zabezpieczenia w zakresie przewozu towarów drogami wodnymi znajdującymi się na jego obszarze. Przesyła on dane szczegółowe dotyczące środków podjętych w tym celu do Komisji Wspólnot Europejskich, która informuje pozostałe kraje.

Artykuł  44

1. Towary, które podczas transportu przekraczają granicę wewnętrzną w rozumieniu artykułu 11 litera g) akapit drugi, nie muszą być objęte procedurą T1 lub T2 przed przekroczeniem wspomnianej granicy.

2. Ustęp 1 nie ma zastosowania, jeżeli przewóz towarów drogą morską, na podstawie pojedynczej umowy przewozu, ma być kontynuowany po przybyciu do portu wyładunku drogą lądową lub wodną drogą śródlądową na podstawie procedury tranzytu, o ile dalszy przewóz z tego portu nie jest dokonywany na podstawie procedury Manifestu Reńskiego.

3. Jeżeli towary zostały objęte procedurą T1 lub T2 przed przekroczeniem granicy wewnętrznej, działanie tej procedury jest zawieszone na pełnym morzu.

4. Nie jest konieczne złożenie zabezpieczenia w przypadku przewozów towarów drogą morską.

Artykuł  45

1. Procedura T1 lub T2 nie jest obowiązkowa w przypadku przewozów towarów drogą powietrzną, chyba że podlegają one środkom powodującym kontrolę ich wykorzystania lub przeznaczenia.

2. W przypadkach gdy procedura T1 lub T2 jest stosowana do przewozu dokonywanego całkowicie lub częściowo drogą powietrzną, zabezpieczenie nie musi być składane w odniesieniu do powietrznej części drogi towarów przewożonych przez przedsiębiorstwa upoważnione do takiego przewozu w ramach usług regularnych i nieregularnych w krajach, których to dotyczy.

Artykuł  46

1. Procedura T1 lub T2 nie jest obowiązkowa w przypadku przewozu towarów rurociągami.

2. W przypadkach gdy taka procedura jest stosowana do przewozu towarów rurociągami, złożenie zabezpieczenia nie jest wymagane.

Artykuł  47

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułu 47).

TYTUŁ  V

POSTANOWIENIA SZCZEGÓLNE STOSOWANE W ODNIESIENIU DO PRZESYŁEK POCZTOWYCH

Artykuł  48

1. W drodze odstępstwa od postanowień artykułu 1 procedura T1 lub T2 nie ma zastosowania w odniesieniu do przesyłek pocztowych (w tym paczek pocztowych).

2. (Niniejszy artykuł nie zawiera ustępu 2).

TYTUŁ  VI

POSTANOWIENIA SZCZEGÓLNE STOSOWANE W ODNIESIENIU DO TOWARÓW PRZEWOŻONYCH PRZEZ PODRÓŻNYCH LUB ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W ICH BAGAŻU

Artykuł  49

1. Procedura T1 lub T2 nie jest obowiązkowa w odniesieniu do przewozu towarów towarzyszących podróżnym lub znajdujących się w ich bagażu, jeżeli towary te nie są przeznaczone na użytek handlowy.

2. (Niniejszy artykuł nie zawiera ustępu 2).

Artykuły 50-61

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułów 50-61).

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

Załącznik 

Niniejszy załącznik zawiera wzory różnych systemów gwarancji stosowanych na podstawie wspólnej procedury tranzytowej oraz tranzytu wspólnotowego

grafika

DODATEK  II 

TYTUŁ  I

POSTANOWIENIA ODNOSZĄCE SIĘ DO FORMULARZY I ICH STOSOWANIA W RAMACH PROCEDURY

ROZDZIAŁ  I

FORMULARZE

Wyliczenie formularzy

Artykuł  1

1. Formularze zgłoszeń T1 lub T2 odpowiadają wzorom zawartym w załącznikach I-IV do dodatku III.

Zgłoszenia te są sporządzane zgodnie z postanowieniami ustanowionymi w niniejszej Konwencji.

2. Wykazy załadunkowe sporządzone w oparciu o wzór znajdujący się w załączniku I do niniejszego dodatku mogą być stosowane jako część opisowa zgłoszenia tranzytowego, z zastrzeżeniem warunków ustanowionych w artykułach 5-9 i artykule 85. Ich zastosowanie nie stanowi uszczerbku dla formalności wysyłki, wywozu lub objęcia towarów jakąkolwiek procedurą w kraju przeznaczenia oraz dla formularzy stosowanych dla tych formalności.

3. Formularz wypełniany jako świadectwo przekroczenia granicy do celów artykułu 22 dodatku I jest zgodny ze wzorem zawartym w załączniku II do niniejszego dodatku.

4. Formularz wypełniany jako pokwitowanie, poświadczający, że dokumenty T1 lub T2 i odpowiednia przesyłka zostały okazane w urzędzie przeznaczenia, jest zgodny ze wzorem zawartym w załączniku III do niniejszego dodatku. Jednakże, w przypadku dokumentu T1 lub T2, możliwe jest stosowanie pokwitowania na odwrocie egzemplarza. Pokwitowanie jest stosowane zgodnie z artykułem 10.

5. Poświadczenie gwarancji, określone przez postanowienia artykułu 30 ustęp 3 dodatku I, jest zgodne ze wzorem zawartym w załączniku IV do niniejszego dodatku. Poświadczenie jest wystawiane i stosowane zgodnie z artykułami 12-15.

6. Tytuł gwarancji ryczałtowej jest zgodny ze wzorem zawartym w załączniku V do niniejszego dodatku. Wpisy z odwrotu tego formularza mogą być jednakże nanoszone na przedniej stronie nad danymi szczegółowymi osoby lub przedsiębiorstwa wydającego tytuł, pozostałe wpisy pozostają bez zmian. Tytuł gwarancji ryczałtowej jest wystawiany i stosowany zgodnie z artykułami 16-19.

7. Dokument poświadczający status wspólnotowy towarów - nazywany "dokumentem T2L" - jest sporządzany na formularzu, który odpowiada egzemplarzowi 4 wzoru zawartego w załączniku I do dodatku III lub egzemplarzowi 4/5 wzoru zawartego w załączniku II do tego dodatku.

Formularz ten jest uzupełniany, w miarę potrzeby, przez jeden lub więcej formularzy, które odpowiadają egzemplarzom 4 lub 4/5 wzorów zawartych odpowiednio w załącznikach III i IV do dodatku III.

Jeżeli, w przypadku stosowania systemu komputerowego do przetwarzania zgłoszeń wystawiającego takie zgłoszenia, formularze zawarte odpowiednio w załącznikach III i IV do dodatku III nie zostały zastosowane jako formularze dodatkowe, dokument T2L jest uzupełniany o jeden formularz lub więcej formularzy, które odpowiadają egzemplarzowi 4 lub 4/5 wzoru zawartego odpowiednio w załącznikach I i II do dodatku III.

Osoba zainteresowana wprowadza symbol "T2L" w prawej części pola 1 formularza odpowiadającego egzemplarzowi 4 lub 4/5 wzoru zawartego odpowiednio w załącznikach I i II do dodatku III. Jeżeli stosowane są formularze dodatkowe, zainteresowana osoba wstawia symbol "T2L" w prawej części pola 1 formularza odpowiadającego egzemplarzowi 4 lub 4/5 wzoru zawartego odpowiednio w załącznikach I i III lub II i IV do dodatku III.

Do celów niniejszej Konwencji taki dokument określany jest jako "dokument T2L"; jest on wystawiany i stosowany zgodnie z tytułem V niniejszego dodatku.

Wydruk formularzy i ich wypełnianie

Artykuł  2

1. Papier używany do formularzy wykazów załadunkowych, świadectw przekroczenia granicy i pokwitowań to papier do pisania o gramaturze wynoszącej co najmniej 40 g/m²; o trwałości takiej, aby przy normalnym użyciu łatwo się nie darł i nie gniótł.

2. Papier używany do tytułu gwarancji ryczałtowej to papier do pisania o gramaturze przynajmniej 55 g/m², wolny od ścieru drzewnego. W tle powinien zawierać czerwony drukowany ornament giloszowany pozwalający na wykrycie jakichkolwiek fałszerstw za pomocą środków mechanicznych czy chemicznych.

3. Papier używany do formularzy poświadczenia gwarancji jest wolny od ścieru drzewnego, o gramaturze wynoszącej nie mniej niż 100 g/m². W tle powinien zawierać zielony drukowany ornament giloszowany na obu stronach, pozwalający na wykrycie jakichkolwiek fałszerstw za pomocą środków mechanicznych czy chemicznych.

4. Papier określony w ustępach 1, 2 i 3 powinien być biały, z wyjątkiem papieru stosowanego w przypadku wykazów załadunkowych określonych w artykule 1 ustęp 2, którego kolor może wybrać użytkownik.

5. Formularze mają następujące formaty:

a) 210 × 297 mm dla wykazu załadunkowego, przy czym dopuszczalne są odchylenia od - 5 do + 8 mm na długości;

b) 210 × 148 mm dla świadectwa przekroczenia granicy i poświadczenia gwarancji;

c) 148 × 105 mm dla pokwitowania i tytułu gwarancji ryczałtowej;

6. Zgłoszenia i dokumenty sporządzane są w jednym z języków urzędowych Umawiających się Stron, które są akceptowane przez właściwe organy kraju wywozu. To postanowienie nie stosuje się w odniesieniu do tytułów gwarancji ryczałtowej.

Właściwe organy drugiego kraju, w którym zgłoszenia i dokumenty muszą być okazane, mogą, gdzie to właściwe, wymagać tłumaczenia na język lub na jeden z języków urzędowych tego kraju.

Język stosowany w przypadku poświadczenia gwarancji jest określony przez właściwe organy krajowe odpowiedzialne za urząd składania gwarancji.

7. Na tytułach gwarancji ryczałtowej umieszcza się nazwę i adres drukarni lub znak pozwalający na identyfikację drukarni. Tytuły gwarancji ryczałtowej opatrzone są numerami seryjnymi w celu identyfikacji.

8. Umawiające się Strony są odpowiedzialne za wydruk formularzy poświadczenia gwarancji. Każde poświadczenie musi posiadać numer w celu identyfikacji.

9. Formularze poświadczenia gwarancji i tytułu gwarancji ryczałtowej są wypełniane przy użyciu maszyny do pisania, procesu mechanicznego lub podobnego.

Wykazy załadunkowe, świadectwa przekroczenia granicy i poświadczenia odbioru mogą być wypełnione przy użyciu maszyny do pisania, procesu mechanicznego lub podobnego lub odręcznie w sposób czytelny; w tym ostatnim przypadku wypełniane są atramentem i drukowanymi literami.

Nie można dokonywać wymazań ani dopisków. Wszelkie zmiany wprowadza się skreślając nieprawidłowe dane oraz odpowiednio nanosząc wymagane dane. Wszelkie tego typu zmiany są parafowane przez osobę dokonującą zmiany i poświadczane przez właściwe organy.

ROZDZIAŁ  II

STOSOWANIE FORMULARZY

Zgłoszenia T1 i T2

Opis i stosowanie

Przesyłki łączone

Artykuł  3

1. Egzemplarze stanowiące formularze, na których dokonywane są zgłoszenia T1 lub T2, są opisane w uwadze wyjaśniającej zawartej w załączniku VII do dodatku III oraz są wypełniane zgodnie z tą uwagą wyjaśniającą. W przypadku gdy dane szczegółowe na tych formularzach muszą być podane w formie kodu, kody, o których mowa, odpowiadają danym szczegółowym podanym w załączniku IX do dodatku III.

2. W przypadku gdy towary mają być przewożone w ramach procedury T1, główny zobowiązany umieszcza symbol "T1" w prawej części pola 1 formularza zgodnego ze wzorami zawartymi w załącznikach I i II do dodatku III. W przypadku zastosowania formularzy dodatkowych główny zobowiązany wprowadza symbol "T1bis" w prawej części pola 1 jednego lub więcej formularzy odpowiadających wzorom zawartym w załącznikach III i IV do dodatku III. Jeżeli, w przypadku stosowania systemu komputerowego do przetwarzania zgłoszeń wystawiającego takie zgłoszenia, stosowane formularze dodatkowe odpowiadają wzorom zawartym w załącznikach I lub II do dodatku III, w prawej części pola 1 tych formularzy wprowadza się symbol "T1bis".

W przypadku gdy towary mają być przewożone w ramach procedury T2, główny zobowiązany umieszcza symbol "T2" w prawej części pola 1 formularza, który odpowiada wzorom zawartym w załącznikach I i II do dodatku III. W przypadku zastosowania formularzy dodatkowych, główny zobowiązany umieszcza symbol "T2bis" w prawej części pola 1 jednego lub więcej formularzy odpowiadających wzorom zawartym w załącznikach III i IV do dodatku III.

Jeżeli, w przypadku zastosowania systemu komputerowego do przetwarzania zgłoszeń wystawiającego takie zgłoszenia, stosowane formularze dodatkowe odpowiadają wzorom zawartym w załącznikach I lub II do dodatku III, w prawej części pola 1 tych formularzy umieszcza się symbol "T2bis".

3. W przypadku przesyłek zawierających jednocześnie towary przewożone w ramach procedury T1 i towary przewożone w ramach procedury T2 dokumenty dodatkowe odpowiadające wzorom zawartym w załącznikach III i IV lub, gdzie to właściwe, w załącznikach I i II do dodatku III i które posiadają odpowiednio symbole "T1bis" lub "T2bis", można dołączać do pojedynczego formularza odpowiadającego wzorowi zawartemu w załącznikach I i II do dodatku III. W takim przypadku umieszcza się symbol "T" w prawej części pola 1 wspomnianego formularza; puste miejsce za symbolem "T" powinno zostać przekreślone; ponadto pola 32 "Numer pozycji", 33 "Kod towaru", 35 "Masa brutto (kg)", 38 "Masa netto (kg)" i 44 "Dodatkowe informacje/załączone dokumenty/świadectwa i pozwolenia" zostają wykluczone. W polu 31 "Opakowania i opis towaru" formularza odpowiadającego wzorowi zawartemu w załącznikach I i II do dodatku III należy umieścić odniesienie do numerów seryjnych dokumentów dodatkowych z symbolami "T1bis" oraz dokumentów dodatkowych z symbolami "T2bis".

4. Jeżeli jeden z symboli określonych w ustępie 2 został pominięty w prawej części pola 1 stosowanego formularza lub jeżeli w przypadku przesyłek zawierających jednocześnie towary przewożone w ramach procedury T1 i towary przewożone w ramach procedury T2 nie zastosowano się do postanowień artykułu 5 ustęp 3 i 7, towary przewożone na postawie tych dokumentów uważa się za przewożone w ramach procedury T1.

Jednoczesne przedkładanie zgłoszenia do wywozu/wysyłki i zgłoszenia do procedury tranzytowej

Artykuł  4

Bez uszczerbku dla stosowanych środków uproszczenia dokument celny wysyłki lub powrotnej wysyłki towarów lub dokument celny wywozu lub powrotnego wywozu towarów lub jakikolwiek dokument o skutku równoważnym należy przedłożyć urzędowi wyjścia wraz ze zgłoszeniem do procedury tranzytowej, do którego się odnosi.

Do celów akapitu poprzedniego oraz bez uszczerbku dla postanowień artykułu 7 ustęp 3 Konwencji zgłoszenie wysyłki lub powrotnej wysyłki bądź zgłoszenie wywozu lub powrotnego wywozu z jednej strony, oraz zgłoszenie tranzytowe, z drugiej strony, można umieścić na jednym formularzu.

Wykazy załadunkowe

Zastosowanie wykazów załadunkowych

Przesyłki łączone

Artykuł  5

1. W przypadku gdy główny zobowiązany używa wykazów załadunkowych dla przesyłki złożonej z dwóch lub większej liczby towarów, opuszcza się pola 15 "Kraj wysyłki/wywozu", 32 "Numer pozycji", 33 "Kod towaru", 35 "Masa brutto (kg)", 38 "Masa netto (kg)" i, w miarę potrzeby, 44 "Dodatkowe informacje/załączone dokumenty/świadectwa i pozwolenia" formularza stosowanego do celów tranzytu, a pole 31 "Opakowania i opis towaru" tego formularza nie jest używane do przedstawienia znaków i numerów, liczby i rodzaju opakowań oraz opisu towarów. W takim przypadku nie wolno stosować formularzy dodatkowych.

2. Wykaz załadunkowy określony w artykule 1 ustęp 2 oznacza każdy dokument handlowy, który odpowiada warunkom ustanowionym w artykule 2 ustęp 1, 5 litera a), ustęp 6 akapit pierwszy i drugi, ustęp 9 akapit drugi i trzeci oraz artykułach 6 i 7.

3. Wykaz załadunkowy przedkładany jest w takiej samej ilości egzemplarzy, co formularz stosowany do celów tranzytu, do których się odnosi i jest podpisywany przez osobę podpisującą ten formularz.

4. W przypadku rejestracji zgłoszeń wykaz załadunkowy musi posiadać ten sam numer ewidencyjny, co formularz stosowany do celów tranzytu, do którego się odnosi. Numer ten należy umieścić przy użyciu pieczęci zawierającej nazwę urzędu wyjścia lub wpisać odręcznie. W tym ostatnim przypadku musi on być opatrzony pieczęcią urzędu.

Podpis urzędnika urzędu wyjścia jest fakultatywny.

5. W przypadku gdy dwa wykazy załadunkowe lub więcej towarzyszą pojedynczemu formularzowi stosowanemu do celów tranzytu, każdy powinien posiadać numer seryjny nadany przez głównego zobowiązanego; numer towarzyszącego wykazu załadunkowego jest podawany w polu "Wykazy załadunkowe" wspomnianego formularza.

6. Zgłoszenie na formularzu odpowiadającym wzorowi określonemu w załącznikach I i II do dodatku III, posiadające symbol "T1" lub "T2" w prawej części pola 1, któremu towarzyszy jeden lub więcej wykazów załadunkowych spełniających warunki ustanowione w artykułach 6-9, jest traktowane, gdzie to właściwe, na równi ze zgłoszeniem T1 lub zgłoszeniem T2 do celów artykułu 12 lub artykułu 39 dodatku I.

7. W przypadku przesyłek zawierających jednocześnie towary przewożone w ramach procedury T1 i towary przewożone w ramach procedury T2 należy wypełnić odrębne wykazy załadunkowe i można dołączyć je do pojedynczego formularza odpowiadającego wzorom określonym w załącznikach I lub II do dodatku III. W takim przypadku symbol "T" wprowadza się w prawej części pola 1 wspomnianego formularza. Puste pole za symbolem "T" należy skreślić; ponadto opuszcza się pola 15 "Kraj wysyłki/wywozu", 32 "Numer pozycji", 33 "Kod towaru", 35 "Masa brutto (kg)", 38 "Masa netto (kg)", i w miarę potrzeby, 44 "Dodatkowe informacje/załączone dokumenty/świadectwa i pozwolenia". Odniesienie do numeru seryjnego wykazów załadunkowych odnoszących się do obu rodzajów towarów umieszcza się w polu 31 "Opakowania i opis towaru" stosowanego formularza.

Formularze wykazów załadunkowych

Artykuł  6

Wykaz załadunkowy zawiera:

a) nagłówek "Wykaz załadunkowy";

b) pole o wymiarach 70 × 55 mm, podzielone na część górną o wymiarach 70 × 15 mm na podanie symbolu "T", po którym podana zostaje jedna z adnotacji określonych w artykule 3 ustęp 2, i część dolną 70 × 40 mm na odniesienia określone w artykule 5 ustęp 4;

c) kolumny, w następującej kolejności, zatytułowane zgodnie z poniższym:

– Numer pozycji;

– Znaki, numery, liczba i rodzaj opakowania; opis towarów;

– Kraj wysyłki/wywozu;

– Masa brutto (w kilogramach);

– Wypełnia urząd celny.

Szerokość kolumn może być dostosowana zgodnie z potrzebą, z wyjątkiem kolumny zatytułowanej "wypełnia urząd celny", która nie może mieć mniej niż 30 mm. Wykorzystane mogą być również miejsca nieposiadające szczególnego przeznaczenia na mocy liter a)-c) powyżej.

Wypełnianie

Artykuł  7

1. Jako wykaz załadunkowy może być stosowana tylko przednia strona formularza.

2. Każda pozycja towarowa wyszczególniona w wykazie załadunkowym musi być poprzedzona numerem porządkowym.

3. (Niniejszy artykuł nie zawiera ustępu 3).

4. Bezpośrednio po ostatnim wpisie należy narysować poziomą linię. Puste pola należy przekreślić, aby uniemożliwić dokonywanie dalszych wpisów.

Procedury uproszczone

Artykuł  8

1. Organy celne każdego kraju mogą zezwolić, aby przedsiębiorstwa mające siedzibę w tym kraju, których zbiory danych oparte są na elektronicznych lub automatycznych systemach przetwarzania danych, stosowały wykazy załadunkowe określone w artykule 1 ustęp 2, które pomimo niespełnienia wszystkich warunków artykułu 2 ustęp 1, 5 litera a) i ustęp 9 dwa ostatnie akapity oraz artykułu 6 są sporządzone i wypełnione w sposób umożliwiający ich stosowanie bez trudu przez organy celne i statystyczne, których to dotyczy.

2. W odniesieniu do każdej pozycji wykazy załadunkowe muszą zawsze zawierać liczbę, rodzaj, znaki oraz numery opakowań, opis towarów, masę brutto w kilogramach oraz kraj wysyłki/wywozu.

Przesyłka kolejowa

Artykuł  9

1. W przypadkach stosowania artykułów 29-61 do wykazów załadunkowych, które towarzyszą międzynarodowym listom przewozowym lub wykazom zdawczym TR, zastosowanie mają artykuł 5 ustęp 2 i artykuły 6, 7 i 8. W tym ostatnim przypadku, w polu 32 międzynarodowego listu przewozowego wskazana jest liczba takich wykazów; w tym ostatnim przypadku należy wpisać liczbę takich wykazów w polu przeznaczonym na dane szczegółowe dokumentów towarzyszących wykazu zdawczego TR.

Ponadto wykaz załadunkowy musi obejmować liczbę wagonów, do których odnosi się międzynarodowy list przewozowy lub, gdzie to właściwe, numer kontenera, w którym znajdują się towary.

2. W przypadku operacji transportu rozpoczynających się na obszarze Umawiających się Stron obejmujących jednocześnie towary przewożone w ramach procedury T1 i towary przewożone w ramach procedury T2 stosowane są odrębne wykazy załadunkowe; w przypadku towarów przewożonych w dużych kontenerach na podstawie wykazów zdawczych TR te odrębne wykazy są wypełniane osobno dla każdego kontenera, w którym znajdują się obie kategorie towarów.

W przypadku operacji transportu rozpoczynających się we Wspólnocie dodaje się numery seryjne wykazów towarowych odnoszących się do towarów przewożonych w procedurze T1, gdzie to właściwe:

a) w polu 25 międzynarodowego listu przewozowego;

b) w polu przeznaczonym na opis towarów wykazu zdawczego TR.

W przypadku operacji transportu rozpoczynającej się w kraju EFTA dodaje się, gdzie to właściwe, odniesienie do numerów seryjnych wykazów załadunkowych odnoszących się do towarów przewożonych w procedurze T2:

a) w polu 25 międzynarodowego listu przewozowego;

b) w polu przeznaczonym na opis towarów wykazu zdawczego TR.

3. W okolicznościach określonych w ustępach 1 i 2 oraz do celów procedur przewidzianych w artykułach 29-61 wykazy załadunkowe towarzyszące międzynarodowym listom przewozowym lub wykazom zdawczym TR stanowią ich integralną część i wywołują te same skutki prawne. Oryginały takich wykazów załadunkowych są opatrzone pieczęcią stacji wysyłki.

Pokwitowanie

Stosowanie pokwitowania

Artykuł  10

1. Każda osoba, która dostarczy urzędowi przeznaczenia dokument T1 lub T2 wraz z przesyłką, której ten dokument dotyczy, może na wniosek uzyskać pokwitowanie.

2. Pokwitowanie zostaje w pierwszej kolejności wypełnione przez osobę, której dotyczy, i może zawierać pozostałe dane szczegółowe odnoszące się do przesyłki, z wyjątkiem pól przeznaczonych dla urzędu celnego, ale poświadczenie celne jest ważne wyłącznie w zakresie danych szczegółowych podanych w tym polu.

Zwrot dokumentów

Urzędy centralne

Artykuł  11

Każdy kraj ma prawo wyznaczyć jeden lub więcej urzędów centralnych, do których są zwracane dokumenty przez właściwe urzędy celne w kraju przeznaczenia. Po wyznaczeniu tych urzędów centralnych do tego celu, kraje informują Komisję Wspólnot Europejskich i określają kategorię dokumentów, które należy do nich zwracać. Natomiast Komisja powiadamia o tym pozostałe kraje.

TYTUŁ  II

POSTANOWIENIA ODNOSZĄCE SIĘ DO ZABEZPIECZEŃ

GWARANCJA GENERALNA

Poświadczenie gwarancji

Osoby upoważnione

Artykuł  12

1. Główny zobowiązany, przy wystawianiu poświadczenia gwarancji lub w każdym czasie w okresie jego ważności, wyznacza na własną odpowiedzialność na odwrocie poświadczenia osobę lub osoby upoważnione do podpisania zgłoszenia T1 lub T2 w jego imieniu. Dane szczegółowe obejmują nazwisko i imię każdej upoważnionej osoby wraz z jej podpisem. Każde wyznaczenie osoby upoważnionej musi być potwierdzone podpisem głównego zobowiązanego. Główny zobowiązany jest uprawniony, by, według własnego uznania, przekreślić niewypełnione pola.

2. Główny zobowiązany może w każdym czasie usunąć nazwisko osoby upoważnionej zamieszone na odwrocie poświadczenia.

Upoważnieni przedstawiciele

Artykuł  13

Każda osoba wpisana na odwrotnej stronie przedłożonego urzędowi wyjścia poświadczenia gwarancji uważana jest za upoważnionego przedstawiciela głównego zobowiązanego.

Okres ważności; przedłużenie

Artykuł  14

Okres ważności poświadczenia gwarancji nie może przekraczać dwóch lat. Jednakże okres ten może być przedłużony przez urząd składania gwarancji jednorazowo o kolejny okres nieprzekraczający dwóch lat.

Unieważnienie

Artykuł  15

Jeżeli gwarancja zostaje unieważniona, główny zobowiązany odpowiada za niezwłoczny zwrot do urzędu składania gwarancji wszystkich wydanych mu nadal ważnych poświadczeń gwarancji.

Gwarancja ryczałtowa

Dokument gwarancji

Artykuł  16

1. Jeżeli osoba fizyczna lub prawna proponuje poręczenie zgodnie z warunkami określonymi w artykułach 27 i 28 i na warunkach ustanowionych w artykule 32 ustęp 1 dodatku I, gwarancja zostaje wydana na formularzu zgodnym ze wzorem III załączonym do dodatku I.

2. W przypadku gdy prawo krajowe, praktyka administracyjna lub przyjęty zwyczaj tego wymagają, każdy kraj może wymagać stosowania różnych formularzy gwarancji, pod warunkiem że wywołują one ten sam skutek prawny, co gwarancja określona w ustępie 1.

Tytuł gwarancji

Artykuł  17

1. Przyjęcie gwarancji określonej w artykule 16 przez urząd celny, w którym zostaje ona złożona (zwany dalej "urzędem składania gwarancji") stanowi pozwolenie dla gwaranta do wystawiania na warunkach gwarancji tytułu lub tytułów gwarancji ryczałtowej osobom zamierzającym działać jako główny zobowiązany w operacjach T1 lub T2 z wybranego przez nich urzędu wyjścia.

Gwarant może wystawiać tytuły gwarancji ryczałtowej:

– które nie są ważne w odniesieniu do operacji T1 lub T2 w zakresie towarów wymienionych w załączniku VII do niniejszego dodatku, oraz

– które mogą być stosowane w wielu egzemplarzach, do siedmiu tytułów na środek transportu określony w artykule 16 ustęp 2 dodatku I dla towarów innych niż towary określone w tiret poprzednim.

W tym celu gwarant oznacza takie tytuły gwarancji ryczałtowej ukośnie, drukowanymi literami, podając jedno z następujących oświadczeń, z dodaniem odniesienia do niniejszego akapitu:

– VALIDEZ LIMITADA

– BEGRÆNSET GYLDIGHED

– BESCHRÄNKTE GELTUNG

– ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΙΣΧΥ

– LIMITED VALIDITY

– VALIDITÉ LIMITÉE

– VALIDITA LIMITATA

– BEPERKTE GELDIGHEID

– VALIDADE LIMITADA

– VOIMASSA RAJOITETUSTI

– TAKMARKAD GILDISSVID

– BEGRENSET GYLDIGHET

– BEGRÄNSAD GILTIGHET

Kraj, w którym znajduje się odpowiedni urząd składania gwarancji, niezwłocznie powiadamia pozostałe kraje o unieważnieniu gwarancji.

2. Odpowiedzialność gwaranta obejmuje kwotę do wysokości 7.000 ECU w odniesieniu do każdego tytułu gwarancji ryczałtowej.

3. Bez uszczerbku dla postanowień ustępu 1 akapit drugi i trzeci oraz postanowień artykułu 18 główny zobowiązany może przeprowadzić jedną operację T1 lub T2 na podstawie każdego tytułu gwarancji ryczałtowej. Tytuł zostaje dostarczony urzędowi wyjścia, gdzie zostaje zatrzymany.

Podwyższenie zabezpieczenia; przeliczenie ECU

Artykuł  18

1. Z wyjątkiem przypadków określonych w ustępach 2 i 3 urząd wyjścia nie może wymagać zabezpieczenia na kwotę przewyższającą kwotę zryczałtowaną w wysokości 7.000 ECU dla każdego zgłoszenia T1 lub T2, niezależnie od kwot opłat celnych i innych opłat, którym podlegają towary przewożone na podstawie danego zgłoszenia.

2. Jeżeli na skutek szczególnych okoliczności operacja transportu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem, w związku z czym urząd wyjścia uznaje, że zabezpieczenie w wysokości 7.000 ECU jest wyraźnie niewystarczające, może on w drodze wyjątku wymagać zabezpieczenia w większej kwocie, stanowiącej wielokrotność 7.000 ECU.

3. W przypadku gdy ilość towarów przewożonych przewyższa ilość odpowiadającą kwocie zryczałtowanej 7.000 ECU, przewóz towarów wymienionych w załączniku VII do niniejszego dodatku powoduje podwyższenie kwoty gwarancji ryczałtowej.

W takim przypadku, Kwota zryczałtowana zostaje podniesiona do wielokrotności 7.000 ECU, niezbędnej dla zabezpieczenia ilości wysyłanych towarów.

4. Główny zobowiązany, w przypadkach określonych w ustępach 2 i 3, dostarcza urzędowi wyjścia tytuły gwarancji ryczałtowej odpowiadające wymaganej wielokrotności 7.000 ECU.

5. Wartość wymiany w walucie krajowej kwot wyrażonych w ECU, określonej w niniejszym dodatku, obliczana jest przy zastosowaniu kursu walutowego obowiązującego w pierwszym dniu roboczym października i jest stosowana od 1 stycznia następnego roku.

Jeżeli dla danej waluty krajowej kurs taki nie jest dostępny, należy zastosować kurs wymiany z ostatniego dnia, dla którego kurs został opublikowany.

Wartość wymiany ECU używana w celu zastosowania pierwszego akapitu to wartość z dnia rejestracji zgłoszenia T1 lub T2 objętego tytułem lub tytułami gwarancji ryczałtowej.

Przesyłka zawierająca łącznie towary wrażliwe oraz niewrażliwe

Artykuł  19

1. Jeżeli zgłoszenie T1 lub T2 obejmuje inne towary poza towarami przedstawionymi w wykazie określonym w artykule 18 ustęp 3, postanowienia dotyczące gwarancji ryczałtowej są stosowane tak, jakby dwie kategorie towarów zostały objęte odrębnymi zgłoszeniami.

2. W drodze odstępstwa od postanowień ustępu 1 nie bierze się pod uwagę towarów należących do jednej z kategorii, których ilość lub wartość jest stosunkowo niewielka.

TYTUŁ  III

Artykuły 20-27

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułów 20-27).

TYTUŁ  IV

PROCEDURY UPROSZCZONE

Zasady niezmienione na mocy niniejszego tytułu

Artykuł  28

Niniejszy tytuł nie stanowi uszczerbku dla obowiązków w zakresie formalności dotyczących wysyłki, wywozu lub objęcia towarów jakąkolwiek procedurą w kraju przeznaczenia.

ROZDZIAŁ  I

PROCEDURA TRANZYTU DLA PRZEWOZU TOWARÓW KOLEJĄ

Postanowienia ogólne dotyczące przewozu koleją

Postanowienia ogólne

Artykuł  29

Formalności związane ze stosowaniem przez władze kolejowe procedury T1 lub T2 przy przewozie towarów w transporcie kolejowym z zastosowaniem międzynarodowego listu przewozowego CIM i międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych TIEx są upraszczane zgodnie z artykułami 30-43 oraz 59-61.

Moc prawna stosowanych dokumentów

Artykuł  30

Międzynarodowy list przewozowy CIM i międzynarodowy list przewozowy przesyłek ekspresowych, w zależności od przypadku, traktowane są jako zgłoszenia T1 lub T2.

Kontrola ewidencji

Artykuł  31

Władze kolejowe każdego kraju udostępniają organom celnym swojego kraju w celu kontroli ewidencje prowadzone w swoich biurach księgowych.

Główny zobowiązany

Artykuł  32

1. Władze kolejowe przyjmujące towary do przewozu z towarzyszącym im międzynarodowym listem przewozowym CIM lub międzynarodowym listem przewozowym przesyłek ekspresowych stają się głównym zobowiązanym w procedurze T1 lub T2.

2. Władze kolejowe kraju, przez którego obszar towary są wprowadzane na obszar Umawiających się Stron, stają się głównym zobowiązanym w procedurze T1 lub T2 w odniesieniu do towarów przyjętych do przewozu przez władze kolejowe państwa trzeciego.

Etykieta

Artykuł  33

Władze kolejowe zapewniają, aby przewozy dokonywane w procedurze T1 lub T2 były oznaczone etykietami z piktogramem, którego wzór określony jest w załączniku VIII do niniejszego dodatku.

Etykiety umieszczane są na międzynarodowym liście przewozowym CIM lub międzynarodowym liście przewozowym przesyłek ekspresowych oraz na odpowiednim wagonie kolejowym w przypadku ładunków zamkniętych lub w pozostałych przypadkach na opakowaniu lub opakowaniach.

Zmiana umowy przewozu

Artykuł  34

Jeżeli następuje zmiana umowy przewozu powodująca, że:

– przewóz, który miał się zakończyć poza obszarem Umawiającej się Strony, kończy się na obszarze tej Umawiającej się Strony,

– przewóz, który miał się zakończyć na obszarze Umawiającej się Strony, kończy się poza obszarem tej Umawiającej się Strony,

władze kolejowe mogą realizować zmienioną umowę tylko po uprzednim pozwoleniu urzędu wyjścia.

Jeżeli umowa przewozu jest zmieniona w taki sposób, że przewóz zostaje zakończony w kraju wyjścia, zmieniona umowa zostaje zrealizowana z zastrzeżeniem warunków ustalanych przez organy celne tego kraju.

We wszystkich innych wypadkach władze kolejowe mogą wykonywać zmienioną umowę. Zawiadamiają one niezwłocznie urząd wyjścia o dokonanej zmianie.

Przepływ towarów między Umawiającymi się Stronami

Status celny towarów; stosowanie międzynarodowego listu przewozowego CIM

Artykuł  35

1. Międzynarodowy list przewozowy CIM przedkłada się w urzędzie wyjścia, jeżeli przewóz zaczyna się na obszarze Umawiających się Stron i ma się tam również zakończyć.

2. Towary, których przewóz rozpoczyna się we Wspólnocie, uznaje się przewożone w ramach procedury T2. Jednakże jeżeli towary mają być przewożone w ramach procedury T1, urząd wyjścia wskazuje na arkuszach 1, 2 i 3 międzynarodowego listu przewozowego CIM, że towary, do których odnosi się dokument, są przewożone w ramach procedury T1; odpowiednio należy umieścić w sposób dobrze widoczny w polu 25 symbol "T1". W przypadku towarów przewożonych w ramach procedury T2 nie trzeba wskazywać na dokumencie symbolu "T2".

3. Towary, których przywóz zaczyna się w kraju EFTA, uważane są za przewożone w ramach procedury T1. Jednakże jeżeli towary mają być przewożone w ramach procedury T2 zgodnie z postanowieniami artykułu 2 ustęp 3 litera b) Konwencji, urząd wyjścia wskazuje na arkuszu 3 międzynarodowego listu przewozowego CIM, że towary, do których odnosi się dokument, są przewożone w ramach procedury T2; odpowiednio w polu 25 należy umieścić w sposób dobrze widoczny symbol "T2", opatrzony pieczęcią urzędu celnego wyjścia i podpisem właściwego funkcjonariusza. W wypadku towarów przewożonych w ramach procedury T1 nie trzeba umieszczać w liście przewozowym symbolu "T1".

4. Wszystkie egzemplarze międzynarodowego listu przewozowego CIM zwracane są zainteresowanej stronie.

5. Każde Państwo Członkowskie Wspólnoty może postanowić, że towary przewożone w ramach procedury T2 mogą zostać objęte procedurą T2, zgodnie z warunkami i z uwzględnieniem wyjątków ustanowionych przez to Państwo Członkowskie lub Wspólnotę, bez przedkładania międzynarodowego listu przewozowego CIM w urzędzie wyjścia w odniesieniu do towarów.

Każdy kraj EFTA może postanowić, że towary przewożone w ramach procedury T1 mogą zostać objęte tą procedurą, bez obowiązku przedkładania w urzędzie wyjścia międzynarodowego listu przewozowego CIM.

6. Urząd celny właściwy dla stacji przeznaczenia występuje jako urząd przeznaczenia. Jednakże jeżeli towary zostaną dopuszczone do użytku domowego lub objęte inną procedurą celną na stacji pośredniej, urząd celny właściwy dla stacji występuje jako urząd przeznaczenia.

Zapewnienie tożsamości towarów

Artykuł  36

Uwzględniając środki podejmowane przez władze kolejowe w celu zapewnienia tożsamości towarów, urząd wyjścia zasadniczo nie nakłada zamknięć na środki transportu lub opakowania.

Stosowanie poszczególnych arkuszy międzynarodowego listu przewozowego

Artykuł  37

1. Władze kolejowe kraju, w którym znajduje się urząd przeznaczenia, przedkładają temu urzędowi arkusze 2 i 3 międzynarodowego listu przewozowego CIM.

2. Urząd przeznaczenia zwraca niezwłocznie władzom kolejowym arkusz 2 po zamieszczeniu na tym arkuszu swojej pieczęci oraz zatrzymuje arkusz 3.

Przewóz towarów do państw trzecich lub z państw trzecich

Przewóz do państw trzecich

Artykuł  38

1. Jeżeli przewóz zaczyna się na obszarze Umawiających się Stron i ma się zakończyć poza obszarem Umawiających się Stron stosuje się postanowienia artykułów 35 i 36.

2. Urząd celny właściwy dla stacji granicznej, przez którą towary objęte tranzytem opuszczają obszar Umawiających się Stron, występuje jako urząd przeznaczenia.

3. W urzędzie przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Przewóz z państw trzecich

Artykuł  39

1. Jeżeli przewóz zaczyna się poza obszarem Umawiających się Stron i ma się zakończyć na obszarze Umawiających się Stron, urząd celny właściwy dla stacji granicznej, przez którą przesyłka wprowadzana jest na obszar Umawiających się Stron, występuje jako urząd wyjścia.

W urzędzie wyjścia nie wypełnia się żadnych formalności.

2. Urząd celny właściwy dla stacji przeznaczenia występuje jako urząd przeznaczenia. Jednakże jeżeli towary dopuszczane są do użytku domowego lub objęte inną procedurą celną na stacji pośredniej, urząd celny właściwy dla tej stacji występuje jako urząd przeznaczenia.

W urzędzie przeznaczenia wypełnia się formalności przewidziane w artykule 37.

Objęty tranzytem przewóz przez obszar Umawiających się Stron

Artykuł  40

1. Jeżeli przewóz zaczyna się poza obszarem Umawiających się Stron i ma się zakończyć poza tym obszarem, urzędy celne określone odpowiednio w artykule 39 ustęp 1 i artykule 38 ustęp 2 występują jako urząd wyjścia i urząd przeznaczenia.

2. W urzędach wyjścia i przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Status celny towarów z państw trzecich lub objętych tranzytem

Artykuł  41

Towary przewożone w sposób określony w artykule 39 ustęp 1 lub w artykule 40 ustęp 1 uważane są za towary przewożone w ramach procedury T1, chyba że przedłożony zostanie dokument T2L poświadczający wspólnotowy status towarów, których dotyczy.

Postanowienia dotyczące przesyłek ekspresowych

Zakres stosowania

Artykuł  42

Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 43 postanowienia artykułów 35-41 mają również zastosowanie do przewozów na podstawie międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych.

Status celny towarów; stosowanie arkuszy dokumentu TIEx

Artykuł  43

W odniesieniu do przewozów realizowanych na podstawie międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych:

a) symbole wymagane na podstawie:

– artykułu 35 ustęp 2 - są umieszczane na arkuszach 2, 3 i 4 międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych,

– artykułu 35 ustęp 3 - są umieszczane na arkuszu 4 międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych;

b) arkusze 2 i 4 międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych, zgodnie z postanowieniami artykułu 37, zostają przekazane do urzędu przeznaczenia, który niezwłocznie zwraca władzy kolejowej arkusz 2 po jej opieczętowaniu oraz zatrzymuje arkusz 4.

Postanowienia dotyczące przewozu towarów w dużych kontenerach

Postanowienia ogólne

Artykuł  44

Formalności w ramach procedury T1 lub T2 są upraszczane zgodnie z postanowieniami artykułów 45-60 i artykułu 61 ustęp 3 i 4 w przypadku przewozu towarów w dużych kontenerach, który władze kolejowe zlecają przedsiębiorstwom transportowym z wykorzystaniem wykazów zdawczych typu specjalnie zaprojektowanego do użytku jako dokument tranzytowy i określonego w niniejszym dodatku jako "wykaz zdawczy TR". Przewozy te obejmują, w danym wypadku, wysyłkę przez przedsiębiorstwa transportowe z zastosowaniem innego rodzaju transportu niż kolej, dokonywaną do stacji wyjścia w kraju przesyłki oraz ze stacji przybycia w kraju przeznaczenia, a także transport dokonywany między wymienionymi stacjami drogą morską.

Definicje

Artykuł  45

W rozumieniu artykułów 44-60 i artykułu 61 ustęp 3 i 4 następujące określenia oznaczają:

1. "przedsiębiorstwo transportowe": przedsiębiorstwo założone w formie spółki przez władze kolejowe będące wspólnikiem w celu przewozu towarów w dużych kontenerach z zastosowaniem wykazów zdawczych;

2. "duży kontener": środek transportu, który:

– posiada charakter trwały,

– jest zbudowany szczególnie w tym celu, aby ułatwić przewóz towarów przy użyciu jednego lub kilku rodzajów transportu bez potrzeby podziału zawartości,

– jest tak zbudowany, że można go łatwo zamocować lub nim manipulować,

– jest tak zbudowany, że możliwe jest skuteczne nałożenie zamknięć, o ile wymaga tego stosowanie art. 53,

– posiada takie wymiary, że jego powierzchnia ograniczona przez cztery zewnętrzne naroża podłogi wynosi co najmniej 7 m².

3. "wykaz zdawczy TR": dokument obejmujący umowę przewozu, na podstawie którego przedsiębiorstwo transportowe organizuje przewóz jednego lub kilku dużych kontenerów w ruchu międzynarodowym od jednego nadawcy do jednego odbiorcy. W celu identyfikacji wykaz zdawczy TR posiada umieszczony w prawym górnym rogu numer seryjny. Numer ten składa się z sześciu cyfr, z których trzy poprzedzają litery TR i trzy po nich następują.

Wykaz zdawczy TR składa się z następujących arkuszy, w kolejności ich numeracji:

1: - arkusz dla dyrekcji generalnej przedsiębiorstwa transportowego,

2: - arkusz dla krajowego przedstawiciela przedsiębiorstwa transportowego

na stacji przeznaczenia,

3A: - arkusz dla władz celnych,

3B: - arkusz dla odbiorcy,

4: - arkusz dla dyrekcji generalnej przedsiębiorstwa transportowego,

5: - arkusz dla krajowego przedstawiciela przedsiębiorstwa transportowego

na stacji wyjścia,

6: - arkusz dla nadawcy.

Wszystkie arkusze wykazu zdawczego TR, z wyjątkiem arkusza 3A, mają po prawej stronie zielony pasek brzegowy o szerokości około 4 cm;

4. "wykaz dużych kontenerów", zwany dalej "wykazem": dokument dołączany do wykazu zdawczego TR, stanowiący jego integralną część, na podstawie którego przewożonych jest kilka dużych kontenerów z tej samej stacji wyjścia do tej samej stacji przeznaczenia, gdzie wypełniane są formalności celne.

Liczbę wykazów należy wpisać w polu przeznaczonym do tego celu, w prawym górnym rogu wykazu zdawczego TR. Dodatkowo w prawym górnym rogu każdego wykazu należy wpisać numer seryjny odpowiedniego wykazu zdawczego TR.

Moc prawna stosowanych dokumentów

Artykuł  46

Wykaz zdawczy TR stosowany przez przedsiębiorstwo transportowe w odpowiednim przypadku traktowany jest jak zgłoszenie T1 lub T2.

Kontrola ewidencji; informacje, które należy dostarczyć

Artykuł  47

1. W każdym kraju przedsiębiorstwo transportowe udostępnia organom celnym w celu kontroli, za pośrednictwem swojego krajowego przedstawiciela bądź przedstawicieli, ewidencje prowadzone w jego biurze lub biurach księgowych lub u jego przedstawiciela bądź przedstawicieli.

2. Przedsiębiorstwo transportowe lub jego krajowy przedstawiciel bądź przedstawiciele przekazują organom celnym, na ich wniosek, wszystkie dokumenty, ewidencje lub informacje, które dotyczą wykonywanych bądź już wykonanych operacji przewozu, co do których organy te uznały, że powinny być o nich powiadamiane.

3. Przedsiębiorstwo transportowe lub jego krajowy przedstawiciel bądź przedstawiciele powiadamiają:

a) urząd celny przeznaczenia - o każdym wykazie zdawczym TR, którego arkusz 1 przesłano mu bez pieczęci urzędu celnego;

b) urząd wyjścia - o każdym wykazie zdawczym TR, którego arkusza 1 mu nie odesłano i w odniesieniu do którego przedsiębiorstwo transportowe nie może ustalić, czy dana przesyłka została w sposób prawidłowy przedstawiona urzędowi celnemu przeznaczenia, bądź czy przesyłka, na mocy artykułu 55, została wywieziona z obszaru Umawiających się Stron do państwa trzeciego.

Główny zobowiązany

Artykuł  48

1. Głównym zobowiązanym staje się władza kolejowa kraju, w którym przewóz towarów, określonym w artykule 44 rodzajem transportu, został przejęty przez przedsiębiorstwo transportowe.

2. Przy przewozach określonym w artykule 44 rodzajem transportu, przejętych przez przedsiębiorstwo transportowe w państwie trzecim, głównym zobowiązanym staje się władza kolejowa kraju, przez którego obszar przesyłka wprowadzana jest na obszar Umawiających się Stron.

Formalności celne pod czas przewozu z zastosowaniem innego rodzaju transportu niż transport kolejowy

Artykuł  49

Jeżeli podczas przewozu z zastosowaniem transportu innego rodzaju niż transport kolejowy do stacji wyjścia lub ze stacji przeznaczenia muszą być wypełniane formalności celne, w każdym wykazie zdawczym TR może być wpisany tylko jeden duży kontener.

Etykieta

Artykuł  50

Przedsiębiorstwo transportowe zapewnia, aby przesyłki przewożone w ramach wspólnej procedury tranzytowej były oznaczone etykietami z piktogramem, którego wzór określony jest załączniku VIII do niniejszego dodatku. Etykiety umieszczane są na wykazie zdawczym TR, jak również na dużym kontenerze lub kontenerach.

Zmiana umowy przewozu

Artykuł  51

Jeżeli ma miejsce zmiana umowy przewozu powodująca, że:

– przewóz, który miał się zakończyć poza obszarem Umawiającej się Strony, kończy się na obszarze Umawiającej się Strony, lub

– przewóz, który miał się zakończyć na obszarze Umawiającej się Strony, kończy się poza obszarem Umawiającej się Strony,

przedsiębiorstwo transportowe może realizować zmienioną umowę przewozu tylko po uprzedniej zgodzie urzędu wyjścia.

Jeżeli zmiana umowy przewozu powoduje, że przewóz kończy się w kraju wyjścia, zmieniona umowa jest realizowana z zastrzeżeniem warunków określonych przez organy celne tego kraju.

We wszystkich innych wypadkach przedsiębiorstwo przewozowe może realizować zmienioną umowę przewozu. Zawiadamia ono jednakże niezwłocznie urząd wyjścia o dokonanej zmianie.

Przepływ towarów między Umawiającymi się Stronami

Status celny towarów; wykazy, zniesienie wymogu przedkładania wykazu zdawczego w urzędzie wyjścia

Artykuł  52

1. Jeżeli przewóz zaczyna się na obszarze Umawiających się Stron i ma się tam również zakończyć, wykaz zdawczy TR należy przedłożyć urzędowi wyjścia.

2. Towary, których przewóz zaczyna się we Wspólnocie, traktowane są jako przewożone w ramach procedury T2. Jeżeli jednak towary mają być przewiezione w ramach procedury T1, w polu przewidzianym dla wpisów dokonywanych przez funkcjonariuszy celnych urząd wyjścia wskazuje na arkuszach 2, 3A i 3B wykazu zdawczego TR, że towary są przewożone w ramach procedury TR; symbol "T1" nanosi się również odpowiednio w wyraźny sposób w polach przeznaczonych dla organów celnych arkuszy 2, 3A oraz 3B wykazu zdawczego TR. W przypadku towarów przewożonych w ramach procedury T2 wpisanie symbolu T2 nie jest obowiązkowe.

3. Towary, których przewóz zaczyna się w kraju EFTA, traktowane są jako przewożone w ramach procedury T1. Jeżeli jednak towary mają być przewiezione w ramach procedury T2 zgodnie z postanowieniami artykułu 2 ustęp 3 litera b) Konwencji, urząd wyjścia wskazuje na arkuszu 3A wykazu zdawczego, że towary, do których odnosi się dokument, przewożone są w ramach tej procedury; odpowiednio w polu przeznaczonym dla organu celnego arkusza 3A wykazu zdawczego nanosi w dobrze widoczny sposób symbol "T2" wraz z pieczęcią urzędu wyjścia i podpisem właściwego funkcjonariusza. W przypadku towarów przewożonych w ramach procedury T1 wpisanie symbolu "T1" nie jest obowiązkowe.

4. Jeżeli w przypadku przewozu towarów zaczynającego się we Wspólnocie jeden lub wiele dużych kontenerów przewożonych na podstawie wykazu zdawczego TR w ramach procedury T1 zawiera towary przewożone w ramach procedury T1, a pozostały duży kontener lub kontenery zawierają wyłącznie towary przewożone w procedurze T2, urząd wyjścia nanosi w przeznaczonych dla organów celnych polach arkuszy 2, 3A i 3B wykazu zdawczego TR obok symbolu T1 odniesienie do dużego kontenera lub kontenerów zawierających towary przewożone w ramach procedury T1.

5. Jeżeli w przypadku przewozu towarów zaczynającego się w kraju EFTA jeden lub wiele kontenerów przewożonych na podstawie wykazu zdawczego TR zawiera towary przewożone w ramach procedury T1, a pozostały kontener lub kontenery zawierają wyłącznie towary przewożone w ramach procedury T2, zgodnie z postanowieniami artykułu 2 ustęp 3 litera b) Konwencji urząd wyjścia nanosi w przeznaczonym dla organów celnych polu arkusza 3A wykazu zdawczego TR obok symbolu T2 odniesienie do dużego kontenera lub kontenerów zawierających towary przewożone w ramach procedury T2 wraz z pieczęcią urzędu wyjścia i podpisem właściwego funkcjonariusza.

6. Jeżeli w przypadkach przewidzianych w ustępach 4 i 5 stosowane są wykazy dotyczące dużych kontenerów, dla kontenerów zawierających towary przewożone w ramach procedury T1 i kontenerów zawierających wyłącznie towary przewożone w ramach procedury T2 wypełnia się odrębne wykazy. Do celów identyfikacji wykazy te muszą zawierać numer seryjny.

Jeżeli przewóz towarów zaczyna się we Wspólnocie, odniesienie od numeru(-ów) seryjnego(-ych) wykazu(-ów) dotyczącego(-ych) dużych kontenerów zawierających towary przewożone w ramach procedury T1 ma być naniesione przez urząd wyjścia w polu przeznaczonym dla organów celnych na arkuszach 2, 3A i 3B wykazu zdawczego TR, obok symbolu "T1".

Jeżeli przewóz towarów zaczyna się w kraju EFTA, odniesienie do numeru(-ów) seryjnego(-ych) wykazu(-ów) dotyczących dużych kontenerów zawierających towary przewożone w procedurze T2, zgodnie z postanowieniami artykułu 2 ustęp 3 litera b) Konwencji, ma być naniesione przez urząd wyjścia nanosi w polu przeznaczonym dla organów celnych na arkuszu 3A wykazu zdawczego TR, obok symbolu "T2", wraz z pieczęcią urzędu wyjścia i podpisem właściwego funkcjonariusza.

7. Wszystkie egzemplarze wykazu zdawczego TR zwracane są zainteresowanej stronie.

8. Każde Państwo Członkowskie Wspólnoty może postanowić, że towary przewożone w ramach procedury T2, pod warunkami i z wyłączeniami ustanowionymi przez to państwo lub Wspólnotę, będą mogły zostać objęte tą procedurą, bez obowiązku przedkładania urzędowi wyjścia wykazu zdawczego TR odnoszącego się do tych towarów.

Każdy kraj EFTA może postanowić, że towary przewożone w ramach procedury T1 będą przewożone w ramach tej procedury bez obowiązku okazywania wykazu zdawczego urzędowi wyjścia.

9. Wykaz zdawczy TR przedkłada się urzędowi celnemu - zwanemu dalej urzędem przeznaczenia - w którym towary zostają dopuszczone do użytku domowego lub objęte inną procedurą celną.

Środki pozwalające na stwierdzenie tożsamości towarów

Artykuł  53

Tożsamość towarów zapewnia się zgodnie z postanowieniami artykułu 11 Konwencji. Jednakże w przypadkach gdy, zgodnie z przepisami stosowanymi w Umawiających się Stronach, wykaz zdawczy TR nie jest okazywany w urzędzie wyjścia, urząd celny, mając na względzie środki podejmowane przez władze kolejowe w celu zapewnienia tożsamości towarów, zasadniczo nie nakłada zamknięć celnych na duże kontenery. Jeżeli zostają nałożone zamknięcia celne, należy to odnotować w polach przeznaczonych dla organów celnych na arkuszach 3A i 3B wykazu zdawczego TR.

Stosowanie poszczególnych arkuszy wykazu zdawczego

Artykuł  54

1. Przedsiębiorstwo transportowe przedkłada urzędowi przeznaczenia arkusze 1, 2 i 3A wykazu zdawczego TR.

2. Urząd przeznaczenia zwraca niezwłocznie przedsiębiorstwu transportowemu arkusze 1 i 2 po przystawieniu swojej pieczęci oraz zatrzymuje arkusz 3A.

Przewóz towarów do państw trzecich i z państw trzecich

Przewóz do państw trzecich

Artykuł  55

1. Jeżeli przewóz zaczyna się na obszarze Umawiających się Stron i ma się zakończyć poza obszarem Umawiających się Stron, stosuje się postanowienia artykułów 52 i 53.

2. Urząd celny właściwy dla stacji granicznej, przez którą towary opuszczają obszar Umawiających się Stron, przejmuje zadania urzędu przeznaczenia.

3. W urzędzie przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Przewóz z państw trzecich

Artykuł  56

1. Jeżeli przewóz zaczyna się poza obszarem Umawiających się Stron i ma się zakończyć na obszarze Umawiających się Stron, urząd celny właściwy dla stacji granicznej, przez którą towary wprowadzane są na obszar Umawiających się Stron, przejmuje zadania urzędu wyjścia. W urzędzie wyjścia nie wypełnia się żadnych formalności.

2. Urząd celny, któremu przedstawia się towary, przejmuje zadania urzędu przeznaczenia.

W urzędzie przeznaczenia wypełnia się formalności przewidziane w artykule 54.

Przewóz przez obszar Umawiających się Stron

Artykuł  57

1. Jeżeli przewóz zaczyna się poza obszarem Umawiających się Stron i ma się zakończyć także poza tym obszarem, urzędy celne określone w artykule 56 ustęp 1 i w artykule 55 ustęp 2 przejmują zadania odpowiednio urzędu wyjścia i urzędu przeznaczenia.

2. W urzędach wyjścia i urzędach przeznaczenia nie wypełnia się żadnych formalności.

Status celny towarów z państw trzecich lub objętych tranzytem

Artykuł  58

Towary przewożone w sposób określony w artykule 56 ustęp 1 lub artykule 57 ustęp 1 traktowane są jako towary przewożone w procedurze T1, chyba że przedkładany jest dokument T2L poświadczający wspólnotowy status tych towarów.

Postanowienia dotyczące danych statystycznych

Artykuł  59

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułu 59).

Inne postanowienia

Postanowienia dodatku I niemające zastosowania

Artykuł  60

Postanowienia tytułu II i III dodatku I do Konwencji, które stały się bezskuteczne przez zastosowanie niniejszego rozdziału, w szczególności artykułu 12 ustępy 3-6, artykułów 17 i 23, artykułu 25 ustęp 1 i artykułu 41 nie mają zastosowania.

Zakres stosowania procedur zwykłych i uproszczonych

Artykuł  61

1. Postanowienia artykułów 29-43 Konwencji nie stanowią przeszkody w stosowaniu procedur przewidzianych w dodatku I. Jednakże w takim wypadku obowiązują postanowienia artykułów 31 i 33.

2. W takim wypadku, przy wypełnianiu międzynarodowego listu przewozowego CIM lub międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych, odpowiednio w polu 32 lub 20, wpisuje się w dobrze widoczny sposób odniesienie do wykorzystanego dokumentu tranzytowego lub dokumentów tranzytowych. W danych tych należy wyszczególnić rodzaj, urząd wystawienia, datę i numer rejestracji każdego wykorzystanego dokumentu.

Ponadto arkusz 2 międzynarodowego listu przewozowego CIM lub międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych opatruje się pieczęcią władzy kolejowej odpowiedzialnej za ostatnią stację kolejową związaną z realizacją operacji tranzytowej. Władza kolejowa przystawia pieczęć po upewnieniu się, że przewóz towarów odbywa się na podstawie jednego lub kilku z wymienionych dokumentów tranzytowych.

Jeżeli operacje tranzytowe określone w ustępie 1 i w akapicie pierwszym niniejszego ustępu kończą się w kraju EFTA, kraj ten może ustalić, aby arkusz 2 międzynarodowego listu przewozowego CIM lub międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych był przedkładany urzędowi celnemu właściwemu dla ostatniej stacji kolejowej związanej z operacją tranzytu. Urząd celny przystawia pieczęć na przedłożonych arkuszach, po upewnieniu się, że przewóz towarów odbywa się na podstawie jednego lub kilku z wymienionych dokumentów tranzytowych.

3. Procedura określona w dodatku I nie może być stosowana, jeżeli stosuje się postanowienia artykułów 44-58.

4. W przypadku gdy operacja tranzytowa realizowana jest z zastosowaniem wykazu zdawczego TR zgodnie z postanowieniami artykułów 44-58, do międzynarodowego listu przewozowego CIM używanego w tej operacji nie stosuje się postanowień artykułów 29-43, 59 i 60 oraz artykułu 61 ustęp 1 i 2. Międzynarodowy list przewozowy CIM zawiera w polu 32 umieszczone w dobrze widoczny sposób odniesienie do wykazu zdawczego TR. Odniesienie to musi zawierać wyrazy "wykaz zdawczy", po których następuje numer seryjny.

ROZDZIAŁ  II

UPROSZCZENIE FORMALNOŚCI W URZĘDACH WYJŚCIA I PRZEZNACZENIA

Postanowienia ogólne

Artykuł  62

Każdy kraj może dokonać uproszczeń formalności dotyczących procedur tranzytu prowadzonych w urzędach wyjścia i przeznaczenia na swoim obszarze zgodnie z poniższymi postanowieniami.

Formalności w urzędzie wyjścia

Upoważniony nadawca

Artykuł  63

Organy celne każdego kraju mogą udzielić jakiejkolwiek osobie, która spełnia warunki ustanowione w artykule 64 i która zamierza przewieźć towary przez dany obszar (zwanej dalej "upoważnionym nadawcą") pozwolenia na nieprzedkładanie w urzędzie wyjścia zarówno towarów, jak i odnoszącego się do nich zgłoszenia tranzytowego.

Warunki udzielenia pozwolenia

Artykuł  64

1. Pozwolenie przewidziane w artykule 63 zostaje udzielone osobom, które:

a) często wysyłają towary;

b) których ewidencje pozwalają organom celnym na zweryfikowanie ich przewozów; oraz

c) które, w przypadku gdy wymagane jest zabezpieczenie w procedurze T1 lub T2, dostarczają gwarancję generalną.

2. Organy celne mogą odmówić udzielenia pozwolenia osobom, które nie są w stanie zapewnić zabezpieczeń, jakie te organy uznają za konieczne.

3. Organy mogą odmówić pozwolenia w szczególności w sytuacji, gdy upoważniony nadawca przestaje spełniać warunki ustępu 1 lub nie jest już w stanie zapewnić zabezpieczeń określonych w ustępie 2.

Treść pozwolenia

Artykuł  65

Pozwolenie wydawane przez organy celne określa w szczególności:

a) urząd lub urzędy celne będące upoważnionymi urzędami wyjścia przesyłek;

b) termin i procedurę, zgodnie z którymi upoważniony nadawca ma obowiązek poinformować urząd wyjścia o przesyłkach do wysłania, tak aby urząd mógł przeprowadzić wszelkie niezbędne kontrole przed wyjściem towarów;

c) termin, w którym towary muszą być okazane w urzędzie przeznaczenia; oraz

d) środki pozwalające na ustalenie tożsamości, które należy podjąć. W tym celu organy celne mogą postanowić, że środki transportu lub opakowanie czy opakowania będą opatrzone specjalnymi zamknięciami, akceptowanymi przez organy celne i założonymi przez upoważnionego nadawcę.

Uprzednie poświadczanie

Artykuł  66

1. W pozwoleniu określa się, że pole przeznaczone dla urzędu wyjścia na przedniej stronie formularza zgłoszenia T1 lub T2:

a) zostanie uprzednio opatrzone pieczęcią urzędu wyjścia i podpisem funkcjonariusza tego urzędu; lub

b) zostanie opatrzone przez upoważnionego nadawcę specjalną metalową pieczęcią zatwierdzoną przez organy celne i zgodną ze wzorem określonym w załączniku IX do niniejszego dodatku. Pieczęć taka może być uprzednio wydrukowana na formularzach, jeżeli druk dokonywany jest przez zatwierdzoną w tym celu drukarnię.

Upoważniony nadawca wypełnia to pole przez podanie daty przesyłki towarów, a zgłoszeniu przypisuje numer, zgodnie z zasadami określonymi w pozwoleniu.

2. Organy celne mogą nakazać stosowanie formularzy, które posiadają znak odróżniający jako środek identyfikacji.

Formalności przy wyjściu towarów

Artykuł  67

1. Upoważniony nadawca, nie później niż w czasie wysyłki towarów, nanosi na przednich stronach egzemplarzy 1, 4 i 5 należycie wypełnionych zgłoszeń T1 lub T2 w polu: "Kontrola urzędu wyjścia" dane dotyczące terminu, w którym towary muszą być przedłożone w urzędzie przeznaczenia i odpowiednich środków pozwalających na ustalenie tożsamości towarów oraz jeden z następujących wpisów:

– Procedimiento simplificado

– Forenklet procedure

– Vereinfachtes Verfahren

– Απλουστευμέυη διαδικασια

– Simplified procedure

– Procédure simplifiée

– Procedura semplificata

– Vereenvoudigde regeling

– Procedimento simplificado

– Yksinkertaistettu menettely

– Einföldun afgreidslu

– Forenklet prosedyre

– Förenklat förfarande

2. Po wysyłce towarów egzemplarz 1 zostaje bezzwłocznie przesłany do urzędu wyjścia. Organy celne mogą postanowić w pozwoleniu, aby egzemplarz 1 był przesłany do urzędu wyjścia zaraz po wypełnieniu zgłoszenia T1 lub T2. Pozostałe egzemplarze zostają dołączone do towarów zgodnie z postanowieniami ustanowionymi w dodatku I.

3. Jeżeli organy celne kraju wyjścia przeprowadzają kontrolę przy wyjściu przesyłki, odnotowują to zdarzenie w polu "Kontrola urzędu wyjścia" na przednich stronach egzemplarzy 1, 4 i 5 zgłoszenia T1 lub T2.

Główny zobowiązany

Artykuł  68

Zgłoszenie T1 lub T2, należycie wypełnione i opatrzone wpisami zgodnie z artykułem 67 ustęp 1, traktowane jest na równi z dokumentem T1 lub T2 w zależności od przypadku, a upoważniony nadawca, który podpisał zgłoszenie, staje się głównym zobowiązanym.

Zwolnienie ze składania podpisu

Artykuł  69

1. Upoważniony nadawca może uzyskać pozwolenie, aby zgłoszenia tranzytowe T1 lub T2 sporządzane przy użyciu elektronicznego lub automatycznego systemu przetwarzania danych nie musiały być przez niego podpisywane, o ile zgłoszenia te opatrzone są specjalną pieczęcią określoną w załączniku IX do niniejszego dodatku. Pozwolenia takiego udziela się, pod warunkiem że upoważniony nadawca uprzednio zobowiąże się pisemnie wobec tych organów do występowania jako główny zobowiązany we wszystkich operacjach T1 lub T2 realizowanych z zastosowaniem wszystkich zgłoszeń T1 lub T2 opatrzonych specjalną pieczęcią.

2. Dokumenty T1 lub T2 sporządzone zgodnie z postanowieniami ustępu 1 muszą zawierać w polu przewidzianym na podpis głównego zobowiązanego, jeden z poniższych wpisów:

– Dispensa de firma

– Fritaget for underskrift

– Freistellung von der Unterschriftsleistung

– Δευ απαιτείται υπογραφή

– Signature waived

– Dispense de signature

– Dispensa dalla firma

– Van ondertekening vrijgesteld

– Dispensada a assinatura

– Vapautettu allekirjoituksesta

– Frátekid fyrir undirskrift

– Fritatt for underskrift

– Befriad trän underskrift

Zakres odpowiedzialności upoważnionego nadawcy

Artykuł  70

1. Upoważniony nadawca:

a) stosuje się do postanowień niniejszego rozdziału i warunków pozwolenia; oraz

b) podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia zabezpieczenia specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych pieczęcią urzędu wyjścia lub specjalną pieczęcią.

2. W przypadku niewłaściwego użycia przez jakąkolwiek osobę formularzy, na których znajdują się uprzednio odciśnięte pieczęcie właściwego urzędu celnego lub specjalne pieczęcie, upoważniony nadawca staje się odpowiedzialny, bez uszczerbku dla jakiegokolwiek postępowania karnego, za zapłatę opłat celnych i innych opłat należnych w danym kraju w zakresie przewozu towarów objętych tymi formularzami, chyba że uzasadni on organom celnym, przez które został upoważniony, że podjął środki wymagane zgodnie ustępem 1 litera b).

Formalności w urzędzie przeznaczenia

Upoważniony odbiorca

Artykuł  71

1. Organy celne każdego kraju mogą zwolnić z przedkładania w urzędzie przeznaczenia towarów transportowanych w procedurze T1 lub T2, jeżeli towary przeznaczone są dla osoby, która spełnia warunki określone w artykule 72 (zwanej dalej "upoważnionym odbiorcą"), uprzednio upoważnionej przez organy celne kraju, któremu podlega urząd przeznaczenia.

2. W takim przypadku główny zobowiązany wypełnia ciążące na nim zgodnie z artykułem 13 litera a) dodatku I obowiązki, jeżeli egzemplarze dokumentu T1 lub T2, który towarzyszył przesyłce oraz towary w niezmienionym stanie zostały dostarczone w wyznaczonym terminie upoważnionemu odbiorcy do jego pomieszczeń lub miejsc określonych w pozwoleniu oraz przestrzegano środków podjętych w celu zapewnienia tożsamości towarów.

3. Na wniosek przewoźnika upoważniony odbiorca wystawia dla każdej przesyłki dostarczonej zgodnie z warunkami określonymi w ustępie 2 poświadczenie odbioru, w którym stwierdza, że dokument i towary zostały dostarczone.

Warunki udzielenia pozwolenia

Artykuł  72

1. Pozwolenie określone w artykule 71 może zostać przyznane jedynie osobom:

a) które często otrzymują przesyłki poddawane kontroli celnej; oraz

b) które posiadają ewidencję pozwalającą organom celnym na zweryfikowanie operacji.

2. Organy celne mogą wstrzymać wydanie pozwolenia osobom, które nie są w stanie zapewnić zabezpieczeń, jakie te organy uznają za niezbędne.

3. Pozwolenie może zostać cofnięte, w szczególności gdy upoważniony odbiorca przestaje spełniać warunki ustępu 1 lub nie jest już w stanie zapewnić zabezpieczeń określonych w ustępie 2.

4. Upoważniony odbiorca musi spełniać wszystkie warunki przewidziane w niniejszym rozdziale i w pozwoleniu.

Treść pozwolenia

Artykuł  73

1. W udzielanym przez organy celne pozwoleniu określa się:

a) urząd lub urzędy celne będące upoważnionymi urzędami przeznaczenia dla przesyłek dostarczanych do upoważnionego odbiorcy;

b) termin oraz procedury, z zachowaniem których upoważniony odbiorca ma informować urząd przeznaczenia o przybyciu towarów tak, aby urząd ten mógł przeprowadzić wszelkie niezbędne kontrole po przybyciu towarów.

2. Bez uszczerbku dla postanowień artykułu 76 właściwe organy określają w pozwoleniu, czy istnieje wymóg podejmowania przez urząd przeznaczenia jakichkolwiek czynności przed zbyciem przez upoważnionego odbiorcę przybyłych towarów.

Obowiązki upoważnionego odbiorcy

Artykuł  74

1. Upoważniony odbiorca podejmuje następujące czynności po przybyciu przesyłek do jego pomieszczeń lub miejsc określonych w pozwoleniu:

a) natychmiast powiadamia urząd przeznaczenia, zgodnie z zasadami określonymi w pozwoleniu, o ewentualnych nadwyżkach, brakach, zmianach i innych nieprawidłowościach takich, jak naruszone zamknięcia; oraz

b) niezwłocznie przesyła urzędowi przeznaczenia egzemplarze dokumentu T1 lub T2, które towarzyszyły przesyłce, wskazując datę przybycia przesyłki i stan nałożonych zamknięć.

2. Urząd przeznaczenia zamieszcza odpowiednie adnotacje na takich egzemplarzach dokumentu T1 lub T2.

Inne postanowienia

Kontrole

Artykuł  75

Organy celne mogą przeprowadzać wszelkiego rodzaju niezbędne kontrole upoważnionych nadawców i upoważnionych odbiorców. Wspomniani nadawcy i odbiorcy zapewniają w tym celu wszelkie niezbędne informacje i udogodnienia.

Wyłączenie niektórych towarów

Artykuł  76

Organy celne kraju wyjścia lub kraju przeznaczenia mogą wyłączyć niektóre kategorie towarów z udogodnień przewidzianych w artykule 63 i 71.

Szczególny przypadek przesyłek koleją

Artykuł  77

1. (Niniejszy artykuł nie zawiera ustępu 1).

2. Jeżeli towary przewożone na podstawie artykułów 29-61 przeznaczone są dla upoważnionego odbiorcy, organy celne mogą postanowić, aby w drodze odstępstwa od postanowień artykułu 71 ustęp 2 i artykułu 74 ustęp 1 litera b) arkusze 2 i 3 międzynarodowego listu przewozowego CIM, arkusze 2 i 4 międzynarodowego listu przewozowego przesyłek ekspresowych lub arkusze 1, 2 i 3A wykazu zdawczego TR były dostarczane do urzędu przeznaczenia bezpośrednio przez władzę kolejową lub przedsiębiorstwo transportowe.

ROZDZIAŁ  III

Artykuł 78-81

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułów 78-81).

TYTUŁ  V

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE DOKUMENTU POŚWIADCZAJĄCEGO WSPÓLNOTOWY STATUS TOWARÓW NIEPRZEWOŻONYCH W RAMACH PROCEDURY T2

(DOKUMENT T2L)

ROZDZIAŁ  I

WYDAWANIE I STOSOWANIE DOKUMENTU

Formularze - zakres stosowania

Artykuł  82

1. Dokument T2L należy wystawiać na formularzu zgodnym z jednym ze wzorów określonych w artykule 1 ustęp 7 niniejszego dodatku.

2. Formularze te wypełnia się zgodnie z uwagą wyjaśniającą zawartą w załączniku VIII do dodatku III.

3. Dokument T2L jest wydawany dla towarów o statusie wspólnotowym, ale nieprzewożonych w ramach procedury T2 z wyjątkiem towarów:

a) przeznaczonych do wywozu poza obszar Umawiających się Stron; lub

b) w opakowaniach niemających statusu wspólnotowego; lub

c) przewożonych w ramach procedury przewidzianej dla międzynarodowego transportu towarów na podstawie karnetu TIR, chyba że:

– towary, które mają być wyładowane na obszarze jednej z Umawiających się Stron przewożone są z towarami, które mają być wyładowane w państwie trzecim; lub

– towary przewożone są z obszaru jednej z Umawiających się Stron na obszar drugiej przez obszar państwa trzeciego.

4. Dokument T2L może być również wystawiony w przypadku:

– przesyłek pocztowych (w tym paczek pocztowych) wysyłanych z urzędu pocztowego jednej Umawiającej się Strony do urzędu pocztowego drugiej Umawiającej się Strony,

– towarów, które w rozumieniu artykułu 49 dodatku I nie są przewożone w ramach procedury T2.

Warunki przewozu bezpośredniego

Artykuł  83

Dokument T2L może być stosowany do celów poświadczenia wspólnotowego statusu towarów, do których się odnosi wyłącznie, jeżeli towary przewożone są bezpośrednio z jednego kraju do drugiego.

Następujące towary uważa się za przewożone bezpośrednio z jednego kraju do drugiego:

a) towary transportowane bez przejazdu przez obszar państwa trzeciego;

b) towary transportowane przez obszar jednego lub wielu państw trzecich, pod warunkiem że przewóz przez te kraje objęty jest jednolitym dokumentem przewozowym, sporządzonym w Umawiającej się Stronie.

Warunki wystawiania; wystawianie z datą wsteczną

Artykuł  84

1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 92 dokument T2L jest wystawiany na pojedynczym egzemplarzu.

2. Dokument T2L i w miarę potrzeby dokument(-y) T2Lbis są poświadczane w polu C "Urząd wyjścia" tych dokumentów przez organy celne kraju wyjścia na wniosek osoby zainteresowanej. Dokumenty są zwracane osobie zainteresowanej, gdy tylko formalności celne związane z wysyłką towarów do kraju przeznaczenia zostaną wypełnione.

3. Z ważnej przyczyny właściwe organy celne kraju wyjścia mogą wystawić dokument T2L osobie zainteresowanej z mocą wsteczną; w takim przypadku należy na nim nanieść w kolorze czerwonym jeden z poniższych wpisów:

– Expedido a posteriori

– Udsted efterfølgende

– Nachträglich ausgestellt

– Εκδοθέν εκ των υστέρων

– Issued retroactively

– Délivré a posteriori

– Rilasciato a posteriori

– Achteraf afgegeven

– Emitido a posteriori

– Annettu jälkikäteen

– Útgefid eftirá

– Utstedt i etterhånd

– Utfärdat i efterhand

Stosowanie wykazów załadunkowych

Artykuł  85

1. Jeżeli dokument T2L sporządzany jest w odniesieniu do przesyłki obejmującej dwa lub więcej rodzajów towarów, dane szczegółowe odnoszące się do tych towarów mogą być wpisane na jednym lub większej ilości wykazów załadunkowych w rozumieniu artykułu 5, ustęp 2, zamiast w polach nr 31 "Opakowania i opis towaru", 32 "Numer pozycji", 33 "Kod towaru", 35 "Masa brutto (kg)", 38 "Masa netto (kg)" i gdzie to właściwe, 44 "Informacje dodatkowe/załączone dokumenty/świadectwa i pozwolenia" formularzy wymaganych w celu sporządzenia dokumentu T2L.

Jeżeli stosowane są wykazy załadunkowe to odpowiednie pola dokumentu T2L przekreśla się.

2. Górna część pola określonego w artykule 6 litera b przeznaczona jest dla symbolu "T2L"; dolna jego część przeznaczona jest na pieczęć urzędu celnego.

Nie wypełnia się kolumny "Kraj wysyłki/wywozu" wykazu załadunkowego.

3. Wykaz załadunkowy jest okazywany w tej samej liczbie egzemplarzy, co dokument T2L, do którego się odnosi; jest on podpisywany przez osobę, która podpisała dokument T2L.

4. Jeżeli dwa lub więcej wykazów załadunkowych jest dołączonych do dokumentu T2L, takie wykazy załadunkowe opatruje się numerem seryjnym nadanym zainteresowanej osobie; liczba załączonych wykazów załadunkowych jest wpisywana w polu "wykazy załadunkowe" formularza stosowanego w celu sporządzenia dokumentu T2L.

Okazywanie dokumentów T2L w miejscu przeznaczenia

Artykuł  86

1. Dokumenty T2L są okazywane w urzędzie celnym, w którym towary objęte mają być objęte procedurą celną inną niż procedura, w ramach której zostały przewiezione.

2. Jeżeli towary zostały przetransportowane drogą morską, lotniczą lub rurociągiem, dokumenty T2L są okazywane w urzędzie celnym, w którym towary zostały objęte procedurą celną.

Kontrola dokumentów T2L

Artykuł  87

Kraje udzielają sobie wzajemnej pomocy w kontroli autentyczności dokumentów T2L oraz dokładności informacji w nich zawartych.

Dokumenty T2L w trzech egzemplarzach

Artykuł  88

(Niniejszy dodatek nie zawiera artykułu 88).

ROZDZIAŁ  II

PROCEDURA UPROSZCZONA DOTYCZĄCA WYSTAWIANIA DOKUMENTU T2L

Upoważniony nadawca

Artykuł  89

Organy celne każdego kraju mogą zezwolić jakiejkolwiek osobie zwanej dalej "upoważnionym nadawcą", która spełnia warunki określone w artykule 90 i która zamierza wysyłać towary na podstawie dokumentu T2L, aby stosowała ona ten dokument bez obowiązku przestrzegania postanowień artykułu 84 ustęp 2.

Warunki udzielenia pozwolenia

Artykuł  90

1. Pozwolenie przewidziane w artykule 89 jest udzielane wyłącznie osobom:

a) które często przesyłają towary;

b) których ewidencje pozwalają organom celnym na weryfikację ich operacji.

2. Organy celne mogą wstrzymać wydanie pozwolenia osobom, które nie są w stanie zapewnić zabezpieczeń, uważanych przez te organy za konieczne.

3. Organy mogą cofnąć pozwolenie, w szczególności jeżeli upoważniony nadawca przestaje spełniać warunki ustępu 1 lub nie jest już w stanie zapewnić zabezpieczeń określonych w ustępie 2.

Treść pozwolenia

Artykuł  91

1. Pozwolenie wystawiane przez organy celne określa w szczególności:

a) urząd celny, któremu powierzono wstępne poświadczenie formularzy stosowanych do sporządzania dokumentów T2L zgodnie z artykułem 92 ustęp 1 litera a); oraz

b) sposób, w jaki upoważniony nadawca określa, że te formularze zostały poprawnie zastosowane.

2. Organy celne określają termin i sposób, w jaki upoważniony nadawca powiadamia właściwy urząd celny tak, aby urząd ten mógł przeprowadzić wszelkie niezbędne kontrole przed wyjściem towarów.

Uprzednie poświadczanie i formalności przy wyjściu

Artykuł  92

1. W pozwoleniu określa się, że pole C "Urząd wyjścia" na przedniej stronie formularza stosowanego przy sporządzaniu dokumentu T2L oraz, gdzie to właściwe, dokumentu(-ów) T2Lbis:

a) jest uprzednio opatrywane pieczęcią urzędu celnego określonego w artykule 91 ustęp 1 litera a) i podpisem funkcjonariusza tego urzędu; lub

b) jest opatrywane przez upoważnionego nadawcę specjalną metalową pieczęcią zatwierdzoną przez organy celne i zgodną ze wzorem określonym w załączniku IX do niniejszego dodatku. Pieczęć taka może być uprzednio wydrukowana na formularzach, jeżeli druk dokonywany jest przez zatwierdzoną w tym celu drukarnię.

2. Nie później niż z chwilą przesyłki towarów upoważniony nadawca wypełnia formularz i podpisuje go. Ponadto umieszcza w polu przeznaczonym dla kontroli urzędu wyjścia nazwę właściwego urzędu celnego, datę wypełnienia dokumentu, te dane szczegółowe dokumentacji wywozowej, które są wymagane przez kraj wyjścia oraz jeden z poniższych wpisów:

– Procedimiento simplificado

– Forenklet procedure

– Vereinfachtes Verfahren

– Απλουστευμέυη διαδικασια

– Simplified procedure

– Procédure simplifiée

– Procedura semplificata

– Vereenvoudigde regeling

– Procedimento simplificado

– Yksinkertaistettu menettely

– Einföldun afgreidslu

– Forenklet prosedyre

– Förenklat förfarande

3. Formularz, właściwie wypełniony, posiadający wpis określony w ustępie 2 i podpisany przez upoważnionego nadawcę, traktowany jest na równi z dokumentem poświadczającym wspólnotowy status towarów.

Obowiązek sporządzenia kopii

Artykuł  93

Upoważniony nadawca wykonuje kopię każdego dokumentu T2L wystawionego na mocy niniejszego rozdziału. Organy celne określają warunki, z zastrzeżeniem których kopia dokumentu jest przedstawiana do celów kontroli i zatrzymywana przez nie mniej niż dwa lata.

Kontrole upoważnionego nadawcy

Artykuł  94

Organy celne mogą przeprowadzać kontrole upoważnionego nadawcy, jakie uznają za niezbędne. W tym celu wspomniany nadawca zapewnia wszelkie niezbędne informacje i udogodnienia.

Zakres odpowiedzialności upoważnionego nadawcy

Artykuł  95

1. Upoważniony nadawca:

a) stosuje się do postanowień niniejszego rozdziału i pozwolenia; oraz

b) podejmuje wszelkie niezbędne środki w celu zapewnienia zabezpieczenia specjalnej pieczęci lub formularzy opatrzonych pieczęcią upoważnionego urzędu, jak określono w artykule 91 ustęp 1 litera a) lub specjalną pieczęcią.

2. W przypadku niewłaściwego użycia przez jakąkolwiek osobę formularzy przeznaczonych do sporządzania dokumentów T2L opatrzonych pieczęcią urzędu celnego, określonego w artykule 91 ustęp 1 litera a) lub specjalną pieczęcią, bez uszczerbku dla jakiegokolwiek postępowania karnego upoważniony nadawca staje się odpowiedzialny za opłaty celne i inne opłaty pozostające do zapłacenia w jakimkolwiek kraju w wyniku tego niewłaściwego użycia, chyba że jest w stanie wykazać organom celnym, przez które został upoważniony, że podjął środki wymagane na podstawie ustępu 1 litera b).

Wyłączenie niektórych towarów

Artykuł  96

Organy celne kraju wywozu mogą wyłączyć niektóre kategorie towarów i rodzaje ruchu z udogodnień przewidzianych w niniejszym rozdziale.

Załącznik  I 

WYKAZ ZAŁADUNKOWY

grafika

Załącznik  II 

grafika

Załącznik  III 

grafika

Załącznik  IV 

grafika

Załącznik  V 

grafika

Załącznik  VI 

(Niniejszy dodatek nie zawiera załącznika VI).

Załącznik  VII 

WYKAZ TOWARÓW, KTÓRYCH TRANSPORT MOŻE POWODOWAĆ PODWYŻSZENIE KWOTY GWARANCJI RYCZAŁTOWEJ

grafika

Załącznik  VIII 

grafika

Załącznik  IX 

grafika

DODATEK  III 

Artykuł  1

1. Formularze zgłoszeń T1 lub T2 sporządzane są zgodnie z załącznikami I-IV do niniejszego dodatku.

2. Dane szczegółowe zamieszczane są na formularzach samokopiujących:

a) w przypadku załączników I i III na egzemplarzach podanych w załączniku V;

b) w przypadku załączników II i IV na egzemplarzach podanych w załączniku VI.

3. Formularze są wypełniane i stosowane:

a) jako zgłoszenia T1 lub T2 zgodnie z uwagą wyjaśniającą zawartą w załączniku VII;

b) jako dokumenty T2L zgodnie z uwagą wyjaśniającą zawartą w załączniku VIII.

W obu przypadkach stosuje się, w odpowiednim przypadku, uwagi podane w załączniku IX.

Artykuł  2

1. Formularze drukowane są na papierze samokopiującym, przygotowanym do pisania, o gramaturze co najmniej 40 gramów na metr kwadratowy. Papier musi być wystarczająco nieprzezroczysty, aby informacje z jednej strony nie przebijały na drugą stronę, i na tyle trwały, aby nie ulegał łatwo podarciu czy gnieceniu. Wszystkie egzemplarze wykonane są na białym papierze. Jednakże na egzemplarzach stosowanych do tranzytu (1, 4, 5 i 7), pola nr 1 (z wyłączeniem części środkowej), 2, 3, 4, 5, 6, 8, 15, 17, 18, 19, 21, 25, 27, 31, 32, 33 (pierwsza część po lewej stronie), 35, 38, 40, 44, 50, 51, 52, 53, 55 i 56 posiadają zielone tło. Formularze drukowane są zielonym atramentem.

2. Format formularzy wynosi 210 na 297 milimetrów z maksymalnym odchyleniem 5 milimetrów mniej i 8 milimetrów więcej w odniesieniu do ich długości.

3. Umawiające się Strony mogą również postanowić, aby na formularzach widniała nazwa (nazwisko) i adres drukarni lub znak pozwalający na jej identyfikację.

4. W lewym górnym rogu formularza Umawiające się Strony mogą wydrukować znak pozwalający na określenie Umawiającej się Strony uczestniczącej w procedurze. Mogą również wydrukować słowa "WSPÓLNY TRANZYT" w miejsce słów "TRANZYT WSPÓLNOTOWY". Dokumenty, na których widnieje taki znak lub inne wyrażenie, są akceptowane przy okazywaniu przez inną Umawiającą się Stronę.

Artykuł  3

1. Jeżeli formalności są wypełnione przy użyciu publicznych lub prywatnych systemów komputerowych, właściwe organy upoważniają osoby, które o to wnoszą, do zastąpienia podpisu odręcznego porównywalnym rozwiązaniem technologicznym, które może opierać się, gdzie stosowne, na użyciu kodów oraz które wywołuje te same skutki prawne, co podpis odręczny. To udogodnienie dopuszczone jest wyłącznie wtedy, gdy spełniane są warunki techniczne i administracyjne ustanowione przez właściwe organy.

2. Jeżeli formalności są wypełnione przy użyciu publicznych lub prywatnych komputerów, na których jednocześnie drukowane są zgłoszenia, właściwe organy mogą przewidzieć bezpośrednie poświadczanie sporządzonych przez te systemy zgłoszeń w miejsce odręcznego lub mechanicznego odcisku pieczęci urzędu celnego i podpisu właściwego funkcjonariusza.

Załącznik  I 

WZÓR FORMULARZY ZGŁOSZEŃ T1 LUB T2

grafika

Załącznik  II 

WZÓR FORMULARZA ZASTĘPCZEGO ZGŁOSZENIA T1 LUB T2

grafika

Załącznik  III 

WZORY DALSZYCH ARKUSZY FORMULARZY STOSOWANYCH WRAZ ZE WZORAMI FORMULARZY ZAWARTYMI W ZAŁĄCZNIKU I

grafika

Załącznik  IV 

WZORY DALSZYCH ARKUSZY FORMULARZY STOSOWANYCH WRAZ ZE WZORAMI FORMULARZY ZAWARTYMI W ZAŁĄCZNIKU II

grafika

Załącznik  V 

WSKAZANIE EGZEMPLARZY FORMULARZY PODANYCH W ZAŁĄCZNIKACH I ORAZ III, W KTÓRYCH DANE SZCZEGÓŁOWE MUSZĄ BYĆ ZAMIESZCZONE Z ZASTOSOWANIEM PROCESU SAMOKOPIOWANIA

grafika

Załącznik  VI 

WSKAZANIE EGZEMPLARZY FORMULARZY PODANYCH W ZAŁĄCZNIKACH II ORAZ IV, W KTÓRYCH DANE SZCZEGÓŁOWE MUSZĄ BYĆ ZAMIESZCZONE Z ZASTOSOWANIEM PROCESU SAMOKOPIOWANIA

grafika

Załącznik  VII 

UWAGI WYJAŚNIAJĄCE DO STOSOWANIA FORMULARZY ZGŁOSZEŃ T1 I T2

grafika

Załącznik  VIII 

UWAGI WYJAŚNIAJĄCE DOTYCZĄCE STOSOWANIA FORMULARZY DOKUMENTÓW POŚWIADCZAJĄCYCH WSPÓLNOTOWY STATUS TOWARÓW NIEPRZEWOŻONYCH W RAMACH PROCEDURY T2

grafika

Załącznik  IX 

KODY STOSOWANE W FORMULARZACH DO SPORZĄDZANIA ZGŁOSZEŃ T1 I T2

grafika

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1987.226.2
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej. Interlaken.1987.05.20.
• Data aktu: 20/05/1987
• Data ogłoszenia: 13/08/1987
• Data wejścia w życie: 01/01/1988