(75/34/EWG)(Dz.U.UE L z dnia 20 stycznia 1975 r.)
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 235,
uwzględniając ogólny program znoszenia ograniczeń swobody przedsiębiorczości(1), w szczególności jego tytuł II,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(2);
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3);
a także mając na uwadze, co następuje:
zgodnie z dyrektywą Rady nr 73/148/EWG(4) z dnia 21 maja 1973 r. w sprawie zniesienia ograniczeń w zakresie przemieszczania się i pobytu obywateli Państw Członkowskich wewnątrz Wspólnoty, które dotyczą przedsiębiorczości i świadczenia usług, każde Państwo Członkowskie przyznaje prawo stałego pobytu obywatelom innych Państw Członkowskich, którzy osiedlają się w obrębie terytoriów tych państw w celu prowadzenia działalności jako osoby pracujące na własny rachunek, jeśli zgodnie z Traktatem zniesiono ograniczenia w stosunku do tych rodzajów działalności;
zwykle osoba przedłuża okres stałego pobytu na terytorium Państwa Członkowskiego, pozostając w danym państwie po ustaniu działalności; w tym przypadku brak prawa do pozostawania stanowi przeszkodę w realizacji swobody przedsiębiorczości; warunki, na jakich takie prawo może być wykonywane w odniesieniu do pracowników najemnych zostały określone w rozporządzeniu nr 1251/70/EWG(5);
artykuł 48 ust. 3 lit. d) Traktatu uznaje prawo pracowników do pozostawania na terytorium danego Państwa Członkowskiego po ustaniu zatrudnienia; art. 54 ust. 2 nie przewiduje wyraźnie takiego samego prawa dla osób pracujących na własny rachunek; jednak charakter działalności gospodarczej i powstałych relacji z państwem, w którym osoby prowadziły swoją działalność oznacza, że osoby te są wyraźnie zainteresowane korzystaniem z tego samego prawa do pozostawania na danym terytorium, jakie przysługuje pracownikom; w celu uzasadnienia powyższego działania, należy powołać się na postanowienie Traktatu umożliwiające jego podjęcie;
swoboda przedsiębiorczości wewnątrz Wspólnoty wymaga, aby obywatele Państw Członkowskich mogli prowadzić działalność na własny rachunek kolejno w różnych Państwach Członkowskich, bez narażania się na mniej korzystną pozycję;
obywatel jednego Państwa Członkowskiego zamieszkujący na terytorium innego Państwa Członkowskiego powinien mieć zagwarantowane prawo do pozostawania na tym terytorium w momencie, gdy zaprzestaje w tym państwie prowadzenia działalności na własny rachunek ze względu na osiągnięcie wieku emerytalnego lub z powodu trwałej niezdolności do pracy; prawo to należy również zagwarantować obywatelowi Państwa Członkowskiego, który po okresie działalności na własny rachunek i pobycie na terytorium drugiego Państwa Członkowskiego, podejmuje działalność na terytorium trzeciego Państwa Członkowskiego, podczas gdy nadal zachowuje na terytorium drugiego państwa miejsce swojego stałego pobytu;
w celu określenia warunków dla powstania prawa do pozostawania, należy wziąć pod uwagę przyczyny, które spowodowały zakończenie działalności na terytorium danego Państwa Członkowskiego, a w szczególności różnicę między przejściem na emeryturę, normalnym i przewidywalnym zakończeniem działalności zawodowej a trwałą niezdolnością do pracy, prowadzącą do przedwczesnego i nieprzewidywalnego zakończenia działalności;
należy określić warunki specjalne dla przypadków, jeśli współmałżonek jest lub był obywatelem danego Państwa Członkowskiego lub jeśli zakończenie działalności jest spowodowane wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
obywatel Państwa Członkowskiego, który prowadził działalność gospodarczą na własny rachunek na terytorium innego Państwa Członkowskiego i zakończył swoją działalność zawodową, powinien mieć wystarczająco dużo czasu na podjęcie decyzji w sprawie docelowego miejsca pobytu;
wykonanie prawa do pozostawania przez obywatela Państwa Członkowskiego pracującego na własny rachunek obejmuje rozszerzenie tego prawa na członków jego rodziny; w przypadku śmierci obywatela Państwa Członkowskiego, który pracował na własny rachunek, prawo do pozostawania powinno być również uznane w stosunku do członków jego rodziny oraz powinno podlegać warunkom specjalnym;
osoby, do których stosuje się prawo do pozostawania, powinny być traktowane na równi z obywatelami danego państwa, którzy zakończyli już swoją działalność zawodową,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli, dnia 17 grudnia 1974 r.
|
W imieniu Rady |
|
M. DURAFOUR |
|
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. 2 z 15.1.1962, str. 36/62.
(2) Dz.U. C 14 z 27.3.1973, str. 20.
(3) Dz.U. C 142 z 31.12.1972, str. 12.
(4) Dz.U. L 172 z 28.6.1973, str. 14.
(5) Dz.U. L 142 z 30.6.1970, str. 24.