Ratyfikacja przez Rzeczpospolitą Polską Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r.

OŚWIADCZENIE RZĄDOWE

z dnia 30 września 1991 r.

w sprawie ratyfikacji przez Rzeczpospolitą Polską Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r.

Podaje się niniejszym do wiadomości, że zgodnie z artykułem 47 Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r., został złożony dnia 7 czerwca 1991 r. Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dokument ratyfikacyjny Rzeczypospolitej Polskiej do powyższej konwencji.

Zgodnie z artykułem 49 ustęp 2 konwencji weszła ona w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 7 lipca 1991 r.

Jednocześnie podaje się do wiadomości, co następuje:

1. Zgodnie z artykułem 49 ustęp 1 powyższej konwencji weszła ona w życie dnia 2 września 1990 r., a następujące państwa stały się jej stronami, składając dokumenty ratyfikacyjne lub przystąpienia w niżej podanych datach:

Ghana 1990.02.05

Wietnam 1990.02.28

Ekwador 1990.03.23

Stolica Apostolska 1990.04.20

Belize 1990.05.02

Gwatemala 1990.06.06

Sierra Leone 1990.06.18

Boliwia 1990.06.26

Szwecja 1990.06.29

Mongolia 1990.07.05

Egipt 1990.07.06

El Salwador 1990.07.10

Gwinea 1990.07.13

Saint Kitts and Nevis 1990.07.24

Mauritius 1990.07.26

Senegal 1990.07.30

Kenia 1990.07.30

Togo 1990.08.01

Butan 1990.08.01

Sudan 1990.08.03

Benin 1990.08.03

Bangladesz 1990.08.03

Francja 1990.08.07

Gambia 1990.08.08

Chile 1990.08.13

Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich 1990.08.16

Uganda 1990.08.17

Honduras 1990.08.19

Gwinea-Bissau 1990.08.20

Filipiny 1990.08.21

Kostaryka 1990.08.21

Burkina Faso 1990.08.31

Indonezja 1990.09.05

Peru 1990.09.05

Seszele 1990.09.07

Zimbabwe 1990.09.11

Wenezuela 1990.09.13

Nepal 1990.09.14

Brazylia 1990.09.20

Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna 1990.09.21

Meksyk 1990.09.21

Portugalia 1990.09.21

Paragwaj 1990.09.25

Zair 1990.09.27

Rumunia 1990.09.28

Niger 1990.09.30

Namibia 1990.09.30

Malta 1990.09.30

Białoruś 1990.10.01

Czad 1990.10.02

Nikaragua 1990.10.05

Barbados 1990.10.09

Burundi 1990 10.19

Grenada 1990.11.05

Pakistan 1990.11.19

Urugwaj 1990.11.20

Argentyna 1990.12.04

Angola 1990.12.05

Dżibuti 1990.12.06

Hiszpania 1990.12.06

Panama 1990.12.12

Australia 1990.12.17

Malawi 1991.01.02

Jugosławia 1991.01.03

Czecho-Słowacja 1991.01.07

Norwegia 1991.01.08

Gujana 1991.01.14

Rwanda 1991.01.24

Kolumbia 1991.01.28

Wybrzeże Kości Słoniowej 1991.02.04

Cypr 1991.02.07

Malediwy 1991.02.11

Bahama 1991.02.20

Dominika 1991.03.13

Madagaskar 1991.03.19

Nigeria 1991.04.19

Jemen 1991.05.01

Ludowo-Demokratyczna Republika Lao 1991.05.08

Etiopia 1991.05.14

Jamajka 1991.05.14

Liban 1991.05.14

Wyspy Św. Tomasza i Książęca 1991.05.14

Mauretania 1991.05.16

Jordania 1991.05.24

Bułgaria 1991.06.03

Polska 1991.06.07

Tanzania 1991.06.10

Republika Dominikańska 1991.06.11

Finlandia 1991.06.20

Sri Lanka 1991.07.12

Myanmar 1991.07.15

Dania 1991.07.19

2. Podczas składania dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia następujące państwa złożyły poniższe zastrzeżenia i oświadczenia do konwencji:

Argentyna:

Zastrzeżenie

Republika Argentyńska zgłasza zastrzeżenie do artykułu 21 punkty b), c), d) i e) Konwencji o prawach dziecka i oświadcza, że powyższe punkty nie będą stosowane na obszarze jej jurysdykcji, ponieważ jej zdaniem, zanim będą one mogły być stosowane, musi powstać właściwy mechanizm opieki prawnej nad dziećmi w dziedzinie adopcji między państwami, celem zapobieżenia wywozowi i sprzedaży dzieci.

Oświadczenia:

Odnośnie do artykułu 1 konwencji Republika Argentyńska oświadcza, że artykuł ten powinien być interpretowany w ten sposób, iż dziecko oznacza każdą istotę ludzką od chwili poczęcia do wieku 18 lat.

Odnośnie do artykułu 38 konwencji Republika Argentyńska oświadcza, że wolałaby, aby konwencja kategorycznie zakazała udziału dzieci w konfliktach zbrojnych; zakaz taki istnieje w jej prawie wewnętrznym, które - zgodnie z artykułem 41 konwencji - będzie w dalszym ciągu stosowane w tej kwestii.

Oświadczenie złożone przy ratyfikacji

Odnośnie do artykułu 24 punkt f) konwencji Republika Argentyńska uważa, że kwestie odnoszące się do planowania rodziny dotyczą wyłącznie rodziców w zgodności z zasadami etycznymi i moralnymi, oraz rozumie, że obowiązkiem państwa, według tego artykułu, jest zapewnienie poradnictwa dla rodziców i kształtowania odpowiedzialności rodzicielskiej.

Australia:

Australia akceptuje ogólne zasady artykułu 37. W stosunku do drugiego zdania ustępu c) obowiązek oddzielania dzieci od dorosłych w więzieniu będzie przyjęty wtedy, gdy takie oddzielenie w więzieniu będzie, zdaniem odpowiednich władz, możliwe do wykonania i zgodne z obowiązkiem zapewnienia dzieciom utrzymywania kontaktu z rodzinami, biorąc pod uwagę geografię i demografię Australii. Australia zatem ratyfikuje konwencję z uwzględnieniem faktu niemożliwości wykonania obowiązku wynikającego z artykułu 37 ustęp c).

Czecho-Słowacja:

Rząd Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej interpretuje postanowienie artykułu 7 ustęp 1 konwencji jak następuje: W przypadkach adopcji nie podlegających odwołaniu, opartych na anonimowości takich adopcji i sztucznym zapłodnieniu, kiedy lekarz przeprowadzający zabieg jest zobowiązany do zapewnienia, że mąż i żona z jednej strony, a dawca z drugiej pozostaną anonimowi, niepoinformowania dziecka o nazwisku lub nazwiskach rodziców naturalnych nie pozostaje w sprzeczności z tym postanowieniem.

Dżibuti:

Rząd Dżibuti nie będzie uważał się za związany postanowieniami lub artykułami pozostającymi w sprzeczności ze swą religią i swymi tradycyjnymi wartościami.

Egipt:

Ponieważ szaria (prawo muzułmańskie) jest jednym z podstawowych źródeł ustawodawstwa w pozytywnym prawie egipskim i jako taka szaria, przewidując wszelkie środki opieki i troski o dzieci, różnymi drogami i sposobami, nie zawiera wśród tych sposobów systemu adopcji istniejącej w innych częściach prawa pozytywnego, Rząd Arabskiej Republiki Egiptu zgłasza zastrzeżenie w stosunku do wszystkich klauzul i postanowień odnoszących się do adopcji w powyższej konwencji, a w szczególności do postanowień o adopcji w artykułach 20 i 21 konwencji.

Francja:

Oświadczenie i zastrzeżenie złożone przy podpisaniu i potwierdzone przy ratyfikacji.

1. Rząd Republiki Francuskiej oświadcza, że konwencja, a w szczególności jej artykuł 6, nie może być interpretowana jako stwarzająca przeszkodę wobec stosowania postanowień ustawodawstwa francuskiego odnoszącego się do dobrowolnego przerywania ciąży.

2. Rząd Republiki oświadcza, że w świetle artykułu 2 Konstytucji Republiki Francuskiej artykuł 30 nie będzie stosowany przez Republikę.

3. Rząd Republiki uważa artykuł 40 ustęp 2 punkty b) i v) za ustalający ogólną zasadę, od której mogą być dokonywane ograniczone wyjątki zgodnie z prawem. Dotyczy to w szczególności przypadków niektórych wykroczeń sądzonych przez sądy policji bez prawa odwołania oraz wykroczeń o charakterze kryminalnym. Niemniej jednak od decyzji wydanych przez sądy może przysługiwać prawo odwołania do Sądu Kasacyjnego, który wypowie się o prawomocności podjętej decyzji.

Stolica Apostolska:

Zastrzeżenia:

a) [Stolica Apostolska] uważa, że przez "wychowanie w zakresie planowania rodziny i usług" rozumie się jedynie te metody planowania rodziny, które uznaje ona za moralne, to znaczy naturalne metody planowania rodziny.

b) [Stolica Apostolska] rozumie artykuły konwencji w sposób, który zachowuje podstawowe i niezbywalne prawa rodziców, w szczególności w zakresie, w którym prawa te dotyczą wychowania (artykuły 13 i 28), religii (artykuł 14), zrzeszania się (artykuł 15) i prywatności (artykuł 16).

c) [Stolica Apostolska] oświadcza, że stosowanie konwencji jest zgodne praktycznie ze szczególnym charakterem Państwa-Miasta Watykanu i źródeł prawa obiektywnego (artykuł 1 ustawy z 7 czerwca 1929 r., Nr 11) i, zważywszy na jego ograniczony rozmiar, z ustawodawstwem w sprawie obywatelstwa, dostępu i zamieszkania.

Oświadczenie

Stolica Apostolska uważa niniejszą konwencję za właściwy i godny pochwały instrument służący ochronie praw i interesów dzieci, które są "tym cennym skarbem danym każdej generacji jako wyzwanie dla jej mądrości i człowieczeństwa". (Papież Jan Paweł II, 26 kwietnia 1984 r.).

Stolica Apostolska uznaje, że konwencja stanowi uaktualnienie zasad uprzednio przyjętych przez Narody Zjednoczone i z uwagi na jej skuteczność jako ratyfikowany dokument zapewni prawa dziecka przed i po urodzeniu zgodnie z wyraźnym potwierdzeniem w "Deklaracji o prawach dziecka" (Rezolucja 136 /XIV/) i powtórzeniem w dziewiątym ustępie wstępu do konwencji. Stolica Apostolska jest przekonana, że dziewiąty ustęp wstępu posłuży za obiektyw, w którym będzie się widzieć pozostałą część konwencji, zgodnie z artykułem 31 wiedeńskiej Konwencji o prawie traktatów z 23 maja 1969 r.

Przystępując do Konwencji o prawach dziecka, Stolica Apostolska zamierza ponownie dać wyraz stałej troski o dobro dzieci i rodzin. Zważywszy na swój szczególny charakter i pozycję Stolica Apostolska, przystępując do tej konwencji, nie zamierza odejść w żadnej formie od swej specjalnej misji mającej charakter religijny i moralny.

Indonezja

Zastrzeżenie

Konstytucja Republiki Indonezji z 1945 r. gwarantuje podstawowe prawa dziecka, niezależnie od jego płci, pochodzenia etnicznego i rasy. Konstytucja stanowi, że prawa te są uzupełnione przez wewnętrzne ustawy i przepisy.

Ratyfikacja Konwencji o prawach dziecka przez Republikę Indonezji nie oznacza przyjęcia zobowiązań wychodzących poza zakres Konstytucji ani też przyjęcia jakiegokolwiek zobowiązania poza zakresem ustanowionym przez Konstytucję.

W związku z postanowieniem artykułów 1, 14, 16, 17, 21, 22 i 29 powyższej konwencji Rząd Republiki Indonezji oświadcza, że będzie stosował te artykuły w zgodności ze swą Konstytucją.

Jugosławia:

Właściwe władze Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii mogą, zgodnie z artykułem 9 ustęp 1 konwencji, podejmować decyzje w sprawie pozbawienia rodziców prawa wychowywania dzieci, bez uprzedniego orzeczenia sądowego, w zgodności z wewnętrznym ustawodawstwem Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii.

Kolumbia:

W związku z artykułem 2 ustęp 1 punkt d) Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, zawartej 23 maja 1969 r., Rząd Kolumbii oświadcza, że w rozumieniu artykułu 38 ustępy 2 i 3 Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 20 listopada 1989 r., wiek, o którym jest mowa w powyższych ustępach, będzie rozumiany jako 18 lat, zważywszy, że zgodnie z prawem kolumbijskim minimalny wiek poboru do sił zbrojnych dla odbycia służby wojskowej wynosi 18 lat.

Malediwy:

Z zastrzeżeniem odnośnie do artykułów 14 i 21.

Mali:

Rząd Republiki Mali oświadcza, że w związku z postanowieniem malijskiego Kodeksu rodzinnego nie ma podstaw do stosowania artykułu 16 konwencji.

Malta:

Artykuł 26 - Rząd Malty jest związany zobowiązaniami wynikającymi z tego artykułu do zakresu objętego obecnym ustawodawstwem o zabezpieczeniu socjalnym.

Mauritius:

[Mauritius] zgłasza zastrzeżenie odnośnie do artykułu 22 konwencji.

Norwegia:

Z zastrzeżeniem odnośnie do artykułu 40 ustęp 2 punkt 3 podpunkt v).

Pakistan:

Postanowienia konwencji będą interpretowane w świetle zasad praw i wartości muzułmańskich.

Hiszpania:

1. Hiszpania rozumie, że artykuł 21 punkt d) konwencji nie może nigdy oznaczać przyzwolenia na osiąganie korzyści finansowych, z wyjątkiem tych, które służą wyłącznie do pokrycia niezbędnych wydatków wynikających z adopcji dzieci mieszkających w innym kraju.

2. Hiszpania, chcąc dołączyć się do tych państw i organizacji humanitarnych, które wyraziły swoją dezaprobatę treścią artykułu 38 ustępy 2 i 3 konwencji, pragnie również wyrazić swą dezaprobatę w sprawie ustalonego w nich wieku i oświadcza, że wspomniana granica wydaje się nie wystarczająca, gdyż zezwala na pobór i udział w konfliktach zbrojnych dzieci, które osiągnęły wiek 15 lat.

Urugwaj:

Rząd Wschodniej Republiki Urugwaju potwierdza w stosunku do postanowień artykułu 38 ustępy 2 i 3, że zgodnie z prawem urugwajskim byłoby wskazane - dla wzięcia bezpośredniego udziału w działaniach w przypadku konfliktu zbrojnego - ustalenie najniższej granicy wieku na lat 18 zamiast 15, jak przewidziano w konwencji.

Ponadto Rząd Urugwaju oświadcza, że zgodnie ze swą suwerenną wolą nie będzie zezwalał osobom podległym jego ustawodawstwu, które nie osiągnęły wieku 18 lat, na wzięcie bezpośredniego udziału w działaniach zbrojnych i nie będzie w żadnych okolicznościach dokonywał rekrutacji osób, które nie osiągnęły wieku 18 lat.

Wenezuela:

1. Artykuł 21 punkt b): Rząd Wenezueli rozumie, że to postanowienie odnosi się do adopcji międzynarodowej i że w żadnych okolicznościach nie oznacza umieszczenia w domu wychowawczym poza krajem. Uważa również, że to postanowienie nie może być interpretowane ze szkodą dla zobowiązania państwa do zapewnienia właściwej opieki nad dzieckiem.

2. Artykuł 21 punkt d): Rząd Wenezueli jest przekonany, że ani adopcja, ani umieszczenie dzieci nie może w żadnych okolicznościach przynosić dochodów finansowych tym, którzy są włączeni w załatwienie sprawy.

3. Artykuł 30: Rząd Wenezueli uważa, że artykuł ten powinien być interpretowany jako przypadek, do którego stosuje się artykuł 2 konwencji.

3. Następujące państwa zgłosiły sprzeciwy:

Czecho-Słowacja - sprzeciw wobec zastrzeżenia Kuwejtu złożonego przy podpisaniu konwencji,

Finlandia - sprzeciw wobec ratyfikacji konwencji przez Indonezję,

Finlandia - sprzeciw wobec podpisania konwencji przez Pakistan.

4. Informacje o państwach, które w datach późniejszych staną się stronami powyższej konwencji, można uzyskać w Departamencie Prawno-Traktatowym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

• Identyfikator: Dz.U.1991.120.527
• Rodzaj: Oświadczenie rządowe
• Tytuł: Ratyfikacja przez Rzeczpospolitą Polską Konwencji o prawach dziecka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 r.
• Data aktu: 30/09/1991
• Data ogłoszenia: 23/12/1991
• Data wejścia w życie: 05/01/1992