Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom. Nowy Jork.1973.12.14.

KONWENCJA

o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom,

sporządzona w Nowym Jorku dnia 14 grudnia 1973 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 14 grudnia 1973 r. w Nowym Jorku została sporządzona Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom.

Po zapoznaniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczpospolita Ludowa nie uważa się za związaną postanowieniami artykułu 13 ustęp 1 tej konwencji; oświadcza, że wymieniona konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie dnia 12 października 1982 r.

(Tekst konwencji zawiera załącznik do niniejszego numeru)

ZAŁĄCZNIK

Rezolucja 3166 (XXVIII)

przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne

w dniu 14 grudnia 1973 r.

Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom.

Zgromadzenie Ogólne,

zważywszy, że kodyfikacja i postępowy rozwój prawa międzynarodowego przyczynia się do realizacji celów i zasad określonych w artykułach 1 i 2 Karty Narodów Zjednoczonych,

przypominając, że w odpowiedzi na wniosek sformułowany w rezolucji 2780 (XXVI) Zgromadzenia Ogólnego z dnia 3 grudnia 1971 r. Komisja Prawa Międzynarodowego na swej dwudziestej czwartej sesji zbadała zagadnienie ochrony i nietykalności dyplomatów i innych osób uprawnionych zgodnie z prawem międzynarodowym do specjalnej ochrony oraz przygotowała projekt artykułów o zapobieganiu przestępstwom przeciwko tym osobom i karaniu sprawców tych przestępstw,

rozpatrzywszy projekt artykułów, jak również odnoszących się do nich uwag i propozycji zgłoszonych przez Państwa oraz przez agencje wyspecjalizowane i organizacje międzyrządowe w odpowiedzi na wezwanie zawarte w rezolucji 2926 (XXVII) Zgromadzenia Ogólnego z dnia 28 listopada 1972 r.,

przekonane o doniosłości zawarcia porozumienia międzynarodowego w sprawie właściwych i skutecznych środków zmierzających do zapobiegania przestępstwom i karania sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom, oraz biorąc pod uwagę poważną groźbę, jaką stwarzają takie przestępstwa dla utrzymania i rozwoju przyjaznych stosunków i współpracy między Państwami,

po opracowaniu w tym celu postanowień zawartych w załączonej konwencji:

1) przyjmuje załączoną do niniejszej rezolucji Konwencję o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom,

2) podkreśla ponownie wielkie znaczenie norm prawa międzynarodowego dotyczących nietykalności i specjalnej ochrony przyznawanej osobom, które korzystają z ochrony międzynarodowej, a także obowiązków Państw w tym względzie,

3) uważa, że załączona konwencja pozwoli Państwom na bardziej skuteczne wywiązywanie się z ich obowiązków,

4) uznaje również, że postanowienia załączonej konwencji nie mogą w żadnym wypadku przynosić szkody w korzystaniu przez narody walczące przeciwko kolonializmowi, obcemu panowaniu, obcej okupacji, dyskryminacji rasowej i apartheidowi ze słusznego prawa do samostanowienia i niepodległości zgodnie z celami i zasadami Karty Narodów Zjednoczonych oraz Deklaracją zasad prawa międzynarodowego dotyczących przyjaznych stosunków i współpracy między Państwami zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych,

5) wzywa Państwa do uczestnictwa w załączonej konwencji,

6) postanawia, że niniejsza rezolucja, której postanowienia pozostają w związku z załączoną konwencją, będzie zawsze publikowana łącznie z nią.

Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom.

Państwa-Strony niniejszej konwencji,

mając na uwadze cele i zasady Karty Narodów Zjednoczonych dotyczące utrzymania pokoju międzynarodowego oraz popierania przyjaznych stosunków i współpracy między Państwami,

zważywszy, że przestępstwa przeciwko dyplomatom i innym osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, zagrażając bezpieczeństwu tych osób, stanowią poważną groźbę dla utrzymania normalnych stosunków międzynarodowych, które są niezbędne dla współpracy między Państwami,

uznając, że popełnianie takich przestępstw wywołuje poważne zaniepokojenie społeczności międzynarodowej,

przekonane, że istnieje pilna potrzeba zastosowania odpowiednich i skutecznych środków w celu zapobiegania takim przestępstwom i karania sprawców takich przestępstw,

uzgodniły, co następuje:

Artykuł  1

W rozumieniu niniejszej konwencji:

1. określenie "osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej" oznacza:

a) głowę państwa, w tym każdego członka organu kolegialnego pełniącego, zgodnie z konstytucją danego państwa, funkcję głowy państwa, szefa rządu lub ministra spraw zagranicznych wówczas, gdy taka osoba znajduje się w obcym państwie, jak również towarzyszących jej członków rodziny,

b) każdego przedstawiciela, funkcjonariusza lub osobistość oficjalną państwa oraz każdego funkcjonariusza, osobistość oficjalną lub innego przedstawiciela organizacji międzynarodowej o charakterze międzyrządowym, który w czasie i w miejscu, w którym przeciwko niemu, jego oficjalnej siedzibie, jego prywatnemu mieszkaniu lub jego środkom transportu zostało popełnione przestępstwo, był uprawniony, zgodnie z prawem międzynarodowym, do szczególnej ochrony przed jakąkolwiek napaścią na jego osobę, wolność lub godność, a także członków jego rodziny pozostających z nim we wspólnocie domowej;

2. określenie "przypuszczalny sprawca" oznacza osobę, przeciwko której istnieją wystarczające dowody pozwalające na wstępne ustalenie, że popełniła ona albo brała udział w popełnieniu jednego lub więcej przestępstw wymienionych w artykule 2.

Artykuł  2

1. Umyślne dokonanie:

a) zabójstwa, uprowadzenia lub innej napaści na osobę albo wolność osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej,

b) gwałtownej napaści na oficjalną siedzibę, prywatne mieszkanie lub środki transportu osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej, która to napaść może zagrażać tej osobie lub jej wolności,

c) groźby popełnienia takiej napaści,

d) usiłowania popełnienia takiej napaści,

e) czynu stanowiącego współuczestnictwo w popełnieniu takiej napaści,

zostanie uznane przez każde Państwo-Stronę za przestępstwo zgodnie z jego ustawodawstwem wewnętrznym.

2. Każde Państwo-Strona ustanowi odpowiednie kary za popełnienie tych przestępstw, z uwzględnieniem ich poważnego charakteru.

3. Ustępy 1 i 2 niniejszego artykułu w żadnym razie nie uchylają wynikających z prawa międzynarodowego zobowiązań Państw-Stron do podjęcia wszelkich odpowiednich środków dla uniemożliwienia innych napaści na osobę, wolność lub godność osoby korzystającej z ochrony międzynarodowej.

Artykuł  3

1. Każde Państwo-Strona podejmie wszelkie niezbędne środki dla ustanowienia swojej jurysdykcji w sprawach przestępstw wymienionych w artykule 2 w następujących wypadkach:

a) gdy przestępstwo zostało popełnione na terytorium tego Państwa albo na pokładzie statku lub samolotu zarejestrowanego w tym Państwie,

b) gdy przypuszczalny sprawca jest obywatelem tego Państwa,

c) gdy przestępstwo zostało popełnione przeciwko osobie korzystającej z ochrony międzynarodowej, określonej w artykule 1, mającej taki status z tytułu funkcji, które wykonuje w imieniu tego Państwa.

2. Każde Państwo-Strona podejmie również niezbędne środki dla ustanowienia swojej jurysdykcji w sprawach tych przestępstw, w razie gdy przypuszczalny sprawca przebywa na jego terytorium i zgodnie z artykułem 8 nie zostanie wydany innemu Państwu wymienionemu w ustępie 1 niniejszego artykułu.

3. Niniejsza konwencja nie wyłącza jurysdykcji karnej wykonywanej na podstawie ustawodawstwa wewnętrznego.

Artykuł  4

Państwa-Strony będą współdziałać w zapobieganiu przestępstwom wymienionym w artykule 2, w szczególności przez:

a) podejmowanie wszelkich możliwych do zastosowania środków w celu zapobiegania czynieniu na ich terytoriach przygotowań do popełnienia tych przestępstw na ich terytoriach lub poza nimi,

b) wymianę informacji i koordynację podejmowanych administracyjnych i innych odpowiednich środków w celu zapobiegania popełnianiu tych przestępstw.

Artykuł  5

1. Państwo-Strona, na którego terytorium zostało popełnione jedno lub więcej przestępstw wymienionych w artykule 2, jeżeli ma podstawy sądzić, że przypuszczalny sprawca opuścił jego terytorium, powiadomi wszystkie pozostałe zainteresowane Państwa bezpośrednio lub za pośrednictwem Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych o wszystkich faktach odnoszących się do popełnionego przestępstwa oraz przekaże wszelkie posiadane informacje dotyczące ustalenia tożsamości przypuszczalnego sprawcy.

2. W razie popełnienia któregokolwiek z przestępstw wymienionych w artykule 2 przeciwko osobie korzystającej z ochrony międzynarodowej, każde Państwo-Strona, mające informacje dotyczące pokrzywdzonego oraz okoliczności popełnienia przestępstwa, dołoży wszelkich starań, aby je w pełni i niezwłocznie przekazać, na warunkach przewidzianych w jego ustawodawstwie wewnętrznym, Państwu-Stronie, w którego imieniu osoba ta wykonywała swoje funkcje.

Artykuł  6

1. W razie uznania, że wymagają tego okoliczności, Państwo-Strona, na którego terytorium przebywa przepuszczalny sprawca, podejmie zgodnie ze swoim prawem wewnętrznym odpowiednie środki zapewniające jego obecność dla celów postępowania karnego lub ekstradycji. O środkach tych zostaną bezzwłocznie powiadomione bezpośrednio lub za pośrednictwem Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych:

a) Państwo, na którego terytorium przestępstwo zostało popełnione,

b) Państwo lub Państwa, których obywatelem jest przypuszczalny sprawca, albo, jeżeli nie ma on żadnego obywatelstwa, na którego terytorium ma on stałe miejsce zamieszkania,

c) Państwo lub Państwa, których obywatelem jest osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej lub w których imieniu wykonywała ona swoje funkcje,

d) wszystkie pozostałe zainteresowane Państwa oraz

e) organizacja międzyrządowa, której osoba korzystająca z ochrony międzynarodowej jest funkcjonariuszem, osobistością oficjalną lub przedstawicielem.

2. Każdej osobie, w stosunku do której zostały podjęte środki wymienione w ustępie 1 niniejszego artykułu, przysługuje prawo:

a) do niezwłocznego skontaktowania się z najbliższym właściwym przedstawicielem Państwa, którego jest ona obywatelem lub które w inny sposób upoważnione jest do ochrony jej praw, albo, gdy nie ma ona żadnego obywatelstwa, z przedstawicielem Państwa, do którego zwróci się z taką prośbą i które wyrazi zgodę na ochronę jej praw, oraz

b) do odwiedzin przez przedstawiciela tego Państwa.

Artykuł  7

Państwo-Strona, na którego terytorium przebywa przypuszczalny sprawca, jeżeli nie dokonuje jego ekstradycji, przekaże sprawę bez jakiegokolwiek wyjątku i bez nie uzasadnionej zwłoki swoim właściwym organom w celu przeprowadzenia postępowania karnego, zgodnie z procedurą przewidzianą przez ustawodawstwo tego Państwa.

Artykuł  8

1. Jeżeli przestępstwa określone w artykule 2 nie zostały wymienione jako przestępstwa uzasadniające ekstradycję w umowie o ekstradycji obowiązującej między Państwami-Stronami, uważa się je za objęte taką umową. Państwa-Strony zobowiązują się włączyć te przestępstwa, jako przestępstwa uzasadniające ekstradycję, do każdej umowy o ekstradycji, jaka zostanie między nimi zwarta w przyszłości.

2. Jeżeli Państwo-Strona, które uzależnia ekstradycję od istnienia umowy, otrzyma prośbę o ekstradycję od innego Państwa-Strony, z którym nie posiada umowy o ekstradycji, może ono, jeżeli wyraża zgodę na wydanie, uznać niniejszą konwencję za prawną podstawę do ekstradycji w odniesieniu do tych przestępstw. Ekstradycja będzie podlegać przepisom postępowania i innym warunkom ustanowionym przez prawo Państwa wezwanego.

3. Państwa-Strony, które nie uzależniają ekstradycji od istnienia umowy, uznają te przestępstwa w stosunkach między sobą za przestępstwa uzasadniające ekstradycję, z uwzględnieniem przepisów postępowania i innych warunków ustanowionych przez prawo Państwa wezwanego.

4. Każde z takich przestępstw będzie traktowane dla celów ekstradycji między Państwami-Stronami, jak gdyby zostało popełnione nie tylko w miejscu jego popełnienia, lecz także na terytoriach Państw, które są zobowiązane ustanowić swoją jurysdykcję zgodnie z artykułem 3 ustęp 1.

Artykuł  9

Każdej osobie, przeciwko której zostało wszczęte postępowanie w związku z którymkolwiek z przestępstw wymienionych w artykule 2, będzie zapewnione sprawiedliwe traktowanie we wszystkich stadiach postępowania.

Artykuł  10

1. Państwa-Strony będą udzielać sobie wzajemnie najdalej idącej pomocy prawnej w związku z postępowaniem karnym, dotyczącym przestępstw wymienionych w artykule 2, włączając w to udostępnianie wszelkich posiadanych dowodów niezbędnych w prowadzeniu postępowania.

2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie naruszają zobowiązań dotyczących wzajemnej pomocy prawnej, zawartych w jakiejkolwiek innej umowie.

Artykuł  11

Państwo-Strona, w którym wszczęto postępowanie karne przeciwko przypuszczalnemu sprawcy, powiadomi o końcowym wyniku postępowania Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże tę informację innym Państwom-Stronom.

Artykuł  12

Postanowienia niniejszej konwencji nie naruszają stosowania obowiązujących w dniu przyjęcia niniejszej konwencji umów o azylu między Państwami, które są stronami tych umów; Państwo-Strona niniejszej konwencji nie może jednak powoływać się na te umowy wobec innego Państwa-Strony niniejszej konwencji, które nie jest stroną tych umów.

Artykuł  13

1. Każdy spór między dwoma lub więcej Państwami-Stronami, dotyczący wykładni lub stosowania niniejszej konwencji, który nie zostanie rozstrzygnięty w drodze rokowań, będzie na wniosek jednego z nich przekazany do arbitrażu. Jeżeli w okresie sześciu miesięcy od daty wniosku o arbitraż Strony nie zdołają uzgodnić zagadnień organizacji arbitrażu, każda z tych Stron może przekazać spór Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości, zgłaszając wniosek zgodnie ze Statutem Trybunału.

2. Każde Państwo-Strona może w czasie podpisywania niniejszej konwencji albo ratyfikacji lub przystąpienia do niej oznajmić, że nie uważa się za związane postanowieniami ustępu 1 niniejszego artykułu. Pozostałe Państwa-Strony nie będą związane postanowieniami ustępu 1 niniejszego artykułu w odniesieniu do każdego Państwa-Strony, które dokonało takiego zastrzeżenia.

3. Każde Państwo-Strona, które dokonało zastrzeżenia zgodnie z ustępem 2 niniejszego artykułu, może wycofać je w każdym czasie w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  14

Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich państw do dnia 31 grudnia 1974 r. w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku.

Artykuł  15

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacji zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  16

Niniejsza konwencja pozostanie otwarta do przystąpienia przez każde państwo. Dokumenty przystąpienia zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  17

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia następującego po dniu złożenia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dwudziestego drugiego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia.

2. W stosunku do każdego Państwa ratyfikującego lub przystępującego do konwencji po złożeniu dwudziestego drugiego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia konwencja wejdzie w życie trzydziestego dnia po złożeniu przez to Państwo dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia.

Artykuł  18

1. Każde Państwo-Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze pisemnej notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy po upływie sześciu miesięcy od daty otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  19

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych zawiadomi wszystkie Państwa między innymi o:

a) podpisaniu niniejszej konwencji, złożeniu dokumentów ratyfikacji lub przystąpienia, zgodnie z artykułami 14, 15 i 16, oraz o notyfikacjach złożonych na podstawie artykułu 18,

b) dniu wejścia w życie niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 17.

Artykuł  20

Oryginał niniejszej konwencji, której teksty angielski, chiński, francuski, hiszpański i rosyjski są jednakowo autentyczne, zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jego uwierzytelnione kopie wszystkim Państwom.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni do tego przez ich rządy, podpisali niniejszą konwencję, otwartą do podpisu w Nowym Jorku dnia 14 grudnia 1973 r.

• Identyfikator: Dz.U.1983.37.168
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja o zapobieganiu przestępstwom i karaniu sprawców przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej, w tym przeciwko dyplomatom. Nowy Jork.1973.12.14.
• Data aktu: 14/12/1973
• Data ogłoszenia: 14/07/1983
• Data wejścia w życie: 13/01/1983