Konwencja o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących odpowiedzialności wynikającej ze zderzenia statków żeglugi śródlądowej. Genewa.1960.03.15.

KONWENCJA

o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących odpowiedzialności wynikającej ze zderzenia statków żeglugi śródlądowej,

sporządzona w Genewie dnia 15 marca 1960 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 15 marca 1960 r. została sporządzona w Genewie Konwencja o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących odpowiedzialności wynikającej ze zderzenia statków żeglugi śródlądowej.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną z zastrzeżeniem, że Polska Rzeczpospolita Ludowa nie uznaje się za związaną postanowieniami artykułu 14 tej Konwencji w zakresie dotyczącym przekazywania sporów do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, oraz zastrzega sobie prawo niestosowania Konwencji na drogach żeglownych, zastrzeżonych wyłącznie dla żeglugi krajowej; oświadcza, że postanawia przystąpić do tej Konwencji w imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 15 marca 1972 r.

(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru.)

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA

o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących odpowiedzialności wynikającej ze zderzenia statków żeglugi śródlodowej.

Artykuł  1

1. Niniejsza konwencja reguluje wynagrodzenie szkody wyrządzonej statkom bądź osobom lub rzeczom znajdującym się na tych statkach, która nastąpiła wskutek zderzenia między statkami żeglugi śródlądowej na wodach jednej z Umawiających się Stron.

2. Niniejsza konwencja reguluje również wynagrodzenie wszelkiej szkody, którą wskutek wykonania lub zaniechania manewru bądź wskutek nieprzestrzegania przepisów wyrządził statek żeglugi śródlądowej na wodach jednej z Umawiających się Stron innym statkom żeglugi śródlądowej lub osobom albo rzeczom znajdującym się na takich statkach, nawet wówczas gdy zderzenie nie nastąpiło.

3. Fakt, że statki wymienione w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu wchodzą w skład tego samego zestawu, nie ma wpływu na stosowanie niniejszej konwencji.

4. Dla celów niniejszej konwencji:

a) określenie "statek" oznacza również małe jednostki pływające,

b) określenie "statek" oznacza również: ślizgowce, tratwy, promy i ruchome części mostów pontonowych, a także pogłębiarki, dźwigi, elewatory i wszelkie pływające urządzenia lub obiekty podobnego rodzaju.

Artykuł  2

1. Obowiązek wynagrodzenia szkody istnieje tylko wówczas, jeżeli szkoda powstała wskutek winy. Nie istnieje prawne domniemanie winy.

2. Jeżeli szkoda powstała wskutek przypadku, została spowodowana siłą wyższą lub nie można ustalić jej przyczyn, ponoszą ją ci, którzy jej doznali.

3. W razie holowania każdy statek stanowiący część zestawu opowiada tylko wówczas, jeżeli szkoda nastąpiła z jego winy.

Artykuł  3

Jeżeli szkoda została wyrządzona z winy jednego statku, obowiązek wynagrodzenia jej obciąża ten statek.

Artykuł  4

1. Jeżeli szkoda została wyrządzona z winy dwóch lub kilku statków, odpowiadają one solidarnie za szkodę wyrządzoną osobom, a także statkom, które nie ponoszą winy, i rzeczom znajdującym się na tych statkach, a niesolidarnie za szkodę wyrządzoną innym statkom i rzeczom znajdującym się na tych statkach.

2. Jeżeli nie ma odpowiedzialności solidarnej, każdy statek, który z własnej winy przyczynił się do wyrządzenia szkody, odpowiada wobec poszkodowanych proporcjonalnie do stopnia swej winy, jeżeli jednak zależnie od okoliczności stosunek ten nie może być ustalony lub jeżeli wina jest jednakowa, wówczas odpowiedzialność ponoszona jest w równych częściach.

3. W wypadku odpowiedzialności solidarnej, każdy statek ponoszący odpowiedzialność przyjmuje na siebie obowiązek wypłacenia wierzycielowi części należności równej tej, która jest określona w ust. 2 niniejszego artykułu. Statek, który zapłacił więcej, niż wynosi jego część, ma roszczenie zwrotne o tę nadwyżkę do tych współdłużników, którzy zapłacili mniej, niż wynosi ich część. Stratę wynikającą z niewypłacalności jednego ze współdłużników rozkłada się między innych współdłużników według stosunku określonego w ust. 2 niniejszego artykułu.

Artykuł  5

Odpowiedzialność określona w poprzednich artykułach istnieje w wypadku gdy szkoda została wyrządzona z winy pilota, nawet wówczas kiedy pilotaż jest przymusowy.

Artykuł  6

Roszczenie o wynagrodzenie poniesionej szkody nie jest uzależnione od dopełnienia jakichkolwiek uprzednich, specjalnych formalności.

Artykuł  7

1. Roszczenia o wynagrodzenie szkód przedawniają się po upływie dwóch lat, licząc od dnia wydarzenia.

2. Roszczenia zwrotne przedawniają się po upływie jednego roku. Przedawnienie biegnie albo od dnia wydania ostatecznego orzeczenia sądowego określającego sumę solidarnej odpowiedzialności, albo w razie braku takiego orzeczenia od dnia zapłaty dającej podstawę do roszczenia zwrotnego. Jednakże jeżeli chodzi o roszczenia odnoszące się do podziału części niewypłacalnego współdłużnika, bieg przedawnienia rozpoczyna się dopiero od chwili, gdy osoba uprawniona dowiedziała się o niewypłacalności współdłużnika.

3. Przerwę i zawieszenie biegu tych przedawnień regulują odpowiednie przepisy prawa sądu rozpatrującego sprawy.

Artykuł  8

1. Postanowienia niniejszej konwencji nie naruszają ustalonych w konwencjach międzynarodowych lub w ustawodawstwie krajowym ograniczeń o charakterze ogólnym w stosunku do odpowiedzialności armatorów, właścicieli statków i przewoźników, takich jak ograniczenia związane z tonażem statku, mocą jego maszyn lub jego wartością, albo wynikające z możliwości porzucenia statku. Nie naruszają one także obowiązków wynikających z umowy o przewóz lub z innych umów.

2. Postanowienia niniejszej konwencji nie mają zastosowania do wynagrodzenia szkód, które zostały spowodowane wskutek radioaktywnych właściwości lub jednocześnie właściwości radioaktywnych i trujących albo wybuchowych lub innych niebezpiecznych właściwości paliw nuklearnych albo radioaktywnych produktów czy odpadków.

Artykuł  9

Każda Umawiająca się Strona może przy podpisywaniu albo ratyfikacji niniejszej konwencji lub przy przystąpieniu do niej oświadczyć, że:

a) zastrzega sobie prawo ustalenia w swoim ustawodawstwie krajowym lub w umowach międzynarodowych, że postanowienia niniejszej konwencji nie mają zastosowania do statków używanych wyłącznie przy wykonywaniu funkcji władzy państwowej;

b) zastrzega sobie prawo ustalenia w swoim ustawodawstwie krajowym, że postanowienia niniejszej konwencji nie mają zastosowania na drogach żeglownych, zastrzeżonych wyłącznie dla żeglugi krajowej.

Artykuł  10

1. Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu lub przystąpienia dla krajów, które są członkami Europejskiej Komisji Gospodarczej oraz dla krajów przyjętych do tej Komisji z głosem doradczym, stosownie do ustępu 8 statutu tej Komisji.

2. Kraje mogące uczestniczyć w niektórych pracach Europejskiej Komisji Gospodarczej w myśl ustępu 11 statutu tej Komisji mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej konwencji przez przystąpienie do niej po wejściu jej w życie.

3. Konwencja otwarta będzie do podpisu do 15 czerwca 1960 roku włącznie. Po tej dacie będzie otwarta do przystąpienia.

4. Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji.

5. Dokumenty ratyfikacyjne lub dokumenty przystąpienia będą składane Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  11

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia przez pięć krajów określonych w artykule 10 ust.1.

2. W stosunku do każdego kraju, który ją ratyfikuje albo do niej przystąpi po założeniu przez pięć krajów dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia, wejdzie ona w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu przez ten kraj dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.

Artykuł  12

1. Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejszą konwencję w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy w dwanaście miesięcy od dnia otrzymania przez Sekretarza Generalnego powyższej notyfikacji.

Artykuł  13

Jeżeli po wejściu w życie niniejszej konwencji liczba Umawiających się Stron stanie się wskutek wypowiedzenia mniejsza niż pięć, niniejsza konwencja przestanie obowiązywać od dnia, w którym ostatnie z tych wypowiedzeń nabierze mocy.

Artykuł  14

Każdy spór między dwiema lub więcej Umawiającymi się Stronami dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, którego Strony nie mogą rozstrzygnąć w drodze rokowań albo w inny sposób, może być przekazany na wniosek którejkolwiek z zainteresowanych Umawiających się Stron do rozstrzygnięcia Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości.

Artykuł  15

1. Każdy kraj może w chwili podpisywania niniejszej konwencji lub składania swojego dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia oświadczyć, że nie uważa się za związany postanowieniami artykułu 14 konwencji w zakresie dotyczącym przekazywania sporów do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości. Pozostałe Umawiające się Strony nie będą związane postnowieniami artykułu 14 w stosunku do tej Umawiającej się Strony, która złożyła takie zastrzeżenie.

2. Każda Umawiająca się Strona, która złożyła zastrzeżenie zgodnie z ust. 1 będzie mogła w każdej chwili wycofać to zastrzeżenie w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  16

Z wyjątkiem zastrzeżeń przewidzianych w punktach a) i b) artykułu 9 oraz w artykule 15 niniejszej konwencji żadne zastrzeżenie do konwencji nie jest dopuszczalne.

Artykuł  17

1. Po upływie trzech lat od dnia wejścia w życie niniejszej konwencji każda Umawiająca się Strona będzie mogła w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zażądać zwołania konferencji dla zrewidowania niniejszej konwencji. Sekretarz Generalny zawiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Strony i zwoła konferencję dla dokonania rewizji, jeżeli w ciągu czterech miesięcy od daty notyfikacji Sekretarza Generalnego co najmniej jedna czwarta Umawiających się Stron wyrazi na to zgodę.

2. Jeżeli konferencja taka będzie zwołana zgodnie z postanowieniami poprzedniego ustępu, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym Umawiające się Strony i wezwie je do przedstawienia w terminie trzech miesięcy propozycji, które chciałyby przedłożyć do rozpatrzenia przez tę konferencję. Sekretarz Generalny poda do wiadomości wszystkim Umawiającym się Stronom tymczasowy porządek dzienny konferencji, jak również teksty przedstawionych propozycji co najmniej na trzy miesiące przed dniem otwarcia konferencji.

3. Sekretarz Generalny zaprosi na każdą konferencję zwołaną zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu wszystkie kraje określone w artykule 10 ust. 1, jak również kraje, które stały się Umawiającymi się Stronami na podstwie artykułu 10 ust. 2.

Artykuł  18

Oprócz notyfikacji przewidzianych w artykule 17, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie powiadamiał kraje określone w artykule 10 ust. 1 oraz kraje które stały się Umawiającymi się Stronami na podstawie artykułu 10 ust. 2:

a) oświadczeniach złożonych zgodnie z punktami a) i b) artykułu 9,

b) ratyfikacjach i przystąpieniach na podstawie artykułu 10,

c) dacie, w której niniejsza konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 11,

d) wypowiedzeniach dokonanych zgodnie z artykułem 12,

e) utracie mocy obowiązującej niniejszej konwencji zgodnie z artykułem 13,

f) oświadczeniach i notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 15 ust.1 i 2.

Artykuł  19

Niniejsza konwencja sporządzona jest w jednym egzemplarzu w językach francuskim i rosyjskim. Dołączone są do niej teksty w językach angielskim i niemieckim. W chwili podpisywania niniejszej konwencji albo składania dokumentów ratyfikacyjnych lub dokumentów przystąpienia każdy kraj może oświadczyć, że przyjmuje tekst francuski, rosyjski, angielski lub niemiecki; w tym wypadku dany tekst będzie obowiązujący w stosunkach między Umawiającymi się Stronami, które skorzystały z tego samego uprawnienia i przyjęły ten sam tekst. We wszystkich innych wypadkach oba teksty francuski i rosyjski są autentyczne.

Artykuł  20

Po dacie 15 czerwca 1960 roku oryginał niniejszej konwencji i dołączone do niego teksty w językach angielskim i niemieckim zostaną złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże każdemu krajowi wymienionemu w artykule 10 ust. 1 i 2 uwierzytelnione odpisy oryginału oraz tekstów w językach angielskim i niemieckim.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję, sporządzoną w Genewie dnia piętnastego marca tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego roku.

• Identyfikator: Dz.U.1972.25.183
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja o ujednoliceniu niektórych zasad dotyczących odpowiedzialności wynikającej ze zderzenia statków żeglugi śródlądowej. Genewa.1960.03.15.
• Data aktu: 15/03/1960
• Data ogłoszenia: 26/06/1972
• Data wejścia w życie: 06/08/1972