Konwencja europejska dotycząca zabezpieczenia społecznego pracowników zatrudnionych w transporcie międzynarodowym. Genewa.1956.07.09.

KONWENCJA EUROPEJSKA

dotycząca zabezpieczenia społecznego pracowników zatrudnionych w transporcie międzynarodowym,

podpisana w Genewie dnia 9 lipca 1956 r.

W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

Dnia 9 lipca 1956 r. podpisana została w Genewie Konwencja europejska dotycząca zabezpieczenia społecznego pracowników zatrudnionych w trasporcie międzynarodowym.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych, oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 2 listopada 1957 r.

(Tekst Konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru).

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA EUROPEJSKA DOTYCZĄCA ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNEGO PRACOWNIKÓW ZATRUDNIONYCH W TRANSPORCIE MIĘDZYNARODOWYM

Rządy państw podpisujących niniejszą Konwencję,

Biorąc pod uwagę Umowę dotyczącą zabezpieczenia społecznego członków załóg pływających na rzece Ren, podpisaną w Paryżu 27 lipca 1950 r. pod nadzorem Międzynarodowej Organizacji Pracy, obowiązującą od dnia 1 czerwca 1955 r.;

Biorąc pod uwagę ogólną Umowę dotyczącą gospodarczej organizacji międzynarodowego transportu drogowego wraz z załączonym wykazem obciążeń, Protokołem Dodatkowym i Protokołem podpisania, podpisaną w Genewie w dniu 17 marca 1954 r.;

Biorąc pod uwagę, że obecny rozwój międzynarodowego transportu lądowego, powietrznego i śródlądowego między ich krajami powoduje konieczność zawarcia wielostronnego aktu, który by zapewnił skuteczną ochronę pracowników zatrudnionych w powyższych transportach i świadczenia ubezpieczeniowe w przypadkach choroby, macierzyństwa, wypadków przy pracy, chorób zawodowych lub na wypadek śmierci - na terytorium Umawiającej się Strony innej niż Strona, której ustawodawstwem ci pracownicy są objęci,

Potwierdzając, w stosunku do pracowników międzynarodowego transportu i wyżej wymienionych świadczeń, sformułowaną już przez inne międzynarodowe konwencje pracy zasadę równości traktowania Obywateli każdej Umawiającej się Strony w zakresie stosowania krajowego ustawodawstwa dotyczącego zabezpieczania społecznego,

Biorąc pod uwagę, że koszty świadczeń zabezpieczenia społecznego przyznawanych w wyżej wymienionych przypadkach powinny być w zasadzie pokrywane przez organ Strony, której ustawodawstwem objęci są zainteresowani pracownicy,

zgodziły się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  I

POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł  1

Dla celów stosowania niniejszej Konwencji:

a) określenie "Umawiająca się Strona" oznacza każde państwo podpisujące, które złożyło akt ratyfikacji zgodnie z § 2 art. 19 niniejszej Konwencji i każde inne państwo europejskie, które złożyło akt przystąpienia, zgodnie z § 2 art. 20;

b) określenia "obszar Umawiającej się Strony" i "obywatel Umawiającej się Strony" należy rozumieć w sposób zgodny z definicją, którą każda Umawiająca się Strona poda w deklaracji skierowanej do Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy celem przekazania wszystkim Umawiającym się Stronom;

c) określenie "ustawodawstwo Umawiającej się Strony" oznacza ustawy oraz aktualne i przyszłe przepisy prawne (w tym statuty instytucji), obowiązujące na całym obszarze Umawiającej się Strony bądź na jakiejkolwiek części jej obszaru, a dotyczące ogólnych i specjalnych systemów zabezpieczenia społecznego, składkowych i bezskładkowych, które są stosowane w przypadkach choroby, macierzyństwa, wypadku przy pracy, chorób zawodowych oraz na wypadek śmierci (zasiłki pogrzebowe);

d) określenie "właściwe władze Umawiającej się Strony" oznacza, dla każdej Umawiającej się Strony, ministra lub ministrów bądź inną podobną władzę, którym podlegają systemy zabezpieczenia społecznego dla pracowników transportu na całym obszarze lub na jakiejkolwiek części obszaru Umawiającej się Strony;

e) określenie "instytucja" oznacza organ lub władzę ustaloną przez ustawodawstwo każdej Umawiającej się Strony, a powołaną do stosowania przepisów o zabezpieczeniu społecznym bądź w całości, bądź jedynie w odniesieniu do poszczególnych gałęzi wymienionych w ustępie 4 niniejszego artykułu;

f) określenie "właściwa instytucja" oznacza:

i) odnośnie do ubezpieczenia społecznego instytucję, do której przynależy pracownik w chwili zgłoszenia roszczenia do świadczeń lub w stosunku do której pracownik może zgłosić prawo do świadczeń,

ii) odnośnie do systemu innego niż system ubezpieczenia społecznego dotyczącego zobowiązań pracodawcy w zakresie odszkodowań za wypadki przy pracy lub chorób zawodowych, pracodawcę lub instytucję ubezpieczającą go albo organ ustalony przez właściwą władzę zainteresowanej Umawiającej się Strony,

iii) odnośnie do systemu bezskładkowego, organ lub władzę powołaną do wypłaty świadczeń,

g) określenie "instytucja miejsca pobytu" oznacza:

i) instytucję właściwą zgodnie z ustawodawstwem Umawiającej się Strony w miejscu, w którym pracownik się znajduje,

ii) jeżeli taka instytucja nie jest określona przez ustawodawstwo - instytucję, którą właściwa władza Umawiającej się Strony wyznaczy dla celów stosowania postanowień niniejszej Konwencji;

h) określenie "pracownik" oznacza pracownika najemnego lub równorzędnego, zgodnie z definicją zawartą w ustawodawstwie Umawiającej się Strony, któremu pracownik podlega:

i) zatrudnionego przez przedsiębiorstwo wykonujące na swój własny rachunek lub na rachunek obcy przewóz pasażerów lub towarów koleją, drogą lądową, powietrzną lub śródlądową i mające swą siedzibę na obszarze jednej z Umawiających się Stron,

ii) zatrudnionego na obszarze jednej lub kilku Umawiających się Stron w charakterze członka załogi jednostki wodnej, powietrznej lub lądowej, z wyjątkiem osób zatrudnionych wyłącznie na wyspie Irlandii lub na jednostkach pływających po rzece Renie, zgodnie z określeniem art. 1 Umowy z dnia 27 lipca 1950 r. dotyczącej zabezpieczenia społecznego członków załóg pływających po Renie,

i) określenie "członkowie rodziny" oznacza członków rodziny uznanych za takich przez ustawodawstwo stosowane przez właściwą instytucję.

Artykuł  2

1. Pracownicy mogą podlegać ustawodawstwu tylko jednej Umawiającej się Strony.

2. Stosowane będzie ustawodawstwo tej Umawiającej się Strony, na której obszarze ma swą siedzibę przedsiębiorstwo zatrudniające pracowników.

3. Niemniej jednak w przypadkach, gdy przedsiębiorstwo posiada filię lub stałe przedstawicielstwo na obszarze jednej lub kilku Umawiających się Stron, innym niż obszar, na którym znajduje się jego siedziba, filia lub stałe przedstawicielstwo, pracownicy zatrudnieni przez taką filię lub przedstawicielstwo podlegają ustawodawstwu Strony, na obszarze której znajduje się filia lub stałe przedstawicielstwo.

4. Niezależnie od postanowień poprzednich ustępów niniejszego artykułu w przypadku całkowitego lub częściowego zatrudnienia na obszarze Umawiającej się Strony pracownika na tym obszarze zamieszkałego, ustawodawstwo tej Strony stosuje się nawet wtedy, jeśli przedsiębiorstwo, które go zatrudnia, nie posiada na tym obszarze głównej siedziby, filii ani stałego przedstawicielstwa.

5. Właściwe władze dwóch lub kilku Umawiających się Stron mogą ustalić, że w przypadku, jeśli leży to w interesie pracowników lub grup pracowników, mogą być poczynione wyjątki w stosowaniu wyżej sformułowanych postanowień niniejszego artykułu odnośnie do stosowania ustawodawstwa, z jednoczesnym określeniem ustawodawstwa tej z Umawiających się Stron, innego niż by to było normalnie stosowane, któremu będą podlegać ci pracownicy.

CZĘŚĆ  II

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE ŚWIADCZEŃ ZABEZPIECZENIA SPOŁECZNEGO

Artykuł  3

1. Pracownik przebywający w celach zatrudnienia (pkt h art. 1) na obszarze Umawiającej się Strony, innej niż ta, której ustawodawstwu podlega, a którego stan wymaga zapewnienia mu świadczeń przysługujących w przypadkach choroby lub macierzyństwa - uprawniony jest do świadczeń takich, jakgdyby pracował na obszarze tej Umawiającej się Strony, której ustawodawstwu podlega.

2. Niemniej jednak świadczenia rzeczowe wymagające natychmiastowego zastosowania powinny być udzielane przez instytucje miejsca pobytu; jeśli chodzi o zakres, czas trwania i warunki przyznania, świadczenia te powinny być udzielane zgodnie z ustawodawstwem kraju, na obszarze którego znajdują się te instytucje. Jeżeli ustawodawstwo takie przewiduje kilka systemów świadczeń na wypadek choroby lub macierzyństwa, będzie miał zastosowanie system świadczeń, odnoszący się do robotników przedsiębiorstw transportowych tego samego rodzaju, co przedsiębiorstwo, w którym zatrudniony jest zainteresowany robotnik. W przypadkach, gdy zakres lub długość okresu przysługiwania świadczeń rzeczowych przewidziane przez ustawodawstwo stosowane przez odpowiednią instytucję są korzystniejsze niż przewidziane przez przepisy stosowane przez instytucje miejsca pobytu, świadczenia te powinny być udzielane przez te ostatnie w miarę ich możliwości, na żądanie właściwej instytucji.

3. Prawo pracownika do świadczeń rzeczowych według przepisów ustawodawstwa, któremu ten pracownik podlega, pozostaje w mocy o tyle, o ile istnieje ono jeszcze po podjęciu świadczeń udzielonych w myśl postanowień ustępu poprzedniego. Jeśli ustawodawstwo to przewiduje maksymalny okres przysługiwania świadczeń, właściwa instytucja weźmie pod uwagę okres korzystania ze świadczeń udzielanych w myśl postanowień poprzedniego ustępu przy ustalaniu, czy okres ten już upłynął, w przypadkach, gdy stan pracownika po jego powrocie do kraju, gdzie instytucja ta ma siedzibę, wymaga korzystania ze świadczeń tego samego rodzaju.

4. Wydawanie protez, aparatów i innych poważniejszych świadczeń rzeczowych, określonych we wzajemnym porozumieniu między właściwymi władzami Umawiających się Stron, może nastąpić pod warunkiem, że właściwa instytucja wyrazi swoją zgodę.

5. Świadczenia pieniężne będą udzielane w myśl ustawodawstwa stosowanego przez właściwą instytucję. Na żądanie tej instytucji może być na jej rachunek dokonany zwrot kosztów przez instytucję miejsca pobytu.

6. Postanowienia poprzedzających ustępów stosuje się odpowiednio do członków rodziny pracownika zatrudnionego na jednostce pływającej w granicach kraju i mieszkających wraz z nim na tej jednostce.

Artykuł  4

1. Pracownik będący ofiarą wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, które nastąpiły na obszarze jednej z Umawiających się Stron, w przypadku znalezienia się w celu zatrudnienia określonego w pkt h) art. 1 niniejszej konwencji na obszarze innej strony, niż ta, której ustawodawstwu podlega, ma prawo do świadczeń rzeczowych i do świadczeń okresowych pieniężnych (poza rentami) na takich warunkach, jak gdyby wypadek lub choroba zawodowa nastąpiły na obszarze Umawiającej się Strony, której ustawodawstwem jest on objęty.

2. W przypadkach świadczeń rzeczowych stosuje się odpowiednio ustępy 2, 3 i 4 art. 5 niniejszej konwencji.

3. W przypadku, jeśli na obszarze Umawiającej się Strony, na którym przebywa pracownik, nie istnieje ubezpieczenie od wypadków przy pracy lub chorób zawodowych, lub jeśli takie ubezpieczenie istnieje, lecz nie przewidziane są instytucje do udzielania świadczeń rzeczowych, świadczenia takie będą udzielane przez instytucję miejsca pobytu, właściwą do przyznawania świadczeń rzeczowych w przypadkach choroby.

4. Jeśli ustawodawstwo uzależnia całkowitą bezpłatność świadczeń rzeczowych od korzystania przez ubezpieczonego z usług służby zdrowia organizowanej przez pracodawcę, przyjmuje się, że świadczenia rzeczowe, udzielane stosownie do postanowień ustępów 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, są udzielane przez tę służbę zdrowia.

5. W przypadkach świadczeń pieniężnych udzielanych okresowo (poza rentami) stosuje się odpowiednio przepis ustępu 5 art. 3 niniejszej konwencji.

Artykuł  5

W przypadkach przewidzianych w art. 3 i 4 właściwa instytucja powinna dokonać zwrotu sum wydatkowanych na świadczenia rzeczowe instytucji, która tych świadczeń udzieliła. W każdym razie właściwe zainteresowane władze mogą ustalić, że wyrównania dokonuje się ryczłtowo, mogą one także ustalić, że ze względów praktycznych żadne wyrównania nie będą dokonywane.

Artykuł  6

Jeśli ustawodawstwo Umawiającej się Strony przewiduje świadczenia rzeczowe dla wszystkich pracowników znajdujących się na obszarze tej Strony, bez względu na ich narodowość, ubezpieczenie społeczne oraz ogólnie, bądź z zastrzeżeniem wzajemności, bez względu na miejsce stałego zamieszkania:

a) każdy pracownik przebywający na obszarze tej Strony ma prawo do świadczeń rzeczowych stosownie do ustawodawstwa tej Strony;

b) żadne postanowienie art. 3 i 4 dotyczące świadczeń rzeczowych nie stosuje się do pracownika ubezpieczonego stosownie do ustawodawstwa tej Strony bądź przebywającego na tym obszarze;

c) wyżej określona Umawiająca się Strona powinna porozumieć się z każdą inną Stroną na żądanie tej ostatniej, w celu zawarcia umowy przewidującej udzielenie świadczeń rzeczowych pracownikom ubezpieczonym zgodnie z ustawodawstwem jednej ze Stron, którzy przebywają na obszarze innej Strony.

Artykuł  7

1. Jeśli śmierć pracownika objętego ustawodawstwem jednej z Umawiających się Stron nastąpi na obszarze innej Strony, na którym przebywał on w celu zatrudnienia określonego w pkt h) art. 1 niniejszej konwencji, uważa się, że śmierć nastąpiła na obszarze pierwszej Strony, a to w celu określenia uprawnień do zasiłków pogrzebowych stosownie do ustawodawstwa tej Strony. Nie należy odmawiać przyznania zasiłków pogrzebowych powołując się na fakt, że nie znajduje się on na tym obszarze, ale na obszarze innej Umawiającej się Strony.

2. Postanowienia poprzedzającego ustępu będą odpowiednio stosowane w przypadkach śmierci członka rodziny określonego w ust. 6 art. 3 niniejszej Konwencji na obszarze Umawiającej się Strony innej niż ta, na której obszarze znajduje się właściwa instytucja.

Artykuł  8

1. W celu zastosowania art. 3, 4 i 7 niniejszej Konwencji, pracownicy podlegają obowiązkom oraz korzystają z uprawnień do świadczeń przewidzianych w ustawodawstwie Umawiającej się Strony, której nie są obywatelami, na tych samych warunkach, co obywatele tej Strony.

2. Świadczenia pieniężne przewidziane niniejszą konwencją nie mogą podlegać żadnym obniżkom, zmianom, zawieszeniu lub konfiskacie z tego tytułu, że pracownik przebywa w celu zatrudnienia określonego w pkt h) art. 1 na obszarze Umawiającej się Strony innej, niż kraj, w którym znajduje się właściwa instytucja.

CZĘŚĆ  III

POSTANOWIENIA RÓŻNE

Artykuł  9

W przypadkach określonych w paragrafie 4 art. 2 niniejszej konwencji, pracodawca powinien wypełnić wszystkie zobowiązania wypływające z ustawodawstwa, które jest stosowane przez właściwą instytucję.

Artykuł  10

1. Właściwe władze Umawiających się Stron:

a) zastosują wszelkie zarządzenia administracyjne potrzebne do stosowania postanowień niniejszej konwencji;

b) zastosują wszelkie inne środki, które okażą się konieczne dla ułatwienia rozstrzygania poszczególnych przypadków indywidualnych lub zbiorowych w interesie pracowników i członków ich rodzin;

c) dostarczą sobie nawzajem wszelkich informacji dotyczących środków podjętych dla zastosowania konwencji i zmian swego ustawodawstwa mogących wpłynąć na zmianę jej stosowania.

2. W celu stosowania pkt a) i b) poprzedzającego ustępu, Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy może na żądanie lub po przekonsultowaniu z właściwymi władzami Umawiających się Stron zwoływać wspólne posiedzenia przedstawicieli tych władz.

Artykuł  11

1. W celu stosowania niniejszej konwencji, władze i instytucje Umawiających się Stron będą sobie udzielać pomocy i będą postępować, jak gdyby miały na celu stosowanie swego własnego ustawodawstwa. Wzajemna pomoc administracyjna tych władz i instytucji jest w zasadzie bezpłatna; jednakże właściwe władze Umawiających się Stron będą mogły po przekonsultowaniu z zainteresowanymi instytucjami ustalić, że poszczególne koszty będą zwracane.

2. Instytucje i władze każdej z Umawiających się Stron mogą w celu stosowania niniejszej konwencji porozumiewać się bezpośrednio między sobą, a także z zainteresowanymi osobami lub ich przedstawicielami.

Artykuł  12

1. Przywileje obniżki stawek lub zwolnienia od opłat, znaczków, stempli i opłat kancelaryjnych przewidziane przez ustawodawstwo jednej z Umawiających się Stron dla dokumentów, które mają być składane przez pracownika lub w związku z nim albo z członkiem jego rodziny w wykonaniu przepisów ustawodawstwa tej Strony powinny być rozciągnięte na analogiczne dokumenty związane z wykonywaniem przepisów ustawodawstwa innej Umawiającej się Strony lub przepisów niniejszej Konwencji.

2. Wszystkie akta, dokumenty lub jakiekolwiek dowody, które muszą być składane przez pracownika lub w związku z nim albo z członkiem jego rodziny przy wykonywaniu postanowień niniejszej konwencji, są zwolnione od obowiązku uwierzytelnienia przez władze dyplomatyczne i konsularne.

Artykuł  13

Wnioski, oświadczenia lub odwołania, które w związku ze stosowaniem ustawodawstwa jednej z Umawiających się Stron powinny być w odpowiednim terminie przedstawione władzom i instytucjom lub innym organom tej Strony, powinny być przyjmowane przez władze, instytucje lub inne odpowiednie organy innej Umawiającej się Strony, jeśli przedstawione są z zachowaniem tego samego terminu. W takim przypadku dana władza, instytucja lub organ przekaże bezzwłocznie te wnioski, oświadczenia lub odwołania władzom, instytucjom lub organom pierwszej Strony bezpośrednio lub za pośrednictwem właściwych władz Umawiających się Stron.

Artykuł  14

1. Instytucje jednej z Umawiających się Stron, które w myśl postanowień niniejszej konwencji są dłużnikami w stosunku do instytucji lub osób przebywających na obszarze innej Umawiającej się Strony, zwalniają się od zobowiązań płacąc w walucie pierwszej Strony.

2. Przelewy pieniężne dokonywane w wykonaniu niniejszej konwencji będą oparte na postanowieniach umów regulujących tryb dokonywania płatności a obowiązujących między dwiema lub kilkoma Stronami w okresie dokonywania przelewu. W braku takich obowiązujących umów między Stronami właściwe władze tych Stron lub władze, w których kompetencji leżą płatności zagraniczne, ustalą na zasadzie porozumienia odpowiedni tryb dokonywania takich przelewów.

Artykuł  15

1. Wszelkie spory mogące powstać między dwiema lub kilkoma Umawiającymi się Stronami dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej konwencji będą rozwiązywane w drodze bezpośrednich rokowań pomiędzy właściwymi władzami zainteresowanych Umawiających się Stron.

W sprawach dotyczących ogółu Umawiających się Stron spór może być poddany do rozstrzygnięcia na posiedzeniu przedstawicieli właściwych władz wszystkich Umawiających się Stron, zwołanym zgodnie z ust. 2 art. 10. Spór może być rozstrzygnięty na takim posiedzeniu tylko w przypadku jednomyślności i zgodnie z podstawowymi zasadami i duchem niniejszej konwencji.

2. Jeśli spór nie zostanie rozstrzygnięty w takiej drodze w ciągu 6 miesięcy od daty rozpoczęcia rokowań, zostanie on przedstawiony komisji rozjemczej, której skład i tryb działania zostaną określone w drodze porozumienia pomiędzy zainteresowanymi Umawiającymi się Stronami.

3. Orzeczenia komisji rozjemczej będą podejmowane z uwzględnieniem podstawowych zasad i ducha niniejszej konwencji. Orzeczenia te będą wiążące.

CZĘŚĆ  IV

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł  16

1. Niniejsza konwencja nie stwarza żadnych uprawnień do świadczeń za okres poprzedzający jej wejście w życie.

2. W przypadku wypowiedzenia niniejszej konwencji wszystkie prawa nabyte podczas stosowania jej postanowień zostaną utrzymane.

Artykuł  17

1. Postanowienia niniejszej konwencji, z wyjątkiem art. 2, nie naruszają postanowień innych aktów dotyczących zabezpieczenia społecznego, dwustronnych lub wielostronnych, zawartych uprzednio lub w przyszłości między dwiema albo kilkoma Umawiającymi się Stronami, a dotyczących pracowników transportu międzynarodowego i bardziej korzystnych dla tych pracowników.

2. Jeśli między którąś Umawiającą się Stroną lub właściwą władzą tej Strony a Państwem lub obszarem nie będącym Umawiającą się Stroną albo też właściwą władzą tego państwa czy obszaru zawarty zostanie układ i jeśli ten układ przewiduje, że pracownicy powinni być objęci ustawodawstwem zabezpieczenia społecznego tego Państwa lub obszaru, postanowienia art. 2 nie naruszają postanowień tego układu.

Artykuł  18

Postanowienia niniejszej konwencji dotyczące udzielania świadczeń mogą nie być stosowane, jeśli pracownik lub członek jego rodziny określony w ust. 6 art. 3 i w ust. 2 art. 7 korzysta bezpośrednio z tych świadczeń z tytułu przepisów obowiązującego go ustawodawstwa Umawiającej się Strony.

Artykuł  19

1. Niniejsza konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich europejskich członków Międzynarodowej Organizacji Pracy.

2. Niniejsza konwencja zostanie poddana ratyfikacji. Każdy akt ratyfikacji będzie złożony Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy.

Artykuł  20

1. Państwo europejskie nie będące członkiem Międzynarodowej Organizacji Pracy będzie mogło przystąpić do niniejszej konwencji po upływie dwóch lat od daty wejścia jej w życie zgodnie z przepisami § 1 art. 21, pod warunkiem, że Umawiające się Strony jednomyślnie wyrażą na to zgodę. Przystąpienie do konwencji pociągnie za sobą te same uprawnienia i te same zobowiązania, co jej ratyfikacja.

2. Każdy akt przystąpienia zostanie złożony Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy.

Artykuł  21

1. Niniejsza konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca, następującego po miesiącu, w którym złożony zostanie drugi akt ratyfikacji.

2. Dla każdego państwa-sygnatariusza, które zgłosi ratyfikację w późniejszym terminie oraz dla każdego państwa, które przystąpi do niniejszej konwencji, wejdzie ona w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w ciągu którego nastąpi złożenie aktu ratyfikacji bądź przystąpienia.

Artykuł  22

1. Niniejsza konwencja obowiązywać będzie przez okres nieograniczony, z zastrzeżeniem dla każdej Umawiającej się Strony prawa jej wypowiedzenia drogą notyfikacji skierowanej do Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy. Wypowiedzenie takie nabiera ważności po upływie 6 miesięcy od złożenia odpowiedniej notyfikacji.

2. Po upływie dwóch lat od daty wejścia w życie niniejszej konwencji każda Umawiająca się Strona będzie mogła zwrócić się do Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy o zwołanie posiedzenia przedstawicieli Umawiających się Stron w celu omówienia jej ewentualnej rewizji.

Artykuł  23

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy powiadomi państwa-sygnatariuszy i państwa, które przystąpiły do konwencji:

a) o złożeniu każdego aktu ratyfikacji lub przystąpienia;

b) o dacie wejścia w życie niniejszej konwencji, w myśl § 1 art. 21;

c) o wszystkich notyfikacjach wypowiedzenia otrzymanych zgodnie z § 1 art. 22.

Artykuł  24

1. Natychmiast po wejściu w życie niniejszej konwencji odpowiednio uwierzytelniona kopia zostanie przesłana przez Dyrektora Generalnego Międzynarodowego Biura Pracy na ręce Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych zgodnie z art. 102 Karty Narodów Zjednoczonych celem zarejestrowania.

2. Stosownie do art. 102 Karty Narodów Zjednoczonych Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy powiadamiać będzie Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych o każdym akcie ratyfikacji, przystąpienia i wypowiedzenia, celem zarejestrowania.

Artykuł  25

Teksty francuski i angielski niniejszej konwencji mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego niżej podpisani, po złożeniu odpowiednich pełnomocnictw, podpisali niniejszą konwencję.

Sporządzono w Genewie, 9 lipca 1956 r., w 2 egzemplarzach oryginalnych: francuskim i angielskim. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy roześle odpowiednio uwierzytelnione kopie tekstu niniejszej konwencji każdemu z rządów państw-sygnatariuszy.

• Identyfikator: Dz.U.1959.56.332
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja europejska dotycząca zabezpieczenia społecznego pracowników zatrudnionych w transporcie międzynarodowym. Genewa.1956.07.09.
• Data aktu: 09/07/1956
• Data ogłoszenia: 19/10/1959
• Data wejścia w życie: 24/01/1958