Bułgaria-Polska. Konwencja sanitarno-weterynaryjna wraz z Protokołem końcowym. Warszawa.1949.09.26.

KONWENCJA

sanitarno-weterynaryjna wraz z Protokołem końcowym między Rzecząpospolitą Polską a Ludową Republiką Bułgarii,

podpisana w Warszawie dnia 26 września 1949 r.

(Ratyfikowana na podstawie ustawy z dnia 30 października 1951 r. - Dz. U. Nr 57, poz. 393).

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

BOLESŁAW BIERUT

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu dwudziestym szóstym września tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku podpisana została w Warszawie Konwencja sanitarno-weterynaryjna wraz z Protokołem końcowym między Rzecząpospolitą Polską a Ludową Republiką Bułgarii o następującym brzmieniu dosłownym:

(Tekst konwencji został zamieszczony w załączniku do niniejszego numeru).

Po zaznajomieniu się z powyższymi Aktami uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nich zawartych; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

Dano w Warszawie, dnia 14 grudnia 1951 roku.

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA SANITARNO-WETERYNARYJNA MIĘDZY RZECZĄPOSPOLITĄ POLSKĄ A LUDOWĄ REPUBLIKĄ BUŁGARII

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

PREZYDIUM WIELKIEGO LUDOWEGO ZGROMADZENIA LUDOWEJ REPUBLIKI BUŁGARII,

kierowani chęcią zacieśnienia współpracy między obu Państwami w dziedzinie weterynaryjnej, postanowili zawrzeć odpowiednią umowę i wyznaczyli w tym celu Swoich pełnomocników, a mianowicie: (pominięto)

którzy po wzajemnym przedłożeniu Swoich pełnomocnictw, uznanych za dobre i w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Przywóz, wywóz i przewóz zwierząt jednokopytowych, przeżuwających, świń i drobiu, przetworów i produktów surowych pochodzenia zwierzęcego, jak również przedmiotów mogących być przenośnikami zaraźliwych chorób zwierzęcych, z obszaru jednej z układających się Stron na lub przez obszar drugiej Strony, podlega państwowej kontroli weterynaryjnej obu Stron z wyjątkami ustalonymi w niniejszej konwencji i może się odbywać jedynie przez punkty graniczne:

w Rzeczypospolitej Polskiej - Zebrzydowice i w Ludowej Republice Bułgarii - Dragoman.

W razie potrzeby wymienione punkty graniczne mogą być zmienione lub inne wyznaczone po porozumieniu się obu Stron.

Graniczna kontrola weterynaryjna będzie wykonywana w Rzeczypospolitej Polskiej w punkcie granicznym Zebrzydowice, a w Ludowej Republice Bułgarii w punkcie granicznym Dragoman.

Artykuł  2.

Przywóz, wywóz i przewóz, o którym mowa w art. 1, będzie się odbywać w myśl postanowień niniejszej konwencji, bez uprzedniego zezwolenia weterynaryjnego układających się Stron.

Artykuł  3.

1. Przy przywozie, wywozie i przewozie zwierząt są wymagane:

a) świadectwo miejsca pochodzenia, wystawione przez zarząd gminy właściwej dla miejsca pochodzenia zwierzęcia oraz

b) zaświadczenie weterynaryjne, wystawione przez państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego.

2. Świadectwo miejsca pochodzenia winno być sporządzone w sposób umożliwiający dokładne stwierdzenie pochodzenia zwierząt. W szczególności winno ono zawierać nazwę miejscowości, z której zwierzęta pochodzą, gminę, powiat, szerszy obszar administracyjny (w Polsce - województwo, w Bułgarii - okręg (okrug), ilość, rodzaj i dokładny opis zwierząt ze znakami szczególnymi i rozpoznawczymi, a także nazwisko posiadacza.

Oprócz powyższego na świadectwie miejsca pochodzenia winno być umieszczone stwierdzenie, że:

a) zwierzę lub zwierzęta opisane w świadectwie przebywały w miejscu pochodzenia co najmniej przez ostatnie 21 dni bez przerwy,

b) gospodarstwa, z których zwierzę lub zwierzęta opisane w świadectwie pochodzą, są wolne od wszelkich zaraźliwych chorób zwierzęcych podlegających ustawowemu obowiązkowi zgłaszania.

3. Dla zwierząt jednokopytowych, bydła rogatego i bawołów świadectwa miejsca pochodzenia winny być jednostkowe. Dla owiec, kóz, świń i drobiu są dopuszczalne świadectwa zbiorowe, o ile zwierzęta należą do tego samego gatunku, pochodzą z tego samego gospodarstwa i są przesyłane w jednym wagonie do tego samego odbiorcy.

4. Termin ważności świadectwa miejsca pochodzenia ustala się na 10 dni. O ile termin upłynie przed przybyciem zwierzęcia do punktu granicznego w kraju wywożącym, termin ważności może być przedłużony na dalsze 10 dni przez lekarza weterynaryjnego państwowego lub przez Państwo upoważnionego, jeżeli przy badaniu weterynaryjnym zwierzęta zostaną uznane za wolne od objawów chorób zaraźliwych, a wynik badania zostanie umieszczony na świadectwie.

5. Zaświadczenie weterynaryjne winno być wystawione przy załadowaniu zwierząt do wagonu. Zaświadczenie to winno zawierać: pełną nazwę urzędu, szerszy obszar administracyjny, numer dziennika, nazwę stacji i datę załadowania, nazwę stacji i kraj przeznaczenia, nazwisko i adres nadawcy, numery świadectw miejsca pochodzenia odnoszących się do ładowanych zwierząt.

Zaświadczenie weterynaryjne winno stwierdzać, że zwierzęta:

a) zostały przy załadowaniu zbadane przez urzędowego lekarza weterynaryjnego i uznane za wolne od wszelkich objawów zaraźliwych chorób zwierzęcych oraz za dostatecznie zdrowe, aby mogły odbyć transport do miejsca przeznaczenia,

b) pochodzą z miejscowości wolnych od wszelkich zaraźliwych chorób zwierzęcych podlegających ustawowemu obowiązkowi zgłaszania, a udzielających się gatunkowi załadowanych zwierząt,

c) były przeprowadzane z miejsca pochodzenia do miejsca załadowania przez miejscowości również wolne od zaraźliwych chorób zwierzęcych, podlegających ustawowemu obowiązkowi zgłaszania, a udzielających się gatunkowi załadowanych zwierząt.

Niezależnie od powyższego, dla zwierząt wrażliwych na:

a) księgosusz (pomór bydła) i zarazę płucną bydła rogatego,

b) zarazę stadniczą, niedokrwistość zakaźną i zarazę cieszyńską (encephalomeyelitis infectiosa) świń,

c) pomór świń i ospę owiec,

d) pryszczycę, cholerę i pomór drobiu,

e) różycę świń,

w zaświadczeniu należy stwierdzić, że: choroby wymienione pod literą a) - nie panowały od co najmniej sześciu ostatnich miesięcy na całym obszarze państwa; choroby wymienione pod literą b) - nie panowały od co najmniej sześciu miesięcy w Polsce w powiecie, a w Bułgarii w okolii, z którego zwierzęta pochodzą; choroby wymienione pod literą c) - nie panowały od co najmniej sześćdziesięciu dni, a pod literą d) - od co najmniej czterdziestu dni, ani w miejscowościach pochodzenia zwierząt, ani w miejscowościach sąsiednich i wreszcie pod literą e) - co najmniej ostatnich 14 dni w miejscowościach pochodzenia w większym nasileniu.

6. Nadto, dla zwierząt nie przeznaczonych na rzeź, zaświadczenie weterynaryjne winno zawierać następujące dane: dla bydła rogatego - że zwierzęta bezpośrednio a najwcześniej 8 dni przed wysłaniem zostały uznane za wolne od gruźlicy, na podstawie śródskórnej próby tuberkulinowej, że pochodzą z gospodarstwa uznanego za wolne od ronienia zakaźnego, na podstawie badania krwi przeprowadzonego w laboratorium państwowym najwcześniej 14 dni przed wysłaniem i że krowy były hodowane w gospodarstwie, uznanym za wolne od zaraźliwego zapalenia wymienia, na podstawie badania mleka przeprowadzonego w laboratorium państwowym najwcześniej 14 dni przed wysłaniem dla zwierząt jednokopytnowych - że zwierzęta były poddane trzykrotnemu badaniu krwi na zarazę stadniczą z wynikiem ujemnym, przeprowadzonym w odstępach trzytygodniowych, przym czym ostatnie badanie było dokonane nie wcześniej niż 21 dni przed wysłaniem.

7. Stwierdzenie wścieklizny psów i kotów nie przeszkodzi wydaniu świadectwa miejsca pochodzenia i zaświadczenia weterynaryjnego dla zwierząt innych gatunków. Tak samo stwierdzenie świerzbu u owiec i kóz nie przeszkodzi wydaniu świadectwa miejsca pochodzenia i zaświadczenia weterynaryjnego dla zwierząt jednokopytowych i odwrotnie.

Podobnie pojedyncze przypadki wąglika, szelestnicy, otrętu koni i bydła (exanthema vesiculosum) oraz różycy świń nie przeszkodzą wydaniu świadectw i zaświadczeń dla zwierząt rzeźnych, jeśli te choroby nie występują w gospodarstwach, z których pochodzą zwierzęta przeznaczone do wywozu. Pojedyncze przypadki tych chorób winny jednak być zaznaczone w świadectwach miejsca pochodzenia i w zaświadczeniu weterynaryjnym.

Tak samo pojedyncze przypadki tych chorób w miejscowości załadowania nie są przeszkodą do załadowania zwierząt przeznaczonych do wywozu.

Artykuł  4.

Przy wzajemnym przywozie i wywozie mięsa świeżego, chłodzonego lub mrożonego i wszelkich przetworów mięsnych przeznaczonych do spożycia jest wymagane zaświadczenie weterynaryjne, wydane przez państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, stwierdzające, że zwierzęta, z których one pochodzą, były poddane ubojowi w rzeźni publicznej lub wywozowej będącej po stałym nadzorem lekarsko-weterynaryjnym, że przed i po uboju były poddane badaniu przez urzędowego lekarza weterynaryjnego oraz że były uznane za wolne od zaraźliwych chorób zwierzęcych, mogących być przeniesionymi przez wysyłane artykuły, a mięso z tych zwierząt zostało uznane za zdatne bez zastrzeżeń do spożycia przez ludzi, a o ile chodzi o mięso wieprzowe, że było ono poddane badaniu co do włośni z wynikiem ujemnym.

Nadto dla przetworów mięsnych zaświadczenie winno stwierdzać, że zostały wyprodukowane w przetwórniach, będących pod stałym nadzorem lekarsko-weterynaryjnym i że nie zawierają one żadnych dodatków, których użycie jest zakazane przez przepisy krajów przeznaczenia.

Każde zaświadczenie winno odnosić się tylko do mięsa tego samego gatunku, należącego do tego samego właściciela i wysyłanego do tego samego odbiorcy.

Mięso świeże (chłodzone lub mrożone) musi być oznakowane pieczęcią, podającą nazwę rzeźni, w której mięso zostało wyprodukowane.

Przetwory mięsne winny być oznakowane przez wytwórcę w sposób umożliwiający stwierdzenie przetwórni, w której zostały wyprodukowane.

Artykuł  5.

W celu ułatwienia granicznej kontroli weterynaryjnej mięso świeże (chłodzone, mrożone) winno być przesyłane:

a) mięso bydła rogatego oprócz cieląt w wieku do 6 tygodni w połówkach lub ćwiartkach,

b) mięso cieląt w wieku do 6 tygodni, owiec i kóz - w całych tuszach ze skórą lub bez, lub w połówkach,

c) mięso świń - w całych tuszach lub połówkach, ze skórą lub bez, z tłuszczem (słoniną i sadłem) lub bez.

Przy przesyłkach mięsa nie w całych tuszach, lecz podzielonego na części (połówki, ćwiartki, głowa), każda część musi być oznakowana w sposób umożliwiający niezawodne stwierdzenie je przynależności do sztuki.

Niezależnie od powyższego dla mięsa wywożonego ustala się następujące warunki:

a) u bydła rogatego, owiec i kóz winny zachować swe naturalne połączenie opłucna, otrzewna (peritoneum), nerki, u krów także wymię oraz wszystkie węzły chłonne; do mięsa z bydła rogatego w wieku powyżej 6 tygodni musi być dołączona głowa lub dolne szczęki z mięśniami żuchwy,

b) u świń winny zachować swe naturalne połączenie: głowa wraz z językiem i gardłem, opłucna, otrzewna (peritoneum), nerki oraz wszystkie węzły chłonne.

Artykuł  6.

Przy wzajemnym przywozie, wywozie i przewozie przetworów i produktów surowych pochodzenia zwierzęcego, innych jak mięso i przetwory mięsne, jest wymagane zaświadczenie weterynaryjne, wystawione przez państwowego lub Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego pozwalające na stwierdzenie ich tożsamości i zaświadczające, że przetwory te i produkty surowe pochodzą ze zwierząt wolnych od chorób zaraźliwych i że mogą być wywiezione bez niebezpieczeństwa przeniesienia tych chorób.

Zaświadczenie powyższe nie jest wymagane przy przywozie i przewozie (tranzycie):

a) mleka, produktów mlecznych oraz jaj z wyjątkiem jaj kaczych i wylęgowych,

b) pierza i puchu,

c) wełny pranej fabrycznie lub wywapnionej, opakowanej w worki zaszyte lub paczki zamknięte,

d) sierści suchej królików i zajęcy,

e) skór suchych królików i dzikich zwierząt,

f) skór wyprawionych lub garbowanych,

g) sierści, szczeciny, włosia, włosienia i odpadów skór, o ile przedmioty te były wygotowane albo wywapnione, albo poddane działaniu pary, a nadto przy przewozie (tranzycie):

a) konserw mięsnych,

b) łoju topionego i smalcu,

c) jelit, żołądków i pęcherzy, o ile przedmioty te są wysuszone lub solone i zapakowane w skrzynie lub beczki szczelne i nie przepuszczające płynów,

d) rogów, kopyt, racic i kości, o ile przedmioty te były wygotowane, odtłuszczone lub zupełnie suche i pozbawione części miękkich.

Artykuł  7.

Przy przewozie (tranzycie) przesyłki powinny być zaopatrzone w zezwolenie na przewóz przez obszar państwa dalszego przewozu lub na wywóz do obszaru państwa przeznaczenia, jeżeli państwo to graniczy bezpośrednio z Polską lub Bułgarią.

Zezwolenie powinno być albo dołączone do kolejowego listu przewozowego z uczynieniem o tym wzmianki w miejscu przeznaczonym na tego rodzaju wzmianki i oświadczenia, albo też złożone w granicznym wejściowym urzędzie celnym danego państwa, o czym również powinna być uczyniona wzmianka w liście przewozowym.

Wymienione wyżej zezwolenie nie jest wymagane w tych tylko przypadkach, gdy dany kraj dalszego przewozu lub kraj przeznaczenia przesyłki zobowiązał się do przyjmowania tego rodzaju przesyłek bez specjalnych ograniczeń przewozowych lub przywozowych i bez względu na ich stan zdrowotny.

Przewozowi artykułów innych jak zwierzęta nie będzie stał na przeszkodzie w poszczególnych przypadkach brak przy kolejowym liście przewozowym zezwolenia wymienionego wyżej, jak niemniej brak wzmianki w liście przewozowym o miejscu złożenia brakującego dokumentu, jeżeli nadawca zamieści w liście przewozowym oświadczenie, iż w przypadku niedostarczenia na czas zezwolenia przewozu przez obszar państwa dalszego przywozu lub zezwolenia na wwóz do obszaru państwa przeznaczenia przesyłka będzie cofnięta za granicę na koszt i odpowiedzialność nadawcy.

Artykuł  8.

Przesyłki zwierząt winny być kierowane ze stacji załadowania bezpośredniego do stacji granicznej bez wyładowania, przeładowywania i doładowywania zwierząt podczas przewozu. W razie gdy zachodzi konieczność przeładowania spowodowana siłą wyższą, zwierzęta podlegają przy przeładowaniu ponownemu badaniu przez państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, który wynik badania na stacji przeładowania umieści na zaświadczeniu wystawionym przez lekarza weterynaryjnego na stacji załadowania.

W razie padnięcia jakiegoś zwierzęcia w czasie transportu zwłoki zwierzęcia winny być usunięte w obecności państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, który na zaświadczeniu lekarza weterynaryjnego stacji nadawczej zanotuje fakt usunięcia zwierzęcia padłego, podając przyczynę śmierci i znak rozpoznawczy zwierzęcia.

Artykuł  9.

Przesyłki zwierząt podlegają na granicznej stacji wywozowej kontroli weterynaryjnej państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego co do zdrowotności zwierząt oraz warunków sanitarno-weterynaryjnych transportu.

W wypadku stwierdzenia w przesyłce zwierząt dotkniętych chorobami zaraźliwymi, podejrzanych o te choroby lub podejrzanych o zarażenie się o takie, w wypadku stwierdzenia, że warunki sanitarno-weterynaryjne nie odpowiadają wymogom Konwencji, przesyłka nie zostanie dopuszczona do wywozu.

Wszystkie przesyłki podlegają na granicznej stacji wejściowej kontroli państwowych organów granicznych stosownie do przepisów obowiązujących w państwie przywożącym względnie przewożącym.

Układające się Strony zobowiązują się zorganizować służbę na granicznych stacjach wejściowych tak, by odpowiadała potrzebom handlowym.

Artykuł  10.

W razie stwierdzenia na granicy w transporcie zwierząt, pochodzących z obszaru drugiej układającej się Strony, choroby zaraźliwej podlegającej ustawowemu obowiązkowi zgłaszania w kraju przywożącym względnie przewożącym zwierzęta chore, podejrzane o chorobę i o zarażenie się nią będą oddane pod nadzór służby weterynaryjnej.

Służba ta ma pełne prawo zarządzić, aby te zwierzęta na koszt właściciela zostały poddane ubojowi na granicy lub by zostały wysłane do rzeźni wyznaczonej w tym celu, względnie zastosować środki, które będzie uważała za odpowiednie.

Co się tyczy zużytkowania mięsa i produktów, pochodzących ze zwierząt poddanych ubojowi w powyższych warunkach, to będzie zastosowane postępowanie obowiązujące względem zwierząt pochodzenia krajowego.

W każdym wypadku i w każdej chwili właściciel będzie mógł zażądać uboju wszystkich albo części zwierząt, znajdujących się pod nadzorem weterynaryjnym.

Graniczny lekarz weterynaryjny umieści na zaświadczeniu weterynaryjnym, w które zwierzęta są zaopatrzone, powód uboju zwierząt lub oddania ich pod nadzór weterynaryjny i podpisze swą deklarację. Zaświadczenie to wraz z protokołem dotyczącym stwierdzonych okoliczności i wydanych zarządzeń zostanie przesłane przez wymienionego wyżej lekarza weterynaryjnego centralnej władzy weterynaryjnej jego kraju, która powiadomi o powyższym równorzędną władzę kraju pochodzenia zwierząt.

Artykuł  11.

W razie stwierdzenia księgosuszu lub zarazy płucnej bydła rogatego na obszarze jednej z układających się Stron, drugiej Stronie służyć będzie prawo zakazania lub ograniczenia na czas trwania niebezpieczeństwa zarazy przywozu i przewozu zwierząt przeżuwających, świń, produktów pochodzenia zwierzęcego, jak również wszelkich przedmiotów mogących być nośnikiem zarazy.

Artykuł  12.

Jeśli wskutek wzajemnego przywozu i przewozu zwierząt i przedmiotów wymienionych w artykule 1 jedna z chorób zaraźliwych, podlegających ustawowemu obowiązkowi zgłoszenia, została zawleczona z obszaru jednej z układających się Stron na obszar drugiej Strony, albo jeśli jedna z tych chorób szerzyłaby się w sposób groźny na obszarze jednej ze stron, drugiej Stronie służy prawo, na czas trwania niebezpieczeństwa zarazy, ograniczenia obrotu zwierzętami, należącymi do gatunków wrażliwych na daną chorobę, a pochodzących z obszarów objętych lub zagrożonych chorobą. W tych samych warunkach ograniczenie lub zakaz obrotu może być rozciągnięty na produkty pochodzenia zwierzęcego i na przedmioty mogące być nośnikiem zarazy.

Te ograniczenia lub zakazy mogą być stosowane wyłącznie do obszarów objętych tą chorobą i do obszarów z nimi graniczących. Przez obszar rozumie się: w Bułgarii okolie, a w Polsce powiat. Obszar zabroniony będzie mógł być rozszerzony po uprzednim porozumieniu się centralnych władz weterynaryjnych obu układających się Stron, zwłaszcza jeśli pryszczyca, zaraza stadnicza, ospa owiec, pomór lub zaraza cieszyńska świń i pomór ptactwa wykazywałyby tendencje rozszerzania się na dużych przestrzeniach, albo jeśliby jedna z tych chorób przybrała groźny charakter. Czasokres trwania niebezpieczeństwa zarazy dla chorób wymienionych w artykule 3 ustala się do czasokresów przewidzianych w tymże artykule. Czasokres ten będzie obliczony od dnia urzędowego zawiadomienia o wygaśnięciu zarazy.

Wzajemny przywóz i przewóz nie może być zakazany w wypadkach wąglika, szelestnicy, zarazy dziczyzny i bydła rogatego, wścieklizny, nosacznicy, świerzbu, otrętu, różycy świń i gruźlicy.

Artykuł  13.

Obie układające się Strony zobowiązują się wydawać 1 i 15 każdego miesiąca biuletyny o stanie zaraźliwych chorób zwierzęcych. Biuletyny te, natychmiast po ogłoszeniu, zostaną przesłane bezpośrednio drugiej układającej się Stronie; będą one zredagowane w sposób jednolity tak, by dawały dokładne wiadomości o stanie zaraźliwych chorób w różnych częściach kraju.

Artykuł  14.

Jeżeli na obszarze jednej z układających się Stron zostanie stwierdzony księgosusz, zaraza płucna bydła rogatego, zaraza stadnicza zwierząt jednokopytowych, albo pryszczyca w postaci złośliwej z dużą śmiertelnością lub przybierającej groźny charakter, centralna władza weterynaryjna drugiej Strony będzie niezwłocznie i bezpośrednio powiadomiona w drodze telegraficznej o ukazaniu i rozszerzeniu się zarazy.

Artykuł  15.

Wagony używane do transportowania zwierząt będą przed załadowaniem, a także po wyładowaniu, należycie oczyszczone i odkażone. Oczyszczenie i odkażenie wagonów, ramp, pomostów i innych przedmiotów, które służyły do transportowania względnie ładowania zwierząt, wykonane według przepisów obowiązujących na obszarze jednej z układających się Stron, będą uznane za ważne przez drugą Stronę. Układające się Strony będą sobie wzajemnie komunikowały przepisy obowiązujące w ich kraju, dotyczące odkażania wagonów.

Artykuł  16.

Zaświadczenia weterynaryjne, o których mowa w niniejszej Konwencji, będą wystawiane według wzorów ustalonych na podstawie wspólnego porozumienia centralnych władz weterynaryjnych obydwu układających się Stron.

Artykuł  17.

Obie układające się Strony przyznają sobie wzajemnie prawo wysyłania po uprzednim porozumieniu się na obszar drugiej Strony czasowych lub stałych delegatów weterynaryjnych w celu zbierania informacji, dotyczących stanu zdrowotnego zwierząt, jak również urządzeń, zarządzeń i warunków odnoszących się do wykonywania niniejszej Konwencji.

Obie Strony polecą swym właściwym urzędom udzielać delegatom weterynaryjnym drugiej Strony pomocy i informacji, których zażądają.

W celu zapoznania się ze sposobami zwalczania zaraźliwych chorób zwierzęcych, naukowymi i technicznymi osiągnięciami w dziedzinie wiedzy weterynaryjnej oraz w przemyśle rzeźniczym, mięsno-przetwórczym, chłodniczym i konserwowym - obie umawiające się Strony przyznają sobie prawo wymiany lekarzy weterynaryjnych na warunkach ustalonych przez centralne władze weterynaryjne obu Stron we wzajemnym porozumieniu.

Artykuł  18.

Jeśli wyniknie spór między obiema układającymi się Stronami co do stosowania niniejszej Konwencji, zostanie dokonane na żądanie jednej ze Stron ustanowienie komisji mieszanej, której opinia będzie wzięta pod uwagę przy powzięciu decyzji. Każda z układających się Stron zamianuje dwóch członków komisji. Jeżeli ta 4-osobowa komisja nie osiągnie porozumienia, może być powołany do niej 5 członek. Podczas pierwszego zebrania, wymagającego powołania 5 członka, zostanie on wybrany spośród obywateli Strony wyznaczonej przez losowanie. Na następnym zebraniu 5 członek komisji będzie wybrany spośród obywateli drugiej Strony i później w podobny sposób na przemian.

Artykuł  19.

Niniejsza Konwencja będzie ratyfikowana. Dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w możliwie krótkim czasie. Wejdzie ona w życie 30 dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych i będzie obowiązywała w ciągu pięciu lat.

Oryginalny tekst Konwencji jest opracowany w języku bułgarskim i polskim, w dwóch egzemplarzach w każdym języku, przy czym oba teksty są miarodajne.

Na dowód czego Pełnomocnicy wyżej wymienieni podpisali niniejszą Konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Warszawie dnia 26 września tysiąc dziewięćset czterdziestego dziewiątego roku.

PROTOKÓŁ KOŃCOWY DO KONWENCJI SANITARNO-WETERYNARYJNEJ

Umawiające się Strony, starając się ułatwić i zapewnić według możliwości jednolite stosowanie Konwencji Sanitarno-Weterynaryjnej, postanowiły, co następuje:

1. Przepisy tej Konwencji dotyczą towarów, pochodzących z obszaru jednej z Umawiających się Stron.

2. Postanowienia niniejszej Konwencji mogą być rozciągnięte, w razie potrzeby drogą nowego układu pomiędzy Umawiającymi się Stronami, na inne choroby, znane lub nie znane do obecnej chwili.

3. Świadectwa miejsca pochodzenia, o których mowa w art. 3, mogą być wystawiane nie tylko przez zarząd gminy, lecz także przez inne organa wyznaczone do tego przez władzę państwową.

4. Konie wyścigowe, konie przeznaczone na konkursy i zawody sportowe, zamiast świadectwa miejsca pochodzenia, mogą być zaopatrzone w świadectwo wydane w Polsce przez prezesów towarzystw hippicznych, a w Bułgarii przez przewodniczącego Ludowego Związku Sportu i Techniki, których wykaz będzie zakomunikowany przez każdą z Umawiających się Stron drugiej Stronie. Świadectwo to powinno zawierać imię, nazwisko i miejsce zamieszkania właściciela, dokładny opis zwierzęcia, jego pochodzenie i miejsce przeznaczenia, a nadto zaświadczenie państwowego lekarza weterynaryjnego, stwierdzające dobry stan zdrowia oraz, że zakład, z którego zwierzę pochodzi, jest co najmniej od 40 dni wolny od zaraźliwych chorób zwierzęcych. Świadectwo to powinno być zaopatrzone w wizę i pieczęć odnośnego towarzystwa.

5. Podobnie zwierzęta jednokopytowe, przeżuwacze i świnie należące do cyrków lub menażerii zamiast świadectw miejsca pochodzenia mogą być zaopatrzone w towarzyszące pismo, wystawione przez kierownika lub właściciela zakładu. Pismo towarzyszące powinno zawierać imię i nazwisko i miejsce zamieszkania kierownika lub właściciela, dokładny opis zwierząt, o które chodzi, i powinno być zaopatrzone w zaświadczenie państwowego lekarza weterynaryjnego, stwierdzające, że zwierzęta zostały zbadane przed załadowaniem i uznane za wolne od objawów zaraźliwych chorób zwierzęcych oraz że mogą być przewożone bez niebezpieczeństwa przeniesienia chorób zaraźliwych.

6. Do przewozu zwierząt mogą być używane tylko wagony nie uszkodzone, które nie dopuszczają do wyciekania cieczy ani do wypadania resztek paszy i nawozu nawet przy otwieraniu drzwi wagonu. Jako podściółki można użyć tylko trocin, czystego torfu albo piasku.

7. Przy przesyłkach zwierząt żywych nie może mieć miejsca przeładowanie wagonów. W tym celu Umawiające się Strony wydadzą przepisy, do których stacja załadowcza musi się ściśle stosować. Duże i starsze zwierzęta mogą być w wagonie przywiązane. Lekarze weterynaryjni, dokonujący badania zwierząt przy załadowaniu, będą dbać o to, aby wagony kolejowe nie były przepełnione.

8. Zaświadczenia weterynaryjne, o których mowa w art. 4 Konwencji, nie są wymagane dla mięsa przyrządzonego i przetworów mięsnych będących w posiadaniu podróżnych w ilości odpowiadającej ich potrzebom w czasie podróży.

9. Za zwierzęta podejrzane o zarażenie się w rozumieniu Konwencji uważa się zwierzęta, które:

a) znajdowały się w tym samym wagonie, co zwierzęta dotknięte zarazą lub o nią podejrzane, albo

b) były w tym samym dniu załadowane lub wyładowane, pojone lub karmione na tym samym miejscu, co zwierzęta dotknięte zarazą albo o nią podejrzane, bez poprzedniego odkażania przeprowadzonego pod nadzorem weterynaryjnym, albo

c) pochodzą z tej samej miejscowości, co zwierzęta dotknięte zarazą lub o nią podejrzane.

10. W wypadku gdyby obszar jednej z Umawiających się Stron został zagrożony przez księgosusz, który by się pojawił w którymś z państw sąsiednich, druga Strona ma prawo, na czas trwania niebezpieczeństwa, zabronić przywozu zwierząt, przetworów i produktów surowych pochodzenia zwierzęcego, jak również przedmiotów, mogących być nosicielami tej zarazy. Zakaz ten może dotyczyć obszaru położonego w odległości do 100 km od granicy odnośnego państwa sąsiedniego; odległość ta może być zmniejszona po wzajemnym porozumieniu się obu Umawiających się Stron.

11. Przesyłki zwierząt przewożone tranzytem nie mogą być wyładowywane ani przeładowywane na obszarze Strony przepuszczającej tranzyt. Jeżeli przeładowanie będzie nieuniknione z powodu siły wyższej, winno ono być dokonane w obecności państwowego lub przez Państwo upoważnionego lekarza weterynaryjnego, który fakt przeładowania odnotuje na świadectwie, w które przesyłka jest zaopatrzona. Zwierzęta przewożone tranzytem nie mogą mieć ani bezpośredniej ani pośredniej styczności ze zwierzętami krajowymi.

12. Karmienie i pojenie zwierząt może się odbywać na stacjach kolejowych, posiadających do tego celu urządzenia, a w razie potrzeby także w wagonach. Karmieniem i pojeniem zajmują się konwojenci zwierząt; muszą oni posługiwać się własnymi wiadrami do pojenia.

13. W razie stwierdzenia, po przebyciu granicznej stacji wejściowej kraju przywożącego lub przewożącego, pryszczycy, zarazy płucnej bydła rogatego, pomoru, zarazy cieszyńskiej świń, centralna władza weterynaryjna Państwa, na którego obszarze nastąpiło stwierdzenie, zawiadomi w sposób najszybszy centralną władzę weterynaryjną Państwa, z którego zwierzęta te pochodzą. Władza ta, otrzymawszy takie zawiadomienie, wyda odpowiednie zarządzenie ochronne, a w razie potrzeby wstrzyma wywóz z określonych obszarów zwierząt wrażliwych na odnośną chorobę, a ewentualnie także produktów surowych pochodzących z takich zwierząt.

Zawiadomienie centralnej władzy weterynaryjnej nie jest potrzebne, jeżeli na obszarze danego państwa przebywa wyznaczony na stałe delegat weterynaryjny drugiego Państwa, który został o fakcie powiadomiony.

14. Świadectwa i zaświadczenia, o których mowa w Konwencji, będą sporządzone w języku Państwa wywożącego i nie wymagają wizy konsularnej. Tłumaczenia na język obcy rosyjski lub francuski są dopuszczalne i mogą być umieszczane na świadectwie albo załączone do niego.

15. Portowi lekarze weterynaryjni jednej z Umawiających się Stron mogą wystawiać na częściowe przesyłki artykułów objętych Konwencją przeznaczonych dla drugiej Umawiającej się Strony ważne zaświadczenia, zgodne z oryginalnym zaświadczeniem weterynaryjnym, odnoszącym się do globalnej przesyłki; do tych zaświadczeń będą dołączone odpisy oryginalnego zaświadczenia weterynaryjnego uwierzytelnione przez odnośnego portowego lekarza weterynaryjnego.

16. Opłaty za badania weterynaryjne nie będą wyższe niż przy analogicznych przesyłkach z państwa innego, korzystającego z najniższej taryfy.

17. O wszystkich usterkach stwierdzonych w przesyłkach zwierząt i artykułów objętych Konwencją będzie powiadomiona centralna władza weterynaryjna Państwa wywożącego w celu zbadania i usunięcia na przyszłość tych usterek.

18. Porozumienie, poprzedzające wysłanie przedstawicieli weterynaryjnych, o których mowa w art. 17 Konwencji, przeprowadzi się w trybie przyspieszonym, a w razie potrzeby telegraficznie lub telefonicznie. Legitymacją przedstawicieli będzie ich paszport zagraniczny.

19. Przewóz przez obszar jednej z Umawiających się Stron zwierząt żywych i produktów pochodzenia zwierzęcego, pochodzących z państwa trzeciego i przeznaczonych na obszar drugiej Strony, będzie dozwolony na następujących warunkach:

a) że Umawiająca się Strona przewozu nie powzięła żadnego ograniczenia weterynaryjnego, dotyczącego przewozu z obszaru kraju pochodzenia,

b) że badanie weterynaryjne, dokonane na granicy Umawiającej się Strony przewozu, nie wykazało żadnej choroby zaraźliwej ani podejrzenia o taką chorobę, ani też podejrzenia o zarażenie się,

c) że przyjęcie transportu na obszar Umawiającej się Strony jest bezwarunkowo zapewnione.

Umawiająca się Strona, na obszar której są przeznaczone przesyłki, o których mowa powyżej, nie będzie mogła odmówić przyjęcia przesyłek, których przewóz był dozwolony przez drugą Stronę, jeżeli wszystkie powyżej wymienione warunki były zachowane.

W wypadku stwierdzenia choroby zaraźliwej u zwierząt przewożonych na granicznej stacji wejściowej kraju przewożącego, centralna władza weterynaryjna tego kraju zawiadomi o tym w trybie przyśpieszonym (telegraficznie, telefonicznie) centralną władzę weterynaryjną kraju przywożącego, komunikując wydane w związku z tym zarządzenia.

20. Obie Umawiające się Strony zobowiązują się utrzymywać i rozwijać państwową służbę weterynaryjną zgodnie z zasadami konwencji międzynarodowej dla walki z zaraźliwymi chorobami zwierzęcymi, podpisanej w Genewie dnia 20 lutego 1935 r. i ratyfikowanej w Polsce dnia 23 lipca 1938 r. i w Bułgarii dnia 20 czerwca 1936 r.

21. Celem uniknięcia trudności, które by się wyłoniły przy wykonywaniu niniejszej Konwencji, centralne władze weterynaryjne obu Umawiających się Stron mogą w sprawach nie cierpiących zwłoki porozumiewać się bezpośrednio.

Protokół niniejszy stanowi nierozdzielną część właściwej Konwencji sanitarno-weterynaryjnej, podpisanej w Warszawie dnia 26 września 1949 roku.

• Identyfikator: Dz.U.1952.50.330
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Bułgaria-Polska. Konwencja sanitarno-weterynaryjna wraz z Protokołem końcowym. Warszawa.1949.09.26.
• Data aktu: 26/09/1949
• Data ogłoszenia: 24/12/1952
• Data wejścia w życie: 29/09/1952